Π.Ήφαιστος
Γράφει ο Νίτσε: «… πρέπει να εκθέσουμε τώρα πως διαδόθηκε η επιρροή του Σωκράτη έως τις μέρες μας και σ’ όλο το μέλλον, στους μεταγενέστερους, σαν σκιά που συνεχίζει να μεγαλώνει καθώς δύει ο ήλιος και πως προκαλεί μια συνεχή αναδημιουργία της τέχνης –της τέχνης με την πιο μεταφυσική, ευρεία και βαθιά έννοια– και πως η ατελεύτητη διάρκεια της επιρροής αυτής εγγυάται την ατελεύτητη διάρκεια της τέχνης. … Σχεδόν όλες οι εποχές και όλα τα στάδια της κουλτούρας προσπάθησαν κάποια στιγμή, με βαθιά δυσθυμία, να απελευθερωθούν από τους Έλληνες, επειδή κάθε προσωπική, εμφανώς πρωτότυπη και αξιοθαύμαστη δημιουργία φαινόταν, σε σύγκριση με εκείνους, να χάνει ξαφνικά τη ζωή και το χρώμα της και να γίνεται αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμη και καρικατούρα. Και έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού λαού …. (που) … έχουν την αξίωση ότι διαθέτουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυία από τις μάζες. … ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος δεν ήταν αρκετό για καταστρέψει αυτό το αυτάρκες μεγαλείο. Κι έτσι νοιώθει κανείς ντροπιασμένος μπροστά στους Έλληνες, εκτός κι αν εκτιμά την αλήθεια πάνω απ’ όλα και τολμά να αναγνωρίσει ακόμη και τούτη την αλήθεια: ότι οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας πάντα και κάθε άλλης κουλτούρας, αλλά και ότι σχεδόν πάντα τα άρματα και τα άλογα είναι κατώτερης ποιότητας και δόξας από τους οδηγούς τους …».
Αυτή η παραστατική περιγραφή του Νίτσε για τον διαχρονικό πολιτικό πολιτισμό της Ελληνικότητας γεννά το ερώτημα κατά πόσο μετά την αποτυχία της Εθνεγερσίας οι σύγχρονοι Έλληνες είναι «ηνίοχοι» της ζωής τους και του πολιτισμού τους και πρωταγωνιστές του πνεύματος διεθνώς, ή αντίθετα, είναι «άλογα» μιας ξενοκρατούμενης «κρατικής άμαξας» της οποίας τους δύο τελευταίους αιώνες ηνίοχοι είναι οι εκάστοτε ηγεμονικές δυνάμεις στους συνασπισμούς των οποίων το νεοελληνικό κράτος «ανήκει». Τονίζεται η θέση που συχνά ακούγεται ότι η Ελλάδα «ανήκει» στον εκάστοτε συνασπισμό αντί της θέσης ότι «είναι ενταγμένη ως κυρίαρχο κράτος, ορίζει τα εθνικά συμφέροντά της και διαρκώς διαπραγματεύεται και συναλλάσσεται για να επιτυγχάνει ισόρροπες και συμμετρικές σχέσεις».
Υπό το πρίσμα μιας ορθής κοσμοϊστορικής θέασης των αφετηριών και των διαδρομών πέντε περίπου χιλιετιών γνωστής ιστορίας του πολιτικού πολιτισμού, η Εθνεγερσία των Ελλήνων τον 18ου αιώνα και ο Μεταπολεμικός Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων της Κύπρου αναβίωσαν και ανάδειξαν τον διαχρονικό ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό της Ελληνικότητας. Τον πολιτικό πολιτισμό της Εθνικής Ανεξαρτησίας που συμβολίζει την συλλογική ελευθερία ενός έθνους και τις προϋποθέσεις κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι που προσανατολίζουν προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας.
