Του Benoit Dumoulin

Επιμέλεια Μετάφραση: Ε.Δ. Νιάνιος.

Το ότι και άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ – και μάλιστα μεγαλύτερα – ένοιωσαν τι θα πει γερμανική μπότα, μόνο καλό μπορεί να προοιωνίζεται για την Ελλάδα…

Η ποσοτική χαλάρωση (ΠΧ), είναι μια πρακτική που συνίσταται στη μαζική εξαγορά κρατικών χρεωστικών τίτλων στη δευτερογενή αγορά μέσω τραπεζών προκειμένου να υποστηρίξει τα κράτη για να αποφύγουν την αποπληθωριστική σπείρα μέσω της αναβίωσης της πίστωσης και της κατανάλωσης. Νομισματοποιώντας το δημόσιο χρέος, η ΠΧ αυξάνει έτσι το χρήμα που κυκλοφορεί, το οποίο υποτίθεται ότι θα αναζωογονήσει την οικονομία, αλλά υπάρχει κίνδυνος τελικά να καταστρέψει τους αποταμιευτές, διατηρώντας τα επιτόκια πολύ χαμηλά ή ακόμη και αρνητικά.

Απειλή μποϋκοτάζ

Γι ‘αυτόν το λόγο 35.000 Γερμανοί πολίτες κατέφυγαν στο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο για να μάθουν εάν αυτές οι πρακτικές είναι σύννομες με το πνεύμα και το γράμμα των ευρωπαϊκών συνθηκών. Το δικαστήριο της Καρλσρούης αναγνώρισε ότι «δεν υπήρξε παραβίαση της απαγόρευσης άμεσης χρηματοδότησης κυβερνήσεων από την ΕΚΤ», στο βαθμό που αυτή η εξαγορά δημόσιου χρέους πραγματοποιείται έμμεσα στη δευτερογενή αγορά από πιστωτικά ιδρύματα, δίνοντάς τις έτσι πρόσθετη ρευστότητα. Από την άλλη, θεωρεί ότι ο Mάριο Ντράγκι έκανε κατάχρηση της διαδικασίας χωρίς να σέβεται την αναλογικότητα της χρήσης της με τους στόχους που υποτίθεται ότι επιδιώκει, δηλαδή τη σταθερότητα των τιμών.

Η απειλή είναι ξεκάθαρη: εάν η ΕΚΤ δεν είναι σε θέση να δικαιολογηθεί επαρκώς, η Γερμανία δεν θα μπορούσε πλέον να συμμετέχει σε πράξεις ΠΧ, οι οποίες, κατά την τρέχουσα περίοδο και ενόψει των ανακοινωθέντων μέτρων οικονομικής στήριξης από την Κριστίν Λαγκάρντ, θα μπορούσαν να απειλήσουν σοβαρά την οικονομική ανάκαμψη και να αποσταθεροποιήσει τη ζώνη του ευρώ. Επιπλέον, αυτό το γερμανικό μποϊκοτάζ θα έθετε υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα των πράξεων εξαγοράς δημόσιων χρεών που πραγματοποιούνται προς όφελος άλλων χωρών.

Πράγματι, οι πράξεις ΠΧ πρέπει να πραγματοποιούνται ανάλογα με τη συμμετοχή κάθε κράτους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ και να μην είναι επιλεκτικές. Εάν αύριο, αγοράζουμε πολύ περισσότερο χρέος Ιταλίας ή Ισπανίας και κανένα τίτλο γερμανικού χρέους, ενώ η Γερμανία διαθέτει  περισσότερο από 20% του κεφαλαίου της ΕΚΤ, οι πράξεις ΠΧ θα στερούνται νομικής βάσης.

Germanexit ?

Οι Γερμανοί υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Αλλά αυτό που είναι υποκριτικό είναι να θεωρήσουμε αυτήν την υπεράσπιση των συμφερόντων του Γερμανού αποταμιευτή ως κανόνα  δημοσιονομικής αρετής. Επειδή αυτό που είναι καλό για τους πέραν του Ρήνου δεν είναι απαραίτητα καλό για εμάς ή για την Ιταλία και την Ισπανία που χρειάζονται ειλικρινή και μαζική υποστήριξη για την οικονομία τους. Η αλήθεια υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε ότι τα συμφέροντά μας αποκλίνουν ουσιαστικά και ότι το γαλλο-γερμανικό ζευγάρι είναι μια απάτη που υπάρχει μόνο α επικοινωνιακούς λόγους.

Τελικά, οι Γερμανοί αγαπούν την Ευρώπη μόνο όταν βρίσκεται κάτω από τη γερμανική μπότα. Ήθελαν το ευρώ να είναι αντίγραφο του μάρκου και το απόκτησαν προς όφελος της οικονομίας τους. Ωστόσο, η εμπορική τους ηγεμονία αύξησε τις εθνικές ανισότητες, ωθώντας τις φτωχές χώρες να γίνουν όλο και πιο φτωχές προς όφελος της γερμανικής βιομηχανίας που βρήκε νέες αγορές σ’ αυτές.

Εισάγοντας συνήθωςαπό χώρες εκτός της ευρωζώνης και εξάγοντας μαζικά στην ευρωζώνη μειώνοντας το κόστος παραγωγής, χάρη στους χαμηλούς μισθούς σε εργαζόμενους από ανατολικές χώρες, η Γερμανία έχει ήδη επωφεληθεί πολύ από την ευρωζώνη. Τα εμπορικά της πλεονάσματα είναι μόνο η θετική πλευρά των ελλειμμάτων των χωρών του Νότου. Εάν, επομένως, αύριο αρνούνταν να προχωρήσει περαιτέρω στην πολιτική νομισματικής δημιουργίας, αυτό θα σήμαινε τελικά το τέλος κάθε ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και, συνεπώς, την πιθανή διάλυση της ζώνης του ευρώ.

