του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Από την οπτική γωνία που βλέπω τα πράγματα, το “παιχνίδι” στην Ελλάδα δεν παίζεται. Καλύτερα, θα έλεγα πως διαμόρφωσα μια ψευδή συνείδηση του τι είναι η πολιτεία στην οποία έτυχε να ζω. Είτε από ψευδείς αναπαραστάσεις είτε από υπερβολικά ωραίες και ηρωϊκές αφηγήσεις. Δεν φταίει κανείς, πλην της ευκολοπιστίας μου.
Δεν έχω καμιά οπτική γωνία, πλέον και τον χειμώνα, αν είμαστε καλά, μάλλον, θα καταφύγω στον Σοπενχάουερ.
Με αυτό το πλαίσιο αν θα με ρωτήσει κανείς γιατί ασχολείσαι, δεν θα ξέρω τι να του απαντήσω. Ασχολούμαι, όμως.
Όσο, λοιπόν ασχολούμαι, διαπιστώνω πως υπάρχουν δύο κύρια ιδεολογικά ρεύματα που αντιπαρατίθενται και θα αντιπαρατεθούν στην Ελλάδα. Οι αποδομιστές, που έχουν καταλάβει το σύνολο, σχεδόν, του κρατικού μηχανισμού, και οι συνωμοσιολόγοι που για λόγους που ξεφεύγουν από τη δυνατότητα να τους ερμηνεύσω, ζουν σε έναν κόσμο δικό τους.
Ορισμένοι, ίσως, απέδιδαν την φιλοσοφική αναφορά των συνωμοσιολόγων στο ρεύμα του ανορθολογισμού το οποίο διαμόρφωσαν τεράστια φιλοσοφικά πνεύματα αλλά πάει πολύ να ταυτίσουμε ανθρώπους που θεωρούν πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι και τα τσιπάκια με τα οποία θέλουν να τους ελέγξουν με τον Νίτσε, τον Σπέγκλερ ή, ακόμη, και με τον Χάιντεγκερ.
Το άλλο ρεύμα, των αποδομιστών, ζει και αυτό σε έναν δικό του τεχνητό κόσμο. Αρκετοί από τους διακόνους του ασπάζονται τις θεωρίες του ρεύματος για πολιτικό και οικονομικό όφελος εντασσόμενοι σε διεθνείς ομάδες που επιδιώκουν να διαμορφώσουν μια διεθνή αρχιτεκτονική κατά το δικό τους μη εθνικό πρότυπο. Άλλοι από ιδεολογία που προτάσσει την εργασιακή ή άλλη ιδιαιτερότητα του ανθρώπου των εθνικών χαρακτηριστικών με βάση τα οποία συγκροτήθηκαν οι σύγχρονες κοινωνίες. Θα υπάρχουν πάντα και ορισμένοι αφελείς που πιστεύουν στις αποδομητικές θεωρίες επειδή έχουν πειστεί.
Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό το τι πρεσβεύει το αποδομιστικό ρεύμα ας αναφερθούμε στην ελληνική περίπτωση. Η βασική θεωρία τους είναι πως το ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση του 1821 δημιούργησε και το ελληνικό έθνος. Μέχρι τότε υπήρχαν διάφοροι τύποι που περιφέρονταν στην περιοχή οι οποίοι ανήκαν σε διάφορες εθνότητες πλην της ελληνικής και οι τύποι αυτοί μαζεύτηκαν και είπαν πως εμείς από δω και πέρα θα λεγόμαστε Έλληνες.
Μεταξύ των δύο αυτών άκρων δεν χωρά κανένας ορθολογισμός.
Αυτό είναι το χαμένο παιχνίδι. Και πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχουν περιθώρια για να αλλάξει κάτι.
Όταν αυτό είναι το κυρίαρχο ιδεολογικό υπόβαθρο της ελληνικής κοινωνίας είναι ευνόητο τα Μέσα Ενημέρωσης που θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να κυριαρχήσουν και το πολιτικό προσωπικό που θα διαχειρίζεται τις τύχες του κράτους να μπορεί να συναλλάσσεται και να χειραγωγεί την πλειοψηφία αυτή. Άρα, λίγο πολύ να της μοιάζει. Οι διαχειριστές πρέπει λίγο πολύ να κυμαίνονται στον μέσο όρο των παραπάνω.
Αυτό το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να δώσει όραμα στη χώρα. Δεν μπορεί να αλλάξει αρρωστημένες νοοτροπίες. Ίσως να μην το θέλει κιόλας. Το όραμα, όμως, λειτουργεί σαν καταλύτης για την θετική εξέλιξη των κοινωνιών. Χωρίς όραμα οι κοινωνίες θα ασχολούνται με το ταγιέρ της κυρίας, το πόσο συχνά θα αλλάξουν το σαλόνι τους και, σε ποιο λαϊκό επίπεδο, με το πόσο καλό είναι το τσίπουρο που βγάλαμε φέτος.
Τι θέλει η Ελλάδα σήμερα; Τι θέλει ο λαός της και τι η ηγεσία του σε μια εποχή που η χώρα απειλείται υπαρξιακά;
Απολύτως τίποτε. Η ιστορία, όμως, έχει δείξει πως οι λαοί που ευημερούν ξέρουν τι θέλουν και πως να το επιδιώξουν.
