του Μισέλ Ονφραί, φιλοσόφου
[Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 2008, αλλά ο αντίκτυπός του φτάνει αμείωτος μέχρι και σήμερα.: πρόκειται για το Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν Μισέλ του Συλβαίν Γκουγκενέμ, με το οποίο κατέρριψε το μύθο της νεωτερικότητας ότι Αραβες μουσουλμάνοι γνώρισαν τον Αριστοτέλη στους Ευρωπαίους. Με αφορμή την επίθεση που δέχτηκε το βιβλίο από τους «προοδευτικούς» λογίους, ο κατά δήλωσή του άθεος φιλόσοφος Μισέλ Ονφραί το περιλαμβάνει – μαζί με το Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ του Σολτζενίτσιν και τη Σύγκρουση των Πολιτισμών του Χάντινγκτον – στο βιβλίο του Στην πυρά: Η τέχνη καταστροφής των βιβλίων που αναδημοσιεύει το Le Point… E.Δ.N. ]
«Η πολιτισμική ἐλίτ τοῦ Βυζαντίου ἦταν Χριστιανική καί ταυτόχρονα ἑλληνική» συμπεραίνει ο Συλβαίν Γκουγκενέμ στο βιβλίο του Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν Μισέλ.
Όλα τα μετανεωτερικά και αποδομητικά κείμενα θεωρούν ότι, χωρίς το Ισλάμ, η Δύση δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, με πρόσχημα ότι τα αρχαία ελληνικά κείμενα μεταδόθηκαν σε αυτήν από τους Μουσουλμάνους και ότι η Αναγέννηση δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεκινήσει, και μαζί της η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, χωρίς αυτήν την ουσιαστική συμβολή της πνευματικής τροφής. Με απλά λόγια: χωρίς το Ισλάμ, η Δύση δεν θα υπήρχε ποτέ …
Αυτό φυσικά δεν ισχύει.
Η απόδειξη παρέχεται από τον Συλβαίν Γκουγκενέμ σε ένα αριστοτεχνικό βιβλίο, το Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν Μισέλ (αβαείο), που δημοσιεύθηκε το 2008. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι η εποχή μας προσυπογράφει μια μυθολογία πολύ μακριά από αυτό που διδάσκει πραγματικά η ιστορία. Ο μύθος ? Αποκλείοντας τον χριστιανισμό μόνο μέσω ενός Διαφωτιστικού Ισλάμ έφτασαν τα, παραγνωρισμένα από έναν οπισθοδρομικό δυτικό Μεσαίωνα, ελληνικά κείμενα σε γνώση των Ευρωπαίων. Η ιστορία ? Φυσικά, αυτά τα κείμενα μεταδόθηκαν από Άραβες, αλλά όχι από μουσουλμάνους, καθόσον αυτοί οι χριστιανοί Άραβες εγκατέλειψαν τις χώρες τους, καταδιωκόμενοι από ισλαμιστές πολεμιστές κατά τις κατακτητικές τους εισβολές.
Πατέρες και αρχαίοι συγγραφείς
Το σφάλμα βασίζεται στη δυσκολία κατανόησης ότι κάποιος μπορεί να είναι Άραβας χωρίς να είναι μουσουλμάνος. Καλύτερα: κάποιος μπορεί να είναι Άραβας και Χριστιανός, όπως συμβαίνει με τους Σύριους, στους οποίους οφείλουμε τη μετάδοση αυτών των περίφημων ελληνικών κειμένων στη Δύση. Δεν είναι λοιπόν το Ισλάμ αυτό που κάνει δυνατή τη Δύση, αλλά οι Χριστιανοί που διώκονται από τους Μουσουλμάνους που επεκτείνουν την ισλαμική επιρροή σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Επιπλέον, οι [αρχαίοι] Έλληνες δεν είχαν ξεχαστεί[i]: πρώτον, επειδή ο χριστιανισμός χτίστηκε με αυτή τη σκέψη, στη συνέχεια επειδή αυτοί οι μεγάλοι φιλόσοφοι, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, αλλά και ο Πορφύριος και ο Πλωτίνος, ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος, τρέφουν αυτή τη θρησκεία πάνω στην οποία χτίζεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο πλατωνικός ιδεαλισμός, η αριστοτελική μεταφυσική, ο αλεξανδρινός μυστικισμός ποτίζουν τον ιουδαιοχριστιανισμό. Καθώς οι Έλληνες φιλόσοφοι δεν πέθαναν ποτέ, δεν χρειάστηκε επομένως να αναστηθούν χάρη στους Μουσουλμάνους.
