του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Με ανακούφιση αποχαιρετούμε το 2020, παρά το γεγονός ότι επιβαρύνει την ηλικιακή καμπούρα μας.
Οι προβλέψεις σε έναν πολύπλοκο και χαοτικό κόσμο δεν μπορούν να γίνουν με βεβαιότητα, αλλά δύσκολα το ’21 μπορεί να είναι χειρότερο από το ’20.
Το καλό και το κακό εξαρτάται από την οπτική που θα δει κανείς τις εξελίξεις, αλλά το μόνο –πέραν του καλού και του κακού– γεγονός είναι το εμβόλιο κατά της Covid-19. Και εδώ, όμως, υπάρχουν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις.
Από την ελληνική οπτική o κορονοϊός, η οικονομία, οι σχέσεις με την Τουρκία, το μονοκομματικό πολιτικό σύστημα (κανείς δεν δίνει σημασία σε μια απαξιωμένη αντιπολίτευση χωρίς εναλλακτική πρόταση) και ο κακός εαυτός μας θα είναι και το 2021 στην ημερήσια διάταξη.
Για τον κορονοϊό οι ελπίδες έχουν εναποτεθεί στο εμβόλιο, στην οικονομία επικρατεί η μεταφυσική αντίληψη ότι θα υπάρξει έκρηξη μετά την αντιμετώπιση της πανδημίας, το μονοκομματικό σύστημα δεν θα αλλάξει, και μάλλον αυτό που βιώνουμε είναι καλύτερο από την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος.
Εκεί που αξίζει να εστιάσουμε είναι η εξωτερική πολιτική.
Η εκλογή Μπάιντεν προκαλεί ήδη σκεπτικισμό στην Άγκυρα, η οποία προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Έχει αποσύρει το «Oruç Reis» στην Αττάλεια και εκπέμπει μηνύματα ότι επιθυμεί την αποκατάσταση των σχέσεών της με την Ελλάδα, τη Γαλλία και την ΕΕ συνολικά. Βεβαίως, στη βάση της δικής της πολιτικής. Όλα στο τραπέζι. Ακόμη και το Κυπριακό θα πρέπει, κατά την τουρκική αντίληψη, να συζητηθεί σε μια ελληνοτουρκική ατζέντα – κάτι που θα είναι αρνητικό. Το κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής.
Η Άγκυρα θέτει εν τοις πράγμασι θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης. Η τουρκική προσέγγιση βρίσκει σύμφωνα ορισμένα ευρωπαϊκά κέντρα, αλλά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει επιλογή της Αθήνας. Εκεί που θα κριθεί, όμως, είναι στην Ουάσινγκτον. Ο τόνος θα δοθεί από την αμερικανική πρωτεύουσα.
Γενικότερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα παρά τις επιλογές που κάνει στην Άμυνα, δεν τις επενδύει με αποφασιστικότητα. Από αυτής της πλευράς έχει δίκιο ο Τούρκος υπουργός Άμυνας όταν λέει πως η Ελλάδα όσους εξοπλισμούς και αν προμηθευθεί θα είναι ανώφελο. Επί της ουσίας μια περισσότερο εξοπλισμένη Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει καλύτερα την Τουρκία, και αυτό το γνωρίζει η απέναντι πλευρά. Δεν πιστεύει όμως η Άγκυρα πως η Αθήνα θα κλιμακώσει, όσο και αν προκληθεί. Το τραγικό σφάλμα του Κ. Μητσοτάκη θα είναι να πιστέψει πως επειδή κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό μπορεί να προβεί σε παραχωρήσεις. Οποιαδήποτε παραχώρηση δεν θα γίνει αποδεκτή, αν και στον δημόσιο λόγο διαμορφώνεται μια ομάδα κυβερνητικών προπαγανδιστών που επιχειρούν να απαξιώσουν, ως ακραία, την αντίληψη «καμιά παραχώρηση». Έχει διαμορφωθεί ένας «δεξιός γκραμσιανισμός» που διεκδίκησε, πήρε και διατηρεί, προς το παρόν, την ιδεολογική ηγεμονία.
