Δημήτρης Α. Ιωάννου, Χρήστος Α. Ιωάννου
02.10.202411:35
Στην Ελλάδα ονειρευόμαστε για πολλοστή φορά πως η ανάπτυξη θα έρθει από την Ευρώπη.
Μετά από 10 χρόνια κρίσης και δύο χρόνια πανδημίας (από τα οποία δεν μάθαμε το παραμικρό), στη χώρα μας επικρατεί, ξανά, η μακάρια κανονικότητα της στασιμότητας. Στον έξω κόσμο, όμως, υπάρχει ένας οργασμός δράσης και συμβαίνουν πράγματα τα οποία πριν από 15 χρόνια δεν θα μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε.
Η πιο προηγμένη και ισχυρή οικονομία του κόσμου, για παράδειγμα, οι ΗΠΑ, εφαρμόζει μία οικονομική πολιτική που μοιάζει πολύ με τις «αναπτυξιακές πολιτικές» που ακολουθούσαν «αναπτυσσόμενες» χώρες, δεκαετίες πριν – όπως για παράδειγμα η Ελλάδα τις μεταπολεμικές δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα: σκληρή δασμολογική προστασία, περιορισμοί και απαγορεύσεις στις εισαγωγές συγκεκριμένων προϊόντων, προσκόμματα στην απόκτηση εγχώριων εταιρειών από ξένους ομίλους, ακόμα και προερχόμενους από συμμαχικές χώρες και – το κυριότερο – απευθείας επιδότηση από το κράτος συγκεκριμένων επενδύσεων.
Παρεμφερείς δε πολιτικές εφαρμόζουν, ή προσπαθούν να εφαρμόσουν, και όλες οι οικονομικά ισχυρές – ή οικονομικά φιλόδοξες – χώρες, από τη Γερμανία και την Ιαπωνία έως την Ινδία και τη Μαλαισία. Και φυσικά υπάρχει και η Κίνα, «υποδειγματική περίπτωση» των πολιτικών αυτού του τύπου.
Γνωρίζουμε πως στις προηγούμενες φάσεις ανάπτυξης των προηγμένων οικονομιών η ιδέα της «βιομηχανικής πολιτικής» ήταν εξοβελιστέα, στις περισσότερες από αυτές. Στη μητρόπολη της φιλοσοφίας της «ελεύθερης αγοράς», στις ΗΠΑ, ήταν εδραία η πεποίθηση πως το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αυτούς που πραγματικά θα άξιζαν να γίνουν «εθνικοί πρωταθλητές» και κάθε παρόμοια προσπάθεια θα οδηγούσε μοιραία στη σπατάλη πόρων, στην επιβράδυνση της ανάπτυξης και, επίσης, στη γενικευμένη διαφθορά.
Και ίσως, πράγματι, στις προηγηθείσες φάσεις της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας αυτή η αγγλο-σαξονική οικονομική ορθοδοξία να είχε δίκιο – όσον αφορά τις ίδιες τις ΗΠΑ κυρίως. Πλην όμως άλλες χώρες όπως η Ιαπωνία στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, ή η Νότιος Κορέα και η Ταϊβάν λίγο αργότερα, εφάρμοσαν «βιομηχανική πολιτική» και επειδή μάλλον διάλεξαν σωστά τους «εθνικούς πρωταθλητές» τους, σήμερα δρέπουν τους καρπούς της ανάπτυξης. (Οπως, φυσικά, και η Κίνα.)
Εποφθαλμιώντας, λοιπόν, τα επιτεύγματά τους, αυτό που κάνουν, σήμερα, οι μεταστραφέντες νεόκοποι οπαδοί του κρατικού παρεμβατισμού, είναι μία «βιομηχανική πολιτική» νέου τύπου. Δεν προσπαθούν, δηλαδή, να επιλέξουν ή να δημιουργήσουν «εθνικούς πρωταθλητές». Κάνουν κάτι άλλο, πιο απλό: απευθύνονται στους αποδεδειγμένους «παγκόσμιους πρωταθλητές» κάθε κλάδου και τους πληρώνουν, στην κυριολεξία, για να δραστηριοποιηθούν και στη χώρα τους.