Ιάκωβος της Βενετίας
Ομοίως, τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά. Ομολογουμένως, μεταφράστηκαν στα Λατινικά ήδη από τον τέταρτο αιώνα, αλλά η ελληνική γλώσσα και η σκέψη, ειδικά μέσω των Πατέρων της Εκκλησίας, άντεξαν χωρίς τη βοήθεια των Μουσουλμάνων, αφού η πατρολογία είχε διανύσει μισή χιλιετία πριν το Ισλάμ υπάρξει.
Ένας άνθρωπος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη συσκευή μετάδοσης ελληνικών κειμένων σε χριστιανούς της Δύσης, αποφεύγοντας την ισλαμική διαμεσολάβηση: ο Ιάκωβος της Βενετίας. Αυτός ο άνθρωπος συνδέεται με έναν τόπο: το Μον Σαιν Μισέλ και τους αντιγραφείς μοναχούς του 12ου αιώνα.
Ο καθοριστικός ρόλος του Ιάκωβου της Βενετίας στο Moν Σαιν Μισέλ έρχεται σε αντίθεση με τη μυθολογία ενός οίκου σοφίας στη Βαγδάτη, όπου Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι συνεργάζονταν για τέσσερις αιώνες, με καλή κατανόηση, σε μια λογική ειρήνης, ανοχής και αγάπης, ώστε να αποτελούν διανοητικό, φιλοσοφικό και επιστημονικό σώμα, ενώ οι Χριστιανοί παράκμαζαν μεταξύ σκοταδισμού και σταυροφοριών. Επειδή η άνοδος του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν θα ήταν επομένως δυνατή παρά μόνο μέσω του Ισλάμ, το οποίο θα επέτρεπε σε αυτήν την ήπειρο να βγει από το μεσαιωνικό σκοτάδι, η Ευρώπη έχει επομένως χρέος προς αυτό. Μπορούμε να μετρήσουμε τα ιδεολογικά πλεονεκτήματα αυτής της θέσης, η οποία θεωρεί συνεπώς κάθε πραγματικά ιστορική ανάγνωση άκυρη. Ο Συλβαίν Γκουγκενέμ γράφει ότι αυτός ο οίκος σοφίας δεν ήταν ούτε χώρος εκπαίδευσης ούτε πανεπιστήμιο, αλλά μια απλή βιβλιοθήκη και ότι «δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο έργο της μετάφρασης ελληνικών επιστημονικών και φιλοσοφικών κειμένων, και πολύ περισσότερο σε οποιαδήποτε και φανταστική συνεργασία μεταξύ επιστημόνων των τριών μονοθεϊσμών».
Οι υποστηρικτές του χρέους επανενεργοποιούν τη θεωρία του Mισελέ, στον οποίο οφείλουμε αυτήν την ψευδή ιδέα ότι ο Μεσαίωνας ήταν μια βάρβαρη εποχή σε όλα, πριν η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός φωτίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο και πριν η Γαλλική Επανάσταση οδηγήσει την Ευρώπη από το φεουδαρχικό σκοτάδι στο δημοκρατικό φως. Αλλά και αυτή η θέση είναι επίσης ψευδής. Ο Μεσαίωνας δεν ήταν μεσαιωνικός, είχε το δικό του φως και το δικό του πνεύμα… Από το 1945, ο Γκούσταβ Κοέν είχε λύσει αυτό το πρόβλημα στο La Grande Clarté du Moyen Age.