Τι θα μπορούσε να κάνει η ελληνική πλευρά;
- Καταρχάς να αποβάλει το φοβικό σύνδρομο το οποίο εκμεταλλεύονται άπαντες. Να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία και τη διεθνή κοινή γνώμη πως δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει τίποτε από όσα το Διεθνές Δίκαιο της δίδει. Και θα υποστηρίξει με κάθε μέσο αυτήν την επιλογή.
- Να εξοπλίσει στο καλύτερο δυνατό επίπεδο τις Ένοπλες Δυνάμεις.
- Να αναπτύξει μια ισχυρή διπλωματική υπηρεσία που θα λειτουργεί με σύγχρονες αντιλήψεις.
- Να λειτουργήσει σε νέα βάση και με διεθνή προσανατολισμό τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης.
- Να ενεργοποιήσει «δεξαμενές σκέψης». Στην Αθήνα υπάρχει το ΕΛΙΑΜΕΠ. Χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί. Η οπτική του είναι μονοδιάστατη. Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν δύο πόλοι, ανενεργοί σήμερα, που θα μπορούσαν όμως να αποτελέσουν κέντρα διαμόρφωσης πολιτικής. Το ΙΜΧΑ και η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Η οργανωτική δομή υφίσταται. Η αντίληψη λειτουργίας πρέπει να αλλάξει.
Το παγκόσμιο περιβάλλον συνεχίζει να μεταλλάσσεται και όλοι αναμένουν την πολιτική του νέου Αμερικανού προέδρου.
Η Βρετανία εκτός ΕΕ θα επιχειρήσει να δώσει την εικόνα ότι δεν είναι απομονωμένη. Ως προεδρεύουσα του G7 θα αναλάβει πρωτοβουλία διεύρυνσης σε D10 με Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Κορέα. Η έξοδός της από την Ένωση μάλλον θα την βλάψει, αλλά η Βρετανία εκτός ΕΕ είναι μια θετική εξέλιξη για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, αν υποθέσουμε πως υπάρχει τέτοια εξωτερική πολιτική.
Η Βρετανία ήλεγχε όλα τα κέντρα διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Και με τη δυνατότητα αυτήν επηρέαζε την πολιτική της Ένωσης. Ο βρετανικός φιλοτουρκισμός είναι ακραίος. Το ίδιο ακραία (αλλά αρνητικά) προσεγγίζει την Ελλάδα. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η έξοδος της Βρετανίας θα απενεργοποιήσει και τα κέντρα που επηρέαζε.
Είναι βρετανική στρατηγική επιλογή η στρατηγική σχέση με την Τουρκία.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ΗΒ; Η Ρωσία και δευτερευόντως η Κίνα. Ποιος εμποδίζει ή υπόσχεται να εμποδίσει τη Ρωσία; Η Τουρκία.
Ποια μεγάλη οικονομία μπορεί να βοηθήσει το δόγμα «Global Britain» μετά το Brexit; Η Τουρκία, η οποία μάλιστα αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο εισαγωγέα βρετανικών προϊόντων στη Μ. Ανατολή. Επιπλέον, το εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών είναι θετικό υπέρ της Τουρκίας.
Πώς βλέπει το ΗΒ την Ελλάδα; Ως «πελατάκι» ασφαλείας και «σιγουράκι». Σου λέει, «ό,τι και να κάνεις σε εμένα θα έρθεις, εντός ΝΑΤΟ και Δυτικού συστήματος ασφαλείας, για προστασία. Οπότε σε έχω πελάτη».
Ακόμα και με φανερά φιλοτουρκική και ανθελληνική πολιτική (συναισθηματικοί όροι αλλά εκφράζουν την πραγματικότητα), πιέζουν και προωθούν για τη νέα φρεγάτα τ. «Τ-31». Επίσης η συνεργασία μας στον στρατιωτικό τομέα, με βρετανική ευθύνη είναι η άκρως απαραίτητη. Όταν θέλουν κάτι οι Βρετανοί (βλέπε Σούδα), μόνο τότε τους «κόπτει». Περιορίζονται σε φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες (βλέπε πτήσεις ακροβατικού σμήνους «Red Arrows» στον αττικό ουρανό, διέλευση και επίδειξη σημαίας του νέου αεροπλανοφόρου «Queen Elisabeth» στις ελληνικές θάλασσες το καλοκαίρι 2021, και μέχρι εκεί).