Η αποτυχία της Εθνεγερσίας τον 18ο αιώνα, για λόγους που εξετάζονται σε άλλες δημοσιεύσεις, αποτελεί μεγάλη οπισθοδρόμηση, ακόμη μεγαλύτερη σε σύγκριση με τους εμφύλιους πολέμους της κλασικής εποχής. Το ίδιο ισχύει εάν η οπισθοδρόμηση αυτή συγκριθεί με την Ρωμαϊκή κατάκτηση, με την πτώση του Βυζαντίου και με την μακραίωνη Οθωμανική υποδούλωση. Τα ψηφίσματα των Εθνοσυνελεύσεων της Εθνεγερσίας, τα κείμενα του Ρήγα, οι δηλώσεις, οι θέσεις και οι πράξεις των Επαναστατών και πολλές άλλες μαρτυρίες πριν και μετά την Επανάσταση πιστοποιούν ότι εάν εν μέσω δεσποτικών αποικιοκρατικών διοικήσεων εκπληρώνονταν οι διακηρυγμένοι σκοποί, ενδεχομένως θα άλλαζε ο ρους της ιστορίας.
Αυτό γιατί όχι μόνο θα επιτάχυνε τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης αλλά το δημοκρατικό παράδειγμα όπως αποτυπώθηκε στα ψηφίσματα των Εθνοσυνελεύσεων, και που είχε ήδη επηρεάσει το τότε νεόδμητο Αμερικανικό κράτος, θα προκαλούσε επαναστάσεις των μετά-Μεσαιωνικών Ευρωπαϊκών κοινωνικών οντοτήτων που εκκολάπτονταν στα θεμέλια των ίδιων των ολιγαρχικών κρατικών διοικήσεων του 17ου και 18ου αιώνα.
Η αποτυχία της Γαλλικής εξέγερσης και στην συνέχεια της Ελληνικής Εθνεγερσίας οδήγησε σε ένα πολιτικό και στοχαστικό κατήφορο που συνεχίζεται:Οι παλινωδίες και αντιφάσεις του μετα-Μεσαιωνικού πολιτικού στοχασμού, ο προσανατολισμός και οι σταθμοί του κρατικού γίγνεσθαι και του διακρατικού συστήματος, η γένεση του αστικού κράτους και της αποικιοκρατίας, οι μηδενιστικές παραδοχές, τα εσχατολογικά μετακρατικά/υπερκρατικά διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα και ο συγκαιρινός μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός είναι αλληλένδετα φαινόμενα. Εν τούτοις, η συμβατική σοφία και η βιβλιογραφία κατά κανόνα και για ακατανόητους λόγους τα αναμιγνύει όλα, τα δοξάζει όλα, τα ωραιοποιεί όλα, δημιουργεί μια εικόνα γραμμικής κίνησης χωρίς καμπυλότητες, λοξοδρομήσεις και αντιστροφές και κυριολεκτικά αποσιωπά πρωτοφανείς μαζικές εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες των μετα-Μεσαιωνικών ανθρώπων με σκοπό να κατασκευαστούν κράτη και να διασφαλιστεί κρατική συνοχή.
