Στην εποχή μας βλέπουμε τον κόσμο να είναι «ενωμένος» ή καλύτερα δικτυωμένος μέσα από συγκεντρωτικά μέσα ενημέρωσης, με τα οποία παράγεται από κάποιους αυτό που θα γίνει γνωστό ως επίσημη «αλήθεια» και στη συνέχεια θα διανεμηθεί σχεδόν αμέσως, σε όλο τον κόσμο. Οι μάζες, που έχουν μάθει να ζητούν απόλυτες «αλήθειες» που θα ρυθμίζουν την ζωή τους, ώστε αυτοί να μην πολυκουράζουν το μυαλό τους, διαδίδουν αμέσως αυτή την «αλήθεια» όπως την μεταδίδουν τα «επίσημα» μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων να δημιουργεί τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τα γεγονότα. Ο κόσμος θα αντιληφθεί τα γεγονότα έτσι όπως περιγράφονται και μεταδίδονται από αυτή την κεντρική πηγή. Σε ένα τέτοιο κλίμα, εάν κάποιος αντιληφθεί την πραγματικότητα διαφορετικά και συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν λάθη στην «επίσημη» αλήθεια, θα μπει στο περιθώριο, θα του κολλήσουν μια ταμπέλα, θα χάσει φίλους ή και εργασία, θα αισθανθεί άσχημα και ίσως στο τέλος κάτω από το βάρος μιας αυξανόμενης πίεσης, να αναθεωρήσει την στάση του γιατί αυτή «δεν τον ωφελεί».
Ο όχλος θέλει ένα σύντομο και εύπεπτο κατάλογο «καλών/κακών». Και αυτήν την ανάγκη του σήμερα την καλύπτουν κυρίως τα media. Τα media είναι εκεί για να του πουν ποιοι δικτάτορες είναι καλοί και ποιοι κακοί. Ποια βία είναι καλή και ποια κακή. Ποια προϊόντα είναι καλά και ποια κακά. Ποια γνώμη είναι κακή και ποια κακή. Ποιο πρόσωπο είναι καλό και ποιο κακό. Θα του πουν πως το να είσαι «προοδευτικός» είναι καλό, ενώ το να μην είσαι είναι κακό. Και το κυριότερο: πως το να φρονείς διαφορετικά από τους πολλούς είναι εξάπαντος «κακό». Εσύ βεβαίως, δεν θέλεις να είσαι με τους «κακούς». Στην τελική, ποιος δεν θέλει να είναι «καλός»; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μικρόκοσμους, επικεντρώνονται γύρω από την οικογένεια και τους φίλους και την τοπική κοινωνία και δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από αυτό. Νιώθουν καλύτερα όταν πηγαίνουν με το ρεύμα. Νιώθουν μια ασφάλεια όταν έχουν ζωή που είναι ενταγμένη στα κοινωνικά απόλυτα.
Το φαινόμενο Crowdism
Το Crowdism, προέρχεται από την λέξη πλήθος (crowd). Τα άτομα που ασπάζονται το Crowdism ζητούν να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των πράξεών τους και να ενταχθούν σε πολυπληθείς απρόσωπες ομάδες ως ένα είδος αλληλοβοηθητικής κοινωνίας που θα επιτίθεται σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Αυτό δημιουργεί ένα μυαλό «κυψέλης» που μεγαλώνει και φουσκώνει όπως μια χιονοστιβάδα και σύντομα δημιουργεί ένα μονολιθικό, παρανοϊκό ουτοπικό groupthink. Αν κάποιο από τα μέλη του πλήθους αρχίζει να ξεχωρίζει ή να αμφιβάλει για τις δραστηριότητες ή τις προθέσεις του πλήθους, το πλήθος κατακερματίζεται και χάνει την δύναμή του. Αυτό που κάνει τα πλήθη ισχυρά είναι η ανικανότητα των μελών τους να επικρίνουν ή να προτείνουν κάποιον στόχο που ενώνει τους ανθρώπους, γιατί τα πλήθη είναι καλύτερα όταν έχουν έλλειψη στόχου. Χωρίς υψηλότερο όραμα ή ιδανικό, τα πλήθη εκφυλίζονται ταχέως σε επιδρομείς, αν και παθητικού χαρακτήρα. Φωνάζουν για μεγαλύτερη «ελευθερία». Θέλουν περισσότερο πλούτο. Οτιδήποτε βλέπουν, αισθάνονται ότι θα πρέπει να δοθεί στο πλήθος, όπως αναφέρει το redskywarning.
Στο Crowdism βρίσκουν καταφύγιο άτομα που νιώθουν ανίκανα να πορευθούν από μόνα τους και για αυτό βρίσκουν παρηγοριά στην ηγεσία και τη δύναμη άλλων. Θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο, αλλά φοβούνται να γίνουν αυτοί οι καθοδηγητές και έτσι κάθε άτομο μέσα στο πλήθος μεταβιβάζει την εξουσία του σε άλλους. Το πλήθος επομένως κινείται όχι με βάση κάποιες επιλογές, αλλά με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, αξιολογώντας κάθε απόφαση ως προς το τι έχουν όλοι κοινό. Ένα πλήθος αντλεί τη δυναμική του από την ανάγκη των μελών του, σε συνδυασμό με το φόβο τους για τη δική τους κρίση. Μπορεί να υποστηρίζει τις θέσεις του βίαια, αλλά επειδή ο μόνος μηχανισμός λήψης αποφάσεων είναι ένας φανατικός συμβιβασμός, κινείται παθητικά προς προβλέψιμα ψηφίσματα.
Το Crowdism βασίζεται σε ηλίθιες ιδέες που υπάρχουν και ακούγονται καλές και στο ότι όταν οι άνθρωποι βρεθούν σε πλήθη πέφτουν και προσκυνούν την κρίση των άλλων και πηγαίνουν μαζί με το κοπάδι, οδηγημένοι σε καταστροφικές και απατηλές «λύσεις». Το socializing μας κάνει χαζούς επειδή υπακούμε στο κοινωνικό πρότυπο, όχι στο πρότυπο της πραγματικότητας. Υπάρχει ένα πλήθος βιβλίων που επαινεί «τη σοφία του πλήθους» και άλλες τέτοιες κολακευτικές, πασιφιστικές και καταπραϋντικές ανοησίες. Έχουν την άποψη ότι μέσα από τις ομάδες μπορούμε να κάνουμε μια σωστή επιλογή, επειδή δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανένα άτομο.
Η λογική μας λέει ότι αυτό είναι ανοησία, γιατί αν δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιο άτομο με εξουσία όταν αυτό είναι προσωπικά υπόλογο, γιατί παίρνουμε αυτά τα αναξιόπιστα άτομα και τα βάζουμε σε μια ομάδα όπου είναι εντελώς ανυπόλογα; Γιατί τα πλήθη είναι υπεράνω λογοδοσίας.
Εντούτοις, ενώ η εξουσία του πλήθους είναι το de facto πρότυπο στη Δύση, όπως αντανακλάται στον καταναλωτισμό (οι αποφάσεις των αγορών που προέρχονται από το πλήθος), στη δημοκρατία (οι ηγέτες που προέρχονται από το πλήθος) και στη δημοτικότητα, (οι αξίες που προέρχονται από το πλήθος) τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Το πλήθος δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των ενεργειών του. Η μόνη ανησυχία του είναι να παραμείνει στην εξουσία, έτσι ώστε τα μεμονωμένα μέλη του να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανόμενη προσπάθεια να καταληφθεί πλήρως ο κόσμος από το Crowdism, ώστε να μην υπάρχουν αντίθετες φωνές.
Το Crowdism υπάρχει για έναν και μόνο λόγο και αυτός είναι για να αποφεύγονται οι συνέπειες των ενεργειών εκείνων που αποτελούν το πλήθος. Φοβούνται τυχόν υψηλότερα πρότυπα που θα τους αποκαλύψουν να είναι πιο ηλίθιοι, πιο κοντόφθαλμοι ή λιγότερο ηθικοί σε σύγκριση με άλλους. Θέλουν ένα μηδενικό πρότυπο το οποίο να προσεγγίζει το χαμηλότερο δυνατό ώστε να μην έχουν καμία πιθανότητα αποτυχίας. Η ελπίδα τους είναι να αποφευχθεί οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την πραγματικότητα ή όσους παρατηρούν την πραγματικότητα και για αυτό κάνουν διακρίσεις εναντίον εκείνων που έχουν υψηλότερη νοημοσύνη και την ίδια ώρα τους κατηγορούν ότι αυτοί κάνουν διακρίσεις εναντίων όσων «μειονεκτούν».
Οι Crowdists εργάζονται για να καταστήσουν την κοινωνία μια σειρά γραφειοκρατικών καθηκόντων και για να καταστρέψουν την οικογένεια και έτσι να απομακρύνουν τους πιο έξυπνους ανθρώπους, που απαιτούν από την ζωή περισσότερα από άρτο και θεάματα. Στην θέση τους θέλουν υπάκουους βλάκες υπηρέτες οι οποίοι θα ανακηρύσσονται οι ίδιοι ηγέτες και θα ωθήσουν αμέσως τον πολιτισμό τους σε καταστροφή.
Το πλήθος δεν έχει κανέναν αληθινό ιδεαλισμό και η μοναδική του ιδεολογία είναι αυτή του προσωπικού κέρδους. Είναι από την φύση του αντίθετο στον πολιτισμό, αφού ο πολιτισμός δημιουργεί ένα σύστημα αξιών. Οι Crowdists επιθυμούν να αντικαταστήσουν τον πολιτισμό με τον «πολυπολιτισμό», ο οποίος είναι η ιδέα μιας διευκολυντικής κοινωνίας ή μιας κοινωνίας της οποίας ο μόνος στόχος είναι να ικανοποιήσει τα μέλη της. Σε αυτό το όραμα, δεν χρειάζεται κάποιος κοινός στόχος ή ακόμα και κάποιο πρότυπο της κοινωνίας. Η κοινωνία υπάρχει για να εκπληρώνουν τα μέλη της τις προσωπικές τους ανάγκες και κάθε έλεγχος απαγορεύεται, εκτός αν παραβιάζονται βασικές αρχές του Crowdism.
Οι Crowdists υποστηρίζουν φανατικά τόσο τον διεθνισμό, ο οποίος αρνείται τον τοπικό πολιτισμό υπέρ μιας διεθνούς κουλτούρας οτιδήποτε «νέου» όσο και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία αναμιγνύει πολιτισμούς που δεν έχουν τίποτα κοινό χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Το πλήθος δεν αποτελεί ένα νέο σχεδιασμό ή μια νέα απόφαση, όπως και ο καρκίνος δεν αποτελεί έναν σχεδιασμό για έναν νέο οργανισμό. Είναι η έλλειψη απόφασης, η έλλειψη στόχου, η έλλειψη σχεδιασμού.
Η πολιτική ορθότητα, ο νέος διεθνισμός, ο πλουραλισμός / σχετικισμός, τα Ηνωμένα Έθνη («παγκόσμιος φεντεραλισμός»), η δύναμη των «δικαιωμάτων» κλπ είναι κοινωνικές πολιτικές με έναν μοναδικό στόχο: να σβήσουν οποιαδήποτε ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος δρόμος.
Οι αριστεροί αποτελούν μια εκδοχή crowdist ατόμου ή του ατόμου που αποφασίζει ότι δεν επιθυμεί καμία επίβλεψη από κοινωνικά πρότυπα και έτσι ενώνεται με άλλους σε ένα πλήθος λυντσαρίσματος (mob lynch) για να ανατρέψει τον πολιτισμό, την ιεραρχία και την ηθική.
Οι συντηρητικοί συνήθως κάνουν λάθος για τους μηδενιστές ή για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Crowdists πιστεύουν πολύ στο δικό τους θεό: στους εαυτούς τους και σε μια φανταστική εικόνα που δημιούργησαν για τους εαυτούς τους, που τους λέει ότι είναι «αλτρουιστές» και «υπέρ της ισότητας». Στην πραγματικότητα, τίποτα αυτά δεν είναι.
Όπως ένας απατεώνας που πιάνεται στα πράσα, ένας Crowdist θα αντεπιτεθεί όταν τον ελέγξεις. Θα σε κατηγορήσει αμέσως για αυτό το οποίο εκείνος κάνει. Θα σου επιτεθεί προληπτικάχρησιμοποιώντας εναντίον σου μια κατηγορία για να σε αναγκάσει να παραιτηθείς από κάθε έλεγχο.
Οι Crowdists φοβούνται μήπως ο κόσμος καταλάβει την παγίδα και πιέζουν περισσότερο να μας δέσουν όλους μαζί σε ένα ενιαίο μηχανικό σύστημα, είτε πρόκειται για μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε για κάτι τέτοιο όπως η ΕΕ, έτσι ώστε όλοι να βρεθούμε από κάτω. Είναι μια λεπτή μορφή συλλογικής τιμωρίας. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παρανοϊκή ιδεολογία να δουλέψει αλλιώς, μας λένε, όλοι θα υποφέρουμε.
Ωστόσο, φαίνεται ότι πολλοί δεν συνεργάζονται. Νιώθουν ότι ο σύγχρονος κόσμος που τους έλαχε να ζουν μοιάζει με μια τεράστια έρημο βιομηχανικών απόβλητων, γεμάτη από ασθένειες, εγκληματικότητα, μικροαστική τρομοκρατία, ανθυγιεινό τρόπο ζωής και διαφθορά. Μικρότερες προαστιακές και αγροτικές περιοχές, οι οποίες δίνουν στους ανθρώπους μια επιλογή συμμετοχής, μοιάζουν σαν μικρές «οάσεις». Για να μπεις όμως εκεί, πρέπει να εγκαταλείψεις κάποιες κακές συνήθειες και πολλά δικαιώματα. Αλλά θα βγεις από την έρημο.
Τέτοιου είδους ημι-δημοκρατίες έχουν οργανωθεί από οργανικές ομάδες, όπως η θρησκεία, ο πολιτισμός / η εθνικότητα, η φιλοσοφία και η κοινωνική τάξη ή η κάστα. Μπορεί να μην είναι εχθρικές προς τους ξένους, αλλά δεν θα τους αφήσουν να μπουν μέσα. Δεν θα σου προσποιηθούν ότι θα έχεις «δικαιώματα». Θα έχεις όμως εκεί μια ευκαιρία για μια κανονική ζωή.