Άκρως αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα είναι και η διαχρονική γερμανική εξωτερική πολιτική. Που θεωρεί πυλώνα της την Τουρκία.
Δεν μας φταίει όμως κανείς. Όταν έχεις ένα πολιτικό σύστημα με εγγεγραμμένο στο πολιτικό DNA του την υποτέλεια και μέτριους πολιτικούς που το διαχειρίζονται, οι οποίοι βολεύθηκαν και με το Casus Belli της Τουρκίας (δεν κάνουμε τίποτε για να αποφύγουμε τον πόλεμο, ισχυρισμός τον οποίο αναπαράγει και ένα μέρος της κοινωνίας), τότε το αποτέλεσμα είναι ο συνεχής διεθνής διασυρμός. Και η προσπάθεια ενός σαθρού κατεστημένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Τέλος, η πρόβλεψη για την Τουρκία είναι πως στο νέο περιβάλλον θα επιδιώξει μια σύγκλιση με την Ελλάδα και την Ευρώπη στη βάση δικής της ατζέντας.
Θα εξαρτηθεί από τρίτους (ΕΕ, και κυρίως ΗΠΑ) αν θα μπορέσει να την επιβάλλει.
Ένα, όμως, ας έχουμε υπόψη μας. Στην εποχή και στην περιοχή που ζούμε, αν δεν έχουμε διαμορφωμένη εξωτερική πολιτική –αν δηλαδή δεν ξέρουμε τι θέλουμε–, θα πελαγοδρομούμε. Και πολύ πιθανό να χάσουμε.
Άρα, διαμόρφωση πολιτικής, επίδειξη αποφασιστικότητας για την επιβολή της και διαμόρφωση συσχετισμών για την υποστήριξή της.
Ο Ερντογάν βοήθησε σ’ αυτές τις κατευθύνσεις. Διατάραξε τις σχέσεις του και με το Ισραήλ και με τον αραβικό κόσμο, και τώρα παίρνει αρνητικά μηνύματα. Μπορεί η Ελλάδα να τα αξιοποιήσει;
Εξαιρετικό κείμενο!!! Τα λέει όλα, με τον καλύτερο τρόπο. Μόνο με καλά λόγια μπορεί κανείς να το σχολιάσει.
Εγώ όμως «το βιολί-βιολάκι»: Επανέρχομαι στο προηγούμενο θέμα επειδή το νέο αναφέρεται στον Κακό Εαυτό των Ελλήνων και στην ανάγκη να ξέρουμε τι θέλουμε. Συνεπώς, στην ανάγκη να αποβάλουμε το φοβικό σύνδρομο.
Ποια είναι η ταυτότητα του Έλληνα; Μήπως υπάρχει μια ριζική διαφορά με τους Δυτικούς;
Μήπως στις εξωτερικές μας σχέσεις δεν εμφανιζόμαστε απλώς φοβισμένοι αλλά κομπλεξικοί-μαϊμούδες Δυτικοί;
Πώς θα εκπροσωπηθούν στο κυβερνητικό μας επίπεδο οι δύο Ελλάδες; Μήπως το μάθημα των 200 χρόνων από το 21 είναι η απάντηση στο γιατί οι διχασμοί και γιατί κερδίζουν οι «φιλήκοοι» των ξένων;
Τότε, τόσο οι λαοπρόβλητοι στρατιωτικοί όσο και οι αυτόκλητοι πολιτικοί, θεωρούσαν αναπότρεπτη την Σκέπη της Βρετανίας. Ωστόσο, ο Κολοκοτρώνης δεν ακύρωνε την Ιδιοπροσωπεία μας-Ανεξαρτησίας μας. Οι κομματάρχες όμως δεν είχαν Φιλότιμο, έμοιαζαν στους Δυτικούς. Μας έφτιαξαν «κράτος» απέναντι στην Κοινωνία. Ακολουθήσαμε έκτοτε τα στάδια του βρετανικού φιλελευθερισμού και του κοινωνικού ελέγχου της καθολικής Εκκλησίας. Με αποτέλεσμα να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να βλέπουμε την Κοινωνία απέναντί μας και να επεκτείνουμε την κοινοβουλευτική δουλεία μας σε δουλοπρέπεια.
