του Max-Erwann Gastineau, δοκιμιογράφου, διπλωματούχου ευρωπαϊκών σπουδών
Τσέχοι πολίτες ανατρέπουν στρατιωτικό όχημα του Συμφώνου της Βαρσοβίας – το ΝΑΤΟ της ΕΣΣΔ -κατά την Ανοιξη της Πράγας (Ιαν.-Αύγ. 1968), υπερασπιζόμενοι την ελευθερία και την πολιτισμική ταυτότητα της χώρας τους. Ο συμβολισμός δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικός για την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Για άλλη μια φορά, η Ουγγαρία είναι το μεγάλο θέατρο της ευρωπαϊκής πολιτιστικής μάχης. Συγκεντρωμένοι στις 25 Ιουνίου στις Βρυξέλλες, μαζί με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες, 17 ευρωπαϊκές χώρες δήλωσαν σθεναρά την αντίθεσή τους σε ουγγρικό νόμο που απαγορεύει την « προώθηση της ομοφυλοφιλίας » μεταξύ ανηλίκων και κατηγορούνται, σε αυτόν τον τίτλο, για στιγματισμό ΛΟΑΤ άτομα. Σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, που ήταν παρόντες στο Βέλγιο εκείνη την ημέρα, ποτέ δεν εμφανίστηκε μια ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής τόσο συναισθηματική: ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας, Mark Rutte, προτείνοντας μάλιστα στον αρχηγό της ουγγρικής κυβέρνησης, Βίκτορ Ορμπάν, να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) .
Εάν αυτό το μέτωπο επιβεβαιώνει για τον Εμμανουήλ Μακρόν την ύπαρξη μιας « κοινότητας αξιών » που υπερβαίνει τις εθνικές διαφορές, η πραγματικότητα φαίνεται πολύ πιο περίπλοκη: 17 χώρες έχουν δείξει την αντίθεσή τους στην Ουγγαρία. Η ΕΕ έχει 27. Άρα πού έχει πάει το υπόλοιπο τρίτο; Ποιες είναι αυτές οι εννιά πολιτείες (+ Ουγγαρία) που λείπουν από το κάλεσμα των «αξιών» μας; Βουλγαρία, Κροατία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Τσεχική Δημοκρατία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία: εννιά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες υπενθυμίζουν την ύπαρξη ενός ακαθόριστου γεωπολιτισμικού χάσματος.
Στη Βουλγαρία, την Κροατία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Πολωνία, τη Σλοβακία ή τη Ρουμανία, ο γάμος του ιδίου φύλου είναι αντισυνταγματικός. Ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός, ο οποίος αναδύθηκε από τον Μάη του 1968, δεν έχει περάσει το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Σε χώρες που βρίσκονταν κάτω από τον κομμουνιστικό ζυγό, ο αγώνας για την ελευθερία, που ενσαρκώθηκε στην Τσεχοσλοβακία από την «Άνοιξη της Πράγας», στόχευε στη διατήρηση μιας πολιτιστικής κληρονομιάς που απειλούνταν από τον homo sovieticus παρά στην αποδόμηση ξεπερασμένων ηθικών δεσμών. Όπως μας θυμίζει ο Μίλαν Kundera,«Ο Παρισινός Μάιος αμφισβητούσε αυτό που αποκαλούμε ευρωπαϊκό πολιτισμό και τις παραδοσιακές του αξίες. Η Άνοιξη της Πράγας ήταν μια παθιασμένη υπεράσπιση της ευρωπαϊκής πολιτιστικής παράδοσης με την ευρύτερη και πιο ανεκτική έννοια του όρου (υπεράσπιση τόσο του χριστιανισμού όσο και της σύγχρονης τέχνης, αμφότερα εξίσου είχαν αμφισβητηθεί από τις αρχές)». Οι επιθέσεις της κομμουνιστικής εξουσίας αφορούσαν στις ευρωπαϊκές παραδόσεις, στις εθνικές ταυτότητες των χωρών της Ανατολής, και ως αντίδραση σε αυτές τις επιθέσεις εμφανίστηκε η πνευματική και λαϊκή κινητοποίηση.