Καταβάλλουν το μεγαλύτερο ποσοστό της επένδυσης, συνοδευόμενο από ένα σωρό κίνητρα (φορολογικές απαλλαγές, παραχώρηση γηπέδων κ.λπ.), με μόνο αντάλλαγμα να δημιουργήσει ο «παγκόσμιος πρωταθλητής» ένα ή περισσότερα εργοστάσια στο έδαφός τους. Ελπίζοντας ότι η λειτουργία τους θα έχει θετικές αναπτυξιακές επιδράσεις («εξωτερικότητες») τόσο στον συγκεκριμένο κλάδο της επένδυσης όσο και στην ευρύτερη οικονομία τους.
Οι αναπτυγμένες δυτικές χώρες ακολουθούν πλέον αυτή την ενεργητική «βιομηχανική πολιτική» για δύο λόγους: πρώτον, διότι έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι σήμερα οι ίδιες δεν έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιήσουν επενδυτική δυναμική στον χώρο της βιομηχανίας. Κερδοφόρες και αποδοτικές βιομηχανικές επενδύσεις μπορούν να γίνουν πλέον (εξαιρούμενης της Κίνας που είναι ο κορυφαίος παραγωγός του κόσμου αλλά έχει αποκλειστεί για το δυτικό κεφάλαιο), σε μία σειρά λίγων χωρών όπως είναι η Νότιος Κορέα, το Βιετνάμ, η Ταϊβάν, η Μαλαισία, η Ινδία, το Μεξικό, αλλά επίσης η Τουρκία, η Βραζιλία, η Ινδονησία.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι συνειδητοποίησαν πως κινδυνεύουν να χάσουν κάθε επαφή με τη δυνατότητα παραγωγής σε κλάδους τεχνολογικής αιχμής, όπως οι ημιαγωγοί, και αυτό θα μπορούσε να τους οδηγήσει σταδιακά στην πλήρη αποβιομηχάνιση.
Και ενώ η Αμερική, η Ιαπωνία και η Γερμανία δίνουν γη και ύδωρ στην TSMC, η Ιταλία στη Silicon Box (και η Ουγγαρία και η Τουρκία στην BYD) για να δημιουργήσει ένα εργοστάσιο, έστω και «ενδιάμεσης» τεχνολογίας, στο έδαφός τους, εμείς εδώ στην Ελλάδα τι κάνουμε; Απολύτως τίποτα σχετικό! Ονειρευόμαστε για πολλοστή φορά πως η ανάπτυξη θα έρθει από την Ευρώπη – μέσα από την έκθεση Draghi τη φορά αυτή!
Παρά το γεγονός ότι είμαστε, σύμφωνα με όλες τις αξιολογήσεις, η χειρότερη χώρα του δυτικού κόσμου για να κάνει κανείς επένδυση. Μία χώρα με προνεωτερικές θεσμικές λειτουργίες, χωρίς υψηλού επιπέδου ανθρώπινο κεφάλαιο και χωρίς εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, όπου δεν βρίσκεις εργαζόμενους να απασχολήσεις ούτε στις βασικές ειδικότητες της ισχνής, ούτως ή άλλως, βιομηχανίας.
Αν θέλαμε να έχουμε κάποια ελπίδα θα έπρεπε να λειτουργήσουμε με τελείως διαφορετικό τρόπο. Θα έπρεπε να δημιουργήσουμε «ειδικές οικονομικές ζώνες», σαν αυτές που δημιούργησε η Κίνα το 1980 για να προσελκύσει τις πρώτες ξένες επενδύσεις και σήμερα έχουν 19 χώρες της ΕΕ, σαν την Τσεχία, την Πολωνία, τη Λετονία ή τη Λιθουανία (οι οποίες, σημειωτέον, μας «προσπέρασαν» σε κατά κεφαλήν παραγωγή, παραγωγικότητα και εισόδημα).