Δυστυχώς, δεν ανήκει σ αυτούς τους λαούς ο ελληνικός. Και το παιχνίδι και αυτής της αναζήτησης δεν παίζεται.
Το τελευταίο διάστημα διάβασα δύο βιβλία του Ρίτσαρντ Βόλιν που μου άρεσαν εξαιρετικά. Την γοητεία του ανορθολογισμού και Τα παιδιά του Χάιντεγκερ.
Δεν θα σας ταλαιπωρήσω. Θα αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα από Τα παιδιά του Χάιντεγκερ για να δείτε πως ο Γερμανός φιλόσοφος που όχι, απλώς, υπηρέτησε τον ναζισμό αλλά η φιλοσοφία του περιείχε σπέρματα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας έβλεπε την ήττα στον Α!ΠΠ ως ευκαιρία για την αναγέννηση της Γερμανίας. (Εν παρόδω, η ανάλυση του εθνικοσοσιαλιστή Χάιντεγκερ για την εργασία ταιριάζει εκπληκτικά με την ανάλυση που κάνει ο Μάρξ στα Παρισινά χειρόγραφα. Άρα, αν κάτι βρούμε θετικό στις φιλοσοφικές του απόψεις δεν σημαίνει πως ταυτιζόμαστε με το ναζισμό αν και για τα ρεύματα που περιγράψαμε αυτό θεωρείται δεδομένο).
Ο Χάιντεγκερ αντιλαμβανόταν τον πόλεμο σαν ένα μεγάλο καθαρτήριο μέσα από το οποίο μια νέα Γερμανία θα ξεπηδούσε. Από μια πνευματική οπτική γωνία, ήττα στο πεδίο της μάχης δεν θα συνιστούσε μη αναστρέψιμη οπισθοδρόμηση αντίθετα, θα χρησίμευε να εξαγνίσει τη γερμανική κουλτούρα από όλα όσα ήταν προσποιητά, προσωρινά και ανούσια. Ήταν η μεγάλη δοκιμασία από την οποία η Γερμανία θα έβγαινε
πιο βαθιά και πιο ουσιαστική. Ένα θεμελιώδες χριστιανικό μοτίβο, επανερμηνευμένο μέσα από το πρίσμα του γερμανικού Ρομαντισμού και από την ίδια την εμπειρία του πολέμου, υπόκειται των αντιλήψεων του Χάιντεγκερ: από τον θάνατο και την καταστροφή, «νέα ζωή» θα γεννιόταν. Όπως σχολιάζει σε επιστολή του προς την Μπλόχμαν τον Ιανουάριο του 1919: «Η νέα ζωή που επιθυμούμε, ή που μας επιθυμεί, έχει παραιτηθεί από το να είναι καθολική, δηλαδή ψευδής και δισδιάστατη (επιπόλαιη) — το προσόν της είναι η πρωτοτυπία, όχι η τεχνητά κατασκευασμένη, αλλά το προφανές περιεχόμενο της ολικής ενόρασης».
Μένοντας πιστός στην αυτοθεώρησή του ως μέλους μιας νέας γερμανικής πνευματικής ελίτ, περιέγραφε τις «θετικές επιπτώσεις» του πολέμου ως εξής: «Εσωτερικά εξαθλιωμένοι εστέτ και άνθρωποι που μέχρι τώρα, ως “πνευματικοί” άνθρωποι, έχουν απλώς παίξει με το πνεύμα όπως άλλοι παίζουν με το χρήμα και την ηδονή, τώρα θα καταρρεύσουν και θα φθάσουν σε απόγνωση αβοήθητοι — βοήθεια ή ωφέλιμες οδηγίες δεν μπορεί κανείς απ’ αυτούς να περιμένει».
Το τι έκαναν και κάνουν οι Γερμανοί θα το δούμε τις επόμενες ημέρες καθώς για να καταλάβεις πως θα διαχειριστείς τον Επόπτη σου (τη Γερμανία) πρέπει να τον γνωρίσεις.
Οι παραπάνω αναφορές έγιναν για να περιγράψουμε τις επόμενες ημέρες πως αντιμετώπισε την ήττα του 1974 ένα “εθνος” για όσους πιστεύουν, ακόμη πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Μια ελίτ που αναδύθηκε στην Ελλάδα μετά τον Β! ΠΠ αλλά και μετά την μεταπολίτευση, παραδόθηκε αμαχητί στον εισβολέα (Τουρκία) και τους προστάτες του: ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία. Δεν τιμώρησε καν τους υπαίτιους της εθνικής καταστροφής για να μην χαλάσει τις διεθνείς του σχέσεις με την αποκάλυψη ότι οι αμερικανοί υπόσχονταν σε ανθρώπους μειωμένης αντιληπτικότητας που επέβαλαν ως δικτατορική εξουσία πως θα τους σώσουν απο τους τούρκους αν κάνουν πραξικόπημα στην Κύπρο. Και οι Εγγλέζοι αναχαίτισαν τα φάντομ που εκ των υστέρων οι μειωμένης αντίληψης δικτάτορες έστειλαν στο νησί και έδιναν πληροφορίες στους τούρκους που και πως να χτυπήσουν.