Ο Συλβαίν Γκουγκενέμ γράφει στο προοίμιο της απόδειξής του: «Σε μια εποχή που προτείνεται η διόρθωση σχολικών εγχειριδίων προκειμένου να υπενθυμίσουμε τη θέση του Ισλάμ στην ευρωπαϊκή κληρονομιά, όπως μας καλεί μια πρόσφατη έκθεση (2002) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια προσπάθεια διασαφήνισης κρίνεται απαραίτητη.» Και ο συγγραφέας αρχίζει να ξηλώνει τον λόγο των ακαδημαϊκών που αποκτήθηκε στην αποδόμηση. Επόμενο είναι να αντιμετωπίσει προβλήματα!
Αριστοτέλης. Η μετάφραση των έργων του στα λατινικά απεικονίζει την ελληνική επιρροή στη Δύση.
Η σύγχυση μεταξύ Αράβων και Μουσουλμάνων είναι λάθος. Γύρω στο έτος 1000, οι χριστιανοί Άραβες και οι χριστιανοί που αραβοποιήθηκαν από την ισλαμική κατάκτηση αποτελούσαν σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού των ισλαμικών χωρών. Ομοίως, μια άλλη σύγχυση μετατρέπει τον θρησκευτικό αναγνώστη του Κορανίου και των χαντίθ σε μουσουλμάνο «λόγιο», κάτι που δεν αντιστοιχεί στην ιδέα που έχουμε για κάποιο λόγιο σε ένα ορθολογικό πνευματικό καθεστώς. Ένας λόγιος σύμφωνα με το Ισλάμ δεν έχει καμιά σχέση με έναν λόγιο σύμφωνα με τη σειρά των λογικών και αιτιολογικών λόγων. Είναι απίθανο ο πρώτος να μπορεί να διδάξει στον δεύτερο κάτι άλλο εκτός από περιεχόμενο που σχετίζεται με τη θρησκεία του. Ειδικά επειδή στο ισλαμικό πνευματικό καθεστώς ό, τι υπάρχει στο Κοράνι, είναι άκτιστο κείμενο, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει την αξία επιστημονικής αλήθειας, αφού είναι ο λόγος του Θεού και δεν μπορεί να εμπαίζεται. Εκτός και αν κάνουμε το Κοράνι γίνει βιβλίο βιολογίας, φυσιολογίας, ανατομίας, δικαίου, θεολογίας, φιλοσοφίας, γεωγραφίας, γεωλογίας, ιστορίας, αστρονομίας, φυσικής, μαθηματικών κ.λπ., αλλιώς θα πρέπει να ψάξουμε αλλού, εκτός από αυτό το βιβλίο, αλήθειες για τον κόσμο. Η μουσουλμανική επιστήμη συγχωνεύεται με την ισλαμική θεολογία. Στη χώρα του Ντεκάρτ, η θρησκεία δεν ορίζει πλέον τη φιλοσοφία· σε χώρες όπου βασιλεύει ο νόμος του Mωάμεθ, η θρησκεία εξακολουθεί να ορίζει τη φιλοσοφία.
Για να αντιμετωπίσει τα μυθεύματα, ο Συλβαίν Γκουγκενέμ προσπαθεί να εξηγήσει τι “οφείλει η Ευρώπη στους Σύριους Χριστιανούς του 6ου-10ου αιώνα“. Βρίσκει κανείς εκεί ειδικότερα την αραβο-μουσουλμανική επιστήμη… Δεν είναι λοιπόν το Ισλάμ αυτό που καθιστά δυνατή τη χριστιανική Δύση, αλλά η χριστιανική Ανατολή που καθιστά δυνατό το Ισλάμ.
