ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
(Φωτ.: STR/Sedat Suna)
Ήταν αρχές Δεκεμβρίου του 2003. Το κλίμα Χριστουγεννιάτικο αλλά αποφασίσαμε να πάμε, ως αποστολή της ΕΡΤ3, στην Κωνσταντινούπολη. Τον Νοέμβριο μια ομάδα τρομοκρατών είχε επιτεθεί σε μια βρετανική τράπεζα και στο βρετανικό προξενείο της Πόλης με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Ο Τύπος είχε χαρακτηρίσει, καθ’ υπερβολήν, την επίθεση «Τουρκική 11η Νοέμβρη».
Αναχωρήσαμε με έναν συνάδελφο ο οποίος ανήκει στη μειονότητα. Και το επισημαίνω αυτό διότι φάνηκε πολύ χρήσιμος.
Στην Πόλη, παρά το τρομακτικό γεγονός που συνέβη λίγες μέρες νωρίτερα, δεν βρήκαμε κανέναν. Οι μουσουλμάνοι γιορτάζουν τις ημέρες αυτές μια σημαντική γιορτή τους και εξαφανίζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Θα ήταν πολύ ταπεινωτικό να γυρίσουμε χωρίς κάτι ενδιαφέρον στα χέρια μας. Τη στιγμή, μάλιστα, που λίγα χρόνια νωρίτερα οργώναμε τα βαλκάνια με σημαντικές επιτυχίες.
Ο συνάδελφος από την μειονότητα θυμήθηκε πως στο κόμμα του Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, ηγείτο ένας γιατρός από τη Δυτική Θράκη. Τον γνώριζε και του τηλεφώνησε. Του είπε ελάτε στο τάδε ξενοδοχείο αύριο. Θα είναι και ο πρόεδρος, θα ανταλλάξουμε ευχές και θα τον γνωρίσετε. Την επομένη ήμασταν εκεί. Ο γνωστός μας είχε μιλήσει στον πρόεδρο και ο Ερντογάν δέχθηκε να μας κάνει μια δήλωση. Κρατικό κανάλι ήμασταν και, μάλιστα, ελληνικό.
Καθώς πλησιάζαμε να κάνουμε χειραψία με τον Ερντογάν, ένα κύμα οπαδών του σάρωσε το τοπίο, τον αγκάλιασε και τον σήκωσε ψηλά, όπως κάνουν οι ποδοσφαιριστές στα γήπεδα.
Απογοητευτήκαμε. Χάσαμε την επιτυχία. Ακούμε τον Ερντογάν από ψηλά κάτι να λέει στα τουρκικά. Τα στελέχη του κόμματός του μας παίρνουν και μας ανεβάζουν σε έναν όροφο του ξενοδοχείου. Περιμένετε εδώ, μας είπαν. Θα έρθει ο πρόεδρος να σας μιλήσει.
Χαρήκαμε αλλά η χαρά μας άρχισε να περιορίζεται καθώς περνούσαν οι ώρες. Για να μην σας κουράζω, περιμέναμε επτά ώρες μέχρι να έρθει ο Ερντογάν. Στο διάστημα αυτό πέρασε από το δωμάτιο που καθόμασταν όλη η πολιτική, στρατιωτική και αστυνομική ηγεσία της Πόλης. Μιλούσαν, λίγο μαζί μας και έφευγαν. Θελήσαμε μετά από μερικές ώρες να φύγουμε διότι δεν πιστεύαμε πως ο Ερντογάν θα θυμόταν να έρθει. Αλλά δεν μας άφηναν.
Μέχρι που πέρασαν οι επτά ώρες και ήρθε. Για να είμαι ειλικρινής εξεπλάγην. Μέσα σε τέτοια πολυκοσμία θυμήθηκε εμάς;
Ο σύμβουλός του, επί του Τύπου, του συνέστησε να μην μας μιλήσει διότι δεν θεώρησε καλή τη Sony 150 κάμερα που είχαμε. Αλλά, όπως μας μετέφρασαν, ο Ερντογάν του είπε «υποσχέθηκα πως θα μιλήσω και θα το κάνω».
Μας μίλησε για ένα τέταρτο. Στην επικαιρότητα ήταν το Κυπριακό με το σχέδιο Ανάν και έστελνε συνέχεια μηνύματα στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη συνέντευξη του Τούρκου προέδρου σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης.
