Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Σκισμένη σημαία κυματίζει από τον αέρα σε κτήριο της Αθήνας (φωτ.: EUROKINISSI / Στέλιος Μισίνας)
Το 1974 η «Γενιά της Μεταπολίτευσης» απείχε χρονικά από την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας όσο η σημερινή από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου. Η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά ελάχιστα γνώριζε για το σημαντικότερο γεγονός –από αρχαιοτάτων χρόνων– στην ιστορία του ελληνισμού, το οποίο ξερίζωσε από τις εστίες τους απογόνους Ελλήνων αποίκων από το 800 π.Χ. Αν κάποιοι γνώριζαν κάτι περισσότερο, αυτοί ήταν οι απόγονοι Μικρασιατών και Πόντιων προσφύγων που μεγάλωσαν με ιστορίες από τους διωγμούς που υπέστησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους.
Γιατί να περιμένουμε σήμερα οι γενιές Z ή millenians (γεν. 1980), post millenians (γεν. 2000) ή Alpha (γεν. 2010), γενιές απολιτικοποιημένες σε σχέση με τη μεταπολιτευτική, και ασχολούμενες κατά βάση με τις νέες τεχνολογίες, να γνωρίζουν τι έγινε στις 21 Απριλίου 1967; Και αυτό που έγινε, σε σχέση με το 1922 δεν είναι ούτε παρωνυχίδα.
Και όμως, για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορική εξέλιξη της χώρας, η δικτατορία των συνταγματαρχών, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής.
Μπορεί η Μεταπολίτευση να δημιούργησε κενά και χάσματα στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική μας εξέλιξη, αλλά είχε και δύο θετικά στοιχεία. Εξασθένισε τον κρατικό αυταρχισμό (με την καταλυτική βοήθεια και της Ευρώπης, στην οποία εντάχθηκε η χώρα), ένα κυρίαρχο στοιχείο του μετεμφυλιακού κράτους, και απαξίωσε στρεβλές προσλήψεις του ελληνικού πολιτισμού σαν και αυτές που με την βία επέβαλε ο δικτάτορας Μεταξάς και επιχείρησαν να επαναλάβουν οι χουντικοί της 21ης Απριλίου.
Το αν το Σύστημα που προέκυψε μετά την κατάρρευση της δικτατορίας δεν κατάφερε να διαμορφώσει ένα νέο συνεκτικό πλαίσιο πορείας και μας οδήγησε στη σημερινή τραγική εμπειρία, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα.
Πάντως –και είναι ενδεικτικό αυτό– το τι έγινε την 21η Απριλίου 1967 δεν το γνωρίζει ούτε ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος έχει την ηλικία που δεν επιτρέπει άγνοια. Σε ανάρτησή του ο κ. Μητσοτάκης με αφορμή τη θλιβερή 56η επέτειο της επιβολής δικτατορίας έγραψε πως «οι Ελληνίδες και οι Έλληνες τιμούν(!) τη σημερινή επέτειο». Στη δε προσπάθειά του να διορθώσει το σφάλμα το έκανε χειρότερο, γράφοντας σε άλλο ποστ πως «υποδέχονται τη σημερινή επέτειο προχωρώντας μπροστά(!)».
Μπορεί να υπάρχουν μερικοί Έλληνες που πράγματι τιμούν την επέτειο επιβολής της δικτατορίας, αλλά δεν φαντάζομαι πως σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο πρωθυπουργός της χώρας. Αλίμονο αν συνέβαινε.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου, απέναντι στην οποία στάθηκαν Έλληνες από όλο το πολιτικό φάσμα, συνέλαβε, βασάνισε και εξόρισε δημοκρατικούς πολίτες, αλλά το τραγικότερο αποτέλεσμά της ήταν η παράδοση σημαντικού μέρους της Κύπρου στους Τούρκους. Ο πρώτος δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος και η ομάδα που τον περιέβαλε αντικαταστάθηκαν μετά τη φοιτητική εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973 από έναν σκληρότερο, τον Δημήτριο Ιωαννίδη, έναν τυφλωμένο αντικομμουνιστή και ακραίων πεποιθήσεων αξιωματικό, ο οποίος επιχείρησε με πραξικόπημα να ανατρέψει τον Μακάριο και έδωσε αφορμή στην Τουρκία να επέμβει στο νησί. Η όλη επιχείρηση είχε εμφανή τα στοιχεία της προδοσίας.
