Σαρλ Ντε Γκωλ: Μια Ευρώπη από το Βλαδιβοστόκ μέχρι τον Ατλαντικό!…
Των Valentin Martin και Jacques Maillard
Comité Valmy
Ο ‘’Μάης του 1968’’ ήταν ένα κοινωνικό κίνημα μεγάλης κλίμακας το οποίο, με τις μακρές απεργίες και διαδηλώσεις, κινητοποίησε διάφορα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας. O Μάης του 68 έφερε αναμφίβολα κοινωνική πρόοδο στους εργαζόμενους, αφού οι συμφωνίες του Grenelle οδήγησαν σε σημαντικές αυξήσεις μισθών και ενισχυμένη εκπροσώπηση των συνδικάτων.
Παράλληλα με αυτό το τεράστιο κοινωνικό και ιδεολογικού προβληματισμού κίνημα, αναπτύχθηκε αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ως μια πρώτη προσπάθεια μιας « έγχρωμης επανάστασης».
Από τη μια, η αμερικανόφιλη πέμπτη φάλαγγα, στρατολογημένη από την εποχή του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου από του Αμερικανούς ιθύνοντες (βρίσκονται ακόμα και σήμερα στην εξουσία), επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να καταλάβει στην εξουσία: ο Φρανσουά Μιτεράν ανήγγειλε την υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας στις 28 Μαϊου 1968.
Η συγκέντρωση του σταδίου Charlety, όπου με την παρουσία του, ο Mαντές Φρανς σηματοδότησε συμβολικά την πρόθεσή του να διαδεχτεί τη γκωλική εξουσία, ήταν το αποκορύφωμα αυτού του ελιγμού που απέτυχε χάρις στη στάση του ΚΚΓαλλίας.
Από την άλλη, διανοούμενοι (μαοϊκοί, τροτσκιστές, αναρχικοί) έψαχναν αφορμή να αμφισβητήσουν το εθνικό κράτος, το οποίο ενσάρκωνε θετικά εκείνη την εποχή ο στρατηγός Ντε Γκωλ.
Η άρνηση του ΚΚΓαλλίας και του αριστερού συνδικάτου των εργατών CGT να υιοθετήσουν ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα (σύμφωνα με όλη την παράδοση της πραγματικής αριστεράς, από τους Ορεινούς μέχρι την Αντίσταση), σε συνδυασμό με το φόβο των προνομιούχων μπροστά σε μια λαϊκή εξέγερση (αβάσιμος αλλά τεράστιος φόβος), οδήγησε σε αποτυχία την πρώτη προσπάθεια ‘’καπελώματός’’ της.
Αντίθετα, ποντάροντας στις παραδόσεις του γαλλικού λαού για ελευθερία και αλλαγή, οι αριστεριστές διανοούμενοι, οι οποίοι αργότερα ονομάστηκανν «Νέοι Φιλόσοφοι», «Νέα Αριστερά» ή «French theory», αποσκοπούσαν πραγματικά στην προώθηση μιας νέας κοινωνικής τάξης που στη σύλληψή της προερχόταν πέρα από τους ωκεανούς και η οποία για τους μυημένους δεν ήταν τόσο νέα στον πνευματικό τομέα. Eίχε τις ρίζες της στη γερμανική σκέψη, ιδιαίτερα στον Νίτσε και τον Χάϊντεγκερ, εχθρική προς τον Διαφωτισμό, την ορθολογικότητά του και τη Γαλλική Δημοκρατία.
Η απόπειρα ανατροπής του ντε Γκωλ και της κυβέρνησής του
Είναι σαφές ότι αυτή η απόπειρα καθοδηγήθηκε από τα ενδότερα των ατλαντικών κύκλων, με ευθεία εμπλοκή των ΗΠΑ και των ανθρώπων τους στην Ευρώπη. Οι φιλοατλαντικές δυνάμεις όντως είχαν κάθε λόγο να θέλουν να εξαλείψουν τον Ντε Γκωλ τόσο για την εσωτερική όσο και για τη διεθνή πολιτική του, όπως υποστηρίζει και ο Αντρέ Φονταίν στο βιβλίο του ‘’Ιστορία του Ψυχρού Πολέμου 1950 – 1967’’ (1967).
