Του Αλκη Καλλιαντζίδη Οικονομολόγου [email protected] www.kalkis.eu
Αυτό καταγγέλλει στις 12 Ιουνίου, μεταξύ πολλών άλλων, σε ανοιχτή επιστολή που έστειλε στη γαλλική εφημερίδα «Monde» ο Κούρδος Selahattin Demirtas, ηγέτης του «Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών» (HDP), έγκλειστος χωρίς δίκη από τις 4 Νοεμβρίου 2016 στο Στρατιωτικό Κέντρο Υψίστης Ασφαλείας
της Αδριανούπολης, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα και την σχετική φωτογραφία του ηλεκτρονικού LE MONDE στις 16.06.2018. Σε αναμονή μιας δίκης, ο Selahattin Demirtas αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 142 ετών, σύμφωνα με τον τουρκικό ποινικό κώδικα !!!
Ο γράφων δεν εκπλήσσεται φυσικά από αυτήν την αποκρουστική είδηση, προερχόμενη από την διαχρονικά ανελεύθερη χώρα της Τουρκίας στην οποία θα μπορούσε να επιστρέψει η θανατική ποινή, αν οι Τούρκοι ψηφοφόροι το ζητούσαν από τον Ερντογάν, όπως διάβασα κατά το παρελθόν.
Ας διαβάσουμε την επιστολή του Selahattin Demirtas ο οποίος όμως απτόητος γράφει : «Θα συνεχίσω να αντιστέκομαι χωρίς να κάνω ένα βήμα πίσω, ανεξάρτητα από το τίμημα που θα πληρώσω».
Γράφω αυτά τα λόγια από το Κέντρο Υψίστης Ασφαλείας της 
Αδριανουπόλεως, κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Η φυλακή βρίσκεται σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αδριανούπολης, σε μια περιοχή παρθένο από οποιοδήποτε σπίτι, στη μέση χωραφιών με ηλιόσπορους. Κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, ο περίγυρος της φυλακής είναι διακοσμημένος με πράσινο και κίτρινο, πνίγοντας σε ένα τεράστιο όργιο χρωμάτων τους γκρίζους και μονότονους τοίχους της. Όλοι γνωρίζουμε τα ηλιόσπορα. Αναπτύσσονται μέσα σε λίγους μόνο μήνες, και στη συνέχεια η ανώτερη πλευρά τους, αρχικά κεκλιμένη, ανεβαίνει για να κοιτάξει τον ήλιο. Από τα νιάτα μου, και ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που κοιτάζω ένα χωράφι ηλιόσπορων σε άνθιση, έχω την εντύπωση ότι βλέπω ένα πλήθος νέων στριμωγμένων δίπλα δίπλα στην πομπή μιας διαδήλωσης. Ο ποταμός Toundja, που προέρχεται από τα βάθη της Βουλγαρίας, δεν ρέει πολύ μακριά από τη φυλακή. Μετά τη διάσχισή της για χιλιόμετρα, αυτή η μακρά πράσινη γραμμή συναντά τα νερά ενός άλλου ποταμού του Maritsa, κοντά στο κέντρο της Αδριανούπολης. Η προσέγγιση αυτών των δύο ποταμών μου θυμίζει τη συγκρατημένη και ευτυχισμένη συνάντηση δύο φίλων που δεν έχουν δει ο ένας τον άλλον για πολλά χρόνια. Αλλά για τους τελευταίους 20 μήνες που είμαι εδώ, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω ούτε τον έναν ούτε τον άλλο. Αυτό είναι, το να είσαι στη φυλακή στην Τουρκία (κ. Κουφοντίνα ακούτε;). Για να καταλάβω τη γεωγραφία του τόπου όπου βρίσκομαι, πρέπει να κάνω μια φαντασιακή προσπάθεια. Η αλήθεια είναι ότι είμαι κλειδωμένος σε ένα κελί εντελώς γκρίζου χρώματος από το δάπεδο μέχρι την οροφή και ότι γράφω αυτές τις γραμμές καθήμενος σε μια κάπως άβολη πλαστική καρέκλα. Νοσταλγώ τους περιπάτους στα χωράφια ηλιόσπορων.
Πριν από ένα χρόνο και οκτώ μήνες μεταφέρθηκα εδώ, αφού συνελήφθηκα στο Ντιγιαρμπακίρ, πρωτεύουσα της κουρδικής περιοχής της Τουρκίας, όπου ζει η οικογένειά μου. Μια απόσταση περίπου 1.700 χιλιομέτρων τώρα με χωρίζει από την ίδια και τους φίλους μου. Ως δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ σχεδόν όλες τις φυλακές στην κουρδική περιοχή, προκειμένου να εντοπίσω και να καταγγείλω τις παραβιάσεις του νόμου που διαπράχθηκαν εκεί. Αλλά δεν ήμουν ποτέ αναγκασμένος να μείνω σε φυλακή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η μοίρα μου δεν μου φαίνεται να διαφέρει σημαντικά από αυτή των άλλων κρατουμένων, εκτός από το ότι είμαι γνωστός πολιτικός κρατούμενος. Σήμερα υπάρχουν στις τουρκικές φυλακές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που φυλακίστηκαν ως «τρομοκράτες» απλώς επειδή χρησιμοποίησαν το δικαίωμά τους να εκφραστούν και να οργανωθούν ελεύθερα.
Ανοιχτή φυλακή
Σε αυτές τις συνθήκες, αν και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω με σιγουριά, μου φαίνεται ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι αντίπαλοι του Ερντογάν που δεν βρίσκονται στη φυλακή, αν από ορισμένες πλευρές είναι καλύτερη από τη δική μου, είναι πολύ χειρότερη από άλλες πτυχές. Εκεί όπου είναι καλύτερη είναι ότι μπορούν να κινούνται ελεύθερα σε ολόκληρη τη χώρα, να μην βρίσκονται χωριστά από τους αγαπημένους τους και να μπορούν να περπατούν όσο θέλουν στους αγρούς ηλιόσπορων. Εκεί όπου η θέση τους είναι χειρότερη από τη δική μου είναι ότι δεν είναι τόσο ελεύθεροι όσο είμαι εγώ πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Αρκεί ένα σχόλιό τους στα κοινωνικά δίκτυα, λίγες φράσεις τους στην δουλειά ή στο δρόμο ενάντια στην κυβέρνηση του Ερντογάν και του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, που βρίσκεται στην εξουσία από το 2002, μιας κριτικής ενάντια στην πολιτική του κράτους για το κουρδικό ζήτημα ή τη διοργάνωση μιας ενημερωτικής συνάντησης για το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ακόμα και όταν δεν έχουν κάνει τίποτε αλλά αποτελούν θύματα μιας ανώνυμης δυσφήμησης, για να βρεθούν στη φυλακή. Διότι, όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό το κείμενο που σας στέλνω από τη φυλακή, απολαμβάνω μεγαλύτερη ηρεμία και βρίσκω περισσότερη ελευθερία. Εδώ δεν φοβόμαστε την κυβέρνηση. Εκείνοι που είναι έξω ζουν σε ανοιχτή φυλακή.
Είμαι ένας από τους έξι υποψηφίους των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν στις 24 Ιουνίου στην Τουρκία. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ η φιλοδοξία μου να συμμετέχω στην ιστορία δίπλα σε λίγους πολιτικούς ηγέτες που «διεκδικούν την προεδρία από τη φυλακή τους». Ο Ερντογάν το θέλησε έτσι, όχι εγώ. Μετά από τη φυλάκισή μου, παρέμεινα εκεί ένα χρόνο χωρίς να εμφανιστώ ενώπιον δικαστή. Στη συνέχεια, αυτό συνέβη μόνο δύο φορές. Δεν βλέπω τίποτα που να με οδηγεί να πιστεύω ότι η δίκη μου θα είναι δίκαιη. Εάν η δικαιοσύνη είχε ασκηθεί εντός του προβλεπόμενου από το νόμο πλαισίου, θα έπρεπε να είχα ήδη βγει από τη φυλακή. Από δω και πέρα, οι δικαστές μπορούν να καθυστερήσουν τη δίκη μου για όσο διάστημα θέλουν ή να με καταδικάσουν σε φυλάκιση για περισσότερο από έναν αιώνα, προς μεγάλη ευχαρίστηση της κυβέρνησης.
Δεν περιμένω τίποτα, καμία δικαιοσύνη, από δικαστές και εισαγγελείς που τρέμουν ενώπιον του Ερντογάν. Όσο αδύναμη κι αν είναι η εμπιστοσύνη μου στους δικαστικούς θεσμούς, η πίστη μου εδράζεται στην ικανότητα του τουρκικού λαού να απελευθερωθεί μόνος του και να δώσει την ανεξαρτησία της στη δικαιοσύνη. Οι άλλοι 4 υποψήφιοι δήλωσαν ανοιχτά ότι πρέπει να αποφυλακιστώ. Για τους συμπολίτες μας, αυτή η κατάσταση είναι ανησυχητική. Γιατί, αν είμαι ένοχος, όπως ο Ερντογάν το επαναλαμβάνει καθημερινά στις συγκεντρώσεις του, αναρωτιούνται πώς είναι ακόμα δυνατόν να είμαι υποψήφιος για την προεδρία; Και αν δεν είμαι ένοχος, γιατί δεν έχω αποφυλακιστεί ακόμα; Η απάντηση στα ερωτήματά τους είναι ξεκάθαρη: με εμένα ελεύθερο, όπως συνέβη στις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015, η εξουσία ξέρει ότι θα υπάρξει κάποιος που θα γίνει ο εφιάλτης στα αυταρχικά όνειρα του Ερντογάν, παρόλες τις πιέσεις για να με παρεμποδίσουν, παρά την αδικία της δικαστικής μου μεταχείρισης.
Δικτατορία ή δημοκρατία
Μολονότι τα διαθέσιμα μέσα μου είναι περιορισμένα, εξακολουθώ να παρακολουθώ από κοντά την ευρωπαϊκή πολιτική. Δυστυχώς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν κάνει πολλά για να στηρίξει τους πολίτες της Τουρκίας στον αγώνα τους για ελευθερία στην ανοιχτή φυλακή τους. Αυτές οι εκλογές που θα διεξαχθούν σύντομα στην Τουρκία θα εκφράσουν πάνω από όλα μια επιλογή μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας. Ωστόσο, ακόμη και αν εγκαταλείψουμε εντελώς τη διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το μέλλον της Τουρκίας, ιδιαίτερα από την οικονομική της πλευρά, για να μην αναφέρουμε το θέμα των προσφύγων, όλα αυτά αφορούν άμεσα την Ευρώπη .
Φυσικά, μπορώ να αντιληφθώ ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θέλουν, πάνω απ ‘όλα, μια σταθερή Τουρκία πολιτικά και οικονομικά. Είναι όμως αδιανόητο για μένα να μην διαπιστώνουν ότι το αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν, μακριά από την προώθηση της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας, είναι το ίδιο η πηγή της πλήρους αστάθειας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορούν να βρουν στην πολιτική τους βραχυπρόθεσμες απαντήσεις σε ορισμένες από τις ανάγκες τους, όσον αφορά την οικονομία ή τη μεταναστευτική πολιτική, ακόμα κι αν σημαίνει ότι θα αγνοήσουν τις αντιδημοκρατικές καταχρήσεις του Ερντογάν, αλλά αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Μια βαθιά οικονομική κρίση έχει πλέον προστεθεί στις πολιτικές κρίσεις που η αυταρχική, ισλαμική και εθνικιστική κυριαρχία του Ερντογάν έχει επιβάλει στην κοινωνία με τη συστηματική πόλωσή της. Ακόμα και αν, το βράδυ της 24ης Ιουνίου, ο Ερντογάν διακηρύξει ότι κέρδισε τις εκλογές, οι πολλαπλές κρίσεις που έπληξαν την Τουρκία θα επιδεινωθούν.
Εκείνοι που αναρωτιούνται πώς ο Ερντογάν, ο άνθρωπος που αξιοποίησε όλους τους πόρους του κράτους για τη δική του εκστρατεία, που κατέχει το 90% των μέσων ενημέρωσης της Τουρκίας υπό τον έλεγχό του, που δεν ορρωδεί προ ουδενός για να παραμείνει στην εξουσία, ας παρακολουθήσουν από κοντά την πολεμική που έχει εξαπολύσει εναντίον μου. Στη συγκέντρωσή του στις 10 Ιουνίου, υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους του ότι θα με εκτελέσει. Ιδού το ερώτημα που θα πρέπει να τεθεί στους ευρωπαίους ηγέτες που ανησυχούν για την τύχη της Τουρκίας: με το πρόσχημα ότι δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, έχουν τόσο εγκαταλείψει τις ευρωπαϊκές αξίες και τολμούν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με έναν άνθρωπο που υπόσχεται στους ψηφοφόρους να πάρει το κεφάλι ενός συνυποψήφιου που ανταγωνίζεται μαζί του για την προεδρία της Δημοκρατίας;
Από την πλευρά μου, μπορώ να πω, εξ ονόματός μου και εξ ονόματος των δικαιωμάτων του λαού, ότι θα συνεχίσω να αντιτίθεμαι, χωρίς να κάνω ένα βήμα πίσω, ανεξάρτητα από το τίμημα που θα πληρώσω. Διότι γνωρίζω ότι υπάρχουν στην Τουρκία δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων που, όπως και εγώ, αγωνίζονται για την ειρήνη και τη δημοκρατία, που δεν θα συμβιβαστούν με αυτό το αυταρχικό καθεστώς. Συνεπώς, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών.
*Την ώρα που μετέφραζα αυτές τις γραμμές, παρακολούθησα στο μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ τον Selahattin Demirtas να απευθύνεται μέσα από τη φυλακή του στον τουρκικό λαό με διάγγελμα, δηλαδή 6 μέρες πριν από τις τουρκικές εκλογές. Ωραία «δημοκρατία» έχει ο Ερντογάν. Μου θύμισε την «δημοκρατία» του Πούτιν ο οποίος αποφυλάκισε τον Alexeï Navalny (σχετικό άρθρο μου στις Ανιχνεύσεις στις 31-1-2018 https://www.anixneuseis.gr/?p=183702), κύριο αντίπαλό του, την ημέρα έναρξης στη Ρωσία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου για να αποφύγει τις ενοχλητικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Τι διαβολικές συμπτώσεις στην Τουρκία και τη Ρωσία ; Να πώς εξηγείται ότι τα βρίσκουν τόσο ωραία δυο ετερόδοξοι. Ο ισλαμιστής Ερντογάν με τον ορθόδοξο Πούτιν. Η ομοδοξία τους εδράζεται στη δημοκρατία γιαλαντζί που επιβάλουν στις χώρες τους.
