Συνέντευξη στην Laure Mandeville της Le Figaro
Ιδια εικόνα. Οι Αμερικανοί αποχωρούν. Αριστερά: Αφγανιστάν, 2021. Δεξιά: Σαϊγκόν, 1975. Οι Αμερικανοί δεν κέρδισαν κανένα πόλεμο από το 1945 και μετά!…
LE FIGARO. – Σε ένα σκοτεινό πλαίσιο, η Αμερική τιμά την 20η επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου. Είκοσι χρόνια μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το Αφγανιστάν εν μέσω γεωπολιτικής κατάρρευσης. Οι Ταλιμπάν επιστρέφουν στην εξουσία, η ισλαμιστική τρομοκρατική απειλή είναι πιο παρούσα από ποτέ και οι Αμερικανοί μπλέκονται σε μια βαθιά δημοκρατική κρίση. Το διχαστικό πνεύμα ευδοκιμεί. Πώς θα ορίζατε αυτήν την πολιτική συγκυρία; Είμαστε μάρτυρες του λυκόφωτος της αμερικανικής δύναμης; Ή βρισκόμαστε στο 1979 «υπό τον Κάρτερ», την παραμονή μιας άλλης έκπληξης από μια χώρα που έχει ανακάμψει ξανά και ξανά;
Τζόσουα Μίτσελ. – Έχουν περάσει ήδη δύο δεκαετίες από εκείνη την τρομερή ημέρα, 11 Σεπτεμβρίου 2001. Πολλοί από εμάς θυμόμαστε πού ήμασταν, τη δυσπιστία και τη στενοχώρια που νιώσαμε, την εκδίκηση που αναζητήσαμε.
Από το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικανοί είπαν ότι ο εκσυγχρονισμός θα εξαφανίσει τις προκαταλήψεις του έθνους, της θρησκείας και των φυλετικών δεσμών, ότι η Αμερική είναι η “πόλις επάνω όρους κειμένη” [σ.τ.μ.: Ματθαίου 5,14] της οποίας το φως θα φωτίζει το δρόμο προς τον εκσυγχρονισμό. Ο Σεπτέμβριος του 2001 ήταν η βάναυση επιβεβαίωση για την αμερικανική ψυχή ότι αυτή η ιστορία εκσυγχρονισμού ήταν λάθος. Οι νεοφιλελεύθεροι, που διατηρούν σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των εξελίξεων, πιστεύουν, όπως πίστευαν τότε, ότι ο κόσμος μπορεί να εκσυγχρονιστεί μέσω της διάδοσης των «παγκόσμιων προτύπων». Το γεγονός ότι ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken διέταξε τις πρεσβείες, σε όλο τον κόσμο, να αναρτήσουν τη σημαία του Gay Pride είναι απόδειξη ότι ο αφελής νεοφιλελευθερισμός εξακολουθεί να ισχύει υπό τον Μπάιντεν [σ.τ.μ.: στην αμερικανική πρεσβεία στην Καμπούλ, λίγο πριν την κατάληψή της από τους Ταλιμπάν, η σημαία των ΛΟΑΤΚΙ βρισκόταν αναρτημένη υψηλότερα από την αστερόεσσα!!!]. Το Αφγανιστάν έπεσε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο! Αυτό δεν δείχνει πόσο ανίσχυρα είναι τα «παγκόσμια πρότυπα» σε αυτή την εμπόλεμη χώρα;
Από την άλλη, υπάρχουν οι νεοσυντηρητικοί. Μετά το 1989, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο, οι νεοφιλελεύθεροι ξεπεράστηκαν από μια ομάδα νεοσυντηρητικών που πίστευαν ότι ο εκσυγχρονισμός δεν θα γινόταν μέσω της ήπιας ισχύος των «παγκόσμιων προτύπων», αλλά μέσω της στρατιωτικής δύναμης. Ταπεινωμένοι μετά από είκοσι χρόνια στρατιωτικών αποτυχιών στη Μέση Ανατολή, οι νεοσυντηρητικοί έχασαν τελικά την αξιοπιστία τους και ευθυγραμμίστηκαν, χωρίς έκπληξη, με τους αριστερούς νεοφιλελεύθερους να αντιταχθούν στον «νέο εθνικισμό» του Ντόναλντ Τραμπ. Οι αριστερές νεοφιλελεύθερες και οι δεξιές νεοσυντηρητικές ελίτ επιμένουν ότι τα λάθη που έγιναν στη Μέση Ανατολή δεν είναι δικά τους λάθη, λες και υπήρχε μόνο μία νόμιμη πολιτική μορφή, η δημοκρατία, η οποία μπορεί να εξαχθεί παντού. Υποθέτουν ότι όλες οι άλλες πολιτικές μορφές πρέπει να καταπολεμηθούν, ανοιχτά ή κρυφά. Αυτή η επικίνδυνη πεποίθηση ότι ο κόσμος πρέπει να είναι σαν την Αμερική είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να επιστρέψουν οι ελίτ μας στη φρόνηση.
