του Παντελή Σαββίδη
Τι να υποθέσει κανείς για τη Δύση; Ότι είναι χαμένη στην αμερικανική μετάφραση;
Τη Δύση συγκροτούν η Ευρώπη και η Αμερική, κυρίως, οι ΗΠΑ.
Η μεν Ευρώπη είναι, γεωπολιτικά ανύπαρκτη. Και αυτήν την ανυπαρξία της θα την πληρώσει και οικονομικά. Ας ελπίσουμε, όχι, γεωπολιτικά.
Οι δε ΗΠΑ, μάλλον, δεν γνωρίζουν τι θέλουν. Καλύτερα, δεν γνωρίζουν πως να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους. Δεν ακολουθούν όσα η επεξεργασία της έννοιας της ηγεμονίας επιτάσσει.
Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, η Ευρώπη πρέπει να οικοδομήσει ένα δικό της σύστημα ασφαλείας. Δεν καλύπτεται απο το ΝΑΤΟ. ΤΟ ΝΑΤΟ εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Σε στρατηγικό επίπεδο μπορεί να εξυπηρετεί και την Ευρώπη προφυλλάσσοντάς την απο πυρηνική απειλή. Αλλά σε τακτικό επίπεδο, η Ευρώπη δεν κινδυνεύει απο την Ρωσία. Αντιθέτως, η Ρωσία, θέλει να γίνει μέρος της Ευρώπης. Όπως μας είπε ο κ. Πούτιν, θέλησε να γίνει και μέλος του ΝΑΤΟ. Και της το αρνήθηκαν. Γιατί;
Για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι οι Αμερικανοί θέλουν το ΝΑΤΟ δικό τους εργαλείο. Και μια Ρωσία εντός του ΝΑΤΟ θα τους δημιουργούσε προβλήματα λόγω του εκτοπίσματός της. Οι άλλες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ είναι εύκολα διαχειρίσιμες απο τις ΗΠΑ.
Ο δεύτερος είναι ότι οι Αμερικανοί αναζητούν τον “άλλο” για να ετεροπροσδιοριστούν. Ψάχνουν τον εχθρό διότι έτσι συνήθισαν μετά τον Β! Π.Π. οπότε κυριάρχησαν διεθνώς. Αντί, μετά το 1991 να σκεφθούν μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική με περισσότερους, του ενός, πρωταγωνιστές, θέλησαν την απόλυτη κυριαρχία. Προς στιγμήν φάνηκε να την επιτυγχάνουν. Φαίνεται πως δεν υπολόγισαν καλά. Στρίμωξαν την Ρωσία οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Δεν της άφησαν περιθώρια να πάρει ανάσα. Και παρόλα τα ακριβοπληρωμένα think tanks που κατέχουν δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως στον αντίπαλο, πάντα, αφήνεις μια οδό διαφυγής. Οι ΗΠΑ στέρησαν αυτήν την οδό απο τη Ρωσία. Της στέρησαν ζωτικό χώρο. Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Όταν θα μπορούσε, θα χυμούσε. Και το έκανε.
Ο Πούτιν, χθές, μετά απο μια δημόσια παράσταση του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας υπέγραψε το διάταγμα αναγνώρισης δύο αποσχισθεισών θυλάκων της Ουκρανίας.
Τι σημαίνει αυτό;
Δημιούργησε την, κατ αυτόν, νομική βάση για επέμβαση και υποστήριξη των περιοχών αυτών αν υποστούν επίθεση απο τον ουκρανικό στρατό για ανακατάληψη των περιοχών που ανήκουν στην Ουκρανία αλλά αποσχίστηκαν.
Για να είμαστε σαφείς και να γνωρίζουμε τι λέμε: Η Ρωσία δεν επενέβη στην Ουκρανία χθές. Αναγνώρισε τις περιοχές.
Και αν θυμάστε καλά, η απειλή της Δύσης ήταν πως θα επιβάλλει κυρώσεις αν η Ρωσία επέμβει στην Ουκρανία. Έχουμε με την χθεσινή απόφαση επέμβαση;
Να δούμε πως θα ερμηνεύσει η Δύση την Ρωσική απόφαση.
