Του Παντελή Σαββίδη
Συμπληρώνονται σήμερα 40 χρόνια απο τον Οκτώβριο του 1981 όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε, για πρώτη φορά, την κυβερνητική εξουσία. Τρόπος του λέγειν εξουσία. Ακόμη, τότε, το βαθύ κράτος ανήκε στη δεξιά και η ανάδειξη στην κυβέρνηση δεν σήμαινε τίποτε. Αυτήν την πραγματικότητα, τότε, προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί ο Συριζα όταν έγινε κυβέρνηση και για να δικαιολογήσει την ανεπάρκειά του επιχείρησε να αποδώσει τους λόγους στην διάκριση κατοχής της κυβέρνησης και της εξουσίας. Ένας λαϊκισμός που διακωμωδήθηκε αφού δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Είχε φροντίσει το ΠΑΣΟΚ να αποδομήσει το δεξιό κράτος που το 1981 ήταν υπαρκτό.
Στην μακρά ασκηση της κυβερνητικής εξουσίας απο το ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, στην κατάληξή της στην οικονομική κρίση αποδόθηκαν όλες οι αιτίες των αρνητικών φαινομένων της σύγχρονης Ελλάδας.
Η πραγματκότητα είναι πιο σύνθετη, χωρίς, να αποκλείονται οι τεράστιες ευθύνες του κόμματος που κυβέρνησε τόσα χρόνια. Η κατάληξή του ήταν ένας εκφυλισμός και ένας έλεγχος του κράτους σαν και αυτόν που ήρθε να αποδομήσει.
-Το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε τα περιθωριοποιημένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μετά τον Εμφύλιο. Δεν ήταν, μόνο, αριστερά αυτά τα στρώματα. Μια σκληρή δεξιά δημιούργησε με τη βοήθεια των Αμερικανών ένα αποκρουστικό κράτος το οποίο απέκλειε, εκ προοιμίου, τον μισό πληθυσμό. Στον πληθυσμό αυτό, σε μερικές περιοχές, δεν επιτρεπόταν ουτε καν η είσοδος σε δημόσιες υπηρεσίες για να διευθετήσει τρέχουσες υποθέσεις του.
Αυτά τα στρώματα, λοιπόν, ήρθαν στην κυβέρνηση. Και χωρίς να τα δικαιολογώ την άσκησαν με όλους τους φόβους και τα συμπλέγματα που τα δημιούργησε η περιθωριοιποίηση και ο φόβος της δίωξης. Αν θέλετε και με μια εκδικητική διάθεση.
Στο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι αν αυτά τα στρώματα έπρεπε να μπούν στο παιχνίδι της πολιτικής ή θα έπρεπε να είναι, για πάντα, περιθωριοποιημένα. Και αν η περιθωριοποίησή τους ήταν, μονίμως, εφικτή.
Τα κόμματα δεν είναι εκπαιδευτικοί φορείς. Δεν διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Εκφράζουν κοινωνικές ομάδες, όπως έχουν διαμορφωθεί.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν μια αναγκαιότητα στην πολιτική ζωή της χώρας. Το αν αυτοί που το συγκρότησαν το εκφύλισαν είναι μια άλλη υπόθεση. Πάντως, ελάχιστοι θα είναι οι ¨Ελληνες που δεν θα πέρασαν έστω και στιγμιαία, στις εκλογές, απο τις τάξεις του και κανείς που να μην ωφελήθηκε απο την κυβερνητική του παρουσία.
Είχε και μια, ακόμη, προσφορά το ΠΑΣΟΚ στην ελληνική πορεία. Όντας κόμμα,ουσιαστικά, σοσιαλδημοκρατικό, κράτησε μετά την μεταπολίτευση στους κόλπους του την λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση, λόγω δικατορίας, η οποία, αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, θα διοχετευόταν, εν πολλοίς, στην παραδοσιακή αριστερά, στην οποία, τότε, περιλαβμανόταν και το ΚΚΕ Εσ.
Φαινόμενα, δηλαδή, τύπου Συριζα θα αντιμετωπίζαμε απο τότε. Υπενθυμίζω πως το 3% του Συριζα στο οποίο προστέθηκαν οι αυτοαποκαλούμενοι “ανδρεϊκοί” του ΠΑΣΟΚ και ορισμένοι δεξιοί και του έδωσαν την κυβέρνηση, προερχόταν, κατά βάσιν, απο το ΚΚΕ Εσ και τις διασπάσεις του ΚΚΕ.