Πηγή: redskywarning.blogspot.com
https://1.bp.blogspot.com/-k8o-rq_wNQU/XNv_jE9FeXI/AAAAAAABMGk/RO-XBoSHBGoeKxO9-Gxk68a_sFq3PER9gCLcBGAs/s1600/Sound%2Bof%2Bthe%2BCrowd.jpg
Τετάρτη, 15 Μαΐου 2019
Crowdism. Το βουητό του πλήθους
Babette’s Feast.(1987)
Η Γιορτή τής Μπαμπέτ
Καλλιόπη Καρασαββίδου 3 years ago|5.2K views
Η γιορτή της Μπαμπέτ είναι μια ιδιόμορφη ταινία του Δανού Gabriel Axel, που
γυρίστηκε το 1987 βασισμένη σε βιβλίο της Karen Blixen,
γνωστής και από το “Πέρα από την Αφρική”.
Πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις,
μέσα από τα όσα αποκαλύπτονται σε ένα “μυθικό” δείπνο που παραθέτει η Μπαμπέτ,
στους συντηρητικούς και σφιγμένους συνδαιτυμόνες της.
Διαδραματίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα,
σ’ ένα ψαροχώρι στη Δανία,
όπου φτάνει αναζητώντας μια καλύτερη τύχη η Γαλλίδα Μπαμπέτ,
πρώην σεφ σε μπιστρό υψηλής γαστρονομίας.
Αναλαμβάνει οικονόμος στο σπίτι δυο ορφανών μεσήλικων παπαδοκόρων,
των οποίων η νιότη έχει μαραζώσει σ’ένα περιβάλλον θρησκόληπτο,
και με τη χαρισματική ιδιοσυγκρασία της,
τους χαρίζει νέα πνοή.
Στο αποκορύφωμα μιας αλτρουιστικής στάσης ζωής, η Μπαμπέτ,
ενώ ανακαλύπτει πως έχει κερδίσει ένα λαχείο, αντί να φύγει πίσω στη χώρα της
και να δημιουργήσει το δικό της ρεστοράν,
καλεί τη μικρή κοινότητα σε ένα λουκούλλειο γεύμα που της κοστίζει όλο της το χρόνο,
την τέχνη και…τα χρήματα του λαχνού.
Tο φιλμ απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1987.
Χωρίς ειδικά εφέ, ηχηρό καστ και βαρύ προϋπολογισμό,
μεταδίδει υποβλητικά την ατμόσφαιρα της εποχής και του τόπου,
κυρίως όμως μεταγγίζει αισθήσεις και συναισθήματα.
Επαέ:
https://www.dailymotion.com/video/x3l0iar – 30λ
https://www.dailymotion.com/video/x3l1ke4 – 25λ
https://www.dailymotion.com/video/x3m1gir – 48λ
καί η αλήθεια, νά λέγεται:
χρειάστηκε ένα δεξιό λάθος τού Μιχάλη Ν. Σταμπούλη, πού
γιά νά ισιώσει
( δέν θά τού αρνηθούμε αυτό τό ίσιωμα, εξόχου Άρη Νούλη χάριν,
νά: https://antifono.gr/%ce%b1%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b1/#comment-11438 )
διέπραξ’ έν συνεχεία έν’ αριστερό,
δόξα τώ Θεώ,
νά: https://antifono.gr/%cf%84%cf%8c-%ce%b4%ce%b5%e1%bf%96%cf%80%ce%bd%ce%bf-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%ad%cf%84/#comment-11475
https://www.anixneuseis.gr/?p=144445&cpage=26#comment-832364 – 18/4/2019, ήτανε
Μεγάλη Οθόνη, έ;!… κλίκ στό τετράγωνο κάτω δεξιά(στό video, λέμε)
Κινηματόγραφος, είναι!
https://oikohouse.wordpress.com/ – γιά τό μπάνιο τού σπουργίτη
~~~
Τι εννοούσε ο Άγιος Πορφύριος όταν έλεγε πως «μέσα μας κουβαλάμε τους αιώνες»
Μαΐου 19, 2019
http://pravsobor.kz/images/Pasha_5.jpg
π.Λίβυος-Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Σαν μεγαλώνουμε με θαυμαστή αγωνία ανακαλύπτουμε ότι φόβοι, ενοχές, άγχος και μια βαθιά ντροπή για τον εαυτό μας, δεν μας ανήκουν απόλυτα.
Πως τα αποκτήσαμε άραγε;
Από που έρχονται και τι ζητάνε από εμάς;
Έμεινα εκστατικός όταν διάβασα στον Άγιο Πορφύριο ότι μέσα μας κουβαλάμε τους αιώνες. «Είναι ένα μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρομε μέσα μας κληρονομιά αιώνων….».
Κι είναι αλήθεια, ότι μέσα μας κουβαλάμε ένοχα μυστικά αιώνων, γενεών, εκείνα που δεν είπαν, εκείνα που δεν μαθεύτηκαν, αυτά που δεν εξομολογήθηκαν. Σαν σκιές τα ένοχα αυτά μυστικά, στοιχειώνουν την ζωή μας και κληρονομούνται στις υπάρξεις μας.
Όταν μεγαλώνεις με ένα πατέρα αγχώδη ή φοβικό, μια μητέρα εμμονική ή ψυχωτική, δίχως να το ξέρεις και να το θες, ταυτίζεσαι μαζί τους. Νιώθεις ένοχα, ντρέπεσαι για το τραύμα τους. Αισθάνεσαι ότι φταις εσύ. Ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να τους λυτρώσεις. Ότι είναι δική σου η ευθύνη της θεραπείας τους.
Και τότε πέφτεις στο φαύλο κύκλο της ψυχικής επανάληψης.
Γιατί στην προσπάθεια σου, ασυνείδητα ή μη, να τους λυτρώσεις θα ταυτιστείς μαζί τους.
Το πρόβλημα τους, θα γίνει δικό σου.Θα αναπαραγάγεις ίδιες συμπεριφορές, φοβίες, πανικούς, εμμονές, και γενικότερα όλο το τραύμα θα κυλήσει μες στην ύπαρξη σου.
Αντί να τους λυτρώσεις, θα χαθείς μαζί τους στην ψυχική μίμηση του τραύματος.
Θα πάρεις το μυστικό τους, την δική τους ντροπή.
Και πως θα ρωτήσει κάποιος σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος των ένοχων μυστικών και ψυχικών μεταβιβάσεων;
Όταν συν-χωρέσουμε την αδυναμία των γονέων μας.
Όταν αποδεχθούμε ότι δεν ήταν και δεν έπρεπε να είναι παντοδύναμοι και τέλειοι για να είναι καλοί γονείς.
Ότι απλώς ήταν άνθρωποι και όχι θεοί. Έκαναν αυτό που μπορούσαν και άντεχαν.
Συγχρόνως όμως χρειάζεται και μια αποδοχή και συγχώρεση προς τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχουμε την ευθύνη της ζωής των άλλων, ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις αδυναμίες, τα λάθη και τα πάθη των άλλων.
Η λύτρωση έρχεται όταν αγκαλιάζοντας την αδυναμία σου νιώσεις επιτέλους δυνατός.
Γιατί αυτή είναι η χριστιανική θεραπευτική, μια αδυναμία που γίνεται δύναμη, ένας σταυρός που μεταμορφώνεται σε ανάσταση, μια άρνηση που γίνεται ζωή και φως.
Πηγή: Ορθοδοξία News – Agency
Εικόνα από: pravsobor
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Παπάς μέ νίκ, έ;!
Δικός μας ατός Του!…
Σπέσιαλ αφιερωμένο σέ όσους μέ νοιώσανε ώς πατροκτόνο στήν εγκόσμια φάση μου,
όπως καί παραδέχτηκα, τότε
καί μέ κατηγοράγανε κιόλας ότι δέ έβανα καί τραγουδάκια, νά:
«Για πρώτη φορά στα 45 χρόνια
από την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στο νησί,
επετράπη η ανέγερση νέου Ι. Ναού.»
«Ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι ότι τόσο το οικόπεδο,
το οποίο βρίσκεται σε περίοπτη θέση και προστατεύεται από την Ουνέσκο,
όσο και τα έξοδα της ανεγέρσεως του Ναού ήταν προσφορά της κουβανικής Κυβερνήσεως.»
«Στις 25 Ιανουαρίου 2004
όλη η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε από τα μέσα ενημερώσεως
«το άνοιγμα» του ηγέτη της Κούβας κ. Φιντέλ Καστρο στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία.
Η πρόσκληση την οποία απηύθυνε
στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο να επισκεφθεί επισήμως την Κούβα,
για να τελέσει τα Εγκαίνια του ανεγερθέντος Ι. Ναού του Αγίου Νικολάου,
αποτέλεσε το καλύτερο δώρο για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή
που το Πατριαρχείο ασκεί στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Το γεγονός χαρακτηρίστηκε κοσμοϊστορικό.
Εμείς το νιώσαμε ως μεγάλο θαύμα του Θεού.
Είδαμε μία επανάσταση πνευματική, ουράνια, που συντελέσθηκε στην Κούβα.
Ενας μεγάλος ηγέτης,
χωρίς να διαγράφει τον ιδεολογικοπολιτικό του προσανατολισμό,
προχώρησε στην αναζήτηση νέων πνευματικών ερεισμάτων και μάλιστα Ορθοδόξων.»
«Η παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στην Κούβα,
σε μία περίοδο πολιτικών αναταραχών και κοσμοϊστορικών αλλαγών,
ουσιαστικά έρχεται να καταλύσει το εμπάργκο που επέβαλαν εδώ και σαράντα χρόνια
οι ηγέτες της πολιτισμένης Δυσεως.
Και πράγματι, μόνον ένας πνευματικός ηγέτης
θα μπορούσε να επιχειρήσει ένα τέτοιο αδιανόητο εγχείρημα.
Δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να δειλιάσει, παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν,
και να κωφεύσει στην έκκληση του λαού της Κούβας·
«διαβάς εις Κούβαν, βοήθησον ημίν».
Με την αταλάντευτη στάση του έδειξε ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως
είναι πρωτίστως Οικουμενικό και δεν εξυπηρετεί πολιτικά συμφέροντα.
«Στο πρόσωπό σας συναντούμε την ιστορία», είπε ο κ. Καστρο στον Πατριάρχη
κατά την υποδοχή του στην Κούβα.
Λογια που εκφράζουν την διάθεση του ηγέτη του κουβανικού λαού
για μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεων του Οικουμενικού θρόνου και της Ελλάδας,
με τον λαο της Κούβας.»
«Πριν την τέλεση του καθαγιασμού του Ι. Ναού, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίσθηκε
από την πανθομολογουμένως βαρυσήμαντη ιστορική ομιλία
του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου,
με την οποία επιχείρησε να καταδείξει στούς πάντες ότι η Ορθοδοξία δεν ήρθε στην Κούβα,
για να χρησιμοποιήσει την ισχύ της, αλλά ήρθε αγνή και άνευ πονηρίας,
για να συμμερισθεί τον πόνο της χώρας και του λαού της.
Στην συνέχεια μίλησε ο κ. Ευσέβιος Λεάλ, ο ιστορικός της Αβάνας,
στον οποίο εν πολλοίς οφείλεται και η ανέγερση του Ι. Ναού.
Ο κ. Λεάλ παρέδωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη
το επίσημο διάταγμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Κούβας,
με το οποίο αναγνωρίζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία στο νησί αυτό της Καραϊβικής.»
«Οι επόμενες στιγμές,
κατά τις οποίες ο ηγέτης της Κούβας παρέδωσε στον Πατριάρχη το κλειδί του Ι. Ναού,
με το οποίο ο Παναγιώτατος άνοιξε την θύρα του Ναού, για να τον καθαγιάσει εσωτερικά
και να τελέσει την Θεία Λειτουργία,
ήταν συγκλονιστικές.»
«Ηταν ένα θαύμα υψίστης ιστορικής σημασίας. Ενα θαύμα της Ορθοδόξου πίστεως.
Ο λαός της Κούβας
περιμένει από την Ελλάδα πλέον κάτι περισσότερο από οικονομική βοήθεια.
Διψάει να γνωρίσει τις προαιώνιες αξίες, τις οποίες το γένος μας διαφύλαξε μέχρι σήμερα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κ. Καστρο απευθυνόμενος στον Πατριάρχη του ζήτησε
να σταλούν στο κράτος του βιβλία της Ορθοδόξου Θεολογίας και
των Πατέρων της πίστεώς μας από το Αγιο Ορος,
προκειμένου να μεταφρασθούν, να ανατυπωθούν και να διανεμηθούν σε όλα τα Σχολεία
και τα ιδρύματα της χώρας. Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι,
σε μια εποχή ραγδαίων γεωπολιτικών εξελίξεων, ο κ. Φιντέλ Καστρο ζήτησε επίσημα
από το Οικουμενικό Πατριαρχείο την δημιουργία Θεολογικής Σχολής στην Κούβα,
στην πόλη της Αβάνας.
Στην Σχολή αυτή θα επιμορφώνονται όσοι από τούς Κουβανούς επιθυμούν να ασχοληθούν
με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και -το σημαντικότερο- θα λειτουργεί με έξοδα
της κουβανικής Κυβερνήσεως και του κουβανικού λαού.»
πολλά περισσότερα, εδώ: http://ierapostolos.gr/klimakio-cuba.php
Looking for holiday inspiration?
H British company HolidayLettings συστήνει
Glavini – magical organic estate with 3ha of land
νά:
Villa Glavini – Motovun – Croatia
https://www.youtube.com/watch?v=XRU1AJsXN1g
Οι Βαλκυρίες ουδέποτε σίγησαν στο διάβα των αιώνων.
Σήμερα όμως ακούγονται εκκωφαντικά πάνω από την Ευρώπη
και απειλούν να καλύψουν άλλες μουσικές της.
Πρόκειται για έναν διχασμό που αφορά την ίδια την ψυχή της Ευρώπης.
Είναι ο ίδιος διχασμός που εντόπισε ο Ρενέ Ζιράρ αναλύοντας το φαινόμενο του Ναζισμού.