Αλλά δεν τα γράφω αυτά για να επισημάνω την αναπάντεχη επιτυχία μας. Τα γράφω για να υπογραμμίσω από προσωπική εμπειρία τις εμμονές και την επιμονή του Ερντογάν σε κάτι που έβαλε στο μυαλό του και σε κάτι που υποσχέθηκε.
Το διαπίστωσα παρακολουθώντας στη συνέχεια την πορεία του. Ο Ερντογάν δεν θα αλλάξει την πολιτική που έθεσε ως στόχο. Ούτε στη οικονομία, ούτε στη «Γαλάζια Πατρίδα», ούτε πουθενά. Θα ελιχθεί για να αποφύγει κινδύνους αλλά οι σταθερές που έθεσε δεν θα αλλάξουν στο μυαλό του. Ας το έχουν αυτό υπόψη όσοι χρειάζεται να το συνειδητοποιήσουν.
Παρότι, όπως είπε ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο Ερντογάν δεν μπορεί να ξεχωρίσει το Συμβούλιο της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει χαρακτηριστικά ηγέτη.
Σε αντίθεση με τις ηγεσίες ευρωπαϊκών χωρών και, κυρίως, της Γερμανίας η οποία εξωθήθηκε από τις εξελίξεις να αναλάβει ηγεμονικό ρόλο αλλά δεν τα κατάφερε. Και δεν θα τα καταφέρει. Το κυρίαρχο δόγμα στην Γερμανία είναι ένας οικονομικός εθνικισμός βασισμένος στις χρηματοπιστωτικές αγορές και όχι η ηγεμονία στην Ευρώπη.
Άλλο ηγεσία και άλλο ηγεμονία. Η Γερμανία ηγείται της Ευρώπης αλλά δεν ηγεμονεύει. Η ηγεμονία προϋποθέτει επιτυχή συναίνεση των χωρών σε όσα προτείνει ο ηγεμόνας. Προϋποθέτει, επίσης, ενδιαφέρον για το σύνολο αλλά και για τα ζητήματα που απασχολούν τις επιμέρους χώρες. Η Γερμανία αποδεικνύει καθημερινά, ότι δεν μπορεί να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο. Ουσιαστικά, ηγείται τάσης και επιβάλει διά της βίας και του εκβιασμού την άποψή της στους άλλους επικαλούμενη την οικονομική της ισχύ και τη δυνατότητά της να χρηματοδοτήσει υπό τον όρο αποδοχής της δικής της αντίληψής. Αλλά αυτό δεν είναι ηγεμονία.
Η Ευρώπη για να προχωρήσει χρειάζεται μια χώρα ή ομάδα ηγεμονευουσών χωρών. Η Γερμανία δεν τολμά να αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Διαδραμάτισε, αναγκαστικά, έναν ηγετικό ρόλο στην περίοδο της κρίσης αλλά αναγκάσθηκε για να μην διαλυθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η Γερμανία είναι η πρώτη και κύρια δύναμη που ωφελείται από την ενωμένη Ευρώπη και από το ενιαίο νόμισμα. Για να αποδεχθεί το ευρώ επέβαλε την λογική της δημοσιονομικής πειθαρχίας, εν ονόματι της οποίας εκβιάζει τους λαούς.
Με τα Μέσα Ενημέρωσης που επηρεάζει και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαθέτει πέρασε την άποψη πως η κρίση στην Ευρώπη δεν ήταν συνέχεια της κρίσης που εμφανίσθηκε το 2007-2008 αλλά ότι οφείλεται στην νοοτροπία των χωρών της νότιας Ευρώπης. Και οι τοπικοί αναπαραγωγοί της άποψής της συμφωνούν. Τέτοιοι υπάρχουν και στην Ελλάδα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από γερμανική σκοπιά αποτελεί προϋπόθεση για άσκηση παγκόσμιας ισχύος. Χωρίς την ΕΕ η Γερμανία δεν διαδραματίζει κανέναν ρόλο στον κόσμο. Απλώς, πουλάει εμπορεύματα.