Μια σύντομη ιστορική υπενθύμιση που θα πρέπει, στη Δύση, να μας οδηγήσει να μετριάσουμε τις κοινωνικές μας παρορμήσεις; Αντίθετα, εάν το παρελθόν φωτίζει, δεν μπορεί να καθορίζει εκ των προτέρων και για πάντα τις αξίες μιας κοινωνίας, και ακόμη λιγότερο να νομιμοποιεί την εφαρμογή διακρίσεων βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό ισχύει για τη νέα νομοθεσία που εγκρίθηκε στη Βουδαπέστη;
Με πρόθεση αρχικά να προστατεύει τα παιδιά και να καταπολεμήσει την εγκληματικότητα των ανηλίκων, ο νόμος της 15ης Ιουνίου 2021 επέκτεινε τον σκοπό του σύμφωνα με τις τροπολογίες που ενέκρινε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τώρα αφορά την «προώθηση» της ομοφυλοφιλίας μεταξύ ανηλίκων. Θα πρέπει να σημειωθεί εξαρχής: είναι πολύ ατυχές το γεγονός ότι τα δύο θέματα δεν διαχωρίστηκαν σαφώς και δεν αντιμετωπίστηκαν σε δύο διαφορετικά σχέδια νόμου, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος συγχώνευσης.
Το γαλλικό φοιτητικό κίνημα, γνωστό ως Μάης του ’68, είχε ως στόχο την επέκταση των ατομικών ελευθεριών και ιδιαίτερα στον τομέα των σεξουαλικών ελευθεριών. Αυτές τις ελευθερίες υπερασπίζεται σήμερα η Κομισιόν…
Τι λέει η αμφιλεγόμενη νομοθεσία; Όπως αναφέρεται από το Courrier d’Europe centrale, την κύρια γαλλόφωνη (αριστερή) εφημερίδα αφιερωμένη στις περιφερειακές ειδήσεις, ο νόμος «απαγορεύει τη διάθεση πορνογραφικού περιεχομένου σε ανηλίκους, που παρουσιάζει τη σεξουαλικότητα ως αυτοσκοπό», που παρουσιάζει την αλλαγή φύλο, η αλλαγή σεξουαλικού προσανατολισμού ή που προάγει την ομοφυλοφιλία“. Με άλλα λόγια, η αναφορά σε ομοφυλοφιλία και τρανσεξουαλικότητα στο εξής θα απαγορεύεται στο σχολείο. Οι ΜΚΟ και οι ΛΟΑΤ ενώσεις δεν θα μπορούν πλέον να παρεμβαίνουν στα σχολεία. Όσον αφορά το εκπαιδευτικό περιεχόμενο (βιβλία, διαφημίσεις, βίντεο κ.λπ.) που απευθύνεται σε ανηλίκους, θα εποπτεύεται αυστηρά. Ας θυμηθούμε ότι τον περασμένο Οκτώβριο ένα παιδικό βιβλίο που εκδόθηκε από την ένωση Labrisz, το οποίο αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανσεξουαλικών ανθρώπων, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στην Ουγγαρία.
Εάν, από τη σκοπιά της Δύσης, αυτός ο νόμος και αυτές οι αντιδράσεις μπορούν να φαίνονται σε ένα μέρος της γνώμης ως ένδειξη ξεπερασμένης αυστηρότητας, στην Ανατολή, στην Ουγγαρία, θεωρείται ως έκφραση αντίθεσης σε έναν δυτικό σχετικισμό – από τον Βίκτορ Ορμπάν καλείται « ηθικός ιμπεριαλισμός » – που κατηγορείται ότι είναι ο πρόλογος της αποδόμησης του οικογενειακού πλαισίου. Οικογενειακό πλαίσιο που θεωρείται τόσο απαραίτητο για τη σταθερότητα της κοινωνίας όσο και για το μέλλον της, σε ένα αβέβαιο δημογραφικό πλαίσιο, όπου η γήρανση του πληθυσμού συνδυάζεται με ένα προβληματικό ποσοστό γεννήσεων (1,55 παιδιά ανά γυναίκα το 2018) και τη μετανάστευση της ουγγρικής νεολαίας προς τα δυτικά πανεπιστήμια και τους δυτικούς μισθούς.
Το δίκαιο δεν βρίσκεται με την πλευρά της Ουγγαρίας; Ποιος άλλος εκτός από αυτήν μπορεί να αποφασίσει σχετικά με την εκπαίδευση που πρέπει να μεταδοθεί στη νεολαία της; Η απάντηση σε αυτές τις δηλώσεις μπορεί να βρεθεί, για τις Βρυξέλλες, στην αναφορά στο άρθρο 1 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ), που συνδέει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση με την αναζήτηση μιας « στενότερης ένωσης μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Ποτέ αυτό το άρθρο δεν νομιμοποίησε σε τέτοιο βαθμό μια «προοδευτική» κοινωνική διαδικασία, αντίθεση στην πολυμορφία των εθνών και τις δημοκρατικές διαδικασίες που το εκφράζουν.