Στις οποίες θα έπρεπε να ισχύει ειδικό νομικό καθεστώς, υποπολλαπλάσιο του γραφειοκρατικού ελληνικού θεσμικού πλαισίου και το ελάχιστο που επιτρέπει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Και στις οποίες θα προσκαλούσαμε ενεργητικά – όχι περιμένοντας να έρθουν μόνοι τους, γιατί δεν θα έρθουν ποτέ – να επενδύσουν οι «παγκόσμιοι πρωταθλητές» κάθε κλάδου. Με έναν εντεταλμένο Υπουργό αποκλειστικών καθηκόντων που θα επισκέπτεται τα επιτελεία τους, ανά τον κόσμο, έχοντας ανά χείρας συγκεκριμένα σχέδια για το τι θα παράσχει η ελληνική κυβέρνηση: τα γήπεδα, καταβολή έως και 50% για τη δαπάνη της επένδυσης, φορολογική απαλλαγή για 50 χρόνια, κ.λπ. Διότι έστω και μία ή δύο τέτοιες επενδύσεις εάν έλθουν (που δεν θα είναι απλά data centers, δηλαδή τα logistics της πληροφορικής), θα συνταράξουν την «κανονικότητά» μας, ενδεχομένως προς το καλύτερο.
Οι κύριοι Δημήτρης Α. Ιωάννου και Χρήστος Α. Ιωάννου είναι οικονομολόγοι.
TO BHMA
Άραγε οι καλοί οικονομολόγοι κύριοι αρθρογράφοι θα επένδυαν στην Ελλάδα , με την σημερινά όμματα και αποκόμματα ,τα οποία σε 24ωρη βάση ομνύουν στον κρατισμό και την μεγάλη φορολόγηση των επιχειρηματιών;;;.
Απέτυχε την περασμένη Κυριακή και η μετατροπή του ΠΑΣΟΚ στην -επάρατη από τον σοσιαλιστή ιδρυτή του- σοσιαλδημοκρατία και τώρα θα ξανακούμε το ”ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά” και θα απαιτούν -στελέχη και οπαδοί του- , κρατικοποίηση των πάντων με συνεχείς προσλήψεις στο Δημόσιο -όπως στα ωραία εκείνα χρόνια του ΠΑΣΟΚ της 20τίας 1980 -2000 .
ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΝΟΥΝ- ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΝ- ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ , ΟΥΤΕ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ”ΣΥΝΟΜΟΤΑΞΙΑ ΤΩΝ ΜΙΖΕΡΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΩΝ”.
ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΒΟΥΜΕ;;;.
Υ.Γ Αναγράφω τα στοιχεία μου , μήπως τύχω απαντήσεως .
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
Κύριε Ναλμπάντη το άρθρο λέει να δημιουργηθούν “Ειδικές Οικονομικές Ζώνες”, δηλαδή περιοχές οικονομικής δραστηριότητας εκτός της δικαιοδοσίας του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, ώστε να μην μπορούν οι εκπρόσωποι του πελατειακού κράτους να δημιουργούν προσκόμματα στην λειτουργία των παραγωγικών μονάδων προηγμένης τεχνολογίας. Το έκαναν και οι Κινέζοι κομμουνιστές αυτό, και πέτυχε. Γιατί να το αρνηθούν οι Έλληνες “σοσιαλδημοκράτες”;
(Τα όσα αναφέρετε για εσωτερικές εκλογές σε κάποια κόμματα ενδεχομένως να είναι ορθά. Εν τούτοις, καλό είναι να θυμούνται οι παλαιοί και να γνωρίζουν οι νεώτεροι, ότι, πολύ πριν το κυριεύσουν αυτοί που αναφέρετε, το φρικτό ελληνικό πελατειακό κράτος δημιουργήθηκε μεταπολεμικά τη ευθύνη των κομμάτων του Συναγερμού, της ΕΡΕ, της Νέας Δημοκρατίας, και -βεβαίως- της επτάχρονης δικτατορίας.).
Θα χρειασθεί μικρό βιβλίο για να πεισθείτε-αφού με όσα ζήσαμε και ζήσατε δεν πεισθήκατε – ότι τον κρατισμό τον δίδαξε ,τον εφάρμοσε και θα τον εφαρμόσει άμποτε ξαναγίνει κυβέρνηση η λεγόμενη Κεντροαριστερά , μόνο που τώρα δεν θα έχει χρήματα και θα έχει το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Θεωρώ βλασφημία την πρακτική της κομμουνιστικής Κίνας όντας μέλη της Ε.Ε .