Ακόμη, λησμονείται ότι οι ολιγαρχικές-δεσποτικές και αποικιοκρατικές μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης που διαδέχθηκαν τις ηγεμονικές διοικήσεις του Μεσαίωνα επί αιώνες καταλήστευαν τους πόρους των υπόλοιπων εθνών του πλανήτη, πολλά από τα οποία διέθεταν πολιτισμό πολλών αιώνων και σε μερικές περιπτώσεις και χιλιετιών. Λησμονείται επίσης ότι αυτή η καταλήστευση του πλανήτη, ενώ κατέστειλε την εξέλιξη πολλών εθνών προκάλεσε και εισροή κολοσσιαίων πόρων στην Ευρώπη δημιουργώντας βιομηχανίες και οικονομικά συστήματα που έφεραν μια δυσβάστακτη δομική ασυμμετρία μεταξύ Βορρά και Νότου. Αυτά τα κατά τα άλλα πασίγνωστα γεγονότα της μετά-Μεσαιωνικής διαχρονίας, τα τετελεσμένα των οποίων οι διαφωτιστές και οι ιδεολογικοί τους απόγονοι επιχείρησαν είτε να αποσιωπήσουν είτε να υποτιμήσουν, είχαν δύο ακόμη αποτελέσματα:
Πρώτον, η πολιτική σκέψη υπηρετούσε σχεδόν αποκλειστικά καθεστωτικούς σκοπούς και αξιώσεις αθέσπιστης ισχύος –κάτι που κορυφώθηκε με την έλευση των μετακρατικών/υπερκρατικών εσχατολογικών ιδεολογικών δογμάτων– με αποτέλεσμα ο πολιτικός στοχασμός να παραμείνει φτωχός συγγενής της κλασικής εποχής και των Βυζαντινών στοχαστών. Τους Νέους Χρόνους οι εσχατολογίες που κήρυτταν την έλευση ανθόσπαρτων μετακρατικών τόπων εσχατολογικά ιδεολογικά προσδιορισμένων, μοιραία, αντί ανοδικής πολιτικής και στοχαστικής τροχιάς δημιούργησαν μια μεγάλη δεξαμενή φαντασιόπληκτης ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας, της οποίας μεγάλες ποσότητες κατάλοιπων διαιωνίζονται στον 21ο αιώνα και αποτελούν κύρια αίτια των καταμαρτυρούμενων παθογενειών του σύγχρονου κρατοκεντρισμού.
Δεύτερον, με τη μετάβαση από τους Αναγεννησιακούς στους διαφωτιστές, όταν κατά βάση και ουσιαστικά κυριάρχησε ο αθεϊσμός, ο υλισμός και η αντί-πνευματικότητα, δυσκόλεψε την άντληση σωστής γνώσης από τις εμπειρίες από τον οικουμενικών προδιαγραφών διαχρονικό ανθρωποκεντρικό ελληνικό πολιτικό πολιτισμό. Όπως συχνά τονίζουμε, παρά το γεγονός ότι μερικοί μοντερνιστές στοχαστές ήταν αναμφίβολα ιδιοφυείς-μεγαλοφυείς και έγραψαν κείμενα ιδεολογικά προσανατολισμένα που πολλούς έπεισαν –χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Μαρξ και Καντ–, τα μετα-Μεσαιωνικά χρόνια η πολιτική σκέψη περιορίστηκε εάν όχι καθηλώθηκε και εκμηδενίστηκε επειδή υπήρχαν υψηλά υλιστικά-μηδενιστικά τείχη και περιοριστικές αντί-πνευματικές οροφές που εμπόδιζαν την καθαρή θέαση του κόσμου και των κοσμοϊστορικών προσανατολισμών κατά τη διάρκεια πέντε περίπου χιλιετιών πολιτικού γίγνεσθαι. Υποτίμησαν επίσης τον ρόλο του πνεύματος και των πολιτισμών στο πολιτειακό γίγνεσθαι. Αυτά και τα συμπαρομαρτούντα, σχετίζονται επίσης με την ελλειμματική γνώση της κλασικής εποχής, τη διαστρεβλωμένη αντίληψη του Αριστοτελισμού που περιέγραψε επακριβώς ο Παναγιώτης Κονδύλης και την παντελή άγνοια της Βυζαντινής κοσμοπολιτείας (που εν πολλοίς συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας).
Ενίοτε η έκθαμβη ενθουσιαστική αναφορά στην κλασική εποχή είναι χαρακτηριστική του γεγονότος ότι ακόμη και στοχαστές υψηλών νοητικών προδιαγραφών της εποχής συγκρινόμενοι με τους κλασικούς έδιναν έναν άνισο αγώνα εν μέσω περιορισμένης όπως είπαμε θέασης λόγω υλιστικών τειχών. Εξ ου και η παράθεση στην αρχή του παρόντος κειμένου του αποσπάσματος κειμένου του Νίτσε, ο οποίος περιγράφει παραστατικά τις τάσεις για σύγχρονες καρικατούρες της κλασικής εποχής, για ηνίοχους που είναι οι στοχαστές της κλασικής εποχής και για άλογα που είναι στοχαστές της εποχής μας. Αυτή η θέση του Νίτσε αξίζει να εξεταστεί περαιτέρω για να γίνουν πιο κατανοητές οι καθημερινά καταμαρτυρούμενες σύγχρονες παθογένειες της πολιτικής σκέψης και της πολιτικής πράξης.