Ο Ναζισμός, είπε,
έσπασε προγραμματικά την παράδοση της αλληλεγγύης προς τα θύματα της ζωής,
παράδοση την οποίαν είχε εμφυτεύσει στην Ευρώπη ο Χριστιανισμός[2].
“Τι είναι βλαβερότερο από οποιαδήποτε διαστροφή;”. Είχε μονολογήσει ο Νίτσε.
“Η ενεργός συμπόνια προς όλους τους εκφυλισμένους και τους αδύναμους – ο Χριστιανισμός»[3].
Θανάσης Παπαθανασίου
μικρό απόσπασμα απ’ εδώ: https://antifono.gr/εποχή-πνευματικής-και-υλικής-χρεοκοπ/
Εποχή πνευματικής και υλικής χρεοκοπίας στην Ευρώπη;
Μια πολύτιμη ευκαιρία για να αναδυθεί το “Νόημα”
όποιος πάει στό άρθρο(από τό 2012!…) τού Θανάση Παπαθανασίου στό Αντίφωνο,
νά μήν παραλείψει νά δεί καί όλα τά σχόλια πού τό συνοδεύουν…
Apocalypse Now Redux – Ride of the Valkyries scene, full:
– «άδικα σε σκοτώνουν…».
– «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια»…
Κάποιος παλιός συνάδελφος
τόν βρήκε κάπου κάποτε.
Καθίσαν, κάτι ήπιανε
καί γιά πολύ μιλήσανε.
Άνεργος όπως ήτανε
εύκολα τότε δέχτηκε.
Δέν τό πολυκουβέντιασε,
καθώς παιχνίδι έμοιασε.
Πολλά δέν τού ζητάγανε
ενώ πολλά τού δίνανε.
Καλά δέν τό κατάλαβε
πώς όλα τ’ άλλα γίνανε.
Σιγά σιγά πώς γύρισε,
παλιούς φίλους πώς μίσησε,
πώς έγινε κι απάτησε
όσους πολύ αγάπησε.
Κάποιος παλιός συνάδελφος – 1973
Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
«…είναι μια από τις κύριες συνέπειες των κρίσεων
–που ποτέ δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα–
να παραλύει η θέληση,
πιο συγκεκριμένα, να τραυματίζεται η ικανότητα των πληγέντων να επιλέγουν.
Τι τους χρειάζεται πιο πολύ;
Τι είναι πρωτεύον και τι δευτερεύον;
Τι να αφήσουν στην άκρη και τι να επιδιώξουν με επιμονή;
Όλα αυτά μοιάζουν περίπου μάταια.
Σε μια πτώχευση εκείνο ακριβώς που κυριαρχεί
είναι η εντύπωση πως σχεδόν εκλείπουν τα περιθώρια επιλογών:
ό,τι έχεις να κάνεις το ορίζουν οι περιστάσεις
και πίσω από τις περιστάσεις
διακρίνεται εύκολα η βούληση κάποιων άλλων,
αυτών που έχουν τη δύναμη να επωφεληθούν εις βάρος σου.»
Βασίλης Καραποστόλης
απόσπασμα απ’ εδώ: https://antifono.gr/σκέψεις-για-την-πολιτισμική-ανασυγκρ/
μή γκσεχνιόμαστε
κι αρχίζει καί μέ ωραίο κλαρίνο,
νά:
μίλ μερσί, μάϊ φρέν’!
Καβοβερδιάνικη ξεκαβοβερδιάνικη, πάντως
Ομορφιά!
Καί πού νά τούς δούμε μαζί μέ τά τρία αγόρια τους
νά λάμπουν Θεϊκά, οικογενειακώς!…
ViVa! Cabo Verde
…νά: https://info-war.gr/o-zontanos-dikeonete-o-nekros-dedik/
Με τον καιρό να `ναι κόντρα
Στίχοι:
Μουσική:
1. Social Waste
Όπως μαθαίνω σιγά σιγά,
Σ’ αυτόν τον τόπο είναι πολλά, τα κρυμμένα και τα κρυφά
Μένουνε μόνοι οι γενναίοι κι αλωνίζουν τα τομάρια,
Στράφι πηγαίνουν και τα όνειρα τα βράδια.
Στη δύσκολη, οι πολιτικοί μας, στα ξένα αράζουνε
Κι οι παπάδες μας σπουδάζουνε
Α κι οι προστάτες μας… ω, συμφορά μας
Κερνούν σε δόσεις τη λύπη και τη χαρά μας.
Σειρά μας δεν έχει σ’ αυτό το παιχνίδι,
Άλλοι παίζουνε για μας αν δεν κατάλαβες ήδη,
Εγώ όμως ψάχνω στη Μακρόνησο, στη Γαύδο,
Χνάρια γενναίων για να `βρω.
Ελάτε πέστε με αρχηγό των τεράτων,
Φέρτε μου πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων,
Χαράξτε μου στο μέτωπο το 666
Κι άντε να δούμε ποιος απ’ όλους μας θ’ αντέξει.
Εγώ το ξέρω, όσοι διαθέτουνε μπέσα και τιμή
Μένουνε μόνοι μέχρι και την τελευταία στιγμή,
Έχουν μαγκιά που πάει κόντρα στον καιρό τους
Και το τραγούδι αυτό που ακούς, είναι δικό τους.
Με τον καιρό να `ναι κόντρα,
Έχει τιμή σαν πετάς,
Να μένεις μόνος,
Να μένεις μόνος.
Τι να `ναι κρίμα; ΕΑΜ ΕΛΑΣ κοίτα στο λύμα,
Θες προδοσία; Ψάξε την κόκκινη απραξία,
Ζητάς ρουφιάνο; Έχει πολλούς, τι να σου κάνω;
Θες παλληκάρι; Ρώτα να μάθεις για τον Άρη.
Ρώτα να μάθεις, όσα δε σου `παν στο σχολείο,
Που να φτάσουν 3 γραμμές στης ιστορίας το βιβλίο;
Τόση μπέσα και μαγκιά, που να χωρέσουνε;
Μα έτσι τα θέλανε, λίγα, σ’ όλους ν’ αρέσουνε.
Θα `χα πολλά να σου πω και για μαγκιά και για πουστιά,
Μα τι τα θες που καταστρέψαν τα χαρτιά
Κι η δεξιά μας κι η αριστερά μας παρέα,
Δεν τα σκαλίζει πια κανείς κι όλα είναι ωραία
Χτύπα λοιπόν καιρέ μου πεισματάρη,
Χτύπα όσο θες, μη με λυπάσαι, μα δεν παίρνω χαμπάρι,
Πείσμα εσύ, πείσμα κι εγώ, δεν κάνω πίσω
Κι αν δεν νικήσω, ήσυχο δε θα σ’ αφήσω.
Εγώ δεν πάω με τα νερά σου σαν άλλους,
Δίνω κλωτσιά εγώ στους κώλους τους μεγάλους,
Βλέπεις, καλώς ή κακώς, πολλά τους τα `χω μαζεμένα,
Κράτα τα δύσκολα λοιπόν καιρέ για μένα.
Κι αν με πετύχεις με σκυμμένο το κεφάλι,
Να με χτυπάς πιο δυνατά, να `ρθω στα ίσα μου πάλι
Κι αν πάνε όλα μου κι εμένα τσάμπα κι άδικα,
Τότε Τζαβέλα ραντεβού στα γουναράδικα.
Tsiou @ 11-10-2012
~~
everyday I discover a new Greek song and everyday I fell in love with this culture ..
greetings from Polis
Yunus Nadi Erdal Πριν από 5 χρόνια
hoşgeldiniz kardeşim
Chuck Schuldiner Πριν από 5 χρόνια
Greetings from Athens!
MAGNITIS08 Πριν από 2 χρόνια
Είναι ένα θέμα που σε αφορά
Τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά
Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά
Και δεν είναι όλα μια χαρά
Γι’ αυτό δεν μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Για να νικήσουν
Πες πως γεννιέσαι και έχεις λεφτά, σπίτια και κότερα κι εξοχικά
Και πως ανήκεις στην κατηγορία εκείνη που λέμε `καλή κοινωνία’
Πρωτόδες το φως σε κάποια κλινική, μα φυσικά και ιδιωτική
Πήγες στα νήπια και τα προνήπια και γενικά τα ξεκίνησες ήπια
Κι ύστερα ήρθε εκείνη η ώρα που για τα σχολεία σου λένε προχώρα
Για να λάβεις μόρφωση που να `ναι όσια κι όπως θα μάντεψες όχι δημόσια
Για να στο κάνω και συγκεκριμένο πες ότι σου `γραφε το πεπρωμένο
Να ζήσεις Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι και γενικότερα κάπου στη Δύση
Να πας στα καλύτερα πανεπιστήμια να συναναστρέφεσαι την academia
Και την ελίτ την οικονομική, πολιτική και καλλιτεχνική
Να `χεις ζωής μέσο όρο 80 παρά να μη χρειαστεί να στηθείς στην ουρά
Να σου πάν όλα πρίμα –δε βγαίνει κι η ρίμα- μα δε θα σου πω άλλα κλισέ για το χρήμα
Γιατί στην ουσία, για να `χεις υγεία θα τρέχει για σένα ως κι η τεχνολογία
Και δε θα σε νοιάζει, γιατί να σε νοιάζει; Τι πάει να πει το ταβάνι πως στάζει
Εσύ θα ντυθείς τα επώνυμα ρούχα, θα πιεις τα ακριβά τα ποτά τα αλκοολούχα
Θα αλλάξεις σελίδα στην εφημερίδα για νέα απ’ τον κόσμο μα κι απ’ την πατρίδα
Θα ανάψεις τσιγάρο και θα σχεδιάσεις το πώς και το πού διακοπές θα περάσεις
Θα πάρεις αμάξι, θα λες `είμαι εντάξει’, θα θέλεις να μπει η ζωή σου σε τάξη
Γιατί έτσι λένε σε όλους πως πρέπει εκείνοι που δήθεν είναι καθωσπρέπει
Και δε θα ζητήσεις να βρεις εξηγήσεις και ύστερα θα `ρθει η σειρά σου να πείσεις
Είναι ένα θέμα που σε αφορά
Τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά
Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά
Και δεν είναι όλα μια χαρά
Γι’ αυτό δεν μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Για να νικήσουν
Και τώρα ξέχνα τα όλα και πες ότι γεννήθηκες στο Μαρακές
Στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία, τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία
Όχι δεν ήταν σε νοσοκομείο, ούτε και πήγες ποτέ σε σχολείο
Δεν πήρες παιχνίδια από πολυκατάστημα ούτε θα ζεις για μεγάλο διάστημα
50 χρόνια το πολύ-πολύ , αν η ζωή είναι μαζί σου καλή
κι αν φυσικά δε σου τύχουν προβλήματα όπως εμφύλιοι και πραξικοπήματα
αν συνηθίσεις σε βίο αυτάρκη κι αν δε σου τύχει να πέσεις σε νάρκη
τότε θα είσαι απ’ τους τυχερούς και απ’ τους οργανισμούς τους γερούς
κι ίσως να μάθεις και κολυβογράμματα, μπορεί –που ξέρεις- να δεις και γεράματα
να `χεις μισθό κάτω από δυο δολάρια και συνοδεία παντού τη μαλάρια
ίσως σε βγάλουν και φωτογραφία, ίσως στα Πούλιτζερ πας τα βραβεία
θα χεις ζωή αμφιβόλου ποιοτητας και 15 λεπτά δημοσιότητας
Ή πες πως
γεννιέσαι κορίτσι πράμα στο Πακιστάν στη Γη των Φυλών
Να μη σε πιάνει κανένα θάμα μήτε ανθρώπων μήτε και θεών
Ή κάπου στην Αίγυπτο παιδί εργάτης στα βαμβακοχώραφα ή και στην Κίνα
Να φτιάχνεις παπούτσια, φανέλες και μπάλες ή να `σαι απ’ τα παιδιά εκείνα
Που μοίρα τα μοίρανε ξεχωριστή κι είχαν κυανόκρανο για βιαστή
Στο Πορτ-ο-Πρένς ή στη Μονρόβια και τους κολλήσανε στάμπα ισόβια
Γι’ αυτό δεν μπορώ τους μεγάλους του κόσμου που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν, για να νικήσουν
Για να νικήσουν – 2013
Στίχοι: Social Waste
Μουσική: Social Waste
1. Social Waste
kyan prap @ 31-07-2014
Γεννήθηκα στο Νότιο Μπρονξ σε εποχές μάλλον κακές
Κρίση του καπιταλισμού, περικοπές κοινωνικές
Χρειαζότανε μόνο ένας ντιτζέι, δυο πικάπ και δυο ηχεία
Ύστερα προστέθηκε κι ένα μικρόφωνο να διασκεδάζει την πλατεία
Στην αρχή στ’αστεία, αλλά τα αστεία σιγά σιγά αποκτήσαν ουσία
Και έτσι οι φτωχοί κι οι αποκλεισμένοι καναν την οργή ομοιοκαταληξία
Τα πρώτα αυτόνομα πάρτυ, χώροι γίνανε έκφρασης μιας γενιάς
Κι έγινε ο δρόμος το κέντρο το κοινωνικό της γειτονιάς
Σκαρφίστηκαν κι έναν χορό αυτοσχέδιο για να χορεύεται εντάξει
Κι έκαναν τους τοίχους και τα βαγόνια γκαλερί για την εργατική τάξη
