Th. Dobzhansky: Τίποτε στη Βιολογία δεν έχει νόημα, παρά υπό το φως της Εξέλιξης

Ο καλός σεΐχης προφανώς υποστηρίζει ότι  ο η θεωρία του Κοπέρνικου, είναι «απλώς μια θεωρία» όχι ένα «γεγονός». Από τεχνική άποψη δεν σφάλλει. Μια θεωρία μπορεί να επαληθευτεί από ένα σύνολο γεγονότων, γίνεται όμως μια αποδεδειγμένη θεωρία, όχι ένα γεγονός.  Ο σεΐχης ίσως δεν είχε πληροφορηθεί ότι  ο αιώνας του Διαστήματος έχει αρχίσει πριν ζητήσει από τον βασιλέα να καταστείλει την αίρεση του Κοπέρνικου. Η σφαιρικότητα της γης είχε γίνει αντιληπτή από τους αστροναύτες και από πολλούς ανθρώπους μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους. Ο σεΐχης θα μπορούσε να αντιτείνει ότι εκείνοι που αποτολμούν ταξίδια, πέρα από τα όρια της γης του Θεού, υποφέρουν από παραισθήσεις και ότι η γη είναι πράγματι επίπεδη.

Τμήμα του μοντέλου του Κοπέρνικου για τον κόσμο, όπως ο ισχυρισμός ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και όχι το αντίθετο, δεν είχε αποδειχτεί με άμεση παρατήρηση, ακόμη και στο μέτρο που είχε επιτευχθεί για την σφαιρικότητα της γης. Ωστόσο οι επιστήμονες δέχονται το μοντέλο ως μια ρεαλιστική αναπαράσταση της πραγματικότητας. Γιατί; Διότι ερμηνεύει ένα πλήθος από γεγονότα που ειδάλλως δεν θα είχαν νόημα ή θα ήταν παράλογα.  Για τον μη ειδικό τα περισσότερα από τα γεγονότα αυτά είναι άγνωστα. Τότε γιατί πρέπει να αποδεχτούμε μια «απλώς μια θεωρία» που υποστηρίζει ότι η σφαιρική γη περιστρέφεται γύρω από τον σφαιρικό ήλιο; Για να πειθαρχήσουμε απλώς σε μια αυθεντία;  Όχι ακριβώς αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι αυτοί που διέθεσαν χρόνο στη μελέτη των αποδείξεων, τις βρήκαν πειστικές. Ο καλός σεΐχης είναι πιθανό ότι αγνοεί τα δεδομένα. Ακόμη πιθανότερα είναι τόσο απελπιστικά προκατειλημμένος, ώστε καμία σωρεία δεδομένων να μην τον εντυπωσιάζει. Εν πάση περιπτώσει θα ήταν καθαρό χάσιμο χρόνου να προσπαθήσουμε να τον μεταπείσουμε. Το Κοράνι και η Βίβλος δεν έρχονται σε αντίθεση με τον Κοπέρνικο, ούτε ο Κοπέρνικος με  αυτά. Είναι ανοησία να συγχέονται η Βίβλος και το Κοράνι με τα εισαγωγικά εγχειρίδια των φυσικών επιστημών. Πραγματεύονται ακόμη σημαντικότερα θέματα όπως το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου και της σχέσης του με το Θεό. Γράφτηκαν με ποιητικούς συμβολισμούς που ήταν κατανοητοί από το λαό της εποχής κατά την οποία συντάχθηκαν, καθώς επίσης και από τους λαούς όλων των άλλων εποχών.  Ο βασιλεύς της Αραβίας δεν συμμορφώθηκε με την υπόδειξη του  σεΐχη. Γνώριζε ότι μερικοί άνθρωποι φοβούνται το Διαφωτισμό, επειδή ο Διαφωτισμός απειλεί τα κεκτημένα δικαιώματά τους. Η εκπαίδευση δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για να προωθήσει τον σκοταδισμό.

Η γη δεν είναι το γεωμετρικό κέντρο του σύμπαντος αν και μπορεί να είναι το πνευματικό κέντρο του. Είναι απλώς μια κουκίδα από σκόνη στο κοσμικό διάστημα. Αντιθέτως με τους υπολογισμούς του Επισκόπου Ussher, ο κόσμος δεν εμφανίστηκε στην περίπου σύγχρονη μορφή του, το 4004 π.Χ.  Οι εκτιμήσεις της ηλικίας του σύμπαντος που δίνονται από τους σύγχρονους κοσμολόγους είναι ακόμη μόνο αδροί υπολογισμοί, που αναθεωρούνται (συνήθως προς τα πάνω) καθώς οι μέθοδοι υπολογισμού γίνονται ακριβέστεροι. Μερικοί κοσμολόγοι θεωρούν ότι το σύμπαν είναι περίπου 10 δισεκατομμυρίων ετών, ενώ  άλλοι υποστηρίζουν ότι η γη υπήρχε από πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει αιωνίως. Η προέλευση της ζωής στη γη  χρονολογείται, επί του παρόντος μεταξύ των 3 και των 5 δισεκατομμυρίων ετών πριν. Ο άνθρωπος εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα, πριν από 2 με 4 εκατομμύρια χρόνια. Οι υπολογισμοί της ηλικίας της γης, της διάρκειας των γεωλογικών και παλαιοντολογικών αιώνων και η αρχαιότητα των προγόνων του ανθρώπου, τώρα βασίζεται κυρίως στα ραδιομετρικά δεδομένα  των αναλογιών των ισοτόπων συγκεκριμένων χημικών στοιχείων σε πετρώματα, κατάλληλα για τέτοιες μελέτες.

