του Pascal Perrineau*
Ο Εμανουέλ Μακρόν αποκλείεται να κερδίσει το στοίχημά του. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν μπορεί να διαψευστεί τρεις εβδομάδες μετά. Το χρονικό διάστημα αυτό είναι πολύ μικρό για να αντιστραφεί μια εκλογική τάση. Δεν υποστηρίζω ότι οι βουλευτές του Μακρόν θα αποδεκατιστούν, αλλά το κεντρώο μπλοκ θα περιοριστεί. Η ψήφος της 9ης Ιουνίου προκάλεσε έναν σεισμό και οι βουλευτικές εκλογές θα τον επιβεβαιώσουν. Αν η άνοδος της Εθνικής Συσπείρωσης συνεχιστεί, και το κόμμα λάβει 35% ή 36%, μπορεί να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία. Σε αυτή την περίπτωση, ο αρχηγός του κράτους θα πρέπει να αναθέσει τον σχηματισμό κυβέρνησης στον Ζορντάν Μπαρντελά.
Αν, αντιθέτως, το κόμμα της Λεπέν μείνει στο 30% με 32%, θα έχει μια σχετική μόνο πλειοψηφία, κάτι που δεν θα του επιτρέψει να κυβερνήσει. Οι γαλλικοί θεσμοί θα βυθιστούν σε πλήρη παράλυση. Ο Μακρόν δεν θα μπορέσει να διαλύσει την εθνοσυνέλευση, καθώς με βάση το γαλλικό Σύνταγμα δεν μπορεί να προκηρύξει νέες εκλογές πριν περάσει ένας χρόνος. Ίσως λοιπόν να ζητήσει από την απερχόμενη κυβέρνηση να παραμείνει ώστε να διαχειριστεί τα τρέχοντα ζητήματα, όπως έγινε στο Βέλγιο. Στις 26 Ιουλίου ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η Γαλλία δεν μπορεί να μην έχει κυβέρνηση.
Η προσωρινή αυτή κυβέρνηση θα έχει ελάχιστες εξουσίες. Όταν κληθεί να διαχειριστεί τον νέο προϋπολογισμό, το φθινόπωρο, ίσως ο Μακρόν προσφύγει για άλλη μια φορά στο άρθρο 49.3.
Το άλλο σενάριο είναι μια τεχνοκρατική κυβέρνηση όπως αυτή που είχε κατά καιρούς η Ιταλία, την τελευταία φορά με τον Μάριο Ντράγκι. Το ποιος θα είναι βέβαια ο «Γάλλος Ντράγκι» είναι άγνωστο.
Όσο για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, δεν μπορεί να υπερβεί το 30%. Και θα είναι ένα πολύ καλό αποτέλεσμα σε μια Γαλλία που έχει στραφεί προς τα δεξιά. Η συμμαχία αυτή όμως στερείται οικονομικής και κοινωνικής λογικής: το πρόγραμμά της είναι τόσο ριζοσπαστικό, που θα κόστιζε τουλάχιστον τα διπλά από εκείνο της Εθνικής Συσπείρωσης, και είναι ακόμη πιο δημαγωγικό.
Η συμμαχία του αρχηγού της Κεντροδεξιάς Ερίκ Σιοτί με τη Λεπέν είναι, από την άποψη των υποψηφίων, μια αποτυχία. Μεταξύ των 60 υποψηφίων που παρουσίασε ο Σιοτί, δεν υπάρχουν μεγάλα ονόματα. Από συμβολική άποψη, όμως, ο Σιοτί έκανε κάτι σημαντικό: έδειξε ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει με την Εθνική Συσπείρωση. Η ιδέα αυτή είναι παρούσα σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος και τώρα νομιμοποιείται.
Το οικονομικό πρόγραμμα της Συσπείρωσης είναι επίσης αδύναμο. Όμως ο Μπαρντελά έχει αρχίσει να βάζει στη γωνία τα πιο δημαγωγικά μέτρα. Προτιμά να επιτίθεται στις ελίτ, κάτι που τον βολεύει, αφού πολλοί Γάλλοι δεν θέλουν ούτε να ακούνε πια για τεχνοκράτες σαν τον Μακρόν. Και κατά τη γνώμη μου, όσο περισσότεροι διανοούμενοι υπογράφουν υπομνήματα, όσο περισσότεροι αθλητές εξαπολύουν μύδρους εναντίον της Λεπέν, τόσο περισσότερο ενισχύεται η Εθνική Συσπείρωση.
(*) O Πασκάλ Περινό είναι Γάλλος πολιτειολόγος
(Πηγή: συνέντευξη στη La Repubblica)