Αλλά το μυρίστηκε η βιομηχανία και το δαιμόνιο το εγχώριο
Και πολύ γρήγορα αιχμαλωτίστηκε ο δεκαπεντασύλλαβος κι έγινε εμπόριο
Οι dj’s γίνανε φίρμες και παίζαν στα κλαμπ τα πιο μεγάλα
Και οι bboys χορευτές στις πίστες αλλά και στη σάλα
Τα γκραφίτι μπήκαν στα ατελιέ και στις εκθέσεις του soho για μόστρα
Και αντί πολιτικού χιπ χοπ προβάλανε γκάνγκστα και κοζα νοστρα
Κι όμως δε χαθήκαν όλα και αυτό γιατί
κι όποιος ξέρει θα με βρει σε ένα πειρατικό
Που σαλπάρει σε πέρα μέρη
κι όπως γυρνάνε παλιές κασέτες σαν χαρακιές βυνιλίου
έφτασα εδώ στις ακτές της Μεσογείου
Ξεπήδησα από μια κρίση οικονομική
Είμαι αυτοσχέδια κι αυτοργανωμένη μουσική
Λατίνοι κι αφροαμερικάνοι οι γονείς μου
και έχω τη στάμπα της τάξης και της φυλής μου
Είμαι εφευρετικός μαζί και λεξιπλάστης
Όταν με πούλησαν έφυγα μετανάστης
Μπαρκάρισα με ένα καράβι βινυλίου
Ρίζωσα εδώ- είμαι το χιπ χοπ της Μεσογείου
Είναι το στιλ μου ατόφιο, ανεπιτήδευτο κι ωμό
Στην Τύνιδα έχω προκαλέσει ως και λαϊκό ξεσηκωμό
Είμαι η φωνή που δραπετεύει απ’τα checkpoint στην Παλαιστίνη
Μαζί κι οι ρίμες που σκαρώνουν στη Βεγγάζη οι Βεδουίνοι
Στο Κάιρο έχω καρφωθεί μες του δικτάτορα το νου
Ποίηση είμαι λαϊκή στην πόλη του Αλεξανδρινού
Ήμουν το σάουντρακ των φτωχών στης Μασσαλίας την τριλογία
Μ’είχε επικυρήξει ο Άσαντ στον πόλεμο στη Συρία
Με τραγουδούν στη Νάπολη τα παιδιά από το κίνημα
Και μετανάστες στη Βαρκελώνη στο καινούριο τους ξεκίνημα
Της Φεϊρούζ έχω φορέσει μια φωνή ερωτευμένη
Είμαι πενιά από ρεμπέτικο παλιό σαμπλαρισμένη
Στο Βόσπορο και στο Αιγαίο έστησα σπίτι
Στις κοντυλιές με ραπάρουν ενός λαούτου στην Κρήτη
Ξέρω σου φαίνεται παράξενο, ασυνήθιστο, μπορεί κι αλλιώτικο
Μα για δοκίμασε να ραπάρεις σε διπλό χρόνο τον Ικαριώτικο
Βάλε μια τσαμπούνα απ’το αιγαίο και δυο βιολιά ν’αναστενάζουν
Και ρώτα τα Αντίποινα για να σου πουν η ασκομαντούρα και το ραπ αν ταιριάζουν
Κι ύστερα έλα να με βρεις με ένα ρυθμό σαν του πυρριχίου
Κι έλα να φτιάξουμε μαζί κείνο το χιπ χοπ της Μεσογείου
Ξεπήδησα από μια κρίση οικονομική
Είμαι αυτοσχέδια κι αυτοργανωμένη μουσική
Λατίνοι κι αφροαμερικάνοι οι γονείς μου
και έχω τη στάμπα της τάξης και της φυλής μου
Είμαι εφευρετικός μαζί και λεξιπλάστης
Όταν με πούλησαν έφυγα μετανάστης
Μπαρκάρισα με ένα καράβι βινυλίου
Ρίζωσα εδώ- είμαι το χιπ χοπ της Μεσογείου
Το Hip Hop της Μεσογείου
Στίχοι: Social Waste
Μουσική: Social Waste
1. Social Waste
kyan prap @ 22-05-2016
Μες την πλατεία, στον Άγιο Μάρκο, στη Φλωρεντία
Ο Μοντιλιάνι κι ο Λεονάρντο κάνουν αστεία
Έχουν στα χέρια ένα χαρτί κι ένα μολύβι
Και δε φαντάζεσαι, ρε μάγκα μου, τι κρύβει
Λεμονανθούς στου ποιητή Ruben Dario τα λόγια
ξομπλιαστούς στον επιτάφιο τ’ Άη Δημήτρη στ’ Ανώγεια
Ένα κόσμο μεγάλο, πώς τον λέγαν το Γάλλο
Που φαντάστηκε ένα πρίγκιπα παράξενο, άλλο
Τα στιχάκια που γράφω και σου λέω να τα ακούς
Κι όποιος ζωγράφισε τους χάρτες τους Μερκατορικούς
Του Πικάσο τον ταύρο και το κόκκινο-μαύρο
Αυτό που θα έπρεπε να φόραγε η Αντιγόνη εν Επιδαύρω
οργή και λατρεία, παράξενο κράμα
σαν τα λόγια σου σ’αυτό που μου `χες στείλει το γράμμα
Το μολύβι να ξύσεις και εν είδει επιλόγου
Τα σπαθιά να τροχίσεις που μ’αρέσουν του λόγου
Είναι μακρινό ταξίδι
δε φαντάζεσαι τι κρύβει μέσα του το μολύβι
Είναι όπλο και λεπίδι
Δε φαντάζεσαι τι κρύβει μέσα του το μολύβι
Είναι αγώνας και παιχνίδι
Δε φαντάζεσαι τι κρύβει μέσα του το μολύβι
Είναι λόγος και αντικλείδι
Δε φαντάζεσαι τι κρύβει δε φαντάζεσαι τι κρύβει
Μολύβι που γράφει και γόμα που σβήνει
ψυχή φορτισμένη συνήθως διακρίνει
μοιάζει με κρίνη που απλόχερα δίνει
ψυχής μοτίβα σε εγκεφαλική δίνη
σκέψεις υπάρχουνε μέσα θαμμένες
σε θέσεις ενδόμυχα μένουν κρυμμένες
πιέσεις ασκούν σε μαύρους πυθμένες
λέξεις να γίνουμε συγκροτημένες
μολύβι που κρύβει πιστεύω και στόχους
ιδέες και όνειρα ουτοπικούς τόπους
παιδιών ζωγραφιές τόσο απλές σα μαγεία
καρδιάς μαντινάδες στιχάκια με ουσία
Μολύβι που κρύβει ζωγράφους στην πόλη
Χαράζει πορεία κι απέναντι όλοι
πολιτικούς λόγους μ’ αλήθειες και ψέμα
ηρωικές πράξεις γραμμένες με αίμα
μολύβι χαράζει χαρτί σ υποθέσεις
Ιδέες του Tesla που θέλεις να κλέψεις
Μύθους πολλούς γραμμένους με πλέξεις
Μαγικές σκέψεις, αιώνιες λέξεις
Έννοιες μεγάλες κόσμου συμβάντα
Υπογραφές που ξεπουλήσαν τα πάντα
Συνθήκες με κόλπα που υπογράφτηκαν πρώτα
Και καναν αντάρτες ν’ αφήσουν τα όπλα
Τι κρύβει το μολύβι
Στίχοι: Λεωνίδας
Μουσική: Γιώργης Νίκας
1. Social Waste
kyan prap @ 04-03-2017
Πάντων αγίων προεόρτιον: κιχ – ναί!…
Πνοή(μέ τή μία!… σωματοψυχή, λέμε!) Δήμητρας Σταύρου
κι όπου η Λίνα μας μάς γράφει τούς χρησμούς της μέ τό νύχι,
τό γραικογαλλικό υβρίδιο τής ψώρας εισαγωγής τού Κοραή,
ώς φραγκοεστέτ, τρομάρα του, σκηνοθέτης(τόν σώζουν τά παιδιά καί τό νουάρ…),
μάς πετά στά μούτρα τό φαμπρικαρισμένο μπρούτζινο μανουάλι
μιάς εγωπαθούς εξατομίκευσης δυτικών βαρβάρων
πού τά κάνει όλα σάν τά μούτρα της,
νά:
Τό Liddell + Scott τό πήρα στά χέρια μου γιά τό λήμμα «πτολίεθρον»
κι έπεσα πρώτα πάνω στό αδιανόητο «πτήσσω» καί λίγο μετά στό λήμμα «πτόλεμος», οπότε…
άνοιξαν οί ουρανοί, λέμε
κι έκτοτε:
Ό πόλεμος έρχεται καί ξαναέρχεται στούς προβληματισμούς μας
μέ τό ίδιο λανθασμένο περιεχόμενο!
Τό γεγονός πώς τό σύνολο τού γένους τών ανθρώπων
κατανοεί εσφαλμένα τό περιεχόμενο τής εννοίας αυτής,
μετράει τήν έκταση τού κακού στόν τρόπο ύπαρξης καί ζωής μας!
Η σύγκρουση μεταξύ “ανθρώπων” είναι ό,τι εκλαμβάνεται ώς πόλεμος,
αρκεί αυτή η σύγκρουση νά είναι αρκούντως μαζική καί οργανωμένη·
η σύγκρουση όμως δέν είναι πόλεμος·
καί τά τραγιά συγκρούονται καί υπάρχει λόγος πού τό κάνουν αυτό·
μήπως τά τραγιά είναι πολεμιστές;
Τί συμβαίνει πραγματικά;
Η σύγκρουση ανήκει μέν στήν φαινομενολογία τού πολέμου,
χωρίς όμως νά αποκαλύπτει τήν ουσία του!
Γιά τήν ουσία τού πολέμου πρέπει νά καταφύγουμε στή μοναδική δεξαμενή γνώσης
πού διαθέτει τό ανθρώπινο γένος καί πού είναι η ελληνική γλώσσα,
γιά νά διδαχθούμε τά όσα ακολουθούν:
Πόλεμος,
ο Πτόλεμος· και σάν μεγαλώσει, λέει,
θέλει να γίνει
Πτολεμαίος.
Ο Άνδρας διά τού Πτολέμου βεβαιεί την Ανθρώπινή του ιδιότητα, καθιστάμενος -έν τέλει- Πτολεμαίος
(δέν είναι κύριον όνομα’ όνομα ουσιαστικόν είναι’ άλλο πράγμα τό επίθετον όνομα, όπως καί η λέξις η αντί ονόματος προσκομιζομένη, η καί (αντιονομ-)αντωνυμία ονομαζομένη
-τ’ όνομά σας ν’ ακούω(ποιόν λένε Γουάντα;), τήν ψυχή μου νά βρίσκω, στής γιατριάς μας τό ρίσκο, έ;!).
ΠΤ-ΟΛ-ΕΜ-ΟΣ // ΠΤ-ΟΛ-ΕΜ-ΑΙ-ΟΣ
Α: Παραπομπές[1]
πτ-
πτήσσω = μεταβατικής ενεργείας / εμβάλλω φόβον, φοβώ, πτοώ
αμετάβατον / συμπτύσσομαι, ζαρώνω ένεκα φόβου, κυρίως επί ζώων
πτόα, η = παράλογος φόβος, θόρυβος, ταραχή, έκπληξις εκ φόβου, τρόμος, «τρομάρα»
ολ-
όλεθρος, ο = καταστροφή, απώλεια, θάνατος < ολώ, όλλυμι
εμ-
εμέω/ώ = ξερνάω
αί-
αίμα, το = τό κόκκινο ζωτικό υγρό… τό κτηνωδώς εκχυνόμενον απανταχού τής Γής, τό καί τελετουργικώς(ταλμουδικώς) εκχυνόμενον ακόμη
Β: Εννοιολογικές προσλήψεις
πτ–
Ό τρόμος πού πτοεί’ ό φόβος πού «φυλάει τά έρ’μα» τά ζώα, ώς νόμος φυσικός τών κτηνών,
ολ–
αντιλαμβάνομαι πώς μέ οδηγεί στόν όλεθρο, πώς καταστρέφει τό ελεύθερο όν πού δύναμαι νά είμαι, πώς ακυρώνει τήν ίδια τήν ανθρώπινή μου ιδιότητα, γιά νά μ΄ αφήσει μιάν όρθια κουραδομηχανή πού, αφού από πάνω μπάζει καί από κάτω βγάζει, κινείται.
εμ–
Γι’ αυτό εμέω/εμώ καί ήμεον καί θά εμέσω ό,τι είναι τών ζώων νόμος’ ό,τι εμβάλει είς εμέ φόβο, θά τό ξεράσω’ τό θανατηφόρο πατσαβούρι τής «κυράς» μου τής «φύσης» τής φαρμακού δέν τό επανοφορώ, Ηρακλής εγώ αναστημένος κι εμμενής τής μή κατοχής μου υπό τής «φυσικής» Βέρμαχτ όσο καί εμμενής τής αγαπητικής μου μετοχής κατά
φύσιν, γνωρίζων πώς: «η φύσις πάσχει μετά του ανθρώπου και σώζεται δι’ αυτού».
αι–
τί ξερνάω; τό αίμα εμώ ό υπάκουος τής Αγάπης τού Θεού’ «αναίμακτον θυσίαν αινέσεως…(αναίμακτον αινέσεως καί όχι αιματηρή εξαγοράς’ αυτή είναι η «περηφάνια» τού Ορθοδόξου) …Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα», καί τί δουλειά έχω εγώ μέ τούς αιμοβόρους τής εξαγοράς τών αγοραίων τής παγκόσμιας αγοράς! Ά, νά χαθούν
«οι΄€μποροι των €θνών»!
–ος έν κατακλείδι, κατάληξις.
Όλο τό πιό πάνω υπαγορεύει
(είς επήκοον ακροωμένων καί όχι ακουόντων· ορώντων, όχι βλεπόντων!)
τούτο:
Π(τ)όλεμος είναι η δράσις κατά τού “δικαιώματος”
(ποιά δικαιώματα, τώρα!… αυτά είναι syndicalism!)
τής “φυσικής αναγκαιότητας”
νά επικαθορίσει τό νόημα καί τό περιεχόμενο τής ύπαρξης καί ζωής τού Ανθρώπου!
Τό λεγόμενο Φυσικό Σύμπαν, είναι σύμπαν νομοτελειακό, δηλαδή σύμπαν καταναγκασμού!
Τό Σύμπαν τού Ανθρώπου, είναι σύμπαν Ελευθερίας, γιατί μόνον έναν Νόμο γνωρίζει·
τήν αγάπη πού είναι Θεός Αληθινός!
Ό Άνθρωπος δέν ανήκει στή Φύση· η Φύση ανήκει αγαπητικά στόν Άνθρωπο!
Οί βλέποντες καί μή ορώντες, οί ακούοντες καί μή ακροώμενοι,
εκλαμβάνουν τήν
Μετοχή
τού Ανθρώπου στή Φύση, ώς
Κατοχή
τού Ανθρώπου από τήν Φύση!