Όπως τότε, όταν κοτζάμ Κολοκοτρώνης αναγνώριζε ότι δεν υπάρχει Ελλάδα χωρίς να παραχωρηθεί η αρχηγία του στρατού και του ναυτικού σε Άγγλους, έτσι και σήμερα θα πρέπει να παραχωρήσουμε καθαρά την πολεμική διοίκηση στην Μεγάλη Δύναμη. Αλλά όπως εκείνος δεν «κατέβαζε τα βρακιά» του, έτσι και οι εκπρόσωποι της ελληνικής Κοινωνίας θα πρέπει να το κάνουν υπέρ της Κοινωνίας, όχι της μίζας.
Ο Κακός Εαυτός μας είναι η ψευδής ταυτότητα του Δυτικού = ενός ανθρώπινου τύπου που ζει για το χρήμα και πουλάει την ψυχή του στο Εγώ του.
Ο Νέο-Έλληνας όμως εξακολουθεί να μην θίγεται όταν του προσβάλλουν την ταυτότητά του, το Εγώ του! Δεν έχει περί πολλού την εγωκεντρική και την εθνοκεντρική ταυτότητα.
Εξακολουθεί να θίγεται και πολύ μάλιστα όταν τον θεωρούν Άσχημο =φιλοχρήματο και ιδιοτελή. Το χαρακτηριστικό του Έλληνα είναι ότι τρελαίνεται όταν του θίγουν το Φιλότιμο= ότι είναι Ωραίος.
Φίλος της τιμής δεν θα πει αγάπη για αναγνώριση αλλά επιδίωξη του Έπαινου για την Αρετή- για τον πολιτικό τρόπο ύπαρξης = τη Δικαιοσύνη.
Για να πειστεί η ίδια η ελληνική Κοινωνία μαζί με την διεθνή κοινή γνώμη περί μη παραχώρησης εδαφών, θα πρέπει τα εδάφη να μην νοούνται ως άψυχος χώρος αλλά αναπόσπαστο μέρος μιας Κοινωνίας που κάνει τους Έλληνες αυτό που είναι.
Χρειάζεται να θυμηθούμε την τέλεια πολιτική θεωρία, την ελληνική, που προκύπτει από την τέλεια ψυχική θεωρία. Και τις δύο τις βρίσκουμε, με αξεπέραστο τρόπο αναλυμένες, στον Αριστοτέλη:
Ο πολιτικός (=ολοκληρωμένος) άνθρωπος είναι ο ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ = Καλός και αγαθός = με Σοφία και Φρόνηση = Ελεύθερος και Ανιδιοτελής
{συνεχίζεται}
Ανάμεσα στους Τούρκους από τη μια και στους Φράγκους-Νορμανούς (Λατίνους-Βορείους) από την άλλη, δεν άντεξε ούτε η Αυτοκρατορία μας. Και τότε, τρέχαμε να «φιλήσουμε τις κατουρημένες ποδιές» του πάπα και κάναμε επικίνδυνες συμφωνίες με τους Οθωμανούς. Όχι βέβαια ως Κοινωνία, αλλά οι μη εκπρόσωποί μας: οι κληρονόμοι του θρόνου που πολεμούσε ο ένας τον άλλον για τα ιδιοτελή συμφέροντα.
Με συνείδηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας, θα πρέπει να διαπραγματευτούμε ένα καθεστώς Ελβετίας. Η εξίσωση του λύκου με το πρόβατο οδηγεί στη σφαγή.
Στην αρχαιότητα τα είχαμε καταφέρει γιατί υπήρχαν μόνο οι Πέρσες. Όταν εμφανίστηκαν οι Ρωμαίοι, χάθηκε η πρώτη Αυτοκρατορία μας. Πέρασαν αιώνες για να ορθωθεί μια δεύτερη, με ρωμαϊκούς όρους. Ούτε αυτή όμως άντεξε όταν η οικουμένη πλημμύρισε από πολεμοχαρείς λαούς.
Χρειάζεται η πολιτισμική αλήθεια για να επιβιώσουμε!