Το μέλλον των νεότερων γενεών είναι… εξασφαλισμένο: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εκπονήσει πενταετές πρόγραμμα προώθησης των αξιώσεων των LGTBIQ++++…
« Πρέπει να είμαστε περήφανοι για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής μας », δήλωσε η Ursula Von der Leyen τον Σεπτέμβριο του 2019, λίγες εβδομάδες μετά την εκλογή της ως Προέδρου της Επιτροπής. Κοινοτοπίες σε συνδυασμό με μια φιλοδοξία: τη δημιουργία ενός αστυνομικού τμήματος αφιερωμένου αποκλειστικά στην προστασία του εν λόγω « τρόπου ζωής ». Και η οποία προκάλεσε αμέσως μια ζωηρή διαμάχη, την οποία διεξήγαγαν οι ευρωβουλευτές του Renew (φιλελεύθεροι), όπου εδρεύουν εκλεγμένοι του En Marche, περιβαλλοντολόγοι και σοσιαλδημοκράτες. Κατηγορούμενη ότι τρέχει πίσω από το « λαϊκιστικό κύμα », η πρώην υπουργός Άμυνας της Άνγκελα Μέρκελ έπρεπε να είναι καθησυχαστική: ο στόχος δεν είναι να παγώσει την Ευρώπη σε μια ξεπερασμένη ταυτότητα, αλλά να υπερασπιστεί τις « αξίες » της, ακόμα και από τους «εσωτερικούς αντιπάλους μας»(sic) που ενσαρκώνει η λαϊκιστική Ύδρα. Αναφερόμενες στο άρθρο 2 της ΣΕΕ, αυτές οι «αξίες» – όπως αυτές που σχετίζονται με τον « σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες » – λέγονται « κοινότητες στα κράτη μέλη σε μια κοινωνία με χαρακτηριστικά τον πλουραλισμό και την απαγόρευση των διακρίσεων (…). ”
Έτσι, ο πολιτιστικός και ηθικός συντηρητισμός που αναδύεται στην Ανατολή, και ισχυρίζεται ότι διατηρεί τον οικογενειακό θεσμό ή τον παραδοσιακό γάμο, δεν θεωρείται μόνο παρωχημένος, αλλά βλάπτει την επιβεβαίωση ενός ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, που συνδέεται με τα δικαιώματα των μειονοτήτων (σεξουαλικά και πολιτιστικά).
Στην ομιλία της για την κατάσταση της Ένωσης τον Σεπτέμβριο του 2020, η Ursula Von der Leyen επέμενε, ανακοινώνοντας ότι θέλει να « αντιμετωπίσει τις ασυνείδητες προκαταλήψεις » και, για το σκοπό αυτό, να σχεδιάσει τα περιγράμματα ενός κοινωνικού υπερεθνικισμού επικεντρωμένου στις διεκδικήσεις των LGBT, όπως « αμοιβαία αναγνώριση των οικογενειακών σχέσεων » (δηλαδή: η γενίκευση του γάμου του ιδίου φύλου σε ολόκληρη την Ευρώπη)
Η ιδέα της δημιουργίας μιας κοινοτικής «υπερηφάνειας» σε έναν τέτοιο κατάλογο αρχών, καθιερωμένων από ένα κράτος δικαίου μαζί με την αναζήτηση ολοένα και πιο εκτεταμένων ατομικών δικαιωμάτων, θυμίζει τον « συνταγματικό πατριωτισμό », τόσο αγαπητό στον Jürgen Habermas. Τη δεκαετία του 1980, ο μεγάλος Γερμανός θεωρητικός πρότεινε τη σφυρηλάτηση του αισθήματος ένταξης σε μια κοινότητα πολιτών, όχι πλέον στην ανάδειξη των εθνικών πολιτιστικών και πνευματικών ιδιαιτεροτήτων – την πεμπτουσία του εθνικισμού – αλλά την προσκόλληση των πολιτών σε παγκόσμιες αξίες της δικαιοδοτικής τάξης τους.
