Παρουσίασα χθες μια πρόταση 8 σημείων για την ανάγκη δημιουργίας κρατικής πολεμικής βιομηχανίας στη Θράκη.
Υπάρχουν επιδοκιμασίες, υπάρχουν, όμως, και αποδοκιμασίες της πρότασης.
Παραθέτω μια αντίδραση- διαφωνία του κ. Κωνσταντίνου Καραγιαννίδη, Ηλεκτρολόγου- Μηχανολόγου.
Στη συνέχεια θα παρουσιάσω τον δικό μου αντίλογο και, τέλος, ένα κείμενο του κ. Καραγιαννίδη συγκριτικό της πολεμικής βιομηχανίας Ελλάδας- Τουρκίας και κάποια άλλα κείμενα ενδιαφέροντα για το θέμα.
Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
Επιτρέψετε να διαφωνήσω.
Α. Τόπος
Την πρότασή σας για ίδρυση/μετεγκατάσταση πολεμικών βιομηχανιών στην Θράκη θα την συσχέτιζα με το αποτυχημένο μοντέλο περιφερειακής αναπτύξεως περασμένων δεκαετιών, που εδραζόταν στην διασπορά στρατοπέδων και ακαδημαϊκών ανά την επικράτεια. Ούτε σοβαρή ανάπτυξη επέφερε, ενώ απετέλεσε τροχοπέδη και στην υγεία της πανεπιστημιακής εκπαιδεύσεως και στο επιτελικό σχεδιασμό του στρατού (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την σοβούσα αντιδικία για την αποτελεσματικότητα των Πεζοναυτών στον Βόλο, μακριά από τον στόλο).
Η πολεμική βιομηχανία έχει ως σκοπό την απρόσκοπτη υποστήριξη των ενόπλων δυνάμεων, αν αυτό το έργο το υποβαθμίσουμε σε δευτερεύον, επιχειρώντας να την χρησιμοποιήσουμε και για άλλους σκοπούς, τότε υπονομεύουμε εξ αρχής την κύρια επιδίωξη.
Το σημαντικότερο, όμως, μειονέκτημα της εισηγήσεως σας είναι άλλο, κατά την άποψή μου. Πόσο σώφρων είναι η ύπαρξη στρατηγικών υποδομών σε απόσταση βολής από το κύριο, χερσαίο μέτωπο αντιπαραθέσεως με τον εχθρό;
Για όσους δεν εγκλωβίζονται στην στείρα σύγκριση αριθμών, ένας βασικός παράγων ισχύος της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας είναι η προστασία των κυρίων κέντρων οικονομικής δραστηριότητος.
Καλώς ή κακώς, η συγκέντρωση αυτών των ελληνικών κέντρων σε Δ. Μακεδονία και Αττικοβοιωτία τους παρέχει αυξημένη προστασία σε περίπτωση γενικευμένης συρράξεως. Αντιθέτως τα αντίστοιχα τουρκικά σε Σμύρνη (κυρίως) και Κων/πολη είναι εκτεθειμένα ακόμη και σε απλά πυρά πυροβολικού (γι’ αυτό και η Τουρκία είναι υπερευαίσθητη στο ζήτημα της στρατιωτικοποιήσεως των αιγαιακών νήσων, δεν νομίζω ότι την απασχολούν οι ολιγάριθμες φρουρές πεζικού, αλλά το πυροβολικό μας και δη το πυραυλικό) [1]. Γιατί να απωλέσουμε οικειοθελώς ένα τέτοιο πλεονέκτημα, εκθέτοντας νευραλγικές βιομηχανίες μας εγγύς της πρώτης γραμμής;
- B. Ιδιοκτησιακό καθεστώς
Δεν κατανοώ την ανάγκη για κρατικό, και μάλιστα με ιδιαιτερότητες, καθεστώς των βιομηχανιών που επιθυμείτε. Δεν νομίζω ότι αυτό συνιστά συνθήκη ευοδώσεως της προσπάθειας [2].
Θα έλεγα ότι η περιγραφή σας ταιριάζει περισσότερο στα εργοστάσια βάσεως, τα οποία είναι στρατιωτικές μονάδες, στις οποίες υπηρετεί και πολιτικό προσωπικό. Σαφώς και θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτές οι μονάδες έναν πιο ενεργό ερευνητικό ρόλο [3], αλλά το καίριο ζήτημα είναι το κράτος να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες γενικότερα για την πολεμική βιομηχανία και όχι να αναλάβει τον ρόλο του επενδυτή-χρηματοδότη (στον οποίον έχει αποτύχει διαχρονικώς).