Ό, τι κι αν σκεφτεί κανείς για τον Τραμπ, πρέπει να καταλάβει ότι ένα μέρος των Αμερικανών τον ψήφισε, το 2016 και το 2020, επειδή αηδίασε από αυτό το καταστρεπτικό όραμα του ρόλου μας. Το σύνθημα America First μπορεί να ακούγεται σοβινιστικό. Αλλά οι νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές εναλλακτικές είναι χειρότερες. Αν θέλετε να καταλάβετε την Αμερική σήμερα, πρέπει να τη δείτε ως πεδίο μάχης μεταξύ εκείνων που σκέφτονται με καθολικούς όρους και εκείνων που σκέφτονται με ειδικούς όρους, πιστεύοντας στη χώρα τους και τις θρησκείες τους. Ναι, η Αμερική φαίνεται αδύναμη και ανήμπορη σήμερα. Εάν το Ιράκ δεν το έχει αποδείξει, η πρόσφατη αποχώρησή μας από το Αφγανιστάν το αποδεικνύει σίγουρα. Η αδυναμία και η ανικανότητά μας θα επιμείνουν όσο οι ελίτ μας επιμένουν ότι η Αμερική έχει μια παγκόσμια αποστολή να εκπληρώσει, και όχι έναν σεμνό στόχο να ζήσει ειρηνικά σε έναν κόσμο εθνών, όπου πρέπει να αναλάβει ηγεσία μόνο όταν είναι απαραίτητο, και σε συντονισμό με άλλους, όπου είναι δυνατόν.
Ποιο είναι το κύριο αίτιο της εσωτερικής κρίσης;
Η άμεση ρίζα της αμερικανικής κρίσης είναι το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ ελίτ και λαϊκών τάξεων. Τόσο αριστερά όσο και δεξιά συνέβαλαν σε αυτό το πρόβλημα. Από την πλευρά της δεξιάς, η απεριόριστη δέσμευση υπέρ του «βέτο της ελεύθερης αγοράς» έχει βλάψει τις λαϊκές τάξεις. Με το «βέτο της ελεύθερης αγοράς» έχω κατά νου την ιδέα ότι η κοινωνική πολιτική πρέπει να καθορίζεται από το απλό μέτρο οικονομικής αποδοτικότητας, όποιες και αν είναι οι συνέπειες για τους εργαζόμενους. Αλλά αν μείνουμε σε αυτήν την αρχή, οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες μεταφέρουν θέσεις εργασίας στην Κίνα, διατηρώντας παράλληλα το πολιτικό όφελος της ενσωμάτωσής τους στην Αμερική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μετεγκατάσταση ενός τεράστιου μέρους των δραστηριοτήτων που κάποτε πραγματοποιούνταν εντός των ορίων μας. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι εάν μια μεγάλη αμερικανική εταιρεία θέλει την πολιτική προστασία του κράτους δικαίου, του σεβασμού των συμβάσεων, τότε τα περισσότερα από τα προϊόντα της θα πρέπει να κατασκευάζονται εδώ. Οι Ρεπουμπλικανοί, από την εποχή του Ρέιγκαν, έδωσαν στις μεγάλες αμερικανικές εταιρείες λευκή επιταγή που συνέβαλε στην απώλεια της εργατικής τάξης. Οι εταιρείες διατηρούσαν την έδρα τους στην Αμερική, αλλά επιδίωκαν να κερδίσουν αλλού. Ηταν μια τρέλα. Γιατί ζούμε σε έναν κόσμο εθνών. Η δεξιά το είχε ξεχάσει.