Ο Ιάκωβος της Βενετίας είναι «ο χαμένος κρίκος στην ιστορία της μετάβασης της αριστοτελικής φιλοσοφίας από τον ελληνικό κόσμο στον λατινικό κόσμο. Ο άνθρωπος αξίζει να εμφανίζεται με κεφαλαία γράμματα στα σχολικά εγχειρίδια πολιτιστικής ιστορίας ». Τον 12ο αιώνα, ο Ιάκωβος της Βενετίας εργάστηκε στο Moν Σαιν Μισέλ με μοναχούς που μεταφράζουν Αριστοτέλη απευθείας από το ελληνικό κείμενο, και αυτό πενήντα χρόνια πριν στην Ισπανία- τότε Αλ-Ανταλούς- οι μεταφράσεις του Αριστοτέλη γίνονται στα λατινικά από αραβικές εκδόσεις. Τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό για αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να ήταν Βενετός Έλληνας που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος μπορεί να σπούδασε κανονικό δίκαιο στη Ρώμη, πριν φτάσει στη Νορμανδία για να εργαστεί εκεί χωρίς παύση, μεταξύ (πριν;) 1127 και του έτους του θανάτου του, περίπου 1145-1150.
Ο Ιάκωβος της Βενετίας λοιπόν μεταφράζει Αριστοτέλη στα Λατινικά και οι μεταφράσεις του ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες. Η Φυσική (Ακρόασις), τα Μετά τα Φυσικά και τα Αναλυτικά Υστερα του Σταγειρίτη διαβάζονται από τον Θωμά Ακινάτη και τον Μέγα Αλβέρτο, μεταξύ των πιο διάσημων ονομάτων στη φιλοσοφία αυτής της περιόδου. Τα πρώτα σχόλια του Αριστοτέλη γίνονται στο αβαείο του Moν Σαιν Μισέλ. Συνεπώς, η πνευματική Ευρώπη έχει τις ρίζες της σε αυτό το νορμανδικό αβαείο του 12ου αιώνα. Τα χειρόγραφα που το μαρτυρούν αυτό καταστράφηκαν ως επί το πλείστον στην έκρηξη της απόβασης του Ιουνίου 1944.
« Ο Aριστοτέλης διδάσκει φυσική στους μαθητές του» (μινιατούρα του Al-Moubashir).
Μουσουλμάνοι και ελληνικά
Το Ισλάμ διατηρεί από τους Έλληνες μόνο αυτό που δεν έρχεται σε αντίθεση με τη θρησκεία του. Οι μουσουλμάνοι στοχαστές δεν μαθαίνουν ελληνικά γιατί είναι η γλώσσα των ειδωλολατρών· ούτε και λατινικά, ως γλώσσα του χριστιανισμού. Το 642, με εντολή του Χαλίφη, η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, η οποία περιείχε όλους τους ελληνολατινικούς θησαυρούς, πυρπολύθηκε. Ιδια μεταχείριση για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια που φιλοξενούσαν τα κείμενα. Για τον Aλ-Γκαζαλί, μόνο ο πιστός μπορεί να φιλοσοφήσει. Ο Iμπν Kαλντούν επικρίνει τη φιλοσοφία. Ο Aβερόης πιστεύει ότι συνυπάρχουν δύο αλήθειες, η μία σύμφωνα με τη φιλοσοφία και η άλλη σύμφωνα με τη θρησκεία. Ενα χαντίθ απαγορεύει την καινοτομία – “όποιος φέρνει καινοτομία στη θρησκεία μας που δεν προέρχεται από αυτήν, αυτός πρέπει να απορριφθεί“. Η φιλοσοφία είναι επομένως η υπηρέτρια της μουσουλμανικής θεολογίας. Μπορούμε να φιλοσοφούμε αρκεί να μην αμφισβητούμε τις αρχές του νόμου της Σαρία. Στην Αποφασιστική του ομιλία, ο Aβερόης έγραψε: «Εμείς οι Μουσουλμάνοι γνωρίζουμε με σιγουριά ότι η εξέταση με απόδειξη δεν συνεπάγεται καμία αντίφαση με τις διδασκαλίες που έχει το Κείμενο εξ αποκαλύψεως, επειδή η αλήθεια δεν μπορεί να είναι αντίθετη με την αλήθεια, αλλά να συμφωνεί με αυτήν και να μαρτυρεί υπέρ αυτής.» Ο ίδιος απαγορεύει ότι η φιλοσοφία είναι προσβάσιμη στο λαό: προορίζεται για μουσουλμάνους μελετητές.
