Στην εποχή μας βλέπουμε τον κόσμο να είναι «ενωμένος» ή καλύτερα δικτυωμένος μέσα από συγκεντρωτικά μέσα ενημέρωσης, με τα οποία παράγεται από κάποιους αυτό που θα γίνει γνωστό ως επίσημη «αλήθεια» και στη συνέχεια θα διανεμηθεί σχεδόν αμέσως, σε όλο τον κόσμο. Οι μάζες, που έχουν μάθει να ζητούν απόλυτες «αλήθειες» που θα ρυθμίζουν την ζωή τους, ώστε αυτοί να μην πολυκουράζουν το μυαλό τους, διαδίδουν αμέσως αυτή την «αλήθεια» όπως την μεταδίδουν τα «επίσημα» μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων να δημιουργεί τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τα γεγονότα. Ο κόσμος θα αντιληφθεί τα γεγονότα έτσι όπως περιγράφονται και μεταδίδονται από αυτή την κεντρική πηγή. Σε ένα τέτοιο κλίμα, εάν κάποιος αντιληφθεί την πραγματικότητα διαφορετικά και συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν λάθη στην «επίσημη» αλήθεια, θα μπει στο περιθώριο, θα του κολλήσουν μια ταμπέλα, θα χάσει φίλους ή και εργασία, θα αισθανθεί άσχημα και ίσως στο τέλος κάτω από το βάρος μιας αυξανόμενης πίεσης, να αναθεωρήσει την στάση του γιατί αυτή «δεν τον ωφελεί».
Ο όχλος θέλει ένα σύντομο και εύπεπτο κατάλογο «καλών/κακών». Και αυτήν την ανάγκη του σήμερα την καλύπτουν κυρίως τα media. Τα media είναι εκεί για να του πουν ποιοι δικτάτορες είναι καλοί και ποιοι κακοί. Ποια βία είναι καλή και ποια κακή. Ποια προϊόντα είναι καλά και ποια κακά. Ποια γνώμη είναι κακή και ποια κακή. Ποιο πρόσωπο είναι καλό και ποιο κακό. Θα του πουν πως το να είσαι «προοδευτικός» είναι καλό, ενώ το να μην είσαι είναι κακό. Και το κυριότερο: πως το να φρονείς διαφορετικά από τους πολλούς είναι εξάπαντος «κακό». Εσύ βεβαίως, δεν θέλεις να είσαι με τους «κακούς». Στην τελική, ποιος δεν θέλει να είναι «καλός»; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μικρόκοσμους, επικεντρώνονται γύρω από την οικογένεια και τους φίλους και την τοπική κοινωνία και δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από αυτό. Νιώθουν καλύτερα όταν πηγαίνουν με το ρεύμα. Νιώθουν μια ασφάλεια όταν έχουν ζωή που είναι ενταγμένη στα κοινωνικά απόλυτα.
Το φαινόμενο Crowdism
Το Crowdism, προέρχεται από την λέξη πλήθος (crowd). Τα άτομα που ασπάζονται το Crowdism ζητούν να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των πράξεών τους και να ενταχθούν σε πολυπληθείς απρόσωπες ομάδες ως ένα είδος αλληλοβοηθητικής κοινωνίας που θα επιτίθεται σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Αυτό δημιουργεί ένα μυαλό «κυψέλης» που μεγαλώνει και φουσκώνει όπως μια χιονοστιβάδα και σύντομα δημιουργεί ένα μονολιθικό, παρανοϊκό ουτοπικό groupthink. Αν κάποιο από τα μέλη του πλήθους αρχίζει να ξεχωρίζει ή να αμφιβάλει για τις δραστηριότητες ή τις προθέσεις του πλήθους, το πλήθος κατακερματίζεται και χάνει την δύναμή του. Αυτό που κάνει τα πλήθη ισχυρά είναι η ανικανότητα των μελών τους να επικρίνουν ή να προτείνουν κάποιον στόχο που ενώνει τους ανθρώπους, γιατί τα πλήθη είναι καλύτερα όταν έχουν έλλειψη στόχου. Χωρίς υψηλότερο όραμα ή ιδανικό, τα πλήθη εκφυλίζονται ταχέως σε επιδρομείς, αν και παθητικού χαρακτήρα. Φωνάζουν για μεγαλύτερη «ελευθερία». Θέλουν περισσότερο πλούτο. Οτιδήποτε βλέπουν, αισθάνονται ότι θα πρέπει να δοθεί στο πλήθος, όπως αναφέρει το redskywarning.
Στο Crowdism βρίσκουν καταφύγιο άτομα που νιώθουν ανίκανα να πορευθούν από μόνα τους και για αυτό βρίσκουν παρηγοριά στην ηγεσία και τη δύναμη άλλων. Θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο, αλλά φοβούνται να γίνουν αυτοί οι καθοδηγητές και έτσι κάθε άτομο μέσα στο πλήθος μεταβιβάζει την εξουσία του σε άλλους. Το πλήθος επομένως κινείται όχι με βάση κάποιες επιλογές, αλλά με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, αξιολογώντας κάθε απόφαση ως προς το τι έχουν όλοι κοινό. Ένα πλήθος αντλεί τη δυναμική του από την ανάγκη των μελών του, σε συνδυασμό με το φόβο τους για τη δική τους κρίση. Μπορεί να υποστηρίζει τις θέσεις του βίαια, αλλά επειδή ο μόνος μηχανισμός λήψης αποφάσεων είναι ένας φανατικός συμβιβασμός, κινείται παθητικά προς προβλέψιμα ψηφίσματα.
Το Crowdism βασίζεται σε ηλίθιες ιδέες που υπάρχουν και ακούγονται καλές και στο ότι όταν οι άνθρωποι βρεθούν σε πλήθη πέφτουν και προσκυνούν την κρίση των άλλων και πηγαίνουν μαζί με το κοπάδι, οδηγημένοι σε καταστροφικές και απατηλές «λύσεις». Το socializing μας κάνει χαζούς επειδή υπακούμε στο κοινωνικό πρότυπο, όχι στο πρότυπο της πραγματικότητας. Υπάρχει ένα πλήθος βιβλίων που επαινεί «τη σοφία του πλήθους» και άλλες τέτοιες κολακευτικές, πασιφιστικές και καταπραϋντικές ανοησίες. Έχουν την άποψη ότι μέσα από τις ομάδες μπορούμε να κάνουμε μια σωστή επιλογή, επειδή δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανένα άτομο.
Η λογική μας λέει ότι αυτό είναι ανοησία, γιατί αν δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιο άτομο με εξουσία όταν αυτό είναι προσωπικά υπόλογο, γιατί παίρνουμε αυτά τα αναξιόπιστα άτομα και τα βάζουμε σε μια ομάδα όπου είναι εντελώς ανυπόλογα; Γιατί τα πλήθη είναι υπεράνω λογοδοσίας.
Εντούτοις, ενώ η εξουσία του πλήθους είναι το de facto πρότυπο στη Δύση, όπως αντανακλάται στον καταναλωτισμό (οι αποφάσεις των αγορών που προέρχονται από το πλήθος), στη δημοκρατία (οι ηγέτες που προέρχονται από το πλήθος) και στη δημοτικότητα, (οι αξίες που προέρχονται από το πλήθος) τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Το πλήθος δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των ενεργειών του. Η μόνη ανησυχία του είναι να παραμείνει στην εξουσία, έτσι ώστε τα μεμονωμένα μέλη του να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανόμενη προσπάθεια να καταληφθεί πλήρως ο κόσμος από το Crowdism, ώστε να μην υπάρχουν αντίθετες φωνές.
Το Crowdism υπάρχει για έναν και μόνο λόγο και αυτός είναι για να αποφεύγονται οι συνέπειες των ενεργειών εκείνων που αποτελούν το πλήθος. Φοβούνται τυχόν υψηλότερα πρότυπα που θα τους αποκαλύψουν να είναι πιο ηλίθιοι, πιο κοντόφθαλμοι ή λιγότερο ηθικοί σε σύγκριση με άλλους. Θέλουν ένα μηδενικό πρότυπο το οποίο να προσεγγίζει το χαμηλότερο δυνατό ώστε να μην έχουν καμία πιθανότητα αποτυχίας. Η ελπίδα τους είναι να αποφευχθεί οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την πραγματικότητα ή όσους παρατηρούν την πραγματικότητα και για αυτό κάνουν διακρίσεις εναντίον εκείνων που έχουν υψηλότερη νοημοσύνη και την ίδια ώρα τους κατηγορούν ότι αυτοί κάνουν διακρίσεις εναντίων όσων «μειονεκτούν».
Οι Crowdists εργάζονται για να καταστήσουν την κοινωνία μια σειρά γραφειοκρατικών καθηκόντων και για να καταστρέψουν την οικογένεια και έτσι να απομακρύνουν τους πιο έξυπνους ανθρώπους, που απαιτούν από την ζωή περισσότερα από άρτο και θεάματα. Στην θέση τους θέλουν υπάκουους βλάκες υπηρέτες οι οποίοι θα ανακηρύσσονται οι ίδιοι ηγέτες και θα ωθήσουν αμέσως τον πολιτισμό τους σε καταστροφή.
Το πλήθος δεν έχει κανέναν αληθινό ιδεαλισμό και η μοναδική του ιδεολογία είναι αυτή του προσωπικού κέρδους. Είναι από την φύση του αντίθετο στον πολιτισμό, αφού ο πολιτισμός δημιουργεί ένα σύστημα αξιών. Οι Crowdists επιθυμούν να αντικαταστήσουν τον πολιτισμό με τον «πολυπολιτισμό», ο οποίος είναι η ιδέα μιας διευκολυντικής κοινωνίας ή μιας κοινωνίας της οποίας ο μόνος στόχος είναι να ικανοποιήσει τα μέλη της. Σε αυτό το όραμα, δεν χρειάζεται κάποιος κοινός στόχος ή ακόμα και κάποιο πρότυπο της κοινωνίας. Η κοινωνία υπάρχει για να εκπληρώνουν τα μέλη της τις προσωπικές τους ανάγκες και κάθε έλεγχος απαγορεύεται, εκτός αν παραβιάζονται βασικές αρχές του Crowdism.
