του Παντελή Σαββίδη
Τις τελευταίες ημέρες συνέβησαν μερικά γεγονότα τα οποία μας προβλημάτισαν, νομίζω, όλους.
1.-Το ένα είναι η απαράδεκτη, βίαιη επίθεση κατα ΛΟΑΤΚΙ. Την καταδικάζω όχι, μόνο, γιατί περιέχει βία αλλά και διότι κατευθύνεται κατά μιας αδύναμης κατηγορίας συμπολιτών.
Είναι αδύναμη διότι είναι αριθμητικά μειοψηφική και διότι φέρει ένα φορτίο συμπεριφοράς που δεν είναι ανεκτό απο την πλειοψηφία της κοινωνίας. Αποκτά, ωστόσο, σιγά σιγά ιδεολογική ηγεμονία. Και όποιος έχει την ιδεολογική ηγεμονία θα πάρει και την πολιτική. (Γκράμσι).
(Το σχετικό νομοσχέδιο δεν το υποστήριξα στο θέμα της τεκνοθεσίας.)
2.-Το δεύτερο είναι ότι η κοινωνική αυτή κατηγορία έχει, μάλλον, πετύχει και την πολιτική ηγεμονία αν κρίνουμε απο συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός και είπε “αντισταθήκαμε στην τυραννία της πλειοψηφίας”.
Η δήλωση του πρωθυπουργού δεν περιορίζεται στο θέμα των ΛΟΑΤΚΙ ως νοοτροπία.
Στα κοινοβουλευτικά συστήματα κυβερνούν οι ομάδες- κόμματα που παίρνουν την απόλυτη ή την σχετική πλειοψηφία στην κοινωνία, που με διάφορα τεχνάσματα μετατρέπεται σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο πρωθυπουργός με τη δήλωσή του αμφισβητεί αυτήν την αρχή. Και αυτό είναι τεράστιο ζήτημα
Κατ αρχάς με τη δήλωσή του απονομιμοποιείται να κυβερνά αφού ομολογεί πως βρίσκεται σε αντίθεση με την πλειοψηφία που τον εξέλεξε. Δηλαδή, κ. Πρωθυπουργέ παίρνετε αποφάσεις που είναι σε αντίθεση με όσους σας υποστήριξαν; Τους ξεγελάσατε;
Σε πολιτικά και πολιτισμικά πιο προωθημένες, απο την ελληνική, κοινωνίες, υπάρχουν νόμοι που όχι μόνο απαγορεύουν τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές αλλά οι κυβερνήσεις που τους καταπατούν καταπίπτουν απο την εξουσία.
Αλλά ο προβληματισμός δεν σταματά εδώ. Η δήλωση δείχνει και μια νοοτροπία. Είναι έμμεση επιβεβαίωση της κυρίαρχης πολιτικής αντίληψης της χώρας ότι το σύστημα δεν είναι δημοκρατικό αλλά ολιγαρχικό, όπως πολύ σωστά το έχει περιγράψει εδώ και καιρό ο κ. Γ. Κοντογιώργης.
Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει πως ήρθαμε σε αντίθεση με την τυραννία της πλειοψηφίας το ερώτημα είναι: ποιοί ήρθαν σε αντίθεση με την πλειοψηφία; Μια μειοψηφία που κυβερνά, δηλαδή μια ολιγαρχία, την οποία εκφράζει ο πρωθυπουργός, όπως υποδηλώνεται απο την χρήση του πρώτου πληθυντικού;
3.-Το τρίτο θέμα που ήρθε την επικαιρότητα είναι η αφίσα του Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ την οποία, ακόμη, και αυτοί που την υποστήριξαν, ως δικαίωμα έκφρασης, την χαρακτήρισαν κακότεχνη (νομίζω εξαιρείται η διευθύντρια του Φεστιβάλ αν κατάλαβα καλά απο την ανακοίνωση που εξέδωσε).
Τα ερωτήματα εδώ είναι:
-Είναι χωρίς όρια το δικαίωμα έκφρασης; Η απάντηση των ημερών που δίνουν όσοι υποστηρίζουν την διατήρηση της αφίσας ως φετινού συμβόλου του φεστιβάλ, είναι ναι, είναι απεριόριστα. Κάποιοι προσθέτουν ότι αφού η αφίσα δεν έρχεται σε αντίθεση με όσα οι νόμοι ορίζουν γιατί να αφαιρεθεί;
Ο λογικός συνειρμός οδηγεί στο ερώτημα: ποιοί νόμοι; οι γραπτοί ή οι άγραφοι; Γραπτοί είναι οι νόμοι που ψηφίζονται απο συγκυριακές πολιτικές πλειοψηφίες και ερμηνεύονται στα πανεπιστημιακά έδρανα ή στα δικαστήρια ενδεχομένως και απο χειραγωγημένες οντότητες ή θεσμούς, όπως οι δικαστές. Είναι οι ίδιοι δικαστές που έκριναν ότι είναι αθώος ένας κατά συρροήν βιαστής επειδή κρατά στα χέρια την κυβερνητική πλειοψηφία. (Και αυτοί την ελευθερία τους επικαλούνται. Όπως και οι δημοσιογράφοι. Μπορεί κανείς να βάλει το χέρι του στο Ευαγγέλιο για την αντικειμενική συμπεριφορά τους που θέλησε να διασφαλίσει ο νόμος;)
Δεν μπορώ, όμως, να φανταστώ ότι αυτό (δηλαδή το νομικό πλαίσιο) απασχολεί, κυρίως, τους ανθρώπους που εν ονόματι της ελευθερίας της έκφρασης επικαλούνται τους νόμους. Δεν με ενδιαφέρουν, άλλωστε, εδω αυτοί.
Με ενδιαφέρουν όσοι επικαλούνται την ελευθερία για να διευρυνθεί το πλαίσιο αναφοράς του ανθρώπου, και του πολίτη, απο τα όρια που θέτουν οι νόμοι. Να αναζητηθούν νέες μορφές. Σε όλα τα πεδία. ιδιαιτέρως σε περίοδο κρίσης.
Και το ερώτημα εδώ είναι: αυτή η διεύρυνση των ορίων σταματά κάπου; Υπακούει σε προϋποθέσεις όταν αναφερόμαστε σε μια συγκροτημένη κοινωνία;
Και εδώ αναζήτησα και αναζητώ απαντήσεις. Υπάρχουν αποκλίσεις. Και είναι λογικό διότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
Αλλά η ασυδοσία του καλλιτέχνη ή όποιου θέλει να εκφραστεί χωρίς όρια μήπως πρέπει να σταματά στα αρχέγονα ιερά που είναι ακόμη υπαρκτά στο βαθύ ψυχικό πυρήνα του ανθρώπου;
Ιερά που διαμορφώθηκαν πολύ πριν την συγκεκριμένη κοινωνική κατηγορία που τα διακονεί και που διαχρονικά είχε υψηλή θέση στην κοινωνική και πολιτική ιεραρχία;
Αυτά τα αρχέγονα ιερά δεν ξεριζώνονται. Η Αντιγόνη μας τα θύμισε.
Αλλά και τα άλλα ιερά, τα ιερά των θρησκειών τα οποία αποκαθηλώνονται μήπως αφήσουν κενά που δεν θα αναπληρωθούν; Και τότε;
Και ένα ακόμη ερώτημα: και η βαρβαρότητα μορφή έκφρασης είναι. Να αφεθεί και αυτή ελεύθερη; Αν όχι, γιατί; Θέλετε ακόμη ένα; Ποια η διαφορά της Επανάστασης απο την τρομοκρατία; Ορισμοί δόθηκαν πολλοί. Αλλά στην ουσία πρόκειται για διαφορετικές ερμηνείες και τακτικές της ίδιας επιδίωξης: της κατάληψης της εξουσίας. Ελεύθερη και αποδεκτή και αυτή;
Σταματώ εδώ. Διότι στο βάθος αυτής της πορείας παραμονεύει ο όλεθρος.
Αν καταφέρω να συγκροτήσω ένα πάνελ θα σας πω: τα υπόλοιπα επι της οθόνης.
“αντισταθήκαμε στην τυραννία της πλειοψηφίας”
Και μόνον η φράση αυτή πρέπει να βάζει σε σκέψη κάθε νουνεχή και σοβαρό πολίτη. Πόσο ανερμάτιστος και επιπόλαιος είναι ο άνθρωπος, που κακή τη μοίρα μάς κυβερνά. Ξέρει/καταλαβαίνει τι λέει; Επιτρέπεται τόση ανευθυνότητα/προχειρότητα σε π/θ μιας χώρας, έστω κι αν είναι η Μπανανία; Από την άλλη, πόσο υπεύθυνοι είναι αυτοί που βγάζουν αυτόν τον φαφλατά πρωθυπουργό και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία, την οποία εκείνος θεωρεί … τυρανία;
Χαίρομαι ,αγαπητέ κ. Σαββίδη, που επανήλθατε δυνατά -καταπώς σας παρακάλεσα στα σχόλιά μου στο άρθρο σας ”είναι ύβρις η τέχνη;;;”-.
Μόνο που η αναφορά του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στην τυραννία της πλειοψηφίας είναι -δυστυχώς για πολλούς από εμάς τους ”παλαιοκαιρινούς” -η κρατούσα άποψη σε όλες τις σύγχρονες πολυκομματικές Δημοκρατίες ,γιαυτό και δεν αντέδρασαν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα.
Και επειδή πότε-πότε ανατρέχω σε μεταπτυχιακές και διδακτορικές διατριβές του Αριστοτελείου , σας ενημερώνω ότι με τον ίδιο τίτλο ”η τυραννία της πλειοψηφίας” ανετέθη το 2010 μεταπτυχιακή διατριβή από το τον καθηγητή του Τμήματος ”Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου” της Νομικής Σχολής , την οποίαν διάβασα ,κάπου (55) σελίδες και για την οποίαν φράση ”συγκρούονται” από τον 19ο αιώνα οι ΜΙΛ και ΤΟΚΒΙΛ .
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μόδα που την ”μοστράρουν” οι Δημοκρατίες της Δύσης και ότι σε πολύ λίγα χρόνια θα καταλήξουμε ή στην τυραννία της μειοψηφίας ή θα επανέλθουμε στην Αριστοτελική μεσότητα , φυσικά με μεγάλο κόστος ,όπως συμβαίνει με όλες τις πυγολαμπίδες των βιαστικών αλλαγών , που δεν υπολογίζουν και την ατομικότητα του ανθρώπου και τις αντιδράσεις του ως δεινότερου των δημιουργημάτων ,ως homo hominis lupus ,κάτι για το οποίο αδιαφορούν οι πανελεύθερες μειοψηφίες , μια από τις οποίες θα κατακτήσει και την εξουσία και θα αφανίσει τις υπόλοιπες.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΚΕΙ;;;.
ΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕΘΟΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΟΙΟ;;;.
Χαίρετε.
Ό σχολιαστής τά έχει πει όλα!!!.. εγκρίνω καί επαυξάνω
… τέλειο άρθρο….