Συγκεκριμένα:
1) Ο Ντε Γκωλ κατάφερε να αναπτύξει ένα εθνικό αποτρεπτικό όπλο (την πρώτη απόπειρα γαλλικής ατομικής βόμβας το 1960).
2) Το 1963, ενώ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Kένεντυ έκανε την ευρωπαϊκή του περιοδεία, ο Ντε Γκωλ αρνήθηκε να τον δεχτεί.
2) Το 1964, ο Ντε Γκωλ αναγνώρισε την κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, όπου δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την προγραμματισμένη επίσημη επίσκεψη.
3) Ο Ντε Γκωλ ανέλαβε μια μαζική μετατροπή συναλλαγματικών αποθεμάτων (δολάρια) στο ταμείο του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, επισπεύδοντας το τέλος της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό. Το 1966 έστειλε πλοία γεμάτα δολάρια για να φέρουν χρυσά ράβδους χρυσού στη Γαλλία.
4) Το 1966, ο Ντε Γκωλ πραγματοποίησε ένα θριαμβευτικό ταξίδι στη Μόσχα, όπου μίλησε για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Την ίδια χρονιά, κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε εκατό χιλιάδες λαού στην Πνομ Πεν, ζήτησε την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Βιετνάμ.
5) Στις 7 Μαρτίου 1966, σε επιστολή προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, ο Σαρλ Ντε Γκωλ επιβεβαίωσε τη βούληση της Γαλλίας να αποσυρθεί από το ανώτατο συμμαχικό στρατηγείο του ΝΑΤΟ. Αποτέλεσμα: 14 αεροπορικές βάσεις, 40 αποθήκες και 26.000 άνδρες των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ θα πρέπει να εγκαταλείψουν το γαλλικό έδαφος.
Η αμφισβήτηση του κράτους
Αλλά πέρα από αυτή την στοχοθετημένη πολιτική δράση, υλοποιήθηκε μια πιο μακροπρόθεσμη δράση με στόχο την αμφισβήτηση του κράτους ως πολιτιστικής, πολιτικής, εννοιολογικής και κοινωνικής οντότητας.
Αυτή η δράση, όπως την περιγράφει ο Ζινόβιεφ στο βιβλίο του “Occidentalism”, απαιτεί επίσης την κινητοποίηση διανοουμένων, διεφθαρμένων ή απλώς πεπεισμένων, αλλά με ευρεία απήχηση και επιβραβευμένων.
Ο Χέρμπερτ Mαρκούζε, πρώην υπάλληλος της CIA και πρώην διδακτορικός φοιτητής του Mάρτιν Χάιντεγκερ, θεωρείται ένας από τους διανοούμενους – οργανωτές του κινήματος του 1968. Στη Γαλλία, το κίνημα του 1968 κινητοποίησε διανοούμενους διαφορετικών τάσεων, οι οποίοι είδαν να εκφράζονται μέσα από αυτό το κίνημα.
Για παράδειγμα, ο Mωρίς Μπλανσό ώθησε αυτό το εγχείρημα στα όρια της παρωδίας. Φασίστας προπαγανδιστής τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, στη συνέχεια έγινε αριστεριστής και εξειδικεύτηκε στη σύνταξη λιβελλογραφημάτων κατά του Ντε Γκωλ, ενός «φασίστα δικτάτορα» του οποίου ζητούσε την παραίτηση.
Ένα άρθρο στην καθολική εφημερίδα La Croix με τίτλο “Χριστιανοί στις επάλξεις του 68” υπογραμμίζει το ρόλο που έπαιξαν ορισμένες προσωπικότητες του Καθολικισμού και πιστοί, όπως ο Πωλ Ρικέρ, πρώην προπαγανδιστής της κατοχικής κυβέρνησης του Βισύ, διευθυντής του τμήματος φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Nαντέρ το 1968, και στη συνέχεια μέντορας του Εμμανουήλ Μακρόν.