Οι Crowdists υποστηρίζουν φανατικά τόσο τον διεθνισμό, ο οποίος αρνείται τον τοπικό πολιτισμό υπέρ μιας διεθνούς κουλτούρας οτιδήποτε «νέου» όσο και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία αναμιγνύει πολιτισμούς που δεν έχουν τίποτα κοινό χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Το πλήθος δεν αποτελεί ένα νέο σχεδιασμό ή μια νέα απόφαση, όπως και ο καρκίνος δεν αποτελεί έναν σχεδιασμό για έναν νέο οργανισμό. Είναι η έλλειψη απόφασης, η έλλειψη στόχου, η έλλειψη σχεδιασμού.
Η πολιτική ορθότητα, ο νέος διεθνισμός, ο πλουραλισμός / σχετικισμός, τα Ηνωμένα Έθνη («παγκόσμιος φεντεραλισμός»), η δύναμη των «δικαιωμάτων» κλπ είναι κοινωνικές πολιτικές με έναν μοναδικό στόχο: να σβήσουν οποιαδήποτε ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος δρόμος.
Οι αριστεροί αποτελούν μια εκδοχή crowdist ατόμου ή του ατόμου που αποφασίζει ότι δεν επιθυμεί καμία επίβλεψη από κοινωνικά πρότυπα και έτσι ενώνεται με άλλους σε ένα πλήθος λυντσαρίσματος (mob lynch) για να ανατρέψει τον πολιτισμό, την ιεραρχία και την ηθική.
Οι συντηρητικοί συνήθως κάνουν λάθος για τους μηδενιστές ή για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Crowdists πιστεύουν πολύ στο δικό τους θεό: στους εαυτούς τους και σε μια φανταστική εικόνα που δημιούργησαν για τους εαυτούς τους, που τους λέει ότι είναι «αλτρουιστές» και «υπέρ της ισότητας». Στην πραγματικότητα, τίποτα αυτά δεν είναι.
Όπως ένας απατεώνας που πιάνεται στα πράσα, ένας Crowdist θα αντεπιτεθεί όταν τον ελέγξεις. Θα σε κατηγορήσει αμέσως για αυτό το οποίο εκείνος κάνει. Θα σου επιτεθεί προληπτικάχρησιμοποιώντας εναντίον σου μια κατηγορία για να σε αναγκάσει να παραιτηθείς από κάθε έλεγχο.
Οι Crowdists φοβούνται μήπως ο κόσμος καταλάβει την παγίδα και πιέζουν περισσότερο να μας δέσουν όλους μαζί σε ένα ενιαίο μηχανικό σύστημα, είτε πρόκειται για μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε για κάτι τέτοιο όπως η ΕΕ, έτσι ώστε όλοι να βρεθούμε από κάτω. Είναι μια λεπτή μορφή συλλογικής τιμωρίας. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παρανοϊκή ιδεολογία να δουλέψει αλλιώς, μας λένε, όλοι θα υποφέρουμε.
Ωστόσο, φαίνεται ότι πολλοί δεν συνεργάζονται. Νιώθουν ότι ο σύγχρονος κόσμος που τους έλαχε να ζουν μοιάζει με μια τεράστια έρημο βιομηχανικών απόβλητων, γεμάτη από ασθένειες, εγκληματικότητα, μικροαστική τρομοκρατία, ανθυγιεινό τρόπο ζωής και διαφθορά. Μικρότερες προαστιακές και αγροτικές περιοχές, οι οποίες δίνουν στους ανθρώπους μια επιλογή συμμετοχής, μοιάζουν σαν μικρές «οάσεις». Για να μπεις όμως εκεί, πρέπει να εγκαταλείψεις κάποιες κακές συνήθειες και πολλά δικαιώματα. Αλλά θα βγεις από την έρημο.
Τέτοιου είδους ημι-δημοκρατίες έχουν οργανωθεί από οργανικές ομάδες, όπως η θρησκεία, ο πολιτισμός / η εθνικότητα, η φιλοσοφία και η κοινωνική τάξη ή η κάστα. Μπορεί να μην είναι εχθρικές προς τους ξένους, αλλά δεν θα τους αφήσουν να μπουν μέσα. Δεν θα σου προσποιηθούν ότι θα έχεις «δικαιώματα». Θα έχεις όμως εκεί μια ευκαιρία για μια κανονική ζωή.
Πηγή: redskywarning.blogspot.com
Γιά τόν Οιδίποδα Τύραννο τού Σοφοκλή,
ό Κώστας Γεωργουσόπουλος:
https://antifono.gr/γεωργουσόπουλος-ξανά-στην-arte/
Με το Σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας Ψηλά!!
Το χαμομηλάκι
https://www.zougla.gr/assets/images/2742802.jpg
https://www.zougla.gr/kosmos/article/sothebys-o-pinakas-tou-banksy-pou-pouli8ike-enanti-111-ekat-evro
«Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε 50 χρόνια,
κι αν δεν ξέρουν οι άλλοι τον λόγο, οι Γερμανοί τον ξέρουν».
Τσόρτσιλ,
νά(Διονύσης Χαριτόπουλος):
http://www.apodytiriakias.gr/koultoura/2017/10/01/na-vomvardizetai-i-germania-kathe-50-hronia.aspx
Από τον Καραϊσκάκη και τον Βελουχιώτη στον Βιετναμέζο Γκιαπ
https://www.zougla.gr/assets/images/2743424.jpg
Ο Άρης Βελουχιώτης, κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, δεν ήταν στρατιωτικός. Δεν είχε ιδέα από όπλα και πόλεμο. Άνθρωπος της πολιτικής ήτανε, του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Έγινε, όμως, ο αρχιστράτηγος του ΕΛΑΣ, του αντάρτικου στρατού την περίοδο της κατοχής. Φοβερά πράγματα. Σχεδίαζε μια μάχη ο μέγας, ο τεράστιος Άρης, και υποδείκνυε στους αξιωματικούς του πως θα κινηθούν, αμυντικά, επιθετικά, και οι παρευρισκόμενοι Άγγλοι αξιωματικοί έπεφταν σε βαθύτατο διαλογισμό. Και θαυμασμό γ’ αυτόν τον ασπούδακτο… συνάδελφο.
Μιλάμε σοβαρά. Μιλάμε ιστορικά. Πώς είναι δυνατόν ένας άσχετος με την τέχνη του πολέμου, να δίνει ρεσιτάλ στρατιωτικής τακτικής κι εμείς οι σπουδαγμένοι και επίλεκτοι και παρασημοφορεμένοι αξιωματικοί του βρετανικού στρατού να παίρνουμε μαθήματα από έναν αγροίκο.
Γιατί, ο βαρύμαγκας, εκείνος ο αρχιαληταράς Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο πρώτος στην Ιστορία που οργάνωσε τακτικό στρατό στη νεώτερη Ελλάδα, που διάολο διδάχθηκε την τέχνη του πολέμου; Ε, όσο να’ ναι ο Γιώργαρος κάτι έμαθε πριν γίνει αρχιστράτηγος στη «Σχολή Ευελπίδων», όπως εύστοχα χαρακτηρίζεται η αυλή του κυβερνήτη της υπόδουλης Ελλάδος, του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Καταθέτω τα ανωτέρω στη μνήμη του μέγιστου Βιετναμέζου Γκιάπ, άλλου… άσχετου στρατιωτικού, που πέθανε στα 102 χρόνια, σα σήμερα 4 Οκτωβρίου, το 2013. Υποκλίνομαι στην εμβληματική φυσιογνωμία του ανθρώπου που τσάκισε το 1954 τις τιτίκες τους Γάλλους και μετά 20 χρόνια νίκησε τα πρεζόνια τους Αμερικανούς.
Ντιέν Μπιέν Φου, η πρώτη στην Ιστορία ήττα Δυτικών από Ασιάτη, που σήμανε το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας. Νικητής ο Γκιαπ, που το 1944 είχε διώξει τους κατακτητές Ιάπωνες.
Βιετνάμ. Η μεγαλύτερη, η πιο ντροπιαστική ήττα των γιάγκηδων. Νικητής, ο Βο Νγκουέν Γκιάπ. Ο αρχηγός του λαϊκού στρατού του Βιετνάμ, με τακτικές «ανορθόδοξου» πολέμου. Γεννήθηκε 25 Αυγούστου 1911, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στα 20 του.
Πηγή: apodytiriakias.gr
https://www.zougla.gr/o-apoditiriakias/article/apo-ton-karaiskaki-ke-ton-velouxioti-ston-vietnamezo-giap
https://en.wikipedia.org/wiki/File:Bruce_Springsteen_-_Western_Stars.png
“Hello Sunshine”
Had enough of heartbreak and pain
I had a little sweet spot for the rain
For the rain and skies of gray
Hello sunshine, won’t you stay
You know I always liked my walking shoes
But you can get a little too fond of the blues
You walk too far, you walk away
Hello sunshine, won’t you stay
You know I always loved a lonely town
Those empty streets, no one around
You fall in love with lonely, you end up that way
Hello sunshine, won’t you stay
You know I always liked that empty road
No place to be and miles to go
But miles to go is miles away
Hello sunshine, won’t you stay
And miles to go is miles away
Hello sunshine, won’t you stay
Hello sunshine, won’t you stay
Hello sunshine
“Hello Sunshine” is the first single from Bruce Springsteen’s 19th studio album “Western Stars”. The song was premiered on April 26, 2019.
https://www.azlyrics.com/lyrics/brucespringsteen/hellosunshine.html
γιά τό άλμπουμ:
«…a press release characterizing it as about
a “range of American themes, of highways and desert spaces,
of isolation and community and the permanence of home and hope”»
Το Eurogroup είναι το θέμα που θέλει να αναδείξει ο Κώστας Γαβράς στο «Ενήλικες στην Αίθουσα» και όχι ο Γιάνης Βαρουφάκης. Το Eurogroup με τη μασονικού χαρακτήρα συγκρότηση και λειτουργία του, είναι ένα όργανο-φάντασμα που λειτουργεί παράνομα, δεδομένου ότι δεν έχει καμιά απολύτως νομιμοποίηση (δεν προβλέπεται από κανένα άρθρο της Ευρωπαϊκής Συνθήκης που διαμόρφωσε την Ευρωπαϊκή Ένωση), σε καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας και μυστικότητας, χωρίς να κρατάει –και, συνεπώς, να δημοσιεύει– πρακτικά των συνεδριάσεών του (για ευνόητους λόγους).
Στήν Αίθουσα, Ενήλικες – στήν Κριτική, Μωροί
Ό Κλεάνθης Γρίβας γιά τήν ταινία τού Κώστα Γαβρά
Guernica…
Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται, ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·
θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.
