του Γιώργου Μουρουζίδη, ταξίαρχου ε.α.
Επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περίπου 50 διακομίστηκαν τραυματισμένοι σε νοσοκομεία, από το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο προχθές το βράδυ, παραμονές εκλογών στη Μεγάλη Βρετανία. Το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα, αποτελεί το τρίτο τρομοκρατικό χτύπημα στην Αγγλία το τελευταίο τρίμηνο, σε συνέχεια 13 + 1 μεγάλων τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Ευρώπη από το 1985, με 1400 και πλέον περίπου άτομα να έχουν χάσει την ζωή τους, όπως παρακάτω:
22/5/2017, Μάντσεστερ – 22 νεκροί
22/3/2017, Λονδίνο – 5 νεκροί
14/7/2016, Νίκαια – 84 νεκροί
22/3/2016, Βρυξέλλες – 34 νεκροί
13/11/2015, Παρίσι – 129 νεκροί
22/7/2011, Νορβηγία – 77 νεκροί
24/1/2011, Μόσχα – 35 νεκροί
23/3/2010, Μόσχα – 39 νεκροί
11/3/2006, Μαδρίτη – 191 νεκροί
7/7/2005, Λονδίνο – 52 νεκροί
6/9/2004, Μπεσλάν – 385 νεκροί
6/2/2004, Μόσχα – 42 νεκροί
21/12/1988, Σκωτία – 259 νεκροί
(+1 ) … 2/8/1985, Ιταλία – 85 νεκροί
Η επέμβαση όλων των μεγάλων δυνάμεων, οι εξελίξεις στην Τουρκία, όσα προοιωνίζονται μεταξύ Κίνας, ΗΠΑ, Ρωσίας και των άλλων μεγάλων δυνάμεων, αναφορικά με τις προθέσεις τους για τον διαμελισμό και την επανασχεδιασμό των συνόρων της Μέσης Ανατολής, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στις εκτιμήσεις για το τι πρόκειται να συμβεί. Οι μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις επιχαίρουν και επικροτούν. Ο κυνισμός των επεμβατικών δυνάμεων έβγαλε στην πασαρέλα του πολέμου, τα F-35, τους Τomaxawk, τους S-400, τα Su – 35, κλπ….
Το ερώτημα όμως που ανακύπτει είναι τι θα συμβεί μετά, που θα κατατροπωθεί το χαλιφάτο και οι υποστηρικτές του. Ο πληγωμένος εγωισμός του Αραβικού κόσμου θα δεχθεί ακόμα ένα πλήγμα, όπως συνέβη με τις σταυροφορίες, με τις αποικίες και στη συνέχεια με τις μετεξελιγμένες οικονομικές μονοκρατορίες των ολιγοπωλίων και των πολυεθνικών συμφερόντων. Οι νίκες στα πεδία των μαχών δεν διασφαλίζουν την επιβολή και την εγκαθίδρυση της ειρήνης, άλλωστε οι επεμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών, όπως στο Ιράκ, τη Λιβύη, κ.α., μόνο όλεθρο και καταστροφή επέφεραν. Το ISIS αποτελεί ένα κοινωνικό μόρφωμα και δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με όπλα και οικονομικά μέτρα. Θα εξακολουθήσει να υπάρχει ως γενικευμένη απειλή του πολιτισμένου κόσμου, αφού για μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου αποτελεί ένα επαναστατικό κίνημα με βαθιά κοινωνικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Κανένας επίσης δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η νίκη των συμμάχων στον πόλεμο αυτό, θα περιορίσει τις επιθέσεις αυτοκτονίας στις ευρωπαϊκές και ρωσικές πόλεις, αντιθέτως η ζωή για πολλούς φανατικούς μουσουλμάνους θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη “υπεραξία” στο βωμό της υπεράσπισης της τιμής, του προσβεβλημένου τους Αλλάχ.
Αν υποτεθεί ότι η δύση και ο βορράς παράγουν πνεύμα, πολιτισμό και δημοκρατία, τότε θα πρέπει να επιλέξουν τις πιο λογικές επιλογές προσέγγισης για την αντιμετώπιση της φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας. Μια πιθανή διέξοδος στο αδιέξοδο της παραφροσύνης που έχει εγκαταστήσει ο τζιχαντισμός είναι ο διάλογος των θρησκειών, προκειμένου να εκτεθεί στις συνειδήσεις του μουσουλμανικού κόσμου η ακραία έκφανση του. Ο διάλογος αυτός βέβαια μοιάζει αδύνατος και σχεδόν απαγορευτικός σήμερα, αλλά μετά από μια σαρωτική στρατιωτική νίκη και όταν θα υποχρεωθούν να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι πιο μετριοπαθείς φωνές των ακραίων μουσουλμάνων, ο θρησκευτικός και πολιτιστικός διάλογος θα καταδείξει την μεσαιωνική αντίληψη των τζιχαντιστών, για τον κόσμο και τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Παρακάτω παρατίθενται διάφορα παραδείγματα ιστορικών προσεγγίσεων που κάποτε φάνταζαν ανέφικτες.
1950: ΗΠΑ / ΕΣΣΔ
1950 -70: ΗΠΑ / Κίνα
1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, Νότια Αφρική, Απαρτχάιντ
1960 – 2014: ΗΠΑ / Κούβα
1969 – 1990: Ιρλανδία
1979 – 2013: ΗΠΑ / Ιράν
1980-1988: Ιράν / Ιράκ
1990: Αγγλία / Λιβύη
Τα επόμενα χρόνια, αν η δύση και ο βορράς δεν επιχειρήσουν να καλλιεργήσουν τη δημοκρατία και δεν επενδύσουν στην οικονομική ανάπτυξη του ΄΄χαλιφάτου΄΄ και της ευρύτερης περιοχής και επιχειρήσουν να επιβληθούν στην αρρωστημένη θρησκευτική παράνοια μόνο με την ισχύ των όπλων τους, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο περαιτέρω περιστολής των ατομικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών τους, στο θυσιαστήριο μιας κοινωνίας που θα ενδιαφέρεται κυρίως για την “ασφάλεια” της, σε μια κοινωνία δηλαδή που θα διολισθαίνει συνεχώς στην καχυποψία και τον ολοκληρωτισμό.
Εάν ένας εξαντλητικός, ειλικρινής και “επί ίσοις όροις” διάλογος δεν αποδώσει, τότε η Δύση θα πρέπει να επανεξετάσει το μέλλον της.