Αλλά ευρύτερα, από αυτό το κίνημα γεννήθηκε μια Νέα Αριστερά που στηρίζεται στο πνευματικό κίνημα της French Theory. Χαρακτηριζόμενη από τον αντισοβιετισμό της, τον αντιμαρξισμό της, το μίσος της για τη δημοκρατία, το έθνος-κράτος και τον φιλο-αμερικανισμό της ήταν ένα απροσδόκητο δώρο για τη CIA. Σε έκθεσή της με θέμα «Η αποστασία των αριστερών διανοουμένων στη Γαλλία» του 1985, που αποχαρακτηρίστηκε το 2011, εκφράζει την ικανοποίησή της για την επιτυχία των νέων αριστερών διανοούμενων, όπως ο Φουκώ, ο Ντεριντά, αλλά και των νέων δεξιών διανοουμένων όπως ο Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ, ο Γκλυξμάν … Ο συντάκτης της έκθεσης λέει: «Υπάρχει ένα νέο πνευματικό κλίμα στη Γαλλία: ένα πνεύμα αντιμαρξιστικό και αντισοβιετικό, το οποίο θα δυσχεράνει κάθε πνευματική αντίθεση προς τις πολιτικές των ΗΠΑ. (σελ.5) «Οι Νέοι Φιλόσοφοι εκδηλώνουν μια συστηματική αντιπάθεια προς τον γκωλισμό και μια αποδοχή του καπιταλισμού ως το λιγότερο κακό. (σελ.12, https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP86S00588R000300380001-5.PDF)
Σύμφωνα με το πνεύμα των ατλαντικών στρατηγών (στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη) η αμφισβήτηση του κράτους εκτυλίχτηκε σε τρία στάδια
Πρώτο στάδιο: η αποδόμηση της κυριαρχίας
Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας και της εξουσίας του κράτους έγινε με το σύνθημα «Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις». Η αγνόηση του νόμου υπέρ της σύμβασης χτυπούσε τη βάση της δημοκρατίας μας η οποία από τις 4 Αυγούστου 1789 επιβεβαίωνε ακριβώς την υπεροχή του νόμου έναντι των συμβάσεων μεταξύ των μερών … Αυτό θα επιτρέψει πολύ αργότερα την ίδρυση της ΕΕ και παραβίαση του συντάγματός μας (το 2005 οι Γάλλοι απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο Ευρωπαϊκού Συντάγματος).
Εκτός από την επίθεση στις ιδρυτικές αρχές των Κοινωνικών Δημοκρατιών που προήλθαν από τον Διαφωτισμό (λόγος, επιστήμη, πρόοδος), οι φιλόσοφοι της French Theory αποσκοπούσαν στη βίαιη αποδόμηση της έννοιας της κυριαρχίας. Έτσι, ο Mισέλ Φουκώ άρχισε τα μαθήματά του, το 1975, στο Γαλλικό Κολλέγιο «Για την κοινωνία»: «Για να προχωρήσουμε σε μια συγκεκριμένη ανάλυση των σχέσεων εξουσίας, πρέπει να εγκαταλείψουμε το νομικό μοντέλο της κυριαρχίας». Εκανε μεγάλη καριέρα στις ΗΠΑ.
Ο Ντεριντά, ο πατέρας της ιδέας της αποδόμησης, που εκτιμάται τόσο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αναγνώριζε κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης που δόθηκε στην Ecole Normale Superieure. “Αυτό που ψάχνω είναι μια προσεκτική αποδόμηση αυτής της λογικής και της κυρίαρχης, κλασικής αντίληψης της κυριαρχίας του εθνικoύ κράτους … ” Αυτό το μάθημα, που παραδόθηκε μπροστά στους νεαρούς φοιτητές του (των οποίων οι σπουδές χρηματοδοτούνται από κρατικές δαπάνες), έληγε με μια προτροπή να δώσουν τη ζωή τους για την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας. “Ολο και όλο το ερώτημα είναι να γνωρίζουμε – αυτό ήταν το θέμα του σεμιναρίου – ποιος μπορεί να πεθάνει; Ποιος έχει αυτή τη δύναμη; Ποιος μπορεί να σκοτώσει, και με το θάνατο να οδηγήσει σε αποτυχία την υπερκυριαρχία (…); »(Sic.)
