Ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό δίκτυο των ΗΠΑ, ότι ανέμενε να ασχοληθεί κυρίως με τα ζητήματα της οικονομίας και όχι με τα ελληνοτουρκικά. Σε ελληνικό κανάλι ομολόγησε, επίσης, ότι γνώριζε ελάχιστα για το Μεταναστευτικό, προσθέτοντας ότι επανίδρυσε το αρμόδιο υπουργείο, που αρχικά κατήργησε, όταν αντελήφθη τις διαστάσεις του προβλήματος.
Ασφαλώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα καταδικαστεί πολιτικά για τις λανθασμένες προεκλογικές εκτιμήσεις του. Ούτε θα κριθεί, αποκλειστικά, με βάση ορισμένες μετεκλογικές συμπεριφορές του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιδιωτική μετάβασή του στο Λονδίνο, το Νοέμβριο του 2019, παρά τις συγκεκριμένες πληροφορίες που διέθετε η κυβέρνηση για επικείμενη υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου θαλάσσιων ζωνών.
Κορυφαίος υπουργός μετέφερε, μάλιστα, τις πληροφορίες αυτές σε ξένο ομόλογό του, προτείνοντας έγκαιρη συντονισμένη δράση που, ως γνωστόν, δεν αναλήφθηκε ποτέ. Γιατί, αντί ο πρωθυπουργός να μεταβεί στις Βρυξέλλες και στην Ουάσινγκτον, ασκώντας προληπτική διπλωματία σε ένα ζήτημα που θα σφραγίζει ιστορικές εξελίξεις στη Μεσόγειο για πολλά χρόνια, επέλεξε τη βρετανική πρωτεύουσα για να παρακολουθήσει αγώνα του –τότε ινδάλματος και σήμερα αποκαθηλωθέντος– Στέφανου Τσιτσιπά.
Όμως, ακόμα κι αν διαγράφαμε όλα τα παραπάνω, είναι απορίας άξιον γιατί η κυβέρνηση κρίνει τώρα ότι –βάσει της προ ημερών τηλεφωνικής επικοινωνίας του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν– υπάρχει “συναντίληψη” Αθήνας-Άγκυρας για το Αφγανιστάν και άλλα θέματα. Υπήρξαν μάλιστα οι –συνήθεις πια– διαρροές περί θετικού κλίματος, κοινού βηματισμού ή και ενθουσιασμού του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη διάρκεια της μόλις ημίωρης (μείον και τα 15 λεπτά της μετάφρασης) συνδιάλεξης.Οι αυταπάτες για τα ελληνοτουρκικά
για την συνέχεια https://slpress.gr/ethnika/to-tris-examartein-toy-mitsotaki-sta-ellinotoyrkika/
Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν όταν στην πολιτική προωθούνται άτομα βάσει επιθέτου (οικογενειοκρατία) και όχι αναγνωρισμένου έργου. Ο Μητσοτάκης, γιος τού Κωνσταντίνου, μηδέποτε εργασθείς, ουδέν έχων προσφέρει, προωθείται στην αρχηγία κόμματος με βλέψεις εξουσίας κι ευρίσκεται εκλεγμένος πρωθυπουργός. Άπειρος εντελώς από πολιτική και μάλλον όχι ιδιαίτερα ικανός, ασχολείται με θέματα ελάσσονος σημασίας (π.χ. δικαιώματα ομοφυλοφίλων), αντί ν’ ασχοληθεί με τα ουσιαστικά προβλήματα τής χώρας, τα οποία προφανώς δεν έχει την ικανότητα να ξεχωρίσει.
Επιπλέον, αντί να επιλέξει νέους ανθρώπους για συμβούλους, επέλεξε μέντορά του τον ξοφλημένο Σημίτη, έναν γέρο-αρουραίο τής πολιτικής, τον οποίον βαρύνουν πολλά και το εξίσου εθνομηδενιστικό σινάφι του.
Η οικογενειοκρατία δεν είναι καινούρια. Υπήρχε από συστάσεως τού νεοελληνικού κράτους. Αλλά το φαινόμενο τής διαδρομής “γόνος πολιτικής οικγενείας => σπουδές => στρατιωτικό (συνήθως καθόλου είτε μειωμένο) => νεολαία κόμματος => βουλευτής στα 26-30”, είναι καθαρά μεταπολιτευτικό.
Στο Top 10 των Ευρωπαίων πολιτικών σε δαπάνες προβολής σε social media τοποθετεί τον Μητσοτάκη ο βέλγικος Τύπος
Πώς να σωθεί αυτό το κράτος μέ τέτοιους κυβερνήτες;
Είναι απορίας άξιον ότι βρίσκονται πολλοί ν’ ασχοληθούν και να σχολιάσουν τους ανασχηματισμούς και τα “παιχνίδια” γύρω απ’ αυτούς, αλλά δεν βρίσκεται κανένας άλλος να γράψει μία κουβέντα για θέματα σοβαρά, όπως αυτό.