Αλλά και η αριστερά συνέβαλε στο χάσμα μεταξύ των ελίτ και των λαϊκών τάξεων. Αφού υπήρξε το κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε αυτό του Χόλιγουντ, της Silicon Valley και της Νέας Υόρκης. Με άλλα λόγια, η αριστερά είναι το κόμμα της περιφρόνησης των ΜΜΕ, της Big Tech και του χρηματοδοτικού κεφαλαίου για τις εργατικές τάξεις. Θα έπρεπε πραγματικά να εκπλαγούμε, υπό αυτές τις συνθήκες, γιατί μια λαϊκιστική φωτιά καταβροχθίζει την Αμερική;
Μια από τις ανησυχητικές πτυχές είναι η κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς το σύστημα και τις κυβερνητικές ελίτ, αλλά και μεταξύ των πολιτών …
Η εμπιστοσύνη είναι πιο πολύτιμη από τον χρυσό. Ένα έθνος μπορεί να είναι πλούσιο, αλλά αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών, δεν θα είναι ποτέ ισχυρό και μαχητικό. Στη δεκαετία του 1830, ο Alexis de Toquevil έγραψε το Για τη δημοκρατία στην Αμερική, το καλύτερο βιβλίο που γράφτηκε για την Αμερική. Ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε σε αυτό ότι αν η παλιά αριστοκρατία κλονιζόταν, οι πολίτες θα ένιωθαν απομονωμένοι και μόνοι. Θα ζητούσαν από το κράτος να τους φροντίσει και η εμπιστοσύνη θα μειωνόταν. Ο Tocqueville πίστευε ότι εάν ένα έθνος θέλει να παραμείνει υγιές στη δημοκρατική εποχή, θα πρέπει να έχει ισχυρούς ενδιάμεσους θεσμούς, όπως η οικογένεια, η εκκλησία, η τοπική κυβέρνηση, η κοινωνία των πολιτών. Σε αυτούς τους διαμεσολαβητικούς θεσμούς μαθαίνουμε εμπιστοσύνη, αλλά και πώς να κυβερνούμε και να κυβερνιόμαστε, πώς να αναπτύσσουμε δεξιότητες και τι είδους συνήθειες και χαρακτηριστικά απαιτεί η ελευθερία. Δυστυχώς, ο Tocqueville προέβλεψε ότι αυτοί οι θεσμοί θα κλονίζονταν χωρίς συνεχή προσοχή, και ότι το μέλλον θα ήταν ζοφερό εάν οι πολίτες πέσουν στην απομόνωση. Εδώ φτάσαμε. Όλοι έχουμε γίνει αυτό που ονομάζω “selfie men”· σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και την αφηρημένη ανθρωπότητα, ποτέ τον γείτονα με τον οποίο πρέπει να χτίσουμε έναν κόσμο, μέσα στο έθνος μας.
Οι πολιτικές και διανοητικές ελίτ, που στις ΗΠΑ ονομάζουν «τάξη της γνώσης», άξιζαν αυτή τη δυσπιστία που περιγράφετε, επειδή προσπάθησαν συγκαταβατικά να επιβάλουν αξίες που η μισή χώρα δεν συμμερίζεται;
Δεν ξέρουμε ακόμα πώς να περιγράψουμε τη διαίρεση που διαλύει τα έθνη μας. Η διάκριση ελίτ-λαϊκής τάξης είναι ένας τρόπος για να γίνει αυτό. Αλλά η διάκριση μεταξύ της τάξης με γνώση και της εργατικής τάξης είναι μια άλλη. Αναρωτιέμαι αν η πιο σωστή προσέγγιση δεν είναι, ωστόσο, αυτή που χωρίζει την «ψηφιακή τάξη» από εκείνους που ζουν στον «πραγματικό κόσμο». Η πανδημία Covid αποκάλυψε σαφώς αυτή τη ρήξη. Εάν μπορείτε να είστε εγκλεισμένοι, να παραγγέλνετε τα τρόφιμά σας online, να διασκεδάζετε στον υπολογιστή σας και να ζείτε στο Zoom, είστε μέλος της ψηφιακής τάξης. Εάν κουβαλάτε τα ψώνιά σας, δεν έχετε λογαριασμό Netflix ή Amazon και παράγετε πράγματα για πώληση, είστε μέλος της άλλης κατηγορίας. Το όνειρο της ψηφιακής τάξης είναι αυτό ενός κόσμου χωρίς το χάος των “πραγμάτων”, ενός κόσμου χωρίς όρια, και ιδίως ενός κόσμου χωρίς τις ενοχλήσεις του θανάτου, της προσκόλλησης σε μια κοινότητα από τη γέννησή σου.