Ο σεΐχης Shiek bin Baz και οι όμοιοί του αρνούνται να δεχτούν τα ραδιομετρικά δεδομένα γιατί είναι απλώς «μια θεωρία». Ποια είναι η εναλλακτική άποψη; Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι ο Δημιουργός εμφανίζεται να στήνει απατηλές παγίδες στους γεωλόγους και τους βιολόγους.  Κανόνισε προσεκτικά, μερικά πετρώματα να έχουν τέτοιες αναλογίες ισοτόπων ώστε να μας παραπλανήσει ότι κάποια από αυτά έχουν ηλικία 2 δισεκατομμυρίων ετών, άλλα 2 εκατομμυρίων ετών, ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο περίπου 6.000 ετών. Αυτό το είδος ψευδο-εξήγησης δεν είναι  πολύ νέο. Ένας από το πρώτους  αντι-εξελικτικούς ο P.H Gosse, δημοσίευσε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ομφαλός». Η ουσία αυτού του εκπληκτικού βιβλίου ήταν ότι ο Αδάμ, αν και δεν είχε μητέρα, γεννήθηκε με αφαλό και ότι τα απολιθώματα έχουν τοποθετηθεί από το Δημιουργό, εκεί που τα ανακαλύπτουμε σήμερα, – μια σκόπιμη πράξη  από τη μεριά Του, ώστε να δοθεί η εντύπωση της παλαιότητας  και των γεωλογικών ανακατατάξεων. Είναι εύκολο να δούμε τις μοιραίες ρωγμές που παρουσιάζουν όλες αυτές οι αντιλήψεις. Είναι βλασφημία να κατηγορείται ο Θεός για γελοίες  δολιότητες.  Αυτό είναι τόσο εξοργιστικό όσο και άτοπο.

Η ποικιλομορφία και η ενότητα της ζωής είναι οι δύο εξίσου ενδιαφέρουσες και σημαντικές πλευρές του έμβιου κόσμου. Έχουν περιγραφεί και μελετηθεί 1,5 με 2 εκατομμύρια διαφορετικά είδη φυτών και ζώων και ίσως ο αριθμός των νέων ειδών που μένουν να περιγραφούν να είναι το ίδιο μεγάλος. Η ποικιλομορφία των μεγεθών, των δομών και των τρόπων ζωής μας ζαλίζει αλλά και μας συναρπάζει. Εδώ παρατίθενται μερικά παραδείγματα.

Ο ιός του αφθώδους πυρετού είναι μια σφαίρα διαμέτρου 8-12 μm. Η μπλε φάλαινα φθάνει το μήκος των 30 m και τους 135 τόνους βάρος. Οι απλούστεροι ιοί είναι παράσιτα κυττάρων άλλων οργανισμών και ουσιαστικά αποτελούνται από τις απολύτως απαραίτητες μικροποσότητες DNA και RNA, ώστε να υπονομεύσουν το βιοχημικό μηχανισμό των κυττάρων του ξενιστή τους, προκειμένου να αντιγράψουν τις δικές τους γενετικές πληροφορίες και όχι του ξενιστή τους.

Είναι ζήτημα άποψης ή ορισμού αν οι ιοί πρέπει να λογαριάζονται έμβια όντα ή ιδιαίτερες χημικές ουσίες. Το γεγονός ότι μπορούν να υπάρχουν τέτοιες διαφορές απόψεων, είναι από μόνο του ένα σημαντικό γεγονός. Αυτό σημαίνει ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της έμβιας και της άβιας ύλης, είναι αδιόρατη. Στο αντίθετο άκρο του φάσματος απλότητας-πολυπλοκότητας υπάρχουν τα σπονδυλωτά, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει περί τα 12 δισεκατομμύρια νευρώνων, ενώ οι συνάψεις μεταξύ των νευρώνων είναι χίλιες φορές περισσότερες.

Μερικοί οργανισμοί ζουν σε μια μεγάλη ποικιλία περιβαλλόντων. Ο άνθρωπος είναι στην κορυφή της κλίμακας από την άποψη αυτή. Δεν είναι μόνο ένα πραγματικά κοσμοπολιτικό είδος, αλλά χάρις στην τεχνολογική πρόοδο του, μπορεί να επιβιώσει για ένα τουλάχιστον περιορισμένο χρόνο, στην επιφάνεια του φεγγαριού και στο κοσμικό διάστημα. Αντιθέτως, μερικοί οργανισμοί είναι εκπληκτικά εξειδικευμένοι. Ίσως το περισσότερο περιορισμένο από άποψη οικολογικού ενδιαιτήματος είδος να είναι  ένα είδος μύκητα της οικογένειας των Laboulbeniaceae, που αναπτύσσεται αποκλειστικά στο πίσω τμήμα των ελύτρων του σκαθαριού  Aphenops cronei,  που βρίσκεται μόνο σε μερικά ασβεστολιθικά σπήλαια της Νότιας Γαλλίας. Η προνύμφη της μύγας  Psilopa petrolei αναπτύσσεται στα ιζήματα του ακατέργαστου πετρελαίου των πετρελαιοφόρων περιοχών της Καλιφόρνιας και όσο μπορούμε να ξέρουμε, πουθενά αλλού. Αυτό είναι το μοναδικό έντομο το οποίο μπορεί να ζει και να τρέφεται από το πετρέλαιο και η ενήλικη μορφή του μπορεί να βαδίζει στην επιφάνεια του πετρελαίου, μόνο όσο κανένα τμήμα του σώματός της δεν έρχεται σε επαφή με αυτό, πλην των ταρσών του. Η προνύμφη της μύγας  Drosophila carciniphila αναπτύσσεται μόνο στα νεφριτικά αυλάκια που διανοίγονται από το τρίτο ζεύγος γναθικών ποδιών του χερσαίου καβουριού Geocarcinus ruricola, το οποίο με τη σειρά του περιορίζεται σε ορισμένα μόνο νησιά της Καραϊβικής.

