(*) O Τζάναν Γκάνες είναι αρθρογράφος των Financial Times
Δεν υπάρχει καλή λύση τώρα. Βρισκόμαστε στο στάδιο του μη χείρονος. Αν οι Δημοκρατικοί επιλέξουν κάποιον άλλο από τον Τζο Μπάιντεν ως υποψήφιο για την προεδρία, το μήνυμα που θα στείλουν στους ψηφοφόρους είναι «ότι προσπαθήσαμε να σας περάσουμε έναν ακατάλληλο υποψήφιο, αλλά μας αποκάλυψε μια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή». Αν ο Μπάιντεν μείνει στην κούρσα, τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα. Τα προβλήματα ομιλίας και γενικότερης συμπεριφοράς θα πολλαπλασιαστούν.
Οι Δημοκρατικοί είχαν πάνω από τρία χρόνια να προετοιμαστούν γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Την ημέρα που εξελέγη ο Μπάιντεν, θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει (με δική του προτροπή) η αναζήτηση του διαδόχου του για το 2024. Να όμως που φτάσαμε εδώ. Το κόμμα αξίζει να τιμωρηθεί με εκλογική ήττα για την επιπολαιότητά του, ή τουλάχιστον θα το άξιζε αν η εναλλακτική λύση δεν ήταν ο Τραμπ. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψηφοφόροι στις αμφίρροπες πολιτείες μάλλον δεν ενδιαφέρονται για το δεύτερο μέρος αυτής της πρότασης.
Αν η αποφυγή αυτού του θέματος ήταν ένα μεμονωμένο λάθος, θα μπορούσαμε να μην αντλήσουμε κάποιο μάθημα. Όμως εντάσσεται σε μια γενικότερη συμπεριφορά της αγγλοαμερικανικής Αριστεράς. Αν οι Δημοκρατικοί είχαν επιλέξει το 2016 έναν καλύτερο υποψήφιο από τη Χίλαρι Κλίντον, η νίκη θα ήταν δική τους και ο Τραμπ θα γύριζε την 23η σεζόν του «Μαθητευόμενου».
Όσο για το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας, υπάρχουν τρία πράγματα που θα μπορούσε να έχουν μειώσει τις πιθανότητες του Brexit: η αποπομπή του Γκόρντον Μπράουν πριν από τις εκλογές του 2010, η επιλογή του σωστού αδελφού Μίλιμπαντ και η απόρριψη του Τζέρεμι Κόρμπιν. Σε καθεμιά από τις περιπτώσεις αυτές, η Αριστερά ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Και κάθε φορά έβρισκε τον τρόπο να μην το κάνει.
Ένα τεστ σοβαρότητας στην πολιτική είναι να συγκρούεσαι με τη δική σου πλευρά. Σε αυτό, οι φιλελεύθεροι είναι απόντες. Το ότι απέτυχαν να πουν το προφανές για τον Μπάιντεν είναι ένα παράδειγμα.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η συνεχής άρνησή τους να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του wokism. Άλλοτε λένε ότι πρόκειται απλώς για καλούς τρόπους, άλλοτε ότι αποτελεί επινόηση της Δεξιάς, άλλοτε ότι η «κουλτούρα της ακύρωσης» πολύ συχνά αποτυγχάνει. Η υποστήριξη της πολιτιστικής άκρας Αριστεράς είναι θεμιτή. Το ίδιο και ο χαρακτηρισμός της ως μιας ανελεύθερης απειλής. Η αποστροφή του βλέμματος όμως συνιστά υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό.
Γνωρίζοντας ότι δεν ήταν καμιά διάνοια, ο Τζορτζ Όργουελ έλεγε ότι είχε τουλάχιστον την ικανότητα να έρχεται αντιμέτωπος με δυσάρεστα γεγονότα. Οι πιο ταλαντούχοι αριστεροί της εποχής του δεν έβλεπαν ή επέλεγαν να μη δουν τον μοχθηρό χαρακτήρα του σοβιετικού σχεδίου. Αυτός ο αρνητισμός, αυτή η φρίκη τού να έχεις «εχθρούς στα αριστερά σου», δεν έχει φύγει ποτέ από την Αριστερά.
Ο φιλελεύθερος αρνητισμός καταλήγει στο να επαινείται ο Μπάιντεν, ένας υπερήφανος άνθρωπος, επειδή τελειώνει τις προτάσεις του.
(Πηγή: Financial Times)