Τα μέλη του «πραγματικού κόσμου» δεν έχουν αυτό το όνειρο. Ζουν όπως η ανθρωπότητα έχει ζήσει ιστορικά, σε έναν κόσμο καθορισμένο από το χρόνο και τον τόπο, περιτριγυρισμένο από αντικείμενα, που εμπλέκονται στα καθήκοντα της συγκεκριμένης ζωής. Βλέπουν καθημερινά τη βρωμιά και το θάνατο, αντί να τα ξεφεύγουν. Η αυξανόμενη διαμάχη για τον τρόπο διαχείρισης του Covid αντικατοπτρίζει αυτόν τον διχασμό. Η «ψηφιακή τάξη» θεωρεί προφανές να αποφασίζει ότι οι καραντίνες και τα εμβόλια θα μας προστατεύσουν εντελώς από τον θάνατο και ότι πρέπει να κλείσουμε τις οικονομίες μας για να τον κρατήσουμε μακριά. Η άλλη τάξη γνωρίζει ότι αυτή είναι μια συνταγή για οικονομική ασφυξία και αναγνωρίζει ότι ο θάνατος δεν μπορεί να αποφευχθεί για πάντα. Ο πραγματικός κόσμος είναι δικός τους. Η ψηφιακή ύπαρξη μπορεί να είναι συμπλήρωμα και όχι υποκατάστατο.
Αστυφύλακες γονατίζουν μπροστά σε διαδηλωτές σε ένδειξη συγνώμης για τη συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων τους. Αλλά ο διχασμός του αμερικανικού λαού είναι βαθύτατος και έχει ιστορικές ρίζες.
Για τέσσερα χρόνια, ο Τραμπ αμφισβητούνταν. Καλλιεργούνταν η βεβαιότητα ότι μόλις φύγει ο Τραμπ, τα προβλήματα θα εξαφανιστούν. Αλλά η εξέγερση των Τραμπιστών είναι πολύ ζωντανή. Γιατί;
Ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει η εμμονή της αριστεράς. Είναι, αν μπορώ να το πω άκομψα, «το κακό είδος του λευκού ανθρώπου». Μην ξεγελιέστε. Με ενοχλούν οι τρόποι του. Αλλά για να καταλάβετε την αντίδραση που προκαλεί ο Τραμπ στην αριστερά, πρέπει να καταλάβετε ποιος υποτίθεται ότι είναι «το σωστό είδος του λευκού ανθρώπου». “Ο αποδεκτός λευκός άνθρωπος” είναι αυτός που θεωρεί την Αμερική ως συστηματικά ρατσιστική, ότι το να αγαπάς τη χώρα σου είναι ψυχική ασθένεια, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι ίδιοι (και ότι ένας άντρας μπορεί να επιλέξει να είναι γυναίκα και αντίστροφα), ότι η πράσινη ενέργεια θα σώσει τον κόσμο μας, ότι ο πόλεμος είναι ξεπερασμένος και ότι οι ελίτ και όχι οι πολίτες πρέπει να διοικούν τον κόσμο … Εάν το τόξο της ιστορίας παράγει «το σωστό είδος λευκού ανθρώπου», τότε ένας άνθρωπος όπως ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θα πρέπει να υπάρχει τον 21ο αιώνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αποδεκτή εκδοχή του λευκού θα εξακολουθεί να πιστεύει ότι ήταν η ρωσική συμπαιγνία που έδωσε τη νίκη στον Τραμπ το 2016. Η αριστερά τον βλέπει ως ιστορική ανωμαλία. Αυτό που δεν καταλαβαίνει είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της Αμερικής πιστεύει σε πολλά από αυτά που ανατρέπουν τον «αποδεκτό λευκό»: τις εκκλησίες τους, τα έθνη τους, τις προγονικές τους οικογένειες. Τραμπ ή όχι Τραμπ, τουλάχιστον οι μισοί πολίτες ψηφοφόροι έχουν βαρεθεί να τους λένε ότι είναι ανεπανόρθωτοι άθλιοι…