Υπάρχει άραγε κάποια ερμηνεία που κάνει κατανοητή αυτήν την κολοσσιαία ποικιλομορφία των εμβίων όντων;   Από πού προήλθαν όλα αυτά τα εξαιρετικά, φαινομενικά ιδιότροπα και περιττά πλάσματα, όπως ο μύκητας Laboulbenia, το σκαθάρι  Aphenops, η μύγα του πετρελαίου και  άλλες πολλές βιολογικές εκκεντρικότητες;

Η μόνη εξήγηση που έχει νόημα είναι ότι η οργανική ποικιλομορφία έχει εξελιχθεί  ανταποκρινόμενη στην ποικιλομορφία των περιβαλλόντων του πλανήτη γη.

Δεν υπάρχει κανένα είδος, όσο τέλειο και ευπροσάρμοστο να είναι , που να μπορούσε να  αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες για ζωή που του παρέχει ο πλανήτης.  Καθένα από τα εκατομμύρια ειδών έχει τον δικό του τρόπο ζωής και αξιοποίησης των πόρων συντήρησής του από το περιβάλλον. Υπάρχουν αναμφίβολα πολλοί άλλοι πιθανοί τρόποι ζωής που είναι ως τώρα ανεκμετάλλευτοι από οποιαδήποτε από τα υπάρχοντα είδη, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: Αν υπήρχε λιγότερη οργανική ποικιλομορφία, μερικές ευκαιρίες για τη ζωή θα παρέμεναν ανεκμετάλλευτες. Η εξελικτική διαδικασία τείνει να  γεμίσει τα διαθέσιμα οικολογικά ενδιαιτήματα.  Δεν  το κάνει ωστόσο συνειδητά ή σκόπιμα καθώς  οι σχέσεις μεταξύ της εξέλιξης και του περιβάλλοντος είναι περισσότερο διεξοδικές και ενδιαφέρουσες από κάτι τέτοιο.  Το περιβάλλον δεν επιβάλλει τις εξελικτικές αλλαγές στους κατοίκους του, όπως υποστηριζόταν από τις εγκαταλελειμμένες πλέον θεωρίες του Νέο-Λαμαρκισμού.  Ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο ερμηνεύεται η κατάσταση αυτή είναι ο ακόλουθος: Το περιβάλλον εκθέτει τις διαφορετικές δυνατότητες για επιβίωση στα έμβια όντα, προς τις οποίες, τα τελευταία ανταποκρίνονται αναπτύσσοντας προσαρμοστικές γενετικές μεταβολές.

Ένα ενδιαίτημα που δεν έχει καταληφθεί, μια ανεκμετάλλευτη δυνατότητα για επιβίωση, είναι μια πρόκληση. Αυτό συμβαίνει σε  μια  περιβαλλοντική μεταβολή, όπως η μετάβαση από τις παγετωνικές περιόδους στο θερμότερο κλίμα Η Φυσική Επιλογή μπορεί να γίνει αιτία ώστε ένα είδος να ανταποκριθεί στην πρόκληση με προσαρμοστικές γενετικές μεταβολές. Αυτές οι μεταβολές μπορούν να καταστήσουν ικανά τα είδη να καταλαμβάνουν οικολογικά ενδιαιτήματα, που ήταν προηγουμένως άδεια, ως μια νέα ευκαιρία για επιβίωση, ή να αντισταθούν στην περιβαλλοντική μεταβολή, αν είναι δυσμενής. Όμως η  ανταπόκριση μπορεί να είναι, ή μπορεί να μην είναι επιτυχής. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ο σπουδαιότερος από τους οποίους είναι η γενετική σύσταση του αποκρινόμενου είδους, τη στιγμή που καλείται να ανταποκριθεί. Η  απουσία επιτυχών αποκρίσεων μπορεί να οδηγήσει τα είδη σε εξαφάνιση. Η μαρτυρία των απολιθωμάτων δείχνει ξεκάθαρα πώς η ενδεχόμενη κατάληξη των εξελικτικών γραμμών, είναι η εξάλειψη.

Οι οργανισμοί που επιβιώνουν σήμερα είναι οι επιτυχείς απόγονοι μιας μειονότητας μόνο από τα είδη που έζησαν στο παρελθόν και μια ολοένα μικρότερης μειονότητα των ειδών που έζησαν, όσο περισσότερο πίσω στο παρελθόν, μπορεί κανείς να κοιτάξει. Εν τούτοις, ο αριθμός των διαφορετικών ειδών δεν έχει μειωθεί, αλλά αντιθέτως, έχει πιθανώς αυξηθεί με το πέρασμα του χρόνου.

Δεν θα ήταν μια ακατανόητη πράξη εκ μέρους του Θεού, να δημιουργήσει εκ του μηδενός, μια πλειάδα ειδών, και στη συνέχεια να αφήσει τα περισσότερα από αυτά, να πεθάνουν!