Στην εξωτερική της πολιτική και στα ελληνοτουρκικά η χουντική κυβέρνηση είχε γενικότερα καταστρεπτικές για τη χώρα συνέπειες.
Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος συναντήθηκε στην Κεσσάνη (και στον Έβρο) με τον Τούρκο πρωθυπουργό Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και του πρότεινε τη διπλή ένωση της Κύπρου. Ο Ντεμιρέλ απέρριψε την πρόταση, διότι η Τουρκία από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ακολουθεί το σχέδιο του Νιχάτ Ερίμ περί διχοτόμησης του νησιού (σχέδιο το οποίο εφαρμόστηκε σχεδόν κατά γράμμα), αλλά η άγνοια του δικτάτορα περί διεθνούς πολιτικής πρόδωσε τις αδυναμίες του.
Με βάση την εικόνα που σχημάτισε ο Ντεμιρέλ, η Τουρκία μεθόδευσε την κρίση της Κοφίνου, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από το νησί την οποία έστειλε λίγα χρόνια νωρίτερα ο Γεώργιος Παπανδρέου. Το σενάριο της εισβολής είχε αρχίσει να υλοποιείται.
Η δικτατορία έπεσε λόγω των τραγικών γεγονότων της τουρκικής επέμβασης στην Κύπρο και των αποτελεσμάτων που δημιούργησε.
Η Ελλάδα στα 200 χρόνια του βίου της δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει στοιχειώδη βαθμό αυτονομίας στην εξωτερική της πολιτική. Λειτουργεί οιονεί ως προτεκτοράτο.
Εκείνο που δημιούργησε είναι ένα συγκεντρωτικό κράτος με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, η εκάστοτε εξουσία του οποίου ασκεί πολιτική εσωτερικής αποικιοκρατίας για να εκτονώσει τα συμπλέγματα που της δημιουργεί η εξάρτησή της. Αυτή η ολοκληρωτική νοοτροπία έχει επηρεάσει και την κοινωνία, ιδίως τα γραφειοκρατικά στρώματα που ευνοούνται από την ύπαρξη και λειτουργία της.
Η σημερινή Ελλάδα υποχωρεί ακόμη και σε ζητήματα εδαφικής κυριαρχίας, χωρίς καμιά λαϊκή αντίδραση. Η κοινωνία, με τα όσα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση, έχει κουραστεί και δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας που ενδημεί στην Αθήνα ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδέχθηκε –προκειμένου να κρατήσει το ήπιο κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις– να μην επισκέπτονται κρατικοί αξιωματούχοι τα ελληνικά νησιά που αμφισβητεί η Τουρκία. Αυτό φυσικά ισοδυναμεί με παραχώρηση κυριαρχίας.
Στο όνομα δε της συμβολής της στο ΝΑΤΟ που βοηθά την Ουκρανία να αντιμετωπίσει τη ρωσική εισβολή, η ελληνική κυβέρνηση δέχθηκε να δώσει στους Αμερικανούς τα αντιαεροπορικά συστήματα ρωσικής κατασκευής που διαθέτει η χώρα έναντι 2,5 δισ. δολαρίων με τα οποία θα προμηθευτεί ελικόπτερα Black Hawk και όχι νέα αντιαεροπορικά συστήματα.
Γενικώς, η αισιοδοξία που δημιούργησε η Μεταπολίτευση με την πτώση της δικτατορίας όχι μόνο ξεθύμανε, αλλά σε ορισμένα ζητήματα υπάρχει υποχώρηση. Το κράτος δικαίου χωλαίνει στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός υπαγορεύει δημοσίως στη δικαιοσύνη τι να κάνει, η χώρα δεν μπορεί να υπερασπίσει τα σύνορά της, δεν έχει στρατηγικούς στόχους για το τι θέλει, οι θεσμοί είναι καχεκτικοί και υποταγμένοι στην εκτελεστική εξουσία, τα ΜΜΕ ελεγχόμενα, μια οικονομική ολιγαρχία με χαρακτηριστικά πολιτικής υποκουλτούρας καθορίζει τις εξελίξεις, και το πολιτικό προσωπικό είναι μέτριου επιπέδου.
Δεν διαφαίνεται τίποτα που να δίνει αισιοδοξία στη χώρα της οποίας η νέα γενιά αναγκάζεται να εκπατριστεί για να επιβιώσει.