Πάντως, τα μηνύματα της χθεσινής ρωσικής ενέργειας είναι δύο:
Πρώτον, ξεχάστε την προ Ουκρανίας Ρωσία. Η Ρωσία επανακάμπτει και θα υποστηρίξει με την προβολή σκληρής ισχύος τα συμφέροντά της που περιγράφηκαν στις προτάσεις που έδωσε στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Με απλά λόγια η Μόσχα θέλει να πει πως ο μετασοβιετικός χώρος είναι υπο την δική της επιρροή. Δεν θα αναγνωρίσει την πολιτική επιρροή και την στρατιωτική παρουσία κανενός άλλου.
Δεύτερον, και αναμενόμενο. Αν υπάρξει επίθεση στους εξεγερμένους αποσχιστές και δεν μπορέσουν να αντέξουν την επίθεση η Ρωσία θα επέμβει προς υποστήριξη τους.
Και τα δύο η Μόσχα τα είχε κάνει σαφή. Η Δύση, νόμισε πως η Ρωσία σκέφτεται όπως αυτή. Στην Ρωσία, όμως, το μενταλιτέ άλλαξε. Πάμε σε έναν νέο κόσμο.
Σ αυτόν τον νέο κόσμο για να επιβιώσεις απαιτείται να διαθέτεις σκληρή ισχύ και αποφασιστικότητα να την χρησιμοποιήσεις, αν παραστεί ανάγκη. Χαριτωμενιές δεν επιτρέπονται. Τα πράγματα σφίγγουν Και σφίγγουν επικίνδυνα.
Μπορεί η προσπάθεια διαμόρφωσης συνείδησης κοινού συμφέροντος στους λαούς, σε περιόδους παρατεταμένης ειρήνης να αποδομείται. Και να μην έχει σημασία. Όλοι χαλαρώνουν. Σε περιόδους, όμως, κρίσης, είναι, απολύτως, αναγκαία.
Το δεύτερο που προμηνύει ο νέος κόσμος είναι πως οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να αποκτήσουν γεωπολιτική αντίληψη και μέσα για να την υποστηρίξουν. Διαφορετικά θα κατακερματιστούν και τα μοναχικά πρόβατα τα τρώει ο λύκος.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά αν η Ευρώπη αποφασίσει να δει το συμφέρον της και να το υπερασπίσει.
Η Ευρώπη έχει τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα. Δεν υπάρχει ηγεσία μεγάλου βεληνεκούς και δεν έχει αποφασιστικότητα για να προχωρήσει. Αν επιμείνει σε αυτά, οι εξελίξεις θα είναι αρνητικές. Αν αλλάξει, η Ευρώπη δεν απειλείται. Η Ρωσία δεν απειλεί την Ευρώπη. Την λαχταρά. Η Ευρώπη δεν θέλει τη Ρωσία κατ επιταγήν άλλων. Πρέπει να αλλάξει αυτή η πολιτική.
Σεβασμός στις συμμαχίες αλλά και ιδιαίτερος σεβασμός στο ευρωπαϊκό συμφέρον.
Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν πολλά.
Για τo «ευρωπαϊκό συμφέρον», μιά ιστορική ανάλυση:
Τιερί Μεϊσάν:
Η μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1)
https://www.voltairenet.org/article182726.html
Πως να υπολήπτονται οι ΗΠΑ -και κάθε άλλος- την Ρωσική Ομοσπονδία μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως με πρώτο Πρόεδρό της από το 1991-1999 τον καρδιοπαθή και οινόφλυγα Μπόρις Γιέλτσιν , η εικόνα του οποίου μαζί με τον κ.Κλίντον να χαριεντίζονται δημιουργούσε περισσότερη απαξίωση του;;;.
Από τότε όμως-1999-(23 χρόνια τώρα) ,που η Ρωσική Ομοσπονδία έχει συνεχώς τον Πούτιν ως εκλεγμένο λαοπρόβλητο ηγέτη έπρεπε ολόκληρη η Δύση να μελετήσει καλύτερα το φαινόμενο και να αναμένει την εντονότερη εμφάνισή του στο προσκήνιο της Ιστορίας για να γράψει Ιστορία ,όπως γράφουν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες -τις περισσότερες φορές μάλιστα χωρίς να το θέλουν και οι λαοί ,τους οποίους εκπροσωπούν.
Η Ευρώπη μας -για την οποίαν ο άλλοτε αντικαγκελάριος επί Μέρκελ σοσιαλδημοκράτης κ.Γκάμπριελ είπε ότι ”μιλάει με βροντερή φωνή ,αλλά δεν έχει ραβδί” -(77) χρόνια τώρα με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έζησε και πρόκοψε με ειρήνη , η οποία από ότι φαίνεται τελειώνει ,γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι στην γη η ειρήνη θα σημαίνει τα διαστήματα μεταξύ των πολέμων (αυτό έγραψε η Ιστορία και αυτό προφήτευσε ο παππούς μας Ηράκλειτος το 7ο π.Χ αιώνα με το ”πόλεμος πάντων πατήρ”).
Το στοίχημα-αίτημα στην Ευρώπη μας θα είναι να μείνουμε ενωμένοι και να μη φαγωθούμε μεταξύ μας και να αναμένουμε την Ομοσπονδιακή Ευρώπη με εκλεγμένο Πρόεδρό της ισχυρή προσωπικότητα -επί 8ετία τουλάχιστον- ,για να μας υπολογίζουν εχθροί και φίλοι με τόση Ιστορία και πολιτισμό από το 333 π.Χ μέχρι το 1453 με τις τρεις παγκόσμιες αυτοκρατορίες (Αλεξανδρινή, Ρωμαική και ”Βυζαντινή”) και τόση ευμάρεια .
ΕΙΘΕ.
Δυστυχώς, μη έχοντας δική μας εξωτερική πολιτική, ακολουθούμε την Ευρώπη “μας”, που δεν χάνει ευκαιρία να μάς πουλήσει:
“Για την Ουκρανία που δεν είναι μέλος της ΕΕ βλέπουμε πως οι ηγέτες της ΕΕ ¨σκίζουν τα ρούχα¨ τους.
Όταν όμως ο Ερντογάν πηγαίνει στην επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους στην Κύπρο ή ανοίγει τα Βαρώσια σφυρίζουν αδιάφορα…”
Αυτοί φταίναι, ή εμείς που …
Βάζουμε κυρώσεις στην Ρωσία, αλλά συναλλασσόμαστε με την Τουρκιά…;
Kυρώσεις στην Ρωσία, εκκλήσεις στην Τουρκία…. (!!!)
Ανίκιανοι και πουλημένοι κυβερνούν αυτόν τόν τόπο, όπου πριν 200 χρόνια στήθηκε ένα κράτος-αποικία. Ποιος και πότε θα ξυπνήσει να τα δει/καταλάβει αυτά; Ακούγονται καθόλου φωνές διαμαρτρίεας, ή μόνο ο … απαλός ήχος τής πυγολιχείας των Ευρωπαίων, δείγμα τής βδελυρής δουλοπρέπειάς μας;
Ποιο υποκείμενο εννοούμε όταν λέμε «οι ΗΠΑ γνωρίζουν», «οι Αμερικανοί θέλουν», «η Ρωσία θέλει» «η Ευρώπη αντιλαμβάνεται» κ.ο.κ. ???? Και τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ηγεσία ????
Αν σκεφτόμαστε την Ευρώπη και την Αμερική ως Κοινωνίες-Λαούς είναι κάτι που δεν ισχύει πλέον. Αντίθετα, η Ρωσία είναι ακόμα Κοινωνία!!!!!!
Επίσης, αν σκεφτόμαστε την ηγεσία με την κανονική έννοια, μιας κυβέρνησης εκλεγμένης κλπ, πάλι πέφτουμε έξω. Στην ηγεσία του δυτικού κόσμου είναι μια εξωκοινωνική-απολιτική-διεθνική ΕΛΙΤ, της οποίας τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται με των αντίστοιχων κοινωνιών.
Στην ηγεσία της Ρωσίας είναι ένας δικτάτορας αλλά είναι αληθινός ηγέτης και τα συμφέροντα είναι της χώρας του!!!!
Αν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, το υποκείμενο είναι οι κυβερνήσεις και η περί αυτές ελίτ, ποιο άλλο; Συμφωνώ με το υπόλοιπο σχόλιο.
Οχι, δεν εννοώ τίποτα από τον συνήθη τρόπο να σκεπτόμαστε. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις και γύρω-γύρω ελίτ αλλά μαριονέτες στα χέρια μιας πραγματικής διεθνικής Διοίκησης-Πλουτοκρατίας. Οι Κοινωνίες-Λαοί υπάρχουν, σε κανονικές συνθήκες, σε ψυχικό συλλογικό επίπεδο. Και μάλιστα αυτές γραφουν την ιστορία (στο επιπεδο του Γίγνεσθαι) όχι στα “κουκιά μετρημέν”. Όταν όμως χάνεται η ανθρώπινη υπόσταση με τη μυαλική-ψυχική κατάσταση την τωρινή πεθαίνει και η ψυχή της Κοινωνίας.