Κι αν δεν πονέσαμε με το τελευταίο δυστύχημα του τρένου των Τεμπών. Κι αν δεν βουρκώσαμε για τον άδικο χαμό τόσων, κυρίως νέων, ανθρώπων. Η κάλυψη του συμβάντος από τα ΜΜΕ ήταν ομολογουμένως υποδειγματική. Αν εξαιρέσουμε τα κροκοδείλια δάκρυα κάποιων σεσημασμένων τηλεπαρουσιαστών, σε γενικές γραμμές φωτίστηκαν και τα πιο σκοτεινά σημεία αυτής της υπόθεσης. Και ο τελευταίος πολίτης αντιλήφθηκε το εύρος των ευθυνών αυτού του δυστυχήματος. Αλλά και το ιστορικό τους βάθος.

Οπωσδήποτε, στα πλαίσια των διαδηλώσεων θα γίνουν και οι απαραίτητες καταστροφές από νεαρά, κυρίως, άτομα. Όχι ασφαλώς για να «θρηνήσουν», όπως θα πουν, τους αδικοχαμένους νεκρούς. Αλλά για να «θρηνήσουν» τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια, τα χρόνια της συναισθηματικής τους απόρριψης. Τα χρόνια που φρόντισαν να τους προσφέρουν κάποιοι ασυνείδητοι ενήλικες.

Αν θέλουμε όμως πραγματικά να μην πάνε χαμένα κι αυτά τα δάκρυα, αν θέλουμε σ’ αυτή τη χώρα να σταματήσουμε πια να χτίζουμε μνημεία για τους νεκρούς μας, είτε αυτοί χάνουν τη ζωή τους από δόλο είτε από αμελείς πράξεις και παραλείψεις των υπευθύνων, τότε θα πρέπει να μπούμε στον πυρήνα του προβλήματος. Να εντοπίσουμε τι πραγματικά φταίει διαχρονικά και να δώσουμε την σωστή λύση. Γιατί ακόμη κι αν λυθεί το θέμα της ασφάλειας των σιδηροδρόμων, θα προκύψει με μαθηματική ακρίβεια πρόβλημα σε κάποιο άλλο τομέα της κοινωνικής μας ζωής.

Το ρουσφέτι που προέρχεται από την τουρκική λέξη rüşvet δηλ. δωροδοκία, αναφέρεται στην πρακτική της αναξιοκρατικής εύνοιας κάποιων ατόμων εις βάρος άλλων, με σκοπό την εξαγορά υπηρεσιών. Κλασσική μορφή της είναι  η «πώληση» ψήφων σε πολιτικούς που αποσκοπούν να κατέβουν σε εκλογές με σκοπό κάποιο μεγάλο ή μικρό αντάλλαγμα. Σχετικές έννοιες στην καθομιλουμένη είναι το μέσον, βύσμα, άκρη ή δόντι, οι οποίες αναφέρονται στο άτομο το οποίο έχει την δυνατότητα να κάνει τη χάρη.

Η πρακτική αυτή όμως παραβιάζει τους κανόνες της ισότητας της αξιοκρατίας και αμεροληψίας οι οποίοι εμπεριέχονται στην  Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Είναι συνακόλουθα και αντισυνταγματική κατά τους ορισμούς των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 4 του Συντάγματος, που επιβάλουν την ισονομία, την αξιοκρατία και την αμεροληψία: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».

Ο μόνος ορατός και άμεσα αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης της διαφθοράς στη χώρα μας, για την οποία έχουμε καταταχθεί πρώτοι σε όλη την Ευρώπη, είναι η κατάργηση του σταυρού προτίμησης στις εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές.

Και στο κοινωνικο-πολιτικό όμως πεδίο οι συνέπειες του σταυρού προτίμησης είναι εξαιρετικά αρνητικές. Ευνοούνται οι οικονομικά ισχυροί υποψήφιοι καθώς και εκείνοι που χρηματοδοτούνται από ισχυρά οικονομικά κέντρα. Δημιουργούνται στενοί ρουσφετολογικοί δεσμοί με τους ψηφοφόρους ή με αυτούς που ελέγχουν μικρά ή μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων. Αυτό μειώνει σημαντικά την ανεξαρτησία της γνώμης τους ενώ ταυτόχρονα αποθαρρύνει σημαντικές προσωπικότητες της χώρας στο αναμειχθούν στην πολιτική. Αυτό όμως, συνακόλουθα, μειώνει την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού και εμποδίζει την πρόοδο της Χώρας.

Κατά τη ρήση ενός παλαιού σημαντικού Έλληνα πολιτικού, ο σταυρός προτίμησης «υποσκάπτει αποφασιστικά το θεσμό των κομματικών αρχών και διαστρεβλώνει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».

Χρειαζόμαστε λοιπόν μια νέα γενιά πολιτικών. Έντιμων, καταρτισμένων, με γνώσεις και εργασιακή εμπειρία. Ο σταυρός προτίμησης, σε γενικές γραμμές, δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει τέτοιους πολιτικούς.

Αν δεν γίνει άμεσα αυτή η σημαντική θεσμική αλλαγή, τότε δεν αποκλείεται να δούμε και ψαράδες να οδηγούν τα τρένα μας. Και ξανά δάκρυα και ξανά μνημεία.

Καθημερινή