Το βασικό στην κατεύθυνση αυτήν είναι να υπάρξει κρατικό όργανο που να μπορεί να χαράσσει μακροχρόνια πολιτική (δεν δημιουργείται βιομηχανία και δη πολεμική σε ορίζοντα τετραετίας!), ανεπηρέαστο από κομματικές μεταβολές, στα πρότυπα της ισραηλινής υπηρεσίας SIBAT, ή του τουρκικού «υφυπουργείου» SSB [4].
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1]
https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Gross-Domestic-Product-by-Provinces-2019-33663
http://edu.statistics.gr/map/index.html
https://www.itspossible.gr/wp-content/uploads/2019/02/0.png
[2]
Ενδεικτική περίπτωση η ανεπιτυχής (όχι για τεχνικούς λόγους) προσπάθεια της κρατικής ΕΑΒ για ανάπτυξη κατευθυνόμενης βόμβας.
http://aviationlive1.blogspot.com/2012/06/lgb.html
[3]
Το 301 Στρατιωτικό Εργοστάσιο Βάσεως είχε πραγματοποιήσει δοκιμές με πειραματικά τηλεχειριζόμενα οχήματα το 1954!
[4]
https://www.ssb.gov.tr/
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ (ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ)
1.-Τόπος
Το πρώτο επιχείρημα του κ. Καραγιαννίδη είναι ότι ο τόπος είναι ευάλωτος σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής. Αυτό ισχύει για οποιαδήποτε εγκατάσταση πολεμικού στόχου στο ελληνικό έδαφος. Η Ελλάδα δεν έχει στρατηγικό βάθος. Οι ευαίσθητες εγκαταστάσεις της μπορούν να πληγούν. Όπως και οι τουρκικές από τον ελληνικό στρατό.
Ο λόγος για τον οποίο προτείνω την Θράκη είναι προφανής. Η Θράκη κυπροποιείται και οι πολιτικοί προσπαθούν να μας παρουσιάσουν μια εικόνα καλής εξέλιξης με τη μειονότητα η οποία είναι ψευδής. Προβάλλουν μεμονωμένες περιπτώσεις για να τονίσουν ότι, δήθεν, τα μέτρα που ΔΕΝ παίρνουν αποδίδουν.
Η Θράκη έχει ιδιαιτερότητες τις οποίες πρέπει να δει η ελληνική πολιτεία. Και ένα κανάλι, όπως η ΕΡΤ3 να τις προβάλει ώστε να υπάρξει όσο το δυνατόν καλύτερη εξέλιξη από το σύνολο των πολιτικών της ελληνικής πολιτείας. Τίποτε δεν γίνεται. Ο κ. Μητσοτάκης και η ομάδα του είναι της σχολής Σημίτη. Μπλοκάκι και οικονομία του Lidl όπως εύστοχα παρατήρησε ο Σωτήρης Μητραλέξης, προσφάτως.
2.-Ιδιοκτησιακό καθεστώς
Ο κ. Καραγιαννίδης διαφωνεί, επίσης με την πρότασή μου για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εγκαταστάσεων παραγωγής πολεμικού υλικού. Πρότεινα να είναι, μικτές με πλειοψηφία κρατική, και αν δεν θέλουν να συμμετέχουν ιδιώτες, να είναι καθαρά κρατικές επιχειρήσεις.
Γενικώς δεν συμπαθώ τον αυταρχισμό των κρατών. Ούτε και την κομματική αξιοποίησή τους όπως γίνεται στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα το κράτος είναι κομματικός μηχανισμός του κόμματος που αναλαμβάνει την εξουσία. Και είναι, βέβαιον, ότι και στην περίπτωση αυτή έτσι θα δράσει το ελληνικό κομματικό κράτος. Αλλά υπάρχει λόγος που το κράτος πρέπει να εμπλακεί στις βιομηχανίες αυτές.
