του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
-
(Φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Ορέστης Παναγιώτου)
Η εντολή ήταν το όπλο παρά πόδα, αλλά τόσο η Γιάλτα όσο και οι πληγές που άφησε ο Εμφύλιος δεν επέτρεψαν πολλά περιθώρια στην ηγεσία που οδήγησε στην μεταπολεμική ελληνική τραγωδία να επαναλάβει τον όλεθρο. Και οι πληγές δεν προέρχονταν μόνο από τον αδελφοκτόνο πόλεμο, αλλά και από την αποκάλυψη της εσωτερικής λειτουργίας του κόμματος.
Όχι, δεν είναι, δυστυχώς, ιστορίες για αγρίους αυτές. Δυστυχώς, όχι μόνο η Μεταπολίτευση δεν τελείωσε, αλλά ούτε καν ο Εμφύλιος.
Μια κάκιστη διαχείριση της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου από τους νικητές και η αίσθηση ιδιοκτησίας του κράτους δεν άφησαν περιθώρια για την επούλωση των πληγών και την είσοδο της Ελλάδας στο ορθολογικό κλίμα της Δυτικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η Ελλάδα ανήκε στη Δύση πολιτικά, και συμμαχικά δεν είχε –και ίσως δεν έχει ακόμη– καμιά σχέση με τον τρόπο που πολιτεύονται οι Δυτικές χώρες. Για ορισμένους αυτό είναι ευτύχημα διότι η Ελλάδα συγκροτεί μια τρίτη, εναλλακτική πρόταση μεταξύ ενός εργαλειακού ορθολογισμού της Δύσης που έχει τις ρίζες του στο Διαφωτισμό και μιας ακραίας και ολοκληρωτικής θεοκρατικής αντίληψης της Ανατολής. Η Ελλάδα για τους υποστηρικτές αυτής της αντίληψης είναι ο τρίτος δρόμος που συντίθεται από τη μίξη αρχαίας Ελλάδας και Ορθοδοξίας. Και τα δύο δεν έχουν καμιά σχέση με τη σύγχρονη έκφραση του ελληνισμού.
Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, του οποίου υποτίθεται είμαστε φορείς, δεν μεταβιβάζεται γονιδιακά. Η πολιτεία κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξαλείψει την ελληνική κλασική παιδεία από τη Μέση Εκπαίδευση, επηρεασμένη από το ρεύμα της αποδόμησης, επικαλούμενη ως άλλοθι την ανάγκη για τεχνολογική γνώση.
Η τεχνολογική γνώση είναι απαραίτητη για την επιβίωση στον σημερινό κόσμο, αλλά χωρίς κλασική παιδεία δημιουργεί κοινωνίες τεράτων.
Η συμβίωση των ανθρώπων σε κοινωνίες ονομάστηκε πολιτισμός και έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την καταπίεση των ενστίκτων και την αποδοχή ορισμένων κανόνων. Κανόνων που αποφασίζονται από όλους και γι αυτό λέγονται και δημοκρατικοί.
Ο ορθότερος ορισμός για τον πολιτισμό, που έχω υπόψη μου, είναι του Φρόιντ και λέει: πολιτισμός είναι η καταπίεση των ενστίκτων. Η εφαρμογή του ρητού είχε κάποια σημασία όσο οι άνθρωποι έρχονταν σε κοινωνία μεταξύ τους, και ο απολίτιστος ήταν ορατός και συγκεκριμένος. Έπρεπε να δώσει λόγο.
Το διαδίκτυο απελευθέρωσε τα καταπιεσμένα ένστικτα. Ένας καταπιεσμένος ψυχικός κόσμος εκδηλώνεται με βίαιο και ακραίο τρόπο εν είδει αυτοψυχανάλυσης. Και όλα κρύβονται πίσω από κάποιο ψευδώνυμο. Και εκτονώνουμε την καταπίεση και τον πρωτογονισμό μας, και δεν εκτιθέμεθα.
Ζούμε σε ένα είδος διαδικτυακής δημοκρατίας. Ο καθένας εκφράζεται όχι απλώς ελεύθερα, αλλά παραβιάζοντας αρχετυπικά στοιχεία του ανθρώπινου είδους, όπως είναι ο σεβασμός στη ζωή. Η ιερότητα της ζωής και της ύπαρξης.