Με τέτοιες ηγεσίες και τέτοιες τάσεις στην κοινωνία κανένα παιχνίδι δεν παίζεται. Καληνύχτα σας για άλλη μια φορά.
Συγχαρητήρια, Κύριε Σαββίδη! Πρώτα η αποδοχή τού λάθους, σπάνιο πράγμα για Έλληνα, δυστυχώς, και στην συνέχεια απίστευτα ειλικρινής κι εκφραστικός προβληματισμός τού ανθρώπου, που αγαπά, πονά και αγωνιά για την Πατρίδα του. Έξοχο άρθρο!
Πόση καλοσύνη, γύρω μου κι εντός,
από του παντός τη μεγαλοσύνη
Βάρκα με προσμένει, μ’ ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί πάνω μου ανοιγμένοι.
Τίνελα Καλλίνικος!…
Συμπαντικός
Αγνοούσα τήν ύπαρξη τού θαυμασίου αυτού,
αγαπητέ κ.
Βασίλη Αγγελίδη!…
Ευγνώμων!
Μεγάλη συγκίνηση, μέχρι δακρύων δηλαδή…
Χαίρομαι που σας άρεσε 🙂
Η άνευ όρων παράδοση στο κατεστημένο πάντως δεν αποτελεί λύση. Χρειάζεται όραμα κοινωνίας, έθνους και κράτους. Χρειάζεται επίσης αισιοδοξία, δύναμη και σχέδιο. Οι διαχωρισμοί άσπρο – μαύρο μάλλον ευνοούν το σύστημα και τους διαχειριστές του. Πιθανόν να υπάρχουν και αυτοί που δεν είναι κατηγοριοποιημένοι, αλλά δυναμικά σκεπτόμενοι. Σε αυτούς θα πρέπει να πούμε καλημέρα σας.
Να τους πούμε καλημέρα και να τους δούμε κάποτε.
Μίλτο, εκείνο, πάλι, με τους Εβραίους, μήπως να το αποσύρεις; Με τις εμμονές σου αδικείς τον εαυτό σου.
καλέ μου άνθρωπε,
βάλε στή θέση του ό,τι ξήλωσες
κι άσε τούς άλλους νά κρίνουν!…
Κύριε Σαββίδη, πράγματι, αυτή η απεντόμωση σχολίων τι νόημα έχει; Είμεθα κοινότητα, όχι αλγόριθμος.
Οι ιδεολογίες μας είναι τα τσιπάκια που έχουμε ήδη στο μυαλό μας.
Υπάρχει εξαναγκασμός να βλέπουμε την αντιπαράθεση μεταξύ αποδομιστών και συνωμοσιολόγων με το ίδιο πρίσμα που έβλεπαν κατά τον Διαφωτισμό την αντίθεση Φωτός και Σκότους.
Αυτό που φαίνεται ανορθολογισμός στους αποκαλούμενους συνωμοσιολόγους είναι ο υποκειμενισμός του γερμανικού και του αμερικανικού-ρεπουμπλικανικού ρασιοναλισμού, καθώς και της κόκκινης αριστεράς. Ο υποκειμενισμός είναι έκδηλος σήμερα α) στη γερμανική «Φαινομενολογία» (ή αλλιώς «Νεοθωμισμός» =επιστροφή στη σχέση λογικής-πίστης του 13ου αιώνα, του Θωμά Ακινάτη} και β) στον αμερικανικό στωικισμό-κοσμοπολιτισμό δεξιών και αριστερών (ή αλλιώς Αμερικανική Αυτοκρατορία = παγκοσμιοποίηση της Εξουσίας, όχι της Αγοράς).
Οι αυτοαποκαλούμενοι φωταδιστές ή ορθολογικοί είναι, πάλι όπως τον 18ο αιώνα, αυτοί που λειτουργούν με το τσιπάκι της Reason: τον αντικειμενισμό-εμπειρισμό (ή αλλιώς οι «δημοκρατικοί»-«εκσυγχρονιστές» = όλα Ιδιωτική σφαίρα και όλα ίσωμα.
Τα Φώτα της Reason αποτελούν την κυρίαρχη πολιτισμικά σκέψη, η οποία εμφυτεύει σε όλες τις κοινωνίες το τσιπάκι της σαν να πρόκειται για εξέλιξη του ελληνικού Λόγου. Κατά συνέπεια, όσοι λειτουργούν με αυτό στις διάφορες κοινωνίες καταλαμβάνουν τον κρατικό μηχανισμό, καθώς και δημόσια και ιδιωτικά ΑΕΙ και ΜΜΕ.
Επειδή σήμερα τα Φώτα είναι η αποδόμηση της συνύπαρξης του Δημοσίου με το Ιδιωτικό και της σχέσης ατόμου-κοινωνίας που εξασφάλιζε το «έθνος-κράτος», οι σκεπτόμενοι με το τσιπάκι της μεταμοντέρνας ορθολογικότητας εμφανίζονται ως ιδεολόγοι της αποδόμησης.
Αν δούμε την αντιπαράθεση των δύο ιδεολογιών έξω από την αντίθεση Reason-Ratio, θα αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για τη δυσανεξία που έχει ο ένας πόλος απέναντι στον άλλο. Οι ρεαλιστές παθαίνουν αλλεργία απέναντι στους αντιορθολογιστές και το αντίστροφο. [Ανάλογη δυσανεξία υπάρχει και μεταξύ της ατομοκεντρικής-εκκοσμικευμένης-λογικής Δύσης και της ομοδοκεντρικής-θρησκευτικής-αντιλογικής Ανατολής.