Αλλά ακόμα και η αλήθεια μας έχει κακοπάθει από τους πολιτικούς. Ο Γιωργάκης Παπανδρέου ταύτιζε το Φιλότιμο με το τούρκικο μεράκι και ο Κυριακούλης Μητσοτάκης το συγχέει με την «ατομική ευθύνη».
Ο δυτικός άνθρωπος επιδιώκει την αναγνώριση του Εγώ του αλλά ο Έλληνας την Εκτίμηση για την καταστολή του Εγώ.
Ο Έλληνας προτιμά το να αγαπά από το να αγαπιέται! = η αγάπη του ου ζητεί τα εαυτής!
Και ασφαλώς δεν περιμένει Εκτίμηση της Αρετής του από τους πάντες, αφού οι πολλοί δεν παίρνουν χαμπάρι τι εστί ο πολιτικός τρόπος της Αρετής. Οι μόνοι που μπορούν να τον εκτιμήσουν είναι οι Ενάρετοι, οι συμ-πολίτες του.
Ο Έλληνας δεν θίγεται όταν προσβάλλουν το «άτομό» του. Αλλά «τα παίρνει στο κρανίο» όταν θίγεται το Φιλότιμό του= ο ενάρετος τρόπος του Είναι του.
Δεν αντέχει να δίνει την εντύπωση του Άσχημου: του ιδιοτελή.
Ξεσηκώνεται για να αποδείξει τον τρόπο της Ανθρωπιάς.
Θίγεται το Φιλότιμό του μόνον όταν αμφισβητείται ο τρόπος της ψυχικής του ύπαρξης. Παίρνει τα όπλα μόνον από αγάπη για τα Κοινά, για την Πόλη-Πατρίδα.
Ενώ «βρώμισε ο τόπος» από το «δικαίωμα στη διαφορά», εμείς δεν τολμάμε να ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στους Δυτικούς που νομίζουν ότι είναι οι κληρονόμοι του ελληνικού «πνεύματος». Σαν να ζητάμε πάλι την “ένωση των εκκλησιών” = εξίσωση Καθολικισμού και Ορθοδοξίας για να μας δώσουν όπλα, ξεπουλάμε τη ψυχή μας πιστεύοντας τελικά και οι ίδιοι πως είναι το ίδιο πράγμα το έμβιο όν και ο Άνθρωπος.
Το θάρρος της γνώμης του το έχει μόνον ο ειλικρινής, την παρρησία την έχει μόνο ο γνήσιος, την αφοβία την έχει μόνο ο ενάρετος.
Κύριε Σαββίδη,
Δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο να γράφετε αυτά που γράφετε (αναφέρομαι στα εθνικά μας θέματα), όταν είναι μάλλον φανερό ότι τα “πράγματα” έχουν δρομολογηθεί και είναι θέμα χρόνου η “τελική” συμφωνία με την Τουρκία. Βάζω εισαγωγικά στο “τελική”, επειδή δεν θα είναι παρά μόνον αρχική. Μετά θα ακολουθήσουν κι άλλες απαιτήσεις, κι άλλες συμφωνίες, μέχρι την τελική κατάργηση τού σημερινού ήδη διαλυμένου ελληνικού κράτους. Μάς πάνε λάου-λάου προς τα εκεί και ουδείς θα ξεσηκωθεί/διαμαρτυρηθεί, αν δεν θιγούν άμεσα τα ατομικά του συμφέροντα. Ακόμη και όταν αυτά θιγούν, θα είναι πολύ αργά, για να μπορεί να διαμαρτυρηθεί.
Το 2021, όχι μόνο μπορεί, αλλά σίγουρα θα είναι χειρότερο, κατά την άποψή μου.
πού τή βρήκες τήν «άποψη» γιά τό 2021,
ρ’ εσύ
ναρκισσοΕπισκεπτολεφάκη;
άποψη έχει ό επαΐων,
όχι ό καθένας πού στερείται τών προσόντων εκείνου, τρομάρα σου, πού
έχεις ξοδέψει ήδη δώδεκα χρόνια εδώ μέσα χωρίς νά μάθεις ούτε τά στοιχειώδη,
πνιγμένος στήν άθλια ανάγκη σου αυτοπροβολής
καί τήν ανύπαρκτη “αποψάρα” πού φαντασιώνεσαι ότι κατέχεις,
όπως κάνει η κάθε χωριάτα πού δηλώνει εαυτήν «Κυρία», π.χ. «Κατίνα»…
παράδειγμα:
γιά τήν αρρώστια τού τάδε ασθενή,
άποψη έχει μόνον ό Θεράπων Iατρός του,
ούτε κάν άλλος ιατρός τής αυτής ειδικότητος,
γιά τόν οποίο μπορούμε νά πούμε ότι αυτός
δύναται νά έχει μόνο ιατρική γνώμη, καθώς
στερείται τών δεδομένων πού έχει συλλέξει[1],
μοχθών ιατρικοεπ/κώς πρός τούτο,
ό Θεράπων.