Μια ελκυστική πρόταση αλλά η οποία, στην πραγματικότητα, υποθέτει την ύπαρξη μιας σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ των μελών της ίδιας κοινότητας. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Εάν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο η αρχή «όχι διακρίσεις», που προωθείται στο άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, μπορεί να κινητοποιηθεί για την προώθηση των αξιώσεων ΛΟΑΤ, στην Πολωνία αυτή η αρχή ενεργοποιήθηκε πρόσφατα από τον Πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου για τον περιορισμό της άμβλωσης σε περίπτωση δυσπλασίας του εμβρύου, θεωρώντας ότι αυτή η « ευγενική » πρακτική (sic) αποκάλυψε « μια μορφή διάκρισης » έναντι ατόμων με ειδικές ανάγκες και παραβίασε το « δικαίωμα στη ζωή » που προστατεύεται από το σύνταγμα του 1993 (και το άρθρο 2 της Ευρωπαϊκής Χάρτας…).
Στη Γαλλία, οι υπερασπιστές του νόμου του 2004 σχετικά με τη χρήση εμφανών θρησκευτικών συμβόλων στο σχολείο επικαλέστηκαν συχνά την αρχή της «μη διάκρισης». Θα πρέπει να τον εγκαταλείψουμε αύριο, στο όνομα των « ευρωπαϊκών αξιών » και υπό την πίεση διεθνών οργανισμών οπαδών της υπόθεσης των «στιγματισμένων» μειονοτήτων; Τι γίνεται με την αρχή του «αδιαίρετου χαρακτήρα της Δημοκρατίας», η οποία στα μάτια του Συνταγματικού Συμβουλίου δικαιολογεί τη γαλλική άρνηση να επικυρώσει τον Χάρτη για τις περιφερειακές και μειονοτικές γλώσσες; Δεν είναι με τον δικό του τρόπο μια αφόρητη παραβίαση του πλουραλισμού και των δικαιωμάτων των «μειονοτήτων» που ζουν στο έδαφος μας; Τι θα συμβεί όταν η ΕΕ κάνει τη συνταγματικότητα «στοιχείο τη κοινής συνταγματικής κληρονομιάς ολόκληρης της ηπείρου», όπως συνιστά η Επιτροπή της Βενετίας, η είναι σύμβουλος των Βρυξελλών σε θέματα κράτος δικαίου; Η έννοια της « συνταγματικής ταυτότητας » των κρατών μελών, παρά την αναγνώρισή της στο άρθρο 4 της ΣΕΕ, θα επιτρέψει στη Γαλλία να υπερασπιστεί το δημοκρατικό της μοντέλο, μοναδικό στην Ευρώπη;
Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει ενιαία αμυντική ούτε εξωτερική πολιτική – εκτός από τους τεμενάδες στον Ερντογκάν! Είναι ανένδοτη στην υποστήριξη όμως των αιτημάτων των ομοφυλοφίλων και μπορεί να φτάσει στην παραδειγματική και οδυνηρή τιμωρία ενός κράτους-μέλους.
Η αναγνώριση της ερμηνευτικής ελαστικότητας των « ευρωπαϊκών αξιών », και των πλέον παγκόσμιων από αυτές, προϋποθέτει ότι θα ενσωματώσουμε τη φιλοσοφική και πολιτιστική ποικιλομορφία που προέρχεται από τα ευρωπαϊκά έθνη ως τον ακρογωνιαίο λίθο της ευρωπαϊκής «συνύπαρξης». Αυτό συνεπάγεται την ενσωμάτωση αυτής της ποικιλομορφίας στο σχέδιο της ευρωπαϊκής ενότητας που τείνουμε να προβάλλουμε με τον άυλο και άκαμπτο χαρακτήρα των νομικών αρχών που αφαιρούν την ουσία τους από τις πολιτικές κοινότητες στις οποίες εξακολουθούν να αναφέρονται οι λαοί.
