Αύγουστος 3, 2021. Ελλάδα.
Μόσχα.
Στη Βόρεια Μακεδονία, πρώην υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι καταδικάστηκαν για «απόπειρα κατάληψης της εξουσίας», κατά τη διάρκεια της οποίας ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, Ζάεφ, ήταν κύριος πρωταγωνιστής, γράφει η ρωσική Взгляд (vzglyad)
Στα μέσα ενημέρωσης, τόσο στα σλαβομακεδονικά όσο και στα ευρωπαϊκά, αυτή η διαδικασία παρουσιάζεται ως «νίκη της δημοκρατίας» και «τελική ήττα του φιλορωσικού λόμπι».
Παρά το γεγονός ότι στην ίδια τη Ρωσία αυτή η «ήττα» δεν έγινε καν αντιληπτή, εξακολουθεί να υπάρχει.
Λαμβάνοντας υπόψη τους αξιωματούχους που έχουν καταδικαστεί στη Βόρεια Μακεδονία, έρχεται το έτος 1937 στο μυαλό μας, αν και υπάρχουν λίγα κοινά μεταξύ αυτών των γεγονότων.
Ιδιαίτερα ορισμένοι Σλαβομακεδόνες μπλόγκερ κάνουν παραλληλισμούς ακόμη και με τις δίκες της Νυρεμβέργης, επισημαίνοντας ότι οι κατάδικοι είναι “επιτιθέμενοι”, “εθνικιστές” και “συνένοχοι του δικτάτορα”.
Ορισμένοι που έχουν καταγραφεί στη λίστα των “εχθρών του λαού” είναι:
Ο πρώην πρόεδρος του Κοινοβουλίου Τράικο Βελιανόφσκι (καταδικάστηκε σε έξι και μισό χρόνια φυλάκιση), ο πρώην διευθυντής της Διεύθυνσης Ασφάλειας και Αντικατασκοπίας Βλαντιμίρ Ατανάσοφ (έξι χρόνια), ο πρώην υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Μίλε Γιανακιέφσκι (έξι χρόνια και τρεις μήνες), ο πρώην υπουργός Επιστήμης και Παιδείας Σπύρο Ριστόσκι (άλλα τόσα). Ο ηγέτης αυτής της “συμμορίας” – ο επί πολλά χρόνια πρωθυπουργός της χώρας Νίκολα Γκρούεφσκι – συμμετείχε επίσης στην υπόθεση, αλλά δεν μπορούσε να ανακριθεί, αφού διέφυγε από τη χώρα.
Κατ ‘αρχήν, ο Γκρούεφσκι έχει ήδη καταδικαστεί ερήμην, έχοντας λάβει δύο χρόνια φυλάκιση για διαφθορά.
Η ουσία του θέματος ήταν ότι επηρέασε ορισμένους «αξιωματούχους» (δηλαδή δημόσιους λειτουργούς και υφισταμένους) να αγοράσουν μια αλεξίσφαιρη Mercedes για 600 χιλιάδες ευρώ για τον πρωθυπουργό.
Κάθε παρατηρητής, ακόμη και αυτός που δεν γνωρίζει τίποτα για τη Βόρεια Μακεδονία, θα πρέπει να αρχίσει να υποψιάζεται κάτι. Θα ενισχύσουμε αυτές τις υποψίες. Σε αυτήν τη χώρα, ήδη στον 21ο αιώνα, υπήρξε ένας βραχυπρόθεσμος εμφύλιος πόλεμος, η κυβέρνηση στην πραγματικότητα δεν ελέγχει μεμονωμένες περιοχές, υπάρχουν τρομοκράτες και εξτρεμιστές με ικανότητα να διεξάγουν τοπικές εχθροπραξίες, η επιρροή των οργανωμένων εγκληματικών ομάδων είναι μεγάλη . Ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας σε μια τέτοια κατάσταση θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιούσε κάποιο θωρακισμένο όχημα.
Οι καλοί και οι κακοί εθνικιστές
Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν δύο τύποι εθνικιστών: καλοί και κακοί. Οι καλοί είναι για εμάς και οι κακοί για τους αντιπάλους μας. Και οι Βρυξέλλες και η Μόσχα αιτιολογούν με αυτόν τον τρόπο, αλλά δεν το παραδέχονται ποτέ δυνατά. Και ο Γκρούεφσκι, όπως αποδείχθηκε, ήταν καλός εθνικιστής «και για τα δύο σπίτια» – διατηρούσε μια ισορροπία στις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία.
Επειδή, αφενός, υποστήριξε την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά, από την άλλη πλευρά, σεβάστηκε έννοιες όπως η «Ορθοδοξία», η «Κυριλλική», ο «Σλαβισμός», καθώς και τις δυνατότητες της Μόσχας, με τη βοήθεια της οποίας ήθελε να μειώσει τη βουλγαρική επιρροή στη χώρα του.