Στην Αμερικανική αφύπνιση (American Awakening), εξηγείτε ότι ένα από τα κακά που πλήττουν την αμερικανική κοινωνία είναι η αποδυνάμωση του έθνους υπέρ ενός νέου κινήματος με επικεφαλής την αριστερά, “η πολιτική των ταυτοτήτων”, που στοχεύει να αντικαταστήσει τη φιλελεύθερη πολιτική των αρμοδιοτήτων από θρησκευτικές κατηγορίες : υπεράσπιση των αθώων (των μειονοτήτων) και εκκαθάριση των παραβατών (των δυτικών ετεροφυλόφιλων λευκών). Μήπως η εξέγερση των Τραμπιστών είναι επίσης απόρριψη αυτού του κινήματος ταυτότητας;
Η «πολιτική ταυτότητας» δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητή. Αναδύεται από τον μεταμοντερνισμό και πρέπει να διακριθεί από τον μαρξισμό, η προέλευση του οποίου ανάγεται στη γερμανική σκέψη της γενιάς πριν από τον Νίτσε. Είναι ένα σαφώς αμερικανικό ρεύμα, ακόμα κι αν η Ευρώπη φαίνεται να υποκύπτει επίσης. Με την πρώτη ματιά, οι στόχοι του είναι ευγενείς. Ποιος δεν θα ήθελε να πάρει στα σοβαρά την ταυτότητα κάποιου; Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Αυτό το κίνημα έχει ως στόχο να αξιολογήσει κάθε μέλος κάθε ομάδα ταυτότητας σύμφωνα με την υποτιθέμενη συλλογική αθωότητα ή ενοχή του. Επιπλέον, κάθε λεγόμενη αθώα ομάδα ορίζεται με βάση την απόστασή της από τον «πρωταρχικό παραβάτη», ο οποίος σήμερα είναι ο ετεροφυλόφιλος λευκός.
Αν είσαι γυναίκα, παίρνεις πόντους αθωότητας. Εάν δεν είστε λευκός, επίσης. Όπως και αν είσαι ομοφυλόφιλος. Η πολιτική ταυτότητας είναι ένας πίνακας διάταξης ηθικής καθαρότητας. Είναι, κατά τη γνώμη μου, η «νέα πνευματική ευγονική», που χωρίζει τους καθαρούς από τους καταραμένους. Οι φωνές των αγνών πρέπει να ακουστούν, αλλά αν είσαι ανάμεσα στους καταραμένους πρέπει να εκκαθαριστείς από το κοινωνικό σώμα. Ο στόχος της πολιτικής δεν είναι πλέον η οικοδόμηση ενός κόσμου από κοινού, αλλά η ανακατανομή των πόρων, έτσι ώστε να επικρατήσει η “δικαιοσύνη” – που ουσιαστικά σημαίνει την κοινωνική απαξίωση των ετεροφυλόφιλων λευκών ανδρών.
Το βιβλίο μου λέγεται American Awakening, γιατί συγκρίνω αυτό το φαινόμενο με μια θρησκευτική αναβίωση, στην οποία οι φτωχές ψυχές αναζητούν απεγνωσμένα ηθική άφεση για τις αμαρτίες τους. Μισώ τον ρατσισμό οποιασδήποτε μορφής. Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να υπερασπιστώ τη «λευκότητα», όπως λένε σήμερα. Θέλω να υπερασπιστώ μια αξιοπρεπή πολιτική, στην οποία οι πολίτες αντιμετωπίζονται δίκαια, στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, ανεξάρτητα από την ταυτότητά τους. Ο Ντόναλντ Τραμπ, φυσικά, ήταν ένα λευκό ετεροσεξουαλικό αρσενικό. Το «έγκλημά» του ήταν να μην προσέξει ή να πιστέψει στο αξίωμα της «πολιτικής ταυτότητας», ότι οι μέρες του ετεροφυλόφιλου λευκού αρσενικού έχουν τελειώσει. Ήταν περήφανος γι’ αυτό που ήταν. Στον κόσμο της αριστερής ταυτότητας, αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν μπορεί να υπάρχει, ή αν υπάρχει, μπορεί να είναι μόνο ρατσιστής. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ντόναλντ Τραμπ μισήθηκε τόσο πολύ.