Η λεγόμενη Δεξιά ήταν πάντοτε φιλολαϊκή ,με κρατικές παρεμβάσεις ,-όπως τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού-αλλά ουδέποτε θεωρούσε εχθρό την επιχειρηματικότητα όπως μετά το 1981 όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ιδίως του σοσιαλιστή Ανδρέα και των ΣυριζΑνέλ .
Να θυμηθούμε ότι ”φορτωθήκαμε” τα χρέη και την λειτουργία των προβληματικών επιχειρήσεων ,στις οποίες εκείνες οι κυβερνήσεις διόρισαν όσους είχαν την πράσινη κάρτα ή έφεραν και κουνούσαν τις πλαστικές σημαίες στις μεγάλες συγκεντρώσεις του μακαρίτη Μπιρσίμ .
Υ.Γ Κρατισμός δεν είναι η επιμονή σχεδόν όλων των κομμάτων της Αντιπολιτεύσεως για διορισμούς στο Δημόσιο αργόμισθων ή ακαταλλήλων που θα ασκούν όπως οι περισσότεροι και το ιδιωτικό τους επάγγελμα ή χόμπυ . ΑΦΟΥ ΤΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΞΕΧΝΟΥΜΕ;;;.
Ναλμπάντη, ξέρεις τι είναι οι «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες»;
Από το 1973 που ξεκίνησε το φαινόμενο των προβληματικων, μέχρι το 1981 που κακοφορμισε οι προ των σοσιαλιστων κυβερνήσεις το μόνο που έκαναν ήταν να βοηθάνε το πρόβλημα να μεγαλώνει. Όμως οι “φιλελευθεροι” πρέπει να τα λύνουν αυτά. Αλλιώς δεν είναι φιλελεύθεροι αλλά κρατιστες.
“και -βεβαίως- της επτάχρονης δικτατορίας”
Αυτό είναι λάθος. Τα πελατειακά κράτη δημιουργούνται από τα κόμματα προς άγραν ψήφων. Η δικτατορίες δεν έχουν ανάγκη ψήφων.
Έχουν ανάγκη υποστηρικτών. Η δικτατορία ήταν συντεχνιακο κίνημα μεριδων του πελατειακου κράτους που ήθελαν να το μονοπωλησουν. Και αυτό έκαναν. .Μοιραζαν προνόμια και προσοδους στους ημετέρου. Ρωτήστε κανέναν που προέρχεται από οικογένειά αξιωματικών της εποχής για να σας πει.
Η δικτατορία, όπως όλες οι δικτατορίες, έχουν ανάγκη (υπο)στηρίξεως τού στρατού και φυσικά ευνοούν πρώτα απ’ όλους τους στρατιωτικούς. Άμα τη αναλήψει τής εξουσίας, ο Παπαδόπουλος διπλασίασε τούς μισθούς των στρατιψτικών, που ομολογουμένως ήσαν χαμηλοί, κάτι που συνεχώς επεσήμαναν στον Γ. Παπανδρέου να προσέξει, αλλά δεν έδωσε σημασία. Αυτό ενοοείτε με το “συντεχνιακο κίνημα μεριδων του πελατειακου κράτους που ήθελαν να το μονοπωλησουν”;
Εν πάση περιπτώσει, δεν είχαν ανάγκη από ψήφους, όπως οι προκάτοχοί των, τούς οποίους ορθώς επισημαίνετε.
Ο διπλασιασμος των μισθών ήταν το λιγότερο. Οι αξιωματικοί ουσιαστικά έγιναν η άρχουσα τάξη της χώρας διοριζομενοι διοικητές επιχειρήσεων και οργανισμών, νομαρχες, δήμαρχοι, επιτροποι κλπ. Και οι οικογένειες τους στις καλύτερες θέσεις. Και τις εργολαβίες τις έπαιρναν τα αδελφια των αξιωματικων.. Εδώ ήμασταν
και βλέπαμε. Αυτό είναι το πελατειακο κρατος: μοιράζει προνόμια και προσοδους με ιδιοτέλεια
“Οι αξιωματικοί ουσιαστικά έγιναν η άρχουσα τάξη της χώρας διοριζομενοι διοικητές επιχειρήσεων και οργανισμών”
Αυτό γινόταν και πριν την δικτατορία. Οι εκάστοτε αποστρατευόμενοι από το ΓΕΕΘΑ/ΓΕΣ/ΓΕΝ/ΓΕΑ διορίζονταν διευθυντές στο ΟΤΕ, ΔΕΗ, ακόμη και στον … “ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ”, με μισθό παχυλό, χωρίς να προσφέρουν τίποτε απολύτως.