Αυτή η Ελλάδα μάς πληγώνει.
pontosnews.gr
Φρονώ ότι η διερεύνηση των κοινωνικοπολιτικών πεπραγμένων κατά την Μεταπολίτευση πρέπει να εστιαστεί στο ερώτημα γιατί η ελληνική κοινωνία, πλην ελαχίστων ηρωικών μεμονωμένων προσώπων, δεν αντιστάθηκε, δεν αντέδρασε και δεν προσπάθησε να ανατρέψει την Χούντα κατά τα πρώτα έξι χρόνια. Ούτε κάποιο στρατιωτικό αντικίνημα αναπτύχθηκε (όπως παλαιότερα ο Κονδύλης ανέτρεψε τον Πάγκαλο), ούτε κάποια πολιτική πίεση στο εξωτερικό από κάποια εξόριστη κυβέρνηση που θα έφερε την διεθνή νομιμοποίηση, αλλά ούτε και μαζικές λαϊκές οργανώσεις εκδηλώθηκαν μέχρι το 1973.
Η διαπίστωση αυτή φαίνεται να βρίσκεται στον αντίποδα του υποδείγματος της ελληνικής κοινωνίας κατά την σκληρότατη τριπλή Κατοχή 1941 – 1944, όταν παρά τις επιμέρους πολιτικές διχόνοιες, συνωμοσίες και ιδιοτέλειες:
α) διατηρήθηκε κυβέρνηση στην Μέση Ανατολή
β) διατηρήθηκαν τμήματα ελληνικού στρατού ενταγμένα στις Συμμαχικές Δυνάμεις
γ) δημιουργήθηκαν και έδρασαν πλήθος αντιστασιακών οργανώσεων, κάποιες εκ των οποίων ήταν μαζικότατες και ένοπλες
δ) συστάθηκε Κυβέρνηση του Βουνού (Π.Ε.Ε.Α) η οποία, ασχέτως της μετέπειτα εξέλιξής της, είχε ως διακηρυγμένο στόχο την μετάβαση της χώρας σε ομαλό πολιτικό βίο δημοκρατικών χαρακτηριστικών.
Όταν συγκρίνει κανείς την ελληνική κοινωνία στις δύο ιστορικές περιπτώσεις (Κατοχή – Χούντα), περιέργως αισθάνεται ότι έχει να κάνει με δυο διαφορετικούς λαούς. Πάντως ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν υπήρξε άμεση και εντατική αντίσταση στην Χούντα, μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί.
Η διαφορά έγκειται στο ότι η Κατοχή ήταν κατοχή τής χώρας από ξένους εισβολείς και υπέφεραν λίγο-πολύ όλοι οι Έλληνες. Η δικτατορία ήταν από Έλληνες αξιωματικούς και δεν υπέφεραν, παρά μόνον αυτοί που αντιστάθηκαν. Το ότι υπήρχε λογοκρισία και άλλου είδους στέρηση ελευθεριών, το “σκέπασε” η προσφορά εργασίας (κυρίως) και για άλλους η κατάργηση των κομμάτων και των εξ αυτών πηγαζόντων διχονοιών, η κοινωνική ηρεμία, πάταξη τής εγκληματικότητος κ.ά.
Νομίζω ότι δεν μπορούν να συγκριθούν οι δύο αυτές περίοδοι.
Μα ακριβώς αυτή είναι η διαφορά: ότι οι Έλληνες συνενώνονταν (αόριστος) μόνο έναντι εξωτερικού εχθρού -και αυτό όχι πάντα. Γιατί όμως; Κατά την περίοδο της Χούντας κανείς δεν διέβλεπε ότι ο εχθρός παραμένει εξωτερικός (η Τουρκία εν προκειμένω) ; Σίγουρα οι πρώην κοινοβουλευτικοί το γνώριζαν, αλλά προφανώς η παλαιά πολιτική τάξη ήταν διατεθειμένη να παραδοθεί η Κύπρος εν μέσω Χούντας, ώστε οι εκπρόσωποι της κομματοκρατίας να επιστρέψουν στα πράγματα με “καθαρά χέρια”.
Στην Κατοχή το ΕΑΜ (όπως και οι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις) ενημέρωνε τον λαό ότι οι Γερμανοί δίνουν την Μακεδονία στους Βουλγάρους και αυτό οδήγησε σε μαζικά συλλαλητήρια, σε μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση και σε ένοπλο αγώνα. Στην Χούντα κανείς δεν διέδωσε στον λαό το μήνυμα ότι οι καραβανάδες πάνε να ξεπουλήσουν την Κύπρο. Καμία οργάνωση και κανένας θεσμός δεν βγήκε μπροστά και φανερά εναντίον της Δικτατορίας, με αίτημα την προάσπιση της Κύπρου. Ο απλός λαός, αναπόφευκτα μη ενημερωμένος για την επικινδυνότητα της απόσυρσης της μεραρχίας και τις προσεγγίσεις Χούντας με Τουρκία, όπως και για τις ηλίθιες ιδέες του Παπαδόπουλου περί ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας, προφανώς προτιμούσε να καθίσει ήσυχος στην γωνιά του, επαναπαυόμενος σε μία επίπλαστη ευημερία.