Ο λόγος:
α) Πρόκειται για ευαίσθητο τομέα. Η πρόταση έχει σημασία όχι για να μοιράσουμε κρατικό χρήμα σε ιδιώτες αλλά μόνο αν αποφασίσουμε να δημιουργήσουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα. Είναι από τους τομείς που δεν δημιουργούνται για να υπάρξουν θέσεις εργασίας αλλά δημιουργούνται θέσεις εργασίας επειδή οι τομείς αυτοί είναι απολύτως αναγκαίοι για την ύπαρξη της χώρας. Γι αυτό, άλλωστε, πρότεινα το καθεστώς εργασίας να είναι διαφορετικό από άλλες επιχειρήσεις. Δεν θα υπάρχει η δυνατότητα συνδικαλισμού και απεργίας. Οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν όλων των άλλων δικαιωμάτων των συναδέλφων τους πλην των προαναφερομένων και θα αμείβονται εξαιρετικά καλά. Δεν μπορεί η άμυνα της χώρας να εξαρτάται από συνδικαλιστικές και κομματικές σκοπιμότητες.
β)Η ιδιωτική συμμετοχή δεν αποκλείεται αλλά δεν πρέπει να είναι απαραίτητη για την δημιουργία των βιομηχανιών αυτών. Το κράτος ενθάρρυνε και άλλοτε την δημιουργία επιχειρήσεων στη Θράκη. Και συνέβη το εξής τρομερό. Σε αγαστή συμπαιγνία ιδιωτών επιχειρηματιών και πολιτικών φαγώθηκαν τα χρήματα επιδότησης και στη Θράκη έμειναν μόνο κουφάρια. Αυτό σχεδιάζεται να γίνει και τώρα με την διακομματική επιτροπή, επικεφαλής της οποίας είναι η κ. Μπακογιάννη, η πλέον ακατάλληλη γι αυτήν την δουλειά. Η διακομματικότητα της Επιτροπής εγγυάται ότι το οικονομικό παιχνίδι θα μοιραστεί μεταξύ των επιχειρηματιών που πρόσκεινται φιλικά προς όλα τα κόμματα οι οποίοι, φυσικά, θα μοιραστούν το χρήμα με κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει; Αυτά τα φαινόμενα σε περίπτωση κρατικών επιχειρήσεων δεν εκλείπουν αλλά παίρνουν άλλη μορφή.
γ)Η αμυντική βιομηχανία είναι ένας ευαίσθητος τομέας ο οποίος σε κρίσιμες στιγμές πρέπει να λειτουργήσει με ιδιαίτερο τρόπο. Δεν μπορεί το πλαίσιο λειτουργίας του να αφεθεί στην αντίληψη περί κέρδους του ιδιώτη.
δ) Οι βιομηχανίες αυτές θα μπαίνουν μέσα. Αλλά θα λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό με τα χρήματα που το κράτος θα διαθέτει ούτως ή άλλως στις Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν θα πρόκειται, δηλαδή, για τις γνωστές ΔΕΚΟ. Εν γνώσει του κράτους θα λειτουργούν με ελλείματα αλλά τα ελλείμματα αυτά θα είναι τα χρήματα που θα διετίθεντο για αγορές από το εξωτερικό. Και τα χρήματα που θα διέθετε η χώρα για την ανάπτυξη ιδιωτικών επιχειρήσεων από άλλα προγράμματα. Ιδιωτικές επιχειρήσεις θα αναπτυχθούν παράπλευρα με τις αμυντικές βιομηχανίες. Και, κυρίως, θα αναπτυχθούν αυτές που θα επενδύσουν στην έρευνα. Αυτές χρειαζόμαστε.
ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΧΘΕΣ
Ελληνική και τουρκική πολεμική βιομηχανία
Του Κωνσταντίνου Καραγιαννίδη
Συμπληρωματικώς στο προηγούμενο σχόλιο, θα ήθελα να επισημάνω ότι παρατηρώ μία τάση στον δημόσιο λόγο να ψέγεται η Ελλάδα που δεν μιμείται τις πρωτοβουλίες της Τουρκίας. Κατασκευάζει η Τουρκία φρεγάτες; Να ναυπηγήσουμε κι εμείς δικές μας. Επενδύει η Τουρκία σε μη επανδρωμένα συστήματα (ΜΕΣ); Να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Αποκτά η Τουρκία δικά της άρματα μάχης; Να σπεύσουμε να την ακολουθήσουμε.
Άρθρα επί άρθρων (άλλα βάσιμα, άλλα υπερβολικά) οικτίρουν την Ελλάδα διότι υστερεί έναντι της Τουρκίας στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας. Παραβλέπουμε, όμως, τα εξής:
(α) Στον «δυτικό» κόσμο (Β. Αμερική & Ευρώπη) καμία χώρα δεν έχει πλήρη αυτάρκεια στους εξοπλισμούς της (τρανταχτό, πρόσφατο παράδειγμα οι ΗΠΑ, που επέλεξαν ιταλογαλλικό σχέδιο για τις νέες τους φρεγάτες!), αλλά προτιμούν να συμμετέχουν σε κοινοπραξίες.
(β) Η επένδυση σε εξειδικευμένη τεχνογνωσία (όλα το οπλικά συστήματα απαιτούν τέτοια), για ανάπτυξή της εκ του μηδενός (ή σχεδόν) είναι δαπανηρότατη, απαιτείται επομένως ισχυρή οικονομία για να την στηρίξει.
(γ) Η αυταρχική Τουρκία έχει το περιθώριο να ανέχεται ένα διόλου αμελητέο μέρος του πληθυσμού της να βασίζεται σε συσσίτια για την επιβίωσή του και παραλλήλως να δαπανά αφειδώς σε τεχνολογίες όπλων.
(δ) Η τουρκική προσπάθεια αποσκοπεί σε φαραωνικά σχέδια, για πλήρη αυτάρκεια σε μείζονα οπλικά συστήματα. Ακόμη και αν οι φαντασιώσεις αυτές ευοδωθούν στο μέλλον (προς το παρόν υπάρχει ακόμη σημαντική εξάρτηση σε κρίσιμη τεχνολογία από το εξωτερικό, π.χ. ηλεκτροοπτικός εξοπλισμός των ΜΕΣ, κινητήρες, κλπ) θα υπάρξουν σημαντικές καθυστερήσεις και ποιοτική υστέρηση έναντι «δυτικών» συστημάτων.
(ε) Οι τουρκικές επενδύσεις στην πολεμική τους βιομηχανία είναι εν πολλοίς στηριζόμενες σε κεφάλαια από το Κατάρ, άλλως δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν βιώσιμες οι προσπάθειές τους.
Συμπερασματικώς, η Τουρκία ακολουθεί μία «μεγαλοϊδεατική» βιομηχανική πολιτική (έχω αμφιβολίες αν όλος ο θόρυβος για τα τουρκικά επιτεύγματα εδράζεται σε πραγματικά δεδομένα ή σε διαφημιστική προβολή και ψυχολογικές επιχειρήσεις…), με αμφίβολα αποτελέσματα και κάθε προσπάθεια της Ελλάδος να την ακολουθήσει κατά πόδας θα ήταν καταστροφική για εμάς.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αξιολόγηση των δικών μας αναγκών, εκμετάλλευση των ευκαιριών συμμετοχής/συναναπτύξεως προϊόντων της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας και (πολύ) καλύτερη οργάνωση σε κεντρικό επίπεδο (εκεί πράγματι θα άξιζε να αντιγράψουμε στοιχεία των Τούρκων).
Μην λησμονούμε, ότι η εκκίνηση των κρατικών πολεμικών βιομηχανιών (ΕΑΒ, Steyer-Hellas/ΕΛΒΟ, ΕΒΟ) την δεκαετία του ’70 συντονίστηκε από την ΥΠοΒι (με σημαντική συμβολή του άοκνου αντιπτεράρχου ε.α. Βαγιακάκου), προτού εκείνη υποβαθμιστεί, χωρίς να αντικατασταθεί από έτερη υπηρεσία, αντιστοίχου ρόλου [*].
ΥΓ: Έχω την αίσθηση ότι στο δίπολο Ελλάδα-Τουρκία καμία χώρα δεν εκτιμά τις πραγματικές της δυνατότητες και την ακριβή της θέση στον κόσμο. Η Ελλάδα διακατέχεται από ένα σύνδρομο αυτοϋποτιμήσεως, ενώ η Τουρκία από μία ψευδαίσθηση μεγαλείου.
[*]
Περισσότερες αναφορές στην συντονιστική ανεπάρκεια της Ελλάδος ως προς την πολεμική της βιομηχανία στα ακόλουθα, ενδεικτικά άρθρα.
ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΟ
Το μόνο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω στα παραπάνω είναι ότι την κρίσιμη στιγμή μπορείς να μείνεις χωρίς εξοπλισμούς και να παραδοθείς. Άρα πρέπει να φροντίσεις για μια στοιχειώδη αυτονομία στους εξοπλισμούς σου. Αυτά θέλουν συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα. Με γενικές θεωρίες περί διεθνούς πρακτικής δεν επιτυγχάνονται.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ
Οι περισσότερες αντιδράσεις που συναντώ είναι ο κρατικός χαρακτήρας των βιομηχανιών αυτών. Αν αυτός είναι ο λόγος που δεν γίνονται, τον αποσύρω. Με την προϋπόθεση ότι οι βιομηχανίες θα λειτουργήσουν στην Θράκη και δεν θα μείνουν κουφάρια επιτήδειων, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που διαπλέκονται με τα κόμματα και κάνουν πάρτυ μαζί.
Υπάρχει και μια τελευταία διάσταση στο σχόλιο του κ. Καραγιαννίδη. Αν δεν κάνω λάθος απο την αναφορά στους πεζοναύτες, λίγο πολύ επικροτεί το σχέδιο συγκεντρωτικής λειτουργίας του ελληνικού κράτους.
Πιστεύω πως η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα ασφάλειας όχι μόνο απο την τουρκική απειή αλλά και:
-Από τη συγκεντρωτική λειτουργία του κράτους που απογυμνώνει ευαίσθητες περιοχές.
-Από το δημογραφικό που μειώνει τον πληθυσμό
-Από την άναρχη αποδοχή μεταναστευτικών ροών που αλλοιώνει την σύνθεσή του .
Επιγραμματικά: α) Σαφώς και η Χώρα πρέπει να αποκτήσει αμυντική βιομηχανία. Αποτελεί σημαντικό συντελεστή ισχύος όπως επισημαίνει και ο Νταβούτογλου στο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ. Μια χώρα η οποία εξαιτίας της Τουρκικής απειλής είναι αναγκασμένη να δαπανά πολύ υψηλά ποσοστά του ΑΕΠ στην άμυνα δεν έχει φροντίσει, στα χρόνια την μεταπολίτευσης, μέσα από μια εθνική στρατηγική να στηρίξει μια εγχώρια, υγιή πολεμική βιομηχανία, μέσω συμπαραγωγής του προς προμήθεια πολεμικού υλικού (πολεμικά αεροσκάφη, συσκευές επικοινωνιών, άρματα, οπλικά συστήματα, πυρομαχικά κλπ) στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και της απόκτησης σχετικής τεχνογνωσίας και βέβαια μέσα από την προώθηση του τριγώνου «Ελληνικό Πανεπιστήμιο (έρευνα)- Ένοπλες Δυνάμεις- (μη κρατική) εγχώρια πολεμική Βιομηχανία», για την κάλυψη των αναγκών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων αλλά και με προσανατολισμό στον εξαγωγικό τομέα. Πολλαπλά τα οφέλη σε πολλές κατευθύνσεις και σίγουρα θα ήταν άλλη σήμερα η εικόνα της ελληνικής οικονομίας. β) Δεν πρέπει να είναι ούτε κρατική ούτε κρατικοδίαιτη για να είναι βιώσιμη και θα πρέπει να έχει προσανατολισμό και στον εξαγωγικό τομέα. Η παραβίαση της αρχής “εξίσωση εξουσίας και ευθύνης” υπήρξε καταστροφική στο παρελθόν. Υπουργοί και οι αχυράνθρωποί τους είχαν την εξουσία διαχείρισης αλλά καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα. Ευθύνη του κράτους είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας (βελτίωση των σχετικών δεικτών) και η δημιουργία φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος. γ) Τέτοιες βιομηχανικές μονάδες δεν μπορούν λόγω ασφάλειας να εγκατασταθούν στη Θράκη (μπορούν να προσβληθούν ακόμη και με βλήματα εδάφους εδάφους) αλλά στο λεκανοπέδιο. Αλλά και οι οικονομίες κλίμακος οδηγούν στην επιλογή του Λεκανοπεδίου δ) Η Θράκη πρέπει να αναπτυχθεί οικονομικά. Είναι ο μόνος τρόπος για να αδρανοποιηθεί-εξουδετερωθεί το Τουρκικό Προξενείο και να ανασχεθεί η Τουρκική επιρροή. Χρειάζονται πρώτα από όλα έργα υποδομής όπως η σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη και βέβαια κίνητρα που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε.