Το τραγικό είναι ότι με την υπάρχουσα κατάσταση στην Ευρώπη η Γερμανία είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Αλλά δεν είναι η δύναμη που θα ήθελε να αναλάβει και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η ηγεσία. Γι’ αυτό μετέτρεψε ολόκληρη την Ευρώπη σε γερμανικό παράρτημα. Υποτίθεται πως η επιδίωξη ήταν να διαμορφωθεί μια ευρωπαϊκή Γερμανία αλλά καταλήξαμε σε μια γερμανική Ευρώπη. Η Ευρώπη, υπάρχει για να εξυπηρετεί την γερμανική πολιτική. Και δεν φαίνεται καμιά άλλη δύναμη να αμφισβητήσει αυτήν την τάση.
Η γερμανική πολιτική σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία αποκλίνει από τα ελληνικά συμφέροντα.
Ακόμη και την έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης η Γερμανία με τους μηχανισμούς που διαθέτει την έχει κάνει να λειτουργεί προς όφελός της.
Έχει συσπειρώσει γύρω της μια πλειάδα χωρών που έχουν τα ίδια συμφέροντα μαζί της σε σχέση με την Τουρκία και δεν πρόκειται να τα απεμπολήσουν εν ονόματι καμιάς αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Ή οπουδήποτε αλλού. Ο γερμανικός εθνικισμός είναι απόλυτος.
Αυτή η κατάσταση δεν θα αλλάξει διότι η τουρκική οικονομία και η τουρκική γεωπολιτική θέση έχουν ταυτιστεί με τα γερμανικά συμφέροντα και εσχάτως και με τα συμφέροντα και άλλων χωρών της Ευρώπης. Ακόμη και με όπλα είναι διατεθειμένες οι χώρες αυτές να την ενισχύσουν για να αντιμετωπίσει η Τουρκία την Ελλάδα. Ευρώπη δεν υφίσταται παρά, μόνο, ως οικονομική αγορά.
Ένας διαφορετικός πόλος θα μπορούσε να διαμορφωθεί στην Ευρώπη υπό την ηγεσία της Γαλλίας αλλά το οικονομικό της εκτόπισμα δεν τη βοηθά. Όταν χρειαστεί, η Γερμανία εκβιάζει και την Γαλλία.
Η Ελλάδα, όμως, βρίσκεται και θα συνεχίσει να βρίσκεται απέναντι στις γερμανικές επιλογές και προτεραιότητες. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται;
Πέραν της στήριξης και στις ΗΠΑ και βεβαίως, στις δικές της δυνάμεις μήπως η Ελλάδα θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλία διαμόρφωσης μιας ομάδας χωρών στο πλαίσιο της ΕΕ που τα συμφέροντά τους βρίσκονται στον αντίποδα της Γερμανίας; Αυτό δεν προϋποθέτει διαρκή αντιπαράθεση με τη Γερμανία. Αλλά σε μείζονος σημασίας θέματα κατάθεση αντίθετης άποψης και υποστήριξής της ακόμη και με το δικαίωμα της αρνησικυρίας.
Στην ίδια τη Γερμανία η επιτυχής πολιτική που ονομάστηκε «Καπιταλισμός του Ρήνου», η κοινωνική πολιτική δηλαδή, αντικαταστάθηκε από την πολιτική της Νέας Βαϊμάρης. Στήριξη στις αγορές, ακραίος νεοφιλελευθερισμός και άρνηση του ευρωομολόγου που θα μπορούσε να αποκρούσει τις επίθεση των αγορών.
Η γερμανική πολιτική ευνοεί αυτήν την επίθεση κατά των μικρότερων χωρών. Γιατί πιστεύει πως την εξυπηρετεί. Οι άλλες χώρες;
Κανένας ,νομίζω , δεν αμφισβητεί πως και ο κ. Ερντογάν και ο κ. Πούτιν είναι ηγέτες-ηγεμόνες μετά μάλιστα από 20ετή διακυβέρνηση των χωρών τους-για την κομμουνιστική Κίνα δεν μιλάμε- ,αλλά όλοι ιδίως ο ”Ευρασιάτης” κ.Ερντογάν ”ηγεμονεύει ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ , και με το εγχειρίδιο του συγγραφέως του ΗΓΕΜΟΝΑ Νικολό Μακιαβέλι κάτω από το προσκέφαλό του.