Υπογραμμίζεται ότι δεν υποτιμάται η σημασία των Αναγεννησιακών στοχαστών 
και καλλιτεχνών ιδιαίτερα των πρώτων μετά-Μεσαιωνικών χρόνων. Όμως, θα πρέπει να συνεκτιμάται δεόντως, αφενός το πώς οι μετά-Μεσαιωνικές πολιτικές και πληθυσμιακές προϋποθέσεις τους καθήλωσαν, και αφετέρου, το γεγονός ότι μετά τον 16ο αιώνα υπήρξαν πολλοί και εξαιρετικά ευφυείς στοχαστές, αλλά οι περισσότεροι επηρεάζονταν από τη διολίσθηση στον υλισμό, την αντί-πνευματικότητα και τον μηδενισμό των κατά τον Κονδύλη «συνεπών μηδενιστών» (Μαρκήσιος de Sade κ.α.), οι παραδοχές των οποίων εξ αντικειμένου είναι προπολιτικά προσανατολισμένες.
Για να το πούμε διαφορετικά, αντί το πνεύμα, ο πολιτισμός και οι τέχνες να ανυψωθούν και να υπερισχύσουν, η κρατική συγκρότηση οδηγήθηκε στην εκδίωξη του πνεύματος αλλά και στην ανάλογη προσαρμογή των τεχνών και των γραμμάτων (εξ ου και η θεοποιημένη «μεταμοντέρνα τέχνη»). Το πνεύμα όμως δεν εκδιώκεται γιατί ότι και να ειπωθεί όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν πνεύμα, και μάλιστα, όταν εντός ή εκτός πόλεως είναι αθέσπιστο, ενδέχεται να είναι και θηριώδες, ενώ το στοίχημα του πολιτικού πολιτισμού είναι το πώς θα θεσπιστεί πολιτικά το κράτος για να σταθεροποιήσει τις συμπεριφορές σύμφωνα με τις επιταγές του συλλογικού βίου.
Εν τέλει, όταν ο συνεπής μηδενιστής Μαρκήσιος de Sade γράφει ότι «φονεύει ή βιάζει και ηδονίζεται» σημαίνει ότι –έστω και αν ισχυρίζεται ότι η ψυχή και το πνεύμα είναι «σαλέματα της ύλης»– αυτός και κάθε άλλος διαθέτει, εν τέλει, «κάποιου είδους» πνεύμα και ψυχόρμητα. Μάλιστα, εάν οποιοδήποτε άτομο είναι γνήσιος φορέας παραδοχών παρόμοιων με τον de Sade, προγραμματικά και εξ αντικειμένου αυτά τα ψυχόρμητα πιθανότατα εκδηλώνονται βάρβαρα, δολοφονικά και κτηνωδώς. Εξάλλου, εάν σταθούμε στον ισχυρισμό ότι η ψυχή και το πνεύμα είναι σαλέματα της ύλης, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει ή τουλάχιστον δεν γνωρίζουμε τα ενδότερα και αθέατα πεδία του ανθρώπινου όντος για να αποφανθούμε. Απλά παρατηρείται ότι το πνεύμα διαρκώς εκδηλώνεται. Και το ζήτημα είναι εάν είναι αθέσπιστο και άγριο ή θεσπισμένο και «πολιτικά πολιτισμένο».