Εξαιρετικώς γόνιμες και οι δικές σας επισημάνσεις, κ. Σαββίδη και του κ. Χατζηθεοφάνους. Μακάρι ο διάλογος αυτός να βρει ευήκοα ώτα σε αρμοδιότερους ημών και να τους συνεγείρει!
Κάποιες επιγραμματικές διευκρινίσεις.
(α) Το στρατηγικό βάθος είναι σχετικό, εξαρτάται από τις δυνατότητες του αντιπάλου και την διεύθυνση επιθέσεως (π.χ. η Θράκη έχει κάποιο βάθος στον άξονα Α-Δ, αλλά το στερείται στον άξονα Β-Ν). Το Αιγαίο και το πλέγμα ανατολικών νησων του λειτουργεί ως μία ελεγχόμενη ζώνη απομονώσεως (buffer zone), προστατεύοντας τον ελλαδικό ηπειρωτικό κορμό από ανατολάς. Για να πληγεί το λεκανοπέδιο, απαιτείται συντονισμένη αεροπορική επιδρομή, η Θράκη, όμως, είναι εκτεθειμένη και σε απλά πυρά πυροβολικού, όπως επεσήμανε και ο προλαλήσας. Γι’ αυτό και η Τουρκία προσπαθεί να αναπτύξει βαλλιστικούς πυραύλους εκτεταμένου βεληνεκούς, από την δεκαετία του ’90, με ισχνά, ακόμη, αποτελέσματα.
(β) Το θεμελιώδες για την πολεμική βιομηχανία, κατά την άποψή μου, είναι να δηλωθεί η πρόθεση του κράτους, μέσω μιας συντονιστικής υπηρεσίας, ανάλογης των SIBAT/SSB. Οι ιδιώτες θα ακολουθήσουν, αν πεισθούν ότι υπάρχει σχέδιο που θα αποφέρει οφέλη σε βάθος χρόνου. Με την σημερινή κατάσταση αβεβαιότητος και προχειρότητος, κανείς δεν πρόκειται να επενδύσει και οι ίδιες οι κρατικές βιομηχανίες έχουν καταστεί άνευ ουιαστικού αντικειμένου, που απορροφούν, απλώς, δυσανάλογα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού.
(γ) Η Θράκη, κατά προτεραιότητα, αλλά και σύμπασα η ελληνική περιφέρεια πρέπει να αναπτυχθούν, ώστε να μην καταλήξουν ερημική ενδοχώρα μιας πόλεως-κράτους (μια ματιά στους χάρτες της ΕΛΣΤΑΤ, παραπάνω, είναι αποκαλυπτική). Η ανάπτυξη του λιμένος Αλεξανδρουπόλεως και η δημιουργία μιας εμπορικής οδού για την κεντρική/ανατολική Ευρώπη, που θα παρακάμπτει τα Στενά, ίσως είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Θράκη, που δεν θα εμπλέκει άλλους παράγοντες, όπως η πολεμική βιομηχανία.
https://www.kathimerini.gr/politics/1089396/energeiakos-emporikos-kai-stratiotikos-komvos-i-alexandroypoli/
(δ) Κάθε άλλο παρά επικροτώ τον αθηναϊκό συγκεντρωτισμό. Επιδοκιμάζω, όμως, την ευκολία λήψεως και εκτελέσεως αποφάσεων στις ένοπλες δυνάμεις (τα αποτελέσματα της κατατετμημένης στρατιωτικής εξουσίας τα βιώσαμε στα Ίμια). Οι πεζοναύτες πρέπει να βρίσκονται κοντά στα αποβατικά, οι αλεξιπτωτιστές κοντά σε αεροδρόμια και οι καταδρομείς δίπλα σε ελικόπτερα, προκειμένου να μπορούν να εκπληρώσουν καλύτερα και ταχύτερα την αποστολή τους. Δεν έχει καμία αντιστοιχία η απαίτηση αυτή με την στρεβλή διοικητική δομή του υπολοίπου κρατικού μηχανισμού. Για να κάνω ακόμη πιο σαφή την διάκριση, με μια αναλογία, άλλο να έχουμε πανεπιστήμια στην Κοζάνη και τα Τρίκαλα, αντί για την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη και άλλο να αποσπάσουμε τα μισά τμήματα ενός ιδρύματος σε περιφερειακές της έδρας του κωμοπόλεις, υπονομεύοντας την συνοχή και την λειτουργία του.