Την τέτοια ηγεμονία της Γερμανίας την γνωρίσαμε από το 1939-45 ΚΑΙ για μη την ξαναγνωρίσουμε αγωνίζονται πρώτα οι εκλεγμένοι δημοκρατικά τωρινοί ”ηγέτες” Γερμανοί , μετά όλοι οι Ευρωπαίοι ,αλλά -ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ- οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι- γιατί αν τους αφήσουμε να ηγεμονεύσουν κιόλας θα είναι μεγάλος ο πειρασμός τους ,όταν έχουν μάλιστα και συμμάχους τους βόρειους Ευρωπαίους.
Η Ελλάς για να ξεκινήσει αυτό που επιθυμείτε,-αγαπητέ κ. Σαββίδη- έναντι της σημερινής Γερμανίας θέλει εκλεγμένους ηγέτες Α΄Κατηγορίας και με ισχυρή πλειοψηφία ,ενώ όπως όλοι διαπιστώνουμε από 10ετίας και πλέον η Ελλάς ”παίζει μπάλα” με ηγέτες και παίκτες Β’ Κατηγοριας και με μικρές πλειοψηφίες ,όπως-για τους ποδοσφαιρόπουλους – παίζουμε ποδόσφαιρο και με την Εθνική ομάδα και στα διεθνή ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα.
Χρόνια πολλά και καλή πρωτοχρονιά και χρονιά .
Υ.Γ Την άποψη πως η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μας δεν ήταν συνέχεια της κρίσης που εμφανίσθηκε το 2007-2008 στην Αμερική -όπως ισχυριζόταν ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος-, δεν την πέρασε η Γερμανία ,αλλά ο θριαμβευτής των εκλογών του 2009 κ.Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, ο γνωστός ΓΑΠ ,με τους υπουργούς του.
Ας μην έχουμε τόση κοντή μνήμη.
η πολυπλοκότητα του προβλήματος γίνεται περισσότερο φανερή όταν αντιστραφεί το ερώτημα. Τί ακριβώς περιμένουν οι άλλοι από την Γερμανία; Οι απομονωμένες αιτήσεις διαφόρων μερών, π.χ. της Γαλλίας, δεν γίνονται για το καλό της Ευρώπης αλλά για το καλό αυτών των μερών. Μιλάμε δηλαδή γενικότερα για ένα ευρωπαϊκό και όχι μόνο γερμανικό πρόβλημα. Η ελληνική εξωτερική πολιτική για παράδειγμα της επίκλησης του διεθνούς δικαίου και η ταύτιση με κάποια αόριστα ευρωπαϊκά ιδεώδη και κεκτημένα έχουν την βάση (και εν τέλει την μοναδική τους λογική) στην απόλυτη εξάρτηση της εγχώριας αστική τάξης από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Δυστυχώς οφείλουμε να ομολογήσουμε λοιπόν ότι υπάρχει ένα βασικό ευρωπαϊκό πρόβλημα ή τουλάχιστο δίλημμα.
Ερώτημα: Είναι η Γερμανία κυρίαρχο κράτος;
συγκεκριμένα η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, όχι δεν είναι.
@ Ο Λούμπεν
Αλλά τότε τι είναι; Πώς εννοείς εσύ και ο Φερώνυμος το κυρίαρχο κράτος;
Να συμπληρώσω ότι η Γερμανία, όπως και όλα τα κράτη τής ΕΕ, έχει εκχωρήσει κάποιες κυριαρχίες (π.χ. έκδοση εθνικοού νομίσματος) στην ΕΕ, άρα είναι κράτος μειωμένης κυριαρχίας. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να πούμε ότι δεν είναι κυρίαρχο κράτος υπάρχει νομίζω απόσταση.
Ένα κράτος για να είναι κυρίαρχο οφείλει να αναγνωρίσει το ίδιο τον εαυτό του, δια μέσου του λαού του. Αυτό γίνεται με την ψήφιση συντάγματος. Κατά την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, κυρίως γιατί ένα μεγάλο τμήμα του γερμανικού πληθυσμού βρισκόταν εκτός των συνόρων της και επιπλέον σχεδόν το μισό έδαφος το οποίο ανήκε σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο μέχρι το 1937 στο γερμανικό ράιχ βρισκόταν εκτός της επικράτειας. Κοινώς η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας δεν είχε καμία απολύτως νομιμοποίηση να εκπροσωπεί τον γερμανικό λαό και το γερμανικό έθνος.
Το 1990 υπήρξε η επιλογή να γίνει ένωση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την Γερμανική Δημοκρατική Δημοκρατία (μέχρι τότε λανθασμένα ως Ανατολική Γερμανία), ωστόσο αυτό δεν έγινε. Απλά η τελευταία προσχώρησε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η έλλειψη νομιμοποίησης δεν αποκαταστάθηκε. Σύνταγμα δεν έχει ψηφιστεί, ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος θεωρητικά δεν έχει λήξει για το Γερμανικό Ράιχ. Αυτό το τελευταίο, η συνέχιση της ύπαρξης του γερμανικού ράιχ σε συνδιασμό με την έλλειψη της νομιμοποίησης της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας να εκπροσωπεί τον γερμανικό λαό και το γερμανικό Έθνος, αποτελούν τον κορμό της επιχειρηματολογίας σύμφωνα με την οποία η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας δεν είναι κυρίαρχο κράτος.
Νομίζω ότι η λέξη “κυρίαρχο” για ένα κράτος στα ελληνικά, δεν σημαίνει αυτά που γράφεις εσύ. Γι’ αυτό καλώς ρώτησα να μάθω τι εννοείς μ’ αυτήν. Θέλεις να πεις ότι κράτη, τα οποία δεν έχουν σύνταγμα, ή έχουν τύποις (π.χ. ΕΣΣΔ, Κίνα κλπ.), δεν είναι κυρίαρχα; Όχι, φίλε μου, ούτε στα ελληνικά, ούτε στα αγγλικά ο ορισμός “κυρίαρχο κράτος” έχει σχέση μ’ αυτά που γράφεις.
Κυρίαρχο κράτος
Sovereign state
Στα ελληνικά, η (πρώην) DDR λέγεται Λαοκρατική Δημοκρατία τής Γερμανίας και όχι “Γερμανική Δημοκρατική Δημοκρατία”.
Deutsche Demokratische Republik = Γερμανική δημοκρατική Δημοκρατία. Το επίθετο “demokratische” μεταφράζεται φυσικά ως δημοκρατική. Για να είμαι ειλικρινής μπορεί να μεταφράζεται το Republik ως Λαοκρατία, δηλαδή θα ίσχυε Γερμανική δημοκρατική Λαοκρατία. Όσο για τα άλλα, ζήτα από έναν γερμανό πολίτη να σου δείξει το δελτίο ταυτότητάς του και εάν δεν σου δείξει δελτίο προσωπικού εταιρείας ξαναπές μου.
Στα ελληνικά, όσο πλούσια γλώσσα κι αν είναι, δεν υπάρχει η δυνατότητα διάκρισης μεταξύ Republik και Demokratie, γι αυτό χρησιμοπούνταν το όνομα Λαοκρατική Δημοκρατία τής Γερμανίας.
Το άλλο που γράφεις δεν το καταλαβαίνω. Όσα χρόνια έζησα στην Γερμανία, οι πολίτες είχαν Personalausweis, ή απλώς Ausweis. Δεν είχα ακούσει λίγες φορές να μού λένε “Ausweis, bitte!”.
μπορείς να το δεις και σε αυτόν τον σύνδεσμο:
https://www.bmi.bund.de/DE/themen/moderne-verwaltung/ausweise-und-paesse/personalausweis/personalausweis-node.html
E, και;
αφού έζησες κι εσύ στην Γερμανία πές μου, πώς μεταφράζεται το “Personal”?
(επίθ.) Προσωπικός-ή-ό. Πώς μεταφράζεται στα ελληνικά εννοείς, ή τι θα πει στα γερμανικά; Η ίδια λέξη στο ουδέτερο και σαν ουσιαστικό, σημαίνει το σύνολο των ανθρώπων που εργάζονται κάπου (ελλ. το προσωπικό, γερμ. das Personal).
Στα γερμανικά, βέβαια, έχομε και την λέξη persönlich, που ελληνικά μεταφράζεται σαν προσωπικό. Προσωπικά δεδομένα = persönliche Data
Επειδή ανέφερες άκρως ενδιαφέροντα παραδείγματα θα ήθελα να τα δούμε κι αυτά.