Αὐτὴ (καὶ ὁ μῦθος κρύπτει νοῦν ἀληθείας) ἐπτέρωσε τὸν Ἴκαρον·
καὶ ἂν ἔπεσεν ὁ πτερωθεὶς κ᾿ ἐπνίγη θαλασσωμένος·
Ἀφ᾿ ὑψηλὰ ὅμως ἔπεσε, καὶ ἀπέθανεν ἐλεύθερος. –
Ἂν γένῃς σφάγιον ἄτιμον ἑνὸς τυράννου,
νόμιζε φρικτὸν τὸν τάφον.
απόσπασμα από:
Εις Σάμον
Συγγραφέας: Ανδρέας Κάλβος
Από τη συλλογή Λυρικά
https://el.wikisource.org/wiki/Εις_Σάμον
OYK ΕΣΤΙ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ
https://www.politeianet.gr/books/9789607097927-agios-basileios-o-megas-luchnos-ftaiei-o-theos-gia-to-kako-ston-kosmo-proto-meros-se-kairo-peinas-kai-xirasias-deutero-meros-163518
Ο Μ. Βασίλειος στον λόγο του
«ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός»
αναλύει με έξοχο τρόπο το γεγονός ότι
ο Θεός δεν φταίει επ’ ουδενί για τη γένεση και ύπαρξη του κακού.
Μόνος αίτιος τα κτιστά όντα,
κατά πρώτον και κυρίως ο διάβολος και δευτερογενώς ο άνθρωπος.
Το κακό, σύμφωνα με την πατερική παράδοση, είναι ανυπόστατο.
Παίρνει «υπόσταση» – ‘παρυπόστατον’ – από την κακή προαίρεση και την κτιστότητα των έλλογων όντων.
Ο Θεός είναι φύσει Αγαθός και Αγάπη.
Ό,τι έφτιαξε και ποιεί είναι «αγαθόν, καλόν λίαν».
Καμιά «ουσιαστική» σχέση δεν έχει ο Θεός με το κακό (φυσικό και ηθικό) και με την αμαρτία. Εμείς ευθυνόμαστε για όλα, είτε αυτό είναι εμφανές είτε όχι.
από: https://www.pemptousia.gr/2018/08/timoros-o-theos/
…
Νά τό πάρεις τό κορίτσι
νά τό πάρεις, μήν τό παιδεύεις
νά τό πάρεις τό κορίτσι είναι κρίμα,
νά κοροϊδεύεις.
Είν’ κορίτσι από σπίτι
καί δέν είναι όπως τά άλλα
κι όταν σού μιλά γιά γάμο μήν τρομάζεις
καί μή θαρρείς πώς είν’ κρεμάλα.
Δέ σού λέμε νά τό πάρεις μέ τή βία,
νά τό πάρεις επειδή τό αγαπάς
κι άν δέν ξέρεις τό χορό τού Ησαΐα,
μή φοβάσαι θά στόν μάθει ό παπάς.
Ελα πάρ’ το τό κορίτσι
καί μήν κάνεις τόν πεισματάρη,
όλη η γειτονιά φωνάζει νά τό πάρεις,
βρέ τό κορίτσι νά τό πάρεις.
(νά τό πάρεις, έ;!)
…
https://www.youtube.com/watch?v=Z-2nN7A8Vy0
Νά τό πάρεις τό κορίτσι, νά τό πάρεις…
Τίνελα Καλλίνικος(πού μπορεί καί νά σημαίνει, «πές το Χρυσόστομε», έ;!)!
Η διαλεκτική του Αριστοφάνη.
Φίλε θεατή, να το πάρεις το κορίτσι,
κι αν δεν ξέρεις τον χορό του Ησαΐα, μην φοβάσαι θα στον μάθει ο παπάς.
Κάτω οι διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας.
Φίλε θεατή, έξοδος.
http://libsearch.teiep.gr/Record/1%2F9856
Στὴν Ἑλληνικὴ παράδοση,
ἀρχαία καὶ χριστιανική,
τὸ κάλλος δὲν εἶναι μία ἔννοια ποὺ χαρακτηρίζει τὴν τέρψη τῶν αἰσθήσεων, ἀλλὰ
ἔχει ὀντολογικὸ περιεχόμενο
καὶ χαρακτηρίζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὅποιον τὰ πράγματα ἀληθεύουν,
δηλαδὴ ὑπάρχουν πραγματικά1.
Τὸ κάλλος δὲν θέλει ἁπλὰ νὰ μᾶς ἀρέσει,
νὰ μᾶς διδάξει ἢ νὰ μᾶς ὑποβάλει συναισθηματικά, ἀλλὰ
θέλει νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο
ἡ γήινη πραγματικότητα ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴ φθορὰ
καὶ μετέχει μιᾶς ἄλλης,
ἀθάνατης καὶ οὐράνιας πραγματικότητας, ἄφθαρτης καὶ χαρισματικῆς, ποὺ
εἶναι μετοχὴ στὸ κάλλος τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων Του.
από: https://antifono.gr/συγκατάμιξις-θείου-κάλλους·ἁγία-γ/
π.χ.:
Ὁ ὡραῖος κάλλει παρά πάντας βροτούς ὡς ἀνείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ὁ τήν φύσιν ὠραΐσας τοῦ παντός.
κι έκ πασών τών ανταποδόσεων Αυτού,
νά, μία:
https://www.youtube.com/watch?v=xop1QrkYa9I
κι άλλη μία:
https://www.youtube.com/watch?v=9o3K9yegLVM
extraδάκι:
https://paraklisi.blogspot.com/2017/10/blog-post_125.html
βροτός ➞ https://el.wiktionary.org/wiki/βροτός
βρωτός ➞ https://morphologia_gr_en.enacademic.com/380051/βρωτός
https://www.youtube.com/watch?v=O6nLChp_lfI – σπασμένο καράβι
https://www.youtube.com/watch?v=bV01q5EawI8 – άνθρωποι μονάχοι
https://www.youtube.com/watch?v=l2NkwdYnLJ0 – ό θρήνος τής μάνας
νά πάνε κάτω τά φαρμάκια:
Το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα εθνικής ασφάλειας.
Και όταν η σοβαρότητα ενός προβλήματος το οριοθετεί ως πρόβλημα “Εθνικής Ασφάλειας”,
τότε η διαχείρισή του
δεν προσδιορίζεται από τις προβλέψεις των δήθεν διεθνών δεσμεύσεων της χώρας, αλλά
από ένα αμιγώς εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης…
Στη βάση αμιγούς Εθνικού δικαίου, το οποίο κατά τεκμήριο θα είναι και Έκτακτο δίκαιο προσαρμοσμένο στις έκτακτες απαιτήσεις που έχουν διαμορφωθεί.
Κάθε υποχρέωση λογοδοσίας σε οιονδήποτε διεθνή οργανισμό αίρεται αυτοδικαίως, και η εκτελεστική εξουσία που αρνείται να συμμορφωθεί με την παραπάνω αυτονόητη απαίτηση, διαπράττει απαράγραπτο αδίκημα και η τιμωρία θα πρέπει να είναι παραδειγματική…
Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,
επιμένων στή σχετική διατύπωση!…
CNN.gr
ενώ:
Παλαιότερα, στα σχολικά εκπαιδευτικά βιβλία, υπήρχε αναφορά στην σφαγή της Νάουσας που συνέβη το 1822. Πριν μερικά χρόνια όμως, το ιστορικό αυτό γεγονός «εξομαλύνθηκε» ή και απαλείφθηκε απ’ αυτά. Ο λόγος καθώς φαίνεται, είναι η αρνητική παρουσία των Εβραίων στην ιστορία αυτή κι έτσι με την δικαιολογία ή το πρόσχημα του Αντισημιτισμού, το κεφάλαιο που αφορά την συνδρομή τους στην σφαγή των Ναουσαίων, έχει απλά εξαφανιστεί.
Θυμηθείτε κι αυτή την δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου που έγινε το 2000, ενώπιον της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής, ο οποίος καυχήθηκε για το «έργο» του ως Υπουργός Παιδείας: «Όταν ήμουν Υπουργός Παιδείας πριν από λίγα χρόνια, είχα σχηματίσει μια επιτροπή που είχε ως καθήκον να ψάξει σε όλα τα ελληνικά σχολικά βιβλία για την αφαίρεση τυχόν αναφορών που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντισημιτικές. Είμαι ευτυχής να πω ότι αυτό το έργο ολοκληρώθηκε υπό την αιγίδα μου».
Διαβάστε λοιπόν πως περιγράφονται οι απανθρωπιές και οι φρικαλεότητες των τσανακογλυφτών και μισελλήνων Εβραίων στην σφαγή της Νάουσας:
Σπυρίδων Τρικούπης: «Πάμπολλοι δε Εβραίοι ένοπλοι και πολύδιψοι χριστιανικού αίματος παρηκολούθουν τον τουρκικόν στρατόν ως εκούσιοι δήμιοι. Ούτοι έλκοντες έξω της πόλεως τους Χριστιανούς τους ερροπάλιζαν κατακέφαλα, και πίπτοντας κατά γης τους έσφαζαν ως βόας».
«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», τόμος Β’, κεφάλαιο ΚΘ, σελίδα 174
Λάμπρος Κουτσονίκας: «Οι δε θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».
«Απομνημονεύματα αγωνιστών 1821», τόμος 6ος, σελίδα 91
Χρήστος Στασινόπουλος: «Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως».
«Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821», τόμος Β, σελίδα 65, λήμμα «Εβραίοι»
Basil & Jean Nikolaidy: «Όπως και στην Κασσάνδρα, η πρώτη σφαγή έγινε από τους Τούρκους μέσα στην ορμή της νίκης, αλλά μετά από αυτούς ήρθαν οι Εβραίοι οι οποίοι τους ξεπέρασαν σε φρικαλεότητες, έσφαζαν σαν μοσχάρια τους αιχμαλώτους οι οποίοι ήταν άοπλοι και ανυπεράσπιστοι. Χτυπούσαν τα θύματα με ρόπαλο και στη συνέχεια τους έκοβαν το λαιμό. Ούτε οι γυναίκες γλύτωσαν, τις μεταχειρίστηκαν όπως τους άντρες. Κάποιες βρήκαν τον θάνατο στις φλόγες, οι Εβραίοι έβαζαν φωτιά στα ρούχα τους για να έχουν ένα θέαμα σαν το μαρτύριο του πυρός κατά την Ιερά Εξέταση (μ’ αυτόν τον τρόπο είχαν πεθάνει πολλοί Eβραίοι κι έτσι έπαιρναν την εκδίκησή τους). Επινοούσαν απίστευτα μαρτύρια. Έβαζαν τη μητέρα κάτω από το δένδρο στο οποίο έκαιγαν το δεμένο της παιδί, έπειτα άναβαν φωτιά στα ρούχα της λέγοντάς της: “Άντε, αγία μάρτυρα, πήγαινε να βρεις το παιδί σου κοντά στον Ιησού σας”.».