[1]
ό Θεράπων στέκεται ψηλότερα,
ιστάμενος επί τών δεδομένων πού συσσώρευσε*
κι αυτό πάει νά πεί ότι βλέπει(ορά, έ;!) μακρύτερα!…
ό ναύτης πού ψάχνει γιά στεριά στόν ορίζοντα
δέν κοιτά από τό ύψος τού καταστρώματος, αλλά
σκαρφαλωμένος στό ψηλότερο σημείο τού πλοίου
πάνω στό κατάρτι…
*
όψη από(ψηλότερο τού συνήθους, σημείο…),
η άποψη,
έ;!
ʹ Εκεί που αξίζει να εστιάσουμε είναι η εξωτερική πολιτική.΄
Ἐξωτερική πολιτική δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ἄν δέν ὑπάρχει ἐσωτερική πολιτική. Ἄν δέν βλέπουν οἱ ἄλλοι, μία ἀνθοῦσα κοινωνία, μία δυνατή καί δυναμική κοινωνία, δέν θά σεβαστοῦν λόγια ψεύτικα, ἀπό ἐκπροσώπους μιᾶς μή ἀνθούσας κοινωνίας, πού θά αἰσθάνονται μέσα τους αὐτή τήν ἀδυναμία. Εἶναι σάν τό ΕΓΩ, ΄ ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν΄, ὑπάρχει ὁ ἐαυτός, ὑπάρχει τό ΕΓΩ, δέν χαρίζεται γιά κανένα ΕΜΕΙΣ, ἀλλά ἀνοίγεται πρός τούς ἄλλους δοτικά, ἀγαπητικά. Τό φιλότιμο, τό τόσο χαρακτηριστικό παλαιόθεν τῶν Ἑλλήνων, δέν εἶναι στοιχεῖο ταυτότητας, εἶναι στοιχεῖο τῆς ψυχῆς, δέν μεταβιβάζεται, εἶναι χαρακτηριστικό ἰδιοπροσωπίας.
Τά φοβικά σύνδρομα ἐνεργοποιοῦνται ἀφ’ ἑνός ἀπό τήν ἐνοχοποίηση, πού τήν χρησιμοποιοῦν κάποιοι σάν ὅπλο, καί γιά νά πετάξουν μία πιθανολογούμενη ἐνοχή σέ κάποιους, χωρίς νά ἀναρωτιῶνται ἄν ὑπάρχει ἐνοχή. Τήν θεωροῦν δεδομένη.
Τά φοβικά σύνδρομα ἀφ’ ἑτέρου, ἔχουν ἀναπτυχθεῖ στόν λαό ἀπό τά 400 χρόνια ὑποδούλωσης, ὅπως καί πολλά ἀκόμα ἀρνητικά, ἂν καί πολλοί εἶχαν καταφύγει στά μικρά νησιά καί σέ δύσβατες περιοχές, ὅπου εἶχαν μία κοινωνική καί παραγωγική τοπική δραστηριότητα.
Γιά νά μήν νοοῦνται τά ἐδάφη ὡς ἄψυχος χῶρος, θά πρέπει νά τά ἐργαζόμαστε, νά τά προσέχουμε, νά τά καλλιεργοῦμε, εἴτε εἶναι ξηρά, εἴτε εἶναι ἀέρας, εἴτε εἶναι θάλασσα, γιατί καί ἡ θάλασσά μας εἶναι ἔδαφός μας.
