Η σαρωτική εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσε σύγχυση, αμηχανία ακόμη και κυβιστήσεις (κωλοτούμπες) στους κάθε κατηγορίας αναλυτές που «παρελαύνουν» καθημερινά στα διάφορα μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στα μικρότερα του διαδικτύου.

Πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι θεωρούμενοι  ως γνωμηγήτορες αδυνατούν, με λίγες εξαιρέσεις, να ερμηνεύσουν τα γεγονότα με τα «ιδεολογικά γυαλιά» που φορούν επί χρόνια. Οι αναλυτές αυτοί μπορούν να χωριστούν σε τρεις βασικά κατηγορίες:

α)  Στους προερχόμενους από τη Δεξιά συστημικούς απολογητές της παγκοσμιοποίησης και της Woke ατζέντας που όλο το προηγούμενο διάστημα επιχειρηματολογούσαν γιατί θα έπρεπε να νικήσει η Κάμαλα Χάρις.

β)  Στους διάφορους αριστερούς γκλομπαλιστές που όλο το προηγούμενο διάστημα επιχειρηματολογούσαν γιατί έπρεπε να ηττηθεί ο φασίστας – ακροδεξιός Τραμπ.

γ) Στους φοβισμένους και αφελείς που αναζητούν ερμηνείες των γεγονότων εντός της «πολιτικής ορθότητας», την οποίαν έχουν κάνει «Ευαγγέλιο».

Είναι τέτοια η αδυναμία ερμηνείας, που κάποιοι επιλέγουν την οδό του αναχωρητισμού. Αριστερή εβδομαδιαία εφημερίδα βγήκε με τίτλο: «Δεν είναι δική μας υπόθεση – Αναγκαία η ανεξαρτησία απέναντι στις δύο αντιμαχόμενες πτέρυγες της Δύσης». Η εν λόγω εφημερίδα μάς καλεί, δηλαδή, να αδιαφορήσουμε για το τι γίνεται στις ΗΠΑ. Κάτι σαν τις παλαιότερες ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις που δεν πρέπει να απασχολούν το προλεταριάτο, αφού δεν είναι δική του υπόθεση.

Ο Κ. Μητσοτάκης απεφάνθη ότι η ήττα της Κάμαλα Χάρις οφείλεται στην Woke ατζέντα και την τυραννία της μειοψηφίας που αυτή επιβάλει. Πρόσθεσε όμως ότι αυτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα και ευρύτερα στην Ευρώπη. Μια μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα, αφού ο ίδιος είναι εκφραστής αυτής της ατζέντας και το έχει αποδείξει με πράξεις (νόμος για το γάμο των ομοφυλόφιλων κλπ).

Οι περισσότεροι των αναλυτών δίνουν τις γνωστές, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τετριμμένες εξηγήσεις. Ήταν η οικονομία, ο πληθωρισμός, η υποβάθμιση της μεσαίας τάξης, το μεταναστευτικό κ.α. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ, ως λαϊκιστής, υποσχέθηκε πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, γιατί θα τον εμποδίσει το «βαθύ κράτος» και έτσι εξαπάτησε τους Αμερικανούς για να τον ψηφίσουν. Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία!

Οι περισσότεροι των αναλυτών χαρακτηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ αυθάδη, προκλητικό, αλαζόνα, με πολλά ελαττώματα, κατηγορούμενο για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και το πρόγραμμά του ως «παρανοϊκό ριζοσπαστισμό». Οι χαρακτηρισμοί που κυριαρχούσαν πριν τις εκλογές, αλλά τώρα έχουν υποχωρήσει, ήταν ακροδεξιός, ρατσιστής, ομοφοβικός, φασίστας ή και νέος Χίτλερ. Μερικοί ιδιαίτερα προσεκτικοί, μετά τις εκλογές, αναφέρονται σ’ αυτόν ως ο κύριος Τραμπ ή ως ο νέος Πρόεδρος. Αυτοί οι τελευταίοι κατάλαβαν ότι η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα δεν έχει πια κανένα αποτέλεσμα.

Όλοι αυτοί οι αναλυτές δεν υποψιάζονται ή δε θέλουν να παραδεχθούν ότι στις ΗΠΑ έχει διαμορφωθεί ένα κίνημα αντι-παγκοσμιοποίησης του οποίου ο Τραμπ είναι απλώς ο σημερινός εκφραστής του. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει μεταλλαχτεί, με πληθώρα στελεχών να έχουν προσχωρήσει ιδεολογικά και πολιτικά σ’ αυτό που αποκαλείται «Τραμπισμός». Στην Ευρώπη τα ανάλογα κινήματα αποκαλούνται εθνικιστικά, πατριωτικά, ταυτοτικά ή ως Νέα Δεξιά.

Ο Τραμπ και το επιτελείο του έχουν διακηρύξει ότι θα λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα για να επιστρέψουν τα εργοστάσια στις ΗΠΑ, ότι θα επιβληθούν δασμοί για να προστατευθεί η εγχώρια παραγωγή και να ισοσκελιστεί το ελλειμματικό σήμερα εμπορικό ισοζύγιο, ότι θα μειώσουν τους φόρους, ότι θα εγκαταλείψουν τη θεωρία της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και θα επικεντρωθούν στην εκμετάλλευση των εγχώριων υδρογονανθράκων, ότι θα προστατεύσουν τα σύνορα για την αποτροπή της λαθρομετανάστευσης κ.α. Πόσα απ’ αυτά θα υλοποιηθούν και σε ποιο βαθμό θα το δούμε στην πορεία. Το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις βασικές πολιτικές της παγκοσμιοποίησης και αν δεν την ανατρέψουν, σίγουρα θα την αποδυναμώσουν. Οι υπόλοιποι, ιδιαίτερα η ΕΕ και Κίνα, ας κοιτάξουν, να προσαρμοστούν, αν μπορούν. Οι ΗΠΑ είναι μεγάλος παίκτης που δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν.

Αναπόφευκτα, οι αναλύσεις για τον εκλογικό θρίαμβο του Τραμπ επεκτείνονται και σε γεωστρατηγικές εκτιμήσεις. Τι θα κάνει η νέα αμερικανική κυβέρνηση με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ποια στάση θα τηρήσει στη σύγκρουση του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους και το Ιράν, πόσο θα επιδιώξει να υποβαθμίσει πολιτικοοικονομικά την ΕΕ, ποια θα είναι η αντίδρασή της απέναντι στο μεγάλο ανταγωνιστή, την Κίνα, πώς θα χειριστεί την αυτονομημένη Τουρκία και το σημαντικότερο πόσο ευνοϊκή ή όχι θα είναι η στάση της απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο;

Στα ερωτήματα αυτά και πολλά άλλα, δίνεται πληθώρα απαντήσεων οι οποίες όμως, στο συντριπτικό ποσοστό τους, εκφράζουν τις ιδεολογικοπολιτικές θέσεις των ποικιλώνυμων  αναλυτών. Αυτό που απουσιάζει, σε μεγάλο βαθμό, είναι η αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας και ο ορθολογισμός. Μία μόνο εκτίμηση είναι κοινή: Η Διοίκηση Τραμπ θα στηρίξει αποφασιστικά το Ισραήλ και τον πρωθυπουργό του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα χάος απόψεων. Όλοι χαμένοι στην ανάλυση.

Υ.Γ. 1 Η άδεια που δόθηκε από την απερχόμενη κυβέρνηση Μπάϊντεν στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει τους αμερικανικούς πυραύλους μακρού βεληνεκούς (ATACMS) για να πλήξει στόχους βαθειά μέσα στη Ρωσία  αποσκοπεί κυρίως στη δέσμευση, μέσω περαιτέρω κλιμάκωσης, της νέας διοίκησης Τραμπ, που θα αναλάβει στις 20 Ιανουαρίου, να μην μπορέσει να αλλάξει εύκολα την πολιτική των ΗΠΑ στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Υ.Γ. 2 Η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά και η επακολουθήσασα διαγραφή του από τη ΝΔ έχει μια θετική διάσταση. Θα δυσκολέψει την κυβέρνηση Μητσοτάκη στις υποχωρήσεις – παραχωρήσεις που, όπως δείχνουν οι ενέργειές της, είναι διατεθειμένη να κάνει προς την τουρκική πλευρά στις συνομιλίες που διεξάγονται. Θα τις δυσκολέψει, αλλά, από μόνη της δε θα τις αποτρέψει.

 Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr