Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
ΣΕ ΕΝΑ προεκλογικό κείμενό μου υπό τον τίτλο “Μονομέτωπος αγώνας κατά της Δεξιάς και Ακροδεξιάς” ασχολήθηκα, με αφορμή τη δημόσια φλυαρία περί δεύτερης θέσεως ή όχι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με ένα ενδεχόμενο, το οποίο θεώρησα κρίσιμο και επικίνδυνο για την πιθανή μετεκλογική τροπή των πολιτικών μας πραγμάτων. Παραθέτω ένα απόσπασμα με μία πολύ συγκεκριμένη εκτίμηση των πολιτικών πιθανοτήτων:
“Η μείωση των ποσοστών της “Νέας Δημοκρατίας” με σύγχρονη αύξηση των ποσοστών της Άκρας Δεξιάς και αυξημένα ποσοστά ενός κονιορτοποιημένου “αριστερού” αντιπολιτευόμενου χώρου θα είναι ενδεχομένως η χειρότερη αφετηρία για την επόμενη ημέρα. Μια Βαβυλωνία που θα επιφέρει πολιτική αμηχανία και απραξία. Σε μια παρόμοια βαβυλωνιακή συνθήκη η δεύτερη θέση στην προτίμηση των εκλογέων θα είναι δώρον άδωρον.
Αντιθέτως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν το προοίμιο της απόλυτης κυριαρχίας των εξωθεσμικών παραγόντων στην πολιτική ζωή του τόπου με τη χρησιμοποίηση αχυρανθρώπων από την ευρεία δεξαμενή Δεξιάς και Ακροδεξιάς, αλλά και των άλλων γνωστών πρόθυμων.”
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η διάταξη που “προέβλεψα” επαληθεύτηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα. Και, τώρα, οι εξωθεσμικοί παράγοντες, θέλοντας να προλάβουν πιθανές συνθήκες ακυβερνησίας και θεσμικών παλινδρομήσεων, δηλώνουν με τον πιο έκδηλο και απροκάλυπτο τρόπο την ανάμειξή τους στην πολιτική συγκυρία και τα “εσωκομματικά” των κομμάτων. Με πιο εμφατικό παράδειγμα την ανακοινωθείσα υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για την προεδρεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μια υποψηφιότητα που φέρνει, ευθύς εξαρχής, το στίγμα της αμερικανικής πολυεθνικής Coca Cola, του περίφημου “συστήματος Coca Cola”.
Η ΠΡΩΤΗ φράση της δημόσιας δήλωσης της Άννας Διαμαντοπούλου φέρνει ανεξίτηλα τα σημάδια του προπαγανδιστικού λόγου της αμερικανικής πολυεθνικής. Στη θέση του “εμείς στην Coca Cola” εμφανίζεται απλώς τώρα “εγώ η Άννα”. Η Coca Cola, γενικώς “πιστεύει”… ας πούμε, για παράδειγμα, “σε έναν καλύτερο κόσμο…”
ΚΑΙ η Άννα Διαμαντοπούλου με τη σειρά της πιστεύει:
“Πιστεύω στην κοινωνία, Πιστεύω στην πολιτική, πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου να ορίζει τη μοίρα του, στη δύναμη του καθενός και της καθεμιάς μας να ονειρεύεται και να χτίζει μια καλύτερη ζωή.”
ΑΥΤΟ είναι ύφος και δημόσιος λόγος του “συστήματος Coca Cola”. Επηρεάστηκε τόσο η πρώην πολιτικός από την παρουσία της στα γρανάζια της πολυεθνικής ή, απλώς, ανέλαβε η αμερικανική εταιρία εργολαβικά το μάρκετινγκ του πολιτικού προϊόντος Άννα Διαμαντοπούλου;
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να προχωρήσω σε λεπτομερέστερη ανάλυση του λόγου της δημόσιας δήλωσης της νέας υποψηφίου και της σχέσης του με το δημόσιο λόγο του “συστήματος Coca Cola”, αλλά για λόγους οικονομίας του χώρου, θα πρέπει να περιοριστώ στα πιο ουσιώδη της σχέσης πολυεθνικών και πολιτικής. Το θέμα μου είναι η παρέμβαση των εξωθεσμικών παραγόντων στην πολιτική ζωή του τόπου και όχι, γενικώς, οι δοκιμασμένες και αποτελεσματικές προπαγανδιστικές, διαφημιστικές τεχνικές της αμερικανικής πολυεθνικής.