Τον 7ο αιώνα, οι βίαιες μουσουλμανικές κατακτήσεις έδιωξαν μερικούς χριστιανούς Άραβες από τις κατακτημένες χώρες. Μοναστήρια πυρπολούνται με τις βιβλιοθήκες τους, κάτοικοι σκοτώνονται, εκτοπίζονται ή μετατρέπονται σε σκλάβους, είναι η αρχή του δουλεμπορίου, που εφευρέθηκε από το Ισλάμ – όπως δείχνει λεπτομερώς ο Olivier Pétré -Grenouilleau στο Les Traites negrières (2003). Οι Σύριοι Χριστιανοί διωκόμενοι από τις χώρες τους, έφτασαν στην Ευρώπη, όπου ίδρυσαν μοναστήρια.
Οι Άραβες μουσουλμάνοι στοχαστές αγνοούν τα ελληνικά: ο Aλ-Φαραντί, ο Aβικένα ή ο Aβερόης, που υποστηρίζει τζιχάντ κατά των Χριστιανών στο μεγάλο τζαμί της Κόρδοβα, το οποίο σπάνια τονίζεται, γνωρίζουν τους Έλληνες φιλοσόφους μόνο μέσω των αραβικών μεταφράσεων που έκαναν οι Σύριοι Χριστιανοί από το τέλος του 4ου αιώνα. Τα λογικά κείμενα του Αριστοτέλη μεταφράζονται για να κατανοήσουν και να σχολιάσουν τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και να αγωνιστούν διανοητικά και θεωρητικά ενάντια στις αιρέσεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπήρχε επιστημονικός όρος στα αραβικά πριν από τον 10ο αιώνα. Ομοίως, οι ελληνικές γυναικολογικές πραγματείες δεν μεταφράζονται. Η αραβική φαρμακοποιία δανείζεται από τους Ινδούς.
Προσθέστε σε αυτό ότι η αραβική γραφή, γνωστή ως κουφική, σφυρηλατήθηκε από χριστιανούς ιεραπόστολους τον 6ο αιώνα. Αυτή η γραφή μοιάζει περίεργα με το «Συριανό εστράγγελο», προσθέτει ο συγγραφέας.
Έτσι ο Συλβαίν Γκουγκενέμ μπορεί να γράψει ότι “οι Σύριοι, οι Νεστοριανοί ή οι Μονοφυσίτες Χριστιανοί ήταν επομένως στην πηγή του γραπτού πολιτισμού των Αραβο-Μουσουλμάνων“. Είμαστε πολύ μακριά από τον πολιτικά ορθό μύθο που ισχυρίζεται το αντίθετο.
Αντιδράσεις
Ασυνήθιστο για τη Le Monde, μέσω του Ροζέ-Πωλ Ντρουά, δίνει μια ειλικρινή αφήγηση αυτής της εργασίας που καταλήγει ως εξής: «Συνολικά, σε αντίθεση με ό, τι επαναλαμβάνουμε από το 1960, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, στην ιστορία και την ανάπτυξή του, δεν πρέπει να οφείλει πολλά στο Ισλάμ. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα ουσιαστικό. Ακριβές, καλά τεκμηριωμένο, αυτό το βιβλίο που επαναφέρει την ιστορία σε καλό δρόμο είναι επίσης πολύ θαρραλέο.» Ο δημοσιογράφος ανακοινώνει ότι αυτό το βιβλίο θα προκαλέσει συζητήσεις και αντιπαραθέσεις … Πρoφανώς δικαιώθηκε σε βαθμό που δεν περίμενε.