Ένα τρίτο σημείο άξιο λόγου της μακράς κυβερνητικής παρουσίας του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι δημιούργησε θεσμούς τους οποίους είτε τα άτομα που τους διαχειρίστηκαν είτε οι επόμενες κυβερνήσεις δεν αξιοποίησαν. Για παράδειγμα, κανείς δεν αμφιβάλλει πως το ΕΣΥ ήταν μια αναγκαιότητα. Ως ένα βαθμό λειτούργησε. Απο ένα σημείο και πέρα υπονομεύθηκε. Σήμερα καρκινοβατεί. Είμαστε σίγουροι πως η σημερινή ή η χθεσινή κυβέρνηση το θέλουν;
Ένα άλλο είναι ο περίφημος νόμος Πεπονή για τις προσλήψεις. Έχει υπονομευθεί αλλά σε αρκετά σημεία λειτουργεί. Και κανείς δεν τον αμφισβητεί.
Ακόμη και οι συνεταιρισμοί ήταν μια θετική επιλογή για τις ανάγκες του τόπου και την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ. Το αν τους καταχράσθηκαν όσοι τους στελέχωσαν δεν φταίει, μόνο,το ΠΑΣΟΚ. Ούτε φταίει για τις συνδικαλιστκές ακρότητες. Μιλάμε για μια εποχή όπου ο υγιής συνδικαλισμός μπορεί να ήταν αναγκαίος.
Εν ολίγοις, πρέπει να διαχωρίσουμε την αναγκαιότητα ενός φορέα για μια εποχή, απο τα στελέχη και τα μέλη που τον πλαισιώνουν και απο το σύνολο του λαού στον οποίο απευθύνεται. Η πρόταση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, σήμερα, φαίνεται ως αναγκαιότητα εκείνης της εποχής. Αλλά αν προχωρούσε η τότε κυβέρνηση στην υλοποίησή της θα διαλυόταν η χώρα.
Αυτό, λοιπόν, το Κίνημα επι δικτατορίας αποτέλεσε έναν πόλο συσπείρωσης μη δεξιών και μη αριστερών (της παραδοσιακής αριστεράς) ανθρώπων. Ήταν αναγκαίο για τη χώρα και στη μεταπολίτευση.
Είναι αναγκαίο και σήμερα. Δεν μπορεί η χώρα να έχει ως αξιωματική αντιπολίτευση ένα μόρφωμα όπως ο Συριζα. Και δεν μπορεί η χώρα να έχει, μονίμως, μια δεξιά κυβέρνηση που να την κυβερνά.
Γι αυτό και οι επικείμενες εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας του είναι κρίσιμες. Ή θα το διαλύσουν ή θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό.
Σε κάποιους νεοσσούς πρέπει να υποδειχθεί ο σεβασμός στην ιστορία του κινήματος. Και να αποχωρήσουν απο την διεκδίκηση της ηγεσίας του. Δεν μπορεί ο κάθε συνοικιακός πιτσιρικάς της Αθήνας να διεκδικεί την ηγεσία ενός ιστορικού κινήματος, με απόφαση που πήρε με την παρέα του στα μπαράκια.
Η ηγεσία πρέπει να περάσει στην επόμενη γενιά απο αυτήν που διαχειρίσθηκε τις τύχες του ως κυβερνητική παρουσία. Και η γενιά αυτή να υποστηριχθεί απο όλους για να διασφαλιστεί η ενότητα. Να επιστρέψουν και όσοι αποχώρησαν και πήγαν στον Συριζα ή τη ΝΔ. Το πρόσωπο που μπορεί να εκφράσει αυτήν την ανανέωση έχει τις προϋποθέσεις να τους συσπειρώσει. Και θα πρέπει να σεβαστεί και τους σημερινούς ανθυποψήφιούς του.
Τέλος, επειδή άρχισε να αναπαράγεται το σενάριο επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου, απο τις παρεϊστικες αθηναϊκές ομάδες που μεταξύ τυρός και αχλαδίου προσπαθούν να διαμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό, ας γίνει σαφές πως ο κόσμος δεν θα στηρίξει έναν άνθρωπο που υπέδειξε στους κύπριους να μην υπογράψουν συμφωνία με την Αίγυπτο για να μην ενοχληθεί η Τουρκία.
Φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τη χρεοκοπία της χώρας;
Ούτε τότε χρειζόταν, ούτε πολύ περισσότερο τώρα χρειάζεται αυτή η μαφία με τον μανδύα τού σοσιαλισμού, που ανήγαγε σε modus vivendi την αρπαχτή, την διασπάθιση/κλοπή δημοσίου χρήματος και την ήσσονα προσπάθεια.
“Πάντως, ελάχιστοι θα είναι οι ¨Ελληνες που δεν θα πέρασαν έστω και στιγμιαία, στις εκλογές, απο τις τάξεις του και κανείς που να μην ωφελήθηκε απο την κυβερνητική του παρουσία”
Πώς βγάζετε αυτά τα συμπεράσματα, σύντροφε; Εγώ όχι μόνο δεν ωφελήθηκα, αλλά βλάφτηκα τα μέγιστα και πολλαπλώς από την “κυβερνητική του παρουσία” και ασφαλώς δεν πέρασα ποτέ από τις τάξεις του. Αυτό το πλήρωσαν πολλοί έντιμοι άνθρωποι, επειδή ακριβώς δεν θέλησαν να περάσουν από τις τάξεις του.
Επειδή ,αγαπητέ κ.Σαββίδη γνώρισα και έζησα-ΚΑΛΑ- την πολιτική αστάθεια και εκτροπή από το 1963-1974 ήταν αδύνατο να μη προκύψει κόμμα υπό τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου -που ήταν ένας από τους ”πυρομανείς” του 1965 στην Μεταπολίτευση, αλλά όλοι οι Έλληνες πίστευαν ότι μετά την εμπειρία της 7ετίας και των πολιτών και του ιδίου ανά τας Ευρώπας -μετά την απελευθέρωσή του με Αμερικανική παρέμβαση το 1968, θα δημιουργούσε όχι το ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα -το ΠΑΣΟΚ- και ότι μετά την ανάληψη της εξουσίας με τέτοιο ποσοστό και την ευτυχή συγκυρία της εισόδου μας στην τότε ΕΟΚ-που περιέργως καταψήφισε-θα δημιουργούσε την Σουηδία του Νότου.
Αντ’αυτού ανέθεσε στους ”πρασινοφρουρούς” υπό τον Κουτσόγεωργα και τα άλλα παιδιά με την εφημερίδα ΑΥΡΙΑΝΗ να δημιουργήσουν ”τεκτονικές” αναταράξεις ‘ στην ελληνική κοινωνία ,με αποκορύφωμα την εξαπάτηση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Καραμανλή και την επιβολή με την αμφισβητήσιμη(από τον ΄΄πρύτανη΄΄ των Συνταγματολόγων Μάνεση) ψήφο του προεδρεύοντος της Δημοκρατίας Αλευρά, τον υπερτιμημένο από το 1963 πρωτοδίκη τότε κ.Σαρτζετάκη και να μας κληρονομήσει έκτοτε την ”μισητή” πια πρωθυπουργικοκεντρικη Δημοκρατία., που ”τρέμει” μήπως βρεθεί ξανά με πρωθυπουργό ένα άλλο κ.Τσίπρα,
Στα άλλα θέματα -στα οποία δεν έδωσε και τόσο σημασία είχαμε και ΄έχουμε τους αναξιολόγητους από τότε εκπαιδευτικούς, τους παντοδύναμους συνδικαλιστές, όλα τα οχήματα στα πεζοδρόμια, την 24ωρη μετακίνηση και το γλεντοκόπι στα ”΄κέντρα πολιτισμού”, την υπαλληλοποίηση των λειτουργών της υγείας με το αναγκαίο ΕΣΥ- που και προηγουμένως λειτουργούσε με περισσότερες επιτυχίες στα Νοσοκομεία- τον διπλασιασμό των δημοσίων υπαλλήλων και τον πλήρη κομματισμό στην επιλογή των ανωτάτων στελεχών και στον καλούμενο σκληρό Δημόσιο τομέα και τέλος την” επαναστατικότητα ”στην σπουδάζουσα νεολαία ,τα οποία ΟΛΑ αυτά είναι αδύνατο να ”εκσυγχρονισθούν ” όσο υπάρχουν οι νοοτροπίες του συστήματος ΠΑΣΟΚ που τα καθιέρωσε επί 22 χρόνια με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις του.
Θα τελειώσω με δύο φράσεις” κλισέ” Με το ΠΑΣΟΚ δεν ήρθε μόνο ο λαός στην εξουσία ,αλλά διορίστηκε σαυτήν” και το ”Σας διορίσαμε στο Δημόσιο και μαζί τα φάγαμε”..
Τέτοιο ΠΑΣΟΚ ,ή, άλλο τέτοιο κόμμα να μη ξαναγνωρίσουν και να μη ξαναψηφίσουν οι Έλληνες.
Τα τεκταινόμενα στο ΚΙΝΑΛ μ΄ έκαναν να αναρωτηθώ . Ρε λες να προκύψει κάτι σοβαρό; Η επανεμφάνιση του Γιώργου με επανέφερε.
Τα politics είναι ένα βρωμερό παιχνίδι της Power, αδιανόητο καθ’ ολοκληρίαν για τα ελληνικά μυαλά. Τα οποία, έτσι, αρνούνται ότι το υπάρχον «πολιτικό» Σύστημα είναι θέατρο σκιών σε βάρος της Κοινωνίας. Θέατρο που προσφέρει ελπίδες στους πολλούς και πλουτισμό συν δόξα στους λίγους.
Ακόμα και τα κινήματα κάθε είδους, στην αρχή μόνο είναι γνήσια. Αμέσως πέφτει επάνω τους το Σύστημα και τα οικειοποιείται (recuperation). Αποτελούν τη ΧΑΡΑ της ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ:
Τον Αντρέα τον χρησιμοποίησαν οι Δυνάμεις όπως στο παραμύθι της «μαγικής φλογέρας». Λόγω μοναδικού χαρίσματος, οδήγησε χαρούμενα τα ποντίκια στο ποτάμι για πνίξιμο.
Η δυτική δεξιά υπήρξε ένα θετικό/δημιουργικό (ποτέ δημοκρατικό) κίνημα αστών στη βάση της αντιπαλότητας Ιδιωτικού-Δημοσίου (: ιδιωτική πρωτοβουλία κατά μοναρχικού κράτους). Η δυτική αριστερά προήλθε από αρνητική/«επαναστατική» αντιπαλότητα αγροτών-σκλάβων κατά φεουδαρχών (:ατομική ελευθερία κατά της ιδιοκτησίας επί ανθρώπων).
Η ελληνική δεξιά δεν υπήρξε ποτέ δημιουργική αφού δεν υπήρξαν αστοί και γηγενής μοναρχία. Και η αριστερά υπήρξε μαϊμού αφού δεν υπήρξε ούτε φεουδαλική ούτε βιομηχανική σκλαβιά. Οι «νοικοκυραίοι» στήριζαν πάντα το «εξευγενισμένο» (πολιτιζέ) στυλ της Δύσης (τύπου Μαυροκορδάτου) και οι «περιθωριακοί» τους Κωλέττηδες που κάνουν αρπαχτές στο όνομα του λαού. Τόσο το πατριωτικό στυλ Κολοκοτρώνη όσο και η παραδοσιακή λαϊκή βάση της Αυτονομίας τέθηκαν εξ αρχής εκτός «πολιτικής».
Το ΠΑΣΟΚ δεν εκφυλίστηκε, τέθηκε εξ αρχής ως εργαλείο της Power εναντίον της Πολιτικής. Οι Δυνάμεις άλλαξαν εργαλεία και έτσι το έθεσαν σε αχρηστία (σαν να λέμε ότι βρέθηκε πλαστικό για να αντικαταστήσει ένα ορυκτό και έτσι έκλεισε το ορυχείο).
Αντί για «αναγκαιότητα συμμετοχής των περιθωριακών στρωμάτων», καλύτερα να μιλάμε για την αναγκαιότητα της Κοινωνίας να μπει στο παιχνίδι. Το να σκεφτόμαστε με όρους «παρατάξεων» σε ένα Σύστημα που παραγνωρίζει εξ ορισμού την Κοινωνία εγκλωβίζει τα λαϊκά στρώματα στο χαρακίρι της «συμμετοχικής δημοκρατίας».