«Les Turcs et la Turquie contemporaine», σελίδες 285-286, έκδοση 1859, μετάφραση Δέσποινας Νάτσιου
από: http://www.pare-dose.net/3963
Πλάτανε τού πέρα χωριού ποιό ‘ναι τό μυστικό σου…,
ενώ τά χρόνια σου πολλά,
τήν ομορφιά δέν χάνεις,
νά:
«Δεν θα έγραφα αυτά τα λίγα λόγια,
αν δεν έβλεπα και άκουγα τι, αλλά κυρίως ποιοί μας ετοιμάζουν τις γιορτές, για το 1821. Πόσο απροκάλυπτα πιά, δυστυχώς
όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας και τα υπάκουα παρακλάδια και παπαγαλάκια τους, με το πρόσχημα της εορτής των 200 χρόνων, προσπαθούν και εκ’ δεξιών πια τώρα,
να πληγώσουν και να γκρεμίσουν, όλα όσα είμαστε, πιστεύουμε και αγαπάμε.
Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές τους…»
Σταμάτης Σπανουδάκης
Δέν είχε τό νησί κατάρτια
Δέν είχε τό νησί φωτιά
Δέν είχε τό νησί τραγούδια
γιατί μισέψαν τά παιδιά
Δέν είχε τό νησί φεγγάρια
μαρμάρωσε κι η κοπελιά
στό πέτρινο χαμόγελό της
γίναν τά όνειρα καράβια
Τό πέτρινο χαμόγελό της
τό χτίσανε στή μοναξιά
τ’ αγριοπούλια τού πελάγου
καί χάθηκαν καί χάθηκαν
Τώρα ένα χέρι στό λιμάνι
βάφει τή θάλασσα σταχτιά
δέν είναι πιά βαθύς ό ύπνος
δέν έχει ελπίδες η νυχτιά
Τώρα είναι μόνη στό λιμάνι
κι είναι τό όνειρο μακριά
τό πέτρινο χαμόγελό της
τό χτίσανε στή μοναξιά
τ’ αγριοπούλια τού πελάγου
καί χάθηκαν καί χάθηκαν
Το πέτρινο χαμόγελο – 1966
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Χουλιαράς
https://www.youtube.com/watch?v=CDvxnb1AQyU
~~
«το λεξιλόγιο του Κάλβου είναι συχνά βιβλικό,
παρμένο από τους Ψαλμούς, τους οποίους άλλωστε και έχει μεταφράσει.»
…
«ο αγνός είναι αυτός που μπορεί και να αμαρτάνει, αλλά
έχει συναίσθηση του γεγονότος ότι σφάλλει.
Δεν είναι οι νησιώτες ηθικά διαβρωμένοι, παρά τα λάθη τους.»
…
«Έχει το δικαίωμα να παραπονιέται, «γιατί αγάπησε πολύ» τους δυστυχισμένους.
Οι αληθινά ενάρετοι και ταπεινοί άνθρωποι
– και μόνον αυτοί –
όπως γράφει κάπου ο π. Αιμιλιανός της Σιμωνόπετρας,
διερμηνεύοντας σχετικά μια μακρά νηπτική παράδοση,
«έχουν απαιτήσεις από τον Θεό».
«Πρέπει κάποτε να φθάσουμε στο σημείο να έχουμε απαιτήσεις από τον Θεό»,
λέγει ο σύγχρονος αυτός Ησυχαστής.
Ο Κάλβος λοιπόν φθάνει σε τούτη τη δυνατή κραυγή:
«πατέρα τῶν ἀθλίων/ θνητῶν, ἂν σὺ τοῦ γένους μας/ ὅλου ζητῇς τὸν θάνατον,/ …
Τὰ γόνατά μου ἐμπρός σου,/ νά, πέφτουν».
…
Ο ποιητής εδώ δεν μιλά μεταφορικά. Έχει βαθιά επίγνωση,
προφανώς από τους Ψαλμούς και πάλι, του τι βαθύτερα σημαίνουν «τα κρίματα τοῦ Θεοῦ». Εξαρτιόμαστε από τον Θεό, τις μυστήριες βουλές Του. Και ξεκινά από αυτή την αλήθεια,
δίχως να την αμφισβητεί.
Αυτή είναι η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζει, η ανεξιχνίαστη οδός του Θεού,
που ο άνθρωπος δεν μπορεί να την εννοήσει.
«Και νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε……» (Ψαλμ. ν, 6), λέγει ο Ψαλμωδός
για όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου ο άνθρωπος νομίζει ότι μπορεί να βρει ψεγάδι στα σχέδια του Δημιουργού.
Προσθέτει ακόμη ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι συμπατριώτες του,
είναι έτοιμοι να δεχθούν την θεία οργή, αν αυτό τους αξίζει, αν αυτό εν τέλει πρέπει:
«πρόσταξε,/ κ᾿ ἐπάνω μας ἂς πέσωσιν/ ἡ φλόγες τῆς ὀργῆς σου/, ἂν σὺ τὸ θέλῃς».
Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο (μετα)νεωτερικός, δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό.»
…
«…στο νου του η μεγαλύτερη συμφορά δεν είναι ασφαλώς ο θάνατος
ούτε κάτι άλλο παρόμοιο, αλλά
η δειλία.
Έχει ήδη συλλάβει ο νους του το μεγάλο μυστικό,
κάτι που αργότερα το ανακάλυψαν ξανά οι Ψυχαναλυτές: ο δειλός σφαγιάζει.»
…
«Κανείς δεν σκότωσε τους διώκτες.
Επειδή στένεψε το πέλαγος, άρχισαν να σκοντάφτουν μόνοι τους ο ένας πάνω στον άλλον,
και παγιδευμένοι στην στενοχωρία της κακίας,
αλληλοσυντρίβονταν μεταξύ τους («πνίγονται οἱ ναῦται»).»
…
«Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς αυτόν τον ποιητή δίχως την μουσική του… Δίχως τους παιάνες του θα είχαν μείνει όλα στο επίπεδο της «ανθρωπιστικής» συναισθηματολογίας… Είναι δύσκολο να φανταστείς την ανθρώπινη ζωή εν γένει χωρίς μουσική, που ευτυχώς, κρατά ακόμη και σήμερα πάρα πολλές αντιστάσεις στην φθορά, καθότι οι ήχοι δεν λογοκρίνονται τόσο εύκολα.
«Κανάρι! – καὶ τὰ σπήλαια/ τῆς γῆς ἐβόουν, Κανάρι. -/ Καὶ τῶν αἰώνων τὰ ὄργανα/ ἴσως θέλει ἀντηχήσουν/ πάντα Κανάρι./»
Σε μια χώρα που το Ευαγγέλιο δεν διαβάζεται, αλλά μελωδείται, είναι φυσικό που όλα τελειώνουν με «βοές» και «τῶν αἰώνων τὰ ὄργανα»:
«ᾄσατε τῷ Κυρίῳ, ᾆσμα καινόν, ᾄσατε τῷ Κυρίῳ, πᾶσα ἡ γῆ ∙ … ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὴν δόξαν αὐτοῦ, ἐν πᾶσι τοῖς λαοῖς τὰ θαυμάσια αὐτοῦ. ὅτι μέγας Κύριος καὶ αἰνετὸς σφόδρα…». (Ψαλμ. 95, 1-4). Αυτά μπορούν να πουν οι αδικημένοι στον Θεό, μόλις τελειώσει η Ιεροτελεστία αυτή, που κατά κάποιον φιλόλογο, είναι στα μάτια του Κάλβου η Ελληνική Επανάσταση. Ιδού όμως ολόκληρο το ποίημα: »
…
ό,τι μπόρεσα νά σηκώσω απ’ εδώ: https://antifono.gr/λύρα-και-ψαλμός-στον-κάλβο/ ,
όπου καί η μαρτηρία:
Άρης Νούλης 29 Οκτωβρίου 2018 at 16:37
Είναι γνωστόν ότι η καλλιτεχνική – και δη η ποιητική – μεταρσίωση έχει πολλά κοινά γνωρίσματα με την θέωση. Το κυριότερο ότι και οι δυο είναι οντολογικές. Κι η μέθεξή σου κ. Ιωάννου στο ποίημα του Κάλβου μας χάρισε αυτήν την σπάνια εμπειρία – τουλάχιστον την χάρισε σ’ εμένα. Υπόχρεος κι ευγνώμων για την δωρεά σου που βασίστηκε, βεβαίως, τόσο στην ποιητική δεινότητα όσο και στην ανθρώπινη, ψυχικά πατριωτική, ευαισθησία του Έλληνα Ποιητή. Ευχαριστίες λοιπόν.
~~
Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Βαγγέλης Γεωργίου
Δέ θέλω εγώ από σένα
παραμυθάκια νά μού πείς,
λόγια μεγάλα καί ψέμματα,
δέ θέλω εγώ από σένα
παραμυθάκια νά μού πείς,
πράγματα τής νύχτας
καί μπερδέματα
Εγώ από σένα θέλω
μόνο μιά εκδρομή,
μιά αναπνοή,
στό φώς μιά διαδρομή,
εγώ από σένα θέλω
μόνο τ΄όνειρο,
σημερινό
κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο
Δέ θέλω εγώ από σένα
τίποτα νά ΄ναι πιό βαρύ
απ΄τό φτεράκι μιάς μέλισσας,
δέ θέλω εγώ από σένα
τίποτα νά ΄ναι πιό βαρύ
απ΄τόν αφρό τής άγριας θάλασσας
Εγώ από σένα θέλω
μόνο μιά εκδρομή,
μιά αναπνοή,
εγώ από σένα θέλω
μόνο τ΄όνειρο,
σημερινό
κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο
εγώ από σένα θέλω
μόνο τ΄όνειρο,
σημερινό
κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο
Εκδρομή – 1991
Ζήτω – Ζητώ το ελληνικό τραγούδι
https://mikrofwno.gr/2015/04/zito-zito-to-elliniko-tragoudi/
«Κερδίζει όποιος έχει το αφήγημα που δίνει αξία στον άνθρωπο»
https://www.zougla.gr/assets/images/2766938.jpg
Το Χιούμορ λέει όσα δεν μπορεί να πει η Σοβαρότητα.
