Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου
18.09.21
Μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, οι ΗΠΑ έχουν βαλθεί να ξαφνιάζουν με τις κινήσεις τους τη Διεθνή Κοινότητα. Το Σεπτέμβριο του 2020, με τις Συμφωνίες του Αβραάμ και τώρα με την AUKUS. Ωστόσο, όμως, οι συμφωνίες που υπογράφηκαν ανάμεσα στο Ισραήλ και τις αραβικές χώρες με “συμμέτοχο” και κοινωνό τις ΗΠΑ, δείχνουν μία Αμερική συνώνυμη με τη λέξη υπερδύναμη, σε αντίθεση με την AUKUS που αποδεικνύει μία Αμερική σε αδυναμία, καθώς οι κινήσεις της και κυρίως αυτή που επέφερε τη ματαίωση αγοράς των γαλλικών Υ/Β από την Αυστραλία, δείχνει ότι ούσα σε δύσκολη θέση, δεν μπόρεσε να σταθμίσει τα βήματα που έπρεπε να γίνουν, χωρίς να θίξει μία σύμμαχο.
Και πολλοί αναλυτές βγήκαν να πούνε, ότι η Γαλλία είναι η κύρια χαμένη του παιχνιδιού, για να ακολουθήσει η ΕΕ, το “μαξιλάρι” των ΗΠΑ στην ανατολική περιφέρεια. Χθες, ο Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λεντριάν με δημόσια ανακοίνωση έδειξε την ενόχλησή του απέναντι στις ΗΠΑ. Και φυσικά η Γαλλία βγήκε χαμένη, όμως θα πρέπει να αναζητήσουμε πού βγήκε χαμένη; Το γαλλικό κράτος βγήκε χαμένο στο οικονομικό και μόνο σκέλος, που η Naval Group δεν κατάφερε να πουλήσει τα Υ/Β της, όμως κάθε άλλο παρά διπλωματικά έχει θιχτεί, εν αντιθέσει με τις ΗΠΑ που αποδείχτηκε ότι τελούν σε πολιτική και οικονομική σύγχυση, εξαιτίας των άστοχων χειρισμών του τελευταίου διαστήματος.
Η AUKUS κάθε άλλο παρά δείχνει μία κίνηση ματ της Αμερικής να κερδίσει το χαμένο έδαφος της Διπλωματίας από τις ενέργειές της στο Αφγανιστάν. Και αυτό γιατί, στο “τέλος της ημέρας” η Αμερική έχει την ανάγκη της Γαλλίας (και ουσιαστικά της ΕΕ) για να έρθει σε διαπραγμάτευση με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα, μία παράμετρο που ξέχασαν πολλοί “αναλυτές” μέσα στη θολούρα τους να αναδείξουν ένα “Ψυχρό Πόλεμο” ανάμεσα σε Γαλλία (ΕΕ) και ΗΠΑ. Η Γαλλία είναι πολύ δυνατή για να “πεθάνει”. Και πόσω μάλλον, όταν το γαλλικό κράτος ήδη από το 2018, παίζει με την Κίνα με συμφωνίες εμπορικού χαρακτήρα. Η χώρα της Μασσαλιώτιδας έχει πετύχει αυτήν την στιγμή να είναι το διπλωματικό πασπαρτού της ανατολικής περιφέρειας!
Και επειδή η Ιστορία είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες για την κατανόηση πόσω δε μάλλον της σημερινής Διπλωματίας, γιατί ποτέ η δεύτερη δεν τετραγωνίζει τον κύκλο, αλλά κινείται σε πεπατημένες, ας πάμε σχεδόν τέσσερεις και παραπάνω δεκαετίες πίσω, και πιο συγκεκριμένα στο 1955. Γιατί αυτό που γίνεται αυτήν την στιγμή στη συγκεκριμένη περιοχή, κυρίως της Ανατολικής Ασίας έχει ξανασυμβεί τότε και είναι ακριβώς τα ίδια αίτια, αλλά με διαφορετικό τον έναν “πόλο”. Τότε η Αμερική για να ανακόψει τον κομμουνισμό στην ανατολική περιφέρεια, και σήμερα τον κινεζισμό ήταν πίσω από τη γνωστή σε όλους μας Συνθήκη της Βαγδάτης, με σταθερό “εργαλείο”, καθώς την “είχε στο χέρι” λόγω των αστοχιών της στο Σουέζ τη Μ. Βρετανία, η οποία ήταν μία από τα μέλη συνομολόγησης της συνθήκης.
Και έλειπε η Γαλλία. Που όμως, επειδή η τότε Γαλλία του Ντε Γκωλ, ως φαίνεται, είναι το παράδειγμα για την πολιτική του σημερινού Προέδρου της, Μακρόν, και παρά τις δυσκολίες που περνούσαν οι σχέσεις ΗΠΑ και Γαλλίας (τόσο για το ρόλο της δεύτερης στο ΝΑΤΟ όσο και για το κοινωνικό πλαίσιο που ευαγγελιζόταν για τον τότε νέο οργανισμό που θεσμοθετηθηκε,ωστόσο το 1957 και εννοώ την ΕΚ), το γαλλικό κράτος με μία κίνηση ματ ίδρυσε την SEATO (South Eastern Treaty Organization), που αποτελούνταν από την ίδια, τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Φιλιππίνες και Ταϋλάνδη. Οι συσχετισμοί πρέπει να γίνουν και πόσω δε μάλλον σήμερα, που παρουσιάζουν συμπλεκόμενα στοιχεία.