Γράφετε ότι η Αμερική επιστρέφει σε θρησκευτική ορολογία, χωρίς όμως να αφήνει περιθώρια για θεϊκή συγχώρεση …
Η κρίση στη Δύση είναι κρίση ενοχής. Κατά τη χριστιανική περίοδο, ο άνθρωπος μπορούσε να μετανοήσει και να συγχωρήσει σε έναν ατελή κόσμο παραβατικότητας και αμαρτίας, από τον οποίο μόνο η χάρη του Θεού θα μπορούσε να μας σώσει. Ποιος όμως ζει με αυτή τη γνώση στην καρδιά του σήμερα; Σήμερα, ζούμε με τον Ρουσσώ που μας ψιθυρίζει ότι ο άνθρωπος είναι φυσικά καλός, ότι η βία και η παραβατικότητα είναι εξαιρέσεις, και ίσως ακόμη και το μοναδικό προνόμιο των ετεροφυλόφιλων λευκών ανθρώπων. Δεν έχουμε πλέον το θάρρος να φέρουμε τη φοβερή εικόνα του ανθρώπου που μας κληροδότησε ο Χριστιανισμός ταυτόχρονα με την πρότασή του να ελαφρύνει το βάρος της αμαρτίας μέσω του Θεού. Φτάσαμε να ονειρευόμαστε μια μεταχριστιανική εποχή που θα εξαφάνιζε τόσο την αμαρτία όσο και το αντίδοτό της, μια εποχή εκκοσμικευμένη όπου δεν θα υπήρχε πλέον καμία ενοχή. Δεν φτάσαμε όμως εκεί. Ζούμε με ενοχές, αλλά χωρίς χριστιανική συγχώρεση. Αυτό στοιχειώνει τον δυτικό άνθρωπο, αυτό το βάρος, κάθε μέρα που περνά. Αυτή είναι η πραγματική πηγή της κούρασης της Δύσης.
Ο δυτικός άνθρωπος φοβάται να δράσει, φοβάται να αυξήσει το βάρος της ενοχής του. Δεν τολμά πλέον να πιστεύει στον εαυτό του. Οι συνέπειες είναι σοβαρές. Όσοι όμως ασκούν «πολιτική ταυτότητας», αυτοί οι νέοι πάστορες της εποχής μας, λένε: έλα σε μένα, εσύ που αισθάνεσαι ένοχος. Θα σου δώσω άφεση. Αρκεί απλώς να εγκαταλείψετε το έθνος σας (πηγή βίας), τη χριστιανική σας θρησκεία (πατριαρχική και ομοφοβική), την οικογένειά σας (ετεροκανονιστική).
Δηλώστε την υποταγή σας στον κοσμοπολίτικο ψηφιακό κόσμο που δεν γνωρίζει ούτε χρόνο ούτε χώρο και θα βρείτε την ηρεμία που ονειρεύεστε. Αυτή είναι η θρησκευτική προσφορά που μας έγινε.
Και επειδή εγκαταλείψαμε πλέον τη χριστιανική θρησκεία, αποδεχόμαστε την προσφορά της άφεσης από αυτούς τους νέους ποιμένες, ακόμη και αν αυτό σημαίνει καταστροφή του έθνους μας, της θρησκείας μας και των οικογενειών μας.
Πεινάμε τόσο για μια ζωή χωρίς ενοχές, που είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε τον πολιτισμό μας για να το πετύχουμε.
*Καθηγητής πολιτικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Τζωρτζτάουν, ειδικός στον Τοκεβίλ.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://artofuss.blog/2021/09/10/a-lire-loccident-a-une-telle-culpabilite-quil-est-pret-a-detruire-sa-civilisation-pour-en-sortir/