Ψυχή, πνεύμα, ορμές, βιολογίες και συμπαρομαρτούντα δημιουργούν ταλαντώσεις της ανθρώπινης φύσης οι οποίες σταθεροποιούνται σύμφωνα με τις επιταγές του συλλογικού πολιτικού βίου που προϋποθέτει εύνομη και εύτακτη πολιτική ζωή (βλ. αναφορές στον Αριστοτέλη ένθεν και ένθεν). Βασικά αυτό έχουμε, όπως ήδη εξηγήσαμε, όταν μια νοερή ιστορική «στιγμή» πριν πέντε περίπου χιλιετίες τα ανθρώπινα όντα εξερχόμενα από την εποχή της βαρβαρότητας και εισερχόμενα στην πολιτική εποχή οργανώθηκαν σε πολιτικοοικονομικά ιεραρχημένες ομάδες. Αρχικά πρωτόλεια και εξελικτικά από την αρχαϊκή εποχή στην κλασική εποχή, όταν κορύφωσαν τον πολιτειακό πολιτικό πολιτισμό. Η μετάβαση από τον κρατοκεντρισμό στη μετακρατοκεντρική Βυζαντινή κοσμοπολιτεία, όπως εξηγείται σε άλλο σημείο, άργησε τόσο λόγω πρόωρου θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου όσο και λόγω Ρωμαϊκής κατάκτησης.
Υστερόγραφο: Το πιο πάνω κείμενο είναι προσαρμοσμένο απόσπασμα από την σελ. 310 κ.ε. του βιβλίου «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα – https://piotita.gr/?p=41774). Το ένατο κεφάλαιο αφορά την Ελληνική Εθνεγερσία για να περιγράψει το γεγονός ότι εν μέσω ηγεμονικών κρατικών διοικήσεων και κτηνωδών αποικιοκρατικών δομών η Εθνεγερσία αποτέλεσε το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός όχι μόνο των Νέων Χρόνων αλλά και όλων των κοσμοϊστορικών φάσεων. «Το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός» της ιστορίας επειδή εκδηλώθηκε σε μια ιστορική φάση όπου επιτυχία και εγκαθίδρυση ξανά μιας μετακρατοκεντρικής κοσμοπολιτείας δημοκρατικά δομημένης σε όλα τα επίπεδα, λογικά και αναμενόμενα θα ενδυνάμωνε τις αξιώσεις των μελών των κοινωνιών να καταστούν εντολείς μιας εντολοδόχου και ανακλητής εξουσίας.
Συναφή κείμενα
Εθνικός πολιτισμός, εθνική ιδιοσυστασία, μεταφυσική πίστη, δημοκρατία και ελευθερία https://wp.me/p3OqMa-2KJ
- «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2023). Σελίδα βιβλίου Εκδότη: https://piotita.gr/?p=41774
· Διεθνής πολιτική τον 21ο αιώνα και η επιτάχυνση των στρατηγικών διενέξεων μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. https://wp.me/p3OqMa-2QP
· ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός https://wp.me/p3OqMa-2IW
- Το Θουκυδίδειο Παράδειγμα ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής και η προσανατολιστική προσέγγιση https://wp.me/p3OqMa-2LM
- https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/permalink/6111392118972037/
- Η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων. https://wp.me/p3OqMa-2Jm …
· ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός https://wp.me/p3OqMa-2IW
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr www.ifestosedu.gr [email protected]
Twitter https://twitter.com/ifestosedu
Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/
Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώναςhttps://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνοhttps://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Τίτλοι-σύνδεσμοι αναρτημένων δοκιμίων, άρθρων https://wp.me/p3OqMa-26x
Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG
Φοβούμαι ότι εδώ έρχονται να συνδιαστούν η υπεροψία της εκ του ασφαλούς διαχείρισης όρων όπως αγώνας και θυσία από την μία και η αυθαιρεσία της σκέψης από την άλλη.