Αντί να οδηγήσει στη «συνύπαρξη» αυτή, η παράκαιρη προσφυγή στο άρθρο 2 της ΣΕΕ και στις «ευρωπαϊκές αξίες» αναζωογονεί έναν άχρηστο πολιτιστικό ψυχρό πόλεμο. Οι άνθρωποι δεν διαλύονται στις συνθήκες. Μπορεί η Ευρώπη να επιμείνει αντιπαρατάσσοντας τις αξίες της στις αξίες των χωρών που την απαρτίζουν; Τι περιεχόμενο πρέπει να δοθεί σε αυτόν τον « τρόπο ζωής » σήμερα σε αντίθεση με τη συντηρητική αναβίωση που βγήκε από τις κάλπες; Τι είναι η Ευρώπη; Ένα άθροισμα αξιών που δικαιολογούν την επιβεβαίωση ενός υπερεθνικού κράτους δικαίου ικανού να περιορίσει τα ανυπόμονα έθνη, ή μάλλον η έκφραση ενός πολιτιστικού υποβάθρου απαραίτητου για την ένταξη των ευρωπαίων πολιτών σε μια ιστορική συνέχεια πλούσια σε νόημα; Τι γίνεται με τις « χριστιανικές ρίζες μας»», που όφειλαν να αναφέρονται στο προοίμιο του «μακαρία τη λήξη» Ευρωπαϊκού Συντάγματος; Δεν αποτελούν πλέον μέρος των « αξιών » μας;
Αντιμέτωπη με την αποτυχία της πολυπολιτισμικότητας στην Ευρώπη, η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε το 2010 ότι αισθάνεται συνδεδεμένη με τις χριστιανικές αξίες. ” Όποιος δεν το αποδέχεται δεν έχει θέση εδώ», κατέληξε σε μια μεγάλη ομιλία για τη μετανάστευση. Λίγο πολύ οι όροι που θα επικαλεστούν, πέντε χρόνια αργότερα, η Ουγγαρία, η Πολωνία ή η σοσιαλδημοκρατική Σλοβακία για να αντιταχθούν στον μηχανισμό αυτόματης διανομής μεταναστών των Βρυξελλών. Οι χριστιανικές ρίζες νομιμοποιούν μια ολοένα ευρύτερη υποδοχή προσφύγων ή την εδραίωση των πολιτιστικών θεμελίων ενός χιλιετούς πολιτισμού; Τόσα πολλά ερωτήματα που δεν παύουν να διαιρούν τη Γηραιά Ηπειρο, να αναβιώνουν τη διάσπαση μεταξύ μιας Δυτικής Ευρώπης που κατατρύχεται από τους δαίμονες του εθνικισμού, και η οποία βλέπει το νόμο και τα πρότυπα που περιέχονται στις συνθήκες ως ασφάλεια, και μιας Ανατολικής Ευρώπης που κατατρύχεται από τους δαίμονες του ιμπεριαλισμού, και η οποία βλέπει τον εθνικό πολιτισμό και τις παραδόσεις ως φύλακες μιας ευάλωτης πολιτείας.
Για το μέλλον της Ευρώπης, οι Βρυξέλλες πρέπει να σταματήσουν να μεταμορφώνονται σε μια προοδευτική λέσχη απαιτώντας ολοένα και βαθύτερη ένταξη από τα έθνη της. Χθες η οικονομική και θεσμική ολοκλήρωση. Η ένταξη τώρα είναι επίσης κοινωνική, πολιτιστική και επομένως εκπαιδευτική. Όλα στο όνομα των «αξιών» των οποίων το περιεχόμενο καθορίζεται περισσότερο από ΜΚΟ παρά από εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Όταν η Διεθνής Αμνηστία κατηγορεί τη χώρα του Ορμπάν ότι δημιουργεί ένα ” εχθρικό περιβάλλον ” για την κοινότητα των ΛΟΑΤ, ή όταν η Αμερικανική ΜΚΟ Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων περιγράφει το νέο σύνταγμα της Ουγγαρίας – το οποίο προωθεί τις χριστιανικές ρίζες του έθνους – ως ένοχο ότι εισήγαγε μια ” διάκριση έναντι των ΛΟΑΤ ανθρώπων”, τι μας λένε; Ότι η πολιτιστική ουδετερότητα των κοινωνιών είναι η προϋπόθεση για το άνοιγμα τους; Οτι η αποδόμηση είναι το μόνο πιθανό μέλλον για τη δημιουργία της «συμβίωσης»;
Ακριβώς όπως οι «ρατσιστικές» οργανώσεις ζητούν την απο-δυτικοποίηση του πολιτισμού και της εκπαίδευσης, πετώντας τις προτομές των αρχαίων φιλοσόφων μας και τα μαθήματα ελληνικών και λατινικών από τα σχολεία μας, με πρόσχημα ότι δημιουργούν ένα περιβάλλον εχθρικό για τις εθνοτικές μειονότητες, τους ακτιβιστές φύλου που προέρχονται από τη θεωρία queer της Judith Butler, φιλοδοξούν να «απο-παραδοσιοποιήσουν» την οικογένεια, να αποδομήσουν την ανδρική-γυναικεία ετερότητα, να καταργήσουν τις έννοιες του αρσενικού και του θηλυκού προκειμένου να δημιουργήσουν έναν ρευστό κόσμο, προοίμιο της επιβεβαίωσης μιας μέγιστης ελευθερίας. Εκτός αν πρόκειται για έναν ολοκληρωτικό εποικοδομισμό;
Γνωρίζαμε ότι το « δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» της Μάργκαρετ Θάτσερ εφαρμόστηκε στην οικονομία, για να ορίσει τον μοναδικό δρόμο προς τα εμπρός: την απελευθέρωση. Τώρα υπάρχει ένα κοινωνικό « δεν υπάρχει εναλλακτική λύση », αρνούμενο τα Κοινοβούλια, σερβίροντας και πάλι τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ως δικαιωματισμό woke .