Από το Télérama στην Liberation, μέσω της Le Monde diplomatique ή της Le Monde, που αποκτά τον έλεγχο, αν όχι το France Culture και την L‘Humanité, υπήρξε ένας κατακλυσμός μίσους που βασίστηκε στη συνήθη ρητορική των διακρίσεων: Το Ο Aριστοτέλης στο Moν Σαιν Μισέλ δεν είναι παρά ένα λιβελογράφημα, ένα βιβλίο που στερείται σοβαρότητας, ένα έργο που δεν σέβεται τις προδιαγραφές της επιστήμης, ένα ιστό ψεμάτων, μια συλλογή από πράγματα που είναι ήδη γνωστά σε όλους και δημοσιεύονται παντού, ένα έργο που χαιρετίζεται από ανθρώπους χωρίς διακρίσεις και χωρίς αναγνώστες, ένα άρπα-κόλλα από διατριβές που βρίθουν σε ιστότοπους (ανακαλύπτουμε έτσι ότι αυτοαποκαλούμενοι επιστήμονες ερευνητές, πληρωμένοι με χρήματα των φορολογουμένων, περνούν το χρόνο τους στο Διαδίκτυο …), ένα ξεσκονόπανο αξιοθρήνητης βιβλιογραφίας στην οποία συγκαταλέγεται ένας συγγραφέας της μη πολιτικής ορθότητας … Υπήρξε επίσης η καταγγελία μιας σειράς λαθών τα οποία οι δημοσιογράφοι δεν είναι ωστόσο σε θέση να δώσουν περισσότερα από δύο ή τρία πραγματικά παραδείγματα, τα οποία δεν ακυρώνουν τη διατριβή του βιβλίο, και επίκληση καλών εφημερίδων στον κακό τύπο ή σε κακούς ιστότοπους (δεξιά, φυσικά …). Η μέθοδος είναι γνωστή: όταν θέλετε να σκοτώσετε τον σκύλο σας, λέτε ότι έχει λύσσα. Και ο Συλβαίν Γκουγκενέμ λύσαξε! Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να είναι ισλαμοφοβικός, ρατσιστής, κατ’εξοχήν φίλος των φονταμενταλιστών χριστιανών, υποστηρικτής της θεωρίας της «σύγκρουσης των πολιτισμών», του Σάμιουελ Χάντινγκτον, αν και το αρνείται με σταθερότητα, συνοδοιπόρος ιστορικού που καταγγέλλεται ως «ακροδεξιός», φυσικά – πρόκειται για τον Ρενέ Μαρσάν -, αφού ο τελευταίος υπογραμμίζει τον πολεμικό, κατακτητικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Ισλάμ, ενώ, όλοι γνωρίζουν, ότι το Ισλάμ είναι θρησκεία ειρήνης, ανεκτικότητας και αγάπης…
Ποιος είναι ο Συλβαίν Γκουγκενέμ; Έχει διδακτορικό στην ιστορία με διατριβή για τον εκ Ρηνανίας μυστικιστή Hildegard του Bingen, ειδικός σε στρατιωτικά θρησκευτικά τάγματα, συνταξιδιώτες των Σταυροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των Ιπποτών του Τευτονικού Τάγματος. Τότε διδάσκει στην Εcole normale supérieure (ΕΝS) στη Λυών. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι του λείπουν οι τίτλοι για τη διεκδίκηση της έδρας!
