Στις συνόδους κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταναλώνεται πολύ μελάνι, ενέργεια και φαιά ουσία για να βρεθεί ένας κοινός τόπος και να συνταχθεί το κείμενο της απόφασης.Τη σημασία του κειμένου αυτού (που συντάσσεται μετά απο πολύ κόπο) την αντιλαμβάνεστε όλοι απο τον τρόπο που επιδρά στον Ερντογάν.
Μάλιστα, μερικές χώρες που ο πρωθυπουργός ή πρόεδρός τους συμφώνησαν στο κείμενο, καλούν στις πρωτεύουσές τους, ας πούμε τον τούρκο πρέσβη, αν το περιεχόμενο αφορά την Τουρκία και εξηγούν πως επι της ουσίας η απόφαση δεν έχει γι αυτούς καμιά σημασία αλλά συμφώνησαν επειδή επέμενε, ας πούμε η Ελλάδα η οποία έπρεπε να την “πουλήσει” (την απόφαση) στο εσωτερικό της.
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο προφανές ερώτημα γιατί τα γράφεις αυτά, θέλεις να φύγουμε απο την Ένωση, η απάντησή μου είναι: ΟΧΙ.
Αλλά να περιορίσουμε τις προσδοκίες μας.
Εστιάζονται σε τρείς άξονες.
Ο πρώτος είναι θεσμικός. Αν δεν μπαίναμε στην Ε.Ε. θεσμικά η Ελλάδα, ακόμη, μπορεί να ήταν ένα μετεμφυλιακό κράτος.
Τη σημασία του εκδημοκρατισμού των θεσμών δεν την αντιλαμβάνονται οι νεότεροι γιατί δεν έζησαν το αστυνομικό κράτος ή τις μετεμφυλιακές δομές του.
Η αλλαγή τους ήταν μια τεράστια επιτυχία και αυτό οφείλεται όχι, τόσο, στους πολιτικούς ηγέτες της Ελλάδας όσο στις πιέσεις της Ε.Ε.
Ο δεύτερος είναι η οικονομία. Αν η χώρα και η ηγεσία της κινούνταν έξυπνα σήμερα μπορεί να είχαμε μια αξιόλογη οικονομική παρουσία. Δεν το έκαναν. Όποιος μπαίνει στην πολιτική έχει δύο φιλοδοξίες. Να πλουτίσει και να επανεκλεγεί.
Ο τρίτος άξονας είναι το δικαίωμα που δίνεται στις χώρες να προασπίσουν συμφέροντά τους στις περιπτώσεις εισόδου στην Ένωση νέων χωρών. Το δικαίωμα αυτό το είχε μέχρι σήμερα, απο το 1981, και η Ελλάδα αλλά το αξιοποίησε ελάχιστα. Ορισμένες φορές λειτούργησε, δυστυχώς, και ως μπούμεραγκ. Το έχει η χώρα στην περίπτωση της αίτησης εισόδου της Αλβανίας. Η Αθήνα αντιμετωπίζει τα Τίρανα περισσότερο ικετευτικά. Και οι κυβερνήσεις της γειτονικής χώρας προσβέλουν περισσότερο στην Άγκυρα παρά στην ελληνική πρωτεύουσα. Το λιγότερο δείχνει μια πολιτική και διπλωματική ανικανότητα της Ελλάδας. Απολαύστε την και χειροκροτήστε.
Κάτι δεν πάει καλά στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κάτι πολύ σοβαρό.
Απο την Ε.Ε., λοιπόν, καλόν είναι να μειώσουμε τις προσδοκίες μας και να μην ακούμε τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης για κυρώσεις, απαγορεύσεις όπλων κλπ στην Τουρκία.
Εν κατακλείδι είμαστε στην ίδια Ένωση με χώρες που οι ηγέτες μας βρίσκονται, για να αλλάξουν περιβάλλον, στις Βρυξέλλες ή στις πρωτεύουσες χωρών, συμφωνούν σε ορισμένα πράγματα τα οποία δεν εφαρμόζονται και σε ζητήματα ασφαλείας μπορεί οι ίδιοι ηγέτες με τους οποίους είσαι στην ίδια Ένωση να υποστηρίζουν τις κινήσεις κάποιου που υποβλέπει την εδαφική σου ακεραιότητα.
Έχετε ακούσει πιο ανατριχιαστικό ανέκδοτο.
Πάντως, επειδή πολλοί δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν, δεν προτείνω να φύγουμε απο την Ε.Ε.
Να εκμεταλλευτούμε ό,τι μπορούμε. Απλώς δεν είναι πολλά ούτε ουσιώδη αυτά που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε.
Αλλά τον ζήτουλα οι ισχυροί έτσι τον αντιμετωπίζουν. Φτιάξτε σοβαρή πολιτεία. Οι συνεχείς ταπεινώσεις μας ως λαού συσσωρεύονται στο υποσυνείδητό μας. Και τότε, αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια θα μοιάζουν πιάνο και γαλλικά μπροστά στα όσα θα συμβούν
-Εντάξει εκτιμούμε -γιατί είναι αναπόδεικτο -ότι σε δύσκολες ομόφωνες αποφάσεις τους καλούν οι Ευρωπαικοί θεσμοί τους Τούρκους πρεσβευτές και μας ”καρφώνουν”ότι εμείς είμαστε η αιτία γιαυτές και μάλιστα επειδή επέμεινε ο εκάστοτε πρωθυπουργός της Ελλάδος για ”να πουλήσει” την απόφαση στο εσωτερικό της
-Εντάξει απαιτούν στην Ευρώπη μας εκδημοκρατισμό και ελεύθερη οικονομία ,αλλά στην Ελλάδα αυτό συνέβη από το 1974, όταν επεκράτησε η Μεταπολίτευση μετά την Συνταγματική αλλαγή του καθεστώτος σε Προεδρευομένη Δημοκρατία και νομιμοποιήθηκαν τα δύο -τρία ΚΚΕ ,η ΕΠΕΝ και η Χρυσή Αυγή αργότερα.
Μη αδικούμε και τον αείμνηστο Καραμανλή για τη μοναδική πολιτική προσφορά του στην Μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία.
-Η οικονομία μας δεν”προσανατολίστηκε” με τις Ευρωπαικές, γιατί -μη ξεχνάμε- ότι μέχρι το Μάαστριχτ (1992)στην Ελλάδα επικρατούσε από το 1981 ο τριτοδρομικός αντιευρωπαικός σοσιαλισμός ,παρ’οτι είχαν καταρρεύσει τα κομμουνιστικά καθεστώτα και είχαν ενστερνισθεί την ελεύθερη οικονομία όλες οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των ευρωπαικών κρατών.
Ανοίξαμε τα μάτια μας το 1996,αλλά τότε ξανάρχισε το ”πάρτυ”της προηγούμενης 10ετιας στου εξοπλισμούς ,στο Χρηματιστήριο και σε όλους του ανεξέλεγκτους Δημόσιους Οργανισμούς και την Τοπική Αυτοδιοίκηση , που μετά την Σημιτική 8ετία μας φόρτωσε τοκοχρεωλύσια δυσβάστακτα ,ιδιαίτερα μετά το ευρώ ,κατάσταση που αποφύγαμε να αντιμετωπίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ το Φεβρουάριο του 2009 ,όταν μας έστειλε την πρώτη ειδοποίηση η πτωχεύσασα Αμερικανική Λήμαν Μπράδερς και μετά έγινε ”το έλα να δεις” και στο εσωτερικό ,αλλά κυρίως στην Ένωσή μας ,την οποίαν θερμοπαρακαλούσαμε μια 10ετία να μας σώσει ,με τέσσερες διαδοχικά κυβερνήσεις πάσης ,-πλην της κομμουνιστικής΄- αποχρώσεως .
Κρίνουμε τώρα την στάση της Ελληνικής κυβερνήσεως κατά την φημολογούμενες ότι θα αρχίσουν ενταξιακές συζητήσεις για Αλβανία και Σκόπια και από τώρα είμαστε βέβαιοι ότι θα ικετεύουμε αυτές τις χώρες και δεν θα τις ”στριμώχνουμε”στα 33 κεφάλαια που θα ανοίγονται ένα-ένα προκειμένου να ενταχθούν-αν ποτέ ενταχθούν- ως σημερινές κρατικές οντότητες.
Τώρα τους Αλβανούς- ειδικώτερα με την εκκρεμότητα της ΑΟΖ-τους έχουμε ανάγκη ,κυρίως για να καταπείσουμε όλους τους δύσπιστους Ευρωπαίους και μη ότι πιστεύουμε στο Διεθνές Δίκαιο και δεν φοβόμαστε την Χάγη ,που φοβάται η Τουρκία και την οποίαν πρέπει να την πείσουν να συμφωνήσουμε ύστερα από 45 χρόνια την Χάγη για τις ΑΟΖ σε Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο ,αντί να ταλαιπωρούμε γειτονικούς και συμμαχικούς στρατούς και πολίτες.
Τέλος -να το επαναλάβουμε και να το πιστέψουμε όλοι οι Έλληνες ,όπου γης -ότι ούτε ο ΟΗΕ ,ούτε το ΝΑΤΟ ,ούτε η Ευρωπαική Ένωση ,ούτε άλλος Διεθνής Οργανισμός είναι μόνο Κέντρα του Διεθνούς Δικαίου ,αλλά ότι είναι -κυρίως δε -Κέντρα Κρατικών , Ιδιωτικών και Πολιτικών συμφερόντων στις πολυκομματικές Δημοκρατίες μας ,που υποχρεώνονται να κάνουν ανά 4ετία γενικές εκλογές και να αλλάζουν οι λαοί του κυβερνήσεις των κρατών αυτών .
“Το δικαίωμα αυτό το είχε μέχρι σήμερα, απο το 1981, και η Ελλάδα”
Γιατί το “είχε”; Δεν το έχει πια; Άλλαξε ο τρόπος λήψεως αποφάσεων στην ΕΕ;
Κατά τ’ άλλα, το κείμενο με βρίσκει σύμφωνο. Είμαστε κράτος ανίκανο να κάμει χρήση των δικαιωμάτων που τού δίνονται. Κράτος-παράδειγμα προς αποφυγήν.
Μία διευκρίνιση για την ερώτηση τού παραπάνω σχολίου μου: Πριν έναν χρόνο, με πρωτοβουλία τού ΕΛΚ, σκέφτονταν ν’ αλλάξει ο τρόπος λήψεως αποφάσεων στην ΕΕ, ήτοι να καταργηθεί η ομοφωνία, για τα ζητήματα που ισχύει.
Η Ευρώπη σε πορεία κατάργησης του βέτο
Στο όνομα τής … “εκδημοκρατικοποίησης” (sic), αφαιρούν το δικαίωμα από τούς μικρούς να μπλοκάρουν αποφάσεις. Και διερωτώμαι, αν αυτό έχει ήδη θεσμοθετηθεί, αν και δεν έχω διαβάσει/ακούσει κάτι τέτοιο.