Εγκωμίαζε έμμεσα όλα όσα θα μπορούσαν, συμπεριλαμβανομένης και της βίας, να αποδομήσουν αυτή την έννοια της κυριαρχίας: “Η αποδόμηση είναι αυτό που συμβαίνει, όπως συχνά λέω, και αυτό συμβαίνει σήμερα στον κόσμο με τις κρίσεις, τους πολέμους, τα φαινόμενα της αποκαλούμενης εθνικής και διεθνούς τρομοκρατίας, τις φανερές και μη δολοφονίες, τη μεταμόρφωση της παγκόσμιας αγοράς και του διεθνούς δικαίου, και όλα όσα επηρεάζουν και υπονομεύουν την κλασική έννοια της κυριαρχίας’’. (Ντεριντά, Το ζώο και ο κυρίαρχος)
Δεύτερο στάδιο: η αποανάπτυξη
Η αμφισβήτηση της στρατιωτικής και οικονομικής κυριαρχίας, η οποία γίνεται κυρίως με την καταστροφή της εθνικής βιομηχανίας, προωθήθηκε από μια ψευδο-οικολογία, η οποία είναι στην πραγματικότητα η μάσκα που κρύβει την ιδεολογία της αποανάπτυξης.
Ο οικονομολόγος και θεωρητικός της αποανάπτυξης Σερζ Λατούς στη συλλογή του “Οι πρόδρομοι της αποανάπτυξης” δημοσίευσε το 2014 το έργο ‘’Κορνήλιος Καστοριάδης ή η ριζική αυτονομία’’. Ο Καστοριάδης, που θεωρείται ο πατέρας της έννοιας της αποανάπτυξης στη Γαλλία, και «επαναστατικός» φιλόσοφος, υπήρξε, ωστόσο, σημαντικός οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ. Από το 1960 έως το 1970 κατείχε τη θέση του Προϊσταμένου Εθνικών Σπουδών και από το 1968 ήταν Διευθυντής Μελετών Ανάπτυξης, Στατιστικής και Εθνικών Λογαριασμών. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη στροφή του μαρξισμού προς την κριτική των κομμουνιστικών χωρών ή χωρών του «κρατικού καπιταλισμού» και προς την πίστη σε μια ιδεολογική εναλλακτική λύση, με βάση την οικολογία. Οι κομμουνιστικές χώρες ή οι χώρες του «κρατικού καπιταλισμού» έχουν, σύμφωνα με το δόγμα του, ως προπατορικό αμάρτημα τον στόχο «να επεκτείνουν την ορθολογική κυριαρχία». Από το 1947 έως το 1967, ηγήθηκε της ομάδας «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», αναπτύσσοντας θέματα αυτοδιαχείρισης, αυτονομίας, ίσης αμοιβής και άρνησης οιασδήποτε αρχής, θέματα που θα επαναλάβουν πολλά συνθήματα του ‘’Μάη του 68’’.
Αυτή η νέα ιδεολογία οδήγησε πολλούς ‘’68άρηδες’’ να δημιουργήσουν «κοινότητες», κυρίως αγροτικές («κτηνοτρόφοι προβάτων στο Larzac»), για να ξεφύγουν από τον πολιτισμό, πηγή του κακού. Πέρα από τις μουσικές παρωδίες που διακωμωδούν αυτούς τους αστούς πολλοί από τους οποίους επέστρεψαν στην οικονομία ή την πολιτική, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η προώθηση αυτής της «από κοινού διαβίωσης» προετοίμαζε το έδαφος για την προώθηση των «πολιτικών της κοινότητας “, οι οποίες είχαν ως επακόλουθο την καταστροφή του δημοκρατικού κράτους. Αυτό το θέμα βρίσκεται στο επίκεντρο του αμερικανικού πολιτικού μοντέλου: ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν «οργανωτής κοινότητας», η Χίλαρι Κλίντον έκανε τη διατριβή της για το «μοντέλο [Σαούλ] Aλίνσκυ,» κοινωνιολόγο θεωρούμενο ως ιδρυτή της ομάδας «οργανωτές κοινοτήτων». Η προώθηση της “κοινότητας” άνοιξε επίσης το δρόμο προς διάφορους εθνικισμούς και σε όλους τους σημερινούς κοινοτισμούς, θρησκευτικούς, περιφερειακούς, σεξουαλικούς και κοινωνικούς.