Εδώ και δυο αιώνες, δεχτήκαμε ανά την υφήλιο να μας εμφυτευτεί το ένα ή το άλλο τσιπάκι της δυτικής «λογικής». Η εθελοδουλεία καλύφθηκε με τα ιδεολογήματα της «προόδου» [που σήμερα αποκαλείται «εκσυγχρονισμός». Ο δε βαθμός με τον οποίο το ενεργοποιούμε εξαρτάται από τον βαθμό των σχετικών ιδεολογικών δεσμεύσεων.
Στην ελληνική κοινωνία ωστόσο ευδοκιμεί η αντίδραση στον βαθμό 0 της ύπαρξης. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες ανεξάρτητοι ψυχικά και νοητικά. Υπάρχουν ασκούμενοι στη νοητική-ψυχική γυμναστική που ξέρουν να υπολειτουργούν την κατασκευασμένη κοινωνικά σκέψη και να ενεργοποιούν την ελεύθερη από βιολογικούς και κοινωνικούς εξαναγκασμούς μετά Λόγου Κρίση.
Να που ο Π. Σαββίδης χαρακτηρίζει τις δύο ιδεολογίες ως κλειστούς ψεύτικους κόσμους.
Το παιχνίδι φαίνεται χαμένο μόνο όταν υπερεκτιμούμε το λογισμικό της σκέψης μας και υποτιμούμε το hardware «στο μέρος της ψυχής όπου υπάρχει ο Λόγος» κατά τη διατύπωση του Αριστοτέλη.
Όλα μπορούν να αλλάξουν όταν εμπεδώσουμε τη διαφορά μεταξύ της «ορθολογικότητας» των έμβιων όντων και του Λόγου των όντως όντων.
Το όραμα μπορούν να το δώσουν μεγάλοι ηγέτες. Μεγάλοι πολιτισμοί όμως όπως ο ελληνικός δίνουν για πάντα Νόημα-Σκοπό ζωής: Κάνουν τους ανθρώπους να
θέλουν να γίνονται αληθινοί άνθρωποι (όντως όντα).
Ο ελληνικός ορθός λόγος σημαίνει ορθοδοξία = σωστή (μετά Λόγου) Βούλησης (τὸ γὰρ βουλεύεσθαι καὶ λογίζεσθαι ταὐτόν) τονίζει ο Αριστοτέλης (που ΔΕΝ θεωρούσε τη «λογική» επιστήμη). Η ελληνική ορθολογικότητα σημαίνει το να θέλεις και να επιλέγεις την Ελευθερία της Κρίσης αντί της «λογικής» που βρίσκεται στο επίπεδο της ζωικής επιθυμίας (= θέλω αυτό που Μου φαίνεται αυτή τη στιγμή ευχάριστο και αποφεύγω αυτό που νομίζω δυσάρεστο).
Ο ελληνικός λαός βάζει πιο πάνω το ευ ζην από την ευημερία της οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι βολεύονται οι παρασιτικοί ηγέτες του να υπηρετούν δουλοπρεπέστατα τα αφεντικά του προτεκτοράτου μας.
Είναι αλήθεια πως ο ελληνικός λαός θέλει να ζει σε Κοινωνία, κάτι που είναι απαγορευμένο από τους civilized (εξημερωμένους) κυρίαρχους και κάτι που εκμεταλλεύονται οι τζιχαντιστές γείτονες από τα ανατολικά.
Δέν ἔχουμε τό δικαίωμα κ. Σαββίδη νά πάψουμε νά ὑπερασπιζόμαστε τίς ρίζες μας καί αὐτόν τόν ὑπέροχο πολιτισμό πού ἔρχεται ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ἔχουμε τήν ἴδια ἱερή ὑποχρέωση πού αἰσθάνονταν οἱ Ἕλληνες πάντα. Συμφωνῶ μέ τήν διατύπωση τῆς Μαρίας Μαγγιώρου “Το όραμα μπορούν να το δώσουν μεγάλοι ηγέτες. Μεγάλοι πολιτισμοί όμως όπως ο ελληνικός δίνουν για πάντα Νόημα-Σκοπό ζωής: Κάνουν τους ανθρώπους να θέλουν να γίνονται αληθινοί άνθρωποι (όντως όντα).”
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού βρισκόμαστε σέ αὐτή τή θέση, νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν ὕπαρξη μας δηλαδή.
