Tα κατοικίδια ως αναλώσιμα παιχνίδια

της Βασιλικής Στεργίου*

Έχει ειπωθεί ξανά και ξανά ότι τα ναρκωτικά ήταν η εμβληματική μοναξιά του 20^ου αιώνα. Στα ναρκωτικά συμπληρώστε φυσικά και την εξάρτηση απ’ το αλκοόλ, τον τζόγο, το σεξ, το φαγητό, την υπερκατανάλωση, καθώς και το διαδίκτυο.

Όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν για εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά στην λίστα των εθισμών που ανοίγει και μεγαλώνει ολοένα σαν μια «μαύρη» βεντάλια στην εποχή μας, προσθέστε και την έξαρση υιοθεσίας κατοικιδίων όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό αυτό.

Είναι άραγε τυχαία η εκρηκτική αύξηση απόκτησης σκύλων ή γάτων την τελευταία δεκαετία στη χώρας μας;

Από πού προκύπτει η ανάγκη ή η παρορμητική τάση καλύτερα ολοένα και περισσότερων ανθρώπων να συμβιώνουν με έναν «Ντόντο» ή με μια «Ρεμέδιος» με μάτια μαγευτικά και ουρά φουντωτή;

Κατά την γνώμη μου και το τονίζω αυτό, προέκυψε και θα προκύπτει στο διηνεκές εξαιτίας των χλιαρών, συχνά άρρωστων και κάποτε ακόμα και «κανιβαλικών» σχέσεων.

Ο καθένας μόνος του- καθώς έτσι αισθάνονται οι περισσότεροι- μέσα σε μια συμβίωση ή σε ένα γάμο, ενδύεται ένα προσχηματικό σχετίζεσθαι.

Σχέσεις που συντηρούνται όπως τα τρόφιμα στο ψυγείο από τον φόβο της ελευθερίας, από ανασφάλεια οικονομική, από το ταμπού του να ζει κανείς μόνος του ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα όπου η οικογένεια εξακολουθεί να είναι δυνατή κοινωνική προτεραιότητα, άσχετα από το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη.

Οι γυναικοκτονίες των τελευταίων χρόνων, η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, η κατάθλιψη, η αβέβαιη και εντελώς ρευστή καθημερινότητα που ξερνάει τους πολίτες σαν σκουπίδια σε μια θλιβερή παραμεθόριο του φόβου, επιβεβαιώνουν πως οι σχέσεις παραπαίουν.

Δεν παραπαίουν όμως οι σχέσεις από μόνες τους, αλλά η σχέση του ίδιου του ανθρώπου με τον εαυτό του.

Πολύ σπάνια σ’ αυτόν τον τόπο κοιτάζει κανείς ποιος ή ποια είναι πραγματικά, ελάχιστοι τολμούν να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους, της συμπεριφοράς τους, οι περισσότεροι έχουν αφομοιώσει – και αφομοιωθεί-  από την παιδαριώδη λογική ότι για όλα φταίνε οι άλλοι.

Πολίτες εγκλωβισμένοι σε μια όντως τραγική κατάσταση από κάθε άποψη, άνθρωποι που δεν αντέχουν πια τον εαυτό τους, εκούσια ή ακούσια καταφεύγουν στην λήθη είτε με την χρήση ουσιών είτε με την απόκτηση ενός χειραγωγίσιμου πλάσματος.

Έτσι τα ζευγάρια αλλά και πολλά μοναχικά άτομα μη ζώντας σχέσεις αλληλοσεβασμού, τρυφερότητας, κατανόησης, διαλόγου, βουτάνε στο κενό της έλλειψης της αγάπης και της συνακόλουθης μοναξιάς.

Αυτό το κενό αντανακλάται διαρκώς μέσα στο κοινό σπίτι το γεμάτο λάπτοπ, κινητά, τάμπλετ και τότε ένα συμπαθητικό τετράποδο έρχεται να ξορκίσει την απουσία επαφής, χαράς, παιχνιδιού.

Το χαριτωμένο θηλαστικό λειτουργεί σαν σωσίβια λέμβος ακριβώς επειδή προσφέρει την ανακουφιστική σκευή ενός πλάσματος εύκολου στην προσέγγιση και στην εγγύτητα.

Προπάντων φέρει κάτι από την αρχέγονη επικράτεια ενός παράδεισου, παράδεισου που έχει χάσει ανεπιστρεπτί το αφεντικό του, το εκάστοτε αφεντικό ενός σκύλου ή μιας γάτας που ρουφάει με ανεπίγνωστη απελπισία από αυτά λίγη από την ανακούφιση της ιαματικής αθωότητάς τους.

Οι απανταχού Ντόντο και Ρεμέδιος είναι μια άπλετη αποδοχή για τους ιδιοκτήτες τους, μια κατάφαση διαρκείας. Δεν τους εγκαταλείπουν, δεν τους απορρίπτουν, δεν τους αμφισβητούν όπως οι άνθρωποι.

Δεν είναι ένα «ίσως», ένα «μπορεί» ή ένα απαξιωτικό «όχι» η παρουσία τους και η συμπεριφορά τους.

Εν κατακλείδι δεν έχουν τα χαρακτηριστικά μιας υποκριτικής ανθρώπινης σχέσης, όπου για παράδειγμα ένας άντρας και μια γυναίκα ενώ μισιούνται συνεχίζουν να πλαγιάζουν μαζί.

Η εμβληματική μοναξιά του 21^ου αιώνα πλην των ουσιών και άλλων τινών εθισμών, είναι η έξαρση μιας φιλοζωίας που συχνά δεν έχει σχέση με την αληθινή αγάπη για τα ζώα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει πια αγάπη για τον άνθρωπο.

Και για του λόγου το αληθές πολλοί φιλόζωοι όταν αρχίζουν να βαριούνται το ζωντανό παιχνίδι τους το πετάνε στον δρόμο, εκεί που δεν έχει μάθει να επιβιώνει, το καταδικάζουν δηλαδή σε μια άθλια ζωή ή στον θάνατο.

Υ.Γ: Ότι γράφω εδώ δεν αφορά το σύνολο του πληθυσμού, αντίθετα υπάρχει μια κινητικότητα  αγάπης για τα αδέσποτα και νομοθεσίες που ευτυχώς τα προστατεύον ως ένα βαθμό από τους βασανιστές τους.

*Η Βασιλική Στεργίου είναι Συγγραφέας