Και επειδή η αντιδιαστολή μου στον χαρακτήρα της τουρκικής προσπάθειας μπορεί να παρερμηνευθεί και να εκληφθεί ως απαξίωση της ανάγκης για εγχώρια πολεμική βιομηχανία, αποσαφηνίζω τα ακόλουθα.
Είμαι υπέρμαχος των ουσιαστικών και όχι των μεγαλεπηβόλων σχεδίων, που έλκουν δημοσιότητα. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τουρκία έχουν την δυνατότητα να κατασκευάσουν καλύτερα άρματα από την Γερμανία, ή καλύτερα αεροσκάφη από την Γαλλία. Η Τουρκία έχει το περιθώριο να το αποπειραθεί, λόγω της απρόσκοπτης καταριανής χρηματοδοτήσεως, η Ελλάδα, όμως, όχι.
Αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει η Ελλάδα είναι να επικεντρωθεί σε κρίσιμα υποσυστήματα κυρίων οπλικών συστημάτων, τα οποία θα καθιστά αποτελσματικότερα από την αρχική σχεδίαση των κατασκευαστών και τα οποία θα είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμιο αγορά, ώστε να έχει κέρδη και από εξαγωγές.
Για παράδειγμα, θα ήθελα τα ελληνικά Leopard να είναι ανώτερα και των γερμανικών, λόγω ελληνικού συστήματος ελέγχου πυρός (ΣΕΠ) ή λόγω πρωτοποριακού συστήματος αυτοπροστασίας. Τα οποία υποσυστήματα μπορούν να συμπεριληφθούν και από τον κατασκευαστή στο βασικό πακέτο εξοπλισμού.
Θα ήταν ιδανικό, επίσης, να επιδιώξει η Ελλάδα προνομιακή συνεργασία με την MBDA, τον μεγαλύτερο κατασκευαστή πυραυλικών συστημάτων στην Ευρώπη (ελεγχόμενο, μάλιστα από την Γαλλία, χωρίς συμμετοχή της Γερμανίας) και να εξασφαλίσει υποκατασκευαστικό έργο προηγμένων πυραύλων που χρησιμοποιεί η αεροπορία μας (MICA, Meteor).
Ή, αντί να διαπραγματευόμαστε την εξυγίανση των προβληματικών μας ναυπηγείων, με αφορμή την προμήθεια φρεγατών, για να σεμνυνόμαστε ότι συναρμολογήσαμε εδώ εισαγόμενα συστήματα, να απαιτούμε την συνανάπτυξη του λογισμικού του συστήματος μάχης (CMS) των πλοίων, που είναι η καρδιά των λειτουργιών τους.
Αυτονόητη θα έπρεπε να είναι και η ενασχόληση με τεχνολογίες μη επανδρωμένων συστημάτων. Είναι κρίμα να υπάρχουν καταγεγραμμένες πρωτοποριακές προσπάθειες τηλεχειριζομένων αεροχημάτων ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και παρά ταύτα να υπολειπόμαστε των γειτόνων μας! Ελπίζω το πρόγραμμα LOTUS να αποδώσει σύντομα καρπούς και να βρει μιμητές.
https://www.intracomdefense.com/lotus-next-generation-tactical-uav-from-intracom-defensefor-isr-missions/
https://defencereview.gr/to-ypoyrgeio-ethnikis-amynas-enekrine/
Τα παραπάνω είναι κάποιες πρόχειρες και ενδεικτικές προτάσεις γενικών κατευθυντηρίων γραμμών, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε άνθηση της εγχωρίου πολεμικής βιομηχανίας.
Και φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την αυτάρκεια σε πυρομαχικά (καθώς και την έρευνα στον συγκεκριμένο τομέα). Εν τέλει, σε μία κρίση, το απόθεμα ανταλλακτικών και πυρομαχικών είναι αυτό που διαμορφώνει και τον αριθμό των διαθεσίμων κυρίων οπλικών συστημάτων.