Τις τελευταίες ημέρες υπήρξαμε μάρτυρες αυτής της παραβίασης. Της επαναφοράς ενός πρωτογονισμού στον δημόσιο λόγο. Και το ερώτημα είναι αυτό το μίσος που εκδηλώθηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση κατά του Λουκά Παπαδήμου ήταν καταχωνιασμένο στα έγκατα της ψυχής μας και βγήκε στην επιφάνεια με καταλύτη το διαδίκτυο, ή είναι η πίεση που δημιούργησε η τεράστια κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και επτά χρόνια;
Έχει σημασία η απάντηση στο ερώτημα. Διότι αν πρόκειται για εκδήλωση ενός καταπιεστικού φαινομένου που προκάλεσε η τελευταία κρίση, είναι διαχειρίσιμο. Αν όμως η φύση μας, ο χαρακτήρας μας ως ελληνικής κοινωνίας, διαμορφώνει πολίτες με αυτά τα διαχρονικά χαρακτηριστικά, τότε κάτι ουσιαστικότερο συμβαίνει και έχει δίκαιο ο Στέλιος Ράμφος με την κριτική που ασκεί στην κοινωνική και ατομική μας συμπεριφορά. Τότε, αυτή η ελληνική πρόταση ως τρίτου δρόμου όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά και αν υπάρχει θα είναι προβληματική.
Ο διαδικτυακός κόσμος είναι ένα σημαντικό αριθμητικό δείγμα για να καταλήξει κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα για τη συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας. Και ο κόσμος του διαδικτύου σχεδόν μοιράστηκε ως προς την ικανοποίηση ή την αποστροφή που του προκάλεσε η τρομοκρατική ενέργεια.
Η αποστροφή προς τέτοιου είδους ενέργειες είναι, υποτίθεται, χαρακτηριστικό των Δυτικών κοινωνιών, με τις οποίες είμαστε κοινωνοί των ίδιων αρχών.
Η ικανοποίηση, όμως, στο βαθμό και με τον τρόπο που εκδηλώθηκε, ξενίζει. Είναι κάτι πρωτόγνωρο. Ίσως στην αποκάλυψη του μεγέθους της να βοήθησε το διαδίκτυο.
Και με τις ενέργειες της 17 Νοέμβρη γνωρίζαμε πως υπήρχε ένα μέρος της κοινωνίας που συμφωνούσε, αλλά απέφευγε να εκφράσει δημοσίως την ευχαρίστησή του. Υποθέταμε δε ότι επρόκειτο για ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας. Μάλλον λάθος κάναμε.
Το διαδίκτυο σου δίνει μεν τη δυνατότητα άμεσης έκφρασης, αλλά κι εδώ το ερώτημα παραμένει. Υπήρχε πάντοτε ως θέληση, αλλά δεν δινόταν η δυνατότητα, δημόσιας ικανοποίησης από μια βίαιη ενέργεια, ή έχουμε ένα σύγχρονο φαινόμενο το οποίο προκάλεσε η κρίση, η οποία περιθωριοποίησε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας και τα έφερε στην απόγνωση;
Υπάρχει και ένας άλλος παράγων. Όταν η εκδήλωση μιας μη αποδεκτής κοινωνικά –ίσως και νομικά– ικανοποίησης, όπως η εξύμνηση μιας ανίερης και παράνομης πράξης, λαμβάνει μαζικό χαρακτήρα, υπάρχει η αίσθηση της ατιμωρησίας. Θα συλλάβουν τη μισή Ελλάδα επειδή επικρότησε την ενέργεια;
Το ζήτημα όμως είναι ουσιαστικότερο. Συνεχίζει να έχει η ζωή την αξία και την ιερότητα που είχε από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να συμβιώνουν σε κοινωνίες; Ή ο διχασμός τείνει να γίνει τέλειος;
Και ο διχασμός, με βάση τη μετεμφυλιακή ιδεολογικά κυρίαρχη άποψη, είναι ταξικός. Αυτό είναι το αφήγημα που κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία το οποίο η νικήτρια παράταξη του Εμφυλίου δεν ένιωσε την ανάγκη να αντιμετωπίσει, διότι ένιωθε ικανοποίηση από την κατοχή και νομή της εξουσίας. Αυτή ήταν η πολιτική της κουλτούρα. Όπως και η πολιτική κουλτούρα της άλλης πλευράς ήταν η αναπαραγωγή ιδεολογημάτων που για κοινωνίες με πολιτικό πολιτισμό είναι προ καιρού ξεπερασμένα.
Ξεπερασμένα, όμως, για λαούς που αναπτύσσουν έναν πολιτικό πολιτισμό τον οποίο θεωρούν απαραίτητο για την οργάνωσή τους. Και τέτοιον πολιτισμό –που έχει ως βάση του την παιδεία– δεν ανέπτυξε η ελληνική κοινωνία, ούτε η ελληνική πολιτεία.
Όλος ο πολιτικός λόγος της Μεταπολίτευσης ήταν διχαστικός, στη βάση της ταξικής πάλης (και κατά συνέπεια του ταξικού μίσους), και κομματικός. Όσοι δεν είναι λάτρεις κάποιου αναρχικού ρεύματος θεωρούν απαραίτητη την ύπαρξη μιας υγιούς κρατικής δομής. Στην Ελλάδα κρατική δομή δεν αναπτύχθηκε. Αναπτύχθηκαν, και συντηρούνται μέχρι σήμερα, κομματικοί θύλακες. Παλαιότερα της Δεξιάς, μετά του ΠΑΣΟΚ, και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ως αιτία του πελατειακού κράτους θεωρηθεί η δύσκολη οικονομική κατάσταση μιας κοινωνίας που αναγκάζει τους ανθρώπους να συρρέουν στα γραφεία βουλευτών και άλλων εκμαυλιστών του δημόσιου βίου, η εποχή μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και η σχετική ευμάρεια που την ακολούθησε έδωσε την ευκαιρία για την αποσύνθεση αυτής της αντίληψης. Δεν έγινε όμως θεσμικά τίποτε προς αυτήν την κατάσταση, πλην του γνωστού «νόμου Πεπονή» τον οποίο γίνεται επίμονη προσπάθεια να ακυρώσουν.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το σοκ που υπέστησαν όσοι διαπίστωσαν έναν βαθύ διχασμό της ελληνικής κοινωνίας στο θέμα των ορίων αντίδρασης εναντίον ανθρώπων όπως ο Λ. Παπαδήμος, που θεωρούνται «στηρίγματα των “ξένων”».
Η διαχωριστική γραμμή που είναι και το ερώτημα αυτών των σκέψεων είναι: φθάνουμε, στις αντιδράσεις μας, μέχρι το όριο όπου αρχίζει η αμφισβήτηση της βιολογικής τους ύπαρξης, ή ξεπερνούμε το όριο αυτό;
Η έκπληξη ήταν η ευκολία με την οποία ξεπεράστηκε ο Ρουβίκωνας. Και όταν περνάς τον Ρουβίκωνα, δίνεις μια πολεμική μάχη. Όσοι πέρασαν τον Ρουβίκωνα δεν έχουν πρόβλημα –το ομολογούν, άλλωστε– για έναν δεύτερο εμφύλιο γύρο.
Γι αυτό το ερώτημα είναι: μήπως δεν τελείωσε, ακόμη, ο Εμφύλιος;
Προφανως και τελειωσε εκεινος ο εμφυλιος ,με τα λιανοτουφεκα σε συγκριση με τα σημερινα οπλα και μεσα , που διαθετει το κρατος και μπορει να κατανικησει, τους οποιους ανταρτες , αγαπητε κ. Σαββιδη. Τωρα συνεχιζεται με τους ανταρτες των πολεων, που εκδηλωθηκε με τις πρωτες τρομοκρατικες ενεργειες της 17 Νοεμβρη τον Δεκεμβριο του 1974 ,λογω και της ευμενους λαικης αποδοχης απο τους οπαδους του ”στ’αρματα, στ’αρματα”της 5ετιας 1944-49, και λογω της δημοσιευσεως απο ολον τον ”δημοκρατικο τυπο”-με τις μεγαλες κυκλοφοριες- των μακροσκελων ανακοινωσεων της Οργανωσεως αυτης. Τα δε θυματα ηταν απο τους ”φονιαδες των λαων” και τους επωνυμους φιλους του ”πατριαρχη της Δεξιας”πρωθυπουργου και αργοτερα ,μεχρι το 1985, Προεδρου της Δημοκρατιας,αειμνηστου Καραμανλη , ο οποιος -τι ειρωνεια και αγνωμοσυνη- επανεφερε αναιμακτως το 1974 την