του Κωνσταντίνου Λαμπρόπουλου
Τα εξής κατάπτυστα ακούστηκαν σε πρόσφατη σημαντική εκδήλωση:
Αν υπάρξει ιστορική ευκαιρία συμφωνίας με τη Τουρκία χρειάζεται συναίνεση των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα (ΝΔ ΠΑΣΟΚ Συριζα) ώστε να περάσει παρακάμπτοντας ” ακραίες εθνικιστικές φωνές”.
Όποιος θεωρεί οτι το Αιγαίο είναι ελληνική θάλασσα είναι μη ρεαλιστής και ακραίος εθνικιστής
Το βέτο της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι ήταν προσωπικό λάθος του πρώην πρωθυπουργού καθώς στο Υπουργείο Εξωτερικών το βέτο δεν είχε ποτέ θέση..
Η σύνθετη ονομασία ήταν επίτευγμα της υπουργίας Κοτζιά.
Όλα αυτά συνιστούν σαφή και ξεκάθαρη προτροπή προς εθνικές υποχωρήσεις και εκφράζουν πτυχές ενός ρεύματος άκρατης εθελοδουλείας, συντεταγμένου ( κυρίαρχου εντός ΥΠΕΞ) καθολικού κατευνασμού ( όχι μόνο προς τη Τουρκία αλλά και προς Αλβανία και Σκόπια) ενώ παραπέμπουν στο φαινόμενο της εργαλειοποιημένης αντιστροφής της ιστορικής πραγματικότητας, ( engineered reversal of historical facts) προσφιλή τακτική των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Πρόκειται για την πλήρη παραβίαση ενός βασικού κανόνα στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής του κράτους, του λεγόμενου statist rule σύμφωνα με τον κορυφαίο Αμερικανό Πολιτικό Επιστήμονα και Διεθνολόγο Stephen Krasner στο εκπληκτικό έργο του Defending the National Interest.
Ο Krasner αναφερόταν σε άσκηση της εξωτερικής πολιτικής από κρατικές ελίτ που έχουν εμπεδωμένες αντιλήψεις περί προώθησης του εθνικού συμφέροντος, θέτοντας τα λεγόμενα interest groups στο περιθώριο όταν διακυβεύονται ζωτικά εθνικά συμφέροντα.
Δυστυχώς στην Ελλάδα επικρατεί ένα δομημένο σύστημα ανάδειξης προσωπικών συμφερόντων σε εθνική πολιτική και δη στην εξωτερική πολιτική.
Είναι οι λεγόμενοι beggars κατά τα λεγόμενα Αμερικανού Στράτιωτικού υπηρετήσαντα εν Ελλάδι.
Και ως γνωστόν beggars cant be choosers…
Δεν αξίζει στην Ελλάδα αυτή η ντροπή..
*Στρατηγικός Αναλυτής
**Ο τίτλος είναι των Ανιχνεύσεων