Πριν από αυτό το αμφιλεγόμενο έργο, κανείς δεν τον επέκρινε για o,τιδήποτε από επιστημολογική ή μεθοδολογική άποψη. Γιατί θα ήταν απαραίτητο με αυτό το μοναδικό βιβλίο, αλλά κανένα προηγούμενο, να αφήσει τον επιστημονικό δρόμο; Είναι φυσικά μια «δίκη μαγισσών» εναντίον του. Εξάλλου, αρκεί να δούμε από πού προέρχονται οι επιθέσεις. Παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τη φύση της κλίκας. Πρόκειται για μια πολιτική δίκη: ο Συλβαίν Γκουγκενέμ επικρίνεται επειδή δεν ασπάστηκε την πολιτικά ορθή αποδομητική ιδεολογία, η οποία θα ήθελε η Γαλλία και η Ιουδαιοχριστιανική Ευρώπη να μην είναι τίποτα χωρίς τη σωτήρια συνεισφορά του μη λευκού, μη χριστιανικού, μη Δυτικού.
Να χαμογελάσουμε ή να γελάσουμε βλέποντας ότι ο φύλακας του πανεπιστημίου και του επιστημονικού ναού είναι σ’ αυτή την περίπτωση ο Πατρίκ Μπουσερόν, πολύ γνωστός ως μέτριος επιστήμονας όσο και ο Στεφάν Μπερν, αλλά ο οποίος μπορεί να εξαπατήσει αφού μιλάει σκαρφαλωμένος στη βαρύγδουπη ΕΝS, όπου το ίδρυμα χρησιμεύει ως φύλλο συκής για τον πιο ξεδιάντροπο πολιτικό ακτιβισμό. Ο Μπουσερόν ως επιστημονική υποστήριξη και προάγγελος της ακαδημαϊκής σοβαρότητας, είναι το νοσοκομείο που δεν νοιάζεται για τη φιλανθρωπία! Εκείνη την εποχή, τον Σεπτέμβριο του 2008, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού-1, ο Πατρίκ Μπουσερόν μίλησε για ένα «πλαστό βιβλίο», για ένα «λίβελο που μεταμφιέστηκε σε βιβλίο ιστορίας», εκφράζει τη λύπη του για το ότι ο συγγραφέας «δεν ακολούθησε καμία από τις στοιχειώδεις μεθόδους που αποτελούν τη βάση του επαγγέλματός μας (sic), ιδίως την κριτική των πηγών ». Είναι αστείο γιατί, για όποιον γνωρίζει τη δουλειά αυτού του κυρίου, φαίνεται ότι μιλάει για αυτόν και τους φίλους του! Από το 2015, ο Πατρίκ Μπουσερόν έγινε καθηγητής στο Collège de France. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο, φυσικά. Το εναρκτήριο μάθημά του έχει τον τίτλο “Αυτό που μπορεί η ιστορία”. Αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί χωρίς να διαβαστεί το φυλλάδιό του, αρκεί να αντιληφθεί κανείς τις μεθόδους του κατά τη διάρκεια αυτής της διαμάχης.
Ευτυχώς που κάποιοι ιδιώτες ενδιαφέρονται για την αυτογνωσία των Νεοελλήνων. Ας ελπίσουμε οι πνευματικά ιδρύματα και κρατικοί φορείς θα φέρουν κάποτε και στο Greece τον Συλβαίν Γκουγκενέμ…
Ο Πατρίκ Μπουσερόν, ως σοβαρός και επιστημονικός μελετητής, καθιερωμένος ως υπεράνω πάσης καχυποψίας, προστατευόμενος του παλιού ιδρύματος που ιδρύθηκε από τον Φραγκίσκο τον 1ο, ένας άνθρωπος αυστηρός και ειλικρινής, ξένος σε κάθε πολεμική διαμάχη, έκρινε ότι αυτό το βιβλίο για το οποίο ο Συλβαίν Γκουγκενέμ εργάστηκε έξι χρόνια ήταν ένας καιροσκοπικό και πολιτικάντικο μπουρλότο: «Όταν γράφετε μετά την 11η Σεπτεμβρίου ότι δεν χρωστάμε τίποτα στους Άραβες, καλά, λέτε κάτι που σας ωφελεί.» Δεν περιμέναμε κατώτερη και πιο επιστημονική θεώρηση από ένα «αφεντικό» της ΕΝS.