Αν όμως η παλαιά πολιτική τάξη, αλλά και ο πνευματικός κόσμος ή και η Εκκλησία, διακήρυτταν σε όλους τους τόνους προς τον λαό ότι με την Χούντα διακυβεύεται ο ακρωτηριασμός του ελληνισμού, τότε πιθανότατα τα εθνικά ανακλαστικά να είχαν λειτουργήσει διαφορετικά. Αν πάλι είχε υπάρξει μία εξόριστη κυβέρνηση με έδρα την Κύπρο και εάν τμήματα του ελληνικού στόλου είχαν καταπλεύσει εκεί ζητώντας άσυλο, η ιστορία θα ήταν πολύ διαφορετική.
Υπό αυτό το πρίσμα η Κατοχή και η Χούντα είναι απολύτως συγκρίσιμες ιστορικές περίοδοι. Η όλη προσέγγιση τείνει στην υπόθεση ότι οι παλαιοκομματικές δυνάμεις (που αργότερα αναβαπτίστηκαν ως μεταπολιτευτικές) ανέχθηκαν ή και επεδίωξαν την εγκαθίδρυση της Χούντας, ακριβώς για να ξεμπερδεύουν από το κυπριακό αγκάθι. Δεν βρίσκω άλλη πιθανή εξήγηση.
Οι παλιοκομματικές δυνάμεις, ίσως να μην επεδίωξαν, αλλά βολεύτηκαν με την θυσία τής Κύπρου, διότι έτσι ξανάπιασαν δουλειά. Την θυσία τής Κύπρου πιθανότατα σχεδίασαν μόνο σε πολύ υψηλά επίπεδα, για να πέσει η χούντα και να αναλάβουν οι ίδιοι και πάλι. Η Εκκλησία ήταν με το μέρος των “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”. Κατά τ’ άλλα, όπως έγραψα, δεν υπέφερε σύσσωμος ο ελληνικός λαός επί χούντας τα όσα υπέφερε στην Κατοχή, και πολλοί ήσαν μάλιστα ευχαριστημένοι με την δικτατορία για διαφόρους λόγους. Μην βλέπεις που μετά την πτώση της, γίναμε όλοι αντιστασιακοί. Ο απλός λαός δεν ξέρω αν ενδιαφερόταν για την απόσυρση τής μεραρχίας Κύπρου, όπως και σήμερα ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα εθνικά μας θέματα. Πόσοι ειλικρινά ενδιαφέρθηκαν για τα Ίμια, αντιθέτως οι περισσότεροι επαίνεσαν την “σώφρονα” πολιτική τού Σημίτη, τα Σκόπια, ή ανησυχούν για τις σήμερα εντονότατα διαφενόμενες “Πρέσπες” τού Αιγαίου;
“Ο απλός λαός δεν ξέρω αν ενδιαφερόταν για την απόσυρση τής μεραρχίας Κύπρου”
Ο απλός λαός ενδιαφερόταν και πολύ μάλιστα για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο και την μοίρα της μεγαλονήσου, μέχρι την Χούντα. Δες για παράδειγμα τις μεγαλειώδεις μαθητικές, φοιτητικές και παλλαϊκές διαδηλώσεις υπέρ της Ένωσης και κατά της αγγλοκρατίας που έλαβαν χώρα κατά τις δεκαετίες ’50 και ’60 με δεκάδες τραυματίες. Η μετέπειτα επανάπαυση του λαού οφείλεται κυρίως στην Χούντα. Μην συγκρίνεις με τον σημερινό ωχαδερφισμό και εθνομηδενισμό με τον οποίον εμποτίστηκε η ελληνική κοινωνία σταδιακώς από την Μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα.
Κατά τα άλλα συμφωνώ.
Ας υπογραμμίσουμε τα δύο θετικά -κατά το άρθρο -στοιχεία της Μεταπολίτευσης ,
1.-Εξασθένησε τον κρατικό αυταρχισμό (με την καταλυτική βοήθεια της Ευρώπης ,στην οποία εντάχθηκε η χώρα).