Μπορεῖ νά κατακτήθηκε ἡ περιοχή ἀπό Ρωμαίους κάποτε, ἀλλά οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἄφησαν τά ἴχνη τους στόν τόπο αὐτόν, καί οἱ ξένοι ἦρθαν κατακτητές ἀλλά καί μελετητές καί μελετώντας αὐτόν τόν πολιτισμό κατακτήθηκαν καί αὐτοί ἀπό τό πνεῦμα αὐτό, ὅσο τά κατάφεραν. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἄφησε τά ἴχνη του στίς περιοχές πού ἔφθασε, καί δέν εἶναι στά ἐδάφη τά ἴχνη του μόνο, ἀλλά στούς ἀνθρώπους σέ ἐκεῖνες τίς περιοχές.
Ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι μία γλώσσα θεϊκή, πού ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται δέν εἶναι κατανοητή οὔτε ἀπό ὅλους τούς ἑλληνόφωνους. Γιά νά προχωρήσουμε πρέπει νά συνεννοηθοῦμε καί γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά κατανοήσουν ὅλοι μιά γλῶσσα ἁπλή, ὅσο ἁπλός εἶναι ὁ Θεός καί ἡ φύση. Τήν γλῶσσα αὐτή τιμᾶ καί ἡ Ὀρθοδοξία, στήν ὁποία ἡ γέννηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἱερή καί ἡ βάπτιση μυστήριο καί ὄχι μαριονέττες.
Τό ’21 θά εἶναι τόσο καλύτερο ὅσο καταφέρουμε νά τό κάνουμε ἐμεῖς καλύτερο.
Ἄς μᾶς διδάσκουν τά λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/2625803/i-pio-spoudea-frasi-tou-kolokotroni-ke-i-profitia-pou-den-epiveveothike
“Ἐξωτερική πολιτική δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ἄν δέν ὑπάρχει ἐσωτερική πολιτική. Ἄν δέν βλέπουν οἱ ἄλλοι, μία ἀνθοῦσα κοινωνία, μία δυνατή καί δυναμική κοινωνία, δέν θά σεβαστοῦν λόγια ψεύτικα, ἀπό ἐκπροσώπους μιᾶς μή ἀνθούσας κοινωνίας, πού θά αἰσθάνονται μέσα τους αὐτή τήν ἀδυναμία”
Σωστή παρατήρηση.
“Τά φοβικά σύνδρομα ἐνεργοποιοῦνται ἀφ’ ἑνός ἀπό τήν ἐνοχοποίηση, πού τήν χρησιμοποιοῦν κάποιοι σάν ὅπλο, καί γιά νά πετάξουν μία πιθανολογούμενη ἐνοχή σέ κάποιους, χωρίς νά ἀναρωτιῶνται ἄν ὑπάρχει ἐνοχή. Τήν θεωροῦν δεδομένη.
Τά φοβικά σύνδρομα ἀφ’ ἑτέρου, ἔχουν ἀναπτυχθεῖ στόν λαό ἀπό τά 400 χρόνια ὑποδούλωσης, ὅπως καί πολλά ἀκόμα ἀρνητικά, ἂν καί πολλοί εἶχαν καταφύγει στά μικρά νησιά καί σέ δύσβατες περιοχές, ὅπου εἶχαν μία κοινωνική καί παραγωγική τοπική δραστηριότητα”
Το φοβικό σύνδρομο έναντι τής Τουρκίας, που έχει καλλιεργηθεί κυρίως από την εποχή τού Σημίτη και μετά, τι σχέση έχουν με ενοχές;
Αν υπήρχαν από τα 400 χρόνια τής σκλαβιάς, πώς κάναμε τον Μακεδονικό Αγώνα, νικήσαμε στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην Πίνδο το ’40, ενώ κάναμε σκληρή αντίσταση στην κατοχή;
Δέν ἀπαξιώθηκε οὔτε σελίδα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, τά 400 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, ἀπό τήν ἐμψύχωση τῶν Ἑλλήνων, οὔτε στούς Βαλκανικούς ἀγῶνες, οὔτε στήν Πίνδο τό ’40, οὔτε στήν ἀντίσταση στήν κατοχή.
Πάρα πολλοί Ἕλληνες δέν ἔχουν ἐνστερνιστεῖ φοβικά σύνδρομα, πολλοί διατηροῦν στή μνήμη τους καί τό Βυζάντιο.
