Στην εποχή μας βλέπουμε τον κόσμο να είναι «ενωμένος» ή καλύτερα δικτυωμένος μέσα από συγκεντρωτικά μέσα ενημέρωσης, με τα οποία παράγεται από κάποιους αυτό που θα γίνει γνωστό ως επίσημη «αλήθεια» και στη συνέχεια θα διανεμηθεί σχεδόν αμέσως, σε όλο τον κόσμο. Οι μάζες, που έχουν μάθει να ζητούν απόλυτες «αλήθειες» που θα ρυθμίζουν την ζωή τους, ώστε αυτοί να μην πολυκουράζουν το μυαλό τους, διαδίδουν αμέσως αυτή την «αλήθεια» όπως την μεταδίδουν τα «επίσημα» μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων να δημιουργεί τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τα γεγονότα. Ο κόσμος θα αντιληφθεί τα γεγονότα έτσι όπως περιγράφονται και μεταδίδονται από αυτή την κεντρική πηγή. Σε ένα τέτοιο κλίμα, εάν κάποιος αντιληφθεί την πραγματικότητα διαφορετικά και συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν λάθη στην «επίσημη» αλήθεια, θα μπει στο περιθώριο, θα του κολλήσουν μια ταμπέλα, θα χάσει φίλους ή και εργασία, θα αισθανθεί άσχημα και ίσως στο τέλος κάτω από το βάρος μιας αυξανόμενης πίεσης, να αναθεωρήσει την στάση του γιατί αυτή «δεν τον ωφελεί».
Ο όχλος θέλει ένα σύντομο και εύπεπτο κατάλογο «καλών/κακών». Και αυτήν την ανάγκη του σήμερα την καλύπτουν κυρίως τα media. Τα media είναι εκεί για να του πουν ποιοι δικτάτορες είναι καλοί και ποιοι κακοί. Ποια βία είναι καλή και ποια κακή. Ποια προϊόντα είναι καλά και ποια κακά. Ποια γνώμη είναι κακή και ποια κακή. Ποιο πρόσωπο είναι καλό και ποιο κακό. Θα του πουν πως το να είσαι «προοδευτικός» είναι καλό, ενώ το να μην είσαι είναι κακό. Και το κυριότερο: πως το να φρονείς διαφορετικά από τους πολλούς είναι εξάπαντος «κακό». Εσύ βεβαίως, δεν θέλεις να είσαι με τους «κακούς». Στην τελική, ποιος δεν θέλει να είναι «καλός»; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μικρόκοσμους, επικεντρώνονται γύρω από την οικογένεια και τους φίλους και την τοπική κοινωνία και δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από αυτό. Νιώθουν καλύτερα όταν πηγαίνουν με το ρεύμα. Νιώθουν μια ασφάλεια όταν έχουν ζωή που είναι ενταγμένη στα κοινωνικά απόλυτα.
Το φαινόμενο Crowdism
Το Crowdism, προέρχεται από την λέξη πλήθος (crowd). Τα άτομα που ασπάζονται το Crowdism ζητούν να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των πράξεών τους και να ενταχθούν σε πολυπληθείς απρόσωπες ομάδες ως ένα είδος αλληλοβοηθητικής κοινωνίας που θα επιτίθεται σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Αυτό δημιουργεί ένα μυαλό «κυψέλης» που μεγαλώνει και φουσκώνει όπως μια χιονοστιβάδα και σύντομα δημιουργεί ένα μονολιθικό, παρανοϊκό ουτοπικό groupthink. Αν κάποιο από τα μέλη του πλήθους αρχίζει να ξεχωρίζει ή να αμφιβάλει για τις δραστηριότητες ή τις προθέσεις του πλήθους, το πλήθος κατακερματίζεται και χάνει την δύναμή του. Αυτό που κάνει τα πλήθη ισχυρά είναι η ανικανότητα των μελών τους να επικρίνουν ή να προτείνουν κάποιον στόχο που ενώνει τους ανθρώπους, γιατί τα πλήθη είναι καλύτερα όταν έχουν έλλειψη στόχου. Χωρίς υψηλότερο όραμα ή ιδανικό, τα πλήθη εκφυλίζονται ταχέως σε επιδρομείς, αν και παθητικού χαρακτήρα. Φωνάζουν για μεγαλύτερη «ελευθερία». Θέλουν περισσότερο πλούτο. Οτιδήποτε βλέπουν, αισθάνονται ότι θα πρέπει να δοθεί στο πλήθος, όπως αναφέρει το redskywarning.
Στο Crowdism βρίσκουν καταφύγιο άτομα που νιώθουν ανίκανα να πορευθούν από μόνα τους και για αυτό βρίσκουν παρηγοριά στην ηγεσία και τη δύναμη άλλων. Θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο, αλλά φοβούνται να γίνουν αυτοί οι καθοδηγητές και έτσι κάθε άτομο μέσα στο πλήθος μεταβιβάζει την εξουσία του σε άλλους. Το πλήθος επομένως κινείται όχι με βάση κάποιες επιλογές, αλλά με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, αξιολογώντας κάθε απόφαση ως προς το τι έχουν όλοι κοινό. Ένα πλήθος αντλεί τη δυναμική του από την ανάγκη των μελών του, σε συνδυασμό με το φόβο τους για τη δική τους κρίση. Μπορεί να υποστηρίζει τις θέσεις του βίαια, αλλά επειδή ο μόνος μηχανισμός λήψης αποφάσεων είναι ένας φανατικός συμβιβασμός, κινείται παθητικά προς προβλέψιμα ψηφίσματα.
Το Crowdism βασίζεται σε ηλίθιες ιδέες που υπάρχουν και ακούγονται καλές και στο ότι όταν οι άνθρωποι βρεθούν σε πλήθη πέφτουν και προσκυνούν την κρίση των άλλων και πηγαίνουν μαζί με το κοπάδι, οδηγημένοι σε καταστροφικές και απατηλές «λύσεις». Το socializing μας κάνει χαζούς επειδή υπακούμε στο κοινωνικό πρότυπο, όχι στο πρότυπο της πραγματικότητας. Υπάρχει ένα πλήθος βιβλίων που επαινεί «τη σοφία του πλήθους» και άλλες τέτοιες κολακευτικές, πασιφιστικές και καταπραϋντικές ανοησίες. Έχουν την άποψη ότι μέσα από τις ομάδες μπορούμε να κάνουμε μια σωστή επιλογή, επειδή δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανένα άτομο.
Η λογική μας λέει ότι αυτό είναι ανοησία, γιατί αν δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιο άτομο με εξουσία όταν αυτό είναι προσωπικά υπόλογο, γιατί παίρνουμε αυτά τα αναξιόπιστα άτομα και τα βάζουμε σε μια ομάδα όπου είναι εντελώς ανυπόλογα; Γιατί τα πλήθη είναι υπεράνω λογοδοσίας.
Εντούτοις, ενώ η εξουσία του πλήθους είναι το de facto πρότυπο στη Δύση, όπως αντανακλάται στον καταναλωτισμό (οι αποφάσεις των αγορών που προέρχονται από το πλήθος), στη δημοκρατία (οι ηγέτες που προέρχονται από το πλήθος) και στη δημοτικότητα, (οι αξίες που προέρχονται από το πλήθος) τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Το πλήθος δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των ενεργειών του. Η μόνη ανησυχία του είναι να παραμείνει στην εξουσία, έτσι ώστε τα μεμονωμένα μέλη του να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανόμενη προσπάθεια να καταληφθεί πλήρως ο κόσμος από το Crowdism, ώστε να μην υπάρχουν αντίθετες φωνές.
Το Crowdism υπάρχει για έναν και μόνο λόγο και αυτός είναι για να αποφεύγονται οι συνέπειες των ενεργειών εκείνων που αποτελούν το πλήθος. Φοβούνται τυχόν υψηλότερα πρότυπα που θα τους αποκαλύψουν να είναι πιο ηλίθιοι, πιο κοντόφθαλμοι ή λιγότερο ηθικοί σε σύγκριση με άλλους. Θέλουν ένα μηδενικό πρότυπο το οποίο να προσεγγίζει το χαμηλότερο δυνατό ώστε να μην έχουν καμία πιθανότητα αποτυχίας. Η ελπίδα τους είναι να αποφευχθεί οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την πραγματικότητα ή όσους παρατηρούν την πραγματικότητα και για αυτό κάνουν διακρίσεις εναντίον εκείνων που έχουν υψηλότερη νοημοσύνη και την ίδια ώρα τους κατηγορούν ότι αυτοί κάνουν διακρίσεις εναντίων όσων «μειονεκτούν».
Οι Crowdists εργάζονται για να καταστήσουν την κοινωνία μια σειρά γραφειοκρατικών καθηκόντων και για να καταστρέψουν την οικογένεια και έτσι να απομακρύνουν τους πιο έξυπνους ανθρώπους, που απαιτούν από την ζωή περισσότερα από άρτο και θεάματα. Στην θέση τους θέλουν υπάκουους βλάκες υπηρέτες οι οποίοι θα ανακηρύσσονται οι ίδιοι ηγέτες και θα ωθήσουν αμέσως τον πολιτισμό τους σε καταστροφή.
Το πλήθος δεν έχει κανέναν αληθινό ιδεαλισμό και η μοναδική του ιδεολογία είναι αυτή του προσωπικού κέρδους. Είναι από την φύση του αντίθετο στον πολιτισμό, αφού ο πολιτισμός δημιουργεί ένα σύστημα αξιών. Οι Crowdists επιθυμούν να αντικαταστήσουν τον πολιτισμό με τον «πολυπολιτισμό», ο οποίος είναι η ιδέα μιας διευκολυντικής κοινωνίας ή μιας κοινωνίας της οποίας ο μόνος στόχος είναι να ικανοποιήσει τα μέλη της. Σε αυτό το όραμα, δεν χρειάζεται κάποιος κοινός στόχος ή ακόμα και κάποιο πρότυπο της κοινωνίας. Η κοινωνία υπάρχει για να εκπληρώνουν τα μέλη της τις προσωπικές τους ανάγκες και κάθε έλεγχος απαγορεύεται, εκτός αν παραβιάζονται βασικές αρχές του Crowdism.
Οι Crowdists υποστηρίζουν φανατικά τόσο τον διεθνισμό, ο οποίος αρνείται τον τοπικό πολιτισμό υπέρ μιας διεθνούς κουλτούρας οτιδήποτε «νέου» όσο και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία αναμιγνύει πολιτισμούς που δεν έχουν τίποτα κοινό χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Το πλήθος δεν αποτελεί ένα νέο σχεδιασμό ή μια νέα απόφαση, όπως και ο καρκίνος δεν αποτελεί έναν σχεδιασμό για έναν νέο οργανισμό. Είναι η έλλειψη απόφασης, η έλλειψη στόχου, η έλλειψη σχεδιασμού.
Η πολιτική ορθότητα, ο νέος διεθνισμός, ο πλουραλισμός / σχετικισμός, τα Ηνωμένα Έθνη («παγκόσμιος φεντεραλισμός»), η δύναμη των «δικαιωμάτων» κλπ είναι κοινωνικές πολιτικές με έναν μοναδικό στόχο: να σβήσουν οποιαδήποτε ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος δρόμος.
Οι αριστεροί αποτελούν μια εκδοχή crowdist ατόμου ή του ατόμου που αποφασίζει ότι δεν επιθυμεί καμία επίβλεψη από κοινωνικά πρότυπα και έτσι ενώνεται με άλλους σε ένα πλήθος λυντσαρίσματος (mob lynch) για να ανατρέψει τον πολιτισμό, την ιεραρχία και την ηθική.
Οι συντηρητικοί συνήθως κάνουν λάθος για τους μηδενιστές ή για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Crowdists πιστεύουν πολύ στο δικό τους θεό: στους εαυτούς τους και σε μια φανταστική εικόνα που δημιούργησαν για τους εαυτούς τους, που τους λέει ότι είναι «αλτρουιστές» και «υπέρ της ισότητας». Στην πραγματικότητα, τίποτα αυτά δεν είναι.
Όπως ένας απατεώνας που πιάνεται στα πράσα, ένας Crowdist θα αντεπιτεθεί όταν τον ελέγξεις. Θα σε κατηγορήσει αμέσως για αυτό το οποίο εκείνος κάνει. Θα σου επιτεθεί προληπτικάχρησιμοποιώντας εναντίον σου μια κατηγορία για να σε αναγκάσει να παραιτηθείς από κάθε έλεγχο.
Οι Crowdists φοβούνται μήπως ο κόσμος καταλάβει την παγίδα και πιέζουν περισσότερο να μας δέσουν όλους μαζί σε ένα ενιαίο μηχανικό σύστημα, είτε πρόκειται για μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε για κάτι τέτοιο όπως η ΕΕ, έτσι ώστε όλοι να βρεθούμε από κάτω. Είναι μια λεπτή μορφή συλλογικής τιμωρίας. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παρανοϊκή ιδεολογία να δουλέψει αλλιώς, μας λένε, όλοι θα υποφέρουμε.
Ωστόσο, φαίνεται ότι πολλοί δεν συνεργάζονται. Νιώθουν ότι ο σύγχρονος κόσμος που τους έλαχε να ζουν μοιάζει με μια τεράστια έρημο βιομηχανικών απόβλητων, γεμάτη από ασθένειες, εγκληματικότητα, μικροαστική τρομοκρατία, ανθυγιεινό τρόπο ζωής και διαφθορά. Μικρότερες προαστιακές και αγροτικές περιοχές, οι οποίες δίνουν στους ανθρώπους μια επιλογή συμμετοχής, μοιάζουν σαν μικρές «οάσεις». Για να μπεις όμως εκεί, πρέπει να εγκαταλείψεις κάποιες κακές συνήθειες και πολλά δικαιώματα. Αλλά θα βγεις από την έρημο.
Τέτοιου είδους ημι-δημοκρατίες έχουν οργανωθεί από οργανικές ομάδες, όπως η θρησκεία, ο πολιτισμός / η εθνικότητα, η φιλοσοφία και η κοινωνική τάξη ή η κάστα. Μπορεί να μην είναι εχθρικές προς τους ξένους, αλλά δεν θα τους αφήσουν να μπουν μέσα. Δεν θα σου προσποιηθούν ότι θα έχεις «δικαιώματα». Θα έχεις όμως εκεί μια ευκαιρία για μια κανονική ζωή.
Πηγή: redskywarning.blogspot.com
ΑΓΓΕΛΙΕΣ
Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.
Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.
Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.
Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.
Νά τό αναγνωρίσουμε τών γυναικώνε εδώ μέσα, πώς
τό ξέρουν ότι δέν είναι γιά πολλά πολλά,
γι’ αυτό κρατούν εαυτές κλεισμένες
στό γυναικωνίτη τών Ανιχνεύσεων·
όχι πού λένε οί αριστεριτζήδες πώς φταίν’ οί Αθηναίοι πού είχαν δούλους!…
θά ‘πρεπε δηλαδή νά σφάξουν τούς χιλιάδες πέρσες αιχμαλώτους,
αντί νά τούς ταΐζουν υλικά(μέ τί αποθέματα; κι όμως…)
καί πνευματικά, όπως έπραξαν σάν πολιτισμένοι;
Κάποιους τούν έκαμαν κι Αθηναίους πολίτες,
στήν ανάγκη!…
Ανδρα, νά τούς ευχηθούμε μόνο νά ‘χουν(τών γυναικών μας εδώ μέσα, λέμε!),
άνδρα ιερέα τής κατ’ οίκον Εκκλησίας, εννοείται
κι όλα καλά,
σύν Θεώ
(Δοτική τής καθομιλουμένης, έ;!).
Σπαραγμός, η παρουσίαση τών «Πληροφοριών» γι’ αυτό τό πρόσωπο στή Βικιπαίδεια·
γιά τό πρόσωπο πού ενέπνευσε τό Ρεμπέτικο τού Φέρη:
Όνομα γέννησης: Ευαγγελία Αταμιάν
Γέννηση: 1922, Αιγαίο Πέλαγος, Ελλάδα
Θάνατος: 23 Φεβρουαρίου 1957(35 ετών)
Είδος: Ρεμπέτικα
Ιδιότητες: Τραγουδίστρια
Μουσικά όργανα: Μαντολίνο
Παρουσία: 1948 – 1957
νά:
https://el.wikipedia.org/wiki/Μαρίκα_Νίνου
«Ό κάθε στοχασμός σου – ασμάτων άσμα
στόν κόσμο τό δικό σου – κόσμος τό κάθε πλάσμα».
~~
«στήν Τέχνη δέν υπάρχει παρθενογένεση»:
τής Λίνας μας
κι όχι μόνο:
Σάν ηφαίστειο πού ξυπνά
απ’ όνειρο βαθύ˙
σάν ηφαίστειο πού ξυπνά,
εφτά γενιές σβηστό…
[μόνο]
κάτι λίγοι συγγενείς
στά έγκατα τού νού.
[Όπου καί νά σάς βρίσκει τό κακό, αδελφοί,
όπου καί νά θολώνει ό νούς σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη]
Εγώ τό φώς μετάλαβα,
τού κόσμου τά χλωμά
κατάλαβα.
Εγώ τό φώς μετάλαβα
κι αντέχω τή φωτιά στό στήθος,
λάβα μου, λάβα μου,
δάκρυ από Χριστό!
Εγώ μέ λάβα τά ‘λαβα,
αυτά πού λέει κρυφά τό πλήθος,
κι άς μοιάζαν θεοπάλαβα˙
τά άχ τών ζωντανών
κατάλαβα!
Προδομένη Πατρίδα,
τά παιδιά στήν κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα,
πρωινός ουρανός!…
Ακούω επιστήμονες, πολιτικούς και δημοσιογράφους να μας ζητάνε, κλείσιμο στο σπίτι, όχι επαφές με άλλους ανθρώπους, καθαριότητα και ησυχία.
Πόσο σπουδαία και πόσο αλλοιώτικα, μου φαίνονται όλα αυτά εμένα.
Τι μεγάλη επιτέλους ευκαιρεία, να μείνουμε λίγες μέρες μόνοι, να γνωρίσουμε και να ξανασυστηθούμε, στον ξεχασμένο εαυτό μας και κυρίως να πλησιάσουμε Τον Έναν.
Τον Χριστό.
Από λογική και ιατρική πλευρά λοιπόν, όλοι μας προτρέπουν τελικά, συνειδητά η όχι, να προσευχηθούμε.
Ω της χαράς!
Καιρός λοιπόν, αγκαλιά με την βούλα της επιστήμης και την περατότητα της λογικής, να κλειστούμε στο μικρό η μεγάλο δωμάτιό μας. και να ζητήσουμε – συζητήσουμε απο τον Χριστό, όλα όσα μας φοβίζουν, όλα όσα, αληθινά χρειαζόμαστε.
Δεν είναι δύσκολο.
Παιδικό παιχνίδι είναι.
Μιλάς στον φίλο σου, τον πατέρα σου, τον αδελφό σου.
Με απλά λόγια και πάντα τελειώνοντας:
“Γεννηθήτω το θέλημά Σου”.
Γιατί Εκείνος ξέρει τι θέλεις και σε ξέρει καλά.
Παιδί Του είσαι.
Μιλήστε μαζί Του, χωρίς μεσάζοντες, για όσα φοβάστε, όσα χρειάζεστε, γι’ αυτούς που αγαπάτε.
Πιστέψτε με, ακούει.
Και επεμβαίνει.
Γλυκά, ευγενικά και με σέβας στην κάθε μοναδική μας ύπαρξη.
Και θέλει την επαφή μαζί μας, θέλει την προσευχή μας και ει δυνατόν, το δάκρυ μας.
Και θυμηθείτε στην κουβέντα σας μαζί Του, όπου δεν σας φτάνουν τα λόγια, τους αγίους, τους αρχάγγελους, τις δυνάμεις, τους βοηθούς σας εδώ στη γή αλλά και στο ευλογημένο μετά.
Όλοι περιμένουν μια κουβέντα σας αληθινή, για να βοηθήσουν.
Καλέστε τους.
Και βέβαια την ταχέως προστατεύουσα, την γλυκειά μητέρα μας.
Έξω απο εμάς λοιπόν ο φόβος.
Λίγη ησυχία και λίγα γλυκα
κι’ ανθρώπινα λόγια, σ’ αυτόν που πάντα ακούει και επεμβαίνει, με αγάπη και ευγένεια.
Άλλωστε τι είναι η αρώστεια , αλλά κι ο θάνατος ακόμη,
αν όχι η παντοτινή ένωση μαζί Του.
Στη νεα γή και ουρανό, που μας έχει ετοιμάσει.
Και μας περιμένει να χαρούμε κοντά του, για πάντα.
Σταμάτης Σπανουδάκης – Ίσως είναι μια ευκαιρεία …..
από: https://www.epilekta.com/2020/03/blog-post_730.html
ζωή πού δέ μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη…, έ;!
*
«…είναι πασίγνωστη η συνήθεια του συγκεκριμένου πτηνού να προσελκύεται από διάφορα αντικείμενα, ειδικά τα γυαλιστερά/μεταλλικά και να τα μεταφέρει στην φωλιά του…»
Ελευθερία του λόγου: ή θα είναι άβολη ή δεν θα υπάρχει
π. Βασίλειος Θερμός
Σπέσιαλ αφιερωμένο στή Μανδάμ όλων τών εποχών, εδώ μέσα(κι εκεί έξω!…):
Σεβόμαστε τήν ιδιωτικότητά σας.
