© EUROKINISSI/ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ
Η συμφωνία αγοράς εξοπλιστικού υλικού και στρατιωτικής αλληλεγγύης συναντά αλλοπρόσαλλες αντιστάσεις
Σώτη Τριανταφύλλου
Σχόλιο για τη συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας για την εγκαθίδρυση στρατηγικής εταιρικής σχέσης για τη συνεργασία στην άμυνα και την ασφάλεια.
Δεν θα σχολιάσω τη φτήνεια και τη φτώχεια του λεξιλογίου της αριστεράς στην πρόσφατη επίθεσή της στην ελληνογαλλική συμφωνία. Ο βίος είναι βραχύς. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η σταθερή άγνοια της διεθνούς πολιτικής, η βαθιά της ανικανότητα να αναγνωρίσει μια κατάσταση win-win.
Η συμφωνία μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Εμανουέλ Μακρόν αποτελεί ένα βήμα προσέγγισης στην Ευρώπη απ’ όπου είχαμε απομακρυνθεί για κάμποσο καιρό αιωρούμενοι στο νεφέλωμα του αριστεροδεξιού εθνικισμού και της μιζέριας. Είναι επίσης ένα (μικρό) βήμα στην κατεύθυνση του ευρωπαϊκού στρατού που, μαζί με το ευρωπαϊκό Σύνταγμα, θα συνεισφέρει, όταν βάλουμε λίγο μυαλό, στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στην ομοσπονδιοποίηση. Αν βρισκόμαστε ακόμα μακριά από αυτόν τον ορίζοντα ευθύνονται συντηρητικά κόμματα και παρατάξεις όπως ο ελληνικός ΣΥΡΙΖΑ και οι ποικίλοι αντιευρωπαϊκοί σχηματισμοί στην ευρωπαϊκή ήπειρο· οι αριστεροδεξιοί επαρχιώτες.
Η συμφωνία αγοράς εξοπλιστικού υλικού και στρατιωτικής αλληλεγγύης συναντά αλλοπρόσαλλες αντιστάσεις. Η αριστερά σκέφτεται με μονοδιάστατο τρόπο: Καλό-Κακό, εχθροί-φίλοι, αστοί-εργαζόμενοι, συντηρητικοί-επαναστάτες. Με το καχεκτικό one-track mind αρνείται να δει ότι ο «αστός» πολιτικός μπορεί να εφαρμόζει πολιτικές για το κοινό καλό κι ότι βεβαίως υπάρχει «κοινό καλό». Η δήθεν ταξική οπτική ορίζει τον ταξικό εχθρό ως οποιοδήποτε μέλος της αποκαλούμενης άρχουσας τάξης η οποία έχει μονίμως κακούς σκοπούς οικονομικής εκμετάλλευσης, μιλιταρισμού, αυταρχισμού και ενίσχυσης των μεγάλων διεθνών συμφερόντων εις βάρος του μικρού ανθρώπου. Με αυτή την οπτική ακόμα και η νομοθεσία περί ζώων συντροφιάς την οποία προώθησαν οι «αστοί πολιτικοί» κρύβει ή αποκαλύπτει το ταξικό χάσμα: η αριστερά έχει στο μυαλό της τα αδέσποτα, τα ημίαιμα ―μήπως όμως η δεξιά και οι φιλελέδες εννοούν τα σκυλάκια του καναπέ; Να διερευνηθεί!
Η εν λόγω λογική, δηλαδή η απουσία της λογικής καταλήγει στο να κρίνεται η ελληνογαλλική συμφωνία ως σπατάλη κινητοποιώντας τα αντανακλαστικά της κατάργησης του στρατού και της τάχα ειρηνοφιλίας. Εξάλλου, σύμφωνα με τις αρχαίες αριστερές προκαταλήψεις και την επιλεκτική όρααη και μνήμη, η «δεξιά» ευνοεί τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της πολιτικής ζωής, ενώ η αριστερά ευνοεί τα καλά αισθήματα στον παράδεισο του αφοπλισμού με τα περιστέρια να φτεροκοπάνε ολόγυρα. Έτσι, η Ελλάδα συγκρίνεται με «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Ευρώπης. Τι σημαίνει αυτό; Ακούγεται πομπωδώς ωραίο: a European outpost! Φαίνεται λοιπόν ότι δεν συνειδητοποιούμε ότι η Ελλάδα είναι από γεωγραφική, ιστορική και γεωπολιτική άποψη «φυλάκιο», αν και όχι outpost ―ο όρος ενέχει κάποια εξωτική απόχρωση― ότι είναι η Πύλη της Δύσης. Aυτή η ιδιότητα δεν μπορεί να αμφισβηθεί: ανατολικότερα αρχίζει το Λεβάντε και το Ισλάμ· δυτικότερα εκτείνεται η Ευρώπη. Elementary, my dear Watson. Η θέση μας είναι ενδιαφέρουσα και ριψοκίνδυνη ―αλλά δεν μπορούμε να μετακομίσουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προστατεύουμε τα ευρωπαϊκά σύνορα: γι’ αυτόν τον σοβαρό σκοπό χρειαζόμαστε στρατιωτική ενίσχυση και στενή συνεργασία με όποια ευρωπαϊκή χώρα κατανοεί τη σπουδαιότητα των ανατολικών ευρωπαϊκών συνόρων και τις απειλές που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Η αριστερά δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει γεωπολιτική, τι σημαίνει κατανομή ισχύος στον πλανήτη. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η επιδότηση της φτώχειας· αδιαφορεί ακόμα και για την απασχόληση, για τη εκβιομηχάνιση, για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Είναι τέτοια η μεταφυσική της ώστε τρέφει φαντασιώσεις ανόδου του βιοτικού επιπέδου χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς εργασία και καινοτομία· χωρίς ανακατανομή των κρατικών δαπανών ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα και ο πλούτος. Εξάλλου, έχει φαντασιώσεις διαρκούς ειρήνης ενώ πιέζει τη χώρα προς το περιθώριο: είναι ευχαριστημένη με μια Ελλαδίτσα στην άκρη της Ευρώπης, χωρίς διεθνή παρουσία, χωρίς καμιά ενήλικη υποχρέωση ή φιλοδοξία ―κατ’ εικόνα της παράταξης· ανεύθυνη, τεμπέλα, λίγο μουτρωμένη, που τα θέλει όλα δικά της και που νιώθει ότι οι ενήλικες την αδικούν και την επιβουλεύονται. Και να που τώρα, ο αστός Κυριάκος Μητσοτάκης την αναγκάζει να παίζει με την ομάδα των μεγάλων και να κάνει αγγαρείες.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/731073-h-antidrasi-tis-aristeras-stin-ellinogalliki-symfonia»