Γνωστός ὁ διάλογος τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη μέ τό στρατηγό Χάμιλτον:
<>.
Δέν ἐκπροσωποῦν ὅμως τόν Ἑλληνικό λαό πάντα αὐτοί πού δέν ἔχουν φοβικά σύνδρομα.
Τήν περίοδο Σημίτη μποροῦμε νά τήν θυμόμαστε καί γιατί μπῆκε στή ζωή μας τό διαδίκτυο καί τά καλά του.
Ξαναδιαβάζοντας την απάντησή μου, ζητώ συγγνώμη για την κακογραφία. Έχω πρόβλημα με την σελίδα των ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ τελευταία και πρέπει να γράφω γρήγορα, για να μην “παγώσει” ο browser μου.
Εγώ απλώς απάντησα σ’ αυτό που έγραψες και νομίζω ότι ήμουν σαφής. Ο λόγος για το φοβικό σύνδρομο των σημερινών Ελλήνων έναντι τής Τουρκίας. Δεν οφείλεται ούτε σε ενοχές (ποιες ενοχές;), ούτε βέβαια στα 400 σκλαβιάς. Αντιθέτως μάλιστα, αν είχαμε φοβικό σύνδρομο, δεν θα ήμασταν ο πρώτος λαός που επαναστάτησε και απελευθέρωσε τμήμα τής κατεχομένης πατρίδος του.
Η περίοδος Σημίτη εγκαινίασε την εποχή τού εθνομηδενισμού και τής διακυβερνήσεως από διαχειριστές/λογιστές, αντί πολιτικών. Το ότι μπήκε το διαδίκτυο στην ζωή μας δεν έχει σχέση με το φοβικό/ενδοτικό σύνδρομο, που ενέπνευσε ο περί ου ο λόγος τζουτζές στον ελληνικό λαό.
Κι ἐγώ σαφής εἶμαι. Δέν ἔγραψα γιά φοβικό σύνδρομο λόγω ἐνοχῶν, ἔναντι τῆς Τουρκίας.
Οἱ ἐνοχές πού ἀναφέρθηκα, πού αἰσθάνονται ἤ φαντάζονται κάποιοι, ἀφοροῦν θεολογικά ζητήματα. Δέν ἔχεις ἀκούσει γιά Ἀδάμ καί Εὔα; Στήν Ἑλληνική μυθολογία δέν ὑπάρχει τέτοια ἀναφορά. Ἡ apple, παρεμπιπτόντως, ἔχει τό γνωστό σύμβολο.
Ἀλλά δέν ἔλειπε ὁ φόβος νομίζω ὅταν ἐπαναστάτησαν οἱ Ἕλληνες, ὄχι βέβαια φόβος ἐνοχῆς, ὁ φόβος εἶναι φυσιολογικό συναίσθημα, ἀλλά ὑπερτεροῦσε ἡ πίστη τους, ἡ ἀγάπη τους γιά τήν πατρίδα, ἡ ἀνάγκη τους γιά ἐλευθερία, ἡ συνειδητοποίηση ὅτι ἦταν ὑποδουλωμένοι καί ἡ γνώση τοῦ πολύτιμου πολιτισμοῦ τους, στούςἝλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ ἀπό μελέτες καί στό ἐσωτερικό ἀπό τά ἀρχαῖα γύρω τους.
Τό φοβικό σύνδρομο ἀπό τά 400 χρόνια ὑποδούλωσης ἐκδηλώνεται ἴσως ἤ ἔχει ἀφήσει κατάλοιπα στήν συμπεριφορά τῶν πολιτῶν ἔναντι τού Κράτους, κατά τή γνώμη μου, καί ἀναφέρθηκα σέ αὐτό ἐπειδή ἡ Μαρία Μ. πιό πρίν ἔγραψε τήν δική της ἄποψη γιά τήν σχέση μας ἔναντι τοῦ Κράτους, πού μπορεῖ νά εἶναι καί αὐτή σωστή.
Στο σχόλιό σου 4, στο οποίο απάντησα με το 4.1, δεν είδα πουθενά … θεολογικά θέματα. Άλλα γράφεις εκεί. Τέλος πάντων, μάλλον άσκοπη η περαιτέρω συζήτηση.
Thank you!!1