Εμείς καί οί συνεργάτες μας χρησιμοποιούμε τεχνολογίες, όπως cookies,
καί επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως
διευθύνσεις IP καί αναγνωριστικά cookies,
γιά νά προσαρμόζουμε τίς διαφημίσεις
καί τό περιεχόμενο μέ βάση τά ενδιαφέροντά σας,
γιά νά μετρήσουμε τήν απόδοση τών διαφημίσεων καί τού περιεχομένου
καί γιά νά αποκτήσουμε ες βάθος γνώση τού κοινού πού είδε τίς διαφημίσεις
καί τό περιεχόμενο.
Κάντε κλικ παρακάτω γιά νά συμφωνήσετε μέ τή χρήση αυτής τής τεχνολογίας
καί τήν επεξεργασία τών προσωπικών σας δεδομένων γιά αυτούς τούς σκοπούς. Μπορείτε νά αλλάξετε γνώμη καί νά αλλάξετε τίς επιλογές τής συγκατάθεσής σας ανά πάσα στιγμή επιστρέφοντας σέ αυτόν τόν ιστότοπο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
ΣΥΜΦΩΝΩ
Εμφάνιση σκοπών
Πηγή: western jewish foufoutation – IoMB(Internet of Monkey Βusiness, έ;!)
είς παρηγορίαν:
Εξακολουθώ νά μήν γνωρίζω ποιά είναι αυτή η εναρκτήρια νότα διαρκείας 3δ,
είμαι βέβαιος όμως πώς σημαίνει «Φώς»!
*
https://www.anixneuseis.gr/%ce%b7-%ce%b5%ce%b5-%ce%b5%ce%bc%cf%80%cf%8c%ce%b4%ce%b9%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b2%ce%bf%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%86%cf%84%ce%ac/
«…ο Βαρδιάνος θα αποτελέση εύθυμον αντίρροπον κατά του φόβου και της λύπης ην γεννά
η ανάγνωσις των περί των προόδων της φοβεράς νόσου ειδήσεων.»
– όλο τό διήγημα τού Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Βαρδιάνος στά σπόρκα», εκεί:
https://www.xtypes.gr/2020/03/blog-post_22.html
«Καταμάθετε τους πολεμίους τών Ελλήνων,
προφυλαττόμενοι παντός εκουσίου πολιτικού καί θρησκευτικού σφάλματος,
πρός βλάβην τής πατρίδος, ανεπανορθώτου.»,
καθώς
τά αλεξομητσοτάκια, όπως καί τά κυριακότσιπρα
είναι ιδιοκτησίας ronald s. lauder, david harris, soros etc,
τής εβραιοχαζαροασκεναζότουρκης «κόκκινης ασπίδας»(roth schild, έ;!) τής εδρευούσης έν λονδίνω(προερχόμενη από Γερμανία…)
-έχει καί ιδιόκτητο τσαντίρι στημένο μέσα στή σαλοτραπεζαρία τού Παλαιστίνιου,
όπως κι εξοχικό στήν Κέρκυρα, εκτός βέβαια από τίς ΗΠΑ etc πού έχει στό τσεπάκι της,
μαζί μέ τή φάκεν κουήν τών κοκκινόκωλων, όπως καί τούς φραγκόγαλλους…-
πού επιδιώκει σήμερα τή Νέα Τάξη Πραγμάτων αποσαθρώνοντας από τά μέσα(εισοδίστικα) τά γκοΐμ/έθνη,
συνελόντι ειπείν,
γι’ αυτό,
σέ μιά προσπάθεια νά συμμαζέψουμε τά ασυμμάζευτα τής εβραιομασονίας τού διεθνικού όσο καί νεκρόφιλου αστισμού πού βασανίζει τίς φτωχές μας τίς ζωές,
ακολουθούν 88 σελίδες, σέ pdf, υπό τόν εκτενή τίτλο:
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ἤ
ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ
ΤΑ ΠΡΟ ΑΥΤΗΣ ΣΥΜΒΑΝΤΑ, ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΟΣΥΜΒΟΥΛΙΑ
ΗΤΟΙ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΗΝ
__________
ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΛΙΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟΝ
ΥΠΟ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΑΛΕΒΡΑ
ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΟΥ.
Πρώην ειρηνοδίκου Αθηνών, λοχαγού τής Βασιλικής φάλαγκος
καί αποστόλου τής Εταιρείας τού Φοίνικος καί τών Φιλικών.
Μέλους δ’ επίσης τών Εταιρειών τής Αθηνάς, τού Λέοντος, τού
Ροπάλου τού Ηρακλέους, τού Γεροπυριοβόλου τού Ολύμπου,
τών Φιλορθοδόξων, τής Μεγάλης ιδέας καί τής Φιλαδελφότητος.
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ,
ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ Α. ΓΚΑΡΠΟΛΑ.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΑΔΡΙΑΝΟΥ Αριθ. 423.
1856. *
νά: https://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/5/0/1/metadata-39-0000053.tkl&do=78200.pdf&lang=el&pageno=1&pagestart=1&width=370.56%20pts&height=626.16%20pts&maxpage=88 – γιά απλή ανάγνωση πατήστε, κάτω, «Προβολή Εγγράφου»
*
τό εντόπισα σέ σχόλιο τού ΑΖ (ΨΕΥΤΟΡΩΜΕΙΚΟ),
κάτω από τό άρθρο τού Σάββα Καλεντερίδη
όπου μάς έχει παραπέμψει ό
Επισκέπτης,
εδώ: https://www.anixneuseis.gr/%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%cf%80%cf%81%cf%8c%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1/comment-page-1/#comment-934629
τό:
– γιά απλή ανάγνωση πατήστε, κάτω, «Προβολή Εγγράφου»
κάτω από τό «1856. *» από πάνω,
πλεονάζει, αφού προκύπτει απευθείας τό pdf,
πρέπει νά σημειωθεί όμως ότι χάθηκε από μπροστά μου η βιβλιοθήκη(anemi…)
τού πανεπιστημίου Κρήτης
[πρό ετών χάθηκαν από μπροστά μας καί γιά πάντα
δύο αναντικατάστατοι καθηγητές,
οί αλησμόνητοι Βασίλης Κ. Ξανθόπουλος καί Στέφανος Ν. Πνευματικός:
«Το βράδυ της 27ης Νοεμβρίου 1990, στο Ερευνητικό Κέντρο Κρήτης,
ενώ ο Στέφανος και ο Βασίλης δίδασκαν σε φοιτητές και ερευνητές τη χρήση του Συμβολικού Λογισμού και τις μεθόδους Υπολογιστικής Φυσικής, προσφέροντας τις γνώσεις τους σε όλους όσους ήθελαν να τις αποκτήσουν, σ’αυτόν το χώρο, αυτή τη στιγμή,
πληγώθηκε θανάσιμα η Άνοιξη που Εκείνοι δημιούργησαν.
Η προσφορά της Γνώσης τους δεν ήταν αρκετή, αλλά
απαιτήθηκε από Αυτούς να θεμελιώσουν με το αίμα τους
την ιδέα του νέου Πανεπιστημίου στην Ελλάδα.»…]
καθώς η Google,
μέ απόφαση τού €υρωπαϊκού Δικαστηρίου,
μέ έσπρωξε ξαφνικά στή λήθη(τής anemi…) αντί τής μνήμης,
μοστράροντάς μου τό αναπάντεχο:
Με ποιον τρόπο εφαρμόζετε την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με το «δικαίωμα στη λήθη» (right to be forgotten);
Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έχει έντονες συνέπειες στις μηχανές αναζήτησης στην Ευρώπη. Το δικαστήριο θεώρησε ότι συγκεκριμένοι χρήστες έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από μηχανές αναζήτησης όπως το Google να καταργήσουν τα αποτελέσματα αναζητήσεων που περιλαμβάνουν το όνομά τους. Για να έχουν αυτό το δικαίωμα οι χρήστες, οι πληροφορίες που εμφανίζονται θα πρέπει να είναι “ακατάλληλες, να μην είναι ή να έχουν πάψει να είναι συναφείς ή υπερβολικές.
Από τη δημοσίευση αυτής της απόφασης στις 13 Μαΐου 2014, καταβάλλουμε συνεχώς προσπάθειες για να συμμορφωθούμε σε αυτήν. Πρόκειται για μια περίπλοκη διαδικασία επειδή θα πρέπει να αξιολογούμε κάθε μεμονωμένο αίτημα και να εξισορροπούμε τα δικαιώματα του ατόμου για τον έλεγχο επί των προσωπικών του δεδομένων με το δικαίωμα του κόσμου στην ενημέρωση και τη διανομή πληροφοριών.
Εάν θέλετε να υποβάλετε κάποιο αίτημα κατάργησης, συμπληρώστε αυτήν τη φόρμα ιστού. α λάβετε μια αυτόματη απάντηση με την οποία θα επιβεβαιώνουμε ότι έχουμε λάβει το αίτημά σας. Στη συνέχεια, θα αξιολογήσουμε την περίπτωσή σας. Λάβετε υπόψη ότι αυτό ενδέχεται να χρειαστεί χρόνο καθώς έχουμε ήδη λάβει πολλά αιτήματα αυτού του είδους. Κατά την αξιολόγηση του αιτήματός σας, θα εξετάσουμε αν τα αποτελέσματα περιέχουν παλιά στοιχεία σχετικά με την προσωπική σας ζωή. Θα ελέγξουμε επίσης αν υπάρχει ενδιαφέρον από το κοινό για τις πληροφορίες που απομένουν στα αποτελέσματα αναζήτησής μας, για παράδειγμα, αν σχετίζονται με οικονομικές απάτες, επαγγελματική αμέλεια, καταδικαστικές αποφάσεις ή τη δημόσια συμπεριφορά σας ως ένας κυβερνητικός υπάλληλος (εκλεγμένος ή μη). Πρόκειται για δύσκολες αποφάσεις και ως ιδιωτική εταιρεία ενδέχεται να μην είμαστε στην κατάλληλη θέση να αποφασίσουμε σχετικά με την περίπτωσή σας. Σε περίπτωση που διαφωνείτε με την απόφασή μας μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων της περιοχής σας.
Ανυπομονούμε να συνεργαστούμε στενά με τις αρχές προστασίας δεδομένων και με άλλους φορείς μέσα στους επόμενους μήνες, για να βελτιώσουμε την προσέγγισή μας. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποτελεί σημαντική αλλαγή για τις μηχανές αναζήτησης. Παρόλο που ανησυχούμε για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει, ταυτόχρονα θεωρούμε πως είναι σημαντικό να σεβαστούμε την απόφαση του Δικαστηρίου και να εργαστούμε σκληρά για να καταλήξουμε σε μια διαδικασία η οποία θα συμμορφώνεται με το νόμο.
Όταν αναζητάτε κάποιο όνομα, ενδέχεται να εμφανιστεί μια ειδοποίηση, η οποία θα σας ενημερώνει ότι τα αποτελέσματα ενδέχεται να έχουν τροποποιηθεί σύμφωνα με τον νόμο περί προστασίας δεδομένων στην Ευρώπη. Εμφανίζουμε αυτήν την ειδοποίηση στην Ευρώπη, όταν ένας χρήστης αναζητά πολυάριθμα ονόματα και όχι απλώς σελίδες που έχουν θιγεί από κάποια κατάργηση.
.
.
.
βλέπε: https://policies.google.com/faq?hl=el
τόν όρο «διεθνικός» τόν χρειάζομαι
γιά αναφορά σέ υγιείς σχέσεις, λειτουργίες καί συμπεριφορές μεταξύ τών εθνών, γι’ αυτό τόν αποσύρω από τό ύπερθεν 133
καί πλέον το σχετικό σημείο άς διαβάζεται:
«…τής εβραιομασονίας τού διεθνιστικού όσο καί νεκρόφιλου αστισμού…»
Στήν ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΘ΄,
έν Αθήναις τήν 30 Φεβρουαρίου 1855,
τού Ιερολοχίτου Παναγιώτου Καλεβρά, πρός Φίλον,
τού ύπερθεν 133,
διαβάζουμε:
Ό Ναπολέων εκθρονισθείς εξορίσθη έν τή νήσω Έλβα, επήλθε δέ είτα
ό νόμιμος τών Γάλλων Βασιλεύς. Διατελούντες οί σύμμαχοι είς Παρισίους
επρότειναν οίτε Άγγλοι καί Αυστριακοί, τόν διαμελισμόν τής Γαλλίας,
κατά τόν εφεξής τρόπον.
Οί μέν Άγγλοι νά λάβωσιν υπό τήν κυριότητα αυτών
τά κατά τήν θέσην Καλαί κείμενα φρούρια μετά τής ανηκούσης περιφερείας,
πρός αποζημίωσιν διά τά κατά κερούς συμβάντα πολεμικά έξοδα
καί δι’ όσας υπέστη τό αγγλικόν εμπόριον ζημίας·
οί δέ Αυστριακοί ωσαύτως νά λάβωσιν υπό τήν κυριότητα αυτών
τάς πλησιεστέρας πρός τό Κράτος αυτών Γαλλικάς επαρχίας·
καί οί Ρώσσοι, ώς απόκεντροι, καί απώτατοι τής Γαλλίας νά πληροθώσιν είς μετρητά
διά τήν πυρπόλησιν τής Μόσχας· διά τά έξοδα τού πολέμου, καί διά τάς εμπορικάς ζημίας
νά διαιρεθή δέ η Γαλλία είς δύο Κράτη, διοικηθησόμενα τό μέν έν δημοκρατικώς,
τό δέ έτερον μοναρχικώς κατά διαδοχήν, ίνα μή δύνηται νά καταταράττη
άλλοτε τήν Ευρώπην· πρός τούτο δέ εδιώρισεν εκάστη τών συμμάχων Δύναμις
ανά ένα πληρεξούσιον του συγκαλεσθέντος συνεδρίου,
αντιπροσωπευομένης τής Ρωσσίας παρά του Καποδιστρίου καί ώς προέδρου έν αυτώ.
Οί Γάλλοι έπεμψαν τόν Δούκα Δερεσελλιού,
από τού βασιλικού οικου τής Γαλλίας καταγόμενον,
υπηρετήσαντα έν Ρωσσία αρκετά έτη καί κτήτορα τής Οδησού,
επίσης δέ καί τόν Δούκα Βρογλύ φιλέλληνας, καί φίλους αμφοτέρους τού Καποδιστρίου, μεσολαβήσαντος παρά τώ Αυτοκράτορι Αλεξάνδρω Α., ίνα μή διαμελισθή η Γαλλία, αλλά
νά πληρωθώσι τά έξοδα καί αί ζημίαι επί προθεσμία, μή ευπορούντος του δημοσίου ταμείου.
Ό Αυτοκράτωρ εδέχθη, πεισθείς έκ τών λόγων τού Καποδιστρίου
όστις παρέστησεν ώς κατ’ ουδένα λόγον ασύμφορον τή Ευρώπη τό επιτρέψαι τήν Αγγλίαν,
ίνα απλώση τούς όνυχας επί τής Ευρωπαϊκής Ηπείρου, καθ’ όσον έπειτα
ήθελεν είσθαι αδύνατον σύμπασα η Ευρώπη νά μετασείση αυτήν,
καί νά απαλλαγή τών διηνεκών περισπασμών.
Όθεν οί δύο Αυτοκράτορες, ό τής Ρωσσίας καί ό τής Αυστρίας, συνεννοηθέντες,
παρεδέχθησαν τήν γνώμην τού Καποδιστρίου, ίνα υπάρχη τοιαύτη δύναμις,
οία η Γαλλία έν τή Ευρώπη, αντιτασσομένη είς τάς παραλόγους αξιώσεις τή Αγγλίας.
Καθ’ όσον δ’ αφορά τήν αίσιον διεκπεραίωσιν εκείνης τής περιστάσεως τή Γαλλίας
υπεσχέθησαν μεγάλας χρηματικάς αμοιβάς πρός τόν Καποδίστριαν,
αλλ’ ό φιλογενέστατος εκείνος ανήρ,
φλεγόμενος υπό τού πρός τήν παρίδα σταθερού αυτού έρωτος καί
ουδέν συλογιζόμενος άλλο ή τήν απελευθέρωσιν τού Ελληνικού έθνους,
ευρών τότε ευκαιρίαν, απήντησεν, ότι απεποιείτο τάς χρηματικάς αμοιβάς, καί
αντ’ αυτών επεθύμει νά δοθώσι βιβλία έκ τών διαφόρων βιβλιοθηκών τής Γαλλίας
πρός τό Ελληνικόν έθνος, είτε ελληνικά, είτε άλλων γλωσσών.
Οί Γάλλοι υπεσχέθησαν, αλλά δέν εξετέλεσαν τούτο, παρελθόντος τού κινδύνου.
Έν τούτοις η Γαλλία οφίλει τήν ύπαρξην αυτής πρός τόν μέγαν διπλωμάτην Καποδίστριαν, υπερισχύσαντα έν τή συνελεύσει εκείνη υπέρ αυτής,
εμποδίσαντα τόν προτεινόμενον διαμελισμόν καί
φυλάξαντα τά όρια τού βασιλείου οία υπήρχον, καί όπως εισίν έτι σήμερον.
τίι… διά τά κατά κερούς συμβάντα, τώρα
καιρούς,
είναι γραμμένο στήν ΕΠΙΣΤΟΛΗ
είς παρηγορίαν, ψυχοφελώς
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΥΜΝΟΙ ΥΠΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΓΟΥΡΗ
ΤΕΩΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ.
ΔΟΞΑ… ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ – ΕΛΕΗΜΩΝ…ΤΑ ΠΛΗΘΗ
ΜΗ ΠΡΟΣΕΥΞΩΜΕΘΑ ΦΑΡΙΣΑΙΚΩΣ… ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ΤΗΝ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΦΩΝΗΝ – ΔΟΞΑ… ΠΑΤΕΡ ΑΓΑΘΕ
ΤΟ ΣΤΑΔΙΟΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ – ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ
ΔΟΞΑ… Η ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ – ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ
ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ… ΠΑΣΧΑ ΙΕΡΟΝ
ΑΥΤΗ Η ΗΜΕΡΑ… ΠΑΣΧΑ ΤΟ ΤΕΡΠΝΟΝ – ΔΟΞΑ… ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ… / Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΒΟΑ.,
νά:
παρά νάδα μέ σίρβε σίν τί
Καστανή, η Φωτεινή
“PIENSA EN MI”
que tengo miedo a perderte después
Ήταν Αύγουστος τού 2009
-συπλήρωση εξήντα χρόνων από τή λήξη τού εμφύλιου σπαραγμού πού μάς επέβαλαν, έ;-
όταν ό Μέγας Προμηθευτής τής Μαούνας μας, ό
Άνετος,
προσκόμισε καί τήν κολοσσιαίας σημασίας** συνέντευξη πού ακολουθεί:
ASIA SENZA FUTURO – Ασία Χωρίς Μέλλον
Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, με τον καθηγητή, Luigi Cerantola
καθηγητή της ιταλικής φιλολογίας στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο.
Ευρώπη ή Ασία;
Προς τα πού γέρνει ο γεωπολιτικός ρωσικός άξονας;
Προς μια Ευρώπη ύποπτη, σε μεγάλες δυσκολίες που δεν θέλει να κατανόηση τις στρατηγικές επιλογές της Ρωσίας, συνοψίζοντας αυτές, πάντοτε ίδιες, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, είτε προς την κατεύθυνση των συναρπαστικών νέων δυνάμεων της Ανατολικής Ασίας, που σίγουρα πρέπει να φοβόμαστε, αλλά προβλέψιμες και πάντα πρόθυμες σε τακτικές και επιχειρηματικές συμμαχίες;
Η συζήτηση που ακολουθεί, αναλύει θέματα ασυνήθιστα που σχετίζονται με τη γλώσσα και δίνει απαντήσεις που προκαλούν έκπληξη.
Καθηγητά Cerantola,
σε όλο το διάβα της ιστορίας, πολλοί διανοούμενοι και επιστήμονες προβληματίσθηκαν με τις θέσεις της Άπω Ανατολής, σχετικά με την επιστημονική υλη, θεωρώντας την έννοια της επιστήμης, σαν την φυσική εξέλιξη της ορθολογικής σκέψης που εφαρμόζεται σε διάφορα πεδία γνώσης.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι η Ανατολική Ασία δεν είχε στην κατοχή της, παραδείγματα πολιτιστικής παραγωγής βασισμένα στην συστημική λογική και προσαρμοσμένα για την επαρκή ανάπτυξη της επιστήμης, για την φυσική εξέλιξη αυτής, την πρόοδο. Εσείς τι πιστεύετε;
Στις 31 Ιανουαρίου 1665 ο συγγραφέας Giovanni Magalotti πήρε συνέντευξη στη Φλωρεντία από τον ιησουίτη Giovanni Grueber που επέστρεφε από την Κίνα. “Θα σας παρακαλούσα να μας αναφέρετε κάτι για την γλώσσα και το αλφάβητο τους.
Όπως είπε για τη γλώσσα, είναι φτωχότατη, συνολικά ,ούτε τετρακόσια (400) ρήματα, δεν περιέχει.
Είπε ότι τα ονόματα είναι άκλιτα και τα ρήματα δεν συνδυάζονται εις το άπειρον. “
Γύρω από τα μαθηματικά και την επιστήμη εν γένει, ο ιησουίτης απάντησε ως εξής:
Πέρα από τη θεωρία του Κομφούκιου, τείνουν σημαντικά στην επιστήμη των αριθμών και έχουν μια ντροπιαστική μίξη της γεωμετρίας, που δεν αποδεικνύει , αλλά απλώς διαχειρίζεται την πρακτική , των χονδροειδέστερων μηχανιστικών εργασιών, δεδομένου ότι ούτε την προοπτική ούτε άλλες πλευρές της οπτικής φωτίζουν.