Δέν ἔχουν ἐπικρατήσει, κατά τά φαινόμενα, μόνο οἱ ἀποδομιστές, ἔχει ἐπικρατήσει ἡ ἔλλειψη αἰσθητικῆς, ἡ ἔλλειψη ὀμορφιᾶς, σέ πολλούς τομεῖς. Δέν ξέρω ἄν διδάσκεται στά σχολεῖα ἀκόμα ἡ καλαισθησία, ἀλλά ἔχει διατηρηθεῖ σέ κάθε ἴχνος ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἕως τά νεώτερα χρόνια, ὅ,τι ἔφτιαχναν ἤθελαν νά εἶναι ὡραῖο, ἀκόμα καί τά ὅπλα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21. Καί γράφοντας αὐτά, βλέπω τό σχόλιο 2.1 καί ἀνοίγοντας διαβάζω καί ἀντιγράφω
“Στὴν Ἑλληνικὴ παράδοση,
ἀρχαία καὶ χριστιανική,
τὸ κάλλος δὲν εἶναι μία ἔννοια ποὺ χαρακτηρίζει τὴν τέρψη τῶν αἰσθήσεων, ἀλλὰ
ἔχει ὀντολογικὸ περιεχόμενο
καὶ χαρακτηρίζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὅποιον τὰ πράγματα ἀληθεύουν,
δηλαδὴ ὑπάρχουν πραγματικά1.
Τὸ κάλλος δὲν θέλει ἁπλὰ νὰ μᾶς ἀρέσει,
νὰ μᾶς διδάξει ἢ νὰ μᾶς ὑποβάλει συναισθηματικά, ἀλλὰ
θέλει νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο
ἡ γήινη πραγματικότητα ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴ φθορὰ
καὶ μετέχει μιᾶς ἄλλης,
ἀθάνατης καὶ οὐράνιας πραγματικότητας, ἄφθαρτης καὶ χαρισματικῆς, ποὺ
εἶναι μετοχὴ στὸ κάλλος τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων Του.”
Πρέπει νά σκύψουμε μέ ἀγάπη, νά ξαναπιάσουμε τά ἴχνη αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, νά τά βαδίσουμε, νά τά μελετήσουμε, νά τά ἐντάξουμε στόν σύγχρονο τρόπο σκέψης καί δράσης, νά τά λέμε σάν παραμύθι στά πιό μικρά παιδιά ὥς τήν βαθιά ὡριμότητα μέ τίς ἀποκαλυπτικές ἀλήθειες.
Ἡ προστασία τῆς γλώσσας μας προϋποθέτει τήν ἀγάπη γι αὐτήν, τήν γνώση γιά τήν πολυτιμότητά της, κι ἔτσι ὁ διορισμός Heat Chief Officer γιά τήν ἀστική ὑπερθέρμανση στήν Ἀθήνα, μπορεῖ νά διαβασθεῖ ποικιλοτρόπως,
https://www.in.gr/2021/07/16/b-science/perivallon-b-science/ayti-einai-kyria-kaysonas-ypeythyni-stin-athina-gia-tin-astiki-yperthermansi/
ἀλλά ὑστεροῦν τά Ἑλληνικά σέ δυνατότητα ἀπόδοσης νοήματος ἤ ὑστερεῖ ἡ δυνατότητά μας νά προβληματιστοῦμε γιά τό κλίμα καί νά ἀναλάβουμε δράση;
Ὁ καθένας μας ἄς βάλει ἕνα λιθαράκι σεβασμοῦ σ’ αὐτόν τόν ὑψηλό πολιτισμό, ἀκόμα κι ὄταν δέν τόν φθάνουμε.
Ἀκούω τήν Μαρία Εὐθυμίου σέ ἕνα ἀπό τά 365 μονόλεπτα πού ἀφιερώνει γιά τό ΄21. Ὁ Ἐλύτης ¨Με το δέος ενός εφήβου, αντικρίζει τον Κόσμο-κόσμημα κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά.¨
http://giorgosbalurdos.blogspot.com/2015/02/blog-post_15.html
Φάροι μας οἱ ποιητές μας.
Ώστε δέχεστε τη λεγόμενη «ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή»;
Για την ιστορική της γέννηση και εξέλιξη καθώς και για επιστημονική της
αποδόμηση δείτε τις παρακάτω πρόσφατες επιστημονικές δημοσιεύσεις του
καθηγητή Υδρολογίας και Ανάλυσης Συστημάτων Υδραυλικών Έργων του ΕΜΠ
Δ. Κουτσογιάννη:
1. Rethinking climate, climate change,
and their relationship with water –
http://www.itia.ntua.gr/2098/
2. Atmospheric temperature and CO₂: Hen-or-egg causality? –
http://www.itia.ntua.gr/2064/
¨ Ώστε δέχεστε τη λεγόμενη «ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή»;¨ Κατ’ ἀρχάς εὐχαριστῶ γιά τίς ἐπισυναπτόμενες δημοσιεύσεις.
Τό νά σκέφτομαι ποιές ἀνθρώπινες δράσεις εἶναι ἐπιβλαβεῖς γιά τό κλίμα καί ποιές ἐπωφελεῖς δέν χαρακτηρίζει συνολικά τήν κλιματική ἀλλαγή. Ζοῦμε σέ μία ἰδανική ἰσορροπία, γιά τό σύνολο τού πλανήτη, ὥστε 2 βαθμοί σύν ἤ πλήν νά εἶναι πολύ σημαντικοί γιά τήν ζωή, κι ἄς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά καταφέρνει νά ἐπιβιώνει σέ πολύ θερμότερες ἤ πολύ ψυχρότερες θερμοκρασίες.