Η ΕΣΣΔ δεν ήταν κράτος αλλά ομοσπονδία (εθνικών) κρατών. Ένα ανάλογο πρόβλημα το οποίο ανέκυψε εκεί ήταν η περίπτωση της σημερινής Μολδαβίας, η νομιμοποίηση της οποίας σήμερα αμφισβητείτε ευθέως από την Ρουμανία η οποία κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της κατεξοχήν Μολδαβίας με την πλειοψηφία των Μολδαβών να είναι ταυτόχρονα και Ρουμάνοι πολίτες (έχει γίνει και πόλεμος αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ).
Η Κίνα ακριβώς με το σκεπτικό το οποίο ανέπτυξα, πέτυχε να μην αναγνωρίζεται η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) από τον ΟΗΕ και διεκδικεί σήμερα τα εδάφη της.
Με ο ίδιο σκεπτικό οι Παλαιστίνιοι αμφισβητούν σήμερα το Ισραήλ, αφού το έδαφός του δεν ανήκει μόνο στον εβραϊκό λαό. Με ανάλογο σκεπτικό ανακαλύψαμε και εμείς το 1990 ξαφνικά ότι υπάρχει δίπλα μας Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Σύμφωνα με τρέχουσες θεωρίες κρατών, επικρατεί η αντίληψη, ότι στην νομιμοποίηση προηγείται η αντιπροσωπευτικότητα της δημοκρατικότητας. Εάν για παράδειγμα για την ψήφιση συντάγματος συνέρχεται όργανο του οποίου τα μέλη αντιπροσωπεύουν ΄το μεγαλύτερο μέρος του Έθνους και των εδαφών, αυτό αρκεί (όπως συνέβει στα σοβιετικά κρατίδια αλλά και στην Κίνα).
Σε τελική ανάλυση η νομιμότητα αποτελεί έκφραση των γεωπολιτικών ισορροπιών.
Μέχρι το 1990 φαίνεται ότι αυτές οι ισορροπίες βολευόταν με την μή νομιμοποίηση των δυο γερμανικών κρατών. Έπειτα από το 1990 είναι φανερό ότι οι μόνοι οι οποίοι βολεύονται με αυτή την μή νομιμοποίηση και την επιδίωξαν εξάλλου απολύτως συνειδητά, είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί.
“Η ΕΣΣΔ δεν ήταν κράτος αλλά ομοσπονδία (εθνικών) κρατών”, λες. Μα η ομοσπονδία ήταν τον κυρίαρχο κράτος με κεντρική (ισχυροτάτη) εξουσία. Πληρούσε όλους τους όρους κυριαρχίας, που αναφέρονται στα άρθρα που σού έδωσα. Και οι ΗΠΑ ομοσπονδία είναι. Δεν είναι κυρίαρχο κράτος; Μού φαίνεται ότι ανακατεύεις πολλά και τα μπερδεύεις κάπως. Εκείνο που γράφεις, “Με ανάλογο σκεπτικό ανακαλύψαμε και εμείς το 1990 ξαφνικά ότι υπάρχει δίπλα μας Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Μα δεν ήταν κυρίαρχο κράτος, διότι δεν τηνανεγνώριζε ως τέτοιο ο ΟΗΕ, παρά μόνον κάποια κράτη μεμονομένα. Κρατική οντότητα είχε, αλλά δεν ήταν ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ και ούτε την ανακαλύψαμε ξαφνικά. Την ξέραμε σαν ομόσπονδο κράτος τής Γουγκοσλαβίας, η οποία ήταν το κυρίαρχο κράτος.
Ασφαλώς υπάρχουν διάφορες θεωρίες, αλλά εγώ αναφέρομαι στο Διεθνές Δίκαιο, βάσει τού οποίου και η BRD είναι κυρίαρχο κράτος.-
Αν για παράδειγμα ένα κράτος δεν έχει σύνταγμα, είναι ας πούμε απόλυτη μοναρχία (τέτοια μάλλον δεν υπάρχουν σήμερα), αποκλείεται να είναι ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ; Η Αιθιοπία, ως αυτοκρατορία, και παλαιότερα η Σ. Αραβία, δεν ήσαν ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΚΡΑΤΗ; Γιατί μπερδεύεις την δημακρατία και τα συντάγματα, που πρέπει να είναι ψηφισμένα από τον λαό; Μήπως στην Ελλάδα είναι; Η Βουλή ψηφίζει το Σύνταγμα και τις τροποποιήσεις του και ο λαός απλώς κοιτάζει (όπως και σε κάθε τι). Δεν είναι η Ελλάδα ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ;
Personal + Ausweis = Δελτίο Προσωπικού.
Δεν λέγεται Identitätsausweis όπως θα έπρεπε να λέγεται.
Τον καιρό μου οι Γερμανοί είχαν κανονικά δελτία ταυτότητος. Αν τα πράγματα άλλαξαν στο μεταξύ, δεν ξέρω. Την έλεγαν Ausweis.-
Με αυτά τα παραδείγματα θέλω απλώς να υποστηρίξω την θέση, ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν είναι κυρίαρχο κράτος, επειδή οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν θέλουν να είναι.
Όπως σού απέδειξα, ελπίζω, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας είναι κυρίαρχο κράτος, ανεγνωρισμένο από τον ΟΗΕ. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα, τουλάχιστον εξωτερικά. Το γιατί δεν το θέλουν οι Γερμανοί, ειλικρινά δεν το κατάλαβα.
Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζω στην Γερμανία και σου δηλώνω ότι δεν είχαν ποτέ κάτι άλλο από δελτίο προσωπικού= Personalausweis
Η κυριαρχία ενός κράτους μπορεί να αμφισβητηθεί με πολλούς τρόπους, όπως έδειξα με τα παραδείγματα. Το διεθνές δίκαιο δεν είναι σαφές. Στην περίπτωση της Γερμανίας μπορείς να ανατρέξεις στην ομιλία του σοσιαλδημοκράτη βουλευτή και διακεκριμένου συνταγματολόγου Carlo Schmid από τον Νοέμβριο του 1948, στα πλαίσια της διαδικασίας ίδρυσης της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας. Σε αυτή την ομιλία ο Schmid ο οποίος είναι ένας από τους πρωτεργάτες του γερμανικού θεμελιώδους νόμου, αιτιολογεί γιατί για την ίδρυση της ομοσπονδ. δημ. της Γερμανίας δεν μπορεί να ψηφιστεί σύνταγμα (=Verfassung) αλλά μόνο ένας θεμελιώδης νόμος (Grundgesetz).
Οι λόγοι για τους οποίους οι Γερμανοί δεν θέλουν να έχουν κυρίαρχο κράτος αυτή την στιγμή, όπως και το 1990, είναι δύο:
1. τα εδάφη τα οποία έχασαν (ανατολική Γερμανία),
2. τις αποζημιώσεις που θα έπρεπε να πληρώσουν.
Την περίπτωση της Ελλάδος την έχω σχολιάσει και σε άλλο άρθρο, στο οποίο ο Σαββίδης πολύ εύστοχα αμφισβήτησε την νομιμοποίηση της ελληνικής δημοκρατίας να εκπροσωπεί τον Ελληνισμό.
Η δική μου η εκτίμηση είναι, ότι η χώρα μας είναι κυρίαρχο κράτος επειδή η κυριαρχία της δεν αμφισβητείται επί του παρόντος. Θα μπορούσε έως το 1913 να αμφισβητηθεί από τον μικρασιατικό, κυπριακό, βορειοηπειρωτικό, ηπειρωτικό, μακεδονικό και θρακιώτικο πληθυσμό, μέχρι το 1923 από τον μικρασιατικό και κυπριακό Ελληνισμό και έως σήμερα από τον κυπριακό Ελληνισμό. Η Κύπρος απεμπόλισε οικειοθελώς αυτό το δικαίωμα.
Φυσικά με την αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας παραχωρίσαμε τουλάχιστο ένα έρεισμα στους γείτονες να αμφισβητήσουν την κυριαρχία μας σε ένα συγκεκριμένο μέρος ενόσω μπορεί να συνδέσει κανείς την ύπαρξη γλώσσας με την ύπαρξη έθνους.
@ Λούμπεν
Κατ’ αρχάς, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
1) Αυτήν την ταυτότητα θυμούμαι εγώ.
2) Έχομε τελείως διαφορετική αντίληψη τής έννοιας τού κυρίαρχου κράτους. Άλλες βάσεις παίρνεις εσύ κι άλλες εγώ.
Δεν πειράζει που συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ήταν ενδιαφέρων διάλογος και σ’ ευχαριστώ γι αυτόν.
Καλή χρονιά!