του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
μέλους της ΠΓ του “Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ”
και της “Πανελαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας”
Η χθεσινή εξέλιξη στο κοινοβούλιο των Σκοπίων, ήταν αναμενόμενη. Οι Ευρωνατοϊκοί προστάτες είχαν φροντίσει άλλωστε καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου που μεσολάβησε, να καταστήσουν σαφές πως το πολιτικό τους στοίχημα θα τελεσφορούσε πάση θυσία…
Ιδιαίτερα δε μετά την αποτυχία τους να διασφαλίσουν ψευδεπίγραφη νομιμοποίηση στις επιδιώξεις τους μέσα από την δημοψηφισματική διαδικασία που είχε προηγηθεί, ήταν φανερό πλέον πως δεν θα τηρούνταν ούτε στοιχειωδώς τα όποια προσχήματα. Όπερ και εγένετο…
Έτσι… Μέσα από ένα όργιο φημών για εκβιασμούς, χρηματισμούς, και συμψηφισμούς ανομιών και σκανδάλων κατά τη διάρκεια της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου, η πολυπόθητη «ψήφος των οκτώ» εξασφαλίστηκε, διανθισμένη με διάφορες προσχηματικές ερμηνείες που «έχτισαν» για τον καθένα το προσωπικό του άλλοθι, έναντι του εκλογικού του κοινού.
Μια τυπική εκκρεμότητα διευθετήθηκε, στο πλαίσιο των προβλεπομένων του εκτρώματος των Πρεσπών, αλλά το πραγματικό πρόβλημα τώρα ξεκινά, και οι προεκτάσεις του θα διαχυθούν ανεξέλεγκτα σε ολόκληρη τη Βαλκανική. Αυτό συνιστά κατ’ αρχήν μια καθ’ όλα ανησυχητική εξέλιξη.
Ορισμένα πρώτα συμπεράσματα…
Στη χθεσινή αποφράδα ημέρα, δεν φτάσαμε απλώς επειδή η πολιτική ηγεσία της χώρας μας παραδόθηκε αμαχητί στη δουλοπρέπεια και αναβάθμισε σε εθνική στρατηγική επιλογές πρωτοφανούς και προκλητικότατης εθνικής μειοδοσίας.
Φτάσαμε γιατί ως κοινωνία, εμφανίσαμε σημαντικό κενό εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει αδιαπέραστο τοίχος. Κενό στην αποφασιστικότητα… Κενό στη συνοχή μας… Κενό στις αναγκαίες πολιτικές μας άμυνες, μέσα από τις οποίες επιτρέψαμε ενώ δεν έπρεπε, ένας καθ’ όλα κρίσιμος εθνικός αγώνας, να καταστεί σε πολλές περιπτώσεις εργαλείο στα χέρια ανεύθυνων και πατριδοκάπηλων καιροσκόπων. Οι συνέπειες αυτού του ελλείμματος υπήρξαν εμφανείς…
- Το οργανωμένο μαζικό κίνημα, δεν έκανε υπόθεσή του τα κρίσιμα εθνικά αιτήματα στην πρώτη μεγάλη εθνική μάχη που είχε υποχρέωση να δώσει καθολικά και συντεταγμένα, μετά το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης.
- Οι δημοκρατικές πατριωτικές πολιτικές δυνάμεις, δεν ενσωματώθηκαν σ αυτόν τον αγώνα, και η συντεταγμένη απουσία τους δεν του προσέδωσε το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο και βάθος, ΟΥΤΕ στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολιτικών του συνθημάτων, ΟΥΤΕ βεβαίως στην απαραίτητη κλιμάκωση που όφειλε να προσλάβει πανελλαδικά, προκειμένου να καταστεί υπολογίσιμη δύναμη και να ανακόψει εξελίξεις.
Και ένας αγώνας με σοβαρό εθνικό αποτύπωμα, όταν εγκαταλείπεται ουσιαστικά στα χέρια φιλόδοξων «ιδιωτών», αυτό που θα προέκυπτε, είναι αυτό για το οποίο προειδοποιούσαμε από την πρώτη στιγμή…
- Θα εκφυλιζόταν σε μια αδιέξοδη συλλαλητηριακή διαδικασία που όταν χάνεται το μέτρο, κοντολογίς χάνονται τα πάντα μαζί μ αυτό…
- Θα χρησιμοποιούταν ως εργαλείο για το χτίσιμο πολιτικής καριέρας απ’ όλους αυτούς που έσπευσαν να ρευστοποιήσουν πολιτικό αποτέλεσμα, χωρίς να δίνουν επί της ουσίας δεκάρα τσακιστή, ούτε για το πραγματικό πρόβλημα ούτε για τις πραγματικές του προεκτάσεις…
- Θα διευκόλυνε μεταξύ άλλων, το πάρτι σε μια πρόσκαιρη βιομηχανία πατριδοκαπηλίας η οποία το μόνο που μπορούσε να δει πέρα από τη μύτη της, είναι την αξιοποίηση της όλης κατάστασης για την εξυπηρέτηση των διχαστικών της εμμονών και της ακραίας και αδιέξοδης ρητορικής της.
Όλα τα παραπάνω εκφυλιστικά στοιχεία, στον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο, περνούσαν απαρατήρητα από τις εκατοντάδες χιλιάδες των απλών καθημερινών ανθρώπων που βγήκαν να διαδηλώσουν την άδολη αγάπη τους για την πατρίδα και την ανησυχία τους για την πιθανότητα ακόμη και του εδαφικού της διαμελισμού.
Αλλά δεν περνούσαν διόλου απαρατήρητα, από ένα σύστημα που διαθέτει τους μηχανισμούςνα τα αξιολογήσει, τα μέσα να τα ευνουχίσει έτι περαιτέρω, και τον προσανατολισμό να τα εκτρέψει και να τα καταστήσει ανώδυνα στο πλαίσιο της προώθησης της συνολικής του χορογραφίας.
- Συμπέρασμα πρώτο: Στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία η Ελληνική κοινωνία όφειλε να δώσει συντεταγμένα, οργανωμένα, σχεδιασμένα και σε πανεθνική κλιμάκωση έναν αγώνα με καθαρά αιτήματα, καθαρά συνθήματα, και θέτοντας το πραγματικό πρόβλημα (της εξάρτησης, της πραγματικής απειλής για το πραγματικό πρόβλημα της κυριαρχίας και του επαπειλούμενου εδαφικού διαμελισμού) στο κέντρο της προσοχής της.
Αντί γι αυτό, η εικόνα που εμφανίστηκε, δηλαδή η εικόνα ενός «ρηχού» κινήματος που διεμβολίστηκε από τη φαιδρή και απαράδεκτη συνθηματολογία και τα ταρατατατζούμ διάφορων πανηγυρτζήδων, ήταν βούτυρο στο ψωμί όλων αυτών, που πλέον γνώριζαν καλά πως ήταν θέμα χρόνου να το απενεργοποιήσουν και να το καταστήσουν πρακτικά «ακίνδυνο» για την απρόσκοπτη ολοκλήρωση των άθλιων σχεδιασμών τους.
Οι «Μακεδονικές – Παμμακεδονικές» οργανώσεις αναγορεύτηκαν σε επίκεντρο αυτού του αγώνα, και αυτό – ανεξάρτητα από προθέσεις – διευκόλυνε σταδιακά την αποδυνάμωσή του.
Αυτός ο αγώνας ΔΕΝ είναι αγώνας στενά «μακεδονικός»… ΕΙΝΑΙ αγώνας πραγματικά εθνικός, και αυτή του η διάσταση έπρεπε να διαπερνά τα πάντα. Από τους φορείς του συντονισμού τουμέχρι τις μορφές της εκδήλωσής του και από το περιεχόμενο των συνθημάτων του μέχρι τη χωροταξική του κλιμάκωση ως και την τελευταία γωνιά της πατρίδας μας. Η συνέχεια που ακολούθησε υπήρξε πραγματικά τραγική…
- Αντιπαραθέσεις και αλληλοκατηγορίες μεταξύ σωματείων και «οργανωτών»…
- Οι «εμπνευστές» έσπευσαν να εξαργυρώσουν φτηνά και προκλητικά την ιδιότητα της «έμπνευσης» για να φτιάξουν το δικό τους πολιτικό φορέα…
- Μάπετ σόου που κατεξευτέλισαν εντελώς την έννοια του αγώνα για κορυφαία εθνικά ζητήματα…
- Κραυγές στο διαδίκτυο… Κραυγές διχαστικές… Από ομαδούλες, ομαδάρχες, και αυτοδιορισμένους ηγετίσκους, που επιμένουν να διεκδικούν ρόλο στα πολιτικά πράγματα, ανίκανοι όντες κατά τα λοιπά να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.
- Θίασοι και θιασάρχες που ο καθένας έπαιξε το δικό του παιχνίδι στο πλαίσιο της ματαιοδοξίας του κοκ…
Όλοι αυτοί βέβαια, έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια πίσω από τις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών, μόνο που όλα τούτα δεν περνούν απαρατήρητα από τους μηχανισμούς που σταθμίζουν δεδομένα και εξελίξεις, και παρεμβαίνουν υπαγορεύοντας λύσεις και πολιτικές.
Η φυσική συνέπεια όλων των παραπάνω πρακτικών, ήταν μια κοινωνία διχασμένη, αποστρατευμένη, απογοητευμένη… Τα συλλαλητήρια απομαζικοποιούνταν υπό το βάρος της ελαφρότητας ή της κενότητας των συνθημάτων και των διαφαινόμενων αδιεξόδων… Και το μοναδικό που απέμενε ήταν από τη μια οι αμφιλεγόμενοι “πρωταγωνιστές” που ρίχτηκαν με τα μούτρα στον ανταγωνισμό για τη νομή της δόξας… Κι από την άλλη ένα πολιτικό προσωπικό πλήρως χειραγωγήσιμο, πρόθυμο για περισσότερους θεατρινισμούς και ακόμη θεαματικότερες επικύψεις…
Συμπέρασμα δεύτερο: Όπως κάθε αγώνας… Κάθε κίνημα… Πολύ δε περισσότερο ένα κίνημα που προσλαμβάνει εθνικά χαρακτηριστικά, υπόκειται αναγκαστικά σε έναν κώδικα κανόνωνπου αφορούν στα πάντα. Από την οργανωτική του προετοιμασία μέχρι την πολιτική του ανάπτυξη.
Αυτός ο κώδικας, δεν μπορεί να παραγνωρίζεται… δεν επιτρέπεται να προσπερνάται… και φυσικά δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαχείρισης από ιδιώτες προχειρολογούντες ή πολύ περισσότερο από τυχάρπαστους και κάθε λογής καιροσκόπους (διότι είχαμε και τέτοιους) που επεχείρησαν να μπουν στο «παιχνίδι» με ρόλο πρωταγωνιστικό.
Και τώρα τι…
Με την πραγματική κατάσταση του κινήματος και με την συμβολή όλων των παραπάνω παραγόντων στην απογοήτευση, στην αποστράτευση και εν τέλει στον κατακερματισμό μιας κοινωνίας που όμως έδειξε αποφασισμένη να δώσει τη μάχη για την αξιοπρέπειά της, ειλικρινάδεν ξέρω αν η κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί αναστρέψιμη, και πάντως σίγουρα δεν μπορεί να καταστεί αναστρέψιμη αν το οργανωμένο μαζικό κίνημα και οι δημοκρατικές πατριωτικές πολιτικές του οργανώσεις συνεχίζουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Αυτό που είναι βέβαιο όμως, είναι πως η λύση που επιδιώχτηκε, ενεργοποιεί πολύ δυσάρεστες εξελίξεις στη Βαλκανική, και αυτή την παράμετρο φαίνεται πως την υποτίμησαν οι πάντες.
Τα Βαλκάνια βρίσκονται σε μια διαδικασία ενεργούς γεωπολιτικής ανασύνθεσης, και αυτόαφορά πρωτίστως στις βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις στις συνειδήσεις των λαών τους. Πρόκειται για μια παράμετρο ιδιαιτέρως υπολογίσιμη, που προφανώς αξιοποιείται αλλά τελικά δεν «προσαρμόζεται» στα όποια σχέδια τρίτων και επικυρίαρχων στη Γεωπολιτική της ευρύτερης περιοχής.
Τα Βαλκάνια, είναι παραδοσιακά πολύ «σκληρά» στους εθνικισμούς τους, και δεν είναι διόλου βέβαιο πως η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι ανθόσπαρτη για τους πολιτικούς που με το όποιο τίμημα ενέδωσαν και «προσέφεραν τις υπηρεσίες τους» στηρίζοντας τις επιλογές των ευρωνατοϊκών παρά και ενάντια την καθολική αντίθεση του σλαβικού πληθυσμιακού στοιχείου.
Οι σκληροί εθνικισμοί των Βαλκανίων, που στην έκφανσή τους προσομοιάζουν με τους Μεσανατολίτικους φονταμενταλισμούς, ενεργοποίησαν την κόλαση του Α’ Παγκοσμίου πολέμου με την πολιτική δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάρδου τον Ιούνιο του 1914, και ο κίνδυνος αναβίωσης αυτών των ημερών παραμένει υπαρκτός μετά την «αποστασία» των 8 στο Σκοπιανό κοινοβούλιο.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η επιπρόσθετη σύγκρουση αντιμαχόμενων εθνικισμών που εν προκειμένω παραμένει υπαρκτή και δρώσα με διακεκαυμένη ζώνη την περιοχή των Σκοπίων, καθιστά την κατάσταση πραγματικά εφιαλτική.
Σε αυτό το περιβάλλον κανείς δεν δικαιούται να χαίρεται για τη χθεσινή εξέλιξη που αναδεικνύεται σε θρυαλλίδα επικίνδυνων και ανεξέλεγκτων εκτροπών. Και σίγουρα δεν δικαιούται να χαίρεται το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό που πρωτοστάτησε στην ολοκλήρωση αυτής της τραγωδίας.
Για τους Σκοπιανούς είναι φανερό πως η χθεσινή απόφαση δε συνιστά μη επανορθώσιμο ολίσθημα, από τη στιγμή που έχουν εξασφαλίσει γλώσσα και ιθαγένεια. Ο κ. Ζάεφ άλλωστε φρόντισε να προειδοποιήσει τον κ. Τσίπρα, πως το Σύνταγμα δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να επανατροποποιηθεί, άρα οι αλυτρωτικές προβλέψεις του, μόνο προσωρινά και μόνο για τυπικούς λόγους θα αποσυρθούν από το προσκήνιο.
Για τους Έλληνες πολίτες είναι επίσης φανερό πως κάθε υποστολή του αγώνα για την ακύρωση στην πράξη αυτού του εκτρώματος, θα ισοδυναμεί με ανεπίτρεπτο συμβιβασμό με την ιδέα μιας ολέθριας Εθνικής ήττας.
Μόλις η προβλεπόμενη διαδικασία θα έχει ολοκληρωθεί, στα γειτονικά Σκόπια ο αλυτρωτικός «μακεδονισμός» θα εμφανιστεί ποιοτικά αναβαθμισμένος… Παράλληλα και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο γειτονικό Κόσσοβο θα αναβαθμίζεται και ο Αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός… Η δυναμικές αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή θα κλιμακώνονται… Και η Ελλάδα θα έχει μείνει με το μουτζούρη στο χέρι.
Δηλαδή με ένα κωλόχαρτο που θα διασφαλίζει στην ίδια αέρα κοπανιστό, και στη διεθνή κοινότητα όλα τα απαραίτητα προσχήματα για να δρομολογήσουν σταδιακά τον γεωπολιτικό αφανισμό της.
Αυτά είναι τα δεδομένα και πολύ φοβούμαι πως όποιος δεν θελήσει να τα κοιτάξει κατάματα, πολύ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το Δημοκρατικό – Πατριωτικό κίνημα, έχει μόνο μια επιλογή. ΝαΑΦΥΠΝΙΣΤΕΙ και να καταστεί ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ των εξελίξεων.
- Πρωταγωνιστής μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ του…
- Πρωταγωνιστής μέσα από την ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ του…
Πρωταγωνιστής μέσα από την ανάληψη άμεσων ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ που θα τροποποιήσουν την ατζέντα… Θα βγάλουν την κοινωνία στο πεζοδρόμιο… Θα απαιτήσουν την κατάργηση στην πράξη του αποδομητικού εκτρώματος πριν ανοίξουν διάπλατα οι πύλες της Κολάσεως και η Κερκόπορτα του διαμελισμού.
Είναι η ώρα που δεν έχει νόημα να ξεχωρίσουμε για την γλαφυρότητα των προσεγγίσεων,αλλά για την αποφασιστικότητα των πρωτοβουλιών… Όσοι πιστοί…