Η ΕΕ παίρνει τις μεταεθνικές ψευδαισθήσεις της για την πραγματικότητα και γίνεται, όπως ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Επιτροπής José Manuel Barroso στην εποχή του, μια « μη αυτοκρατορική αυτοκρατορία ». Μια « αυτοκρατορία », δηλαδή μια διακρατική οντότητα που κυριαρχείται από ένα κέντρο (Βρυξέλλες). « Μη αυτοκρατορική», γιατί επιβάλλει την πειθαρχία της στις περιφέρειές της όχι με βία αλλά με το δίκαιο. Δίκαιο (διαδικασίες, μηχανισμοί, κανονισμοί, οδηγίες …) που νομιμοποιεί τον αυξανόμενο περιορισμό του περιθωρίου δράσης των κρατών και, υπό το άγρυπνο βλέμμα μιας εκδικητικής «κοινωνίας των πολιτών», την επιταχυνόμενη τυποποίηση του ευρωπαϊκού χώρου.
Ένα μοντέλο που θυμίζει το καναδικό παράδειγμα, όπου οι συνταγματικοί δικαστές είναι λιγότερο υπεύθυνοι για την υπεράσπιση των προτύπων που κατοχυρώνονται στον Καναδικό Χάρτη Δικαιωμάτων και Ελευθεριών και περισσότερο για τη θέσπιση νέων, που εισηγούνται οι ενεργές μειονότητες. Εξουσιοδότηση για το τουρπάνι στο σχολείο, απαγόρευση της « εκπαιδευτικής βίας » (χτύπημα), νομιμοποίηση του γάμου του ιδίου φύλου … πλέον δεν ξεφεύγει κανένα ζήτημα από το δικαστήριο της Οτάβα, που μετατράπηκε de facto σε δεύτερο νομοθετικό σώμα. Κατά τη διάρκεια των 30 ετών ύπαρξής του, ο καναδικός Χάρτης, εξηγεί η εφημερίδα Le Devoir του Μόντρεαλ , «ήταν το απόλυτο όπλο με το οποίο οι μειονοτικές ή μαχητικές ομάδες υπερασπίστηκαν τον σκοπό τους, και τα δικαστήρια, το ανώτατο πεδίο όπου αποφασίστηκαν αυτά τα κοινωνικά και ηθικά ζητήματα». Αυτό είναι λοιπόν το μέλλον της Ευρώπης; Ασαφείς αρχές που καθορίζονται από τις Συνθήκες και που επιστρέφουν στους δικαστές και τις οργανωμένες μειονότητες (ΜΚΟ, ενώσεις κ.λπ.), αντί των λαών και των εκπροσώπων τους, για να αναθεωρούνται συνεχώς;
Το να πιστεύουμε ότι μόνο η Ουγγαρία είναι ο στόχος της κοινωνικής επίθεσης με αφορμή την έγκριση ενός αμφιλεγόμενου νόμου θα ήταν σοβαρό λάθος. Βρισκόμαστε σε μια καμπή της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Καμπή στο οποίο η «κυριαρχική» αντίθεση έναντι των «Ευρωπαϊστών» αποδεικνύεται εντελώς ξεπερασμένη. Και της οποίας το κύριο διακύβευμα ενώνει όλους τους λαούς γύρω από ένα ερώτημα: σε ποια Ευρώπη θέλουμε να ζήσουμε;
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
https://www.lefigaro.fr/vox/monde/la-hongrie-accusee-par-bruxelles-l-opposition-entre-les-deux-europe-est-plus-affirmee-que-jamais-20210629