Αν αναφέρεστε στον τίτλο, είναι δικός μου, δεν συμφωνώ με τις επισημάνσεις σας αλλά αποδεκτές. Αν αναφέρεστε στον Ήφαιστο δεν ισχύουν. Ο Ήφαιστος υπηρετούσε στα ΟΥΚ κατά την εισβολή, παρέμεινε για μεγάλο διάστημα πίσω απο τις τουρκικές γραμμές με σαμποτάζ και άλλες ενέργειες. Η ομάδα του είχε αποκοπεί απο τα κέντρα διαταγών και δεν πήρε το μήνυμα της εγκατάλειψης. Πολεμούσε μέχρι τέλους.
Παντελή Σαββίδη ευχαριστώ. Οι διαχρονικές εμπειρίες διδάσκουν ότι ο Έλληνας -αλλά και το μέλος κάθε άλλης εθνικής οντότητας- εάν και όταν έχει την ευκαιρία παλεύει για την πατρίδα. Τρεις υπογραμμίσεις. Πρώτον, αυτό καταμαρτυρείται κατά κανόνα αλλά εξαιρέσεις πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Κατ’ εξαίρεση όχι μόνο μερικοί δεν επιδεικνύουν αυτοθυσία λόγω φόβου, ολιγωρίας ή και εφιαλτικών συνδρόμων. Δεύτερον, αντιστροφή του «κανόνα» αυτού παρατηρείται όταν τα μέλη ενός έθνους καταβυθίζονται-αποδυναμώνονται κοσμοθεωρητικά πολιτισμικά / πνευματικά και υπερισχύουν εμφύλιες διαιρέσεις και διενέξεις. Τρίτον, όσο περισσότερο συγκροτημένο και οργανωμένο είναι ένα κράτος τόσο περισσότερο ισχύει ο κανόνας και οι πολίτες λειτουργούν με όρους φιλοπατρίας και την Αριστοτελική ρήση: «Σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων, η πόλη είναι πιο σημαντική από την οικία και τον καθένα από μας». Παρόμοια η αληθινή και υγιής φιλοπατρία σχετίζεται με τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης και την διασφάλιση αληθινής/πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας που προσανατολίζεται προς την πολιτική ελευθερία με τρόπο που καθιστά τον πολίτη ολοένα και περισσότερο εντολέα και την εξουσία εντολοδόχο (και υπό αληθινές δημοκρατικές συνθήκες ανακλητή από τα μέλη της κοινωνίας).
Σε σχέση με τα πιο πάνω αξίζει να παραθέσουμε ένα εκτενέστερο απόσπασμα του Αριστοτέλη: «[Ο άνθρωπος εκτός Πόλης είναι είτε φαύλος και θηρίο είτε κάτι καλύτερο από τον άνθρωπο, δηλαδή Θεός]. Ότι λοιπόν ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό περισσότερο από τη μέλισσα και κάθε άλλο αγελαίο ζώο είναι φανερό. Διότι η φύση, κατά τη γνώμη μας, δεν κάνει τίποτα άσκοπα. Και απ’ όλα τα ζώα μόνον ο άνθρωπος έχει το χάρισμα του έναρθρου λόγου. Ο άναρθρος λόγος φανερώνει το λυπηρό και το ηδονικό. Γι’ αυτό τον διαθέτουν και τα άλλα ζώα (αυτή είναι η δυνατότητα της φύσης τους, να έχουν δηλαδή την αίσθηση του λυπηρού και του ηδονικού και αυτά τα αισθήματα να τα δηλώνουν το ένα στο άλλο). Όμως ο έναρθρος λόγος υπάρχει για να εκφράσει το συμφέρον και το βλαβερό και συνακόλουθα το δίκαιο και το άδικο επίσης. Διότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου σε σχέση με τα άλλα ζώα, δηλαδή αυτός μόνο να αντιλαμβάνεται τι είναι καλό και τι κακό, τι δίκαιο και τι άδικο και τα άλλα. Και η συμμετοχή-κοινωνία σ’ αυτά θεμελιώνει την οικία και την πόλη. Σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων, η πόλη είναι πιο σημαντική από την οικία και τον καθένα από μας»
Τέλος, για το τα γεγονότα που αναφέρθηκες εκκρεμεί καταγραφή ίσως και με άλλους όχι για να αναδειχθούν προσωπικές στάσεις αλλά για να καταδειχθούν τα κριτήρια και οι παράγοντες που προκαλούν συμφορές και που αποδυναμώνουν / αποπροσανατολίζουν την δυνατότητα των πολιτών να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Οδύσσεια είναι όλα και προεξάρχει ως κοινωνία (μπορούμε να) να ορίζουμε διαρκώς την Ιθάκη της ευταξίας, της ευνομίας, της ασφάλειας και των προϋποθέσεων υψηλότερων δημοκρατικών βαθμίδων.