Όπως γράψαμε τον περασμένο μήνα, παραδόξως, ίσως η πιο σοβαρή αμφισβήτηση της ΕΕ να προέλθει από τη Γερμανία. Επειδή ο Γερμανός φορολογούμενος δεν δέχεται πλέον να πληρώνει για την υπόλοιπη Ευρώπη χωρίς να βλέπει ότι η ίδια η χώρα του προκάλεσε αυτήν την κατάσταση αμοιβαίας εξάρτησης. Και κάτω από συναινέσεις, η Γερμανία επιδιώκει μόνο το συμφέρον της.

Δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε την επιστροφή της γερμανικής κυριαρχίας. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήταν πράγματι σωτήριο για τους πέραν του Ρήνου γείτονές μας , επιτρέποντάς τους να αναγεννηθούν πολιτικά σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από το εθνικό, με το έθνος να είναι μια έννοια ηθικά δυσφημισμένη από το 1945.

Αλλά πώς θα έπρεπε να ερμηνευθεί η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Καρλσρούης, παρά ως αμφισβήτηση της υπεροχής του κοινοτικού δικαίου; Επειδή τα ίδια μέτρα ΠΧ που αμφισβητήθηκαν σήμερα από το συνταγματικό δικαστήριο επικυρώθηκαν χθες από το CJEU (Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), το οποίο τα θεώρησε σύμφωνα με την εντολή της ΕΚΤ. Επιπλέον, νόμιμα η ΕΚΤ δεν οφείλει να δίνει λογαριασμό στο δικαστήριο της Καρλσρούης.

Γαλλο-γερμανικό διαζύγιο

Πρέπει να επικρίνουμε τους Γερμανούς επειδή προτάσσουν το εθνικό συμφέρον πριν από το κοινοτικό δίκαιο; Δεν θα υπερασπιστούμε τους ισχυρισμούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ούτε του ΕυρωπαΪκού Δικαστηρίου! Αλλά τότε, ας αφήσουν οι Γερμανοί κάθε χώρα ελεύθερη να εφαρμόσει την πολιτική σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα, όπως κρίνει σκόπιμο, χωρίς να την περιορίζει με δημοσιονομικούς όρους, όπως έκαναν το 2015 με την Ελλάδα!

Πριν από 75 χρόνια σήμερα, οι σύμμαχοι υπέγραφαν την πρώτη συνθηκολόγηση του Ράιχ στη Ρεμς. Εάν δε θέλουμε ένας οικονομικός πόλεμος, έστω μιας μέρας, μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων να οδηγήσει σε μεγαλύτερες εντάσεις, είναι επείγον να χωριστεί η ζώνη του ευρώ σε δύο ξεχωριστές ζώνες, μία υπό την αιγίδα της Γερμανίας για τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, και μία υπό την αιγίδα της Γαλλίας με τις χώρες της Μεσογείου, σύμφωνα με την παλιά ιδέα της λατινικής ένωσης που υπερασπίστηκε άλλοτε ο Ναπολέων ΙΙΙ απέναντι στον Βίσμαρκ. Πριν μερικούς μήνες, μια τέτοια θεωρία θα ήταν αδιανόητη. Αλλά σήμερα, ακόμη και ένας Γάλλος σοσιαλιστής βουλευτής αναρωτιέται στις στήλες της Figaro για την πιθανή διάλυση της ζώνης του ευρώ, προκειμένου κάθε χώρα να ανακτήσει το περιθώριο ελιγμών που χρειάζεται για να ομαδοποιηθεί με αυτούς που έχουν το ίδια ενδιαφέροντα με αυτήν.

Το γαλλο-γερμανικό ζευγάρι πρέπει να χωρίσει ειρηνικά πριν είναι πολύ αργά. Και ο καθένας μπορεί να είναι κυρίαρχος στη σφαίρα επιρροής του.

https://lincorrect.org/deutschland-uber-alles/

H κηδεμονία της Ελλάδας από την ΕΕ

Κριστιάν Ωτέν

«…Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το πρόγραμμα νομισματικών πράξεων επί τίτλων ανακοινώθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 μετά από ψηφοφορία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ και ότι μόνο ο Jens Weidmann που εκπροσωπούσε την Bundesbank ψήφισε “εναντίον”. Επρεπε να “σπεύσουν να σώσουν” την Ισπανία και την Ιταλία. Ήμασταν ήδη στην κρίση του ευρώ που έπρεπε να σωθεί μετά την κρίση του 2008. Τρία χρόνια αργότερα, στο άλλο άκρο της Μεσογείου ξεσπάει η νομισματική πυρκαγιά με την ελληνική κρίση και την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Αρνείται να υποχωρήσει στις εντολές της τρόικας (ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΔΝΤ) και οργανώνει δημοψήφισμα το οποίο κερδίζει πανηγυρικά με το 61,31% των ψηφισάντων. Από τότε ακολούθησε μια πολιτική-δικαστική μάχη. Περισσότεροι από 35.000 Γερμανοί κατέφυγαν στο συνταγματικό τους δικαστήριο, αρνούμενοι να πληρώσουν για τις χώρες της “Μεσογειακής Λέσχης-Club Med”. Ξέρουμε ότι αυτό κατέληξε στο να τεθεί η Ελλάδα υπό κηδεμονία…

(Απόσπασμα άρθρου του Γάλλου σοσιαλιστή βουλευτή Κριστιάν Ωτέν στη Φιγκαρό – https://www.lefigaro.fr/vox/politique/l-allemagne-veut-faire-de-l-euro-un-deutschmark-bis-20200506)