Ένα σαπιοκάραβο φορτωμένο με τόνους ηρωΐνη.
Ένας σάπιος κρατικός μηχανισμός,
που τα αγκομαχητά των έντιμων λειτουργών του
είναι τα μοναδικά σημάδια ότι υπάρχει ελπίς.
Βεβαίως, το πλαίσιο δεν παύει να είναι ζοφερό·
δικαστές που εγκαταλείπουν την υπόθεση και αλλάζουν τόπο κατοικίας,
μία μεγάλη πολιτική παράταξη
που αποφεύγει να θίξει οτιδήποτε σχετίζεται με το φλέγον θέμα,
αλλά και η δημοσιογραφική πλειοψηφία που τυρβάζει περί άλλων.
Όμως, υπάρχει και ένα τμήμα τής Ελληνικής Κοινωνίας,
που -πότε με Σοβαρότητα και πότε με Χιούμορ- αντιδρά·
το Χιούμορ είναι η Ύψιστη Μορφή Σοβαρότητας, άλλωστε.
Έτσι,
ως ελάχιστο «τιμής ένεκεν»
προς τούς πολίτες που αρνούνται να αλλοιώσουν το αξιακό τους σύστημα
και να υποταχθούν σε μεθοδεύσεις και σε πλύσεις εγκεφάλου,
ακολουθεί ένας «Δεκάλογος Ανεκδότων».
Δέκα ανέκδοτα που ενεπνεύσθην και τα μοιράζομαι μαζί σας
προκειμένου να σκάσουμε μαζί ένα ειρωνικό μειδίαμα,
να κουνήσουμε το κεφάλι μας με πικρία,
αλλά -ενδεχομένως- και να γελάσουμε.
Ας απολαύσουμε ένα οδοιπορικό στην πολύκροτη υπόθεση τού «Noor One»
μέσα από την ιδιαίτερη ματιά που πάντοτε διαθέτει η Σάτιρα!…
1.
– Γιατί οι δικαστές τής υπόθεσης τού «Noor One» μεταναστεύουν σε άλλες χώρες;
– Επειδή δεν μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλους πλανήτες…
2.
– Κύριοι δικαστές,
ήμουν στο πλήρωμα τού «Noor One» και έχω αποφασίσει να τα πω όλα…
– Ν’ αγιάσει το πτώμα σου…
3.
– Γιατί τα δελτία ειδήσεων μιλούν κάθε μέρα για τα Εξάρχεια
και όχι για το «Noor One»;
– Επειδή δεν χρηματοδοτούνται από τα Εξάρχεια.
4.
– Θέλεις να σού μάθω ένα μαγικό;
– Ναι αμέ…
– Λοιπόν… Πώς κάνεις ένα πιστόλι να σκάσει στα γέλια;
– Πώς;
– Τού λες ότι ακόμη ένας μάρτυρας τής υπόθεσης τού «Noor One»
επέθανε από «φυσικά αίτια».
5.
– Γιατί ο εγκέφαλος τού «Noor One» παραμένει άγνωστος;
– Επειδή είναι ταπεινός άνθρωπος και δεν τού αρέσει η Δημοσιότητα.
6.
– Κύριοι δικαστές, ξέρω ποιος είναι ο εγκέφαλος τού «Noor One».
– Ποιος;
– ΑΥΤΟΣ. One-μηδέν.
7.
– Τα ’μαθες; Στα αμπάρια τού «Noor One» βρέθηκαν δύο τόνοι δικαιοσύνη.
– «Ηρωΐνη» θες να πεις.
– Πες το κι έτσι…
8.
– Κατηγορούμενε,
γιατί σκότωσες τον μάρτυρα που ήταν έτοιμος να μάς αποκαλύψει
ποιος είναι ο εγκέφαλος τού «Noor One»;
– Κύριε πρόεδρε, ήταν σποϊλεράς.
Τα ίδια έκανε και με το «G.N.T.M.» στο Twitter·
χωρίς να τού το ζητήσουμε,
μάς έλεγε ποιο κορίτσι αποχωρεί από το παιχνίδι και μάς κατέστρεφε την αγωνία.
– ΑΘΩΟΣ.
9.
– Να σε ρωτήσω, ρε φίλε…
Οι δικαστές που ζήτησαν εξαίρεση από το «Noor One»,
κατάγονται από γαλακτοκομική οικογένεια;
– Γιατί το λες αυτό;
– Διότι όλοι φέρονται λες και η υπόθεση κάνει «cheese».
10.
– Γιατί ο εγκέφαλος τού ναρκοπλοίου πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του;
– Επειδή δεν άντεχε την κρεβατοnoornoorα της.
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
Black Friday: Την προσοχή των online καταναλωτών εφιστά η Kaspersky
~ ~
This is the best remastered version of this song. The 1998 Yellow Submarine album sounds better and was remastered better than the 2009 albums. BTW, it’s astonishing when one considers that McCartney could write such a gem at the tender age of 24. When the BeaTles broke up, the four of them were still in their twenties. That’s also astonishing considering the amount & quality of songs they wrote. So much about these guys was & remains, well, yes, again : astonishing.
Robert Gosselin Πριν από 8 μήνες (τροποποιήθηκε)
https://www.youtube.com/watch?v=3nZ3QIKOMlk
G&MM Πριν από 2 μήνες
Paul McCartney won a grammy for vocal performance for this song.
Θεοσκότεινο πέλαγο και αφέγγαρη νύχτα – ακοσμία, ό κόσμος, προσώρας, έ;!
αιώνες ανήμεροι ταξιδεύουν στην πλώρη μας – ποιός δέν ορά καί δέν ακροάται;
αιώνες αλύτρωτοι αντηχούν στην ψυχή μας – αυτό είναι Ιστορία!
– Λοιπόν;
– Τίι… «λοιπόν»!…
Έχει σημάνει ώρα ελληνική, πάλι
νά:
Γιούργια,
γιά τήν ανατροπή τού ιδεολογικού ταβλά
μέ τά κολοσσιαία εβραιομασόνικα ψεύδη(Δυτικά, έ;!)
τής καλοοργανωμένης μισοθεΐας/μισανθρωπίας/μισελληνισμού,
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό
Μανίλα, Πεκίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο…
μέ τή βοήθεια τού Χορηγού τής ανάσας μας,
αυτής τής άνασσας τής ύπαρξης καί ζωής μας, πού
άν τήν χάσουμε ένα λεπτό, χαθήκαμε…
καιρός νά πούμε γιά πρώτη φορά «Ευχαριστώ»,
Ελένη!…
είναι κρίμα καί συμβαίνει συχνά
ν’ αγνοούμε οί πολλοί τούς πιό σημαντικούς ανθρώπους τού τόπου μας,
όπως τόν έξοχο Ιεροψάλτη Θεόδωρο Βασιλικό πού σολάρει από πάνω, στόν «Ραψωδό»,
τό έργο τής ζωής τού οποίου είναι απίστευτο,
νά: https://analogion.com/forum/index.php?threads/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D.17231/
Από τήν «αγωνία αυτού τού τόπου γιά ζωή»:
«Πάρε με, τώρα…»
Ό Χρήστος Μποκόρος, στό πιό πάνω βίντεο(στό «Πάρε με, τώρα…»),
από τό 43:02 καί εξής:
«…επίσης θέλω νά σάς πώ αυτό τό πολύ σημαντικό.
Τό 1925 πού εκτέθηκε πρώτη φορά τό «Μαύρο Τετράγωνο»,
εκτέθηκε στή Μόσχα σέ μία αίθουσα, δύο τοίχοι ήτανε*,
τά έργα ήταν άναρχα βαλμένα στούς τοίχους,
τήν έκθεση τήν είχε ονομάσει Σουπρεματίσμους,
από τό σουπρέμους, τό υπέροχο, τό υπερβατικό τό πέραν,
σουπρεματίσμους, λοιπόν, τά έργα όλα στούς τοίχους καί
τό «Μαύρο Τετράγωνο» στή γωνία, ψηλά·
πάνω, στό ταβάνι, κολλημένο. Γιατί;
Ρώτησα κάποτε ένα Μολδαβό,
τόν Νικόλα πού είχα καί μέ βοηθούσε όταν έμενα στόν Λυκαβηττό,
«ρε Νικόλα τί είναι ψηλά στή γωνία, εκεί;»
«Ά», μού ‘πε, «εκεί είναι ένα σπουδαίο μέρος, κράσνιι γκαλόκ τό λέμε, κόκκινη γωνία»·
«γιατί», λέω «κόκκινη γωνία;»
«Εκεί», λέει, «βάζουμε ό,τι σπουδαίο έχουμε στό σπίτι»., Ελένη.
«Δηλαδή, σάν τί;»
«Νά», λέει, «άν έχεις κανένα παράσημο τού παππού σου, άν έχεις κανένα πρίμ πού πήρες,
άμα έχεις κανα κειμήλιο τού παππού, κάτι, εκεί τό βάζουμε».
«Ά», λέω, «είναι κάτι σάν εικονοστάσι».
«Όχι εικοναστάσι», λέει, «δέν είμαστε χριστιανοί εμείς».
Τό μέρος είναι ίδιο,
τά λόγια αλλάζουνε,
η ουσία παραμένει,
Τό «Μαύρο Τετράγωνο» είναι τό ορθογωνισμένο κενό τής αγνωσίας τού Θεού,
αλλά εκεί στή θέση του είναι· στό ύψος τού εικονοστασιού.
*
βλέπε τήν τελευταία φωτογραφία, ΕΔΩ
FONTANA POLICE DEPARTMENT
75άρησε
ό κυρ αλητάμπουρας τής καρδιάς μας,
Rod Stewart:
I Don’t Want To Talk About It
https://www.youtube.com/watch?v=MjxL3U2mCyg
Sailling
https://www.youtube.com/watch?v=FOt3oQ_k008
First Cut Is The Deepest
Γύρνα πίσω ξανά στήν πατρίδα,
δέν έχει τέλος η πείνα κι η δίψα
δέν έχει τέλος η ξενιτιά.
Γύρνα στ’ αλέτρι σου
καί στό πηγάδι,
στόν αργαλειό, στόν ελαιώνα.
Γύρνα πίσω ξανά στήν πατρίδα,
σέ ποιό ποτάμι θά πλύνω τά χέρια μου
σέ ποιό πιθάρι θά βάλω τό λάδι
ποιό σκυλί θά γνωρίσει τά χνάρια μου
ποιό φιλί θά ξυπνήσει τήν μνήμη;
Σύντροφοι α΄ εποχής – 1983
Άλμπουμ: Σειρήνες
Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Όχι, η πρόσοψη τού Ναού δέν κατακλύζονταν από δεκάδες στεφάνια…
Αριστερά τής εισόδου τού Ι. Ν. Αγίου Θωμά Αμπελοκήπων (Γουδή)
υπήρχε μόνον ένα, πού παραστέκονταν στό καπάκι τού φέρετρου πού στέκονταν όρθιο, ακουμπημένο στόν τοίχο, δίπλα του· πλησίασα.
Στά αριστερά η κορδέλα έγραφε:
ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ &
ΑΚΑΜΑΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ
& ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΠΑ
στά δεξιά η κορδέλα έγραφε:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΕΛΙΑΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΕΝ
Δεξιά τής εισόδου τού Ι. Ν., τώρα,
υπήρχε η περίκλειστη εγωπαθής ατομικότης σέ σχήμα στεφανιού γιά κηδεία
καί έλεγε μέ τουπέ είς τό ένα τών πέτων της:
ΑΝΤΩΝΗΣ
Κ. ΣΑΜΑΡΑΣ
ομοίως καί είς τό άλλο πέτο μέ τό ίδιο τουπέ:
ΑΝΤΩΝΗΣ
Κ. ΣΑΜΑΡΑΣ
Μέ τό δεύτερο στεφάνι, απόντος τρίτου, δεξιά τής εισόδου τού Ι. Ν.,
ΘΕΡΜΑ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ εξέφραζαν
τά Μέλη τού Δ. Σ. καί ό Πρόεδρος τής Εστίας Νέας Σμύρνης.
ΥΓ
Ναί,
ήταν καί ο Γιώργος Καραμπελιάς στό ξόδι τού παπα-Γιώργη,
τήν ευχή του νά ‘χουμε.
Σημ:
μακριά από μένα τά ορθογραφικά λάθη σ’ αυτή τήν ανάρτηση.
ANONYMOUS 24 Μαρτίου 2012 σε 19:59- Απάντηση
s-spinos:
a.v. επίτρεψέ μου να προσθέσω το ποίημα ενός ακόμη ποιητού
που αξίζει να διαβαστεί.
Νικηφόρος Βρετάκος
Τ΄ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ (Μεγαλυνάρι)
Τ’ όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ’ όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ’ όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ’ όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ’ όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ’ όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ’ όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ’ όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την ‘άνοιξη πίσω τους
Τ’ όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ’ όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ’ όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ’ όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ’ όνομά σου : ένας ψίθυρος απ’ αστέρι σε αστέρι
Τ’ όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ’ όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ’ όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ’ όνομά σου : ροδόφυλλο σ’ ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ’ όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ’ όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ’ όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ’ όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε
Τ’ όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ’ όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.
Έχει δε μελοποιηθεί από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου και είναι
καταπληκτική μελωδία!.
Νά:
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ ΤΕΡΨΙΧΟΡΗΣ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ ( FULL ALBUM) – 1971
Καλλιτεχνική ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ – Σολίστ Δανάη Μπαραμπούτη – Γιάννης Μπογδάνος
Σόλο σαντούρι: Τ. Διακογιώργης Σόλο Μπουζούκι :Στέλιος Ζαφειρίου
Διεύθυνσις :Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
ΠΛΕΥΡΑ Α’
Στίχοι: Πάνου Παναγιωτούνη – Τερψ. Παπαστεφάνου
1.ΕΙΣΑΓΩΓΗ – Γιάννης Μπογδάνος
2.Η ΜΕΡΑ ΚΙ’ Η ΝΥΧΤΑ ΚΛΑΙΝΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΝΤΕΣ – Χορωδία 1:58
3.ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ – Δανάη Μπαραμπούτη 4:47
4.Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ – Χορωδία 7:36
5.ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΝΤΑΠΙΕΣ – Χορωδία 10:32
6.ΠΟΤΕ ΑΧ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΑΝΗ – Γιάννης Μπογδάνος 12:55
7.ΜΙΚΡΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ – Χορωδία 14:41
8.ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΟΡΓΗ – Χορωδία 16:46
ΠΛΕΥΡΑ Β’
Στίχοι : Νικηφόρου Βρεττάκου
9.ΜΙΑ ΜΥΓΔΑΛΙΑ – Δανάη Μπαραμπούτη & Χορωδία 19:06
10.ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΟΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΙΣ – Δανάη Μπαραμπούτη & Χορωδία 21:32
11.ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ – Ορχήστρα 24:21
12.ΘΑ ΧΤΙΣΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ – Δανάη Μπαραμπούτη & Χορωδία 26:57
13.Τ’ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ – Δανάη Μπαραμπούτη & Χορωδία 29:05
14.ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ – Ορχήστρα 33:11
despoina1951
Σύγκλητος ΑΠΘ: «Χρειάζεται τεκμηριωμένη τοποθέτηση για το θέμα των αρχαιοτήτων στον υπό κατασκευή σταθμό του μετρό»
Υαλικά, τζάμια, πιάτα, πορσελάνες… σπάνε.
Κάβοι, σχοινιά, συρματόσχοινα, αλυσίδες/καδένες, ιμάντες… κόβονται.
Νεκρώσιμα Ἰδιόμελα ἐκτὸς Τυπικοῦ,
Ἰωάννου Μοναχοῦ, τοῦ Δαμασκηνοῦ,
είς Πρωτότυπον καί μέ Ἀπόδοσιν:
Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος!
Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν!
Πρὸς τοὺς Ἀγγέλους τὰ ὄμματα ῥέπουσα, ἄπρακτα καθικετεύει·
πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τὰς χεῖρας ἐκτείνουσα, οὐκ ἔχει τὸν βοηθοῦντα. Διό,
ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
ἐννοήσαντες ἡμῶν τὸ βραχὺ τῆς ζωῆς,
τῷ μεταστάντι τὴν ἀνάπαυσιν, παρά Χριστοῦ αἰτησώμεθα,
καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀλίμονο πόσο ἀγώνα ἔχει ἡ ψυχὴ ὅταν παλεύει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα,
πόσα δάκρυα χύνει τότε καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς νὰ τὴν ἐλεήσει.
Βλέπει πρὸς τοὺς Ἀγγέλους, χωρὶς ὅμως ἀνταπόκριση.
Πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τείνει τὰ χέρια χωρὶς νὰ τὴν βοηθήσει κάποιος. Γι᾿ αὐτὸ
ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ
ἀφοῦ κατανοήσουμε τὸ μικρὸ διάστημα τῆς ζωῆς μας,
ἂς παρακαλέσουμε τὸν Χριστὸ νὰ χαρίσει ἀνάπαυση στὴν ψυχὴ τοῦ μεταστάντος
καὶ στὶς ψυχές μας τὸ μεγάλο Του ἔλεος.
~~
Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;
Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία;
Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος;
Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καὶ ὁ θόρυβος;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά. Ἀλλὰ
δεῦτε βοήσωμεν τῷ ἀθανάτῳ Βασιλεῖ·
Κύριε, τῶν αἰωνίων σου ἀγαθῶν ἀξίωσον, τὸν μεταστάντα ἐξ ἡμῶν,
ἀναπαύων αὐτὸν ἐν τῇ ἀγήρῳ μακαριότητι.
Ποῦ εἶναι πλέον ἡ προσπάθεια γιὰ τὰ ὑλικά;
Ποῦ εἶναι πιὰ οἱ ἰδέες γιὰ τὰ πρόσκαιρα;
Ποῦ εἶναι ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος;
Ποῦ εἶναι τῶν ὑπηρετῶν τὸ πλῆθος καὶ ὁ θόρυβος;
Ὅλα σκόνη, ὅλα τέφρα, ὅλα σκιά. Ἀλλὰ
ἐλᾶτε νὰ φωνάξουμε στὸν ἀθάνατο Βασιλέα·
Κύριε, ἀξίωσε τῶν αἰωνίων σου ἀγαθῶν τὸν ποὺ ἔφυγε ἀπὸ ἀνάμεσά μας,
πρὸς τὴν ἀγέραστη εὐτυχία.
(πού, τό «ἀναπαύων» καί ποιά “ευτυχία”*, τώρα!… γι’ αυτό,
άς είναι, λέω σσ:)
αναπαύοντάς τον στήν αγέραστη μακαριότητα.
~~
Κατ᾿ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν, πλαστουργήσας κατ᾿ ἀρχὰς τὸν ἄνθρωπον,
ἐν Παραδείσῳ τέθεικας, κατάρχειν σου τῶν κτισμάτων·
φθόνῳ δὲ διαβόλου ἀπατηθείς,
τῆς βρώσεως μετέσχε, τῶν ἐντολῶν σου παραβάτης γεγονώς· διὸ
πάλιν εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη, κατεδίκασας ἐπιστρέφειν, Κύριε,
καὶ αἰτεῖσθαι τὴν ἀνάπαυσιν.
Ἀφοῦ ἀρχικὰ ἔπλασες τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὴν εἰκόνα σου καὶ πρὸς ὁμοίωσή Σου,
τὸν ἔθεσες στὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ ἄρχει στὰ κτίσματά Σου.
Ὅμως ἐπειδὴ ἐξαπατήθηκε ἐξ αἰτίας τοῦ φθόνου ἀπὸ τὸν διάβολο,
ἔφαγε (τὸν καρπό), κι ἔτσι ἔγινε παραβάτης τῶν ἐντολῶν σου. Γι᾿ αὐτὸ
πάλι στὴν γῆ ἀπ᾿ ὅπου προῆλθε (ἡ ὕλη του), ἀναγκαστικὰ ἐπιστρέφει, Κύριε,
ζητώντας σου τὴν ἀνάπαυση.
σσ
« κατεδίκασας» ➞ «ἀναγκαστικὰ»…
άς σταθεί κανείς στό σημείο μέ τό χέρι στήν καρδιά…
κι ό μισαλλόδοξος, στόν προορισμό του…
αποσπάσματα, από: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/prayers/funeral_translation.htm
*
Τού χούμ ίτ μέϊ κονσέρν!
«Η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά ζώα» Διονύσης Σαββόπουλος βέβαια!
Ακολουθεί τεκμηρίωσις΄
παράκληση:
άς μήν πάει χαμένη αυτή τήν φορά!
Διότι βέβαια η ευτυχία, δηλαδή η τύχη εύ, η καλή να πούμε, είναι του ζώου. Διότι τι θέλει το ζώον κύριέ μου, σας ρωτώ, τι θέλει; Έ, νά, εκειό του τό ρημάδι τό σύννεφο νά βρέξει θέλει, τί θέλει!
Νά βρέξει τό σύννεφο, νά ψηλώσει τό χορτάρι, νά γεμίσει καί η λακκούβα μέ νερό. Έτσι, καί θά φάει καί θά πιεί΄ τύχη καλή, εύ, ευτυχία!
Άν τό σύννεφο πεισμώσει καί δέν βρέξει, τό χορτάρι θά ξεραθεί, η λακκούβα θά στεγνώσει, τό ζώο θα ψοφήσει, τύχη κακή, δύστηνος, δυστυχία!
Άντε νά δούμε πόσες φορές ακόμα θά χρειαστεί νά τό ξαναπούμε:
(στού κουφού τήν πόρτα, πάρε τήν πόρτα καί φύγε, μέν, τί νά κάνω όμως΄
αυτοθυσιαστικός κατά παράδοσιν γάρ…)
η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά
ζ ώ α,
καθώς,
γιά τόν άνθρωπο,
ισχύει τό άσεμνον:
νά κι άν βρέξει,
νά κι άν δέν βρέξει!
Η δεξαμενή νά είναι καλά΄
η δεξαμενή όμως θέλει άνθρωπο΄
ούτε παιδί,
ούτε γυναίκα!
-Κανένα δούλο, μήπως;
-Μμμ…
δέν λέω΄
παραφράζοντας τόν Μάρξ,
μ΄ έναν δούλο μπορεί νά συνεννοηθεί κανείς΄
μέ “γυναίκα”, ποιός άνθρωπος τά κατάφερε!
(προσοχή πού μπαίνουν τά εισαγωγικά, έ; όλα έχουν τήν σημασία τους!)
απόσπασμα από: https://www.anixneuseis.gr/?p=124234#comment-415881
This exemplifies medicine. It comes in many forms.
A beautiful video. Thank you, and bless you both… Merry Christmas. 🙂
Travis Ikkanda
Πριν από 6 ημέρες
Η εθνοκάθαρση του Χριστιανικού πληθυσμού της Παλαιστίνης
«…της γενέτειρας πόλης του και φροντίζει…»
«ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας,
μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε·
τὸ γὰρ ῞Αγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν.»
από τό κατά Λουκάν, Ευαγγέλιο κεφ. ιβ΄(12), εδ. 11-12,
τώρα, παντού, «η κατάθεσή μου, νά θυμάμαι τί είπα στήν κατάθεσή μου»,
από τό ΙΙ, πού ακολουθεί,
σάν νά μήν διδαχτήκαμε τίποτα…
~~
Μιά πρώτη γεύση, 19:47:
Μαρία Φαραντούρη – ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Meidad Halevi
https://www.youtube.com/watch?v=aUvPf-_ohFA
από:
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ
Ι – Καθώς τό παιδί
ΙΙ – Μακριά, πολύ μακριά
III – Χρόνος παραμορφώθηκε *
~~
Ι
Καθώς το παιδί, που σημαδεύεται απ’ την πρώτη γνώση της μοναξιάς,
ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου
και θα `χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου,
σα θα μ’ αφήσουνε να βγω από δω.
Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού,
στα ισοπεδωμένα τοπία,
στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη,
στις σπαταλημένες ματιές,
να βρω ξανά το πρόσωπό σου, την καρδιά μου γυρεύοντας
και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα,
που ήταν κάποτε δική μας,
που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει
μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων
των νεκρών εικόνων
όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια
της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν πόσον καιρό;
Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα,
τις σεληνιακές σου διαλείψεις,
τ’ αστρικά σου πηδήματα.
Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,
την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου,
μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο,
μες στην καρδιά της πόλης που ήταν κάποτε δική μου
και τώρα την διαγουμίζουνε τα τανκς;
Εφτάπυλο το χάος,
στεγανό πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα.
Οι φωνέςτων ανιάτων κοπάζουν κάθε αράδυ στις πεντέμισι.
Οι σειρήνες λεηλατούν κάθε βράδυ τη σιωπή.
Οι κοιμισμένοι κάθε βράδυ ανεξιχνίαστοι νεκροί.
Και πάλι, πάντα πού είναι τα χέρια σου;
Η φωνή σου πού;
Θ’ αντέξουν και απόψε τα τοιχώματα; Ή θα χιμήξει το σκοτάδι;
Πώς να μετρήσω;
Καθώς η πρώτη γνώση της μοναξιάς
που σημαδεύει έφηβο κιόλας το παιδί
η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου
άνοιξε από παντού ξετρελαμένα στόματα
η ασχήμια, που ενεδρεύει να με κατααροχθίσει,
ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει,
μ’ αφύσικα τινάγματα
η μελλοθάνατη ειμ’ εγώ
Και γύρω μου παντού,
καταμεσίς
κατάστηθα,
στο χάος, στην καρδιά μου,
αιμόσυρτες οι τροχιές
από την αθωότητα στο φόνο,
κι απ’ το φόνο στην τύψη,
στο μοιρολόι κι από κει στον άλλο φόνο.
Να σου τραγουδήσω;
Μα κι η φωνή μου, π’ αγαπούσες, μαχαιρωμένη.
Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια
τα μαλλιά μου, π’ αγαπούσες,
τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα
κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πια.
Τετράγωνα κομμάτια σκοταδιού πίσω απ’ τα σίδερα.
Η ρωμιοσύνη προδομένη, προδοσιά μαχαίρι στην καρδιά.
Το πληγωμένο φως μετά τις δέκα,
οι θόρυβοι ανεξήγητοι, οι ανάσες.
Η δίχως νόημα θυσία,
η πολιορκία,
η απουσία
το τσιγάρο του φρουρού.
Και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα
«Πώς άλλαξε αυτό το παιδί, θα λένε οι άλλοι,
κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα
ζητώντας να τους μιλήσω για ήρωες
κοιμώντας, οι άλλοι, τις δαιδαλικές νύχτες,
που θα ουρλιάζει από παντού η προδοσία,
σκεπάζοντας τα τανκς, τα αεροπλάνα,
το φόβο,
το βήμα του φρουρού,
τις νύχτες χωρίς εσένα
που θα ουρλιάζει η προδοσία από παντού
που θα ουρλιάζουνε τα συντρίμμια της καρδιάς μου,
τα συντρίμμια σαν τα παιδιά της Ζηνοβίας,
απ’ τα πέρατα της γης και της απόγνωσης.
Γιατί και σένα θα σ’ έχω χάσει
στο κινούμενο σκοτάδι
όπως κι εμένα,
όπως και τον αγώνα,
που θα `ταν δύσκολος, αλλά ωραίος
κι ήρθε να γίνει σαπισμένο σταφύλι,
Χωρίς εσένα, πώς;
Σαν την πρώτη μοναξιά,
που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί
το σώμα μου θα διαλυθεί
τα κύτταρά μου ένα προς ένα θ’ αποσυνδεθούν,
πάνω σε τούτο το κρεβάτι του Προκρούστη, τον καιρό,
το σώμα μου ηλιακή κηλίδα, θα εκραγεί,
γράφοντας τ’ όνομά σου σ’ όλους τους ουρανούς,
τα κύτταρά μου, ένα προς ένα θα κινήσουν να μπολιάσουν τους ανθρώπους
με την ηλικία της οδύνης,
με το μαβί καπνό του δειλινού πίσω από τα σίδερα.
Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους,
κι όταν θα `ρθει η υπάλληλος για καταμέτρηση
«δραπέτευσε», θα πουν οι άλλοι,
παρεξηγώντας τον θάνατό μου.
Και μόνο εσύ θα ξέρεις
μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου,
το θολό παράπονο του σκυλιού έξω από τη φυλακή,
τις κραυγές των παιδιών πάνω στην ταράτσα
την απόγνωση του κινέζικου πορτρέτου,
τα ελληνικά αινίγματα
τι είν’ αυτό που ανεσαίνει με τα πόδια, και το κατεβάζουνε με κουσέρτα
και μόνο εσύ θα ξέρεις πώς,
πού χάθηκε το κορμί μου,
τι έγιν’ η φωνή μου,
τι η αγρύπνια μου,
τι ήχους έχει ο φόβος
κι η απόγνωση τι πρόσωπα.
«Θεέ μου και τι να γίνηκαν του κόσμου οι αντρειωμένοι;»
Μονάχα εσύ θα ξέρεις
εγώ θα μιλώ τούτη τη γλώσσα.
ΙΙ
Μακριά, πολύ μακριά,
ακούγεται η ζωή,
ψηλά πολύ ψηλά λάμπουν τα φώτα
ίσως τα φώτα, που μας έκλεψαν
της πολιτείας που μας έκλεψαν
κι η θύμηση απ’ το τελευταίο λιόγερμα
και τα βουνά, γύρω δικά μας.
Μακριά πολύ μακριά υπάρχεις.
Πρέπει να υπάρχεις,
Σα να μπορώ ν’ αφουγκραστώ το γέλιο σου,
ξανθό, πίσω απ’ τους λεκιασμένους τοίχους.
Κάποτε όλα θα μαθευτούνε
που θ’ αναλιώσει το παγωμένο κέντρο της μνήμης
τώρα, παντού, «η κατάθεσή μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεσή μου»
και θα ξανάρθουνε τα χρώματα
ίσως κάποτε που θ’ ανοιχτούν οι πόρτες των τάφων,
των σπιτιών, των φυλακών, των νόμων,
να λογαριάσουμε τους νεκρούς μας,
να μοιραστούμε τα καινούργια μας τραγούδια.
Κάποτε θα μάθεις κι εσύ τα υπόλοιπα
θα θυμηθείς και εσύ
μακριά, πολύ μακριά, είσαι η ζωή,
θα είσαι μακριά
τότε εγώ δε θα υπάρχω,
III
Χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που ίσως καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να `ρθει.
Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που αναδαίνω
βγαίνει τ’ όνομά σου
όταν θ’ αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου,
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ’ οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου,
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά,
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου
ίσως τότε θα `χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί,
στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ’ όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου,
ίσως τότε τα παιδιά σου,
μαζί μ’ όλα τα παιδιά,
να προλάαουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ’ το χάος.
Και πια δε θα `χει μείνει τίποτ’ από μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου,
μα θα `χω διαλυθεί σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου
θα `χω γράψει τ’ όνομά σου, που φοβόμουνα,
ως την άλλη όχθη
και το κορμί μου ίσως νεκρό
μα πάλi ακέραιο θ’ αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου
και τη λιόλουστη ζωή.
Κατάσταση Πολιορκίας – 1970
Ποίηση, Μαρίνα
Μελοποίηση, Μίκης Θεοδωράκης
*
Η “Κατάσταση Πολιορκίας” είναι μελοποίηση ποιημάτων της Ρένας Χατζηδάκη (ψευδ. “Μαρίνα”), που ήταν συγκρατούμενη του Μίκη Θεοδωράκη στις φυλακές Αβέρωφ το 1968. Η σύνθεση έγινε στο σπίτι του συνθέτη στο Βραχάτι, αμέσως μετά την προσωρινή του αποφυλάκιση την ίδια χρονιά. Χρειάστηκε λίγες μόνο ώρες για να ολοκληρωθεί, γι αυτό ο συνθέτης το αποκαλεί, “τραγούδι-ποταμός”. Αποτελείται από τρία μέρη, (1. Καθώς το παιδί, 2. Μακριά, πολύ μακριά, 3. Χρόνος παραμορφώθηκε), αν και στη δισκογραφία η τιτλοφόρηση είναι λίγο διαφορετική, αφού τα κομμάτια (tracks) προσδιορίζονται ως έξι. Στο LP που κυκλοφόρησε αρχικά, δεν υπήρχε καμία τιτλοφόρηση και το έργο παρουσιαζόταν σχεδόν ενιαίο. Στις μετέπειτα εκδόσεις σε cd, τα αυτόνομα “τραγούδια” είναι έξι. Παρακάτω θα βρείτε μικρή περίληψη από ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ενώ παρατίθενται και links από σχετικές πηγές, για μιά πληρέστερη πληροφόρηση. Ο περιορισμός των 5000 χαρακτήρων στο youtube, δεν επιτρέπει την δημοσίευση και των στίχων, αλλά θα τους βρείτε από τα link.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ποίηση: Ρένα Χατζηδάκη (“Μαρίνα”) (1943-2003)
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης, Μαρία Φαραντούρη
Ενορχήστρωση: Γιάννης Μαρκόπουλος, Εύδωρος Δημητρίου
Διεύθυνση Ορχήστρας: Εύδωρος Δημητρίου
Πρώτη κυκλοφορία: 1970 (επόμενες, 1974, 1991)
Εταιρεία: Polydor-Polygram (LP: 1184357, CD: 511056-2)
1. Εισαγωγή (Ορχήστρα) 0:00
2. Καθώς το παιδί που σημαδεύεται 3:06
3. Πώς άλλαξε αυτό το παιδί 12:17
4. Σαν την πρώτη μοναξιά 15:23
5. Μακριά, πολύ μακριά 19:41
6. Ο Χρόνος παραμορφώθηκε 23:36
“…Η Μαρίνα έμεινε στο διάδρομο μπροστά στο κελί αρ. 1 . Μαζί με μιαν άλλη κοπέλα που φορούσε παντελόνια. Όταν με ξαναπήγαν πλάι στο παλιό κελί, η Μαρίνα είχε μεταφερθεί στο κελί των γυναικών. Όταν έκανα τη μεγάλη απεργία πείνας, άκουγα τη φωνή της Μαρίνας που φώναζε τον φρουρό να με προσέχει… Η Μαρίνα έγραψε ένα ανυπέρβλητο σε ομορφιά, δύναμη και αλήθεια ποίημα. Κάθε λέξη, εικόνα, νόημα, μπήγονταν στη σάρκα μου. Με πονούσαν. Με ανακούφιζαν. Με λύτρωναν. Ήταν η φωνή μας. Ήταν τα ίδια μου τα λόγια –οι ελπίδες- που έγιναν “σαπισμένα σταφύλια”. Ήταν η οργή. Η πίκρα. Κι όμως ήταν η δύναμή μας. Έλαβα αρχικά το πρώτο μέρος. Συνέθεσα δίχως ανάσα τη μουσική. Αργότερα στο Βραχάτι μου ΄στειλαν το δεύτερο και το τρίτο μέρος. Σαν μουσική φόρμα είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω το δρόμο που άνοιξα με τα ΕΠΙΦΑΝΙΑ-ΑΒΕΡΩΦ. Ήταν ένα καινούριο “τραγούδι-ποταμός” σε τρία μέρη….Το ποίημα αυτό, που είχε πρώτα τον τίτλο Γ.Φ.Α.(Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ), γράφτηκε το Φλεβάρη του 1968 ανάμεσα στους δύο νόμους περί «αμνηστίας»….”
(πηγή: http://www.mikistheodorakis.gr)
Πρόσθετες πληροφορίες για το έργο:
a. http://www.mikistheodorakis.gr/el/mus…
b. http://www.kathimerini.gr/466715/arti…
c. http://www.tovima.gr/culture/article/…
Στίχοι:
a. http://www.antiwarsongs.org/canzone.p…
b. http://www.stixoi.info/stixoi.php?inf…
jimmakos61
νά:
«Αυτή η έλλειψη ιδεολογίας με την έννοια του way of life (τρόπου ζωής),
ρευστοποιεί ακόμη περισσότερο την ελληνική κοινωνία.» – γι’ αυτό καί μάς επιβάλλεται: «Ελληνικό νά μήν είναι καί νά μήν είναι Ορθόδοξο, τ’ άλλα όλα γιά μάς δουλεύουν», έ;!
«Υπάρχουν δύο τομείς στους οποίους η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρα στον κόσμο.»
– Ό,τι ακριβώς μάς απαγορεύεται.
Σάν κερνάει από δίπλα* η
Ελένη Π.
όχι μόνο Κώστα Τριπολίτη καί Θάνο Μικρούτσικο:
όνειρα ξένα,
ράκη αλλότρια,
ζητωκραυγάσαμε,
τρομάρα μας,
νά:
https://www.greeklyrics.gr/stixoi?view=single&tpl_view=lyric&id=11515
*
«Ὑποχρέωσή μας νά μάθουμε πρῶτα καί νά ξαναμαθαίνουμε συνέχεια ἀπό τίς ρίζες μας,
γιά νά διατηροῦμε τήν γνώση ἀπό τίς παραδόσεις μας.
Αὐτός εἶναι ὁ πλοῦτος μας πού δέν στερεύει ἄν τόν δίνουμε,
εἶναι χρέος μας νά καταφέρουμε νά τόν μεταδώσουμε.»
– Μανίλα, Πεκίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο…, έ;! Γιούργια…, μέ τή βοήθεια τού Θεού!
Ρήγα Φεραίε σέ σέ κράζω.
Από τήν Αυστραλία στόν Καναδά
κι από τή Γερμανία στήν Τασκένδη,
σέ φυλακές, σέ βουνά καί σέ νησιά,
διασκορπισμένοι οί Έλληνες.
Διονύσιε Σολωμέ σέ σέ κράζω.
Κρατούμενοι καί κρατούντες,
δέροντες καί δερόμενοι,
διατάσσοντες καί διατασσόμενοι,
τρομοκρατούντες καί τρομοκρατούμενοι,
κατέχοντες καί κατεχόμενοι,
διηρημένοι οί Έλληνες.
Αντρέα Κάλβε σέ σέ κράζω.
Λαμπερότατος ό ήλιος απορεί,
απορούν τά βουνά καί τά έλατα,
οί ακρογιαλιές καί τ’ αηδόνια,
λίκνο ομορφιάς καί μέτρου η πατρίς μου,
σήμερα τόπος θανάτου.
Κωστή Παλαμά σέ σέ κράζω.
Ποτέ άλλοτε τόσο φώς δέν έγινε σκότος,
τόση ανδρεία φόβος,
τόση αδυναμία η δύναμη,
τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές,
πατρίς τού Διγενή καί τού Διάκου η πατρίς μου,
σήμερα χώρα υποτελών.
Νίκο Καζαντζάκη σέ σέ κράζω.
Κι όμως άν λησμονούν οί θνητοί
πού μιλούν ακόμα τή γλώσσα τού Ανδρούτσου,
η μνήμη κατοικεί πίσω από τά σίδερα καί τίς σκοπιές,
η μνήμη κατοικεί μέσα στά ληθάρια,
φωλιάζει στά κίτρινα φύλα
πού σκεπάζουν τό κορμί σου Ελλάδα.
Άγγελε Σικελιανέ σέ σέ κράζω.
Η ψυχή τής πατρίδας μου είσ’ εσύ πολύμορφο ποτάμι,
τυφλό από τό αίμα, κουφό από τό βόγκο,
ανήμπορο από τό μέγα μίσος καί τή μεγάλη αγάπη,
πού εξίσου εξουσιάζουν τήν ψυχή σου.
Η ψυχή τής πατρίδας μου είναι
δυό χειροπέδες σφιγμένες σέ δυό ποτάμια,
δυό βουνά δεμένα μέ σκοινιά
στόν πάγκο τής ταράτσας,
ό Αργίτικος κάμπος φουσκωμένος από τό μαστίγιο
καί ο Όλυμπος κρεμασμένος πισθάγκωνα
από τό κατάρτι τού αεροπλανοφόρου γιά νά ομολογήσει.
Η ψυχή τής πατρίδας μου είναι αυτός ο σπόρος
π’ άπλωσε ρίζες πάνω στό βράχο.
Είσ’ εσύ μάνα, γυναίκα, κόρη,
πού αγναντεύεις τή θάλασσα καί τά βουνά
καί κρυφοβάφεις μ’ αίμα
τά κόκκινα αυγά τής Αναστάσεως
πού εγκυμονούν οί καιροί καί οί άντρες.
Άμποτες νά ‘ρθει στή δύστυχη χώρα μου,
Πάσχα Ελλήνων.
Άγνωστε Ποιητή σέ σέ κράζω.
Στον Άγνωστο Ποιητή – 1969
Ποίηση, μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Πολλά χρόνια ενώπιόν του “Σωσώ”, η «Σοφία»
κι ό Μητροπολίτης έχει γράψει 100 βιβλία γιά πολύ σοβαρά θέματα·
Εγώ αυτά δέν τά ‘ξερα, από κείνον τά ‘μαθα…
Θά μού πείτε «κάτι είναι κι αυτό»;
Αφορμής δοθείσης,
δρόμος…:
https://www.youtube.com/watch?v=6rHesCmfLio
https://www.youtube.com/results?search_query=serpico
Ένας Πρόεδρος, μά τί Πρόεδρος,
ένας Ύπατος Πρόεδρος(σκορπάει σέ συντρίμια τίς γνωστές προεδράρες, λέμε!…),
τόν ήθελε πάντα τόν Χωριάτη του,
έτσι δέν είναι;
νά πεθάνει ό θάνατος: