Maxime Tandonnet
Η εθνοκάθαρση βρίσκεται σε εξέλιξη στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ με περισσότερους από 100.000 πρόσφυγες αναγκασμένους να διαφύγουν από σφαγές, βιασμούς και βασανιστήρια, μετά την εισβολή του Αζερμπαϊτζάν σε αυτόν τον αρμενικό θύλακα. Αλλά αυτή τη φορά, η Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σχεδόν σιωπηλή, έχει δειλά κλείσει τα μάτια της, εκτός από μερικές σπασμωδικές κινήσεις ή περίεργα δελτία τύπου. Αλλά υπάρχει και χειρότερο.
Ήταν πριν από ένα χρόνο, στις 18 Ιουλίου 2022, η Ursula Von den Layen, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, συναντήθηκε στο Μπακού με τον δικτάτορα και δήμιο των Αρμενίων, Ilham Aliev και καμάρωνε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες για την υπογραφή συμφωνίας φυσικού αερίου. Η ιδέα ήταν να αντικατασταθεί το ρωσικό αέριο με αέριο από το Αζερμπαϊτζάν. Μήπως έχει παραιτηθεί αυτή η κυρία μετά τις τελευταίες εξελίξεις; Όχι, επιδεικνύεται περισσότερο από ποτέ. Ωστόσο, με αυτή την υπογραφή, οι Ευρωπαίοι έδωσαν ένα είδος πράσινου φωτός στη συνεχιζόμενη σφαγή και τη νέα ανθρωπιστική κρίση. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει πολλούς ανθρώπους.
Σήμερα λοιπόν, σιωπή, ούτε λέξη. Ταμπού οι ενέργειες αυτής της κυρίας: δεν τίθεται θέμα, ούτε κριτική εναντίον της στα επίσημα μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους του 1915 (πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί) θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μάθημα. Αλλά όχι, η Ευρώπη κλείνει τα μάτια, αυτή τη φορά, χωρίς κυρώσεις, καμία σημαντική στρατιωτική υποστήριξη προς την Αρμενία, η οποία με τη σειρά της απειλείται. Ίσως το μίσος του εαυτού χτύπησε ξανά: αφού οι μουσουλμάνοι είναι αυτοί που σφαγιάζουν τους χριστιανούς και όχι το αντίστροφο, τι σημασία έχει; Ή πάλι, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και η Αρμενία δεν αποτελούν μέρος των σχεδίων της Δύσης, όπως η Ουκρανία.
Σε κάθε περίπτωση, είμαστε μάρτυρες ενός τρομερού μπαλέτου υποκρισίας: ανθρώπινα δικαιώματα και επιλεκτική αγανάκτηση: όταν μας βολεύει, σύμφωνα με τα συμφέροντά μας. Και όταν αυτό δεν μας βολεύει, κλείνουμε τα μάτια ή ακόμα χειρότερα, όχι μόνο δεν κάνουμε τίποτα για να αντιταχθούμε, αλλά ενθαρρύνουμε τη σφαγή υπογράφοντας μια σκανδαλώδη συμφωνία για το φυσικό αέριο.
Πάντως ναι μεν σε πρώτη ανάγνωση, είναι έτσι, αλλά στην δεύτερη;;; Θέλω να πω, με αφορμή και το γράμμα που δημοσιεύεται, και τα σκηνικά των προηγούμενων μηνών προκειμένου η Σουηδία να μπει στο ΝΑΤΟ, δεν προκύπτουν ερωτήματα στο τι και όχι είναι στημένο;;; Μια χώρα σαν την Σουηδία, πώς υποχωρεί σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να ενταχθεί;;; Και όταν λέω σε όλα τα επίπεδα εννοώ ότι γκρεμίζει το παλάτι που έχτισε με αίμα. Για να το κάνει πρέπει να υποχωρήσει στα δικαιώματα των πολιτών του.
Και ένα άλλο. Καλά, η επίσημη μετανάστευση είναι η πρέπουσα. Όμως πως εμποδίζεις τους αναξιοπαθούντες του κόσμου να προσβλέπουν σε καλύτερη ζωή, νόμιμοι (ελάχιστοι- μπροστά στην όγκο των αναγκών). Δλδ, πχ, οι 100.000 Αρμένιοι που φεύγουν από το Καραμπαχ, θεωρείτε ότι θα ενσωματωθούν μόνο στην Αρμενία, ή θα προσπαθήσουν να βρουν και διόδους στην ΕΕ και αλλού όπου θα έχουν ήσυχο το κεφάλι τους και να μην κινδυνεύουν τα παιδιά τους;;;;
Η μετανάστευση είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Έγινε, υπήρξε, για ένα λόγο και μόνο. Πρόοδος και καλύτερες συνθήκες ζωής. Ήταν είναι και θα είναι. Και όταν, στην σημερινή εποχή, που γνωρίζουμε, ελάχιστα κράτη της γης, κρατάνε και εκμεταλλεύονται τον πλούτο και την ευημερία όλων των υπολοίπων, έ μην είμαστε υποκριτές… το θελουμε και το δημιουργούμε. Γιατί να διαμαρτυρόμαστε λοιπόν;;; Όταν μια χαρά κάνουμε υπηρέτες Αλβανούς Πακιστανούς Ουκρανούς και Γεωργιανούς, καθείς μας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, μετά τι λέμε;;; Γιατί ήρθατε;; Και μην τρελαθώ ότι η δική μας μετανάστευση τον προηγούμενο ή προηγούμενους αιώνες ήταν by the book. Τρίχες. Οι πολλοί φύγανε παράνομα.
Λύση πρέπει να βρεθεί. Αναμφίβολα. Να ζήσουμε κι εμείς κι αυτοί. Με πανανθρώπινο σεβασμό μπορεί να είναι;;; Χωρίς ρατσισμό;;;
Δεν είναι η πρώτη φορά. Η υποκρισία είναι μια κανονικότητα για τη Δύση. Ας μην πάμε μακριά, η Κύπρος είναι δίπλα μας. Επιλεκτικές οι ευαισθησίες και η Τουρκία πάντα ατιμώρητη. Πάνω απ’ όλα η γεωπολιτική και τα συμφέροντα. Την Αρμενία θα σκεφτούμε τώρα…
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Δύση φέρεται κραυγαλέα υποκριτικά. Ας μην ξεχνάμε την Κύπρο. Επιλεκτικές οι δήθεν ευαισθησίες και η Τουρκία πάντα στο απυρόβλητο. Πάνω απ’ όλα η γεωπολιτική και τα συμφέροντα. Και οι ερμηνείες, οι αναλύσεις, οι προσεγγίσεις προσαρμοσμένες σ’ αυτά. Με την Αρμενία θ’ ασχολούμαστε τώρα…
Ας θυμηθούμε, επίσης, τον ξεσηκωμό της Δύσης για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών του Κουβέιτ εκ παραλλήλου με την απόλυτη αδιαφορία για τη σφαγή στη Ρουάντα. Όπου τα συμφέροντα, … εκεί και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα πάντα εν σοφία εποίησε.