Τρίτο στάδιο: η ιδιωτικοποίηση
των εθνικών δημόσιων υπηρεσιών
Τέλος, το τελικό στάδιο της καταστροφής του κράτους είναι η καταστροφή όλων των δημόσιων υπηρεσιών εκπαίδευσης, υγείας, αλληλεγγύης … Αυτή η τελευταία φάση, προωθούμενη από τους εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ (βλ. Το βιβλίο “Η καταστροφή της γνώσης σε περιόδους ειρήνης “(1001 νύχτες, 2004) και η ΕΕ (π.χ. έκθεση για τη γεωργία EDORA), προωθείται από μια βίαιη πολιτική απελευθέρωσης, απορρύθμισης και ιδιωτικοποίησης.
Η αποσταθεροποίηση των δημόσιων υπηρεσιών επιταχύνεται ταυτόχρονα και από την ιδεολογία κατάργησης των συνόρων, η οποία καθιστά ξεπερασμένη την ίδια την έννοια του κράτους πρόνοιας. Συγκεκριμένα, επιταχύνεται από τις μαζικές μεταναστευτικές πολιτικές και την υποστήριξη των «μεταναστών» που συμβάλλουν στον κορεσμό τους και που οδηγούν τους ηλικιωμένους πληθυσμούς να εγκαταλείψουν αυτές τις δημόσιες υπηρεσίες (νοσοκομεία, σχολεία …) υπέρ της ιδιωτική. Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν αυτές τις υπηρεσίες δεν έχουν πλέον λόγο να πληρώσουν το κόστος λειτουργίας τους.
Συμπέρασμα: η προπαγάνδα είναι για
να κρύβει την πραγματική πολιτική
Το πλέον παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αμφισβητούσαν στο μεγαλύτερο βαθμό «το κατεστημένο» έφτασαν να στηρίζουν ένα σύστημα που ευνοεί τους πιο αντιδραστικούς θεσμούς: τις εκκλησίες ( ιδιαίτερα η καθολική) που επωφελούνται από την φυγή των οικογενειών προς τα ιδιωτικά σχολεία και άλλες ιδιωτικές δομές, τις τράπεζες και τους μετόχους που αναλαμβάνουν εθνικές υπηρεσίες και υποδομές.
Ο Κον-Μπεντίτ δήλωσε τον Μάιο του 1968: “Είμαστε η Ευρώπη χωρίς σύνορα.” Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, το Μάιο του 2018, όταν η Γαλλία απειλείται ιδιαίτερα από την καταστροφή των Εθνικών Σιδηροδρόμων, είναι πολύ φυσιολογικό αυτός και οι άνθρωποι του να στηρίζουν τον Mακρόν και όχι τους απεργούς.
Επιπλέον, η ΕΕ, απόλυτα το άλλο πρόσωπο του ΝΑΤΟ, συνεχίζει τις πολεμικές πολιτικές της, υποστηριζόμενες από τους «French doctors» (Kουσνέρ, Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ, Γκλυξμάν), πολέμους που χαρακτηρίζονται «ανθρωπιστικοί», αλλά συνήθως κατευθύνονται εναντίον δημοκρατιών, των οποίων το εθνικό και κοσμικό πρότυπο έχει κηρυχθεί απαρχαιωμένο και υπόσχονται την “αποδόμηση” για να προσαρμοστεί στη νέα παγκόσμια τάξη.
Σήμερα, η γενιά των οπορτουνιστών πάσης φύσεως (και των οπαδών τους) που αρθρογραφούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα πραγματικά προβλήματα της εργατικής τάξης και των φοιτητών για να εξυπηρετήσουν σκοτεινά συμφέροντα ελέγχουν και οδηγούν τη χώρα στην άβυσσο, επειδή καταστρέφουν την ψυχή, τη δύναμη, το σώμα, το Κράτος της. Το βασικό είναι να τους σταματήσουμε.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
(Πηγή: http://www.comite-valmy.org/spip.php?article9934)