2.-Απαξίωσε στρεβλές προσλήψεις του ελληνικού πολιτισμού σαν αυτές που με την βία επέβαλε ο δικτάτορας Μεταξάς και επιχείρησαν να επαναλάβουν οι χουντικοί της 21ης Απριλίου ”.
Να και το -κατά το άρθρο -αρνητικό.
”Το αν το σύστημα ,που προέκυψε μετά την κατάρρευση της δικτατορίας δεν κατάφερε να διαμορφώσει ένα νέο συνειδητό πλαίσιο πορείας και μας οδήγησε στη σημερινή τραγική εμπλοκή είναι ένα μεγάλο ζήτημα”.
Αλλά καλοί μου άνθρωποι και αδελφοί Έλληνες όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν δεν προέκυψαν τυχαία -δίκην φυσικών φαινομένων -. Κάποιοι Έλληνες -πολιτικοί και πολίτες -συνέβαλαν και στην σημερινή εποχή επιβάλλεται να κάνουμε τον εθνικό απολογισμό με γεγονότα και ονόματα ,γιατί πολιτική ανωνύμων δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει.
Να ξαναδούμε το θέμα-ΔΗΛΑΔΗ ”να ξαπλώσουμε την Ελλάδα στο ντιβάνι ψυχοθεραπευτή” για ”να ξεράσει”- υπνωτισμένη έστω – γιατί άφησε να γίνουν οι εθνικές καταστροφές και οι πολιτικές ανωμαλίες από το 1915-2015 και να ”μολογήσει” ποιες πολιτικές δυνάμεις και ποιοι πολιτικοί συνέβαλαν σαυτές τις καταστροφές και τις ανωμαλίες και να μας συμβουλεύσει πως και ποιους να αποφεύγουμε για να μη τις ξαναζήσουμε .
Πάλι για συνδρομή στην πολιτική Ιστορία της 60ετίας.
Στην συνάντηση Κόλλια(Παπαδοπούλου) και Ντεμιρέλ τον Σεπτέμβριο του 1967 σε Κεσάνη πρώτα και αμέσως μετά στην Αλεξανδρούπολη (Ξενία ΕΟΤ Μοτέλ Αστήρ ) -την έζησα επαγγελματικά -δεν συζητήθηκε η διπλή ένωση της Κύπρου ( ο πρωθυπουργός Κόλλιας και δεν είχε τέτοια εντολή και δεν μπορούσε να την συζητήσει τόσο εύκολα ,όταν την απέρριψαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις ).
Συζητήθηκε με απειλή πολέμου από τον Ντεμιρέλ η άμεση απομάκρυνση της Μεραρχίας, που είχε σταλεί-πέραν της ΕΛΔΥΚ που προβλεπόταν από τις Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου- μετά τον Αύγουστο του 1964, ύστερα από τα σοβαρά επεισόδια μεταξύ των διχασμένων από τον Δεκέμβριο του 1963 Κοινοτήτων της Κύπρου και την επέμβαση της Τουρκικής αεροπορίας, με θύματα αρκετούς ελληνοκυπρίους στρατιωτικούς και αμάχους.
Οι απριλιανοί αιφνιδιάστηκαν σαυτήν την συνάντηση και ”πήγαν να το παίξουν καθυστέρηση για την απόσυρση της Μεραρχίας” γιαυτό και παρά λίγο να είχαμε την ελληνοτουρκική σύρραξη τον Νοέμβριο του 1967 στον Έβρο -που ζήσαμε όσοι τότε υπηρετούσαν ή ζούσαν εκεί – .
Τελικώς στις 22 Νοεμβρίου 1967 -μάλλον και με παρέμβαση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ ,όπως στα Ίμια – δεν πραγματοποιήθηκε εκείνη η απειλή πολέμου του Ντεμιρέλ και τον Δεκέμβριο του 1967 απεσύρθη η Μεραρχία από την Κύπρο .
ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΊ ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΩΤΟ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΡΡΑΞΗ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ -ΙΔΙΩΣ ΤΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ-ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΣΥΡΡΑΞΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΟΛΜΗΣΕ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ 1967 -Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1974 ΚΡΥΦΤΗΚΕ ΤΕΛΕΙΩΣ-ΑΣ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΘΟΥΝ.