Ίσως δεν έγινα από τη αρχή σαφής. Η κάστα το στρατιωτικών ήταν φυσικό να ευνοηθεί από στρατιωτική δικτατορία. Τα κόμματα, όμως, ευνοούσαν για να κερδίσουν ψηφοφόρους και μάλιστα δεν ευνοούσαν μόνον, αλλά “έταζαν” κιόλας, χωρίς να πραγματοποιούν -τις περισσότερες φορές- τις υποσχέσεις των.
Ένα τελευταίο και σταματώ εδώ, διότι αρκετά σάς κούρασα: “το φρικτό ελληνικό πελατειακό κράτος δημιουργήθηκε μεταπολεμικά” Και προπολεμικά το ίδιο ήταν.
“Παρά το γεγονός ότι είμαστε, σύμφωνα με όλες τις αξιολογήσεις, η χειρότερη χώρα του δυτικού κόσμου για να κάνει κανείς επένδυση. Μία χώρα με προνεωτερικές θεσμικές λειτουργίες, χωρίς υψηλού επιπέδου ανθρώπινο κεφάλαιο και χωρίς εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, όπου δεν βρίσκεις εργαζόμενους να απασχολήσεις ούτε στις βασικές ειδικότητες της ισχνής, ούτως ή άλλως, βιομηχανίας.”
ειδικά αυτή η παράγραφος με εξόργισε περισσότερο από τις άλλες.
Σαν δεν ντρέπεται ο αρθρογράφος να τα βάζει με το ανθρώπινο κεφάλαιο που υποτίθεται ότι δεν έχουμε. Πού είναι οι “επενδυτές” να το αξιοποιήσουν; Είναι οι κρατικοδίαιτοι αεριτζήδες αυτό για το οποίο ζητάει στο άρθρο κρατικές επιδοτήσεις για να “επενδύσουν”; Ποιός συντηρεί τους θεσμούς και τις “υποδομές” σε τριτοκοσμικό επίπεδο για να αποτρέψει τον ανταγωνισμό; Όταν το άρθρο διαπιστώνει ότι δεν μάθαμε τίποτε από την κρίση γιατί δεν αναφέρει πώς μετασχηματίστηκε η (μή) οικονομία για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις;
Ας είναι ευτυχισμένοι οι εγχώριοι “επενδυτές” με τις καταθέσεις τις οποίες μεταφέρανε στο εξωτερικό και μην ζητάνε και τα ρέστα (“Καταβάλλουν το μεγαλύτερο ποσοστό της επένδυσης, συνοδευόμενο από ένα σωρό κίνητρα”) από πάνω.
Έχουμε μια αστεία αστική τάξη, αποτελούμενη από βολεμένους από την μία και ματσωμένους από την άλλη με κοινό γνώρισμα των την εισπρακτική μορφή ως… παραγωγική δραστηριότητα. Σε αυτούς ΚΑΙ ΜΟΝΟ σε αυτούς στρέφεται το άρθρο.
Τι καλά θα ήταν αν απαντούσαν και σε εσάς και σε εμένα οι κύριοι αρθρογράφοι;;;.
φοβούμαι ότι πέρα από την μετάφραση ξενόφερτων επιταγών δεν υπάρχουν απαντήσεις τις οποίες θα μπορούσαν να δώσουν οι νεοφιλελεύθεροι. Όπως και οι αριστεροί, απλά αναμασάν στα ελληνικά εισηγήσεις για την γερμανική, αγγλική και… ολλανδική οικονομία ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν εφαρμόζονται στην χώρα μας.
https://www.ot.gr/2023/01/23/apopseis/experts/xamenes-eykairies-anaptyksis-logo-giransis-tou-plithysmou/
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1920 ΔΕΡΤΙΛΗΣ Β. ΓΙΩΡΓΟΣ
ΠΕΚ (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ)
Στο βιβλίο του, ο ιστορικός γράφει ότι διαχρονικά το κεφάλαιο στην Ελλάδα είχε τρείς διεξόδους:
να επενδύσει στο δημοσιο χρέος όπου η μέση απόδοση ήταν 7%
να επενδύσει στη μεταποίηση με απόδοση 5% και
να επενδύσει στην πρωτογενή παραγωγή με μικρότερη απόδοση. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η απόδοση του αγροκτήματος Τατοίου το οποίο θεωρείτο προτυπη αγροτική εκμετάλλευση ήταν 1,5%.
Γιά το θέμα των χρεωκοπιών αναφέρει ότι διαχρονικά το ελληνικο χρέος (παρά τις χρεωκοπίες) είναι μιά καλή επένδυση γιατι το κεφάλαιο πάντοτε αποπληρωνόταν και ο διακανονισμός αφορούσε τούς τόκους. Ενδεικτικά, τα δανεια της ανεξαρτησίας αγοράστηκαν απο τους κεφαλαιούχους στο 55% της ονομαστικής αξίας και όταν επήλθε συμφωνία αποπληρωμής (με επιφυλαξη αναφερώ τη δεκαετία του 1880) αυτή εγινε στο 48% της αξίας και ακολούθησε τακτική αποπληρωμή της οφειλής έκτοτε. Το μέγιστο μέρος εκείνης της οφειλής αποπληρώθηκε τη δεκαετία του 1930. Οι μόνοι πού έχασαν ήταν Ολλανδοί κεφαλαιούχοι, οι οποίοι πούλησαν την δεκαετία του 1830 στο 15% της ονομαστικής αξίας.
Η διαχείρηση του χρέους πρακτικά αφορούσε εναν περιορισμένο κυκλο ανθρώπων : κεφαλαιούχους με προεξαρχοντα τον Α Συγγρό, την Εθνική Τράπεζα, την κυβέρνηση και τα ανακτορα.
Απο τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι η αγορά χρέους είναι μία άκοπη επένδυση στην Ελλάδα, ενώ η ενασχόληση με μεταποίηση και πρωτογενή παραγωγή εμπεριέχει έντονο το στοιχείο της φιλανθρωπίας!
Για να επαναδραστηριοποιηθεί το συσσωρευμένο χρήμα οφείλουν να φορολογηθούν οι περιουσίες, ειδικά τα ακίνητα.
Επιπλέον οφείλει να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα έναντι του δημόσιου ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του εργατικού δυναμικού.
Η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα για την επανασύνδεση της εγχώριας ζήτησης με την εγχώρια προσφορά.
Για να το λήξουμε αγαπητοί φίλοι σχολιαστές για τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες στην οικονομία στην Μεταπολίτευση .
Θα θέλατε να ξαναέρθει το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ με δεκανίκι τον Σύριζα -αν δεν εξατμισθεί- ή έστω το Σημιτικό, το σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης , παρακμής και πτώσης στην Ευρώπη , με την Γκόλντμαν Σακς ,των Γκρηκ στατίστικς -για να μπούμε στο ευρώ-την Σήμενς του Χριστοφοράκου και της Ιντρακόμ , την φούσκα του χρηματιστηρίου , τα σκάνδαλα των Ολυμπιακών αγώνων με τα C4I και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερτιμολογήσεις, το σκάνδαλο των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες των Τσοχατζόπουλου ( ο κ. Παπαντωνίου τελικώς προσφάτως αθωώθηκε) , του Τσουκάτου και του Μαντέλη;.
ΑΥΤΑ θα ”μετρήσουν” οι Έλληνες και στα έργα και τις ημέρες του νέου Αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, που πάντως μέχρι τώρα αμύνεται σθεναρώς να μην αλλάξει τίποτε από το σοσιαλιστικό και σοσιαλδημοκρατικό του παρελθόν.