Της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Σ’ ένα διάσημο ψηφιδωτό δάπεδο ρωμαϊκής εποχής, που αντιγράφεται ακόμα μέχρι σήμερα, απεικονίζεται ρεαλιστικά ό,τι πετάχτηκε στο πάτωμα κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου, που φυσικά δεν βλέπουμε. Αποφάγια, κόκκαλα, κελύφη από γαρίδες, σκουπίδια. Ο ψηφιδογράφος –και ο χιουμορίστας ιδιοκτήτης της βίλας- θέλησαν πρώτα να ετοιμάσουν ένα λογοπαίγνιο για τους συνδαιτημόνες του επόμενου συμποσίου και ύστερα να μας κλείσουν το μάτι: φάετε, πίετε και πετάξτε ό,τι σας περισσεύει στο πάτωμα χωρίς ενοχές! Κανένας δεν θα είναι βέβαιος μέσα στη μέθη του, ότι είναι τα δικά σας σκουπίδια κι όχι τα σχεδόν αληθινά του δαπέδου. Και οι υπηρέτες την άλλη μέρα θα αλαφιάζονται μη και δεν σκούπισαν καλά και ξέμεινε κανένα αποφάι χαμένο ανάμεσα στις παραστάσεις του δαπέδου. Γενική αποχαλίνωση, γενική απελευθέρωση, τρώμε και πετάμε και πετάμε με τέχνη γιατί και διάγουμε έκλυτο βίο και το κάνουμε με ανωτερότητα. Δηλαδή, με ύφος ανωτερότητας, κατάλληλο να πείσει τη βάση του κόμματος.
Η μακρινή επόμενη μέρα βρήκε τα παιδιά του «ωραίου» του κόμματος –τι ωραίου δηλαδή, τόσο ξέρανε, τόσο λέγαν- με βαρύ το κεφάλι κι ακόμα πιο βαριά την καρδιά. Αυτός ο σπάνιος άνθρωπος που έπαιζε στα δάχτυλα όλο το δημόσιο τομέα της Κεντρικής Μακεδονίας, που είχε ανθρώπους του παντού να δίνουν αναφορά για την τελευταία ψωροϋπηρεσία και αποφάσιζε από διευθυντοποίηση ανίκανου δασκάλου και εισαγωγή δικαιούχου σε γηροκομείο, μέχρι την εκλογή καθηγητή πανεπιστημίου με καραμπινάτη λογοκλοπή, αυτός ο χουβαρντάς, ο ανώτερος, ο ασύντακτος, ο σοροπάτος αισθηματίας, έπεσε στο βάραθρο κι έπεφτε για χρόνια ολάκερα. Τον έβλεπαν στην αρχή με καρδιοχτύπι και τρόμο, μην και προλάβει να τους αρπάξει από την άκρη του παντελονιού και τους τραβήξει κι αυτούς στην πτώση. Μετά ησύχασαν. Τον κοιτούσαν από την επιφάνεια ασφαλείς, ενώ ο ανώτερος αποδείχνονταν κατώτερος σε βαθμό αηδίας και τον έτρωγε το μαράζι που ούτε ένας από τους συνδαιτημόνες στο συμπόσιο δεν θυμήθηκε τα όσα είχε κάνει γι’ αυτόν, τα πόσα λεφτά έβγαλε χάρη σ’ αυτόν, το πόσα μέλη της οικογένειάς του βόλεψε μέχρι τρίτης γενεάς χάρη στη μαγική του αύρα. Έκλαιγε τώρα και ζητούσε ίδια μεταχείριση με τους άλλους που έκαναν την πάπια, δικαίωμα στην ασυλία ζητούσε ο φουκαράς κι έβρισκε χολή και όξος. Πάνε τα κορίτσια του κόμματος που τους άνοιξε τις μεγάλες πόρτες, πάνε οι ευτραφείς νεολαίοι που δεν πήραν ποτέ πτυχίο, πάνε τα ξεσκονίσματα, οι αγκαλιές, η κουστωδία, οι καλά σχεδιασμένες απρόβλεπτες ζεστές συντροφιές –όλοι διαβόητοι απατεώνες- με τα τραγούδια και τις καντάδες. Μέχρι και το «σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» του τραγουδούσαν με τις αγριοφωνάρες τους για να τον συγκινήσουν τον ωραίο και να κάνει το τηλεφώνημα για τα δανεικά κι αγύριστα. Στο συμπόσιο μαζί, στα Τάρταρα μόνος. Η φήμη ήταν ότι τα φάρμακα τα έπαιρνε όχι για την αϋπνία –δεν είχε τύψεις, ή τα συνηθισμένα συμπτώματα των άτολμων και κοινών ανθρώπων- αλλά για την άνοια που του στερούσε τον όποιο λογικό ειρμό και τον βύθιζε σε μονότονες καταγγελίες και παράπονα επαίτη. Ούτε για τραγωδία ικανός, ανάμεσα στα σκουπίδια της μεγάλης γιορτής, με πετσέτα να μη βρίσκεται για τα λαδωμένα δάχτυλα, ούτε μαξιλάρι να πέσει να κοιμηθεί εκεί που βρισκόταν. Ούτε ήρωας, ούτε θύμα, ούτε τίποτα άξιο αναφοράς. Δεν θα το’νιωσε ο ίδιος, αλλά τα παιδιά, οι συνδαιτημόνες, αισθάνθηκαν την κρύα πνοή από την ώρα της κρίσης, μια πνοή που γίνηκε ανεμοστρόβιλος και σήκωσε τα σκουπίδια από το πάτωμα και τα έστειλε να κατακυριεύσουν την ανόητη χώρα. Σαν σοροπάτος, σιτεμένος εραστής της έστειλε τον τελευταίο χαιρετισμό: «μ’ απόδιωξες, αλλά είμαι εσύ».