ΑΦΗΝΩ στην κ. Διαμαντοπούλου να πιστεύει ό,τι θέλει. Προσωπικά με ενδιαφέρει, πρωτίστως, η ελληνική δημοκρατία και οι λειτουργίες των θεσμών της. Η Coca Cola, περισσότερο από άλλες πολυεθνικές, είναι ένα πολιτικό συμπληρωματικό όχημα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. σε πλανητικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίες οι κραυγές, σχεδόν λυγμοί απελπισίας, των ποιητών της Λατινικής Αμερικής, όταν αναφέρονται σε αυτήν, δεν είναι τυχαία η αναφορά της αιγυπτιακής πεζογραφίας στην τυχοδιωκτική δομή και ανθρωποφαγική λειτουργία της αμερικανικής πολυεθνικής. Δεν είναι τυχαία η καταδίκη της από δικαστήρια των Ηνωμένων Πολιτειών για τις ευθύνες της στην δολοφονία στελεχών λατινοαμερικανικών συνδικάτων. Το σχετικό ντοκιμαντέρ The Coca Cola Case είναι προσβάσιμο στο Διαδίκτυο.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να παραθέσω φυσικά εκτενέστατη βιβλιογραφία για τη σχέση πολυεθνικών και πολιτικών επεμβάσεων σε χώρες της περιφέρειας, αλλά υποθέτω ότι για το παλιό στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ, αυτά τα πράγματα είναι γνωστά. Αν όχι, σίγουρα θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ανδρέα Παπανδρέου.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ δεν είναι αν θα στηρίξει το “σύστημα Coca Cola” την μέχρι πρότινος επ΄ αμοιβή συνεργάτιδά του. Αυτό ήδη είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι με ποιους τρόπους. Εδώ υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Από τον συστηματικό αποκλεισμό των αντιπάλων και συνυποψηφίων, τον αποκλεισμό της αρνητικής κριτικής ή, αντίθετα, την υπερπροβολή της κ. Διαμαντοπούλου στο ελεγχόμενο ελληνικό σύστημα πληροφόρησης μέχρι την κινητοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της και των διαφόρων επαγγελματικών δικτύων της στην ελληνική κοινωνία υπέρ της συγκεκριμένης υποψηφίου.
ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙ δηλαδή η πολυεθνική στις παρυφές ενός εκλογικού πραξικοπήματος με την κινητοποίηση άσχετων και ετερόκλητων ψηφοφόρων. Το δίκτυο των πωλητών της Coca Cola είναι εκπαιδευμένο και εξασκημένο να κινείται στα όρια της νομιμότητας, ενίοτε και πέραν αυτής, χωρίς πολλούς ενδοιασμούς. Η νομιμοφροσύνη απέναντι στην εταιρία και τους προγραμματισμούς της είναι μια από τις βασικές “αξίες” του “συστήματος Coca Cola” και απαιτείται από τους συνεργάτες της.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ κλείνοντας, είμαι υποχρεωμένος να σημειώσω ότι η κ. Άννα Διαμαντοπούλου οφείλει να διευκρινίσει δημοσίως αν η νομιμοφροσύνη της αφορά στις “αξίες” του “συστήματος Coca Cola” ή τις αξίες της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αναφέρονται στο Ελληνικό Σύνταγμα. Εκτός εάν νομίζει η ίδια ότι οι αξίες αυτές συμπίπτουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες μπορούν να αναζητήσουν στο Διαδίκτυο διάφορα άρθρα μου που αφορούν στην Coca Cola και έχουν δημοσιευτεί κατά τη διάρκεια του απεργιακού κινήματος “Ούτε γουλιά Coca Cola”, αλλά τώρα τελούν υπό καθεστώς “λήθης” στην google, μετά από παρέμβαση της Coca Cola. Ωστόσο, αν χρησιμοποιηθούν διάφορες λέξεις κλειδιά (π.χ. ταχμαζίδης, ούτε γουλιά coca cola, μποϊκοτάζ coca cola, κόκκινη κάρτα coca cola κλπ.) τα κείμενα ανασύρονται στην επιφάνεια και παρέχουν, μαζί με την συγχρονική πληροφόρηση για τον αγώνα των απεργών της Θεσσαλονίκης, και διάφορα σημαντικά στοιχεία για τις αθέμιτες πρακτικές της Κόκα Κόλα από την εποχή της χούντας και εντεύθεν.
*) Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι οργανωτικός γραμματέας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΉΣ (www.sopro.gr) και συμμετείχε, την προηγούμενη δεκαετία, ενεργά στο κίνημα των απεργών της Coca Cola και στο μποϊκοτάζ των προϊόντων της πολυεθνικής με κύριο σύνθημα τη φράση, “Ούτε γουλιά Coca Cola”