Από αυτό, εύκολα μπορεί κανείς να σχολιάσει την «αριστεία» τους , από τους πίνακες ζωγραφικής τους, έως και τα εργοστάσιά τους.
Όλος αυτός ο «πυρετός» τους, έγκειται στις ψευδείς επιστήμες της καθαρής γνώμης …”
Κάτι έχει αλλάξει σε 350 χρόνια;
Απολύτως τίποτα, μιας και οι γλώσσες, αν και διαρθρωτικά αλλάζουν, αυτό, το πράττουν σε χρόνους αρκετά επιμήκεις.
Οι γλώσσες, δηλαδή η σκέψη της Ανατολικής Ασίας είναι μη κλιτές , δηλαδή άκλιτες:
Έχουν έλλειμμα ,φύλου, αριθμού, υπόθεσης, και τα ρήματα δεν συνδυάζονται στον αόριστο, ακριβώς όπως μαρτυρά ο Ιησουίτης στο 1665.
Η Θεωρία μου είναι η εξής:
Η γλώσσα είναι το λογισμικό που δημιουργεί η σκέψη: με διαφορετικό λογισμικό, θα έχουμε διαφορετικότητα της σκέψης και, ως εκ τούτου διαφορετικότητα των πολιτισμών και των λαών.
Με άλλα λόγια, η διαφορετικότητα των λαών αποτελούνται βασικά από τη γλωσσική διαφορετικότητα.
Τώρα μόνο η Δύση διαθέτει αυτές τις κλιτές γλώσσες , οι μόνες που έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν εξαιρετικά δομημένη σκέψη:
Η ιστορία το αποδεικνύει:
μόνο η Δύση έχει δημιουργήσει εκείνον τον παγκόσμιο τρόπο σκέψης που δημιούργησε την επιστήμη. Η Ασία είναι μπλοκαρισμένη σε άκλιτες γλώσσες, ανήμπορες να αρθρώσουν και να καλλιεργήσουν τη λογική σκέψη η οποία τροφοδοτεί την επιστήμη.
Αυτό στην πράξη τι σημαίνει;
Αυτό σημαίνει, για να παραμείνω στο κύριο σημείο της συνομιλίας, που είναι το ρήμα, ότι στις ασιατικές γλώσσες δεν υπάρχει καμία πρακτική για να προσδιορίσει το πρόσωπο και την ώρα της δράσης, αλλά μόνο με την διάκριση, μέσω ενός επιθέματος.
Η δράση εντός της πράξης, η όχι πλέον εντος της πράξης; σημαίνει ότι δεν υπάρχει σαφής προσδιορισμός του χρόνου, ότι ο χρόνος δεν είναι διακριτός και να προσδιορίζεται τριαδικά, σε παρελθόν-παρόν και μέλλον.
Σημαίνει ότι, σε περίπτωση απουσίας της υποτακτικής, η γραμμή μεταξύ πραγματικού και πιθανού, δεν μπορεί να υπάρχει;
Σημαίνει ότι δεν υπάρχει το μέλλον ούτε καμιά κατάταξη του παρελθόντος (η ιταλική έχει 5). Σημαίνει τέλος, ότι οι εγκεφαλικές διεργασίες που πραγματοποιούνται από την Άπω-ανατολίτικη ορολογία , είναι έντονα χαμηλότερες από εκείνες που διενεργούνται από την Δυτικό-ευρωπαϊκή Ορολογία.
Έτσι, η Ανατολική Ασία, παρόλο που έχει ένα αόριστο παρελθόν, είναι χωρίς μέλλον.
Υπάρχει μια Ασία που έχει μέλλον;
Ναι, από την Ινδία πηγαίνοντας προς δυτικά, το μέλλον υπάρχει, και υπάρχουν περιοχές που κατέχουν ακόμη και δύο μέλλοντα, το επερχόμενο και το απλό, που καθιερώνουν συνεπαγωγή μεταξύ δύο μελλοντικών δράσεων.
Γύρω στο 1930 ο Ιάπωνας ευγενής Kuki Shuzo ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου είχε επαφές ακόμη και με τον Heidegger: ήταν στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Ιταλία: εδώ, από μαρτυρία του, έκανε την πιο όμορφη ανακάλυψη , στο πρόσωπο της οποίας, έπεσε στα γόνατα της:
Η ανακάλυψη του πρότερου μέλλοντος.
Ο Kuki προσχώρησε στον Καθολικισμό, αλλά δεν ήταν αρκετό για φέρει στην πατρίδα του οποιοδήποτε μέλλον, ούτε απλό, ούτε σύνθετο.
Θα έπρεπε να εισάγουν πρωτίστως, την σχετική αντωνυμία, διότι είναι μέσω της σχετικής αντωνυμίας ότι έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε την πρώτη από τις δευτεροβάθμιες προτάσεις, την λειτουργία: δηλαδή να θέσουν σε ένα σύστημα εξάρτησης τις έννοιες μεταξύ των.
Λοιπόν, οι Ιάπωνες δεν έχουν ούτε την σχετική αντωνυμία. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι δεν μπορεί να επιτραπεί η κατηγοριοποίηση (των εννοιών), και ως εκ τούτου, η συνομιλία, σταματά στην παράταση, δηλαδή σε μια αλληλουχία σκέψεων χωρίς κατάταξη ούτε σε χρόνο ούτε σε προτεραιότητα.
Η Ασία είναι επομένως καθηλωμένη στην παράταση.
Έτσι ήταν πάντα;
Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία η Ασία εκκινεί από την ινδική λεκάνη προς την κατεύθυνση της Δύσης, που της έφερε κλιτική) και σύνταξη: εξ αυτού γεννήθηκε η ιστορία και το μεγαλείο της Δύσης.
Υπήρξε μια εποχή που η Ασία κινήθηκε από τις Κεντρικές στέπες προς την Δύση, φέρνοντας την παράταση της, και ιδού οι βαρβαρότητες!
Ιδού η κατάρρευση της Δύσης 1500 χρόνια πριν, μια κατάρρευση που κόστισε στον κόσμο, τον Μεσαίωνα, που ήταν μια κατάρρευση γλωσσική που ακόμα εξακολουθούν να υφίστανται οι συνέπειες της, όλοι αναγνωρίζουμε ότι το μέγιστο του πολιτισμού δεν επετεύχθη από εμάς, ούτε καν κατά την Αναγέννηση, αλλά το μέγιστο, ήταν η αρχαϊκή σκέψη ,Ελληνική και Ρωμαϊκή.
Αλλά ο αρχαϊκός Έλληνο-ρωμαϊκός τρόπος σκέψης, ήταν ότι πιο συντακτικό έχει ο κόσμος.
Οι βαρβαρικές επιδρομές μετατράπηκαν σε επιδρομές γλωσσικές που κατέστρεψαν τμήμα της κλασικής σύνταξης, επιφέροντας στην Δύση, έλλειψη λογικής σκέψης, με τον επακολουθούμενο θρίαμβο της μαγικής σκέψης και τον χωρίς λογική θρησκευτικό.
Όλα αυτά τι συνέπειες επέφεραν σε πρακτικό επίπεδο;
Η παράταση γλώσσας-σκέψης, προφανώς έχει επιπτώσεις στο σύνολο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα της σκέψης.
Αν δεχθούμε ότι η αναγκαία απαιτουμένη λογική στην επιστήμη είναι «καρπός» της σύνταξης, τότε οι παρατατικές γλώσσες εξαιρούνται: και αυτό ισχύει, τόσο για την κατανόηση της επιστήμης, όσο και στην ανάπτυξή αυτής.
Ξεκινώντας με βάση την υπόθεση ότι η γλώσσα ,διαμορφώνει την σκέψη ,άρα τον πολιτισμό, σε ποιες πολιτισμικές περιοχές της Ανατολικής Ασίας είναι ορατή αυτή η μορφή παράτασης;
Η εμπειρία της παράτασης μπορεί να ανευρεθεί στην Ανατολική Ασία, στο οτιδήποτε. Εμείς υποδεικνύουμε 4 τομείς της έκφρασης: Κουζίνα – Ζωγραφική – Κήποι – Πολεοδομικό σχεδιασμό.
Η ιαπωνική κουζίνα, η οποία παραμένει μια από τις πιο υγιεινές στον κόσμο, είναι παρατατική. Όλα σερβίρονται χωρίς χρονοδιάγραμμα και μπορούν να καταναλωθούν, χωρίς σειρά προτεραιότητας. Η διαφορά με τη Δυτική κουζίνα είναι ολοφάνερη.
Η ζωγραφική δεν έχει ποτέ φτάσει σε σημείο ακριβούς ορισμού του χώρου: η προοπτική είναι καθαρά εμπειρική και τα αντικείμενα συνδυάζονται χωρίς ακρίβεια και συγχρονισμό. Εξ ου και η αύρα της διακοπείσας μαγείας, διαφέροντας με την δυτική τέχνη που βασίζεται στην χωρική και φυσική ανάλυση της πραγματικότητας.
Οι κήποι δεν συνίστανται σε μια παρτιτούρα του χώρου αλλά σε μείωση της φύσης (δέντρα) από αναγωγική μορφές που λαμβάνονται μέσω συνεχούς κλάδεμα Μπονσαι (Bonsai).
Ο πολεοδομικός σχεδιασμός, ο οποίος από τη φύση του, έχει συντακτική σχέση εξάρτησης με τα αρχιτεκτονικά μέρη εντός του χώρου, δεν υπάρχει.
Όποιος επισκέπτεται το Τόκιο, θα έχει την εμπειρία από όλα αυτά τα δραματικά στοιχεία: δεν υπάρχει το κέντρο της πόλης, καμία πλατεία, καμία ένδειξη οδικού συστήματος, Κανένα έργο, ενταγμένο ως μέρος μιας ολότητας.
Δεν είναι ενδεικτικό, ότι η Κίνα οικοδομεί τις νέες της πόλεις με δυτικούς αρχιτέκτονες;
Όμως δεν αληθεύει ότι, η Κίνα και η Ιαπωνία ειδικά, ιδίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ιδιαίτερα εξελιγμένοι και εκσυγχρονισμένοι, αποδεικνύοντας την ικανότητά τους να ενστερνίζονται και να απορροφούν την γνώσης της Δυτική πολιτιστικής και επιστημονικής προόδου, να παράγουν ανεξάρτητα και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και να υπερβαίνουν τη Δύση;
Ας ειπωθεί ξεκάθαρα: H Ασία, χαίρεται (ή υποφέρει) σήμερα, τα αποτελέσματα της δυτικής επιστήμης, σε καθαρά τεχνολογικό επίπεδο.
Του Μοντερνισμού, τον οποίον έφερε η Δυτική επιστήμη, ο οποίος δεν έχει καμία έννοια: ούτε λογική, ούτε αισθητική, ούτε κοινωνική, ούτε πολιτική, ούτε ηθική.
(pros;exoyme t;i diab;zoyme, έ;! σσ)
Ολόκληρη η Ασία δεν έχει ποτέ λάβει την έννοια της αποδεδειγμένης αλήθειας (η οποία, παραμένει η πραγματική κληρονομιά της ελληνικής σκέψης), ακολουθεί μόνο την έννοια της εξουσίας, και σε αυτήν την κατοχή μονόπλευρα στηρίζεται.
Το δείχνει η Κίνα, η οποία εισάγοντας από τη Ρωσία, και εφαρμόζοντας το, καταστροφικά, ένα πολιτικό μοντέλο το οποίο με τη σειρά της, η Ρωσία είχε άκριτα εισάγει από την Γερμανία:
Στην πραγματικότητα δεν έχει ποτέ αναπτυχθεί στην Ασία, εν τη απουσία της θεωρίας, κανένα πολιτικό μοντέλο και για αυτό, κατά την εμφάνιση της Δύσης ,την μιμείται σε όλα, σε όλες τις συμπεριφορές ακόμη και τον Δυτικό τρόπο ντυσίματος μιμείται.
Όμως παραμένει ένας τρόπος μίμησης στείρος και επιφανειακός μόνο, που έγινε από ανθρώπους που διαμορφώνουν μια σκέψη ριζικά διαφορετική, και πιο εύκολη, από εκείνο, που παρήγαγε αυτή την νοοτροπία που προσπαθούν να μιμηθούν.
Για να αποσαφηνιστεί η εννοιολογική δυναμική των διαφόρων γλωσσών / πολιτισμών, σας προτείνω ένα στοιχειώδες πείραμα , το οποίο αποτελείτο από την επεξεργασία των παραλλαγών μιας απλής φράσης, που ακούγεται στα ιταλικά “Το λευκό φεγγάρι λάμπει στον ουρανό γαλήνιο”, και λέω ότι θα δούμε πως ταιριάζουν σε λειτουργία γλώσσες, με τις δικές τους πολυπλοκότητες, αναγκάζοντας μας σε μια κατηγοριοποίηση η οποία θα είναι πολύ λίγο πολιτικά ορθή, αλλά πολύ χρήσιμη στην προκειμένη στιγμή.
Προκαταβολικά, θα δούμε έναν καθαρό διαχωρισμό μεταξύ γλωσσών κλιτών και μη κλιτών, ένα ανυπέρβλητο χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Αυτή η φράση στα Ιταλικά, έχει 324 παραλλαγές που προέκυψαν από την απλή μετακίνηση των καταλήξεων.
Στις μη κλιτές Γλώσσες, οι παραλλαγές είναι μειωμένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και αυτό εξηγεί αρκετά την λεγόμενη “ιταλική δημιουργικότητα» ενάντια, της τάσης της μίμησης που διακρίνει τις Άπω-ασιατικές κουλτούρες.
Ποια είναι λοιπόν, υπό το φως αυτών των αναλύσεων, τα πιθανά, κοινωνικό-πολιτικά σενάρια που έχουμε μπροστά μας;
Ο νέος αιώνας θα δει την σύγκριση της Ασίας και της Ευρώπης, θα είναι τότε σαφές το συνολικό εγγενές, η υπεροχή της Δύσης:
Η υπεροχή των κλιτών γλωσσών, έναντι της αδυναμίας των μη κλιτών , να σχεδιάζουν και να διαχειρίζονται τα συστήματα.
Υπό την προϋπόθεση, ότι ωθούμενη από την ανανεωμένη αγριότητα, η Δύση δεν καταρρεύσει και πάλι, όπως 1500 χρόνια πριν.
Τότε πραγματικά θα είναι το τέλος.
Τώρα η πιο ελκυστική χώρα από γλωσσική άποψη, διότι περιέχει στο εσωτερικό της, την γραμμή μεταξύ των δύο πολιτισμών, είναι η Ρωσία: Το έδαφος της καλύπτει, δύο τομείς ανθρωπολογικός διαφορετικούς: τον κλιτικό, γλωσσικά, ευρωπαϊκό χώρο, και τον Ασιατικό χώρο, γλωσσολογικά μη κλιτικό.
Το σύνολο του ρωσικού μεγαλείου, έχει παραχθεί από τον Ευρωπαϊκό χώρο αυτής, είναι ορατό στα μάτια του κόσμου. Αυτό το όνειρο της ενσωμάτωσης των δύο περιοχών, γεννηθέντος υπό τον «μυστικισμό» του κομμουνισμού, είναι αποτυχημένο, είναι εμφανές στα μάτια όλων.
Ότι η Ρωσία έχει παράγει μεγαλειώδη, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Εκείνο που δεν λέγεται, είναι ότι η Ρωσία έκανε άλμα στο 1700 από μια κατάσταση σχεδόν πρωτοχριστιανική και περιήλθαν στην κατοχή της τα πιο προηγμένα συστήματα λογικής, και τα αναπαρήγαγε/παρήγαγε, η ίδια, αυτόνομα σε χρόνο, και σε πρωτοφανώς απίστευτο, σύντομο χρονικό διάστημα.
Συγκρινόμενη με την ‘Αγγλία, η οποία ξεκινώντας αρκετά πρώτη χρονικά και με συγκριτικά πλεονεκτήματα περισσότερα, δεν έφτασε ποτέ σε αυτό το επίπεδο.
Διαφαίνεται ότι το μυστικό σε όλο αυτά, στηρίζεται στο Ρωσικό «λογικό σύστημα-γλώσσα», το οποίο βασίζεται δυναμικά στο Έλληνο-Βυζαντινό κλασικό, ενώ τα αγγλικά, είναι σύστημα χαλκευμένο μεταξύ της μη κλιτικής Σαξονικής και της κλιτικής Λατινικής, με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ, πολύ μακριά από την λογική και ποτέ πολύ, μέσα σ ‘αυτήν.
Τα προϊόντα αυτά (αυτού του γλωσσικού συστήματος) το αποδεικνύουν:
Η Αγγλία δεν έχει φτάσει ποτέ τη δημιουργική ολοκλήρωση των Γάλλων, ούτε τις κορυφές της Γερμανικής λογικής, ούτε το βάθος και το εύρος της ρωσικής κουλτούρας.
Οι Ιταλοί, έχοντας το γλωσσικό τους σύστημα, πιο ισορροπημένα ανάμεσα στην πλαστικότητα και την αυστηρότητα, είναι έκτος συζητήσεως.
Αλλά τώρα το παγκόσμιο επίπεδο, εγείρει την Ασία και την Αφρική, και υποβιβάζει την Ευρώπη, στην λιγότερο κλιτική αγγλική γλώσσα, και αυτό είναι κατανοητό ως μια νέα, έστω και μερική, βάρβαρη εισβολή.
Είναι να πιστεύουμε ότι η Ρωσία, που υποστηρίζεται από το λογισμικό της γλώσσας της, που αναδύεται από τον μαρασμό, δίδοντας το μεγαλύτερο παράδειγμα ήδη το 1700, και πάλι παράγει υψηλά κοινωνικά συστήματα και λογικής, υπό την προϋπόθεση ότι παύει η ιση σύγκριση με την Ασία, και στρέφεται αποκλειστικά στην Δύση, από την οποία εδράζεται το γλωσσικό της λογισμικό.
Όχι όμως στην Γερμανική σκέψη , η οποία της είναι ξένη, και την ώθησε στην κατάρρευση, και βεβαίως ούτε στο χαμηλού επιπέδου, κλιτικό Άγγλο-σαξονικό, αλλά σε εκείνο το Μεσογειακό, από το οποίο αντλεί τις ρίζες της η δική της γλώσσα/σκέψη.
Ούτε να έχετε την ψευδαίσθηση ότι η Ασία των τρόπων, θα φτάσει να συγχωνευτεί με την Ευρώπη του τονισμού, όπως μας λέει ο Borodin στο έργο του “Στις στέπες της κεντρικής Ασίας”: αν συμβεί, θα είναι προς όφελος της Ασίας, αλλά σε βάρος και ίσως αποσύνθεση της Ευρώπης:
Γιατί η μετάβαση από τη μαγική σκέψη στην ορθολογική, οδηγεί στην επιστήμη, το αντίθετο οδηγεί στον Μεσαίωνα.
Και ο Μεσαίωνας της λογικής, θα κατρακυλήσει όλο τον κόσμο στην Ασιατική παράταση, σκοτώνοντας την επιστήμη ως ορθολογική γνώση της πραγματικότητας, όπως την συνέθεσε και μορφοποίησε η ελληνική σύνταξη.
Προς δόξαν της παγκόσμιας ψευδαίσθησης,
μιας ισοπεδωτικής ισότητας των λαών, των πολιτισμών και της ιστορίας.
μπορείτε νά δείτε τή συνέντευξη καί στά Ιταλικά, εκεί:
http://geopolitics-gr.blogspot.com/2008/08/asia-senza-futuro.html
**
κολοσσιαίας σημασίας γιά τίς τύχες της ανθρωπότητας
αυτή η, άγνωστη προσώρας, αγλωσσία τής Άπω Ασίας, ενώ
ό,τι λέει ό Καθηγητής Σεράντολα είναι μόνον η μισή αλήθεια, δεδομένου ότι
άγνωστο προσώρας παραμένει καί τό αληθές ότι
αγγλικά, φράγκικα, γερμανικά καί όλα τ’ άλλα δέν είναι γλώσσες, παρά
μόνο κώδικες σημάτων,
όπως γνωρίζουμε εμείς εδώ μέσα,
εμείς πού έχουμε κάθε λόγο ν’ αποκριθούμε πρακτικά
στό ερώτημα τού τίτλου: ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, που πάμε;
μέ τόν τρόπο(ήθος, έ;) τής Μαούνας μας:
Γιούργια,
γιά τήν ανατροπή τού ιδεολογικού ταβλά μέ τά κολοσσιαία €βραιοδυτικά ψεύδη
προκειμένου πρώτα ν’ απαλλάξουμε τά δικά μας σωθικά
από megaτόνους καββαλιστικών, ταλμουδικών[1] κ.ά. σκουπιδιών
σέ νεοτερική πολυδιαφημισμένη κι ιλουστρασιόν συσκευασία, πού
εμποδίζουν μέ τήν παρουσία τους εκεί δά μέσα
τήν ομαλή λειτουργία τους,
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό,
Μανίλα, Πεκίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο…
μέ τή βοήθεια τού Θεού!
[1]
π.χ.:
– Εξακολουθώ να νομίζω ότι υπάρχει κάποια κάποια κόντρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ακόμη και πριν μερικά χρόνια όταν ξεκίνησαν τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μουσείου δεν συμπεριέλαβαν το Βυζάντιο και, εάν δεν απατώμαι, άλλαξε η στάση τους έπειτα από δική σας παρέμβαση.
Εντάξει, αυτό τελείωσε, έπειτα από το βιβλίο μου
έγινε μεγάλος ντόρος και ξέρετε είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω γράψει στα εγγλέζικα, «The making of Europe».
Το έστειλα τότε σε όλους τους ευρωβουλευτές.
Υπεύθυνος της επιστημονικής επιτροπής του Μουσείου της Ευρώπης στις Βρυξέλλες
ήταν ο Ελί Μπαρναβί, ο οποίος είναι πολύ καλός επιστήμονας εβραϊκής καταγωγής και ο όποιος, τέλος πάντων, έβγαλε έξω και τους Άραβες και ήθελε να ξεκινά η Ευρώπη από τον Καρλομάγνο. Όμως
μετά το βιβλίο μου και την κινητοποίηση που υπήρξε, αυτά τελείωσαν.
http://www.huffingtonpost.gr/2016/03/24/arveler-sinedeyxi-elliniki-taytotita-ahrweiler_n_9518210.html
-«τελείωσαν», γιά τήν Αρβελέρ; αστεία πράγματα σσ
κι άλλος Λουίτζι Σεράντολα, αλλιώς:
“That the Emperor hear my linguistic theory:
Abolish the Japanese writing system and
institute as an obligatory language from the age of 3
Latin, or at least Italian or French.”
http://www.japantimes.co.jp/life/2003/01/11/people/luigi-cerantola/#.Vvk8WI9OLx9
23
ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΙΣΑΒΟΥ
[Η μεγαλοπρεπής εικών της έριδος των βουνών είς τινα άσματα σκοπόν έχει να παραστήση την υπεροχήν ενός βουνού τόπου τινός υπέρ άλλα. Εις κρητικά αναγνωρίζεται το μέγεθος του Σφακιανού, εις καρπαθιακά η προτίμησις δίδεται εις το Καλόλιμνον, το υψηλότερον όρος της νήσου, που έχει νερά κρυσταλλωτά και διατηρεί τα χιόνια μέχρι του Ιουνίου, που έχει αγρίμια δια κυνήγι, και βοσκάς δια τα ποίμνια και βότανα ιαματικά. Εις το άσμα δ’ όμως του Ολύμπου και της Όσσης με πολλήν πρωτοτυπίαν το πλάσμα της έριδος χρησιμεύει προς ποιητικήν εξύμνησαν της κλεφτουριάς.
Είς τινας παραλλαγάς η δύναμις του άσματος εξησθένισε δια του συμφυρμού προς άλλο άσμα, το του ορνέου, του φέροντος εις του ονυχάς του κεφαλήν αμαρτωλού. Το άσμα του Ολύμπου τον βασανιζόμενον αμαρτωλόν λέγει κλέφτην του Ολύμπου και αρματωλόν της Ηπείρου, και ίσως ένεκα τούτου παρεπλανήθησαν πολλοί, και μεταξύ αυτών επιφανείς κριτικοί (ως ο Fauriel ο Γάλλος ιστοριογράφος Michelet, o Tomaseo και αυτός πιθανώς o δαιμόνιος Gοethe, ο μεταφράσας γερμανιστι την παραλλαγήν ταύτην), ώστε να διαγνώσωσι βαθείας ιδέας, ως εγκρυπτομένας εν τω δευτέρω μέρει του άσματος, και να λάβωσι στρεβλήν αντίληψιν της καθόλου εννοίας αυτού. Από όλα τα κλέφτικα τραγούδια της συλλογής μου, λέγει ο Φωριέλ, προέχει τούτο προπάντων εις αγρίαν ευτολμίαν της επινοήσεως, ραγδαίαν φοράν της φαντασίας και ισχυράν απλότητα της εκφράσεως, τας χαρακτηριστικάς δηλαδή αρετάς πάντων κατά το μάλλον ή ήττον των τοιούτων ασμάτων. Ο αληθής σκοπός του άσματος είναι ο έπαινος αγνώστου τινός Θεσσαλού κλέφτου, θανόντος εν πολέμω. Η δ’ έρις των βουνών, του Ολύμπου και της Όσσης, καίπερ καθ’ εαυτήν έξοχος, ουδέν άλλο κατ’ αλήθειαν είναι ειμή πάρεργον πρόσθεμα, πλαίσιον τρόπον τινά, κατάλληλον, όπως λαμπρότερον και περιφανέστερον εξάρη την εικόνα και το εγκώμιον του πεσόντος πολεμιστού”.
Αλλ’έν καρπαθιακή παραλλαγή η κεφαλή, την οποίαν εν κορυφή του όρους σπαράσσει δια των ονύχων μέγας γυψ, είναι η του αδίκου προεστού της χώρας, του καταδυναστεύοντος τους πτωχούς, τας χήρας και τα ορφανά και αποκεφαλισθέντος υπό της δικαιοσύνης του βασιλέως. Συνάπτεται δ’ επίσης χαλαρώς το δεύτερον τούτο άσμα προς το της έριδος των βουνών, ως και προς το του θανάτου του Διγενή Ακρίτη, του οποίου παραλλαγή τις περιλαμβάνει ομοίως το αυτό επεισόδιον του ορνέου με την κεφαλήν].
Ο Όλυμπος κι’ ο Κίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν,
το ποιο να ρήξη τη βροχή, το ποιο να ρήξη χιόνι.
Ο Κίσαβος ρήχνει βροχή κι’ ο Όλυμπος το χιόνι.
Γυρίζει τότ’ ο Όλυμπος και λέγει του Κισάβου.
“Μη με μαλώνης, Κίσαβε, μπρε τουρκοπατημένε,
που σε πατάει η Κονιαριά κ’ οι Λαρσινοί αγάδες.
Εγώ ειμ’ ο γέρος Όλυμπος ‘ς τον κόσμο ξακουσμένος,
έχω σαράντα δυο κορφαίς κ’ εξήντα δυο βρυσούλαις,
κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαδί και κλέφτης.
Κι’ όταν το παίρν’ η άνοιξη κι’ ανοίγουν τα κλαδάκια,
γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά και τα λαγκάδια σκλάβους.
Έχω και το χρυσόν αϊτό, το χρυσοπλουμισμένο,
πάνω ‘ς την πέτρα κάθεται και με τον ήλιο λέγει:
-“Ήλιε μ’, δεν κρους ταποταχύ, μόν’ κρους το μεσημέρι,
να ζεσταθούν τα νύχια μου, τα νυχοπόδαρά μου;”.
24
[Το άσμα είναι αλληγορικόν, υπονοούν κλέφτην, όστις και κατά τον χειμώνα δεν εννοεί ν’ απόσχη του αγώνος, αλλά παραμένει εις τα βουνά. Όμοιον είναι και το τεμάχιον, το όποιον αποτελεί την κατακλείδα του προηγουμένου άσματος του Ολύμπου και του Κισάβου.]
‘Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης
από την περηφάνεια του κι’ από τη λεβεντιά του,
δεν πάει τα κατώμερα να καλοξεχειμάση,
μον’μένει απάνω ‘ς τα βουνά, ψηλά ‘ς τα κορφοβούνια.
Κ’ έρρηξε χιόνια ‘ς τα βουνά και κρούσταλλα ‘ς τους κάμπους,
εμάργωσαν τα νύχια του κ’ επέσαν τα φτερά του.
Κι’ αγνάντιο βγήκε κ’ έκατσε, ‘ς ένα ψηλό λιθάρι,
και με τον ήλιο μάλωνε και με τον ήλιο λέει.
“Ήλιε, για δε βαρείς κ’ εδώ ‘ς τούτη την αποσκιούρα,
να λειώσουνε τα κρούσταλλα, να λειώσουνε τα χιόνια,
να γίνη μια άνοιξη καλή, να γίνη καλοκαίρι,
να ζεσταθούν τα νύχια μου, να γιάνουν τα φτερά μου,
να ρθούνε τάλλα τα πουλιά και τάλλα μου ταδέρφια”.
από: http://www.myriobiblos.gr/afieromata/dimotiko/politis_texts.html
«Las Almas Libres siempre hablan el mismo idioma…
Οι Ελεύθερες Ψυχές μιλάνε πάντα την ίδια γλώσσα…»
Emiliano Zapata Πριν από 8 μήνες
Σέ ψηλό βουνό,
σέ ριζιμιό χαράκι*,
κάθεται έν’ αητός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ό καημένος καί παρακαλεί
καί παρακαλεί
τόν ήλιο ν’ ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε καί δώσε
γιά νά λιώσουνε
τά χιόνια από τά φτερά μου
καί τά κρούσταλλα
από τ’ ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
*χαράκι = (κρητικά) μεγάλος βράχος
Σε ψηλό βουνό ( Ο αητός ) – 1964
Στίχοι, Μουσική: Παραδοσιακό
πρωταρχικός, -ή, -ό =
1. αυτός πού προηγήθηκε όλων τών άλλων 2. κύριος, βασικός
ΣΥΝ. θεμελιώδης, ουσιαστικός, πρώτιστος
ΑΝΤ. επουσιώδης, δευτερεύων.
Πρωταρχική,
η ενεργειακή φύση,
η γένεση καί η εξέλιξη τών φυσικών δομών καί ειδών
-από γαλαξίες καί άστρα, έως πλανήτες καί έμβια-
κι έτσι καταδείχνονται ώς δευτερογενείς οί υλοειδείς καταστάσεις,
καθώς λέγει, έν σχολίω, ό Κυρ Κωνσταντίνος Καλοκαιρινός, στό Αντίφωνο, νά:
https://antifono.gr/harari/#comment-11777
κι αυτή η ενεργειακή φύση/γένεση/εξέλιξη
είναι ενέργεια/κίνηση/εκδήλωση=φανέρωση τού Θεϊκού Πνεύματος,
κατά τήν Πίστη στόν Τριαδικό Θεό:
«Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον,
τὸ σὺν Πατρί καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον,
τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν.», https://el.wikisource.org/wiki/Σύμβολο_της_Πίστεως ,
Πίστη ανθρώπου κατά Θεάνθρωπον Ιησού Χριστό, σύμφωνα μέ τήν οποία:
«καὶ εἶπεν ὁ Θεός·
ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν,
καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν
καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς γῆς.» *
Γένεσις α΄, (κστ΄)/κϛ’(κεφάλαιο 1, εδάφιο 26, έ;!) https://el.wikisource.org/wiki/Γένεσις, ενώ
Νό-ος/Νούς |ποιός ξεχνάει, εδώ μέσα; νό-θ-ος, νό-μ-ος, νό-σ-ος, νό-τ-ος, νό-στ-ος, έ;!|, γιά τό Νόημα,
έτσι πού τό Πνευματικό Νόημα τού Θεϊκού Νού
(«λάβετε φάγετε…», φαγώσιμο είς ζωήν αιώνιον, έ;!),
πρωταρχικότερο τής υπ’ Αυτού ενεργουμένης
πρωταρχικής ενεργειακής φύσης/γένεσης/εξέλιξης πάσης υλο/Ε=mc²/ενέργειας,
δυνάμεθα νά τό πάρουμε μαζί μας(τά φράγκα, όχι) μέ/τόν/στόν θάνατό μας
(τόκος, είναι· τοκετός!… ό θάνατός μας, λέμε!**)
στήν άλλη, τήν αιώνια ζωή,
άν έτσι θέλουμε!…
*
«Ό Άνθρωπος δέν ανήκει στή Φύση’ η Φύση ανήκει στόν Άνθρωπο!
Οί βλέποντες καί μή ορώντες, οί ακούοντες καί μή ακροώμενοι,
εκλαμβάνουν τήν
Μετοχή
τού Ανθρώπου στή Φύση, ώς
Κατοχή
τού Ανθρώπου από τήν Φύση!»[1]
«Τό λεγόμενο Φυσικό Σύμπαν, είναι σύμπαν νομοτελειακό, δηλαδή
σύμπαν καταναγκασμού!
Τό Σύμπαν τού Ανθρώπου, είναι σύμπαν Ελευθερίας, γιατί
μόνον έναν Νόμο γνωρίζει’ τήν Αγάπη!»(τήν αγάπη πού είναι Θεός, έ;! σσ)
[1]
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%86%ce%b1%ce%b9%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf-crowdism-%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ae-%ce%bf%ce%bc%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%b1%ce%bd/comment-page-1/#comment-855037
**
είπαμε: στή γκοιλιά τής μάνας μας ευρισκόμενοι αρχικά, θρεφόμαστε καί αυξανόμεθα,
μέχρι νά μή χωράμε άλλο εκεί μέσα, πράγμα πού συνεχίζουμε αδιαλείπτως
(ν’ αυξανόμαστε καί νά θρεφόμεθα, λέμε!)
κι εντός τής ενδοκοσμίου μήτρας(όλο αυτό πού μάς περιβάλλει, έ;!)
άχρι θανάτου(ντελίβερι σέ νιά, αιώνια, ζωή, έ;!)!…
Τά πάντα έν σοφία εποίησε, ό ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς, λέμε!
…τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς.» *, λέμε!
«Ρόδον το αμάραντον, χαίρε η μόνη βλαστήσασα»
Τής αγάπης αίματα μέ πορφύρωσαν
καί χαρές ανείδωτες μέ σκιάσανε
οξειδώθηκα μές στή νοτιά τών ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
Στ’ ανοιχτά τού πελάγου μέ καρτέρεσαν
μέ μπομπάρδες τρικάταρτες καί μού ρίξανε
αμαρτία μου νά `χα κι εγώ μιάν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
Τόν Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τά μεγάλα μάτια της μές στά σπλάχνα μου
τήν παρθένα ζωή μιά στιγμή νά φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
~
Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
τών αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
ό πού σ’ είδε, στό αίμα νά ζεί
καί στήν πέτρα
μακρινή μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο.
Τής πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
μές στίς πέτρες άνθισα καί μεγάλωσα
τών φονιάδων τό αίμα μέ φώς
ξεπληρώνω
μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο.
(Οι τρεις πρώτες στροφές είναι μελοποιημένες).
Τής αγάπης αίματα – 1964
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Τής αγάπης πού είναι Θεός,
σύμφωνα μέ ορισμένους πού αγαπούν αληθινά, όπως
ό Απόστολος Παύλος, τής Α΄ Πρός Κορινθίους Επιστολής, κεφ. ιγ΄ στίχοι 1 έως 13,
ό Σκηνοθέτης Krzysztof Kieslowski καί
ό Συνθέτης Zbigniew Preisner τής ταινίας Bleu,
απο τήν κινηματογραφική τριλογία «Trois couleurs Blue, Blanc, Rouge», νά:
«(τόκος, είναι· τοκετός!… ό θάνατός μας, λέμε!)
στήν άλλη, τήν αιώνια ζωή,
άν έτσι θέλουμε!…»,
το ίδιο είναι κι άν έτσι δέν θέλουμε,
μόνο πού τότε… handicap
Άν είχα νά διαλέξω ανάμεσα στό ν’ «αγαπώ» καί στό ν’ «αγαπιέμαι»,
δέν θά χασομερούσα μέ τό δεύτερο…
Η ελευθερία είναι δώρο τής αγάπης·
ελεύθερος είναι όποιος αγαπά·
ό Θεός είναι αγάπη.
~~
Τρία χρώματα: Η Μπλε ταινία
Trois couleurs: Bleu
Σκηνοθεσία: Κριστόφ Κισλόφσκι
Παραγωγή: Μαρίν Καρμιτζ
Σενάριο: Κριστόφ Κισλόφσκι – Κριστόφ Πισίεβιτς – Αγκνιέσκα Χόλαντ – Έντουαρντ Ζεμπρόφσκι Πρωταγωνιστές: Ζιλιέτ Μπινός ,Μπενουά Ρεζάν,Εμανουέλ Ριβά,Φλοράνς Περνέλ,Σαρλότ Βερί Μουσική: Ζμπίγκνιεφ Πρέισνερ
Φωτογραφία: Σλάβομιρ Ιτζίακ
Μοντάζ: Ζακ Βιτά
Πρώτη προβολή 10 Ιανουαρίου 1993 (Πολωνία) – 8 Σεπτεμβρίου 1993 (Γαλλία)
Διάρκεια: 94΄
Τα Τρία χρώματα: Η Μπλε ταινία (γαλλικά: Trois couleurs: Bleu, αγγλικά: Three Colors: Blue) είναι γαλλική δραματική ταινία του 1993.
Η ταινία επικεντρώνεται στη Ζουλί, η οποία χάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον άντρα της, ο οποίος ήταν ένας σπουδαίος μουσικοσυνθέτης, αλλά και τη μονάκριβη κόρη της. Έτσι, αποφασίζει να διαγράψει ό,τι τη συνδέει με το παρελθόν και να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή. Η ταινία είναι η πρώτη της τριλογίας του Κισλόφσκι, Τρία χρώματα, τα οποία αντιστοιχούν στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, της οποίας τα χρώματα σημαίνουν:
μπλε: ελευθερία, λευκό: ισότητα και κόκκινο: αδελφότητα.
Η ταινία απέσπασε πολύ καλές κριτικές και η τριλογία στην οποία είναι μέρος θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες του παγκόσμιου κινηματογράφου.Σύμφωνα με τον Κισλόφσκι, το θέμα της ταινίας είναι όντως η ελευθερία, αλλά η συναισθηματική ελευθερία, παρά η πολιτική ή η κοινωνική.
Βραβεύσεις
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας 1993: Καλύτερη Ταινία – Α’ Γυναικείος Ρόλος (για τη Μπινός) – Καλύτερη Φωτογραφία
Βραβεία Σεζάρ 1993: Α’ Γυναικείου Ρόλου (για την Μπινός) – Καλύτερος Ήχος
Χρυσή Σφαίρα: Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Δράμα (Μπινός)
Βραβεία Γκόγια: Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία
Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου: Υποψήφια για Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία.
Changeling
Μπλε (1993, ελληνικοί υπότιτλοι),
πάμε(μεγάλη οθόνη, έ;! από 38:40 μέχρι 39:40 εδώ, γίνεται, “ασχέτως”, τής «συγκυπτούσης», όπως σέ όλη τήν Τριλογία…):
κάργα αισθήσεις, τό κτηνάκι
κι άν άνευ αρετών, τό δίποδο
ειδοποιούν τόν φούφουτο(τόν banned member, πές), έ;!
~~
«Δεν αρκέσθηκαν να Είναι.
Θέλησαν και να ειδέναι.
Και το Ειδέναι,
πριν φτάσει στον νου,
περνάει από τις αισθήσεις.
και είδεν η γυνή, ότι καλόν το ξύλον εις βρώσιν και ότι αρεστόν
τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίόν εστι του κατανοήσαι, και
λαβούσα από του καρπού αυτού έφαγε. και έδωκε και τω ανδρί
αυτής μετ’ αυτής, και έφαγον.»
από: Α. Νούλης: Μετά την έβδομη μέρα (Θεολογία και Επιστήμη)
extraδάκι:
«Ο Θεός χάρηκε όταν οι πρωτόπλαστοι απέδειξαν ότι όντως πλάστηκαν ελεύθεροι,
κατ’ εικόνα του Δημιουργού τους, προτιμώντας τον καρπό του ξύλου της γνώσης
αντί του ξύλου της ζωής που τους προέτρεψε ο Θεός να σιτίζονται.
Δεν ήταν αυτό το προπατορικό αμάρτημα, το “λάθος” σε εισαγωγικά,
που προκάλεσε την έξοδό τους, την πτώση, από τον Παράδεισο.
Το λάθος – δίχως εισαγωγικά – ήταν ότι αρνήθηκαν την ευθύνη της απόφασης/πράξης τους.
Όταν δηλαδή αρνήθηκαν το πρόσωπό τους, την ίδια την ζωή τους
που τους προσέφερε ο καρπός του ξύλου της ζωής. Τότε ο Θεός λυπήθηκε
διότι ήξερε ότι αυτό – η ανευθυνότητα – γίνεται πλέον χαρακτηριστικό
που κληροδοτείται στους απογόνους των πρωτόπλαστων.»
Προς Γιώργο Καστρινάκη.
Αρης Νούλης 17 Μαΐου 2017 at 07:30
νά: https://antifono.gr/μετα-την-εβδομη-μερα-θεολογία-και-επισ/#comment-10877
tip:
Συναμφότερον ψυχής και σώματος ο άνθρωπος, μάς λέει Γρηγόριος ο Παλαμάς:
«Μη αν ψυχήν μόνην μήτε σώμα μόνον λέγεσθαι άνθρωπον, αλλά το συναμφότερον,
ον δη και κατ’ εικόνα πεποιηκέναι Θεός λέγεται.» PG 150, 1361 C.
από: https://www.academia.edu/33163860/Και_την_ένατη_μέρα_Τι_συμβαίνει_την_ένατη_μέρα_.docx
«Ἀρχή μέν πίστις, τέλος δέ ἀγάπη»
Εἴτε δέ προφητεῖαι, καταργηθήσονται·
εἴτε γλῶσσαι παύσονται·
εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.
Ἐκ μέρους δέ γινώσκομεν καί ἐκ μέρους προφητεύομεν
ὅταν δέ ἔλθη τό τέλειον, τότε τό ἐκ μέρους καταργηθήσεται.
Ὄτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἔλαλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην
ὄτε δέ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τά τοῦ νηπίου.
Βλέπομεν γάρ ἄρτι δί’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δέ πρόσωπον πρός πρόσωπον
ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δέ ἐπιγνώσομαι καθώς καί ἐπεγνώσθην.
Νυνί δέ μένει πίστις, ἔλπις, ἀγάπη, τά τρία ταῦτα· μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη.
από: https://paroutsas.jmc.gr/project/religion/gospels/gsp%20(46).htm
μικρή ζημιά, πού
η σελίδα παραπέμπει τόν σύνδεσμο https://paroutsas… σέ server error 404(από τό αρχείο
εγγράφων τού υπολογιστή μου λειτουργεί κανονικά), καθώς τόν παρέθεσα γιά πρόσβαση,
όποιου θά ήθελε, στό όλον τού Ύμνου τής αγάπης, τώρα εδώ:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/peri_agaphs.htm
κι επί τή εικαιρία:
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=dogma&NF=1&main=texts&file=14.htm
Κρίστοφερ Λάς,
μέ καλάς συστάσεις, νά:
«Ο Αντόρνο δεν είναι ο μόνος που έθιξε το φαινόμενο του ναρκισσισμού της Μεταμοντέρνας
εποχής. Ο Κρίστοφερ Λας είναι από τους πρώτους και καλύτερους
στη συστηματική εμβάθυνση του φαινομένου.»
Μαρία Μ.ας(ακροτελεύτιον)
Ο ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ
ΨΥΧΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗΣ
LASCH CHRISTOPHER – ΝΗΣΙΔΕΣ Δεκέμβριος 2006
Παρουσίαση
“Σε μία εποχή δυσκολιών, η καθημερινή ζωή γίνεται άσκηση στην επιβίωση. Οι άνθρωποι ζουν μόνο το σήμερα. Σπάνια κοιτάζουν πίσω, για να μη παραδοθούν σε μια παραλυτική νοσταλγία και αν κοιτάζουν μπρος, είναι για να δουν πως μπορούν να προστατευθούν από τις συμφορές που σχεδόν όλοι περιμένουμε σήμερα. Η συναισθηματική ισορροπία απαιτεί σήμερα έναν ελάχιστο εαυτό, και όχι τον επιβλητικό εαυτό του πρόσφατου παρελθόντος”.
Έτσι ξεκινά το βιβλίο του ο Κρίστοφερ Λας και στις τριακόσιες σελίδες που ακολουθούν στηρίζει τα λεγόμενά του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο αυτό ασχολείται με την επίδραση της σύγχρονης κοινωνίας στη διαμόρφωση του Εαυτού. Ο 20ός αιώνας έφερε την εκτενή βιομηχανοποίηση, τη βία σε έκταση και μορφή πρωτοφανείς στην Ιστορία, τον υπερπληθυσμό, τον οικολογικό κίνδυνο και την αύξηση του όγκου και ταχύτητας μετάδοσης της πληροφορίας. Ταυτόχρονα, έφερε και μια άνευ προηγουμένου κοινωνική και πολιτική πολυπλοκότητα. Η αίσθηση της κλίμακας του κοινωνικού περιγύρου που περιβάλλει τον κάθε άνθρωπο μεγάλωσε κατά πολύ, ενώ ο αυξημένος ρυθμός των εξελίξεων τον ανάγκασε να μετατραπεί από ήρεμο διαμορφωτή της πραγματικότητάς του σε δρομέα που προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις. Το μη-οικείο, ταχέως εξελισσόμενο και απειλητικό αυτό περιβάλλον εμφανίζεται υπερβολικά “μεγάλο” και εχθρικό προς την εγγενή τάση του ανθρώπου να επιβληθεί στον περίγυρό του. Αποτέλεσμα: η συρρίκνωση του Εαυτού στα απολύτως βασικά στοιχεία του, ο περιορισμός του σε μια κατάσταση διαρκούς πολεμικής ετοιμότητας. Και όπως σε κάθε πόλεμο, η επιβίωση μετατρέπεται σε πρωτεύουσα προτεραιότητα, τόσο πολύ μάλιστα που καθίσταται αυτοσκοπός, παραβλέποντας την ανάγκη αναζήτησης οποιουδήποτε άλλου νοήματος πέραν της ίδιας της επιβίωσης. Η υγιής υπαρξιακή σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του διαρρηγνύεται καθώς αυτός μετατρέπεται σε πολεμιστή: ανασφαλής, επιθετικός και καιροσκόπος, έτοιμος να κάνει το καθετί που πιστεύει ότι θα κατασιγάσει την ανασφάλειά του, ξεχνά πόσο βαθιά συνδεδεμένη είναι η μοίρα του με τη μοίρα των άλλων ανθρώπων και του ευρύτερου περιβάλλοντός του. Τα παραπάνω αποτελούν μικρό μόνο μέρος του νοήματος του βιβλίου, νοήματος που υποστηρίζεται από μια εμβριθή επιχειρηματολογία η οποία είναι εκτενέστατη σε κλίμακα και σε περιεχόμενο: για να υποστηρίξει τα λεγόμενά του, ο Λας μας ταξιδεύει σε πλήθος νοητικών τοποθεσιών, όπως στις ναζιστικές συγκεντρώσεις της Γερμανίας του 1938 ή τις αλληλεπιδράσεις των φροϋδικών διαστρωματώσεων της ψυχής. Ένα βιβλίο όχι εύκολο, που όμως, όπως καθετί δύσκολο, ανταμείβει την προσπάθεια με έναν ανεκτίμητο πλούτο γνώσης που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια τα οποία τυχόν θέτει ο τίτλος. (Μάριος Δαμουλιάνος, περ. Strange, 2008)
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Εισαγωγή: κατανάλωση, ναρκισσισμός και μαζική κουλτούρα
Η επιβιωτική νοοτροπία
Η ομιλία για τον μαζικό θάνατο: “Μαθήματα” από το Ολοκαύτωμα
Η μινιμαλιστική αισθητική: Εικαστικές τέχνες και λογοτεχνία σε μία εποχή των άκρων
Η εσωτερική πολιτική της εαυτότητας
Η πολιτική της ψυχής
Η ιδεολογική επίθεση στο Εγώ
Ευχαριστίες και βιβλιογραφικό σημείωμα
Λεπτομέρειες
βλέπε: https://www.politeianet.gr/books/9789608263567-lasch-christopher-nisides-o-elachistos-eautos-169085
~~
Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΜΕΙΟΥΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ
LASCH CHRISTOPHER – ΝΗΣΙΔΕΣ Αύγουστος 2008
Παρουσίαση
[…] Το βιβλίο αυτό, ωστόσο, περιγράφει έναν τρόπο ζωής που πεθαίνει – την κουλτούρα του ανταγωνιστικού ατομικισμού, που στην παρακμή της έχει οδηγήσει τη λογική του ατομικισμού στο άκρο του πολέμου όλων εναντίον όλων, την επιδίωξη της ευτυχίας στο αδιέξοδο της ναρκισσιστικής ενασχόλησης του καθενός με τον εαυτό του. Οι στρατηγικές ναρκισσιστικής επιβίωσης παρουσιάζονται τώρα ως απελευθέρωση από τις καταπιεστικές συνθήκες του παρελθόντος, και προκαλούν έτσι μία «πολιτιστική επανάσταση», που αναπαράγει τα χειρότερα χαρακτηριστικά του καταρρέοντος πολιτισμού, τον οποίο ισχυρίζεται ότι επικρίνει. Ο πολιτισμικός ριζοσπαστισμός έχει γίνει τόσο του συρμού, και τόσο ολέθριος στην υποστήριξη που προσφέρει αθέλητα στο status quo (κατεστημένο), ώστε οποιαδήποτε κριτική της σύγχρονης κοινωνίας ελπίζει να εισδύσει κάτω από την επιφάνεια, πρέπει να ασκεί συγχρόνως κριτική και στα περισσότερα από όσα σήμερα παρουσιάζονται υπό το όνομα του ριζοσπαστισμού. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Ένα βιβλίο που χτυπά ίσια στην καρδιά της κουλτούρας. Συλλαμβάνει θαρραλέα ορισμένα εκπληκτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής”, έγραψε ο καθηγητής Μ. Rogin του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϋ. Όμως τώρα, που όλα έχουν φτάσει σ’ ένα σημείο ακατανόητου αδιεξόδου, σε ποιο λιμάνι θα κατευθυνθούμε σ’ έναν τόσο εφιαλτικό κόσμο; (Δημήτρης Κακαβελάκης, “Χανιώτικα Νέα”, 23.6.2008. Κείμενο αφιερωμένο από τον Δ. Κακαβελάκη στη μνήμη τού αείμνηστου Μιχάλη Γρηγοράκη, που ήταν αντίμαχος στον ναρκισσισμό)
Περιεχόμενα
Ευχαριστίες
Πρόλογος
Το κίνημα αυτογνωσίας και η εισβολή της κοινωνίας στον εαυτό
Η ναρκισσιστική προσωπικότητα του καιρού μας
Αλλαγή των τρόπων επιτυχίας: από τον Οράτιο Άλτζερ στην ευτυχισμένη πόρνη
Η κοινοτυπία της ψευτοαυτογνωσίας: θεατρικότητα της πολιτικής και καθημερινής ζωής
Η υποβάθμιση του αθλητισμού
Το σχολικό σύστημα και η νέα αγραμματοσύνη
Ο εκκοινωνισμός της αναπαραγωγής και η κατάρρευση της εξουσίας
Η φυγή από το συναίσθημα: κοινωνοί Κοινωνιοψυχολογία του πολέμου των φύλων
Η κλονισμένη πίστη στην αναγέννηση της ζωής
Πατερναλισμός χωρίς πατέρα
Επίμετρο: Νέα επίσκεψη στην κουλτούρα του ναρκισσισμού
Σημειώσεις
Ευρετήριο
Λεπτομέρειες
βλέπε: https://www.politeianet.gr/books/9789608480933-lasch-christopher-nisides-i-koultoura-tou-narkissismou-151311
~~
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ
ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
LASCH CHRISTOPHER – ΝΗΣΙΔΕΣ Ιανουάριος 2006
Παρουσίαση
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο ισπανός στοχαστής Ortega y Gasset εξέδωσε το βιβλίο του «Η εξέγερση των μαζών». Υποστήριζε σ’ αυτό ότι η δημοκρατία κινδύνευε από τις μάζες, από τον απλό κόσμο που εισέβαλλε στη σκηνή της ιστορίας. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο Κρίστοφερ Λας υποστηρίζει ότι η απειλή για τη δημοκρατία σήμερα προέρχεται από τις ελίτ των επαγγελματιών και των διευθυντικών στελεχών. Οι ελίτ αυτές, ευκίνητες και εξωτερικά ολοένα πιο παγκοσμιοποιημένες, αρνούνται να δεχθούν περιορισμούς ή δεσμούς με τον τόπο ή το έθνος τους. Απομονώνονται στα δίκτυα και τους θύλακές τους, εγκαταλείπουν τη μεσαία τάξη και προδίδουν την ιδέα της δημοκρατίας για όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένα καταπληκτικό και καθοριστικό βιβλίο σύγχρονης σκέψης για την προδοσία και την απειλή της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος που γεννήθηκε πριν 2.500 στην Ελλάδα, για να λάμψει σαν φωτεινό μετέωρο λίγα χρόνια στο κατασκότεινο αντι-δημοκρατικό στερέωμα της εξουσιαστικής βαρβαρότητας σ’ Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο. Το οποίο αλλοιώθηκε αντιπροσωπευτικά στη Δύση και παραμορφώθηκε δυναστικά στην Ανατολή, για να ψυχθεί στον Βορρά και να πυρακτωθεί στον Νότο, ώσπου τώρα προδόθηκε από την “εξέγερση των ελίτ” της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης Δημοκρατίας του τρόμου, της ανισότητας, της ξέφρενης επιζήτησης κερδών. Των ελίτ που έχουν σημαία τους την υπέρτατη αγνωμοσύνη προς τους προκατόχους τους με την κοινωνική ευαισθησία, αλλά και στις κοινότητες που καθοδηγούν. Οι ελίτ αυτές βρίσκονται στις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, οι υπηρέτες, λειτουργοί και εξουσιαστές του Θεού Χρήμα. Έχουν προδώσει την ιδέα της Δημοκρατίας για όλους. (Δημήτρης Κακαβελάκης, ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, 8/9/2008)
Λεπτομέρειες
βλέπε: https://www.politeianet.gr/books/9789608263383-lasch-christopher-nisides-i-exegersi-ton-elit-kai-i-prodosia-tis-dimokratias-178651
~~
ΛΙΜΑΝΙ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΚΑΡΔΟ ΚΟΣΜΟ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΥΠΟ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΝ
LASCH CHRISTOPHER – ΝΗΣΙΔΕΣ Απρίλιος 2007
Παρουσίαση
Γιατί έχει γίνει η οικογενειακή ζωή τόσο οδυνηρή, ο γάμος τόσο εύθραυστος, οι σχέσεις γονέων και παιδιών τόσο δύσκολες; Σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο συγγραφέας ανασκοπώντας τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν για την οικογένεια, την εξέλιξη και την δυναμική της. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Η ανάλυση και τα συμπεράσματά του διαφοροποιούνται ρητά από ορισμένα ριζοσπαστικά ρεύματα (φεμινισμός, ψυχαναλυτικός αναθεωρητισμός, πολιτισμική ανθρωπολογία, νεομαρξισμός και “αντικουλτούρα”), τα οποία επικρίνουν τον καταπιεστικό θεσμό της οικογένειας και συνδέουν την κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο με τη χειραφέτηση του ατόμου από τα οικογενειακά δεσμά. Ο Λας υπογραμμίζει, αντιθέτως, τη σπουδαιότητα των οικογενειακών δεσμών και επισημαίνει τους κινδύνους που συνεπάγεται η διάβρωση της οικογενειακής ζωής στη σύγχρονη κοινωνία. Από πρώτη άποψη φαίνεται παράλογο ένας ριζοσπάστης στοχαστής, σφοδρός επικριτής του αμερικάνικου καπιταλισμού όπως ο Λας, να υπερασπίζεται παραδοσιακές αξίες. Τα επιχειρήματα και οι συλλογισμοί του, όμως, κατορθώνουν να κλονίσουν πολλές “προοδευτικές” μας βεβαιότητες. Παρατηρεί ότι η σταδιακή διάβρωση της εξουσιαστικής οικογένειας, που επήλθε καθ’ όλη τη διάρκεια της φιλελεύθερης φάσης της αστικής κοινωνίας, όχι μόνο δεν απελευθέρωσε το άτομο από εξωτερικούς καταναγκασμούς, αλλά το υποδούλωσε σε νέες μορφές κυριαρχίας, ενώ ταυτόχρονα εξασθένησε την ικανότητά του για αντίσταση και αυτονομία. Η φιλελεύθερη επιτρεπτικότητα μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα νέο και πιο αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικού ελέγχου. Και αντίστοιχα, η διάλυση της εξουσίας/ αυθεντίας της οικογένειας και ο μαρασμός της οικογενειακής ζωής μπορεί να θέσουν τις ψυχικές βάσεις για την άνοδο ενός νέου τύπου δεσποτισμού. Στο όνομα της κριτικής στην “εξουσιαστική προσωπικότητα” που γεννάει η καταπιεστική οικογένεια, υποστηρίχθηκε η αντικατάσταση της εξουσίας/αυθεντίας των γονέων από την εξουσία/αυθεντία των “ειδικών” της ανατροφής των παιδιών (γιατρών, ψυχολόγων κτλ.). Ο Λας εξετάζει κριτικά αυτό το φαινόμενο της εισβολής στην αμερικάνικη οικογένεια των ειδικών της κοινωνικής και ψυχικής παθολογίας. Επικαλείται μάλιστα τον Φρόυντ, ο οποίος υποστήριζε ότι η αυτονομία εδράζεται στην έντονη συναισθηματική ταύτιση με τους γονείς και έρχεται έπειτα από τρομερούς αγώνες για να ξεπεράσουμε την κατωτερότητα και την εξάρτηση. Η εξασθένηση της πατρικής φροντίδας, συμπεραίνει ο Λας, ακριβώς επειδή έχει αμβλύνει τη σύγκρουση πατέρων και γιων, καθιστά πολύ πιο δύσκολο για το παιδί να γίνει αυτόνομος ενήλικος. (Θανάσης Γιαλκέτσης, Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, 3/8/2007)
Περιεχόμενα
Ευχαριστίες
Πρόλογος
Εισαγωγή
1. Οι κοινωνικοί παθολόγοι και η κοινωνικοποήση της αναπαραγωγής
2. Κοινωνιολογική μελέτη της οικογένειας κατά τις δεκετίες του 1920 και του 1930: «Από
θεσμός συντροφικότητα»
3. Δρόμοι πού δεν ακολουθήθηκαν: Προκλήσεις στην κοινωνιολογική ορθοδοξία
Ο Carle Zimmerman και η συντηρητική κριτική της «συντροφικής» οικογένειας
4. Κουλτούρα και προσωπικότητα
5. Γιατροί μιας άρρωστης κοινωνίας
6. Η κοινωνική θεωρία της θεραπευτικής: Ο Πάρσονς και οι παρσονικοί
7. Η επίθεση στην πυρηνική οικογένεια και η αναζήτηση «εναλλακτικών στιλ ζωής»
8. Η εξουσία και η οικογένεια: Νόμος και τάξη σε μια επιρεπτική κοινωνία
Σημειώσεις
Ευρετήριο
Λεπτομέρειες
βλέπε: https://www.politeianet.gr/books/978960826362ch-lasch-christopher-nisides-limani-s-enan-akardo-kosmo-84671
~~
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΦΑΛΜΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ; – ΓΙΑΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ;
LASCH CHRISTOPHER – ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Οκώβριος 2019
Παρουσίαση
Με ποια πλευρά συντάσσεστε λοιπόν; Οι αναγνώστες θα θεωρήσουν τις θέσεις μου δυσνόητες μόνο αν επιμένουν να πιστεύουν ότι η κάθε θέση που δεν εντάσσεται ανοιχτά στο κλασικό σχήμα Αριστερά – Δεξιά παραπέμπει αυτόματα στη Δεξιά. Εν τούτοις, η μόνη υπερασπίσιμη ηθικά επιλογή είναι να επιλέξει κανείς τον οίκτο, τη συμπόνοια και τη συγχώρεση, ενάντια στους άρχοντες και τις εξουσίες αυτού του κόσμου, να επιλέξει την αλήθεια έναντι της ιδεολογίας. Και για να κάνει κανείς αυτή την επιλογή σήμερα, θα πρέπει να απορρίψει εξ ίσου την Αριστερά και τη Δεξιά.
Η ελπίδα για μια νέα πολιτική δεν στηρίζεται στη διαμόρφωση μιας νέας αριστερής απάντησης στην άνοδο της Δεξιάς. Αντίθετα, βασίζεται στην απόρριψη των παραδοσιακών πολιτικών κατηγοριών και τον επαναπροσδιορισμό των όρων της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η ιδέα μιας “Αριστεράς” έχει εξαντλήσει την ιστορική της ύπαρξη και πρέπει να εγκαταλειφθεί, όπως πρέπει να εγκαταλειφθεί και ένας συντηρητισμός που, σε μεγάλο βαθμό, με τη δική του ρητορική συγκαλύπτει τις παλαιότερες φιλελεύθερες παραδόσεις. Οι παλιές ταμπέλες δεν έχουν κανένα νόημα πλέον. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τη συζήτηση αντί να την ξεδιαλύνουν. Αποτελούν προϊόντα μιας παλαιότερης εποχής, της εποχής του ατμού και του χάλυβα, και είναι εντελώς ακατάλληλες για την εποχή της ηλεκτρονικής, του ολοκληρωτισμού και της μαζικής κουλτούρας. Ας αποχαιρετήσουμε αυτούς τους παλιούς μας φίλους, ένθερμα μα ειλικρινά, και ας αναζητήσουμε αλλού έμπνευση και ηθική υποστήριξη. (Κρίστοφερ Λας, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ Γ. ΡΑΚΚΑ
Ο Κρίστοφερ Λας, η Δεξιά και η Αριστερά στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης
ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΛΑΣ
Ποιος είναι το σφάλμα της Δεξιάς;
ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΛΑΣ
Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον;
Λεπτομέρειες
βλέπε: https://www.politeianet.gr/books/9789604272051-lasch-christopher-enallaktikes-ekdoseis-poio-einai-to-sfalma-tis-dexias-giati-i-aristera-den-echei-mellon-303645
~~
Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ
LASCH CHRISTOPHER – ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Νοέμβριος 2014
Παρουσίαση
Το 1986, το βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι, Channel 4 οργάνωσε μία συνάντηση ανάμεσα στον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Κρίστοφερ Λας. Αυτή η συνομιλία αναλύει τις ηθικές, ψυχολογικές και ανθρωπολογικές επιπτώσεις που προκαλεί η ανάπτυξη του σύγχρονου καπιταλισμού. Οι απαρχές της καταναλωτικής κοινωνίας συνοδεύονται από τη γέννηση ενός νέου εγωισμού, που κάνει τα άτομα να αποσύρονται από τη δημόσια σφαίρα και να καταφεύγουν σε έναν αποκλειστικά ιδιωτικό κόσμο. Χωρίς σχέδιο, όμηροι ενός παραισθησιογόνου κόσμου, ναρκωμένα από τους μηχανισμούς της αγοράς και τη διαφήμιση, τα άτομα δεν διαθέτουν πλέον πρότυπα με τα οποία να μπορούν να ταυτιστούν. Αυτή η ανάλυση της κρίσης του καπιταλισμού ακολουθείται από έναν εκτενή επίλογο του Ζαν-Κλωντ Μισεά, με τον τίτλο «Η ψυχή του ανθρώπου στον καπιταλισμό».
Πριν από τριάντα ή εξήντα χρόνια, οι άνθρωποι της αριστεράς μιλούσαν για τη Μεγάλη Νύχτα, οι άνθρωποι της δεξιάς για τη διαρκή πρόοδο κ.λπ. Σήμερα, κανένας δεν τολμάει να εκφράσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, ούτε καν σχετικά λογικό, που να πηγαίνει πέρα από τον προϋπολογισμό ή τις προ-εκλογές.
Κορνήλιος Καστοριάδης
Περιέγραψα το «ελάχιστο εγώ» ή το «ναρκισσιστικό εγώ» σαν ένα εγώ που αδειάζει όλο και περισσότερο από κάθε περιεχόμενο, που έχει φτάσει να προσδιορίζει τους στόχους του για τη ζωή με τους πιο περιοριστικούς όρους, με όρους απλής επιβίωσης, καθημερινής επιβίωσης.
Κρίστοφερ Λας
Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν πρόκειται να βρουν τον δρόμο προς μια προσωπική και συλλογική χειραφέτηση, με το να δαιμονοποιούν ως «αντιδραστική» κάθε αίσθηση ταυτότητας ή χαρακτηρίζοντας, ως «παρελθοντολατρία» τη θεμιτή προσήλωση των λαών στη γλώσσα τους, τις παραδόσεις τους και τον πολιτισμό τους (άποψη που αποτελεί τον σταθερό πυρήνα κάθε αριστερής μεταφυσικής).
Ζαν Κλωντ Μισεά
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
-Εισαγωγή
-Η κουλτούρα του εγωισμού
Συνέντευξη των Κρίστοφερ Λας και Κορνηλίου Καστοριάδη στον Μάικλ Ιγνάτιεφ
-Η ψυχή του ανθρώπου στον καπιταλισμό
Επίμετρο του Ζαν Κλωντ Μισεά
-Βιογραφικά στοιχεία συγγραφέων
Λεπτομέρειες
βλέπε: https://www.politeianet.gr/books/9789604271559-lasch-christopher-enallaktikes-ekdoseis-i-koultoura-tou-egoismou-239808
Έλα νά παίξουμε…
θά σού χαρίσω τή βασίλισσά μου
ήταν γιά μένα μια φορά η αγαπημένη
τώρα δέν έχω πιά αγαπημένη
θά σού χαρίσω τούς πύργους μου
τώρα πιά δέν πυροβολώ τούς φίλους μου
έχουν πεθάνει από καιρό
πρίν από μένα
όλα, όλα, καί τ’ άλογά μου θά στά δώσω
όλα, όλα, καί τ’ άλογά μου θά στά δώσω
μονάχα ετούτο τόν τρελλό μου θά κρατήσω
πού ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα νά πηγαίνει
δρασκελώντας τή μιάν άκρη ώς τήν άλλη
γελώντας μπρός στίς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στίς γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τίς στέρεες παρατάξεις
Έλα νά παίξουμε…
ό βασιλιάς αυτός δέν ήτανε ποτέ δικός μου
κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τούς θέλω!
τραβάνε μπρός σκυφτοί δίχως κάν όνειρα
όλα, όλα, καί τ’ άλογά μου θά στά δώσω
όλα, όλα, καί τ’ άλογά μου θά στά δώσω
μονάχα ετούτο τόν τρελλό μου θά κρατήσω
πού ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα νά πηγαίνει
δρασκελώντας τή μιάν άκρη ώς τήν άλλη
γελώντας μπρός στίς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στίς γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τίς στέρεες παρατάξεις
Έλα νά παίξουμε…
κι αυτή δέν έχει τέλος η παρτίδα…
Τό σκάκι – 1996
Ποίηση: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος
13 Ἀπριλίου 1204: Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φραγκολατίνους
Γράφει ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς Ἀθηνῶν
Η άλωση της Πόλης από τους Φράγκους
Ἐκεῖνον τὸν Ἀπρίλιο… (Ἡ ἅλωση τοῦ 1204)
Ἂν ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡμέρα πένθους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, διότι φέρνει στὴ μνήμη μας τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς τὸ 1453, ἄλλο τόσο ἀποφρὰς εἶναι γιὰ τὸ Γένος μας καὶ ἡ 13η Ἀπριλίου, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἔπεσε ἡ Πόλη τὸ 1204 στοὺς Φράγκους. Τὸ δεύτερο γεγονὸς δὲν ὑστερεῖ καθόλου σὲ σημασία καὶ συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κοινὴ διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη, καὶ σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης, δὲν μπόρεσε νὰ ξαναβρεῖ τὴν πρώτη της δύναμη. Τὸ φραγκικὸ χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ» (Ἑλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καὶ στὰ περιορισμένα…
ὅρια ἑνὸς ἄρθρου.
1. Στὶς 12/13 Ἀπριλίου 1204, ἔπειτα ἀπὸ μία πεισματικὴ καὶ μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οἱ Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ῥωμανίας/ Βυζαντίου ἔσβηνε κάτω ἀπὸ τὸ θανάσιμο πλῆγμα τῆς φραγκικῆς Δύσεως. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἦταν σημαντικότατο σὲ δύο κατευθύνσεις: α) ἐσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς αὐτοκρατορίας, καὶ β) ἐξωτερικά, διότι καθόρισε ἐπίσης τελεσίδικα τὶς σχέσεις μὲ τὴν Δύση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνερχόμενη δύναμη τῶν Ὀθωμανῶν. Ἡ τραγικὴ ἱστορικὴ ἐπιλογὴ τοῦ Ῥωμαίικου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὸν γνωστὸ ἐκεῖνο λόγο «κρεῖττον (…) φακιόλιον (…) Τούρκων ἢ (παρὰ) καλύπτρα λατινική», ὑποστασιώνεται στὰ 1204, ὅταν πλέον ἀποκαλύπτονται ἀδιάστατα οἱ διαθέσεις τῆς Φραγκιᾶς ἔναντι τῆς Ῥωμαίικης Ἀνατολῆς.
Ἀπὸ τὸ 1095 ἀρχίζουν οἱ σταυροφορίες, ἐκστρατεῖες δηλαδὴ τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Εὐρώπης, μὲ σκοπό, κατὰ τὶς ἐπιφανειακὲς διακηρύξεις, τὴν ἀπελευθέρωση καὶ ὑπεράσπιση τῶν Ἁγίων Τόπων. Στὶς ἐπιχειρήσεις αὐτές, ποὺ κράτησαν ὡς τὸν 15ο αἰώνα, πρωτοστατοῦσαν οἱ ἑκάστοτε Πάπες, διότι ἦσαν «ἱεροὶ πόλεμοι» κατὰ τῶν ἀπίστων. Βέβαια ἡ ἔρευνα ἔχει ἐπισημάνει στὶς ἐκστρατεῖες αὐτὲς καὶ ταπεινὰ ἐλατήρια, λ.χ. τυχοδιωκτισμό, δίψα πλουτισμοῦ κ.ἄ.
Εἶναι ὅμως σήμερα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία ὅτι οἱ σταυροφορίες κύριο σκοπὸ εἶχαν τὴν φραγκικὴ κυριαρχία στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καί, τελικά, τὴν διάλυση τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ῥώμης, ποὺ ἦταν τὸ ἐμπόδιο στὸν ἐπεκτατισμὸ καὶ τὰ μονοκρατορικὰ σχέδια τῆς μετακαρλομάγνειας Φραγκοσύνης. Τὸ 1204, ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους, ἡ διάλυση τῆς «Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας» καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα Φραγκοκρατία ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἐκτίμηση αὐτή.
2. Τὰ γεγονότα τοῦ 1204 συνδέονται μὲ τὴν Δ´ σταυροφορία. Ἡ σχετικὴ βούληση γι᾿ αὐτὴν ἐκφράσθηκε τὸ 1199 μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πάπα Ἰννοκεντίου Γ´ (1198-1216), «πνευματικοῦ πατέρα» τῶν δύο βασικῶν ἐπεκτατικῶν μέσων της φραγκοπαπικῆς ἐξουσίας, τῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως» (Inquisitio) καὶ τῆς Οὐνίας (ὡς ἰδέας). Συνεργάτης αὐτόκλητος παρουσιάσθηκε ὁ δόγης (δούκας) τῆς Βενετίας Δάνδολος μὲ τὸ στόλο του. Σπουδαῖο ἱστορικὸ πρόβλημα εἶναι ἡ ἐκτροπὴ τῆς Δ´ σταυροφορίας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἦταν σκοπὸς ἀνομολόγητος ἢ τραγικὴ σύμπτωση; Ἡ πλειονότητα τῶν ἱστορικῶν, καὶ μάλιστα τῶν ἀδέσμευτων, δέχεται τὸ πρῶτο.
Ἐπρόκειτο γιὰ καλὰ ὀργανωμένο σχέδιο, ποὺ ἀποσκοποῦσε στὸ νὰ δοθεῖ ἰσχυρὸ κτύπημα στὴν Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία, ποὺ περνοῦσε περίοδο κάμψεως λόγω τῆς ἐντάσεως τοῦ τουρκικοῦ κινδύνου. Κατὰ τὰ δυτικὰ χρονικά, μάλιστα, κάποιοι λατίνοι ἄρχοντες ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν, ὅταν ἔμαθαν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ σκοποῦ τῆς σταυροφορίας. Οἱ περισσότεροι ὅμως συμβιβάσθηκαν ἀπὸ οἰκονομικὴ ἀνάγκη.
Ἔμειναν κυρίως οἱ «μυημένοι» στὴ συνωμοσία κατὰ τῆς Νέας Ρώμης κάτω ἀπὸ τὴν «πνευματικὴ» ἡγεσία τοῦ Πάπα καὶ τὴν στρατιωτικὴ τοῦ Δόγη, ποὺ μετέβαλε τὴν Βενετία σὲ θαλασσοκράτειρα δύναμη μὲ τὴν ἐκμηδένιση τοῦ «Βυζαντίου». Ὁ βενετικὸς στόλος μετέφερε στὴν Προποντίδα ἄγριες μάζες Φλαμανδῶν, Φράγκων, Γερμανῶν – τὰ χειρότερα στρώματα τῆς δυτικῆς κοινωνίας, κακοποιούς, ἐγκληματίες, καιροσκόπους. Ἡ ἀμοιβὴ τοῦ Δόγη: ἡ μισὴ λεία ἀπὸ τῇ λεηλασία τῆς πλουσιότερης πρωτεύουσας τοῦ τότε κόσμου.
3. Βέβαια, τὰ φραγκοπαπικὰ σχέδια διευκολύνθηκαν ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀρρυθμία τῆς Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἀπὸ τὸν ια´ αἰώνα ἄρχισε προοδευτικὰ ἡ παρακμή της. Τὸ 1071 στὸ Ματζικὲρτ ὁ «βυζαντινὸς» στρατὸς δέχθηκε μεγάλη ἥττα ἀπὸ τοὺς Σελτζούκους Τούρκους, μὲ συνέπεια τὴν ἀπώλεια μεγάλου τμήματος τῆς Μ. Ἀσίας.
Παράλληλα (1071) χάθηκε τὸ τελευταῖο ἔρεισμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν Ἰταλία, ἡ Βάρις (Bari), πέφτοντας στὰ χέρια τῶν Νορμανδοφράγκων. Οἱ ἀνορθωτικὲς προσπάθειες τῶν Κομνηνῶν δὲν εἶχαν σημαντικὰ ἀποτελέσματα καὶ τὸ κράτος ὑποχωρεῖ σταδιακὰ στὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ τῶν ἰταλικῶν πόλεων. Ἡ αὐτοκρατορία παραχωρεῖ σημαντικὰ προνόμια στὴ Βενετία, Πίζα καὶ Γένουα μὲ ἀντάλλαγμα στρατιωτικὴ βοήθεια. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως ἦταν νὰ δημιουργηθοῦν ἀκμαῖες δυτικὲς παροικίες στὴν Ἀνατολή, μεταβάλλοντας τὸ ἔδαφος τῆς αὐτοκρατορίας σὲ δικό τους ἐμπορικὸ χῶρο. Οἱ Ἰταλοφράγκοι ἑδραιώθηκαν στὴν Ἀνατολὴ καὶ ἐνίσχυσαν τὴν βουλιμία τῆς εὐρύτερης φραγκικῆς οἰκογένειας.
Ἀλλὰ καὶ τὸ κοινωνικὸ κλίμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἀρκετὰ ἀντίξοο. Ἡ Πόλη ἔχει πιὰ ἀπομονωθεῖ καὶ ἀναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις λόγω τῆς δυσαρέσκειας τῶν ἐπαρχιῶν. Διοίκηση καὶ πολίτες συναγωνίζονται μεταξύ τους σὲ διαφθορά. Οἱ φορολογίες εἶναι δυσβάστακτες καὶ βαρύνουν τοὺς πολίτες τῶν ἐπαρχιῶν. Ἡ κεντρικὴ ἐξουσία ἀμφισβητεῖται καὶ σημειώνονται ἐπαναστατικὰ κινήματα.
Μπακάλης Κώστας history-logotexnia.blogospot.com
Ἡ φήμη γιὰ τὴν μυθώδη πολυτέλεια τῆς Πόλης καὶ τῶν κατοίκων της εἶχε διαδοθεῖ καὶ στὴ Δύση μὲ εὔλογες συνέπειες. Τὰ ἀμύθητα πλούτη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔτρεφαν τὴν φαντασία τῶν πολλῶν καὶ διευκόλυναν τὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τῶν λίγων, τῆς φραγκικῆς ἡγεσίας. Βέβαια, οἱ ἀνύποπτοι ἐπαρχιῶτες τῆς αὐτοκρατορίας εἶδαν στὴν ἀρχὴ ὡς θεία τιμωρία τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, ὁ δὲ ὄχλος της ἔλαβε μέρος στὴ λεηλασία. Ἀργότερα ὅμως θὰ συνειδητοποιηθοῦν οἱ σκοποὶ τῶν Φράγκων καὶ θὰ ἐκτιμηθοῦν σωστὰ τὰ γεγονότα.
4. Ἡ ὀργάνωση τῆς σταυροφορίας ἄρχισε τὸ 1201. Σημαντικοὶ φράγκοι φεουδάρχες δήλωσαν συμμετοχή: ὁ κόμης τῆς Φλάνδρας Βαλδουΐνος, ὁ κόμης τῆς Καμπανίας Τιμπῶ, ὁ ἱστορικὸς Γοδεφρεῖδος Βιλλεαρδουΐνος καὶ ὁ μαρκήσιος Βονιφάτιος Μομφερατικός. Ἡ συγκέντρωση τοῦ στρατοῦ ἔγινε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1202 στὴ Βενετία. Τὸ Νοέμβριο τοῦ 1202 καταλήφθηκε γιὰ λογαριασμὸ τῶν Βενετῶν ἡ δαλματικὴ πόλη Ζάρα, ποὺ εἶχε ἀποστατήσει καὶ ὑπαχθεῖ στὸ βασίλειο τῆς Οὐγγαρίας.
Οἱ δυναστικὲς ἔριδες στὴν Κωνσταντινούπολη («Ἄγγελοι») διευκόλυναν – ὡς συνήθως – τὰ δυτικὰ σχέδια. Οἱ σταυροφόροι στὶς 24.5.1203 ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν Ζάρα καὶ μέσῳ Κερκύρας κατευθύνθηκαν γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ θέα τῆς πόλεως τοὺς ἄφησε κατάπληκτους. «Δὲν μποροῦσαν νὰ φαντασθοῦν πῶς ὑπῆρχε στὸν κόσμο τόσο ἰσχυρὴ πόλη»-σημειώνει ὁ Γ. Βιλλεαρδουΐνος στὴν ἱστορία του. Στὶς 6 Ἰουλίου ἄρχισε ἡ πρώτη πολιορκία, μὲ λεηλασίες στὰ προάστια καὶ τὶς ἀκτὲς τῆς Προποντίδας.
Προσπάθεια τῶν πολιορκουμένων, τὴν νύκτα τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1204, νὰ πυρπολήσουν τὸν ἐχθρικὸ στόλο, ἀπέτυχε. Ἐπεκράτησε τότε ἀναρχία. Στὶς 25 Ἰανουαρίου ὁ λαὸς ἀνεκήρυξε αὐτοκράτορα τὸν Νικόλαο Καναβό, ἐνῶ ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Δ´ συνελήφθη καὶ ἐκτελέστηκε (8.2.1204). Νέος αὐτοκράτορας ἐκλέχθηκε ὁ Ἀλέξιος Ε´ ὁ Μούρτζουφλος. Μάταια προσπάθησε νὰ ὀργανώσει τὴν ἄμυνα καὶ νὰ περιορίσει τὶς λεηλασίες. Οἱ σταυροφόροι ἤδη τὸ Μάρτιο τοῦ 1204 εἶχαν ὑπογράψει συνθήκη γιὰ τὴν τύχη τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὴν πτώση τῆς πρωτεύουσας.
Βασικὲς ἀποφάσεις: θὰ ἐκλεγόταν λατίνος αὐτοκράτορας καὶ λατίνος πατριάρχης. Ἔτσι φάνηκαν καὶ οἱ ἀληθινοὶ σκοποὶ τῆς ἐκστρατείας. Ἐπίσης καθορίσθηκε ὁ τρόπος διανομῆς τῆς λείας καὶ τῶν ἐδαφῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ μεγάλη ἐπίθεση κατὰ τοῦ θαλασσίου τείχους ἔγινε στὶς 9 Ἀπριλίου. Ἡ τελικὴ ὅμως ἐπίθεση ἔλαβε χώρα στὶς 12 καὶ ξημερώνοντας 13 ἔπεσε ἡ Πόλη. Ἡ ἡγεσία εἶχε ἤδη διαλυθεῖ. Αὐτοκράτωρ καὶ εὐγενεῖς ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη καὶ μόνο οἱ κληρικοὶ ἔμειναν, γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τοὺς σταυροφόρους καὶ νὰ τοὺς δηλώσουν τὴν ὑποταγὴ τῆς Βασιλεύουσας. Ὁ λαὸς πίστευε στὰ χριστιανικὰ αἰσθήματα τῶν νικητῶν, ἀλλὰ διαψεύσθηκε οἰκτρά.
https://4.bp.blogspot.com/-2cO6sQ8bRMw/WAfTbP1XTDI/AAAAAAAAVIU/JgiIiT_9Z3oMc0YZVKdeeIiKBccGaQS_wCLcB/s1600/%25CF%2586%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25B9%2B2.JPG
5. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν σταυροφόρων ἀπεκάλυψε στοὺς ἀνατολικοὺς τὴν φραγκικὴ Δύση, ἑκατὸν πενήντα χρόνια μετὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα. ΄Ἔγιναν ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἀκατονόμαστες πράξεις ἀγριότητας καὶ θηριωδίας. Φόνευαν ἀδιάκριτα γέροντες, γυναῖκες καὶ παιδιά. Λεηλατοῦν καὶ διαρπάζουν τὸν πλοῦτο τῆς «βασίλισσας τῶν πόλεων τοῦ κόσμου». Στὴ διανομὴ τῶν λαφύρων μετέσχε, κατὰ συμφωνία καὶ ὁ Πάπας.
Τὸ χειρότερο: πυρπόλησαν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Πόλης καὶ ἐξανδραπόδισαν ἕνα τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ της. Σ᾿ αὐτὰ πρέπει νὰ προστεθοῦν οἱ βιασμοὶ τῶν γυναικῶν καὶ τὰ ἄλλα κακουργήματα. Μόνο τὴν πρώτη μέρα φονεύθηκαν 7.000 κάτοικοι τῆς Πόλης. Ἰδιαιτέρως δὲ στόχος τῆς θηριωδίας ἦταν ὁ Κλῆρος. Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι κληρικοὶ ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια καὶ κατασφάζονταν μὲ πρωτοφανῆ μανία. Ὁ Πατριάρχης μόλις μπόρεσε ξυπόλητος καὶ γυμνὸς νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ἀκτή.
Ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της. Ἐσυλήθηκαν οἱ ναοὶ καὶ αὐτὴ ἡ Ἁγία Σοφία, μάλιστα μέσα σὲ σκηνὲς φρίκης. Στὴ λεηλασία πρωτοστατοῦσε ὁ λατινικὸς κλῆρος. Κανεὶς δὲν φανταζόταν ὅτι ἡ Πόλη θὰ ἔκρυβε τόσο ἀνεκτίμητους θησαυρούς. Ἐπὶ πολλὰ χρόνια τὰ δυτικὰ πλοῖα μετέφεραν θησαυροὺς στὴ Δ. Εὐρώπη, ὅπου καὶ σήμερα κοσμοῦν ἐκκλησίες, μουσεῖα καὶ ἰδιωτικὲς συλλογές, π.χ. Ἅγιος Μᾶρκος, Βενετία. ΄Ἕνα μέρος τῶν θησαυρῶν (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος ἀπὸ τοὺς «βυζαντινοὺς» θησαυροὺς τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐκποιήθηκε τὸ 1795 ἀπὸ τὴν Βενετικὴ Δημοκρατία γιὰ πολεμικὲς ἀνάγκες.
6. Βαθύτερα ἴχνη ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν καταστροφὴ «τῆς πόλης τῶν Πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων. Γιὰ τοὺς Ῥωμηοὺς ἦταν πιὰ ἀπόλυτα βεβαιωμένο ὅτι ἡ Δ´ σταυροφορία εἶχε ἀπ᾿ ἀρχῆς στόχο τὴν ἅλωση τῆς Πόλης καὶ τὴν διάλυση τῆς Ῥωμαίικης Αὐτοκρατορίας. Καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ δυτικὲς πηγὲς βλέπουν τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς τιμωρία τῶν «αἱρετικῶν» (Γραικῶν), ποὺ ἦσαν «ἀσεβεῖς καὶ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους».
Τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν βλέπουν ὡς «νίκη τῆς Χριστιανοσύνης». Τὸ χάσμα, συνεπῶς, μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ποὺ εἶχε ἀνοίξει μὲ τὸ σχίσμα (1054), γίνεται τώρα ἀγεφύρωτο. Οἱ «Βυζαντινοὶ» εἶχαν τὴν εὐκαιρία, ἄλλωστε, νὰ ζήσουν τὸ μίσος τῶν Φράγκων ἐναντίον τους. Κατὰ τὸν ἱστορικὸ Νικήτα Χωνιάτη, αὐτόπτη μάρτυρα τῆς ἁλώσεως, ἡ ἁρπακτικότητα καὶ βαρβαρότητα τῶν σταυροφόρων δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἠπιότητα τῶν μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι μόλις κατέλαβαν τὰ Ἱεροσόλυμα ἀρκέσθηκαν ἁπλῶς στὴν ἐπιβολὴ μικροῦ φόρου, ἀποφεύγοντας κάθε βιαιότητα.
Τα κλεμμένα άλογα της Πόλης που κοσμούν τον Άγιο Μάρκο Βενετίας
Οἱ «Βυζαντινοὶ» συνειδητοποίησαν ὅτι μετὰ τὸ 1204 οἱ Λατίνοι – Φράγκοι ἦσαν ὁ οὐσιαστικὸς ἐχθρός τους, γιατί μόνο ἀπ᾿ αὐτοὺς κινδύνευε ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ παράδοση τοῦ Γένους. Ἔτσι, διαμορφώθηκε ἡ στάση τῶν ἀνθενωτικῶν, ποὺ προέκριναν τὴν πρόσκαιρη συνεργασία μὲ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἀπὸ τὴν «φιλία» τῶν Φράγκων, ἐπιλέγοντας μεταξὺ δύο κακῶν. Μία στάση ποὺ θὰ ἐκφρασθεῖ θεολογικὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ κατὰ τὸν 18ο αἰώνα.
Ἡ ἅλωση τοῦ 1204 ὅμως εἶχε καὶ εὐεργετικὲς συνέπειες σὲ μία ἄλλη διάσταση. Ὁ μέσος Ῥωμηὸς θὰ συνειδητοποιήσει τὴν σημασία τῆς διαλύσεως τῆς αὐτοκρατορίας. Ὅσο μάλιστα θὰ παρατείνεται ἡ φραγκοκρατία, ἡ ἀντιπάθεια ἐναντίον τῶν Λατίνων θὰ μεταστοιχειωθεῖ σὲ ὁμοψυχία. Λόγω δὲ τῆς διασπάσεως τῆς ἑνότητας τῶν ἐπιμέρους ἐθνοτήτων τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὸ 1204, θὰ ἀρχίσει ὁ τονισμὸς τῆς ἐθνικότητας, μὲ ἐμφάνιση τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως. Ὁ τραυματισμὸς δὲ τοῦ ἐθνικοῦ γοήτρου θὰ γεννήσει τὴν Μεγάλη Ἰδέα, ὡς πόθο ἐπανακτήσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀνασυστάσεως τῆς Αὐτοκρατορίας.
Ἡ πορεία τῶν πραγμάτων ὁδήγησε τὴν χώρα μας νὰ καταλήξει, ἀπὸ τη σχέση «προστασίας» σὲ συμμαχίες μὲ τὶς μεγάλες δυτικὲς δυνάμεις καὶ σήμερα σὲ «νομαρχία» τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ «Διευθυντήριο» ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ συνεχίζει τὴν ἅλωση τοῦ Γένους/Ἔθνους μας μὲ ἄλλους τρόπους. Πόσο τὸ συνειδητοποιοῦν αὐτὸ οἱ Πολιτικοί μας στὶς συναλλαγές τους μὲ τὴν Δυτικὴ Ἡγεσία; Τουλάχιστον, γιὰ νὰ μετριάζεται ἡ ἄκρατη αἰσιοδοξία μας καὶ νὰ μὴ πορευόμαστε μὲ αὐταπάτες…
(π. Γεώργιος Μεταλληνός)
από: https://dimitrios-lp.blogspot.com/2016/10/?m=0
Μνεία τής αλειψάσης τόν Κύριον μύρω πόρνης γυναικός
στόν όρθρο τής Μεγάλης Τετάρτης πού ψάλλεται απόψε, Μεγάλη Τρίτη, τό βράδυ
Ότι ηγάπησε πολύ – Αλεξανδρεύς
Ἦχος πλ. α´.
Ἐμνήσθην τοῦ Προφήτου βοῶντος· Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός·
καὶ πάλιν κατενόησα ἐν τοῖς μνήμασι καὶ εἶδον τὰ ὀστᾶ τὰ γεγυμνωμένα καὶ εἶπον·
ἆρα τίς ἐστι, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός;
Ἀλλὰ ἀνάπαυσον, Κύριε, μετὰ Δικαίων τὸν δοῦλόν σου, ὡς φιλάνθρωπος.
Από τή Νεκρώσιμο Ακολουθία, στά
«Νεκρώσιμα Ἰδιόμελα.
(Ἰωάννου Μοναχοῦ, τοῦ Δαμασκηνοῦ).»
τό έβδομο,
βλέπε: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/prayers/funeral_translation.htm
«Και ενώ λοιπόν τα βάλαμε με την Διαρκή Ιερά Σύνοδο για την επιμονή της να έχει ανοικτές τις εκκλησίες και να πραγματοποιεί τη Θεία Λειτουργία έστω και «εν περιλήψει»,
οι πολιτικοί γάμοι στο Δημαρχείο της Καβάλας συνεχίζονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Λάθος. Μεγάλο λάθος.
Δεν μπορεί να απαιτούμε από την Εκκλησία να συμμορφώνεται με τους κανόνες που θέτει η κυβέρνηση αυτές τις δύσκολες ώρες και από την άλλη να προκαλούμε τόσο βάναυσα την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα όλους εκείνους που αν και με βαθειά πίστη αποδέχονται και εφαρμόζουν τις νουθεσίες των επιστημόνων και της πολιτείας.
Μια αρνητική εικόνα, μια αρνητική ενέργεια από πλευράς δήμου Καβάλας σε μια εποχή που οφείλουμε όλοι, πολίτες, φορείς και θεσμοί να πειθαρχούμε ευλαβικά σ’ αυτούς που εμπιστευθήκαμε να μας βγάλουν σώους και υγιείς από αυτή τη λαίλαπα που χτύπησε την χώρα μας αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.»
Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης στήν ΠΡΩΪΝΗ Καβάλας
Κι αυτό τό δημαρχείο δείχνει νά ‘ναι εβραιοκατεχόμενο, καθώς
ό εισοδισμός καλά κρατεί καί
υπονομεύει τή Χώρα διαβρώνοντας όλους τούς αρμούς της,
ώσπου νά τήν παραλύσει εντελώς…
η Μακεδονία δέν έγινε ντέ καί καλά αλβανοσλάβικη από μόνη της, έ;!…
Μέμνησο τών soros, nimetz, lauder, harris, σαλτιελ…
τού εβραιομασόνικου στησίματος τής εταιρειας μακεδονικων σπουδων,
τής… αμνησίας και τής… απροσεξίας τού λαλίστατου mertzου
στό ζήτημα τής συνωμοσίας εβραίων, βλάχων, τούρκων από τίς αρχές τού 20ού αιώνα
γιά ανεξάρτητη Μακεδονία υπό ιουδαϊκή διοίκηση,
στόν αποκεφαλισμό τών σημαιών μας μέσα στή Θεσσαλονίκη τήν 15η Ιουνίου 2017,
etc etc…
Στά χρόνια τής υιοθετημένης σχιζοφρένειας,
Δεξαμενή+Πλοίο, η Μαούνα μας*
πού διαπλέει τόν άπειρο ωκεανό τού νοήματος
τού σύμπαντος Κόσμου τού Θεού(καί τών Ελλήνων!)!,
νά:
Τού χούμ ίτ μέϊ κονσέρν!
«Η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά ζώα» Διονύσης Σαββόπουλος βέβαια!
Ακολουθεί τεκμηρίωσις΄
παράκληση:
άς μήν πάει χαμένη αυτή τήν φορά!
Διότι βέβαια η ευτυχία, δηλαδή η τύχη εύ, η καλή να πούμε, είναι του ζώου. Διότι τι θέλει το ζώον κύριέ μου, σας ερωτώ, τι θέλει; Έ, νά, εκειό του τό ρημάδι τό σύννεφο νά βρέξει θέλει, τί θέλει!
Νά βρέξει τό σύννεφο, νά ψηλώσει τό χορτάρι, νά γεμίσει καί η λακκούβα μέ νερό. Έτσι, καί θά φάει καί θά πιεί΄ τύχη καλή, εύ, ευτυχία!
Άν τό σύννεφο πεισμώσει καί δέν βρέξει, τό χορτάρι θά ξεραθεί, η λακκούβα θά στεγνώσει, τό ζώο θα ψοφήσει, τύχη κακή, δύστηνος, δυστυχία!
Άντε νά δούμε πόσες φορές ακόμα θά χρειαστεί νά τό ξαναπούμε:
(στού κουφού τήν πόρτα, πάρε τήν πόρτα καί φύγε, μέν, τί νά κάνω όμως΄
αυτοθυσιαστικός κατά παράδοσιν γάρ…)
η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά
ζ ώ α,
καθώς,
γιά τόν άνθρωπο,
ισχύει τό άσεμνον:
νά κι άν βρέξει,
νά κι άν δέν βρέξει!
Η δεξαμενή νά είναι καλά΄
η δεξαμενή όμως θέλει άνθρωπο΄
ούτε παιδί,
ούτε γυναίκα!
-Κανένα δούλο, μήπως;
-Μμμ…
δέν λέω΄
παραφράζοντας τόν Μάρξ,
μ΄ έναν δούλο μπορεί νά συνεννοηθεί κανείς΄
μέ “γυναίκα”, ποιός άνθρωπος τά κατάφερε!
(προσοχή πού μπαίνουν τά εισαγωγικά, έ; όλα έχουν τήν σημασία τους!)
απόσπασμα από: http://www.anixneuseis.gr/?p=124234#comment-415881
*
«Αυτό το κίνημα ούτε γεννήθηκε ούτε θα πεθάνει στο Παρίσι»!…
Μαουνιέρηδες τού πανέμορφου Κόσμου τού Θεού καί τών Ελλήνων,
είμεθα σαλπαρισμένοι για τά καλά,
μά τόν παππούλη μου αφ’ τήν Έφεσο,
τήν πρώτη καί μεγίστη Ελληνική Μητρόπολη τής Ασίας
Τήν ευχή τού Αγίου Ευσταθίου Θεσσαλονίκης
-«Ο πρύτανης της πνευματικής Θεσσαλονίκης»…-
νά ‘χουμε:
Ομήρου Οδύσσεια, αλλιώς(γνησίως κι αληθώς, θά πεί!)
υπό π. Ευαγγέλου Παπανικολάου τής Ιεραποστολής είς Καμερούν,
τή προτροπή εμπείρου καί φιλότιμης(κι αδικαίωτης μέχρι πρότινος Εκπαιδευτικού…)
κι αξίζει νά επιστρατεύσουμε γιά τίς 2ω καί 10λ πού ακολουθούν δεκτικότητα καί προσοχή,
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό,
Μανίλα, Πεκίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο…
μέ τή βοήθεια τού Θεού,
νά:
Ομιλία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου (18/9/2019)
https://www.youtube.com/watch?v=rcUOzpvUEsQ
επειδή προσώρας υπάρχει πρόβλημα στήν ανάρτηση σχολίων σέ όλα τά πεδία
κι επειδή στό Comments RSS Feed ό σύνδεσμος youtube δέν είναι ορατός,
καθότι βαλμένος μόνος του στό τέλος, γιά νά φαίνεται αμέσως ποιό είναι τό βίντεο
27 Απριλίου 1997 ξημερώματα :
Ο Λ/Φ Μαρίνος Ζαμπάτης άφησε την τελευταία του πνοή,
μαχόμενος για την ασφάλεια των θαλάσσιων συνόρων
Tο άγνωστο ολοκαύτωμα της Νάουσας στις 22 Απριλίου 1822
από Τούρκους και Εβραίους,
βλέπε: https://www.epilekta.com/2020/04/t-22-1822.html
Η αγάπη είναι Θεός,
γι’ αυτό η ενέργειά Του εκτείνεται από τό α έως τό ω
(μιλημένος από τήν zografia sim πού μιλά μέ τή γλώσσα τ’ ανθρώπου, γράφω)
Μάτια μου μεγάλα
μάτια μελαγχολικά
ήπια στάλα στάλα
τά βαθιά σας μυστικά
Τί γλυκό νά σ’ αγαπούν
καί νά σού τό λένε
μάτια πού μελαγχολούν
κί κρυφά σού κλαίνε
καί κρυφά σού σιγοκλαίνε
Άντρας μου δικός μου
Θεέ μου γλυκαπαντοχή
η καρδιά τού κόσμου
στή καρδούλα μου αντηχεί
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Γύρισα όλο τον κόσμο και άκουσα όλα τα ”ΑΓΑΠΩ”,
αλλά το πιο ωραίο,είναι το ελληνικό, γιατί
είναι το μόνο που ξεκινάει από Α και τελειώνει σε Ω
zografia sim Πριν από 7 χρόνια
Πανικός στά γήπεδα,
από ΟΑΚΑ έως Τόκυο, όπου
οί Γιαπωνέζοι κραύγαζαν(είς δόξαν Μανώλη Ρασούλη κι όχι μόνο) «ilia mou, ilia mou»,
γιατί δέν μπορούν νά προφέρουν τό ζ :
Μ’ αὐτό θά ‘ πρεπε νά ξεκινοῦν
τό μάθημα τῆς γλώσσας, τῶν θρησκευτικῶν καί τῶν μαθηματικῶν,
μέ τό ρῆμα ἀγαπῶ.
Κι ἄς μή μᾶς ποῦν τίποτα,
μόνο ὅτι ἀρχίζει ἀπό Α καί τελειώνει σέ Ω.,
κι άν
«Τό βρῆκα κάπου, εἶναι ἀλήθεια.»,
«στήν τέχνη δέν υπάρχει παρθενογένεση», Γιώργος Σεφέρης
καί
«δέν υπάρχει τίποτε καινούργιο στήν τέχνη, εκτός από τό τάλαντο»[1], Άντον Τσέχωφ,
Ελένη!
https://www.youtube.com/watch?v=lF3zt_Gj3uk
Μουσική : Loreena MacKennitt
Στίχοι : Χάρις Αλεξίου
από τό album «Γυρίζοντας τον κόσμο 92-96»
[1]
Δώρα τού Θεού, τά τάλαντα
καλλιεργούνται μέ τή σύμφωνη γνώμη μας καί τή βοήθειά Του, έ;!
Ώς άνθρωπος, απαγορεύω*
στούς μισέλληνες εβραίους χανουκατζήδες, σταυρωτήδες τής Ζωής
κι έν γένει παλιανθρώπους τής αρχαίας μήτρας τού ναζισμού israel über alles**,
τή χρήση τής λέξης «ολοκαύτωμα»!…
*
καί σέ αισχρούς, ώς οί εβραίοι, ψευδοεπιστήμονες, εχθρούς τού ανθρώπου,
τή χρήση ψευδόφιλων λέξεων, ώς οί empathie(φράγκικα)[1], empathy(αγγλικά)…
[1]
«Οι Εβραίοι είναι η Γαλλία, έφτιαξαν τη Γαλλία.
Αυτοί που τους επιτίθενται, ως και στους τάφους τους(τρείς βαλτοί, γιά ένα χαρτζιλίκι… σσ),
δεν είναι αντάξιοι του ιδεώδους μας για τη Γαλλία»,
«τόνισε σε ανάρτησή του στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Twitter
o πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.»,
βλέπε: Τετάρτη, 4 Δεκεμβρίου 2019, 07:32
η ανθρωπότητα έχει απόλυτη ανάγκη τήν μοναδική δεξαμενή γνώσης πού είναι η γλώσσα τών Ελλήνων, γι’ αυτό πρέπει νά προστατεύεται 24/7,
όπως κάθε δεξαμενή, άλλωστε
από κάθε υπονόμευση κι αθέμητη χρήση…
**
αυτού τού αβυσσαλέου φυλετικού καί θρησκευτικού ναρκισσισμού τών “περιούσιων”,
αβυσσαλέου ναρκισσισμού πού χτυπάει ταβάνι, γιά νά τό διαπεράσει
καί νά απειλήσει τήν ανθρωπότητα μαζί μέ όλο τόν πλανήτη…
αθέμιτη χρήση…, έ;!
Γιά νά μέ γνωρίσεις μές στό πλήθος
φόρεσα γαρύφαλλο στό στήθος
από μιά γιορτή πού μόλις τέλειωσε
μιά γιορτή πού δίστασες νά πάς
Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο
πάνω στό πουκάμισο, στό μέρος τής καρδιάς
Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο
πάρ’ το από τό στήθος μου, ελπίδες νά κρατάς
Ρώτησα χαμένη μές στό πλήθος
ποιός φοράει γαρύφαλλο στό στήθος
Κι ήρθα νά τό πάρω μέ τά χέρια μου
είναι αυτά τά χέρια πού αγαπάς
Κόκκινο γαρύφαλλο – 1985
Στίχοι καί Μουσική: Νίκος Ιγνατιάδης
1. Χαρούλα Αλεξίου & Γιάννης Πάριος
(στή συνέχεια τού βίντεο πού ακολουθεί, στό «Κόκκινο Γαρύφαλλο – Γιάννης Πάριος»,
από ΝΕΤ, Στήν Υγειά μας, στό πιάνο είναι ό Νίκος Ιγνατιάδης)
ρε φίλε,
σάν τίθεται τό ζήτημα έτσι:
«κόκκινο γαρύφαλλο στό στήθος
από μιά γιορτή πού μόλις τέλειωσε,
μιά γιορτή πού δίστασες νά πάς»,
λυγίζει κι αυτός πού ξέρει ότι
σωστή ήταν η απόφασή του νά μήν πάει,
ίσως γιατί
τόν καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — τό σωστό — είς όλην τήν ζωή του*
καθώς
«Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος»
καί είναι πού πρέπει κάτι νά γίνει οπωσδήποτε,
ώστε αυτό τό υπονομευμένο πάθος νά μήν πάει στράφι, μόνο
νά βρεί τό δρόμο τής γνήσιας κι αληθινής καθ’ ομοίωσιν πραγμάτωσης,
γιατί είναι εκόνα τού «Μανικού Έρωτα»
τού Θεού γιά τόν άνθρωπο!…
βλέπε: https://www.greeklyrics.gr/stixoi/meres-kaluteres-tha-rthoun/
*
«…παίρνοντας τον στίχο από την Κόλαση του Δάντη: “che fece per vilta il gran rifiuto”
αφαιρεί το per vilta (από δειλία),
το οποίο στο κείμενο του Δάντη αναφέρεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο,
και μας δίνει μια διαφορετική εκδοχή για τους ανθρώπους που λένε το μεγάλο Όχι.
Ενώ, δηλαδή, ο στίχος του Δάντη αποτελεί το αρχικό έναυσμα για το καβαφικό ποίημα,
ο Καβάφης απομακρύνεται από τη σκέψη του Δάντη για εκείνον που από δειλία
έκανε τη μεγάλη άρνηση,
και παρουσιάζει ένα ποίημα για να τιμήσει τους μεγάλους αρνητές,
τους ανθρώπους εκείνους που έχουν το θάρρος και τη δύναμη
να πουν όχι στην τρέχουσα ηθική,
στις κοινωνικές συμβάσεις,
στις ξεπερασμένες ποιητικές τεχνικές
και σε ό,τι άλλο η κοινωνία επιχειρεί να επιβάλλει στους ανθρώπους,
εγκλωβίζοντάς τους σ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και σκέψης.
Ο Καβάφης γνωρίζει τι σημαίνει να λες όχι και πόσο κοστίζει το όχι,
γι’ αυτό και δεν δέχεται για κανένα λόγο το per vilta του δαντικού στίχου.»
Σ’ ένα προσωπικό σχόλιό του ο ποιητής καταγράφει τη δική του σκέψη
σχετικά με αυτόν που είπε το μεγάλο όχι, αφήνοντας το «από δειλία» του Δάντη,
κατά μέρος.
«Αρνήθηκε, διότι σκέφθηκε ευσυνείδητα ή πως είναι ακατάλληλος για το έργο ή
πως το έργο είναι ανάξιό του ή πως το έργο δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί ή
κάποια παρόμοια λογικήν αιτία. Όμως,
κάποιος άλλος ανέλαβε το έργο και επέτυχε
-πιθανότατα επειδή ήταν ο κατάλληλος για τούτο το ειδικό έργο, ή
επειδή διέθετε ορισμένα ειδικά μέσα, τα οποία
αλλοίωσαν ή διευκόλυναν ή βελτίωσαν το έργο είτε τα αποτελέσματά του.
Η επιτυχία αυτού του κάποιου άλλου αντανακλά εις βάρος του Αρνηθέντος,
και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο,
αν και ο Αρνηθείς εγνώριζε πως το όχι του ήταν σωστό,
μολαταύτα τούτο το Όχι τον βαραίνει σε όλη την ζωή του-
το κάνουν να τον βαραίνει,
οι υποψίες και οι φλυαρίες και οι επιτιμήσεις και οι παραποιήσεις των πολλών.»
Κ. Π. Καβάφης
γιά τή συνέχεια, από κάτω
συνέχεια
[στήν αρχή υπέγραφε ώς Κ. Φ. Καβάφης, από τό «Φωτιάδη»,
τό οικογενειακό επίθετο τής μητέρας του…,
ώσπου έβαλε στή θέση του τό Π.,
από τό Πέτρος, τό όνομα τού πατέρα του…
…διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Τό τέρας τής ομοφυλοφιλίας, πού βασανίζει χιλιάδες χρόνια τήν ανθρωπότητα,
παραμένει ανεξήγητο, παρά τίς τόσες επιστήμες καί τήν “πρόοδο”, ενώ
μόλις στίς μέρες μας -επιτέλους!- ακούστηκε, διά τού Μητροπολίτη Μόρφου,
η ωμή κι ορθή γνώση της Εκκλησίας επ’ αυτού, νά:
https://www.kalimera-arkadia.gr/blog/item/102185-gortynos-ieremias-gia-tis-diloseis-tou-mitropoliti-morfou-gia-tin-omofylofilia-pou-einai-to-periergo-tou-logou-tou.html,
μήν αρκεστείτε λοιπόν στά φροντιστηριακά στρογγυλέματα τού κ. Κωνσταντίνου Μάντη,
εδώ: https://latistor.blogspot.com/2011/06/blog-post_06.html%5D
από: https://latistor.blogspot.com/2011/06/che-fece-il-gran-rifiuto.html
ό προτελευταίος σύνδεσμος από πάνω(χωρίς τήν “ουρά” %5D),
γιά τό ποίημα τού Κ. Καβάφη «Τείχη» στήν ιστοσελίδα τού κ. Κωνσταντίνου Μάντη, εδώ(όπου κλείνει καί η ]):
https://latistor.blogspot.com/2011/06/blog-post_06.html
Ό Καπετάν Γιώργης Ζέρβας(1797-1828),
Αξιωματικός τού Ελληνικού Ναυτικού καί Υποστράτηγος,
ήταν ένας αληθώς Ωραίος άνθρωπος,
στό φυσικό κάλλος, στό ήθος, στή μόρφωση, στήν αγωνιστικότητα,
στήν πολεμική αρετή, στήν ανιδιοτέλεια, στόν φιλλεληνισμό,
νά:
https://www.eefshp.org/george-jarvis-amerikanos-filellin-kai-iroas-tis-ellinikis-epanastasis-2/
https://argolikivivliothiki.gr/2009/03/18/τζώρτζ-τζάρβις-george-jarvis/
«…να κατατεθεί άμεσα στη Βουλή πρόταση διάλυσης της Επιτροπής «Ελλαδα2021»…»,
καθώς
«Ο ΜΠΡΑΒΟΚΟΥΛΙ, η Στοά και η Συναγωγή των Αθηνών η Κοντή Κατερίνα,
η Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, οι Σόρος, οι Μπίλντερμπεργκ,
οι εκλεκτοί του Ρότσιλντ και Σια»,
δέν τιμούν τό 2021 τά 200 χρόνια τού νικηφόρου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα
κατά τού τούρκου εισβολέα στά προαιώνια χώματα τού Ελληνισμού,
αλλά
τά 190 χρόνια από τήν δολοφονία τού Καποδίστρια,
η εκτέλεση τού οποίου αποφασίστηκε στό Λονδίνο(ό φάκελλος στό φόρεϊν όφις παραμένει
κλειστός…) καί οργανώθηκε από τόν Άγγλο Αρμοστή στήν Κέρκυρα τών ροτσιλντ μέχρι καί
σήμερα, μέ τή βοήθεια τής Στοάς τής Ζακύνθου κι ακόμη από τόν μασόνο,
πράκτορα τών Άγγλων καί φρούραρχο τού Ναυπλίου, τόν Αντόνιο Φιγκέιρα ντ’ Αλμέιντα
καί τόν μεγα διδασκαλο τής Στοάς τής Ζακύνθου.
περισσότερα: http://deltio11.blogspot.com/2020/05/200-190.html
http://2.bp.blogspot.com/-JoaXNERldQI/TQevB2XyDOI/AAAAAAAAB_M/-oxfdewz70A/s1600/Aris.jpg ,
«γελά σάν νά ξέρει ότι μάς γέλασε»,
όπως διαπιστώθηκε από ετών εδώ μέσα,
βλέπε, πού λ ό λ., εδώ: https://www.anixneuseis.gr/comment-page-1/#comment-607318 ,
«Ο ψευτοεπιστήμονας Αριστείδης Χατζής,
του οποίου τις απόψεις προβάλει η «Ελλαδα2021»
είναι «παπαγάλος» και αναπαράγει τη προπαγάνδα των πρακτόρων της Αγγλίας του 1831
για να δικαιώσει τους δολοφόνους 190 χρόνια μετά.»,
όπως διαβάζουμε στήν παραπομπή «περισσότερα»,
στό τέλος τού ύπερθεν,
έ;!
πού ‘σαι κι εσύ ρε πνεύμα τού aspic,
πού μού ‘χει κάτσει στό λαιμό αυτό τό κόκκαλο:
«διαπιστώθηκε από ετών»,
νά τό διορθώσεις;
έλα, προστάντζα γιά τόν κόπο σου:
Ο ΨΑΡΟΓΙΑΝΝΟΣ
1ω 34λ:
Ποιός δέν έκανε σήμερα τήν άσκησή του γιά καλή φυσική κατάσταση, στά
ζωή – Βίος
τρόπος – Ήθος
Έρωτ-Ερώτ
βλέπω – Ορώ
+
ακούω – Ακροώμαι
Κοσμήτωρ+Κοσμιότης=Κόσμος;*
Από τά μαθηματικά τής γλώσσας τών Ελλήνων(τού ανθρώπου, είναι…),
πού ξέρει νά εκτιμά η
Ελένη Π.:
τό κοινό αρχικό γράμμα |σ|, τών λέξεων
σύνολο=σώμα,
προϊδεάζει γιά συνάφεια νοήματος,
όταν
τά εναρκτήρια |b≠t|, τών
body & total,
παραπέμπουν σέ χάος έν κρανίω/νόω/συνειδήσει καί “γλώσσα” ώς χωματερή σημασιών·
σέ tουρλουbούκι,
τρομάρα τους…
*
όταν η γλώσσα μιλά γενικώς, ομαδοποιεί(τά τής φύσεως ομού μετά τού ανθρώπου),
σάν όμως μιλά συγκεκριμένα γιά τόν άνθρωπο,
παρουσιάζει αξιοσημείωτες κι αποκαλυπτικές διαφοροποιήσεις, καθώς
η γλώσσα γνωρίζει ότι
ό άνθρωπος δέν ανήκει στή Φύση, άν καί
μετέχει αυτής(κατ’ εικόνα Θεού, Υιού καί Λόγου δι’ ού τά πάντα εγένετο, ενσαρκωθέντος κι ενανθρωπήσαντος, έ;!),
βλέπε:
ζωή – Βίος
στά ζώα, στά φυτά, ακόμη καί στά ορυκτά μέ τίς παλλόμενες κρυσταλλικές δομές
αναγνωρίζεται μορφή ζωής, «ζωή» έν γένει, γιά τόν άνθρωπο, όμως, «Βίος», έ;!
τρόπος – Ήθος
όλα τά πράγματα έχουν τόν «τρόπο» τους, μαζί κι ό άνθρωπος έν γένει,
συγκεκριμένα γιά τόν άνθρωπο, όμως, μιλάμε γιά «ήθος»
Έρωτ – Ερώτ, ποιά love/amour/amor… καί quastion/question/pregunta…, τώρα!…
Κοσμήτωρ+Κοσμιότης=Κόσμος[1](ποιά dean, decency…, world/ornament κ.τ.ό., τώρα!…)
[1] τό παιδάκι τους, έ;!
βλέπω – Ορώ
+
ακούω – Ακροώμαι,
καθώς
νάα!…, κάτι ματάρες η γελάδα, ό γάδαρος, η “γυναίκα” μου κλπ
καί τίς έχουν γιά νά βλέπουν, τά ζώα
γι’ αυτό δέν τά παίρνουν τά γράμματα τ’ ανθρώπου,
γιατί αυτό προϋποθέτει τή λειτουργία τού «οράν»
κι ομοίως,
αντί τού «ακούειν» τών κτηνών, τή λειτουργία τού «ακροάσθαι», έ;!
προσοχή,
σάν μάς μοστράρουν
σωρούς σκουπιδιών, π.χ.
“ουράνια τόξα” ξεχαρβαλωμένων συνδέσεων(πρωκτικών, πές…),
μή καί φτάσουμε νά μάς γυρεύουν τίποτα μκο
βαρέα ένσημα γιά τόν κορονοϊό, ώς διωχθέντα
έ;!…
«Όχι!»,
«λένε» τά παιδιά,
στό τέλος,
εδώ:
Παλλαϊκή Άμυνα…*
===-
Venezuela: USA’s covert naval “Operation Gideon”.
CAPTURED: U.S. mercenaries Luke Alexander Denman and Aaron Barry…
μαζί μέ άλλους 11…
βλέπε καί: Israeli Soldiers leading “armed fighting units” in Kiev
Bolivarian militia: “..they don’t understand that a fisherman can be a militiaman,
a teacher is a militiaman, the police is a militiaman, everyone is a militiaman”
από: https://sputniknews.com/analysis/202005071079232239-us-mercenaries-botched-venezuela-raid-may-be-prelude-to-bigger-invasion-analyst-warns/
*
«Οταν οι Τούρκοι επιχείρησαν να σου βουλιάξουν ένα σκάφος του Λιμενικού στα Ιμια,
όταν προκάλεσαν ένα ακόμη αντίστοιχο περιστατικό,
όταν στην επέτειο των Ιμίων απέκλεισαν τον Ελληνα υπουργό Αμυνας
από το να πετάξει στεφάνι στη περιοχή,
δεν είναι δυνατόν στον Εβρο
που Ελληνες και Τούρκοι στρατιώτες βρίκονται σε απόσταση αναπνοής,
να υπάρχουν περίπολα δύο ανδρών
-λιγότεροι δηλαδή από όσους μαζεύονται για να πάνε σε καφετερία στο Μπουρνάζι.»
26 Οκτωβριου 2019, από:
https://kourdistoportocali.com/news-desk/kapoios-prepei-na-pei-stoys-ellines-oti-plisiazei-i-ora-toy-polemoy/
Νόμος 2641/1998 : Παλλαϊκή Άμυνα και άλλες διατάξεις.
«Το παρακάτω κείμενο διατάξεων αποτελεί το αρχικό κείμενο των διατάξεων, όπως ήταν δημοσιευμένες στο Φ.Ε.Κ., οι οποίες έχουν τροποποιηθεί με μεταγενέστερες διατάξεις»
ΦΕΚ 211/Α/15-9-1998
«Τελικά το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ,
έγινε νόμος του κράτους (ν. 2641/1988) αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε:
Μετά από τέσσερα χρόνια καταργήθηκε και δια νόμου από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.»
όπως καί πιό πάνω: https://kourdistoportocali.com/news-desk/kapoios-prepei-na-pei-stoys-ellines-oti-plisiazei-i-ora-toy-polemoy/
«Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς λαβὼν ἐν γνώσει».
απόσπασμα(οί πρώτες επτά παράγραφοι) έξ απανθίσματος:
Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης – Μιὰ ὀρθόδοξη θεώρησι τοῦ ἀνθρώπου
κατὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό
Κάποιες στιγμές, ὄντας κανεὶς μόνος στὸ Ἅγιον Ὄρος, δηλαδὴ ὄντας μαζὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, καταλαβαίνει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἄσωτος υἱός: «Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῶ ἀπόλλυμαι…» (Λουκ. ιε´ 17). Πόσος πλοῦτος ὑπάρχει στὴν παράδοσί μας, πόση ἐλευθερία, πόση δυνατότητα νὰ χαροῦμε τὴ ζωή μας, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἐμεῖς πεινᾶμε καὶ ὑποφέρουμε.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος ἔρχονται πολλοὶ θρησκευόμενοι, ποὺ δὲν νιώθουν τίποτε· κι ἔρχονται πολλοὶ ἄσχετοι, οἱ ὁποῖοι συγκλονίζονται· κι ἔρχονται καὶ πολιτικοί… Πολλοὶ θρησκευόμενοι ἐξ ἐπαγγέλματος δὲν καταλαβαίνουν· πολλοὶ ἀνήσυχοι συγκλονίζονται· οἱ περισσότεροι πολιτικοὶ δὲν καταλαβαίνουν τίποτε. Καὶ λές: «Τί γίνεται μὲ τὴν Ἑλλάδα, τί γίνεται μὲ τὴν Εὐρώπη;»… Ἔχει, λοιπόν, ἕνα χρέος μεγάλο, ὁ Ἕλληνας, σήμερα: τὸ νὰ εἶναι ὀρθόδοξος. Ἐκεῖ ἔχομε κάποιες δυνατότητες, ποὺ δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι, καὶ ὀφείλομε ἁπλῶς νὰ εἴμαστε αὐτό, ποὺ λέει ἡ παράδοσί μας.
Θυμᾶμαι μία φορά, ποὺ εἶχα πάει στὴν Κρήτη, σ᾿ ἕνα χωριό, στὰ Ἀνώγεια, εἶχαν ἔλθει κάποιες γριὲς γιὰ ἐξομολόγησι, καὶ ὅταν τέλειωσαν, μοῦ λέει μία γριὰ μίαν εὐχή: «Νὰ χαίρεσαι τὸν σταυρό σου». Μετὰ ἦλθε μία ἄλλη γριά: «Νὰ χαίρεσαι τὸν σταυρό σου». Κι ἐγὼ παραξενεύτηκα καὶ λέω: «Μὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ εὐχή;». Καὶ μοῦ λένε: «Ἔτσι τὸ λέμε ἐδῶ. Γιὰ κάποιο γονιό, μάνα ἢ πατέρα, λέμε: «Νὰ χαίρεσαι τὰ παιδιά σου», γιατὶ ἡ χαρὰ τῶν γονιῶν εἶναι τὰ παιδιά τους. Ὅταν κανεὶς εἶναι παπὰς τοῦ λέμε: «Νὰ χαίρεσαι τὴν ἱεροσύνη σου». Κι ὅταν κανεὶς εἶναι καλόγερος ἢ καλόγρια τοῦ λέμε: «Νὰ χαίρεσαι τὸν σταυρό σου».
Αὐτὴ ἡ εὐχή, «νὰ χαίρεσαι τὸ σταυρό σου», νομίζω ὅτι εἶναι ἕνα πρᾶγμα τόσο μεγάλο καὶ τόσο βαθύ, ποὺ θυμίζει θεολογία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ. Καὶ λέω: «Πῶς μπόρεσα, γεννημένος στὴν Κρήτη, νὰ μεγαλώσω καὶ νὰ ζήσω ἐρήμην της Κρήτης καὶ ἐρήμην της παραδόσεώς μας;»… Μᾶς ἔχουν κάνει ἀλλοδαποὺς στὸν τόπο μας… – άκου νά δείς, Ελένη!…
η συνέχεια από κάτω
Συνέχεια
Σᾶς φέρνω σὰν παράδειγμα τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό· αὐτὸν τὸν ἕνα, τὸν μέγα, τὸν σίφουνα, ὁ ὁποῖος κατέβηκε στὸ κήρυγμα μία στιγμή, ποὺ ὅλος ὁ κόσμος εἶχε ἀπογοητευθῆ· κι ἔσωσε τὸν ἑλληνισμό, ἐκείνη τὴν περίοδο τὴν δύσκολη, ποὺ χωριὰ ὁλόκληρα εἶχαν ἐξισλαμισθῆ. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἁπλός, ἀδύναμος, θὰ ἔλεγα δειλός, γι᾿ αὐτὸ ἦταν πάντολμος κι ἔλεγε: «Ἐγώ, ἀδελφοί μου, δὲν εἶμαι ἱκανός, ὄχι νὰ σᾶς μιλήσω, ἀλλὰ οὔτε νὰ προσκυνήσω τὰ ποδάρια σας, γιατί βλέπω ὅτι εἶστε βαπτισμένοι καὶ μυρωμένοι. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βρίσκεται τὸ γένος μας σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη, γι᾿ αὐτὸ εἶπα νὰ κατέβω κάτω καὶ νὰ πῶ μερικὰ λόγια· ὅ,τι ξέρω».
Ἔλεγε πάλι: «Κοιτάξτε, δὲν ἔχω τίποτε δικό μου· ἕνα ράσο ἔχω κι αὐτὸ τὸ ἔχω γιὰ σᾶς· ὅλα ὅ,τι ἔχω εἶναι γιὰ σᾶς. Κι ἔχω ἕνα σκαμνί, στὸ ὁποῖο πατῶ ἐπάνω· καὶ τὸ σκαμνὶ αὐτό, ἄλλοι τὸ λένε θρόνο, ἄλλοι τὸ λένε σκαμνί. Νὰ σᾶς πῶ τί εἶναι; Δὲν εἶναι οὔτε σκαμνί, οὔτε θρόνος, ἀλλὰ εἶναι ὁ τάφος μου· καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τάφο μιλάει ὁ νεκρὸς ἑαυτός μου. Κι ἂν ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ τίποτε, μὲ σῴζει αὐτός, ποὺ μπορεῖ νὰ διδάξῃ ὅλη τὴν οἰκουμένη, τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς βασιλεῖς καὶ ὅλο τὸν κόσμο».
Ἐδῶ φαίνεται ἡ παρουσία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γιατί δὲν ἦταν ἕνας καλόγερος, ἀλλ᾿ ἦταν ἕνας ἀληθινὸς ἄνθρωπος καὶ δι᾿ αὐτοῦ μιλοῦσε ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Δὲν ἔκανε αὐτὸς νεωτερισμούς, δὲν ἔλεγε ἐξυπνάδες, ἀλλὰ δι᾿ αὐτοῦ μίλησε ὅλη ἡ παράδοσι. «Εἶμαι ἀδύνατος καὶ ἀνίκανος νὰ φιλήσω τὰ ποδάρια σας», κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά: «Ὁ νεκρὸς ἑαυτός μου μπορεῖ νὰ διδάξῃ ὅλον τὸν κόσμο». Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμι τῆς πίστεώς μας.
«Οὐκ ἀπειθῇς ἐγενόμην τὴ οὐρανίω ὀπτασία»
από:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/basileios_gontikakhs/mia_or8odoxh_8ewrhsh_kosmas_aitwlos.htm
Τί τραγούδι νά πείς μέ τό ‘να χέρι στόν ταμπουρά καί τ’ άλλο στήν τρομπέτα;
Ασκέρια σάν τ’ αστέρια τής άνοιξης
λιθοβολούν τό μισοφέγγαρο μέ μπαρουτόβολα.
Στίς κορυφές τών βουνών, στίς πηγές τών υδάτων
όπου δέντρο καί θάμνος, όπου σπασμένη κολόνα,
όπου καμπαναριό, στίς φωλιές τών θηρίων,
στών πουλιών τά περάσματα,
παντού φωνές Ελλήνων, πατήματα Ρωμιών
νεκρών καί ζωντανών, ιαχές νικητήριες.
Όμως μέσα στό ψωμί ακοίμητο φωλιάζει τό σαράκι.
Στό νερό τής Ανάβρας τό φαρμάκι τραβάει τό δρόμο του,
στίς μεγάλες ψυχές κατοικούν ό ληστής κι ό Σωτήρας.
Θά ‘ρθει καιρός μέ μολύβι καυτό νά σφραγίσει τά στόματα
θά ‘ρθει καιρός μέ σκουλήκι σουρτό νά τρυπώσει στά σώματα.
Θά ‘ρθουν αρχαίες πληγές νά ρημάξουν τά σπίτια,
θά ‘ρθουν γενναίες φωνές νά μιλήσουν αντρίκια.
Πώς νά μιλήσεις μέ τήν γλώσσα κομμένη στά δυό;
Τί τραγούδι νά πείς μέ τό ‘να χέρι στόν ταμπουρά
καί τ’ άλλο στήν τρομπέτα;
Κοσμάς – 1983
Στίχοι: Χ. Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
1. Θεόδωρος Βασιλικός
Στίχοι: K. Χ. Μύρης
καί είς παρηγορίαν:
Εβαλα να το ακουσει η γιαγια μου και τωρα πλεκει με συρματοπλεγμα
John Mykonos Πριν από 1 χρόνο
~~
Οταν στελνεις πανω 50 με 60 βιογραφικα και σε γραφουν ολοι στα παπαρια τους.
Βαζεις αυτο το κομματι και ξελαφρωνεις.
Παρτε τα ζβαρα ολα ρε!
Jack IV Πριν από 2 χρόνια
I’m an American
What the hell is this ?
After this song is over
I’ll be part Clarinet
Tim Lampo Πριν από 8 μήνες
Oh my god !!! This song made me mad. Repeating for 20th time in a row.
Great job man!! From Bangladesh 🙂
Captain Skeleton Πριν από 3 χρόνια
Respect from Brazil ✌?�ﾟﾎﾸ?
Diegofb Πριν από 2 χρόνια
Respect from Russia (Siberia)
Working Class Πριν από 1 χρόνο