σύμφωνα με την δική σας λογική θα μπορούσε να θεωρήσω την προσπάθειά του αποτυχημένη.
Καλημέρα και χρόνια πολλά για την σημερινή επέτειο. Δεν αντιλήφθηκα πλήρως τι εννοείτε αλλά όσον με αφορά διακρίνω πλήρως, κάθετα και οριζόντια τον άνθρωπο ως πολιτική οντότητα από το “σύστημα” εντός του οποίου βρίσκεται. Το εκάστοτε κρατικό σύστημα είναι εποικοδόμημα στα θεμέλια του οποίου, για να θυμηθούμε τον Αριστοτέλη, βρίσκονται τα έλλογα ανθρώπινα όντα. Το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι είναι μια Οδυσσεια όπου ο άνθρωπος ως έλλογο πολιτικό αξιώνει να είναι αυτεξούσιο και εντολέας της εξουσίας. Το πόσο το επιτυγχάνει ποτέ δεν είναι φανερό και ξεκάθαρο ενώ οι βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης είναι εκκρεμές και το ζητούμενο είναι προς τα που προσανατολίζεται. Συντομεύοντας υποχρεωτικά στον αγώνα αυτό το ερώτημα είναι κατά πόσο ο προσανατολισμός και οι προϋποθέσεις διασφαλίζουν ολοένα υψηλότερες δημοκρατικές βαθμίδες. Η μη κατανόηση αυτού του γεγονότος και άλλες περιστάσεις των Νέων Χρόνων οδήγησαν στις εσχατολογίες, στις ουτοπικές προσδοκίες και σε αβάστακτες συμφορές. Ακόμη κάτι, όταν το καράβι-κράτος εισέρχεται σε θυελλώδεις θάλασσες, σε Σπήλαια κυκλώπων ή σε Συμπληγάδες οι προϋποθέσεις δεν είναι ευνοϊκές αλλά οι εγγενείς αξιώσεις των έλλογων όντων υποβόσκουν. Κάτι βέβαια που τις αποδυναμώνει ή και σβήνει πλήρως είναι η πολιτισμική εκμηδένιση και η αποδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής. Οι ουτοπίες με όρους φαντασιόπληκτων εσχατολογικών δογμάτων που μπορεί ακόμη και να εξαφανίσουν μερικές απρόσεκτες ή άτυχες κοινωνικές οντότητες αλλά όχι όλα τα έθνη. Συγκαιρινά είναι ολοφάνερο ποιες οντότητες κατηφορίζουν προς το μηδέν.
• ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα 2023) https://wp.me/p3OqMa-2IW
• Εθνικός πολιτισμός, εθνική ιδιοσυστασία, μεταφυσική πίστη, δημοκρατία και ελευθερία https://wp.me/p3OqMa-2KJ
• «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2023). Σελίδα βιβλίου Εκδότη: https://piotita.gr/?p=41774
• Διεθνής πολιτική τον 21ο αιώνα και η επιτάχυνση των στρατηγικών διενέξεων μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. https://wp.me/p3OqMa-2QP
• ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός https://wp.me/p3OqMa-2IW
• Το Θουκυδίδειο Παράδειγμα ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής και η προσανατολιστική προσέγγιση https://wp.me/p3OqMa-2LM
• https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/permalink/6111392118972037/
• Η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων. https://wp.me/p3OqMa-2Jm …