Δεν υπάρχει φυσικά τίποτε συνειδητό ή σκόπιμο στη δράση της φυσικής επιλογής. Ένα βιολογικό είδος δεν λέει σε αυτήν: «Άφησέ με να δοκιμάσω αύριο (ή σε ένα εκατομμύριο χρόνια από τώρα) να αναπτυχθώ σε ένα διαφορετικό έδαφος, ή να χρησιμοποιήσω μια διαφορετική τροφή, ή να παρασιτήσω σε ένα διαφορετικό σωματικό τμήμα ενός διαφορετικού καβουριού. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να λάβει τέτοιες συνειδητές αποφάσεις και για το λόγο αυτό το είδος Homo sapiens βρίσκεται στην κορυφή της εξέλιξης. Η φυσική επιλογή είναι την ίδια χρονική στιγμή μια τυφλή και ταυτοχρόνως μια δημιουργική διαδικασία. Μόνο μια δημιουργική και τυφλή διαδικασία μπορεί, από την μια μεριά, να παραγάγει την τρομερή βιολογική επιτυχία που αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο είδος και από την άλλη, μορφές προσαρμοστικότητας τόσο στενές και περιορισμένες όπως ο υπερεξειδικευμένος μύκητας, το σκαθάρι και οι μύγες που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Οι αντι-εξελικτικοί αδυνατούν να καταλάβουν πως λειτουργεί η φυσική επιλογή. Φαντάζονται ότι όλα τα υπάρχοντα είδη δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα μιας υπερφυσικής εντολής, πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, όπως περίπου τα βρίσκουμε και σήμερα. Όμως ποια είναι η σημασία να υπάρχουν 2 με 3 εκατομμύρια ζωντανά είδη στη γη; Αν η φυσική επιλογή είναι ο κύριος παράγοντας που δρα στην εξέλιξη, οποιοσδήποτε αριθμός ειδών, είναι κατανοητός: Καθώς η φυσική επιλογή δεν δρα σύμφωνα με ένα προπαραγγελμένο σχέδιο, και τα είδη προκύπτουν, όχι διότι είναι απαραίτητα για κάποιο σκοπό, αλλά απλώς διότι υπάρχει μια περιβαλλοντική ευκαιρία και οι γενετικές προϋποθέσεις, ώστε  να είναι δυνατή η εμφάνισή τους.

Μήπως διατελούσε εν ευθυμία ο Θεός όταν έφτιαχνε την Psilopa petrolei για τις πετρελαιοφόρες περιοχές της  Καλιφόρνιας και τα είδη της Drosophila ώστε να ζουν αποκλειστικά σε συγκεκριμένα σωματικά τμήματα, συγκεκριμένων χερσαίων καβουριών σε συγκεκριμένα νησιά της Καραϊβικής;

Η οργανική ποικιλομορφία γίνεται, ωστόσο περισσότερο εύλογη και κατανοητή, αν ο Δημιουργός, έφτιαξε τον έμβιο κόσμο όχι από καπρίτσιο, αλλά δια της εξέλιξης που προωθείται με τη φυσική επιλογή. Είναι λάθος να θεωρούμε τη δημιουργία και την εξέλιξη, ως αμοιβαία αποκλειόμενες εξηγήσεις. Είμαι ταυτοχρόνως δημιουργιστής και εξελικτικός. Η εξέλιξη είναι η μέθοδος με την οποία δημιουργεί ο Θεός ή η Φύση. Η δημιουργία δεν είναι γεγονός που συνέβη το 4004 π.Χ., είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε κάπου 10 δισεκατομμύρια χρόνια πριν και συνεχίζει να δρα.

Η ενότητα της ζωής δεν είναι λιγότερο αξιοσημείωτη από την ποικιλομορφία. Οι περισσότερες μορφές ζωής είναι παρόμοιες από πολλές πλευρές. Οι παγκόσμιες βιολογικές ομοιότητες είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες στη βιοχημική διάσταση. Από τους ιούς στον άνθρωπο, η κληρονομικότητα κωδικοποιείται με δύο συγγενικά από χημική άποψη συστατικά, το DNA και το RNA. O γενετικός κώδικας είναι τόσο απλός, όσο και παγκόσμιος. Υπάρχουν τέσσερα μόνο γενετικά «γράμματα» στο DNA, η αδενίνη, η γουανίνη, η θυμίνη και η κυτοσίνη. Η ουρακίλη αντικαθιστά τη θυμίνη στο RNA. Ολόκληρη η εξελικτική ανάπτυξη στον έμβιο κόσμο δεν έγινε με την ανακάλυψη νέων «γραμμάτων» στο γενετικό «αλφάβητο», αλλά με την επεξεργασία εντελώς νέων συνδυασμών αυτών των γραμμάτων.

Δεν είναι μόνο ο γενετικός κώδικας του  DNA-RNA παγκόσμιος, αλλά και η μέθοδος μετάφρασης των αλληλουχιών των «γραμμάτων» του  DNA-RNA σε αλληλουχίες αμινοξέων στις πρωτεΐνες. Τα ίδια 20 αμινοξέα συνθέτουν αμέτρητες διαφορετικές πρωτεΐνες σε όλους ή τουλάχιστον στους περισσότερους οργανισμούς. Διαφορετικά αμινοξέα κωδικοποιούνται από  μια ως 6 τριάδες νουκλεοτιδίων στο DNA και το RNA. Και η  βιοχημική οικουμενικότητα εκτείνεται πέραν του γενετικού κώδικα και της μετάφρασής του σε πρωτεΐνες: Υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες που επικρατούν στον κυτταρικό μεταβολισμό των πιο διαφορετικών εμβίων όντων. Η τριφωσφορική αδενοσίνη, οι βιταμίνες Κ και B12, και το φολικό οξύ συνεργούν στις μεταβολικές διεργασίες οπουδήποτε.

Τι υποδηλώνει αυτή η βιοχημική ή βιολογική καθολικότητα; Υποδεικνύει ότι η ζωή προέκυψε από την άβια ύλη μια μόνο φορά και ότι όλοι οι οργανισμοί, ανεξαρτήτως από το πόσο έχουν αποκλίνει σήμερα, διατηρούν τα βασικά χαρακτηριστικά της αρχέγονης ζωής (είναι επίσης πιθανό ότι υπήρξαν αρκετές ή ακόμη και πολλές διαφορετικές προελεύσεις της ζωής και αν είναι έτσι, οι απόγονοι μιας μόνο από αυτές επιβίωσε και κληρονόμησε τη γη). Τι θα συνέβαινε όμως αν δεν υπήρχε εξέλιξη και κάθε ένα από τα εκατομμύρια των ειδών είχε παραχθεί εξαιτίας μιας ξεχωριστής εντολής;  Όσο ενοχλητική και αν είναι η ιδέα για τα θρησκευτικά αισθήματα και τις αιτιάσεις, οι αντι-εξελικτικοί, πρέπει να κατηγορήσουν τον Δημιουργό για εξαπάτηση. Οφείλουν να παραδεχτούν ότι Αυτός κανόνισε έτσι τα πράγματα, όπως ακριβώς θα συνέβαινε αν η μέθοδος δημιουργίας του ήταν η εξέλιξη, για να παραπλανήσει σκόπιμα, τους ειλικρινείς αναζητητές της αλήθειας.

Οι αξιοσημείωτες πρόοδοι της μοριακής βιολογίας τα πρόσφατα χρόνια  μας έχουν κάνει να μπορούμε να κατανοήσουμε πώς αυτοί οι αποκλίνοντες οργανισμοί, συντίθενται από τόσο μονότονα παρόμοια υλικά: Οι πρωτεΐνες αποτελούνται από 20 μόνο διαφορετικά είδη αμινοξέων και κωδικοποιούνται από το DNA και το RNA, καθένα από τα οποία έχει 4 είδη νουκλεοτιδίων. Η μέθοδος  είναι εκπληκτικά απλή. Όλες οι λέξεις της Αγγλικής , οι προτάσεις, τα κεφάλαια και τα βιβλία φτιάχνονται από 26 γράμματα του αλφαβήτου(Μπορούν ωστόσο να παρασταθούν μόνο από τα τρία σήματα του κώδικα του Μόρς: τελεία, παύλα, κενό). Το μήνυμα μιας λέξης ή μιας πρότασης δεν ορίζεται τόσο από το ποια γράμματα περιέχουν, αλλά από τη διαδοχή αυτών των γραμμάτων). Το ίδιο συμβαίνει και στην κληρονομικότητα: Κωδικοποιείται από τις αλληλουχίες των γενετικών «γραμμάτων» που είναι τα νουκλεοτίδια του DNA. Aυτά μεταφράζονται στις αλληλουχίες των αμινοξέων στις πρωτεΐνες.

Οι μοριακές μελέτες έχουν κάνει δυνατή μια προσέγγιση στον ακριβή προσδιορισμό των βιοχημικών ομοιοτήτων και διαφορών μεταξύ των οργανισμών. Μερικά είδη ενζύμων και άλλων πρωτεϊνών είναι σχεδόν καθολικά, ή διαδεδομένα σε οποιοδήποτε εύρος στον έμβιο κόσμο. Από λειτουργική άποψη είναι παρόμοια στα διαφορετικά έμβια όντα, καθώς καταλύουν παρόμοιες χημικές αντιδράσεις. Όταν όμως αυτές οι πρωτεΐνες απομονώνονται από τους οργανισμούς και προσδιορίζεται η δομή τους χημικά, συχνά βρίσκεται να περιέχουν περισσότερες ή  λιγότερες διαφορετικές αλληλουχίες αμινοξέων μεταξύ των διαφορετικών οργανισμών. Για παράδειγμα οι αποκαλούμενες α αλυσίδες της αιμογλοβίνης έχει ταυτόσημη αλληλουχία αμινοξέων στον άνθρωπο και τον χιμπαντζή, αλλά διαφέρουν κατά ένα αμινοξύ (σε σύνολο 141) στον άνθρωπο και τον γορίλλα. Η α αλυσίδα της ανθρώπινης αιμογλοβίνης διαφέρει κατά 17 αμινοξέα από την αιμογλοβίνη της αγελάδας, 18 από του αλόγου, 20 από του γαιδάρου, 25 από του κουνελιού και 71 από του ψαριού (κυπρίνου).

Το κυτόχρωμα  C είναι ένα ένζυμο που παίζει σημαντικό ρόλο στο μεταβολισμό των αερόβιων κυττάρων. Βρίσκεται στους πλέον διαφορετικούς οργανισμούς, από τον άνθρωπο ως του μύκητες. Οι E. Margoliash, W. M. Fitch, και άλλοι, συνέκριναν την αλληλουχία των αμινοξέων του κυτοχρώματος  C σε διαφορετικούς κλάδους του έμβιου κόσμου. Μείζονες ομοιότητες, αλλά και διαφορές ήρθαν στο φως . Το κυτόχρωμα C διαφορετικών τάξεων θηλαστικών και πτηνών διαφέρει από 2 ως  17 αμινοξέα, στις κλάσεις των σπονδυλωτών από 7 ως 38 αμινοξέα, στα σπονδυλωτά και τα έντομα από 23 ως 41 και στα ζώα από τις ζύμες, από 56 ως 72 αμινοξέα. Οι  Fitch και Margoliash προτιμούν να εκφράσουν τα ευρήματά τους αυτά σε αυτό που αποκαλούν «ελάχιστες μεταλλακτικές αποστάσεις». Έχει αναφερθεί προηγουμένως ότι διαφορετικά αμινοξέα κωδικοποιούνται από διαφορετικές τριάδες νουκλεοτιδίων του DNA των γονιδίων. Ο κώδικας με τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι πλέον γνωστός. Οι περισσότερες μεταλλάξεις περιλαμβάνουν αντικαταστάσεις ενός μόνο νουκλεοτιδίου, σε κάποιο σημείο στην αλυσίδα του DNA, που κωδικοποιεί την παραγωγή μιας συγκεκριμένης πρωτεΐνης. Κατά συνέπεια μπορεί κανείς να υπολογίσει τον ελάχιστο αριθμό των απλών μεταλλάξεων που χρειάζονται για να μεταβληθεί το κυτόχρωμα C από τον έναν οργανισμό στον άλλον. Οι ελάχιστες μεταλλακτικές αποστάσεις μεταξύ του ανθρώπινου κυτοχρώματος C και του κυτοχρώματος C άλλων εμβίων όντων, είναι οι ακόλουθες:

Πίθηκος 1        Κότα 18

 Σκύλος 13       Πιγκουίνος 18

 Άλογο 17        Χελώνα 19

 ‘Ονος 16         Rattlesnake 20

 Χοίρος 13       Ψάρι (τόνος) 31

 Κουνέλι 12      Μύγα 33

 Καγκουρό 12 Σκώρος 36

 Πάπια 17         Μούχλα 63

 Περιστέρι 16   Ζύμη 56

Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι οι αλληλουχίες των αμινοξέων σε ένα συγκεκριμένο είδος πρωτεΐνης ποικίλουν τόσο εντός ενός είδους, όσο και από είδος σε είδος. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι διαφορές μεταξύ πρωτεϊνών στο επίπεδο των ειδών, γενών, οικογενειών, τάξεων, κλάσεων και φύλλων συνίστανται από δεδομένα  που ποικίλουν, ακόμη και μεταξύ των ατόμων του ίδιου είδους. Οι διαφορές στο επίπεδο των ατόμων και των ομάδων είναι ποσοτικές μόνο και όχι ποιοτικές . Αποδείξεις που υποστηρίζουν τις ανωτέρω προτάσεις είναι άφθονες και αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς.  Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ δουλειά στις ατομικές διαφορές στην αλληλουχία των αμινοξέων της αιμογλοβίνης στο ανθρώπινο αίμα. Περισσότερο από 100 διαφορετικές μεταλλάξεις έχουν ανιχνευθεί. Οι περισσότερες από αυτές περιλαμβάνουν αντικαταστάσεις ενός αμινοξέος που έχουν προκύψει από μεταλλάξεις στα άτομα στα  οποία ανακαλύπτονται ή στους προγόνους τους. Όπως αναμενόταν μερικές από τις μεταλλάξεις είναι επιβλαβείς για τους φορείς τους, άλλες όμως φαίνεται να είναι ουδέτερες ή και ευνοϊκές κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Μερικές μεταλλαγμένες αιμογλοβίνες έχουν βρεθεί σε ένα μόνο άτομο σε μια οικογένεια, άλλες ανακαλύπτονται επανειλημμένα μεταξύ διαφορετικών ατόμων που κατοικούν σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη.

Υποστηρίζω ότι όλα αυτά τα αξιοπρόσεκτα ευρήματα έχουν νόημα μόνο υπό το φως της εξέλιξης, σε άλλη περίπτωση θα ήταν άνευ νοήματος.

Η βιοχημική παγκοσμιότητα είναι το πλέον εντυπωσιακό και το πλέον πρόσφατα ανακαλυφθέν, όχι όμως και το μοναδικό απομεινάρι της δημιουργίας μέσω της εξέλιξης. Η συγκριτική ανατομία και η εμβρυολογία πιστοποιούν την εξελικτική προέλευση των υπαρχόντων κατοίκων του πλανήτη.  Το 1555 ο Pierre Belon καθόρισε την παρουσία ομόλογων οστών στους φαινομενικά πολύ διαφορετικούς σκελετούς του ανθρώπου και των πτηνών. Προγενέστεροι ανατόμοι έχουν ανιχνεύσει τις ομολογίες στους σκελετούς όπως και σε άλλα όργανα, όλων των σπονδυλωτών. Ομολογίες είναι επίσης αντιληπτές στους εξωσκελετούς των αρθροπόδων, που είναι τόσο φαινομενικά διαφορετικά, όσο ο αστακός, η μύγα και η πεταλούδα. Τα  παραδείγματα ομολογιών μπορούν να είναι ανεξάντλητα.

Τα έμβρυα φαινομενικά εντελώς διαφορετικών οργανισμών, συχνά παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες. Έναν αιώνα πριν αυτές οι ομοιότητες ώθησαν μερικούς βιολόγους (κυρίως τον Γερμανό ζωολόγο Ernst Haeckel) να οδηγηθούν από τον ενθουσιασμό τους να θεωρήσουν ότι οι εμβρυικές ομοιότητες υποδηλώνουν ότι το έμβρυο επαναλαμβάνει την εξελικτική ιστορία του είδους του, διερχόμενο μέσα από στάδια που μοιάζουν με τους μακρινούς προγόνους του. Με άλλα λόγια οι πρώτοι βιολόγοι πίστευαν ότι κάποιος, μελετώντας τα στάδια της εμβρυικής ανάπτυξης, μπορεί να μάθει τα στάδια μέσα από τα οποία διήλθε η εξελικτική ανάπτυξη. Αυτός είναι ο αποκαλούμενος βιογενετικός νόμος που τώρα πλέον δεν γίνεται αποδεκτός στην αρχική διατύπωσή του. Ακόμα όμως οι εμβρυικές ομοιότητες είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακές και σημαντικές..

Πιθανότατα καθένας γνωρίζει τις στατικές  πεταλίδες που φαίνεται να μην έχουν καμία ομοιότητα με τα καρκινοειδή που κολυμπούν ελεύθερα, όπως τα κωπήποδα. Πόσο όμως αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι πεταλίδες περνούν ένα μέρος της ζωής τους, στη μορφή μιας προνύμφης του ναυπλίου, που κολυμπά ελεύθερα στο νερό: Σε αυτό το στάδιο της ζωής της, μια πεταλίδα και ένας Κύκλωψ (σημ. μτφρ. Είναι κωπήποδο), φαίνονται ασφαλώς όμοια. Είναι τελικώς συγγενικά είδη. Η παρουσία βραγχιακών σχισμών στο έμβρυο του ανθρώπου και στα έμβρυα άλλων χερσαίων σπονδυλωτών, είναι ένα άλλο περίφημο παράδειγμα. Φυσικά σε κανένα στάδιο της ανάπτυξής του ένα ανθρώπινο έμβρυο δεν είναι ψάρι, ούτε είχε ποτέ λειτουργικά βράγχια. Τότε πώς εξηγείται η ύπαρξη βραγχιακών σχισμών, χωρίς να δεχτούμε ότι  κάποιο από τα μακρινά προγονικά είδη ανέπνεε με τη βοήθεια βραγχίων; Μήπως πάλι ο Δημιουργός σκαρώνει φάρσες;

Υπάρχουν περί τα 2.000 διαφορετικά είδη Drosophila στον κόσμο. Ένα τέταρτο από αυτά εντοπίζεται στην Χαβάη, αν και η συνολική έκταση του αρχιπελάγους είναι όση περίπου της πολιτείας του Νιού Τζέρσευ. Όλα εκτός από 17 είδη στη Χαβάη είναι ενδημικά (δεν συναντώνται πουθενά αλλού). Επιπλέον η μεγάλη πλειονότητα των ενδημικών στην Χαβάη ειδών δεν συναντώνται σε όλο τα αρχιπέλαγος, αλλά σε μερικά απομονωμένα νησιά του ή ακόμη σε τμήματά τους. Ποια είναι η εξήγηση αυτής της  εξαιρετικά μεγάλης εξάπλωσης των δροσοφιλών σε μια τόσο μικρή περιοχή; Πρόσφατες εργασίες των H. L. Carson, H. T. Spieth, D. E. Hardy, και άλλων, έκαναν την κατάσταση εξηγήσιμη.

Τα νησιά της Χαβάης είναι ηφαιστειογενούς προελεύσεως, δεν ήταν ποτέ τμήματα οποιασδήποτε ηπείρου. Η ηλικία τους είναι μεταξύ 5,6 και 0,7 εκατομμυρίων ετών. Πριν ο άνθρωπος έρθει εδώ, οι κάτοικοί τους ήταν απόγονοι ειδών που είχαν μεταναστεύσει διασχίζοντας τον ωκεανό, είτε με τον αέρα, είτε με άλλα τυχαία μέσα. Ένα είδος δροσόφιλας που ήρθε στην Χαβάη πρώτο, μη έχοντας  πολυάριθμους ανταγωνιστές, βρέθηκε αντιμέτωπο με την πρόκληση μιας αφθονίας μη κατειλημμένων ενδιαιτημάτων. Οι απόγονοί του ανταποκρίθηκαν σε αυτήν την πρόκληση με την εξελικτική ακτινωτή προσαρμογή, της οποίας προϊόντα είναι  τα αξιοσημείωτα Χαβανέζικα είδη δροσόφιλας. Για να αποφύγουμε μια πιθανή παρανόηση, ας ξεκαθαρίσουμε ότι τα ενδημικά είδη που ζουν στην Χαβάη δεν είναι με κανένα τρόπο τόσο όμοια το ένα με το άλλο, ώστε να θεωρηθούν λανθασμένα, ως παραλλαγές του ίδιου είδους. Αν μη τι άλλο είναι τόσο διαφοροποιημένα μεταξύ τους, όσο οι δροσόφιλες οπουδήποτε αλλού. Το μεγαλύτερο και το μικρότερο είδος δροσόφιλας είναι και τα δύο Χαβανέζικα. Παρουσιάζουν μια καταπληκτική ποικιλία προτύπων συμπεριφοράς. Μερικά από αυτά είναι προσαρμοσμένα σε ένα τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό για μια μύγα δροσόφιλα, όπως για παράδειγμα το να παρασιτούν στα κουκούλια των αυγών της αράχνης.

Τα ωκεάνια νησιά πλην της Χαβάης που είναι διεσπαρμένα στο Ειρηνικό Ωκεανό δεν είναι τόσο πλούσια σε ενδημικά είδη δροσοφιλών. Η πλέον πιθανή εξήγηση αυτού του γεγονότος είναι ότι αυτά τα άλλα νησιά είχαν αποικιστεί από δροσόφιλες, όταν πλέον τα οικολογικά ενδιαιτήματα, είχαν ήδη καταλειφθεί από προγενέστερους εποίκους. Αυτό βεβαίως είναι μια υπόθεση, αλλά είναι όμως λογική.

Οι αντι-εξελικτικοί ίσως προτείνουν μια εναλλακτική υπόθεση: Ο Δημιουργός αφαιρέθηκε  φτιάχνοντας όλο και περισσότερα είδη δροσόφιλας στη Χαβάη, ώστε να υπάρξει ένα εξωφρενικό πλεόνασμα από αυτές στο αρχιπέλαγος. Αφήνω σε εσάς να αποφασίσετε ποια από τις δύο υποθέσεις έχει νόημα.

Κοιταγμένη υπό το φως της εξέλιξης, η βιολογία είναι πιθανότατα από διανοητική άποψη η επιστήμη που ικανοποιεί και εμπνέει περισσότερο από τις άλλες. Χωρίς το φως της εξέλιξης μετατρέπεται σε έναν σωρό από διάφορα γεγονότα μερικά από τα οποία είναι ενδιαφέροντα ή αξιοπερίεργα, που δεν συνθέτουν όμως καμία σημαντική συνολική εικόνα.