Πτόλεμος λοιπόν αδέλφια, πόλεμος’ ίνα καταστώμεν πτολεμαίοι, άνω θρώσκοντες Άνδρωποι, ανταποκρινόμενοι έτσι στό θέλημα τής αγάπης τού πατρός ημών πολέμου·[2]
Ηρακλειτικοί Ηρακλείς τού Κόσμου Του
(…υπό τού διοικούντος Λόγου καί Θεού…[3]),
Εμείς!
[1]
Βλέπε: “Λεξικόν τής Ελληνικής Γλώσσης” -υπό Henry G. Liddell / Robert Scott- εκδ. Πελεκάνος, 2006
[2]
«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους», Ηράκλειτος, σπάραγμα υπ’ αριθμ. 22. (53).
…μεν θεούς… …δε ανθρώπους…
(αντικειμενική ερμηνεία λάθος – υποκειμενική ερμηνεία ορθή, σσ.)
η σύγκρουση ανήκει στήν φαινομενικότητα τού πολέμου, στό αντικειμενικό του μέρος· έτσι τά τραγιά είναι δυνατόν νά εκληφθούν ώς πολεμιστές, από τούς ασκούντες τό βλέπειν καί όχι τό οράν
ή οί αμερικανοί, οί ασκούντες καθ’ έξιν ένοπλο ληστεία μετά φόνου καί μάλιστα διαρκείας!
Η ουσία τού πολέμου, ό νόμος πού τόν διέπει,
προϋποθέτει τό κείμενον υπό τήν αντικειμενική κίνηση τής οργανικής ύλης υποκείμενο,
τό δυνάμενο νά ασκεί τήν λειτουργία τού οράν!…
[3]
«…υπό του διοικούντος λόγου και θεού…», από τό σπάραγμα υπ’ αριθμ. 53. (31). τού
Ηρακλειτικού λόγου.
Μερικές σκέψεις τώρα, πού σχετίζονται μέ τήν δική μου πρόσληψη τών ανωτέρω.
Εθελόθυτος ό πτολεμιστής Αχιλλεύς, ό θυσιάζων τό υπαρκτικό εγώ του ήθους χάριν,
εθελόθυτοι οί πτολεμιστές 700 Θεσπιείς, συναλλήλου ήθους χάριν
καί πώς ν’ αφήσουν μοναχά τους τά
301 σφαχτάρια τής ειδεχθέστερης “πολιτικής” δολοφονίας όλων τών εποχών παγκοσμίως,
εθελόθυτος ό πτολεμιστής καί πρώτος πτολεμαίος Σωκράτης,
ό αρνηθείς νά χύσει τό «αίμα τού Δήμου», νά καταστρέψει τούς νόμους τών Αθηναίων δηλαδή,
τών Αθηναίων πού αρνούνται νά εννοήσουν πώς
ό Νόμος τής αγάπης συγκεφαλαιώνει τούς νόμους -άν είναι νόμοι!
Εθελόθυτος ό Πτολεμιστής καί Διαλεκτικός Εσταυρωμένος
τής ζήτησης καί εύρεσης καθ’ Ηράκλειτον, καί
Ομοιοπαθητικός Θανάτω θάνατον πατήσας καθ’ Ιπποκράτην,
ό Ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων Σωτήρ ημών Χριστός,
ό έν ανθρώποις κορυφαίος πτολεμαίος Αυτός!
Σάν μέ δίδαξε ό Κύρ Κωνσταντίνος μας ό Ζουράριος(ό γιός τού Γιατρού, θά πεί)
νά λέω «εθελόθυτος», δέν χάνω ευκαιρία!
«Ζεύ πάτερ, …δώσε νίκη στον Αίαντα… άν πάλι τον Έκτορ’ αγαπάς…
ίση σ’ αμφοτέρους δύναμι και δόξα σύμπεψε.”
Ιλιάδος Η 202-205, από τήν αγαπητική πρός τόν Έλληνα -φιλάνθρωπο θά πεί!- μετάφραση τού Κώστα Δούκα.
Έτσι προσεύχονται οί Έλληνες τού Ομήρου, καθώς αποφασίστηκε ό Έκτωρ νά μονομαχήσει μέ τόν Αίαντα τόν Τελαμώνιο· ό καθείς έξ αυτών(…ώδε δέ τις είπεσκεν…, και τούτο ο καθένας έλεγε), αναφερόμενος σέ θεό πατέρα, προϋποθέτει τήν προσωπική σχέση μαζί του καί ζητά· τί ζητά;
Πρώτα βέβαια νά γίνει τό δικό του!… μά, έλα πού κι ό άλλος παιδί τού ίδιου πατέρα είναι! Έ, τότε, άς τού κάνουμε χώρο κι αυτουνού
(γιά νά σφαχτούμε στά ίσα, δηλαδή, ακόμη… «ίση… σύμπεψε…», έ;)
καί είναι από τότε ακόμη αγαπητική η επιταγή νά λαμβάνεται ό άλλος υπ’ όψιν
καί όχι μόνο τό δικό μας!
Όντας έτοιμα να σφαχτούνε
-ατομοκεντρικά ακόμη, καθώς πολιορκούν τό ίδιο τους τό πρόσωπο!-
τά μανάρια μου!
Κι άν νομίζετε πώς έχω πάψει νά αντιγράφω Κώστα Ζουράρι, είσαστε γελασμένοι.
Ό Κόσμος τού Ομήρου διαθέτει μνήμη τού μέλλοντος
-επαφή μέ τήν ουσία τών πραγμάτων, θά πεί!-
γι’ αυτό απηχεί τήν Προσευχή τής Γεθσημανή:
«πάτερ μου, εί δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού τό ποτήριον τούτο· πλήν
ούχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ώς σύ.»
Πρώτα τό δικό Του ελληνοπρεπώς -ανθρωπίνως θα πεί- ό Θεάνθρωπος!
Όμως ποιός δέν γνωρίζει πώς αυτό πού ωφελεί πραγματικά είναι σέ γνώση τού κατασκευαστή,
όχι τού χρήστη, ό οποίος νομίζει μόνον πώς ξέρει· σιγά, τί ξέρει ό χρήστης, «ξεράδια ξέρει»,
έξ ού καί η αξία τού εγχειριδίου τής… Φολκσβάγκεν, άς πούμε!
Συμπέρασμα 1ο:
τό δικό μας «νομίζω πώς ξέρω τί μέ ωφελεί», είναι σάπιο σανίδι·
ό Δημιουργός Πατέρας
πού όρισε τίς προδιαγραφές είναι καί ό καθ’ ύλην αρμόδιος·
τό: «τού ποιείν τό θέλημά του» είναι πού μέ ωφελεί πραγματικά!
Εδώ δέν θέλει μυαλό Αϊστάϊ, αυτός είναι άϊστος, άγνωστος καί
αφανής, ένας χαμένος, ναί, από τό ιστώ
πού θα πεί γινώσκω· γι’ αυτό δέν σηκώνει άρνηση καί α- καί ού·
μέ ωφελεί πραγματικά νά κατανοώ τούς λόγους καί τρόπους υπάρξεως
όλων τών όντων(θέλημα Δημιουργού) καί νά στέκομαι απέναντί τους κατά πώς ταιριάζει σ’ αυτούς·
όχι νερό αντί βενζίνη στό ντεπόζιτο τής μηχανής·
μπορεί νά μού έρχεται φτηνότερα, αλλά η μηχανή… καπούτ·
κάτω η κερδοσκοπία τής φτήνιας!… η αγάπη η ακριβή σώζει, Λέγει!…
η αϊστοσύνη τού Λόγου είναι απώλεια σέ βαθμό ακυρωτικό τής υποστάσεώς μας,
δέν είναι γιά τά μάς!
Συμπέρασμα 2ο:
Ιστέον ότι τό λογικό σχήμα Έλλην άθεος, στερείται νοήματος· γιατί
είτε μέ τίς Αρχαιότητες είτε μέ Ορθοδοξία,
ό νό-ος μας
ούκ απέλειπεν ανα-φοράν πρός τόν Θεόν ημών Πατέρα, τά τελευταία ….. χιλιάδες χρόνια!
Ούκ έστι νό-σ-ος έν ημίν, αεί παίδες εμείς,
δέν έχουμε εμείς σκατά ή σχιζοφρένεια, σαπίλα στό κεφάλι·
είμεθα υγιείς οί Έλληνες·
τών άλλων τίς “γλώσσες”* σφραγίζει στό κούτελο η τρέλλα!
*
σιγά, τίι… γλώσσες, τώρα!…
κώδικες σημάτων είναι, μέ οργάνωση λίγο ανώτερη από τά τράφικ λάϊτς!
Διαρκής έκπληξη η ελληνική Παράδοση, π.χ.
Έρωτ-ας / Ερώτ-ηση,
αντί
Love/Question, Amour/Question, Amor/Pregunta…
συμπλήρωση καί διόρθωση:
α.
ενεργοποίηση συνδέσμου στό [2]: 22. (53).
β.
διόρθωση συνδέσμου στό [3]: 53. (31).
Ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε μεγάλη ἔγνοια γιὰ νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ τὴν ἀρχαία γλώσσα:
«-Χθὲς μιλήσανε στὸν “Παρνασσό”. Καὶ τί ὡραῖα πράγματα εἶπαν! Τὰ εἶχε πάρει τὸ ραδιόφωνο. Προσπαθοῦν τώρα νὰ ἐπαναφέρουν τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά. Ἐγὼ λέω, δὲν μπορεῖ, θὰ τὴ φέρουνε τὴ γλώσσα πάλι. Ἔτσι ποὺ πᾶμε, τὰ παιδιὰ στὴν ἐκκλησία ἀρχίζουν νὰ μὴν καταλαβαίνουν τὸ Εὐαγγέλιο. Πολὺ ἄσχημο πράγμα. Ἐμένα κλωτσάει ἡ καρδιά μου. Πρέπει νὰ φωνάξομε τώρα καὶ νὰ τονίσομε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ξεχάσομε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα… Μεγάλα συγχαρητήρια ἀνήκουν στὸν καθηγητὴ γιὰ τὴν προσπάθεια ποὺ ἔκανε νὰ διατηρήσει τὴ γλώσσα τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῶν Πατέρων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ σοφία ποὺ μεταχειρίστηκε… Ἀλλὰ ἀναίμακτα, ἁπλά, ἁπαλά, σιωπηλὰ ἀγωνίζεται νὰ κάνει τὰ ἑλληνόπουλα νὰ ἀγαπήσουν τὴ γλώσσα τῶν προγόνων τους»
(Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περὶ πνευματικῆς ζωῆς, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2010, σελ. 105-106).
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ ἅγιος Γέροντας θεωροῦσε πὼς ὁρισμένοι σκοτεινοὶ κύκλοι ἀπεργάζονται μυστικὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος ὑπονομεύοντας τὴν συνέχεια καὶ ἀρτιότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας. Θεωροῦσε ὅτι ἡ γλωσσικὴ πτώχευση συνεπάγεται πνευματικὴ καὶ διανοητικὴ πτώχευση τοῦ ἰδίου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ:
«-Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ
γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλώσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλώσσα,
τόσο ξεπέφτει ὁ λαός. Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά. Ἄλλ- αὐτὸ
δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο.
Τὸ αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό.
Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο
καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχὴ»
(Ἱερὸν Γυναικεῖον Ἡσυχαστήριον Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος,
Ἀπὸ τὸ σημειωματάριο ἑνὸς ὑποτακτικοῦ, τ. Α´, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος,
Μήλεσι 2016, σελ. 70-71).
Τέλος πρέπει νὰ σημειώσουμε πὼς ὁ Ὅσιός μας
ἔτρεφε ἀγάπη καὶ συμπάθεια στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες.
Ἐκτιμοῦσε τὴν προσπάθεια τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἀνεκπλήρωτη βέβαια, γιὰ θεογνωσία,
τὴν ὁποία ἐκπλήρωσε ὁ Χριστός. Ὅπως γράφει μία μαθήτριά του
«ὁ Γέροντας ἔβλεπε καὶ συμπαθοῦσε τὶς ἀνεπιτυχεῖς προσπάθειες τῶν ἀρχαίων
νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό. Στὴν ἐσώτερη αὐτὴ ἀναζήτησή τους, ἔλεγε,
ἔδωσε ἀπάντηση ὁ Χριστὸς»
(Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση,
ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 52).
Ἂς δοῦμε δύο μαρτυρίες ποὺ καθιστοῦν φανερὴ
τὴν ἐκτίμηση τοῦ Γέροντος στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα:
«Στὴν Δωδώνη καθόμαστε κάτω ἀπὸ τὴν ἱερὴ δρῦ.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς συνταξιδιῶτες μας διαβάζει ἀπὸ ἕναν ὁδηγὸ πῶς λειτουργοῦσε τὸ μαντεῖο.
Ὁ Γέροντας λέει:
Τὸν Ἰανουάριο εἶχαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι τὰ Ἐπιφάνια. Μετὰ ἔγιναν τὰ Θεοφάνια.
Δὲν εἶναι πὼς τὰ πήραμε ἀπὸ κείνους. Τὰ δικά μας εἶναι ἡ ἀποκάλυψη. Ἀλλὰ
ἦταν καὶ τότε κάτι, πῶς τὸ εἶπες Π.;
-Ὁ σπερματικὸς λόγος;
– Ναί. Ψάχνανε. Εἶχαν κάποια διαίσθηση. Ἀλλὰ ὅλα ἦταν στὴν σκιά.
Σὲ μᾶς ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ τὰ φανέρωσε»
(Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση,
ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 51).
Καὶ κάποια στιγμὴ τοῦ εἶπα ἐκεῖνο τὸ Πεντζικικό, πῶς
ἂν δὲ μάθεις τὴν θεολογία τοῦ Ὁμήρου δὲ θὰ καταλάβεις τὴν θεολογία τῶν Πατέρων,
καὶ πρόσθεσα πῶς αὐτὸ ἦταν λίγο ὑπερβολικό. Καὶ ὁ Γέροντας:
Ἄ, ἐμένα μ᾿ ἀρέσει πολὺ αὐτό. Ἔτσι εἶναι. Ἔχει σχέση ἐκείνη ἡ θεολογία μὲ τούτη»
(Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση,
ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 51-52).