https://ec.europa.eu/clima/change/causes_el
Ὑπάρχουν κάποιες σταθερές πού δέν ἀλλάζουν, ὁ χρόνος, οἱ ἐποχές, ἡ διαδικασία γέννησης, ἀνάπτυξης, ὁ κύκλος τῆς ζωῆς, ἀπόλυτα σεβαστές. Ὑπάρχουν παρεμβάσεις ἀνθρώπινες πού σίγουρα ἐπιρρεάζουν. Θεωρῶ τόν ἄνθρωπο σκεπτόμενο καί ὑπεύθυνο ὄν, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐπιρρεάζει θετικά. Τό μικροκλίμα σέ ἕνα καλά μελετημένο ἀρχιτεκτονικά κτίριο, μπορεῖ νά ἔχει θετικό ἐνεργειακό πρόσημο, νά προσφέρει δηλαδή στό σύνολο χωρίς νά σπαταλᾶ ἐνέργεια, ὕλη, χωρίς νά δημιουργεῖ παρενέργειες ἤ ἀπόβλητα καί χωρίς νά κοστίζει ἀκριβά. Αὐτό εἶναι θέμα παιδείας καί ἐκπαίδευσης. Ἕνα δάσος παλιό μπορεῖ νά ἀξιοποιηθεῖ, νά παραμένει ἀσφαλές μέ τίς κατάλληλες ζῶνες, νά προσφέρει ἀνανεώσιμη ξυλεία, νά συγκρατεῖ τό ὑπερβολικό νερό πού κατρακυλάει καί ἀπογυμνώνει τήν βιοποικιλότητα καί πλημμυρίζει περιοχές. Ὁ μολυσμένος ἀέρας ἐπιβαρύνει, τά μολυσμένα ὕδατα τό ἴδιο, ἡ ὑπερβολική ἀνάπτυξη ἑνός εἴδους εἶναι ἐπιβλαβής, ὅλα εἶναι πολύτιμα στή φύση καί θεωρῶ ὅτι ἀπαιτεῖται δράση, ὄχι μόνο γιά τήν κλιματική ἀλλαγή, ἀλλά γιά τόν σεβασμό, γιά τήν πρόνοια, γιά τήν παιδεία, γιά ὅλους.
Συγχαρητήρια κ. Σαββίδη για τις επισημάνσεις σας.
Το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι το πολίτευμά της. (Προεδρευομένη, Κοινοβουλευτική ολιγαρχία με προοπτική διάλυσης του Ελληνικού κράτους στο υπερεθνικό μόρφωμα της «Ενωμένης Ευρώπης») (Μελετήστε τα άρθρα του 27,28 του υπάρχοντος Ελληνικού συντάγματος και περιμένω τη κρίση σας).
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Χα χα με πέθανες ρε Σαββίδη με την εισαγωγή σου, προς το χειμώνα λέει μπορεί να καταφύγω στο Σοπενάουερ, κλαίω. Να καταφύγεις, είναι εξαιρετικός ο Σοπενάουερ. Έλεγα κι εγώ σ’ έναν φίλο μου πριν κάνα χρόνο ότι θα καταφύγω σ’ αυτόν και μου ‘λεγε “αποενοχοποιήσου” αποδοκιμαστικά.
Για να μη σε πιάνουν μελαγχολίες όμως θέλω να σ’ ενημερώσω ότι μετά από μακροχρόνια σκέψη και ειλικρινή περισυλλογή σε θέση σκεπτόμενου πάνω σε ανάκλιντρο βρήκα λύση στα προβλήματα μας. Είναι πολύ απλή: η μάχη του παρόντος είναι χαμένη, οι ήττες που σήμερα αλλά και οι ήττες του αύριο είναι αναπόδραστες. Πρέπει να τις αποδεχτούμε, μην πω να τις αγκαλιάσουμε όπως έκανε και ο Χάιντεγκερ με την ήττα της Γερμανίας στον πρώτο ΠΠ. Οι ρίζες αυτών των ηττών έχουν βάθος, πηγαίνουν δεκαετίες πίσω. Τις χτίσαμε μεθοδικά με υλικά τη βλακεία και την ανευθυνότητά μας. Θα ήταν μπαγαποντιά να πιστέψουμε ότι μπορούμε ν’ αποφύγουμε τις συνέπειες αυτών των πράξεων μ’ ένα κόλπο. Αν λοιπόν το σήμερα είναι υπονομευμένο τότε τι μένει? Προφανώς το αύριο. Ποιο είναι το μόνο συγκροτημένο εργαλείο που διαθέτουμε ως κοινωνία για να επηρεάσουμε το αύριο? Το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Για να μη μακρηγορώ λοιπόν αυτό το κολάζ βλακείας, πόνου, βίας, μετριότητας που συγκροτεί τη σημερινή πραγματικότητα δε μπορεί ν’ ανατραπεί. Ο συμβιβασμένος πολιτικός, θα παραμείνει συμβιβασμένος, ο πουλημένος, γλοιώδης συστημικός δημοσιογράφος βαστάζος της εκάστοτε εξουσίας θα παραμείνει πουλημένος και γελοιώδης, το ανίκανο κράτος θα παραμείνει ανίκανο, η παρατημένη νεολαία που λιμνάζει σε καφετέριες και μπροστά από οθόνες χωρίς να ξέρει τις της φταίει θα παραμείνει παρατημένη και πάει λέγοντας. Έχουμε ένα χτύπημα όμως ακόμα, όλες οι μάρκες, ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στη δημιουργία ενός νέου εκπαιδευτικού συστήματος που θα φροντίσει η επόμενη γενιά Ελλήνων θα είναι λίγο πιο έξυπνη, λίγο πιο ψυχικά υγιείς από την προηγούμενη. Μία γενιά που το σχολείο θα τους έχει βοηθήσει ν’ ανακαλύψουν το ταλέντο τους, να το προχωρήσουν και μέσα απ’ αυτό να βρουν πρόσβαση στη δημιουργία. Και κάθε γενιά λίγο καλύτερα μέχρι αυτό ο χυλός να πάρει μορφή. Και αυτό το σχέδιο είναι ακριβώς εφικτό γιατί δεν προϋποθέτει μία εκτεταμένη αλλαγή που είναι εξαιρετικά δύσκολη, αλλά μία περιορισμένη, όπως ένας κατεστραμμένος άνθρωπος δε μπορεί ν’ αλλάξει εκ βάθρων τη ζωή του, οι κακοί εθισμοί είναι πολύ ισχυροί και βρίσκουν πάντα ένα τρόπο ν’ ανακάμπτουν, μπορεί όμως να οικειοποιηθεί μία νέα καλή συνήθεια, μέχρι η συνήθεια αυτή ν’ αρχίσει ν’ αντιμάχεται τις κακές.
Όταν φτιάξω λοιπόν το κόμμα με μοναδικό στόχο την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και χωρίς καμία πρόθεση ν’ αλλάξει τίποτα άλλο θα σε ειδοποιήσω να καλέσεις στο κανάλι σου.
Η όποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γίνεται από τη πολιτεία. Επομένως άν η πολιτεία είναι ένα ολογαρχικώς διοικούμενο προτεκτοράτο, πώς θα γίνει μεταρρύθμιση να διορθώσει τα «κακώς κείμενα»;
λόγια γιά λόγια κι άλλα λόγια…
αγάπη, στού Βασίλη είν’ η Εκκλησιά σου,
μά είναι πολλοί ακόμη αυτοί πού τή βγάζουν όπως-όπως
μέ περίτεχνες περικοκλάδες έξ αθλίων αναπληρώσεων…
Μην ξεχνάμε τις συνέπειες της Διαφοράς Ισχύος
Ο 21ος αιώνας βρίσκει τη Δύση μακρύτερα όσο ποτέ από τον πολιτισμό-ανθρωπιά.
Τα βάρβαρα φύλα του Βορρά δεν άλλαξαν τα οντολογικά πιστεύω τους έτσι ώστε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης τους και συνεπώς ο τρόπος ψυχικής ύπαρξης. Προγραμματισμένο το τσιπάκι τους για να διαιωνίζει έναν αντικοινωνικό και πολεμοχαρή ανθρωπολογικό τύπο, δεν μετακινήθηκαν ούτε μισό βήμα προς την κατεύθυνση του λατινικού και του ελληνικού πολιτισμού.
Όχι μόνο δεν συνέβη ποτέ καμιά σύνθεση πολιτισμών, αλλά αντιθέτως η μεταξύ τους σχέση χαρακτηρίζεται από ΔΙΑΦΟΡΑ ΙΣΧΥΟΣ.
Επόμενο είναι να υπάρχει ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ (Bullying) εκ μέρους αυτών που ασκούν αποκλειστικά την Ισχύ.
Το δεδομένο αυτό είναι τραγικό για την ελληνική κοινωνία που υπήρξε πάντα μια προβατίσια μπουκιά στα σαγόνια των επιθετικών λύκων Ανατολής και Δύσης.
Για την αυτογνωσία των σημερινών Ελλήνων, αποτελεί προϋπόθεση η αναγνώριση του δεδομένου αυτού και των συνεπειών του τόσο στη συμπεριφορά των κυβερνητών όσο και στον ψυχισμό του λαού.
Πέρα από τις ολέθριες συνέπειες για τα εδάφη και την ανάπτυξη της χώρας του να ζούμε ως προτεκτοράτο των ισχυρών, δεν πρέπει να αγνοούμε την ΔΙΑΦΟΡΑ ΙΣΧΥΟΣ ως ορισμού του μπούλινγκ. Οι «προστάτες» μας επιδιώκουν την ψυχική βλάβη του αποκλεισμού, της περιφρόνησης, της υποτίμησης, της συκοφαντίας γιατί μόνον έτσι νοιώθουν σημαντικοί (μόνον έτσι επιβεβαιώνουν τον μύθο τους ότι είναι οι άξιοι κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ενώ εμείς είμαστε ανάξιοι για κάτι τέτοιο).
Επιπλέον, ο κοινωνικός εκφοβισμός ως απομόνωση από την ομάδα ισχύει για τους παίκτες μας στην πολιτική αρένα. Εξ ού και το οφθαλμοφανές γεγονός ότι βρισκόμαστε εκτός του παιχνιδιού των Power Politics.
Η απόρριψη είναι ένα από τα ισχυρότερα τραύματα. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά ο εκφοβισμός οδηγεί απελπισία και αυτή σε αυτοκτονική συμπεριφορά.
Αν εξαιρέσει κανείς τη γενικότερη παρακμή, η ψυχική αντοχή των Ελλήνων είναι ένα θαύμα, ένα από τα Παράδοξα του ελληνικού πολιτισμού.
Η παρακμή της εποχής μας (χαρακτηριστική εκδήλωση της οποίας είναι το μπουλινγκ στο σχολείο) είναι αποτέλεσμα της «αποδόμησης» του τρόπου σκέψης-ύπαρξης του Διαφωτισμού, κατά τον οποίο διαμορφωνόταν ο τύπος του βουλητικού ατόμου:
Ο Σοπενχάουερ ανέλυσε αυτόν τον τύπο στο έργο του ο Κόσμος ως Βούληση.
O Σοπενχάουερ, μπορεί να έμαθε από τους Έλληνες σοφούς τη διαφορά μεταξύ της ζωώδους επιθυμίας και της ανθρώπινης Βούλησης/Όρεξης, αλλά την περιέγραψε σαν μεταφυσικό όν επειδή αγνόησε το δεύτερο και σπουδαιότερο γνώρισμα του ανθρώπου: τον θεϊκό Νου-Λόγο.
Αιτία και αποτέλεσμα της βασικής αυτής άγνοιας ήταν ο γερμανικός τρόπος σκέψης που συγγενεύει με τον ανατολίτικο ιδεαλισμό. Έτσι, αντί να πλησιάσει την ελληνική Σοφία, στράφηκε προς τις Βέδες.
Η σημερινή παρακμή είναι συνυφασμένη με την «αποδόμηση»-ψυχική καταστροφή του ατόμου με ενεργό την Βούληση. Με συστηματικές επιθέσεις κατά της έμφυλης και της κοινωνικής ταυτότητας, που αποτελούν (αμφότερα και ομού) τον στέρεο πυρήνα της ψυχής του βουλητικού ανθρώπου, τα ανθρώπινα όντα καταντούν σκέτες ζωώδεις υπάρξεις χωρίς αντίρρηση στην χειραγώγηση. Τρελαίνονται για τον τρόπο σκέψης και ψυχής που στην ελληνική σκέψη θεωρείται «βοσκημάτων βίος».
Η μόνιμη μελαγχολία τού κ.
Παντελή Σαββίδη,
τού Ελεύθερου τής Μαούνας μας,
εξηγημένη μέσα από τρείς διαδοχικές καί σύντομες αναρτήσεις από πάνω, πού
λόγω ελλείψεως αριθμήσεως, πιά, εκεί
τίς επαναλαμβάνω
εδώ:
Admin(«Mixos», σύμφωνα μέ τή gravata του σσ) July 16, 2021 At 8:49 pm
Μίλτο, εκείνο, πάλι, με τους Εβραίους, μήπως να το αποσύρεις; Με τις εμμονές σου αδικείς τον εαυτό σου.
~~
Μίλτος July 16, 2021 At 9:04 pm
καλέ μου άνθρωπε,
βάλε στή θέση του ό,τι ξήλωσες
κι άσε τούς άλλους νά κρίνουν!…
~~
Βασίλης Αγγελίδης July 16, 2021 At 9:18 pm
Κύριε Σαββίδη, πράγματι, αυτή η απεντόμωση σχολίων τι νόημα έχει;
Είμεθα κοινότητα, όχι αλγόριθμος.
~~
Είναι γιά νά εύχεται κανείς «περαστικά» καί μάλιστα
προτού βρεί ό χειμώνας τόν φιλόξενο «Σπιτονοικοκύρη» μας
σέ ξένα χέρια…
Μιά φράση τοῦ Φρανσουά Μιτεράν σέ ἐπιφανῆ Ἕλληνα πολιτικό ἔχει ἰδιαίτερη σημασία σήμερα «Αν ήμουν πρωθυπουργός της Ελλάδας, δε θα έκανα τίποτε που να μην περνά μέσα απ’ τον Πολιτισμό», καί θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ διαχρονική πυξίδα μας. Φάρος καί πυξίδα.
Σήμερα πού τό περιβάλλον θέλει τήν προστασία ὅλων μας καί δέν πρέπει νά ἀφεθεῖ σέ πόλεμο συμφερόντων, μᾶς χρειάζεται ὅλους καί τό χρειαζόμαστε ὅλοι,
σήμερα πού ἡ τεχνολογική πρόοδος τρέχει ἀλλά δέν πρέπει νά τήν ἀφήνουμε ἀνεξέλεγκτη χωρίς μέτρο τόν ἄνθρωπο,
σήμερα πού ὁ πολιτισμός δέν ἀγγίζει πολλούς καί ὄχι λόγω φτώχειας, γιατί καί στήν φτώχεια ἀνθίζει ὁ πολιτισμός ,
σήμερα πού χρειάζεται φάρο ἡ ἀνθρωπότητα.
¨ Αλλού. Είναι αλλού
Που το θαύμα το αέναο γίνεται
Πάνω από το Μεγάλο Κάστρο
Το χέρι αυτό που θα γυρίσει
Στους καιρούς πίσω τ’ άχρηστα
Θ’ ανοίξει σαν ηλίανθος
Και δρομείς με την ελληνική λαλιά θα παν το μήνυμα ¨
ΕΛΥΤΟΝΗΣΟΣ