Με αυτό δεν υποδηλώνεται ότι γνωρίζουμε τα πάντα που μπορούμε και πρέπει να μάθουμε για τη βιολογία και την εξέλιξη. Οποιοσδήποτε επαρκής βιολόγος γνωρίζει ότι υπάρχει ένα πλήθος άλυτων προβλημάτων και ερωτηματικών που παραμένουν αναπάντητα. Εν τέλει η βιολογική έρευνα δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι ότι πλησιάζει την ικανοποίησή τους, το ακριβώς αντίθετο αληθεύει. Διαφωνίες και διαστάσεις απόψεων είναι συχνές μεταξύ των βιολόγων, όπως πρέπει να συμβαίνει σε μια ζωντανή και αναπτυσσόμενη επιστήμη. Οι αντι-εξελικτικοί θεωρούν ή υποκρίνονται ότι θεωρούν τις διαφωνίες αυτές ως ενδείξεις της ασάφειας ολόκληρης της θεωρίας  της εξέλιξης. Αυτό το αγαπημένο τους σπορ συνδέει μεταξύ τους τις διάφορες θέσεις που μερικές φορές αποσπώνται έξω από το πλαίσιό τους, ώστε να αποδειχτεί ότι τίποτε δεν έχει καθοριστεί ή συμφωνηθεί μεταξύ των εξελικτικών. Μερικοί από τους συναδέλφους μου και εγώ έχουμε διασκεδάσει και εκπλαγεί από τις αναφορές που μας παρουσιάζουν πραγματικά ως αντιεξελικτικούς κάτω από το δέρμα.

Επιτρέψτε μου να καταστήσω κρυστάλλινα ξεκάθαρο τι έχει αποσαφηνιστεί, πέραν κάθε λογικής αμφιβολίας και τι χρειάζεται να μελετηθεί περαιτέρω, γύρω από την εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι μια διαδικασία που πάντοτε υπήρχε στην ιστορία της γης και που μπορεί να αμφισβητηθεί μόνον από εκείνους που αγνοούν τα δεδομένα, ανθίστανται στα δεδομένα εξαιτίας συναισθηματικών φραγμών ή σαφούς θρησκοληψίας. Αντιθέτως οι μηχανισμοί που προωθούν την εξέλιξη, χρειάζονται βεβαίως μελέτη και αποσαφήνιση. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές θεωρίες για την εξέλιξη  που να μπορούν να ανθέξουν σε κριτική εξέταση. Επίσης συνεχίζουμε να μαθαίνουμε νέα και σημαντικά γεγονότα για τους εξελικτικούς μηχανισμούς.

Είναι αξιοσημείωτο ότι περισσότερο από έναν αιώνα πριν ο Δαρβίνος ήταν ικανός να διακρίνει τόσα πολλά για την εξέλιξη, χωρίς να έχει διαθέσιμα τα σημαντικά δεδομένα που ανακαλύφθηκαν έκτοτε. Η   ανάπτυξη  της γενετικής μετά το 1900 και ειδικά της μοριακής γενετικής τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχουν παράσχει σημαντικές πληροφορίες για την κατανόηση των εξελικτικών μηχανισμών.  Πολλά όμως πρέπει να αποσαφηνιστούν και πολλά πρέπει να μάθουμε ακόμη. Αυτό είναι που εμψυχώνει και εμπνέει κάθε άξιο επιστήμονα. Φανταστείτε ότι όλα ήταν απολύτως γνωστά και ότι η επιστήμη δεν είχε τίποτε περισσότερο να ανακαλύψει: Τι εφιάλτης θα ήταν!

Έρχεται σε αντίθεση η εξελικτική θεωρία με την θρησκευτική πίστη. Όχι δεν έρχεται, Διαπράττεται σφάλμα όταν συγχέεται η Αγία Γραφή με τα εισαγωγικά εγχειρίδια αστρονομίας, γεωλογίας, βιολογίας και ανθρωπολογίας. Μόνο αν οι συμβολισμοί ερμηνεύονται για να σημάνουν πράγματα που δεν είναι προορισμένοι να υποδηλώσουν, προκύπτουν φανταστικές και ασυμβίβαστες αντιθέσεις. Όπως ελέχθη και  προηγουμένως η σύγχυση οδηγεί σε βλασφημία καθώς ο Δημιουργός κατηγορείται για δολιότητα.

Ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του αιώνα μας ο  Pierre Teilhard de Chardin, έγραψε τα ακόλουθα: «Είναι η εξέλιξη μια θεωρία, ένα νοητικό σύστημα ή μια υπόθεση; Είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι ένα γενικό αξίωμα στο οποίο όλες οι θεωρίες, όλες οι υποθέσεις όλα τα νοητικά συστήματα εφεξής υποκλίνονται και πρέπει να ικανοποιούν, προκειμένου να είναι κατανοητές και αληθείς.» Φυσικά, μερικοί επιστήμονες, καθώς και  μερικοί φιλόσοφοι και θεολόγοι διαφωνούν με μερικά μέρη της διδασκαλίας του Teilhard. Η αποδοχή της κοσμοαντίληψής του υπολείπεται από το να είναι καθολική. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι ο Teilhard  ήταν ένα ειλικρινής και βαθειά θρησκευόμενος άνθρωπος και ότι ο Χριστιανισμός ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της κοσμοθεωρίας του. Επιπλέον στην κοσμοθεωρία του η επιστήμη και η πίστη δεν διαχωρίστηκαν από στεγανά, όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους. Αποτέλεσαν αρμονικώς συνυπάρχοντα μέρη της κοσμοθεωρίας του. Ο Teilhard ήταν ένας δημιουργιστής, ένας όμως δημιουργιστής που αντιλαμβανόταν ότι η Δημιουργία πραγματοποιήθηκε σε αυτό τον κόσμο, μέσω της εξέλιξης.

πηγή: http://www.biology4u.gr/?p=55

antifono.gr