πολυκομματικη Δημοκρατια και νομιμοποιησε το ΚΚΕ και ουσιαστικα εβαλε αυλαια στο μεταπολεμικο και προδικτατορικο κρατος, που -και να το ξεχναμε η Ιστορια το κατεγραψε και με εικονες- περασε πολλα απο τους αρματωμενους , που ηθελαν να επιβαλουν τον Κομμουνισμο και στην Ελλαδα . Να ειστε δε βεβαιοι οτι, αν τοτε υπηρχε το διαδικτυο, θα ωχριουσαν τα σημερινα σχολια και αντισχολια των ιστοτοπων και των αναγνωστων τους. Επρεπε να δολοφονηθουν οι αειμνηστοι, βουλευτης της Ν.Δ και γαμβρος του τοτε Αρχηγου της Μητσοτακη ,-που αυριο θα ενταφιασθει- Μπακογιαννης και ο νεαρος Αξαρλιαν , για να συνελθουν και να ανησυχησουν καπως οι ”δημοκρατικες δυναμεις” και οι παθιασμενοι” δημοκρατικοι” πολιτες. Μια αναδρομη στα πρωτοσελιδα των εφημεριδων της 20ετιας 1974-94 θα πεισουν τους αμφιβαλοντας για τα ανωτερω. Να ειστε δε βεβαιος οτι, αν δεν εδολοφονειτο ο Βρετανος Ταξιαρχος, ακομη θα αναζητουσαμε τους εκτελεστες της Οργανωσεως αυτης, παρ’ ότι ετοιμαζομασταν για τους Ολυμπιακους αγωνες της Αθηνας. Τωρα -στην 7ετια των μνημονιων – ”φωλιασε” στις καρδιες μας η εμφυλια διαμαχη και συνεχιζεται -και δυσκολα θα σταματησει- ο ανταρτοπολεμος των πολεων , με συγχρονα οπλα , που εισηχθησαν και εισαγονται με τα εκατομμυρια των τουριστων και των αλλων ”φιλοξενουμενων” στην ομορφη Πατριδα μας. Φυσικα η Αστυνομια -οπως και στην Μ.Βρετανια ακομη- δεν μπορει να τους αντιμετωπισει και το κρατος σε συνεννοηση και με τους συμμαχους του , θα κινηθει αποτελεσματικωτερα, προτου αυτοχειριασθει. Ευτυχως, που το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζουν και τα αλλα ευρωπαικα κρατη και αργα – γρηγορα θα εκδηλωσει και το δικο μας την πολιτικη βουληση -αυτη προς το παρον λειπει- να αντιμετωπισει αποτελεσματικωτερα το προβλημα. Θεωρω σπουδαιο και κομβικο το ερωτημα σας . ” Φθανουμε στις αντιδρασεις μας , μεχρι το οριο, οπου αρχιζει η αμφισβητηση της βιολογικης τους υπαρξης , η, ξεπερνουμε το οριο αυτο”;;;. Και αυτο , φρονω, πως αφορα και σε θυτες και σε θυματα. ΕΡΡΩΣΘΕ.
Έχω όλο και περισσότερο την αίσθηση πως έτσι και είχε γίνει το “ατύχημα” της Δραχμής 2 χρόνια πριν (ή τέλος πάντων κάποιο αντίστοιχο “ατύχημα” με ακόμα ισχυρότερο οικονομικό αντίκτυπο από αυτά που ζούμε τώρα), πιθανότατα θα είχαμε ζήσει κανονικό εμφύλιο
Εμφυλιο με πετροπολεμο και ”τροφιμοπολεμο”, μπορει να ειχαμε,-προ 2ετιας- αλλα ο γνωστος μας ”εμφυλιος”, εγινε με οπλα , που λογω της αντιστασιακης δρασεως κατα την Γερμανικη κατοχη ολων των Ελληνων, ειχαν εξασφαλισει απο την ”μισητη” Αγγγλια αρκετο οπλισμο ολες οι Αντιστασιακες Οργανωσεις τους , μαζι με αγγλικες λιρες, που ποτε δεν καταμετρηθηκαν. Πιθανωτερο ενδεχομενο ηταν να ειχε τεθει η Χωρα σε κατασταση πολιορκιας και να ειχαν ανασταλει ορισμενα αρθρα του Συνταγματος, οπως προβλεπεται απο το ιδιο το Συνταγμα μας.
Ποιο είναι το ζήτημα που δημιουργεί τον διχαασμό σήμερα στην κοινωνία μας; Δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση; Έτσι άλλοι θεωρούν το Ευρώ και την Ε.Ε. μοναδικό δρόμο σωτηρίας και άλλη δρόμο που μας οδηγεί σε “φυλακή”, κατοχή της χώρας. Έτσι άλλοι θεωρούν τους εαυτούς τους “Ευρωπαίους”, ενώ για τους άλλους είναι “προδότες” “Γερμανοτσολιάδες”. Άλλοι θεωρούν τον εαυτό τους ευτυχή που “μένουμε στο ευρώ” και άλλοι ότι αυτό είναι η “καταστροφή” μας. Τι δεν έγινε που έπρεπε να γίνει; Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ, ο δημόσιος διάλογος για το πρόβλημα αυτό με ισηγορία. Και όχι μόνο, μετά από έναν τέτοιο διάλογο, έπρεπε την απόφαση για το άν θα μπούμε σε “μνημόνια” και δανειακές συμβάσεις, ή εάν θα φύγουμε από την Ε.Ε. και το ευρώ να την πάρει ο ίδιος ο Λαός με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Έτσι όλος ο λαός θα είχε την ευθύνη για την πορεία μας και αυτήν την ευθύνη την δικαιούται να την επομισθεί με βάση το δόγμα της Λαϊκής Κυριαρχίας. Έτσι αντιμετώπισαν το παρόμοιο πρόβλημά τους οι Ισλανδοί, πράγματι δημοκρατικά, γι΄αυτό τους ζηλεύω. Εάν το αντιμετωπίζαμε και εμείς έτσι, δεν θα μιλούσε κανείς όπως μιλάει σήμερα, θα είμασταν πράγματι “πολιτισμένοι” κ. Σαββίδη.
Μη το δειτε ως απαντηση, γιατι το σκεπτικο σας -που λεμε σε καθε ειδους αποφασεις, κυριως δικαστικες ειναι ορθο-. Να θυμηθουμε ομως οτι και το 2001, που μας εβαλε στην ΟΝΕ -διεπιστωθη πια και με πλαστα οικονομικα στοιχεια- ο κ.Σημιτης και προ της κρισεως – ιδιως μετα τις εκλογες του 2009, δεν απαιτησαμε δημοψηφισματα, μαλλον γιατι η πλειοψηφια των συνελληνων, ηταν με το ΠΑΣΟΚ απο το 1981-εστω και το Σημιτικο- και γιατι -εδω που τα λεμε-καλοπερνουσαμε μεχρι τοτε. Το ”ρηγμα” ηλθε μετα το πρωτο μνημονιο -και παλι χωρις αιτημα δημοψηφισματος- και διευρυνθηκε και εγκατασταθηκε μετα το δευτερο μνημονιο της συγκυβερνησης Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ απο τον ΣΥΡΙΖΑ , που ”επαιζε” καθημερινα το αντιμνημονιακο χαρτι, εντος και εκτος-ιδιως- του Κοινοβουλιου , περισσοτερο για να καταλαβει την εξουσια-οντας Αξιωματικη αντιπολιτευση- και λιγωτερο να διεξαγαγει δημοψηφισμα για εξοδο ,η, παραμονη μας στην ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, κατι ,που δεν τολμησε να υποσχεθει ουτε οταν εκανε το γνωστο δημοψηφισμα στις 4 Ιουλιου του 2015, μετα το οποιο προσηλωθηκε κυριολεκτικα στην παραμονη μας στην ΟΝΕ-ΕΥΡΩ και αγωνιζεται κυριως να ”περασει ως συμφερουσα” αυτην την προσηλωση του και στους ψηφοφορους του και μεχρι στιγμης τα καταφερνει. Μακροπροθεσμα η τελικη αυτη καταληξη ειναι καλη για την Ελλαδα και τους Ελληνες , που προσαρμοσμενοι στην νεα πραγματικοτητα εντος της Ευρωπαικης Ενωσεως-ΟΝΕ θα βρει τον τροπο-εστω για λιγο ακομη δολιχοδρομωντας (ζικ-ζακ)να γινει κανονικο Ευρωπαικο κρατος,- πλην για καμια 20ετια φτωχο-,το ιδιο και οισυνελληνες σε συγκριση με τα προ της κρισεως δεδομενα, αλλα με ιδιοκτητα σπιτια οι περισσοτεροι , με αυτοκινητα και συγχρονες πολιτισμικες ανεσεις και κυριως με την ομορφη πατριδα τους , που θα την επισκεπτονται 3πλασιοι απο τους ιδιους τουριστες , οι οποιοι θα μας αφηνουν τα λεφτα τους . Οι παληοτεροι θα θυμουνται την χαρα των Πειραιωτων και ολων των Αττικο-αθηναιων οταν προσαραζαν στον Πειραια πλοια του Αμερικανικου στολου. Αυτα για την οικονομια μας. Μη ξεχναμε ,ομως, οτι στην σημερινη τρικυμισμενη πααγκοσμια θαλλασα , με αβεβαιοτητα και συγκρουσεις, ειναι και εθνικως επιβεβλημενο να ειμαστε ελλιμενισμενοι στο μεγαλο λιμανι της Ευρωπης μας, που της δωσαμε και το ονομα της. Ειναι ο πρωτος λογος, που επεμεινε να μας βαλει- και τα καταφερε το 1981 -ο πεισματαρης Μακεδονας αειμνηστος Καραμανλης, λογον για τον οποιον ουδεις επομενος-με πρωτο τον αειμνηστο Ανδρεα (που το υποσχεθηκε κολας) – δεν τολμησαν να προκαλεσουν δημοψηφισμα εξοδου. Προσφατα , μαλιστα διαβασαμε οτι ο κ. Βαρουφακης ακουσε τον κ. Τσιπρα ,να του δηλωνει την βραδυα του δημοψηφισματος οτι φοβηθηκε αναλογο του 1922 Γουδι και μετετρεψε το πλειοψηφησαν ΟΧΙ σε ΝΑΙ , για να το προλαβει . Εξ αλλου, μολις οι Ελληνες δουν λιγο περισσοτερο χρημα θα τα ξεχασουν ολα και φυσικα σιγουρα ολους τους πολιτικους, που ελεγαν τα μεγαλα λογια, αν και συνεχιζουν πολλοι ακομη να εχουν πολιτικο αλτσχαιμερ για τα προηγουμενα 40 χρονια.
Αυτό δεν είναι διχασμός, είναι η προπαγάνδα του εγχώριου συστήματος.
Ο διχασμός ο πραγματικός έχει να κάνει με το ότι ο πατέρας συνταξιούχος λαμβάνει τα διπλά ή και τριπλά χρήματα ως σύνταξη, ενώ το παιδί ακόμη και σούπερ μορφωμένο, ΕΑΝ βρει εργασία θα παρακαλάει για χαρτζηλίκι..
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα που θα τα λύσει ο Πωλ!…σε λιγάκι!
Αυτο, που περιγραφετε, αγαπητε μου, δεν ειναι διχασμος, που θα φερει εμφυλιο, -που κατα το θεμα μας δεν τελειωσε απο το 1949-, αλλα αποτελει ενα απο τα αξιοπεριεργα στην οικονομικη επιστημη και πραξη ,τα οποια συμβαινουν, απο 7ετιας και θα συνεχισθουν απο χθες , με το παγωμα των συνταξεων-οσων απομεινουν απο την συνεχη απομειωση τους- μεχρι το 2023. Στην Ελλαδα μας, παντως, στην οποιαν διατηρειται δεμενη η ευρεια μαλιστα οικογενεια- και την οποιαν πολλοι ,γνωστης ιδεολογικοκοινωνικης προελευσεως ηθελαν και θελουν να την διαλυσουν-,οι συνταξιουχοι παπποι-γιαγιαδες και πατερες-μητερες μοιραζονται και θα συνεχισουν να μοιραζονται ,τουλαχιστον στο μισο τις συνταξεις τους, με τα εγγονια- παιδια τους.. Αλοιμονο σε οσους νεους δεν εχουν προγονους και δεν ειναι ξενογλωσσοι για να ”αποδρασουν ” , εντος και εκτος Ελλαδος, ξενογλωσσια ,την οποιαν εξασφαλισαν και εξασσφαλιζουν, με δαπανες παλι των παππων και γονεων τους. Παρακληση , γνωστοποιηστε μας τον ελπιδοφορο Πωλ.