Σε γενικές γραμμές, ο σημερινός «φυγάς δικτάτορας» (και μερικές φορές αναφέρεται και ως «φιλορώσος») ήταν σε καλή κατάσταση με τη Δύση. Αλλά όλα άλλαξαν όταν ο Γκρούεφσκι δεν μπορούσε να επηρεάσει τα γεγονότα με κανέναν τρόπο.
Μέσα σε αυτά ήταν η επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία και ο πόλεμος στο Ντονμπάς.
Επιτάχυνση των γεγονότων
Στο πλαίσιο αυτών των γεγονότων στην Ουάσινγκτον και στο ΝΑΤΟ συνολικά, ελήφθη μια θεμελιώδης απόφαση για την πλήρη απορρόφηση της περιοχής των Βαλκανίων και την εξουδετέρωση των υπολειμμάτων της ρωσικής επιρροής.
Αντίστοιχες διαδικασίες έλαβαν χώρα πριν – κάποια στιγμή, τα Βαλκάνια έγιναν ο τόπος με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ΜΚΟ που χρηματοδοτήθηκαν από τις χώρες της Συμμαχίας. Αλλά το 2014, ο ρυθμός επιταχύνθηκε απότομα: αυτό που σχεδιάστηκε να γίνει σε δέκα χρόνια, έπρεπε να γίνει σε ένα ή δύο χρόνια.
Αξίζει να αναγνωριστεί: οι «Ατλαντιστές» πέτυχαν και πραγματοποίησαν ό, τι μπορούσε να γίνει.
Στην περίπτωση της Σερβίας και της Βοσνίας, ήταν πολύ επικίνδυνο να επιταχυνθεί αυτή η διαδικασία, αλλά στην περίπτωση του Μαυροβουνίου και της Βόρειας Μακεδονίας (τότε αυτή η χώρα ήταν γνωστή ως FYROM, «η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία»), ένταξής τους στη Συμμαχία ο τρόπος είχε λάβει μια μορφή εξαιρετικά ειδικής επιχείρησης.
Εύκολο στο Μαυροβούνιο, δύσκολα στα Σκόπια
Με το Μαυροβούνιο ήταν λίγο πιο εύκολο – δεν υπήρχε ανάγκη αλλαγής κυβέρνησης, αλλά ήταν σημαντικό να κατασταλεί η αντιπολίτευση που διαμαρτύρονταν κατά του ΝΑΤΟ. Και καταστάλθηκε – αποφασιστικά, θρασύτατα και βάναυσα, συμπεριλαμβανομένης της καταδίκης ορισμένων ηγετών των διαμαρτυριών «για την προετοιμασία πραξικοπήματος προς το συμφέρον της Ρωσίας».
Τώρα, μετά την αλλαγή εξουσίας στην Ποντγκόριτσα, αυτοί οι άνθρωποι είναι πλήρως δικαιολογημένοι, αλλά η γενική πορεία δεν μπορεί να αλλάξει : τώρα αυτό είναι έδαφος του ΝΑΤΟ, όπου όλα τα «βλαστάρια της ρωσικής επιρροής» απομακρύνθηκαν αποφασιστικά.
Αλλά δεν ήταν δυνατό να συμφωνήσουν με τον Γκρούεφσκι. Λυπήθηκαν για τις προσπάθειες του για συνεργασία με τη Μόσχα, και για το ότι τα Σκόπια δεν εντάχθηκαν στις αντιρωσικές κυρώσεις και παρέμειναν ένθερμοι υποστηρικτές του έργου South Stream. Επιπλέον, συμφωνώντας με την ιδέα της ένταξης στο ΝΑΤΟ, αρνήθηκε να αλλάξει το όνομα της χώρας του, όπως ζητούσε η Ελλάδα , ζηλεύοντας την κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου .
Έτσι ο Γκρούεφσκι έγινε «κακός εθνικιστής» και ταυτόχρονα «πράκτορας του Κρεμλίνου».
Η έγχρωμη επανάσταση του Ζάεφ
Στην τότε FYROM, αυτό που συνήθως αποκαλούμε ‘Maidan’ ξέσπασε και ο νέος ηγέτης της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης (SDU), Ζόραν Ζάεφ, αγαπημένος της αμερικανικής πρεσβείας και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και προσωπικά του Τζορτζ Σόρος, πήρε το προβάδισμα στην καταπολέμηση του «αντιλαϊκού καθεστώτος».
Ο επίσημος λόγος για τη νέα «έγχρωμη επανάσταση» ήταν περίπλοκος, αλλά το επίκεντρο της ίντριγκας ήταν οι «20 χιλιάδες καταγεγραμμένες κασέτες» (λόγια του Ζάεφ) με παράνομες υποκλοπές πολιτικών και αξιωματούχων της FYROM, που κατέληξαν στα χέρια του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.
Οι αρχές κατηγορήθηκαν ταυτόχρονα για τη διενέργεια αυτής της υποκλοπής και βάσει των αποτελεσμάτων της υποκλοπής – μεμονωμένοι υπουργοί του Γκρουέφσκι ή κάποιοι που οι φωνές τους μοιάζουν με αυτές, είπαν κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ομολογία παραποίησης των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Οι πολυσύχναστοι δρόμοι των Σκοπίων ζήτησαν από τον Γκρούεφσκι να παραιτηθεί και να διεξαχθούν νέες εκλογές.
Οι Βρυξέλλες ζήτησαν το ίδιο. Στριμωγμένος ανάμεσα σε έναν βράχο και ένα σκληρό μέρος, υπέγραψε συμφωνία με την αντιπολίτευση για πρόωρες εκλογές – και τις κέρδισε, λαμβάνοντας 1,5 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερο με το κόμμα του από το SDSM.
Ήταν αργά πια
Ωστόσο, αυτό δεν θα μπορούσε πλέον να αλλάξει τίποτα. Στο κοινοβούλιο, οι άνθρωποι του Ζάεφ ενώθηκαν με το αλβανικό κόμμα, η ηγεσία και η ομάδα χορηγών του οποίου ήταν περίπου τα ίδια άτομα με τα οποία το 2001 οι Σλαβομακεδόνες έπρεπε να τους πολεμήσουν ως αυτονομιστές και εξτρεμιστές. Δεδομένων των αιτημάτων των Αλβανών για κυβέρνηση συνασπισμού, για τα Σκόπια αυτό σήμαινε μετάβαση από το εθνικό κράτος σε μια δίγλωσση ομοσπονδία.
Την ημέρα που ο πρώην ηγέτης των Αλβανών Ταλάτ Τζαφέρι εξελέγη πρόεδρος του κοινοβουλίου, οι υποστηρικτές του Γκρούεφκι πραγματοποίησαν άλλη μια συγκέντρωση.
Κάποια στιγμή, η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου, διαδηλωτές όρμησαν στην αίθουσα συνεδριάσεων και χτύπησαν αρκετούς βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου του Ζάεφ.
Για αυτό, οι πρώην υπουργοί έχουν πλέον καταδικαστεί.
Σύμφωνα με την εισαγγελία, οι κατηγορούμενοι γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν και οργάνωσαν συγκέντρωση με μοναδικό σκοπό να αποτρέψουν τον νόμιμο σχηματισμό κυβέρνησης.
Τώρα οι «συνεργοί του δικτάτορα» έχουν τιμωρηθεί. Ταυτόχρονα (κατά τη γνώμη εκείνων των μέσων μακεδονικής ενημέρωσης που καθοδηγούνται από τις Βρυξέλλες) «ήταν δυνατό να δοθεί ένα τέλος στους πράκτορες του Κρεμλίνου». Παρόλο που δεν παρουσιάστηκαν στοιχεία ότι οι κατάδικοι ή ο πρώην πρωθυπουργός Γκρούεφσκι συνεργάστηκαν με οποιονδήποτε τρόπο στις ενέργειές τους με τη Ρωσία.
Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος ηθικής σε αυτό το μέρος, αλλά η σλαβομακεδονική ιστορία δεν αφορά την ηθική, αλλά τα διπλά πρότυπα στην πολιτική – κάτι τόσο φυσικό που θα ήταν καιρός να το συνηθίσουμε.
Ο Ζάεφ έγινε το άτομο που εκπλήρωσε το καθήκον που είχε μπροστά του – άλλαξε το όνομα της χώρας του, την εμέταξε στο ΝΑΤΟ με επιταχυνόμενο ρυθμό και τερμάτισε την πολιτική αλληλεπίδρασης του Γκρούεφσκι με τη Ρωσία.
Επομένως, το «Μαϊντάν» που έχει συγκεντρώσει θεωρείται εκδήλωση της «θέλησης του λαού» και ο τρόμος που οργανώνουν οι ακτιβιστές του θεωρείται «ξεχωριστές υπερβολές».
Μεταξύ αυτών των «υπερβολών» είναι το πογκρόμ στο γραφείο του Προέδρου Γκεόργκε Ιβάνοφ. Ως μέλος του κόμματος του Γκρούεφσκι, πολέμησε σαν λιοντάρι, προσπαθώντας να αποτρέψει τη μετονομασία της χώρας, τη σύμπραξη με τους Αλβανούς και τη δίωξη των βασικών προσώπων της πρώην κυβέρνησης, αλλά οι εξουσίες του προέδρου της FYROM είναι πολύ, πολύ μέτριες .
Αλλά το συλλαλητήριο του Γκρούεφσκι, στο οποίο η πλειοψηφία των Μακεδόνων εξέφρασε την υποστήριξή του, παρά την πρωτοφανή εκστρατεία δίωξης, είναι τελείως διαφορετικό θέμα. Οι διοργανωτές του καταδικάστηκαν ενδεικτικά ως εξτρεμιστές και κρατικοί εγκληματίες και ο ίδιος ο Γκρουέφσκι σώθηκε μόνο με τη χορήγηση επίσημου πολιτικού ασύλου στην Ουγγαρία.