Υ.Γ Προσωπικά θα πρότεινα σήμερα εορτή του πολιούχου του Στρατού Αγίου Γεωργίου ,που συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον θάνατο του Μακεδόνα τέως πρωθυπουργού και τέως προέδρου της Δημοκρατίας Κων/νου Καραμανλή ,να θυμηθούμε όλοι οι Έλληνες την προσφορά του στην Πατρίδα από το 1955-1995 και την αγνωμοσύνη και την αγένεια των πολιτικών του αντιπάλων και πολλών ” αριστεροπροοδευτικών” Ελλήνων .
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΕΝΑΣ ΟΛΟΪΔΙΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΜΑ ,ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ”ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ” ΕΔΩ ΚΑΙ 40 ΧΡΟΝΙΑ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
“Το κράτος δικαίου χωλαίνει στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός υπαγορεύει δημοσίως στη δικαιοσύνη τι να κάνει, η χώρα δεν μπορεί να υπερασπίσει τα σύνορά της, δεν έχει στρατηγικούς στόχους για το τι θέλει, οι θεσμοί είναι καχεκτικοί και υποταγμένοι στην εκτελεστική εξουσία, τα ΜΜΕ ελεγχόμενα, μια οικονομική ολιγαρχία με χαρακτηριστικά πολιτικής υποκουλτούρας καθορίζει τις εξελίξεις, και το πολιτικό προσωπικό είναι μέτριου επιπέδου.”
Πιστεύω όσα θέτετε παραπέμπουν στην παιδεία IMHO, κ. Σαββίδη. Μέτριο προσωπικό έχουε, διότι η μάζα που τους ψηφίζει είναι πολύ κάτω από το ΜΕΤΡΙΟ.
Πέτυχα μέσα στο ΣΚ στην ΕΡΤ τον Χρυσόγονο και σε μια φάση του τέθηκε το θέμα “Γεωργούλη”.
Πρόκειται για ένα από τα σοβαρότερα στελέχη που είχε ο μπαχαλο-Σύριζα. Οπότε δεν είναι τυχαίο το ότι πήγε στο ΠΑΣΟΚ.
Σωστά έθεσε ο άνθρωπος τι είδους ψηφοφόρους έχουμε, όταν ψηφίζουν με βάση τη φάτσα και μόνο – παραθέτω κάποια ονόματα (Ζαγοράκης, Γεωργούλης, Αρβανίτης, Γλέζος κ.ο.κ.) – και πολύ σωστά είπε το εξής:
Όταν στο σχολείο έχουμε Ιστορία & Θρησκευτικά όταν τα παιδιά δεν έχουν ιδέα από ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, ΣΥΝΤΑΓΜΑ κλπ, τότε είναι φυσικό να παρατηρούνται αυτά τα χάλια και ρεζιλίκια στην Ευρωβουλή.
Να ψηφίζει η ελληναρία δηλ Γεωργούλη, ο οποίος με τη σειρά του ψήφισε ΛΕΥΚΟ στην ψήφο εμπιστοσύνης της Ευρωβουλής lol.
Υπάρχει μάθημα στα σχολεία, που διδάσκει και το πολίτευμα και το σύνταγμα. Νομίζω λεγόταν “Αγωγή τού πολίτη” και τώρα “Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή”. Ίσως ισχύουν και οι δύο τίτλοι, αλλά διδάσκονται σε διαφορετικές τάξεις.
Πιθανόν όμως να είναι αυτό το μάθημα να είναι “η ώρα του παιδιού, όπως τα Αγγλικά και η Πληροφορική που ΙΜΗΟ είναι από τα σημαντικότερα.
Αντί να έχουμε μαθήματα περί Υγείας, Διατροφής, Οδήγησης, Συμπεριφοράς κλπ, έχουμε Θρησκευτικά.
Ε, ας τα λουστούνε με τον κάθε Γεωργούλη και τον κάθε Ζαγοράκη.
Παιδεία μήπως και μειωθούν οι αγράμματοι, όπως ο ανεκδιήγητος σταθμάρχης στα Τέμπη, γαμώ το κωλο-δημόσιο να πούμε.
Τα μαθήματα γίνονται. Αν οι μαθητές τα μετατρέπουν δε παιδική χαρά, αυτό δεν είναι λάθος τής Πολιτείας. Παιδεία υπάρχει για όσους την θέλουν, όμως κανέναν δεν μπορείς να αναγκάσεις να την δεχτεί.
Σε αυτό δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς.
Εγώ πάντως αν είχα το Υπουργείο Παιδείας, θα έβγαζα τα μισά μαθήματα τα οποία είναι παντελώς άχρηστα και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή.