Η δική μου πολιτική συνειδητοποίηση έγινε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Και όπως με όλα που συμβαίνουν για πρώτη φορά έχει αποτυπωθεί στη συνείδησή μου.Γι αυτό μου προκάλεσε μια, κατ αρχήν, έκπληξη το γεγονός ότι ελάχιστοι σήμερα δείχνουν ενδιαφέρον για την επέτειο της 21ης Απριλίου.
Προσπάθησα να το εξηγήσω. και κατέληξα στα εξής:
1.-Η νέα γενιά, αν γνωρίζει κάτι αμυδρά, έχει την αίσθηση ότι η δικτατορία συνέβη στο απώτερο παρελθόν. Δεν αποκλείεται να έχει μια σύγχυση χρονολογική και κάποιοι απο αυτήν την γενιά να θεωρούν ότι ο Πεισίστρατος και ο Παπαδόπουλος να έζησαν την ίδια περίοδο. Στη δική μου νεότητα όταν μιλούσαμε για τον πόλεμο του 40 είχαμε την ασυνείδητη αίσθηση ότι επρόκειτο για ένα παλιό ιστορικό γεγονός. Το 1974 η χρονική απόσταση απο τον πόλεμο του ’40 ήταν 34 χρόνια. Σήμερα, η απόσταση που μας χωρίζει απο τη δικτατορία είναι 54 χρόνια.
2.-Κακώς η αντίσταση κατά της δικτατορίας ταυτίστηκε με την αριστερά. Βεβαίως, η αριστερά ήταν στόχος αλλά δεν ήταν ο μόνος. Θα μπορούσα να πω πως ο κίνδυνος απο την αριστερά ήταν ο προσχηματικός στόχος για την επιβολή της δικτατορίας ώστε να επιτευχθούν γεωπολιτικές επιδιώξεις. Όταν ο δικτάτορας έφερε την πρώτη αντίρρηση τον έριξαν.
3.-Αντίσταση κατά της δικτατορίας και, μάλιστα, πιο επικίνδυνη για το καθεστώς απο ό,τι της αριστεράς έκανε και ο αστικός χώρος. Το Κίνημα του Ναυτικού αλλά και δράσεις άλλων οργανώσεων, λιγότερο γνωστών, στις οποίες περιλαμβάνονταν στρατιωτικοί είναι ο αψευδής μάρτυς. Ωστόσο, στη λαϊκή συνείδηση η αντίσταση ταυτίστηκε με την αριστερά. Η κατάλληλη προπαγάνδα της αριστεράς και η αίσθηση της καταδίωξής της βοήθησαν σ αυτήν την ταύτιση.
4.-Όσο τα αριστερά ιδεολογήματα κυριαρχούσαν στην δημόσια σφαίρα της Ελλάδας, η ταύτιση αυτή βοηθούσε στην επετειακή μνήμη τη δικτατορίας. Απο την στιγμή που η αριστερά κατέρρευσε στην κοινωνική συνείδηση, η μνήμη αυτή άρχισε να εξασθενεί.
5.- Το τραγικό είναι ότι, σήμερα, φθάσαμε στο σημείο μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στο υποσυνείδητο της οποίας κυριαρχεί η ταύτιση που προαναφέραμε, όχι μόνο, να δικαιολογεί την επιβολή της δικτατορίας αλλά να θεωρεί πως ο Παπαδόπουλος έπρεπε να κυβερνήσει για πολλά χρόνια.
6.-Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορεί να είναι όλοι ακροδεξιοί. Φαίνεται απο το λόγο τους αλλά κυρίως, απο τον συλλογισμό πως αν ήταν όλοι αυτοί ακροδεξιοί, σήμερα η ακροδεξιά θα διεκδικούσε την κυβέρνηση. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν απαυδίσει απο την συμπεριφορά της αριστεράς, το εντελώς ξεπερασμένο περιεχόμενο του πολιτικού και ιδεολογικού της λόγου και την προσπάθεια βίαιης επιβολής των απόψεών της.
7.-Κυρίως, όμως, έφθασαν στο αμήν απο τον αμοραλισμό και τον φιλαυτισμό που επέδειξαν οι φερόμενοι ως αριστεροί συριζαίοι. Είτε πρόκειται για την ηγεσία είτε για πολλά απο τα στελέχη και τα μέλη του. Το τι γίνεται στους κόλπους του απο καιροσκοπισμό, εξουσιομανία, αμοραλισμό, τακτικές συκοφάντησης, προσχηματική αναφορά σε ιδεολογία επειδή βολεύει και άλλα παρόμοια δεν περιγράφεται. Είναι αυτό που ο Βενιζέλος χαρακτήρισε εκτσογλανισμό της κοινωνίας.
Αυτή η αίσθηση οδηγεί μεγάλο μέρος των Ελλήνων σε μια αντίδραση ενάντια σε οτιδήποτε αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης απο την αριστερά. Και η αντίσταση κατά της δικτατορίας είναι μεταξύ αυτών των συνειδησιακών θυμάτων.
8.-Παρόλα αυτά, οι Ανιχνεύσεις τιμούν τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν, έχασαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν και τα βασανιστήρια τους άφησαν τραύματα σωματικά και ψυχικά σε όλη τους τη ζωή. Ανεξαρτήτως του πολιτικού και ιδεολογικού χώρου στον οποίο ανήκουν. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις.
Γι αυτό και δώσαμε έμφαση στην επέτειο με εκπομπές. Η ιστορική μνήμη είναι καθοριστικό στοιχείο στο αποτύπωμα μιας κοινωνίας.
9.-ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΡΡΑ. Θεωρούμε τιμή την αποδοχή της πρόσκλησής μας.
Δείτε την εκπομπή στην διαδικτυακή τηλεόραση Anixnefseis web tv απο το ιστολόγιο www.anixneuseis.gr στις 7μμ σήμερα.
Οι σκέπτόμενοι πολιτικοποιημένοι άνθρωποι είναι λίγοι πια, κ. Σαββίδη. Περισσότεροι είναι ο κομματικοποιημένοι ανεγκέφαλοι. Αυτό ας μην το ξεχνάτε.
Ολοένα και λιγότεροι δείχνουν ενδιαφέρον για την επέτειο τής 21ης Απριλίου, επειδή:
1) Ο χρόνος ξεθωριάζει τα πάντα. Μισός αιώνας και 4 χρόνια δεν είναι λίγα και ειδικά για τούς νέους. Τι τούς ενδιαφέρει αυτούς πια;
2) Ο κόσμος, γενικά, έχει πολλά και σοβαρά τρέχοντα προβλήματα που τον ταλαιπωρούν, με την προ 54 ετών δικτατορία θα ασχολείται;
3) Βλέποντας τα χάλια, στα οποία τον έφερε η Μεταπολίτευση και κάνοντας σύγκριση με το τότε, αν έχει την ηλικία θυμάται, αν δεν την έχει ακούει, ότι τότε δεν τρώγανε από τα σκουπίδια, υπήρχαν δουλειές, γίνονταν έργα, πολλά έργα, κλπ. Η μνήμη των δυσαρέστων απαλύνεται. Τότε δεν είχε ελευθερία λόγου. Σήμερα έχει, αλλά κανείς δεν τού δίδει σημασία. Ποια η ουσιαστική διαφορά;
Η αριστερά απλώς καπέλωσε την αντίσταση και αυτό είχε σαν συνέπεια, μετά την πτώση τής δικτατορίας, να τούς επιτραπεί από τον Καραμανλή και αργότερα, χειρότερα ακόμη, από τον Παπανδρέου να αλώσουν την παιδεία και όχι μόνο, και να περάσουν ένα ψευτοπροοδευτικό πνεύμα, το οποίο κατέληξε στον εθνομηδενισμό, που διαπερνά σήμερα όλες τις παρατάξεις (βλέπε σημερινή κυβέρνηση και ΕΛΙΑΜΕΠ), διότι άλλως θα χαρατηρισθούν οπισθοδρομικές, λαϊκίστικές και τα ρέστα.
Πολύ μου άρεσε το άρθρο σας.
Είναι πολύ διδακτικό για την καπηλεία της δημοκρατικής Ελλάδας εκ μέρους της Αριστεράς, με το ξεσκισμένο έμβλημα της «ηθικής ανωτερότητας».
Γενικότερα είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη σύνδεση Μνήμης και Συνείδησης.
Η Συνείδηση όμως κατάντησε άπιαστο όνειρο λόγω της ψυχο-νοητικής κατάντιας του μεταμοντέρνου ανθρώπου.
Με αφορμή τα λεγόμενά σας για τη δικαιολόγηση της δικτατορίας από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, θα ήθελα να κάνω το εξής σχόλιο:
Στο υποσυνείδητο των Ελλήνων διατηρείται η Σημασία της αιρετής Τυραννίας ως αναγκαίου προηγούμενου για τη Δημοκρατία.
Τους λεγόμενους αισυμνήτες, τους εξέλεξε ο λαός ως προσωρινούς άρχοντες με απόλυτη εξουσία προκειμένου να υπηρετηθούν τα συμφέροντα των πολλών.
Η αιρετή αυτή μοναρχία δεν έχει σχέση με δικτατορία αλλά με την ανάγκη ενός δίκαιου Κυβερνήτη, όπως ο Πιττακός ο Μυτιληναίος στην αρχαιότητα και ο Καποδίστριας στη σύγχρονη εποχή.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που δεν είναι ακροδεξιοί οι σημερινοί Έλληνες που πιστεύουν στην προσωρινή ανάγκη ενός απόλυτου μονάρχη. Τους συναντάμε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σε όλο το κομματικό φάσμα. Συνήθως μάλιστα δεν είναι «σκεπτόμενοι» άνθρωποι. Ακριβώς για τον λόγο αυτόν, ξυπνάει μέσα τους η συλλογική Μνήμη, εκφράζουν τη συλλογική ελληνική ψυχή.
Ούτε είναι τυχαίο που πρόκειται για απαυδισμένους από την κομματοκρατία και τον «προοδευτισμό». Τα παρακμιακά αυτά φαινόμενα του ΚΡΑΤΙΚΟΥ πολιτικού συστήματος δεν αντιμετωπίζονται μέσα από το ίδιο το διαβρωμένο εξω-κοινωνικό πολιτικό σύστημα.
Η απόλυτη εξουσία ενός υπερκομματικού και ανιδιοτελούς άρχοντα θεωρείται αναγκαία από ανθρώπους που κουβαλάνε στη ψυχή τους τις πολιτικές Σημασίες του Ομήρου, τα Νοήματα μιας Πολιτικής Κοινωνίας.
…είναι η
Μαρία Μ.ας, πού
ξέρει καί θέλει καί μπορεί
νά λύνει ψευτοπολιτικούς «γόρδιους δεσμούς»,
ώς αυθεντική απόγονος τού Μεγίστου τών Ελλήνων καί τού Διδασκάλου του!…
Ζούμε χαρές, εδώ μέσα!…
Ευχαριστώ πολύ. Χαρά μου το κοινωνείν μας.