του Παναγιώτη Τσουρίδη.
Το βασικό πρόβλημα των αναλύσεων στη βάση μιας ιδεολογίας είναι η διάσταση με την πραγματικότητα. Και αυτό αφορά όχι κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, αλλά κάθε ιδεολογία.
Θεωρεί κάποιος ότι οι ιδέες του, απαντούν στα προβλήματα όλης της ανθρωπότητας και στο πρόβλημα της ύπαρξης του ανθρώπου. Έτσι ερμηνεύουν τα πάντα, πολλοί μάλιστα και επιστημονικά. Αυτό το τελευταίο κατέδειξε ότι εννούν “ολοκληρωτικά”.
Εν συνεχεία έρχονται οι ακόλουθοι και ολοκληρώνεται η κατάσταση.
Νομίζω ότι η αυθάδεια τους και η αμετροέπεια είναι τέτοια που δεν χρειάζεται η παράθεση κανενός επιχειρήματος για να καταδειχθεί το α-νόητο της κάθε πρότασης, το αδιέξοδο της και τέλος η διάσταση με την πραγματικότητα.
Επιμέρους συμβολές πρόσφεραν όλοι θα έλεγα.
Χαρακτηριστικό αυτής της α-νοησίας είναι οι αναλύσεις για την ευρύτερη περίοδο που διανύουμε. Με τα εργαλεία και τις εμμονές του 18ου αιώνα προσπαθούν να αναλύσουν το σήμερα.
Σε ένα κόσμο που καταρρέει τα εργαλεία ανάλυσης είναι 200 ετών παλαιά και αναμασώντας τα νομίζουν ότι ανακαλύπτουν ξανά την Αμερική.
Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε από τον Μαρξ είναι ότι η ποσοτική συσσώρευση οδηγεί στην ποιοτική αλλαγή ή ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων οδηγεί σε αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Στην ουσία αυτή η διαπίστωση όριζε και την αδυναμία επικράτησης του σοσιαλισμού, γιατί δεν μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε αναντίστοιχες παραγωγικές σχέσεις, σε σχέση με τις παραγωγικές δυνάμεις. Αυτό φάνηκε πλέον ιστορικά.
Στον 21ο αιώνα πλέον εισερχόμαστε με ταχύτητα μεγάλη στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, εισερχόμαστε στην πληροφορική. Αυτή είναι μια πραγματική επανάσταση αντίστοιχη της βιομηχανικής που θα σαρώσει ότι παλιό.
Ήδη τα δείγματα γραφής εμφανίστηκαν, αλλά οι αγκυλώσεις μας δεν επιτρέπουν να δούμε την πραγματικότητα. Φαινόμενα όπως αυτά που σπάζαν τις μηχανές αρχίζουν να εμφανίζονται, με άλλες μορφές ίσως.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι αποτέλεσμα ύποπτων κέντρων, των ιμπεριαλιστών, της λέσχης Bilderberg, των εβραίων, της παγκόσμιας αντίδρασης, των γιαχωβάδων ή των Νεφελίμ. Είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στην οποία συμμετέχουμε ΟΛΟΙ και την διαμορφώνουμε. Αν αυτό γίνεται ανεπίγνωστα μένουμε στο περιθώριο και φταίει η αντίδραση, αν έχουμε γνώση μπορούμε να διαμορφώσουμε το μέλλον μας.
Πως διαμορφώνουμε την πραγματικότητα; Μα με τον smartphone που κρατάμε στο χέρι μας, με τις αγορές που κάνουμε στο διαδίκτυο ή τα μηνύματα μας. Αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, δεν φταίει η πραγματικότητα.
Τι σημαίνει σε επίπεδο παραγωγής, εμπορίου, πολιτικής η πληροφορική;
Στο επίπεδο της παραγωγής καταργεί τους επαγγελματικούς διαχωρισμούς και την μαζική παραγωγή. Η παραγωγή προιόντων με τις νέες μεθόδους καταργεί την διάκριση της βιομηχανίας ενδυμάτων με την βιομηχανία επίπλων και με κάθε άλλη παραδοσιακή βιομηχανία. Με τον τρισδιάστατο εκτυπωτή κάποιος παράγει ότι θέλει, σε μικρές ποσότητες και κατα παραγγελίαν, όπως στην προβιομηχανική εποχή. Αυτό δίνει την δυνατότητα ανάπτυξης του κάθε ανθρώπου χωρίς μεγάλα κεφάλαια. Δημοκρατικοποιεί την παραγωγή.
Παράλληλα το πέρασμα από την μαζική παραγωγή στην εξατομικευμένη και κατά παραγγελία, αλλάζει τις παραγωγικές σχέσεις και την σχέση εργοδότη και εργαζομένου.
Δεν είναι πια απαραίτητη η 8ωρη παρουσία του εργαζομένου, αλλά η κατά περίσταση. Αυτό υπονομέυει την έννοια μισθό, ασφάλεια, σύνταξη.
Αν η οικοδομή χτυπήθηκε λόγω κρίσης περιμένετε τους γιγάντιους τρισδιάστατους εκτυπωτές που θα παραδίδουν έτοιμε κτίρια. Καταργούνται δηλαδή όλα τα τεχνικά επαγγέλματα γύρω απο το κτίριο. Και σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι που θα διαθέσουν τα απαιτούμενα κεφάλαια για τέτοιους εκτυπωτές.
Στο εμπόριο οι ανατροπές ήδη ήρθαν. Τα καταστήματα κλείνουν και δεν πρόκειται να ανοίξουν ξανά και για αυτό δεν φταίει η κρίση. Θα ανοίξουν ξανά, αλλά στο διαδίκτυο. Ήδη στην Αυστραλία το 60% του εμπορίου γίνετε μέσω διαδικτύου. Και άλλη κλείνουν την Κυριακή τα καταστήματα, γιατί είναι αργία. Η όποια κίνηση ανοίγματος παραδοσιακόύ εμπορίου επιχειρήσεων είναι παρανυχίδα και μάλλον καταδικασμένες προσπάθειες.
Στο τομέα της πολιτικής η άμεση συμμετοχή του πολίτη ακόμα και στον αστικό ιστό ή σε απομακρυσμένα μέρα είναι πλέον εφικτή. Η Σουηδία πριν χρόνια παρέδωσε την ευθύνη της σελίδας της στο twitter νομίζω σε κάθε πολίτη εκ περιτροπής.
Η επιλογή ανάμεσα στην συγκεντροποίηση και την αποκέντρωση, την δημοκρατία και τον αυταρχισμό πάντα θα είναι το ζητούμενο, αλλά σε αντίθεση με την βιομηχανική εποχή όπου η συγκεντροποίηση ήταν αναγκαία συνθήκη, στην εποχή της πληροφορικής η δημοκρατία καθίσταται η αναγκαία συνθήκη. Ανεξαρτήτως άλλων παραγόντων είναι γνωστός πια ο ρόλος του ιντερνετ σε διάφορες επαναστάσεις (αραβική άνοιξη κλπ).
Όλα αυτά είναι μικρά δείγματα για όσους μπορούν να δούνε πέραν της μύτης τους, αλλα και όσοι δεν μπορούν θα τους το δείξει η πραγματικότητα σύντομα.
Όλα αυτά βάζουν σε κρίση και την έννοια του έθνους-κράτους, των συνόρων κλπ. Το ότι κάποιοι ήδη το αντιλαμβάνονται και φροτίζουν να το εντάξουν στα σχέδια τους, δεν σημαίνει ότι αυτοί είναι που δημιουργούν αυτήν την κρίση. Το πρόβλημα είναι σε αυτούς που αγνοούν την πορεία και δεν προβληματίζονται για το αύριο που ήδη χτυπά τη πόόρτα μας.
Σε ποιόν νέο που από τις εκαντοντάδες χιλιάδες της Ελλάδας ή τα εκατοντάδες εκαττομύρια του κόσμου, θα του πεις να κλείσει τα σύνορα και να μπούνε φραγμοί. Οι τελευταίοι σπασμοί ενός μελλοθάνατου (Brexit, Trump, Λεπέν κλπ)δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία. Τρέμω μπροστά στο μέλλον, αλλά πιο πολύ φοβάμαι τον στρουθοκαμηλισμό των ανθρώπων και ειδικότερα των κάθε είδους ταγών. Οι αναλύσεις για την εκλογή Trump είναι χαρακτηριστικές και παιδαριώδεις.
ΟΛΑ καταρρέουν, αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στην γνωστή ιστορία των τελευταίων 3000 ετών, αν το αντιληφθούμε θα ασχοληθούμε με το χτίσιμο του αύριο, ενός ελπιδοφόρου αύριο, αν όχι κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν για εμάς.
Και ο ελληνισμός διαθέτει τα εφόδια για πανανθρώπινη απάντηση, αρκεί να τον ξαναβρούμε απο τις στάχτες που μείνανε. Ίσως η απάντηση έρθει από τον εκτός Ελλάδας ελληνισμό και δεν εννοώ τους εκτός Ελλάδας έλληνες απαραιτήτως, αλλά από την των Ελλήνων παιδείαν κατέχοντες.
Ίδωμεν. Κοντός ψαλμός.
Παναγιώτης Τσουρίδης
30/11/16