Το βιβλίο έγινε δεκτό επιστημονικά από μια έκκληση που υπέγραψαν 200 άτομα, πολλοί από τους οποίους ήταν απόφοιτοι, φυσικά ξένοι στο συναδελφικό πνεύμα και τη λογική της σταδιοδρομίας, η οποία αναδημοσιεύτηκε φιλικά από την εφημερίδα Liberation, της οποίας οι σελίδες Σκέψεις διευθύνονταν από τον Éric Aeschimann, του οποίου η πνευματική επιφάνεια είναι πολύ γνωστή στους αναγνώστες του έργου του – για παράδειγμα, του χρωστάμε τη δημοσίευση του La Révolution Pilote 1968-1972, το 2015…
«Μαγειρεύεται» ένα βιβλίο αντίπαλος του O Αριστοτέλης στο Moν Σαιν Μισέλ. Ο τίτλος του είναι Οι Έλληνες, οι Άραβες και εμείς. Ερευνα στην επιστημονική ισλαμοφοβία από την αφρόκρεμα του πανεπιστημίου και όλους όσους λέμε αξιότιμους και αξιόπιστους, τίμιους και αξιοσέβαστους, έγκριτους και άξιους επιστήμονες. Σε αυτό το έργο στολισμένο με τα φτερά του επιστήμονα – παγώνι, βρίσκουμε τον ισχυρισμό ότι το βιβλίο του Συλβαίν Γκουγκενέμ εκδηλώνει “ένα όραμα του κόσμου που ταιριάζει πολύ ακριβώς στη φιλοσοφία της ιστορίας του Σαρκοζί“. Ανακαλύπτουμε ευχαρίστως ότι η επιστημονική και ακαδημαϊκή αφρόκρεμα αποδίδει στον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί μια «φιλοσοφία ιστορίας» πιθανώς σε ανταγωνισμό με τους Βίκο, Καντ, Χέγκελ και Σπένγκλερ! Φαντάζομαι ότι ο σύζυγος της Κάρλα Μπρούνι θα εκπλαγεί ο ίδιος. Για αυτόν τον Ο Αριστοτέλης στο Moν Σαιν Mισέλ που, σύμφωνα με τον Aeschimann, “απελευθέρωσε αμφίβολες γενικότητες“, ψάχνουμε ποιες λέξεις θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να χαρακτηρίσουμε την αντικειμενική και ουδέτερη επιστημολογία αυτού του συλλογικού έργου που προωθεί η Liberation & Co.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Autodafés : La possibilité d’un Arabe chrétien, par Michel Onfray
[i] Το πρώτο Πανεπιστήμιο στον κόσμο ιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 425 μ. Χ. ως Πανδιδακτήριο της Μαγναύρας [Αλλωστε και το University παραπέμπει στο Πανδιδακτήριο]. Σ’ αυτό διδάσκονταν όλες οι επιστήμες της εποχής, γραμματική, ρητορική, φιλοσοφία, διαλεκτική, δίκαιο, αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία και μουσική εκτός από τη Θεολογία, η οποία διδασκόταν στην Πατριαρχική Σχολή. Η λειτουργία του σταμάτησε οριστικά με την Αλωση της Πόλης το 1453. Στην ίδρυση του, συνέβαλαν η αγία Πουλχερία, αδελφή του Θεοδοσίου Β΄ και η αγία Ευδοκία, σύζυγός του και κόρη του Αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου μαζί με τον έπαρχο του Πραιτωρίου, Κύρο Παναπολίτη, ποιητή και φιλόσοφο.