Οπότε και στη βάση των παραπάνω, θεωρώ ότι η Γαλλία πάλι θα κάνει κίνηση ματ και κάθε άλλο παρά θα μείνει άπραγη, πόσω δε μάλλον που τώρα έχει και μία ΕΕ από πίσω της και κυρίως με μία ΗΠΑ που την έχουν ανάγκη για το Ιράν. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι πριν λίγες εβδομάδες είχε τεθεί επικεφαλής της (Νέας) Συνόδου της Βαγδάτης με τις ευλογίες των ΗΠΑ (εκτός των άλλων).
Οι ΗΠΑ, δυστυχώς, και όπως δείχνει και ο τίτλος του άρθρου που παρέθεσα στην αρχή, βλέποντας μία Κίνα που καθίσταται και στρατιωτική δύναμη, (καθώς να κάνουμε μία παρένθεση και να πούμε ότι ο ίδιος ο Μαχάν δύο αιώνες πριν είχε θέσει την απεικόνιση της μοναδικής πραγματικότητας ότι τα κράτη με αναπτυγμένη ναυτική δύναμη θα κυριαρχήσουν, κάτι που βλέπουμε και ζούμε ως προς τη σημασία της Θάλασσας στη γεωπολιτική σκακιέρα, πόσω μάλλον γίνεται εμφανές στα εθνικά μας θέματα), εκτός των άλλων έχοντας το κινεζικό κράτος εδραιώσει την οικονομική και εμπορική παρουσία του σε όλη την ανατολική περιφέρεια, είναι εύλογο να αισθάνονται όχι μόνο θορυβημένες, αλλά φοβισμένες. Και ο φόβος αυτός δημιουργεί άστοχες κινήσεις, που πλήττουν όχι μόνο ιστορικές συμμαχίες, όπως αυτή που υφίσταται ανάμεσα στις ΗΠΑ και το γαλλικό κράτος, αλλά παρουσιάζουν επί της ουσίας μία αδύναμη Αμερική.
Άλλωστε, ας μην λησμονουμε και αυτό που είναι πολύ βασικό και παραθέτω ένα σύνδεσμο για όποιον ενδιαφέρεται να εντρυφήσει περισσότερο. Ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξεργάζεται έναν στρατηγικό σχεδιασμό για την Άμυνά της το Strategic Compass:
EU`s Strategic Compass for Security and Defence: A New Approach in 2021
(Σημειωτέον δε, ότι ο Στρατηγός κ. Κ. Λουκόπουλος ήταν από τους πρώτους στρατηγικούς αναλυτές που σε αρθρογραφία του το 2020 είχε αναφέρει το συγκεκριμένο σχεδιασμό της ΕΕ)
Φυσικά, και όλο αυτό, δηλαδή ο στρατηγικός σχεδιασμός της ΕΕ για την Άμυνα, είναι μία παράμετρος που θα ήταν ανεδαφικό να υποστηριχθεί ότι δεν θορύβησε το ίδιο το ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα που η πλειονότητα των χωρών της ΕΕ είναι μέλη του. Και μία πρόβλεψη, αν και όσοι έχουν σχέση με τις ΕΔ, είναι μία παράμετρο που σίγουρα την έχουν ως πολύ πιθανή εκδοχή, ότι πολύ πιθανό και μετά από όλα αυτά, ο νέος ΓΓ του ΝΑΤΟ, να προέρχεται από τις βαλτικές χώρες (ώστε να συμπεριληφθεί ο ενωσιακός παράγοντας και η διάσταση, με ο, τι συνεπάγεται αυτό, της Ρωσίας) …
Καθώς η λέξη ΝΑΤΟ συνειρμικά σημαίνει ΗΠΑ, καθώς είναι ο οργανισμός που κατά μια ενιαία είναι το “παιδί” τους, η δράση και η αντίδραση που θα παιχτεί με την Ένωση θα έχει ως χώρο που θα δεχτεί τους μεταξύ τους κραδασμούς αποκλειστικά και μόνο μέσα στο συγκεκριμένο οργανισμό. Οπότε, θεωρώ, ότι δεν πρέπει να “ψάχνουμε δράκους” μίας δημόσιας με ψυχροπολεμικες διαστάσεις αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, γιατί όπως συμβαίνει και στις “καλύτερες οικογένειες” τα εν οίκω μη εν δήμω, και όπου εν δήμω θεωρείται ο χώρος που κινείται και η Κίνα.
Και φυσικά τώρα, επειδή όλο αυτό που γίνεται, παίζεται ανάμεσα στα βουβάλια, δηλαδή ανάμεσα στις Δυνάμεις, απλά αν οποιοδήποτε “μικρό ζώο” μπλεχτεί στα πόδια τους όχι μόνο δεν θα βγει κερδισμένο, αλλά θα ποδοπατηθεί (και ο νοών νοείτω).
Απο τη σελίδα της κ. Αννας Κωνσταντινίδου στο fb