Νομίζω πῶς ἔπρεπε νὰ ζητήσει ἡ συνομιλήτριά του νὰ τὸ διευκρινίσει αὐτὸ περισσότερο,
διότι ὄντως εἶναι πολὺ τολμηρό. (Φώτης Σχοινάς, σσ)
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω
διαπιστώνουμε τὴν μεγάλη ἀγάπη καὶ ἐκτίμηση ποὺ ἔτρεφε ὁ θεοφώτιστος Γέροντας
γιὰ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ δὴ γιὰ τὴν ἀρχαιόμορφη Ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα.
Βλέπει κανεὶς καὶ τὴν ἱερὴ ἀγωνία ποὺ εἶχε ὁ ἅγιός μας γιὰ τὴ διατήρησή της. Λυπόταν
ὅταν ἔβλεπε τὰ ἑλληνόπουλα νὰ μὴ εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοοῦν ἐπαρκῶς τὸ Εὐαγγέλιο.
Πίστευε ἀκράδαντα στὴν ἁγιαστικὴ δύναμη καὶ λειτουργία της.
Ἡ εὐαίσθητη καὶ τρυφερὴ ψυχή του πονοῦσε ὅταν διαπίστωνε
τὴν ὑποβάθμιση τῆς γλωσσικῆς, ἑπομένως καὶ σκεπτικῆς,
ἱκανότητας τῶν Ἑλλήνων.
Είναι τό τελευταίο μέρος απ’ εδώ:
https://antifono.gr/ὁ-ἅγιος-πορφύριος-καί-ἡ-ἀρχαία-ἑλλη/
Από τά παράλια τού Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού πού ακόμη ποδοπατά η τουρκομογγολίαση*,
μέχρι τίς όχθες τού ποταμού Ρίο Γκράντε,
στό Μεξικό
«…προς έναν ξένο τόπο…»
*
https://www.anixneuseis.gr/?p=200296&cpage=1#comment-763970
*
Στην
ΕΦΕΣΟ…
την «πρώτη και μέγιστη»
ελληνική «μητρόπολη της Ασίας».
Γ.Φ.
«Το 1304 εκυριεύθη και κατεστράφη υπό τών Τούρκων η Έφεσος,
οι δε κάτοικοι εσφάγησαν ή εξωκίσθησαν αλλαχού».
Κ.Ι. Άμαντος
Ακαδημαϊκός
Από τήν 7η σελίδα τού βιβλίου τού καθηγητή Γεωργίου Δ. Φαράντου
«Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ και η διαλεκτική φιλοσοφική σκέψη»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΧΜΗ
ΑΘΗΝΑ 1984
Ιστορικά αρμένικη η βίζιτα τών τούρκων στά χώματα τών Ελλήνων,
καιρός νά παίρνουν μέ τό καλό τό δρόμο τής επιστροφής
καταβάλλοντας αποζημιώσεις γιά τίς καταστροφές πού προκάλεσαν…
είς παρηγορίαν:
Στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που υπογράφηκε ακριβώς πριν από 100 χρόνια
ανάμεσα στους νικητές και στους ηττημένους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου,
υπάρχει μια άκρως… ανατριχιαστική υποσημείωση.
Στό άρθρο 246, ανάμεσα στις αξιώσεις Γαλλίας και Βελγίου μπαίνει σφήνα η εξής φράση:
«εντός έξη μηνών η Γερμανία θα παραδώσει στην κυβέρνηση της Βρετανικής Αυτού Μεγαλειότητος το κρανίο τού Σουλτάν Εμκουάουα, πού αφαιρέθηκε απο το Προτεκτοράτο
της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής καί μεταφέρθηκε στή Γερμανία».
Ο Εμκουάουα υπήρξε ήρωας του αφρικανικού αντιαποικιακού αγώνα γύρω στο 1890.
Ηγήθηκε αντάρτικου κινήματος κατά των Γερμανών στην περιοχή της σημερινής Τανζανίας
καί λέγεται ότι αυτοκτόνησε σε μια σπηλιά για να μην πιαστεί αιχμάλωτος από Γερμανούς
στρατιώτες.
Αρχικά το κρανίο του επιδεικνυόταν σαν τρόπαιο για να τρομάζει τους ντόπιους, αλλά
στις αρχές του 20ού αιώνα μεταφέρθηκε στη Γερμανία.
Μαζί με τον Μεγάλο Πόλεμο οι Γερμανοί έχασαν το 1919
όλες τις αποικίες τους στην Αφρική, που δεν ήταν και λίγες(Τόγκολαντ, Καμερούν,
Ναμίμπια, Τανζανία-Ρουάντα-Μπουρούντι).
Το κρανίο όμως του Εμκουάουα δεν το εδωσαν ποτέ στους Βρετανούς, που
τους διαδέχτηκαν ως αποικιοκράτες στην Ανατολική Αφρική. Τα χρόνια πέρασαν,
ό Χίτλερ προσπάθησε για ρεβάνς, έφαγε τα μούτρα του και
η Γερμανία υπέστη δεύτερη ήττα.
Κάπου εκεί στο 1954, όταν οι Μάο-Μάο είχαν ξεσηκωθεί στην Κένυα
και οί Κύπριοι ετοιμάζονταν να κάνουν το ίδιο, ο Βρετανός κυβερνήτης της Ταγκανίκα
ανακάλυψε το κρανίο του Αφρικανού επαναστάτη στη Βρέμη και
το επέστρεψε στους συγχωριανούς του. Μέ τήν υπόμνηση όμως
«να μείνουν πιστοί στο βρετανικό στέμα».
Οι Τανζανοί απέκτησαν τελικά την ανεξαρτησία τους το 1961
κι έφτιαξαν μουσείο με την κάρα του ήρωά τους στη γενέτειρά του, Καλένγκα.
Δέν ήταν η μόνη πρόβλεψη των Βερσαλλιών που δεν τηρήθηκε…
Το κρανίο των Βερσαλιών και οι… καλοί αποικιοκράτες
Γιάννης Παπαδάτος,
Στήλη ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΕΙΟ
στό οπισθόφυλλο τής εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος»,
σήμερα Σάββατο, 29η ημέρα τού μηνός Ιουνίου τού σωτηρίου έτους 2019,
γιά ν’ ακριβολογούμε.
Το κρανίο των Βερσαλλιών…, βέβαια
από λεπτομέρεια, τόν ανθρωπισμό
(τά άλλα, άλλων):
«Ολίβια φιλώ σε…»(λευτεριά στούς Αμερικανούς, θά πεί!… ΕΞΩ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΚΑΝΟΙ)
«…πού οργάνωσε η αρχαία μήτρα τού ναζισμού israel über alles…»,
βλέπε εδώ.
στρατηγικοί σύμμαχοι αιώνων, πού
μάς σκότωσαν καί μάς εκμεταλλεύτηκαν γιά αιώνες, στήν Έφεσο, στή Θεσσαλονίκη,
στη Νάουσα κι όλη τή Μικρασία τού Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού(κι όχι μόνον εκεί, βέβαια…),
μέχρι καί τώρα πού μιλάμε,
βλέπε καί χαζαροεβραιοασκεναζότουρκοι,
έ;!
Άχου καρδούλα μου φυλακισμένη δέ βγαίνει ό ήλιος πού καρτεράς,
μόν’ ό ντελάλης τής αγοράς σέ ξεκουφαίνει,
άχου καρδούλα μου
https://www.zougla.gr/assets/images/2689513.jpg
Σε ευρασιατικό κλοιό οι ΗΠΑ
«Τώρα Ρωσία-Ινδία-Κίνα (RIC)
είναι πλήρως συντονισμένες στην επιχείρηση συνεργασίας τους.»
Σύνταξη: Κώστας Μπετινάκης
https://www.zougla.gr/kosmos/article/se-evrasiatiko-klio-i-ipa
Κατά τόν δαίμονα εαυτού
this song is like being inside a spiritual washing machine.
it goes through all the different cycles, rocks you and rolls you, and when the music’s over
you are clean.
The Recluse Πριν από 3 χρόνια
– δέν είναι θέσφατο˙ προσέγγιση ευαίσθητου ανθρώπου πού δέν έχει κάτι καλύτερο νά πιαστεί, είναι σσ
…μάς έμεινε η ροκιά…
Η εξομολόγηση του Χαρίλαου Φλωράκη &
η άρνηση του ΚΚΕ να εφαρμοστεί η διαθήκη του
Από τους τρελούς της εποχής μου Τουρκογιώργης μαζί με τους Γ. Σπάθα και Ηλία Μπουκουβάλα αλλά και άλλους υπέροχους μουσικούς έφτιαξαν το καλύτερο (κατ’ εμέ) Ελληνικό και όχι μόνο ROCK συγκρότημα. Με αυτούς έμαθα να ακούω μουσική όταν μια μέρα σε μια συναυλία τους στο ιστορικό ΚΥΤΤΑΡΟ ο Γιάννης Σπάθας ξεκίνησε με ένα σόλο το οποίο για εμάς τους πιτσιρικάδες μας παραξένεψε. Δεν ήταν τόσο Rock, η κιθάρα του έβγαζε έναν ήχο περίεργο, κάτι σαν κλαρίνο κάτι σαν Ηπειρώτικο μοιρολόι κάτι που εμείς οι “Rock” είχαμε μάθει να απεχθανόμαστε, τι βλάχικα θα ακούγαμε….
Θυμάμαι, τελειώνοντας το κομμάτι (Mountains) ο Σπάθας το αφιέρωσε στον μεγάλο δάσκαλο τον Τάσο Χαλκιά. Κοιταχτήκαμε συνωμοτικά για να μην καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν γνωρίζαμε αυτόν τον μεγάλο ροκά Τάσο Χαλκιά… Την επομένη κατέβηκα στο Μοναστηράκι στα δισκάδικα να ψάξω κάτι για τον Τ Χαλκιά και ο πωλητής με παρέπεμψε στην μεριά που ήταν οι δίσκοι των δημοτικών. Βρήκα δίσκους με τον Τάσο Χαλκιά, μα αυτός ήταν ένας παππούς με ένα κλαρίνο, δεν ήταν ο ροκάς που είχαμε στο κεφάλι μας. Αγόρασα έναν δίσκο και γύρισα τρέχοντας σπίτι να τον ακούσω… Αυτό ήταν, από τότε άλλαξε η θεώρηση μου όχι μόνο για την μουσική, αλλά και το πως έβλεπα την ζωή. Έφυγαν τα κουτάκια από το κεφάλι μου που μέσα σε αυτά είχα τακτοποιήσει τόσο όμορφα τα θέλω μου…
Αισθάνομαι ότι πρέπει να τους πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ!!!
Dino Dino Πριν από 9 μήνες
Βορειοηπειρώτικο μοιρολόι – Τάσος Χαλκιάς
«Η πρώτη ανάγνωση, πάντως, επιβάλλει να κάνουμε μια μόνο ευχή:
Ο Θεός να μας φυλάξει
(γιατί ο Κοντολέων σίγουρα δεν μπορεί, αν και φύλακας)!»
«η χάρτα αυτού τού κράτους κρύβει απάτη»
όχι, δέν τό ‘πε ό καθ’ ημάς Smith
Ποιά εισβολή-κατοχή τουρκων* στά χώματα τών Ελλήνων!…
Δέν υπάρχουν τέτοια πράγματα,
όπως δέν υπάρχουν Έλληνες,
μόνο τουρκοι, εβραιοι, αλβανοι, δέν ξέρει ό ζιρινοφσκι;
Δέν ξέρω τί τού ‘πε ό πατριαρχης,
υπάρχουν όμως τούρκικα κατοχικά φιρμάνια πού καθορίζουν ιδιοκτησίες ολούθε,
ρωτάτε καί τήν ιεραρχια της εκκλησιας της ελλαδος·
όλοι τουρκοι είμαστε,
μέ απόφαση τής μισόθεης/μισάνθρωπης/μισελληνικής εβραιομασονίας
πού παρατάσσει καί διατάσσει ολούθε τά χαρβαρτ/κομματα/αποκομματα/πρυτανείες…
*
εχάθη(ναίσκε, μάθκια μας!) η αυτοκρατορία τών χαζαροεβραιότουρκων(650 – 969 μ.Χ.),
ό ευρών αμοιφθήσεται!
π. Νικόλαος Χατζηνικολάου
Βιογραφικὸ σημείωμα:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/nikolaos/curriculumvitae.htm
Σαν σήμερα διεξήχθη η Μάχη των Πλαταιών
Καζαντζόγλου; Έβελυν!…
Παπακώστας; Τζωρτζ!…
«Φήμες χωρισμού», ρέ μαλάκα!…
Πώς λένε «μέ τά λεφτά μου καί τήν κυρά μου», π.χ.
«Park your Cinema»;
Stavros Niarchos Foundation Cultural Center σπίκιν’ τ’ αλλότρια…
ρίχνουν στό γυαλί φαρμάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=TKB-bopAk44
extraδάκι:
«Η ελληνική ανεμογεννήτρια “EW16 Θέτις” που κατασκευάζεται από τη EUNICE WIND, σε ιδιόκτητη μονάδα παραγωγής, στη Μάνδρα Αττικής θα παρουσιαστεί στους επισκέπτες της διεθνούς έκθεσης «HUSUM WIND 2019», μια από τις μεγαλύτερες εκθέσεις του κλάδου της αιολικής ενέργειας που πραγματοποιείται στη Γερμανία από τις 10 έως τις 13 Σεπτεμβρίου.»
*
https://www.asxetos.gr/pedia/paradosi/laiki-sofia/tinella-kallinike-22676.html
**
μεταξύ άλλων:
Καλλίνικος,
Βυζαντινός αρχιτέκτονας και εφευρέτης του υγρού πυρός (έκτος αιώνας μ.Χ.).,
Ελένη!
«Η Κέρκυρα είχε δημιουργήσει για κάποια χρόνια, τη φήμη ως
τη χειρότερη ελαιοπαραγωγό περιοχή τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Αυτό σήμερα έχει αλλάξει καθώς η φήμη του λαδιού της
έχει κατακτήσει τις αγορές της Ευρώπης, της Ανατολής και των ΗΠΑ, ενώ μετά από
εργαστηριακές εξετάσεις, Ελλήνων και ξένων ερευνητών καθηγητών φαρμακευτικής,
το κερκυραϊκό ελαιόλαδο θεωρείται “ιατρικό τρόφιμο” για πολλές ασθένειες»…,
νά:
https://www.zougla.gr/money/etairika-nea/article/to-kerkiraiko-ladi-katakta-ta-emirata-tin-evropi-ke-tis-ipa
*
«Η λέξη «τήνελλα» («τλονγκ» ή «τλανγκ» στα Νεοελληνικά)
σχηματίστηκε από τον Αρχίλοχο ως απομίμηση του ήχου που κάνει η χορδή της κιθάρας.
Ο Αρχίλοχος χρησιμοποίησε τη λέξη αυτή στην αρχή ενός επινίκιου ύμνου στον Ηρακλή: «Tήνελλα, ω Καλλίνικε, χαίρε…».
Γι’ αυτόν το λόγο η φράση «τήνελλα, καλλίνικε» καθιερώθηκε ως επευφημία
προς τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων»
από: https://www.asxetos.gr/pedia/paradosi/laiki-sofia/tinella-kallinike-22676.html
Ἁγνῶς δε καί ὁσίως διατηρήσω βίον τόν ἐμόν καί τέχνην τήν εμήν.
Ορκίζεσαι;
…η πλειοψηφία των μεγαλύτερων ιατρικών σχολών των ΗΠΑ συμφωνεί ότι
η σημασία του όρκου του Ιπποκράτη έγκειται στο γεγονός ότι δεν αφορά μόνο την ιατρική,
αλλά και την ψυχή, την ανθρώπινη διάσταση που καθιστά το επάγγελμα του ιατρού
αποστολή προσφοράς προς τον συνάνθρωπο».
…ΩΣΠΕΡ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΑΝΕΥ ΚΕΦΑΛΗΣ ΟΥ ΔΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ ΙΑΣΘΑΙ
ΟΥΔΕ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΝΕΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΟΥΤΩΣ
ΟΥΔΕ ΣΩΜΑ ΑΝΕΥ ΨΥΧΗΣ…
– ερώτηση κρίσεως: ό ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας έχει ψυχή; σσ
Σύμφωνα με την πρακτική της Ομοιοπαθητικής
ο ιατρός καλείται να δώσει ένα φάρμακο το οποίο να καλύψει το σύνολο των συμπτωμάτων.
Αφού η Ομοιοπαθητική ασχολείται με το σύνολο των συμπτωμάτων,
είναι προφανές ότι χρειάζεται να έχει καλά εκπαιδευμένο το δεξιό ημισφαίριο.
Αντίθετα,
η αλλοπαθητική Ιατρική
είναι βασισμένη στην εξειδίκευση και στην αιτιολογική θεραπεία και είναι προφανές ότι
βασίζεται σε ένα γραμμικό-λογικό τρόπο σκέψης, δηλαδή ο ιατρός που την εφαρμόζει
χρειάζεται να έχει καλά εκπαιδευμένο το αριστερό του ημισφαίριο.
Αυτή η σύγκρουση μεταξύ αριστεροημισφαιρικής και δεξιοημισφαιρικής πρακτικής
υπήρχε και στην Αρχαία Ελλάδα που υπήρχαν δυο διαφορετικές σχολές ιατρικής,
της Κω και της Κνίδου.
Οι διαφορές της πρακτικής των δυο σχολών ήταν οι εξής:
1. Οι Κώοι απέδιδαν ιδιαίτερη προσοχή στον άρρωστο, ενώ οι Κνίδιοι στην αρρώστια.
2. Οι Κώοι επέμεναν περισσότερο στην εξέλιξη και στην πρόγνωση των νόσων, ενώ
οι Κνίδιοι επικέντρωναν το ενδιαφέρον τους στα διαγνωστικά σημεία.
3. Οι Κώοι μελετούσαν περισσότερο τα κοινά χαρακτηριστικά, ενώ
οι Κνίδιοι τα επί μέρους χαρακτηριστικά των νόσων.
4. Οι Κώοι εξέταζαν λεπτομερώς το σύνολο των ψυχοσωματικών εκδηλώσεων, ενώ
οι Κνίδιοι τα πάσχοντα όργανα των αρρώστων.
5. Οι Κώοι είχαν περισσότερο συνθετική κρίση, ενώ
οι Κνίδιοι χρησιμοποιούσαν αναλυτική μεθοδολογία.
Με βάση τα παραπάνω, συμπεραίνουμε ότι
η σημερινή ιατρική χρησιμοποιεί κυρίως τη φιλοσοφία της σχολής της Κνίδου
και λιγότερο της Ιπποκρατικής σχολής, σε αντίθεση με την Ομοιοπαθητική, που
όλη η θεωρία και η πρακτική της είναι βασισμένη στην Ιπποκρατική μεθοδολογία.
Είναι φανερό ότι η σωστή εφαρμογή της ιατρικής χρειάζεται ένα αρμονικό πάντρεμα
των δυο μεθοδολογιών,
όπως ένας ισορροπημένος άνθρωπος χρειάζεται την αρμονική συνεργασία
του αριστερού και του δεξιού του ημισφαιρίου».
https://enallaktikidrasi.com/2013/07/o-pragmatikos-orkos-tou-ippokrati-kai-o-orkos-tou-ippokrati-tis-sigxronis-iatrikis/
https://press.ert.gr/tv/to-oratorio-ippokrateios-orkos-toy-thoma-mpakalakoy-stin-ert2-28-04-2018/
«…τέτοια παραδείγματα μπορούν να αναζωογονήσουν την σκέψη μας και
να μας δώσουν τα πρότυπα που χρειαζόμαστε για τις αναγκαίες αλλαγές στην Παιδεία…»
«Όλα όσα θα μεταφέρω είναι υποκειμενικά και περιέχουν τον ενθουσιασμό ενός ανθρώπου
που αντικρίζει την άδηλη προσφορά για το κοινό καλό…»
– «η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά ζώα», έ;!*
«…οι δε γονείς δεν “παρκάρουν” τα παιδιά τους στα σχολεία αλλά
συμμετέχουν στην διαδικασία μάθησης και στην ομαδική εργασία της κοινότητας.»
«Τα πρόβατα εντάχθηκαν κι αυτά στις σχολικές δραστηριότητες.
Οι πρώτες τάξεις τα ταΐζουν,
σε μεγαλύτερες τάξεις φροντίζουν για την καθαριότητα και την υγιεινή τους.
Κάποια τάξη τα κουρεύει,
σε μεγαλύτερη τάξη μαθαίνουν να χρωματίζουν και να γνέθουν το μαλλί.
Κάθε τελειόφοιτος έχει σπίτι του ένα κομμάτι υφαντό που
το έχει γνέσει, χρωματίσει, υφάνει ο ίδιος.»,
Ελένη!
«Οι μαθητές βιώνουν την αριθμητική χτυπώντας τα πόδια τους στη γη
σε ομαδικά παιδικά παιχνίδια που έχουν βάση τους ρυθμούς.
Μετράνε τα βήματά τους πάνω στον ίαμβο, τον ανάπαιστο κ.λπ.
Ο ρυθμός του ποιητικού λόγου γίνεται πράξη αριθμητική.
Η προπαίδεια έχει ήδη αναπτυχθεί μέσα τους πριν ακόμη γίνει διδασκαλία στον πίνακα.
Θυμήθηκα πόσο πολύ είχα ταλαιπωρηθεί για να μάθω απέξω δίχως πραγματικό αντέρεισμα
την στείρα προπαίδεια.»
«Τα πιο ικανά παιδιά αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες.
Την πρώτη μέρα του σχολείου,
τα μεγαλύτερα υποδέχονται τα μικρά και κρατώντας τα από το χέρι
τα ξεναγούν σε όλους τους χώρους και εξηγούν τη λειτουργία του.
Όλη τη χρονιά οι μεγάλοι μαθητές έχουν κάποια ευθύνη για τους μικρότερους.»
κι άλλα πολλά ακόμη, εδώ: https://enallaktikidrasi.com/2015/10/eleuthera-sxoleia-waldorf/
*
«Η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά ζώα» Διονύσης Σαββόπουλος βέβαια!
Ακολουθεί τεκμηρίωσις΄
παράκληση:
άς μήν πάει χαμένη αυτή τήν φορά!
Διότι βέβαια η ευτυχία, δηλαδή η τύχη εύ, η καλή να πούμε, είναι του ζώου. Διότι τι θέλει το ζώον κύριέ μου, σας ρωτώ, τι θέλει; Έ, νά, εκειό του τό ρημάδι τό σύννεφο νά βρέξει θέλει, τί θέλει!
Νά βρέξει τό σύννεφο, νά ψηλώσει τό χορτάρι, νά γεμίσει καί η λακκούβα μέ νερό. Έτσι, καί θά φάει καί θά πιεί΄ τύχη καλή, εύ, ευτυχία!
Άν τό σύννεφο πεισμώσει καί δέν βρέξει, τό χορτάρι θά ξεραθεί, η λακκούβα θά στεγνώσει, τό ζώο θα ψοφήσει, τύχη κακή, δύστηνος, δυστυχία!
Άντε νά δούμε πόσες φορές ακόμα θά χρειαστεί νά τό ξαναπούμε:
(στού κουφού τήν πόρτα, πάρε τήν πόρτα καί φύγε, μέν, τί νά κάνω όμως΄
αυτοθυσιαστικός κατά παράδοσιν γάρ…)
η ευτυχία τζιέρι μου είναι την γιά τά
ζ ώ α,
καθώς,
γιά τόν άνθρωπο,
ισχύει τό άσεμνον:
νά κι άν βρέξει,
νά κι άν δέν βρέξει!
Η δεξαμενή νά είναι καλά΄
η δεξαμενή όμως θέλει άνθρωπο΄
ούτε παιδί,
ούτε γυναίκα!
-Κανένα δούλο, μήπως;
-Μμμ…
δέν λέω΄
παραφράζοντας τόν Μάρξ,
μ΄ έναν δούλο μπορεί νά συνεννοηθεί κανείς΄
μέ “γυναίκα”, ποιός άνθρωπος τά κατάφερε!
(προσοχή πού μπαίνουν τά εισαγωγικά, έ; όλα έχουν τήν σημασία τους!)
κέρασμα από τόν Meidad Halevi,
διά πάσαν νόσον:
Ο Nicolas Berdyaev είναι ένας από τους κορυφαίους στοχαστές του 20ού αιώνα,
παρά το γεγονός ότι είναι υποτιμημένος.
Καθώς βρίσκεται στο μεταίχμιο της θρησκευτικής και φιλοσοφικής σκέψης,
συμβαίνει το παράδοξο να παραβλέπεται από τους ειδικούς στη φιλοσοφία ως «θεολόγος»
και από τους θεολόγους ως υπερβολικά φιλοσοφικός στοχαστής.
i) Προς μια νέα φιλοσοφία της ύπαρξης
.
.
.
ii) δυϊσμός
.
.
.
iii) Μοναξιά και μέθεξη
Για τον Berdyaev, η γνώση δεν είναι παρά ο ξεπερασμένος εγωκεντρισμός[16].
Η αυθεντική γνώση είναι «μέθεξη»,
δηλαδή μετοχή της ανθρώπινης ύπαρξης στην αλήθεια του άλλου κόσμου.
Η μέθεξη έχει επίπεδα και όσο πιο ψηλά βρίσκεται κανείς στην αλήθεια,
τόσο πιο πολύ προσεγγίζει τον άλλο κόσμο.
Η αλήθεια διεισδύει σε αυτόν τον κόσμο
αλλά διαρκώς κινδυνεύει να προσαρμοστεί στα χαρακτηριστικά του.
Αυτό ακριβώς εννοεί ο Berdyaev όταν μιλάει για «σβήσιμο» του πνεύματος.
Αυτός ο κόσμος διαστρεβλώνει την αλήθεια, προσαρμόζοντάς τη στα δικά του μεγέθη.
Από αυτή τη διαστρέβλωση δεν ξέφυγε ούτε η μεγαλύτερη επανάσταση του κόσμου:
o Χριστιανισμός.
Οι άνθρωποι τον διαστρέβλωσαν
και ύστερα τον απέρριψαν παραθεωρώντας το μήνυμά του.
Οντολογικά, η μοναξιά είναι η νοσταλγία της χαμένης επικοινωνίας μας με το Θεό
μετά την Πτώση. Αυτός είναι ο σκοπός του έρωτα:
να ξεπεραστεί η απομόνωση των ανθρώπων σε φύλα
και να φτάσουν οι άνθρωποι σε σχέση «κοινωνίας». Ακόμη και οι πολιτικές εξελίξεις
της σύγχρονης εποχής (επαναστάσεις, δικτατορικά καθεστώτα)
είναι ένα αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας.
Πάντα ο έρωτας είναι μια κίνηση προς την αλήθεια και την αιωνιότητα.
Στη σχέση μας με το χρόνο, τον οποίο αντιλαμβανόμαστε
πότε ως επίπονη παρελθοντική ανάμνηση και πότε ως μελλοντική ανησυχία,
γίνεται αισθητός ο φόβος του θανάτου.
Ο φόβος του θανάτου αντιπροσωπεύει το έσχατο σημείο αντικειμενοποίησης, καθώς και
το τελευταίο αποτέλεσμά της.
Επειδή ο άνθρωπος είναι πρόσωπο(* σσ),
λαχταράει να υπερβεί τα αντικειμενικά όρια της εμπειρίας (χώρος, χρόνος)
που κορυφώνονται με το θάνατο.
Η ύπαρξή μας λαχταράει το αιώνιο και το απεριόριστο.
iv) Κριτική των ιδεολογιών
.
.
.
v) Εσχατολογία
.
.
.
απ’ εδώ: https://antifono.gr/nicolas-berdyaev-ένας-υποτιμημένος-στοχαστής/
*
πρόσωπο = τό αυθυπερατικό άτομο, τό δυνάμενο νά αγαπά·
τό άτομο τό πέραν μιάς περίκλειστης εγωπαθούς ατομικότητος,
τό δυνάμενο νά κρεμάει ελευθέρως στήν κρεμάστρα τό εγώ του σάν μπουφανάκι,
προκειμένου νά προσφερθεί μέ τήν πρέπουσα άνεση, στή σχέση…
λέω εγώ, τώρα· πέτε κι Εσείς!…[1](υποσημείωση πού έχει φαΐ, είναι όμως εκτενής αντιγραφή
τήν οποία, πρώτα ό Θεός, ελπίζω νά φέρω βόλτα κάποια στιγμή μέσα στήν αύριο…)
από τόν «υποτιμημένο στοχαστή» Nicolas Berdyaev,
στόν «σκοτεινό» Ηράκλειτο,
γιά μάς η χάρις είναι τούτη:
126 σωσμένα σπαράγματα λόγου από τό γραπτό φιλοσοφικό έργο τού Ηράκλειτου,
πού πήρε αργότερα τόν τίτλο «Περί φύσεως», συναποτελούν έργο «ζωηφόρο», κατά τόν χαρακτηρισμό τού καθηγητή Γεωργίου Δ. Φαράντου, πού ανήκει
στίς μεγάλες παρακαταθήκες τού Ελληνικού Πνεύματος
καί δύναται νά παραληφθεί στό σύνολό του από τόν Επιμελή επισκέπτη τών Ανιχνεύσεων,
ήταν λάθος, λοιπόν, ώς αποπροσανατολισμός απ’ αυτή τή δυνατότητα,
η πρόθεσή μου νά προσφέρω μόνον ένα «σκονάκι» 3-4 σελίδων από τό βιβλίο
«Ο Ηράκλειτος καί η διαλεκτική φιλοσοφική σκέψη», βλέπε
https://www.protoporia.gr/farantos-gewrgios-d-o-hrakleitos-kai-h-dialektikh-filosofikh-skepsh-9789608410282.html
καί υπάρχουν επίσης αρκετές κριτικές εκδόσεις αυτών τών αποσπασμάτων, όπως π.χ.
https://www.politeianet.gr/books/9789607760364-irakleitos-o-efesios-zitros-irakleitos-apanta-194287 γιά όποιον ενδιαφέρεται,
στή συνέχεια, λοιπόν μόνον η αρχή απ’ αυτό τό «σκονάκι»,
μέ τήν ευχή πρός πάντας υμάς
νά παραλάβετε τό σώμα τού σωσμένου Ηρακλειτικού Λόγου:
[1]
πρώτα έγραψα τό «Εσείς» μέ κεφαλαίο έ-ψιλόν καί μετά αναρωτήθηκα γιατί…
μάλλον, λοιπόν, γιατί από τόν παππούλη μου τόν Ηράκλειτο φυγείν αδύνατον
(όποιος θέλει νά τόν έχουμε μαζί παππούλη μας τόν Ηράκλειτο, νά σηκώσει τό χέρι του
νά τόν δώ, τόν συγγενή μου, νά χαρώ…)
καθ’ όλα, άρα καί κατά τήν πρώτη από τίς δύο «ιστορίες» πού παραδίδει η «φιλοσοφική ιστοριογραφία» γι’ Αυτόν καί παραθέτει σχολιασμένες ό καθηγητής Γεώργιος Δ. Φαράντος
στό έργο του «Ο Ηράκλειτος καί η διαλεκτική φιλοοφική σκέψη»,
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΧΜΗ, ΑΘΗΝΑ 1984,
νά:
Η φιλοσοφική ιστοριογραφία της αρχαιότητας παραδίδει δυό «ιστορίες» σχετικές
μέ τόν Ηράκλειτο οι οποίες είναι σημαντικές. Η σημασία τους δεν έγκειται μόνο στο γεγονός
της παράδοσης αλλά και στο περιεχόμενό τους. Είναι επίσης σημαντικό το ότι
στις δύο αυτές ιστορίες απέδωσε ιδιαίτερη σημασία η μοντέρνα φιλοσοφική έρευνα1.
Τη μια ιστορία την παραδίδει ό Αριστοτέλης (de part. anim. A 5.6.45 a 17) και έχει
ως εξής:
«Καθάπερ Ηράκλειτος λέγεται προς τους ξένους ειπείν τους βουλομένους εντυχείν αυτώ,
οι επειδή προσιόντες είδον αυτόν θερόμενον προς τω ιπνώ έστησαν, εκέλευε γαρ αυτούς
εισιέναι θαρρούντας· είναι γαρ και ενταύθα θεούς(* σσ), ούτω και προς την ζήτησιν περί εκάστου
των ζώων προσιέναι δει μη δυσωπούμενον, ως εν άπασιν όντος τινός φυσικού και καλού».
Την άλλη την παραδίδει ό Διογένης Λαέρτιος (IX, 3) ως εξής:
«Αναχωρήσας δε εις το ιερόν της Αρτέμιδος, μετά των παίδων ηστραγάλιζεν(* σσ)·
περιστάντων δ’ αυτόν των Εφεσίων ”τι, ω κάκιστοι, θαυμάζετε;” είπεν· ”η ου κρείττον τούτο
ποιείν η μεθ’ υμών πολιτεύεσθαι;”»
Αυτές είναι οι δύο ιστορίες οι σχετικές με τον Ηράκλειτο οι οποίες έχουν μια ιδιαίτερη
σημασία για την κατανόηση της φιλοσοφίας του. Και οι δύο δεν μπορούν να συντμηθούν,
σύντμηση αυτών των κειμένων σημαίει αποτομή και στένωση δηλαδή εκ των προτέρων παραμόρφωση. Πιο είναι το νόημα αυτών των ιστοριών; Ας δούμε τι λέει η πρώτη…
1.
M. Heidegger: Über den humanismus. Frankfurt (1949) 1968. Σελ. 39-40
M. Heidegger: Heraklit. Gesamtausgabe Band 55. Frankfurt 1979. Σελ. 6-19.
G.D. Farantos: Die Wege des Suchens bei Heraklit und Parmenides. Würzburg 1982. Σελ.
11-17.
*
δικά μου τά μαύρα
https://www.zougla.gr/assets/images/2668367.jpg
Χρυσίου βλέψις· τού μαμωνά*, έ;!
*
Ματθ. 6,24
Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.
Απόδοση:
Κανείς δεν ημπορεί να υπηρετή συγχρόνως δύο κυρίους· διότι η θα μισήση τον ένα και θα αγαπήση τον άλλον η θα προσκολληθή στον ένα και θα καταφρονήση τον άλλο. Και σεις δεν είναι δυνατόν να υπηρετήτε τον Θεόν και τον πλούτον· η θα αγαπήσετε τον Θεόν και θα περιφρονήσετε τους επιγείους θησαυρούς η θα υποδουλωθήτε εις αυτούς και θα καταφρονήσετε τον Θεόν.
«Μία καλή είδηση για την Ισπανία και την Ευρώπη:
ο Ζοζέπ Μπορέλ θα είναι ο νέος Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική.
Μία εξέλιξη που υπογραμμίζει τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Μαδρίτης.
Το γεγονός δεν στερείται ειρωνείας:
ο Ζοζέπ Μπορέλ, ο άνθρωπος που προφανώς θα γυρίσει όλον τον κόσμο
ως άτυπος “υπουργός Εξωτερικών” της ΕΕ… πέρασε μερικά χρόνια της ζωής του
σε ισραηλινό κοινόβιο (κιμπούτς)…»,
νά:
https://www.zougla.gr/kosmos/article/mporel-mia-kali-epilogi-gia-tin-evropi
Don Εξαρθείου, εμείς τον λέμε ΧοΘέπ Μπορέλ, όχι Ζοζέπ (πω πω κακόηχο). Και θα χάθουμε τώρα εκείνη την κουκλάρα την Federica? Quel dommage, mon Dieux, qué pena 🙁 🙁
Μού λένε ότι στή Σαλαμίνα διακινείται μιά λίστα
μέ κατάλληλες ημερομηνίες γιά έλεγχο περιεχομένου αποθηκών ΠΝ,
πού έχει ώς ακολούθως, αλλά
δέν μπορώ νά τό διασταυρώσω:
1. παραμονή τού Αγίου Νικολάου,
2. Παραμονή Χριστουγένων,
3. Κυριακή τού Πάσχα,
4. Πρωτομαγιά,
5. 15 Αυγούστου,
γιατί έχει ησυχία·
όποιος ξέρει κάτι περισσότερο
παρακαλείται νά μάς ενημερώσει.
Χριστουγέννων, τρομάρα σου
κι όσο γιά τραγουδάκι, νά:
«Άθλια, Άθλα, Θέμεθλα» – ουδέν τό ιθπανικόν έν αυτώ,
βλέπε καλά, εδώ:
https://antifono.gr/τα-κατά-ζουράριν-αθλια-αθλα-θέμεθλα/
33χρονος, ό 50ός νεκρός στήν Κρήτη από τήν αρχή τού έτους.
Σύμφωνα μέ τήν ελληνική αντίληψη περί πολιτείας, πού
βρίσκεται στούς αντίποδες τής δυτικής – νεοτερικής πολιτείας,
βλέπε, όπως καί στό ύπερθεν 37: https://antifono.gr/τα-κατά-ζουράριν-αθλια-αθλα-θέμεθλα/,
νόμος δέν είναι τό δίκιο τού εργάτη, τού φεουδάρχη ή τών τοποτηρητών τής φάκεν εξουσιαστικής κουήν, μάλλον παρά τών τάχα μου αντιπροσώπων τού λαού, αλλά
(Νόμος είναι) οί αποφάσεις τών Εκκλησιαστών τού Δήμου τών Οπλιτών/Πολιτών
κι αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι
ένας νόμος από τήν εποχή τού Μεταξά, τής ΕΡΕ, τής χούντας, τής μεταπολίτευσης, τού ’80, τού ’90 κ.λπ
θά ήταν στενός κορσές έως καί ζουρλομανδύας γιά τούς Αθηναίους Πολίτες οί οποίοι
ευλόγως,
γιά ό,τι νέο τούς προέκυπτε ήθελαν νά αποφασίζουν τότε πού τούς προέκυπτε
κι όχι βάση αποφάσεων/νόμων παρελθόντων ετών(όσο κι άν μοιάζουνε οί περιστάσεις πού τούς υπαγόρευσαν δέν είναι ίδιες, όπως δέν είναι ίδιοι καί οί αποφασίζοντες Εκκλησιαστές, έ;!),
έξ αυτού τού λόγου καί τό ακριβές ότι δέν ήθελαν πολλά-πολλά μέ κείμενη νομοθεσία,
πράγμα βέβαια πού ισχύει μέχρι σήμερα
-κατακτημένη αξία βίου γάρ γιά τίς Κοινότητες τών Ελλήνων!-
ενώ έχουν εκλείψει οί έξοχες προϋποθέσεις του…
«Για αρχή, ας μη δουλευόμαστε μεταξύ μας.», λοιπόν
πού λέει καί η Αριάδνη Χατζηγιώργη από δίπλα
κι έν πάση περιπτώσει:
«32 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν plintirex.»
«…η μόνη έλλογη και δυνατή απάντηση είναι η επιδίωξη της μηδενικής ανάπτυξης…»
«Κοινό πυρηνικό στοιχείο της παράνοιας των παντός είδους δημαγωγών της «δεξιάς» και της «αριστεράς», είναι τα ευχολόγια και οι υποσχέσεις τους για μια αντικειμενικά αδύνατη, «διαρκή ανάπτυξη», τα οποία επαναλαμβάνουν στερεότυπα.»
«Το επιθετικό τζίνι του κεντρικού φαντασιακού του ιδιωτικού και του κρατικού καπιταλισμού, με την ολοένα και πιο φανερή κατάρρευση του αφανιστικού ιδεολογήματος της αδύνατης «διαρκούς ανάπτυξης», βγήκε από το λυχνάρι, για να ενδυναμώσει απεριόριστα τη δράση των b>τεσσάρων καβαλάρηδων της Αποκάλυψης, οι οποίοι ήταν πάντοτε παρόντες σε όλη την αιματοβαμμένη ιστορία του (εγγενώς σχιζοφρενικού) ανθρώπινου είδους.
Οι τέσσερεις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, ο πρώτος με λευκό άλογο (εξουσία, απληστία, κατάκτηση, κυριαρχία), ο δεύτερος με κόκκινο άλογο (πόλεμος όλο και πιο καταστροφικός), ο τρίτος με μαύρο άλογο (λιμός και ερήμωση) και ο τέταρτος με το κιτρινιάρικο ή πρασινωπό άλογο (θάνατος), σαρώνουν σήμερα ολόκληρο τον πλανήτη, επιβάλλοντάς του μια, χωρίς προηγούμενο, απεριόριστη δηλητηρίαση των τριών βασικών και αναντικατάστατων πηγών της ζωής: του αέρα, του νερού και της τροφής.»
«Τον ξέφρενο χορό της εφιαλτικά αυξανόμενης δηλητηρίασης των τριών βασικών πηγών της ζωής και, κατά συνέπεια, της ολοένα και μεγαλύτερης σκόπιμης παραγωγής της αρρώστιας και του θανάτου σέρνουν οι ρυπογόνες και μολυσματογόνες εγκληματικές βιομηχανίες κλίμακας που αναπτύσσονται σε όλα τα πεδία των αναγκών, των δραστηριοτήτων και των ενδιαφερόντων των ανθρώπων, εκμηδενίζοντας σταδιακά κάθε δυνατότητα επιβίωσης του είδους.»
«… καλώς ήρθατε στην κόλαση του πραγματικού.»
πολλά περισσότερα από τόν ψυχομένο ψυχίατρο,
τόν Κλεάνθη Γρίβα τής καρδιάς μας,
εδώ: https://www.zougla.gr/apopseis/article/kalos-ir8ate-stin-kolasi-tou-pragmatikou-tis-adinatis-diarkous-anaptiksis
*
μέσα στό χάλι του τό μαύρο, ό Προφητάναξ Δαυΐδ, γνωρίζει ότι «ό Θεός αγάπη εστί»,
βλέπε καί: https://www.pemptousia.gr/2017/03/i-metania-kata-tin-palea-diathiki/
νόμισα πως δεν το χρειαζόμουν “εχθές ” ..μα σήμερα έκλαψα .
antioheos Πριν από 5 χρόνια,
νά: