Το Πείραμα Τραμπ, το “Οίκαδε” και η Ομοσπονδιακή Ευρώπη

- Advertisement -

Δεν ήμουν από τους υποστηρικτές του Τράμπ, αλλά παρακολουθούσα το φαινόμενο του τραμπισμού.  Όμως, και το αλαζονικό στυλ των Δημοκρατικών μου προκαλούσε αρνητική αντίδραση. Είναι αυτό που στην Ελλάδα εκδηλώθηκε από τα ΜΜΕ της Αθήνας, τα οποία έχουν προκαλέσει βαθιά δυσφορία στην κοινή γνώμη, ακόμη, και σ’ αυτήν που, γενικά, πολιτικά και ιδεολογικά συμπλέει μαζί τους.

Το βασικό ερώτημα μετά την εκλογή Τραμπ είναι τι κάνει έναν άνθρωπο της αμερικανικής ολιγαρχίας να αμφισβητεί τις επιλογές της, όπως εκφράζονται, από το κατεστημένο της.

Με δύο λόγια οι επιλογές αυτές ήταν –και φαντάζομαι πως συνεχίζουν να είναι– η κυριαρχία των ΗΠΑ ως παγκόσμιας δύναμης, η σταδιακή εξασθένιση συνόρων, η διαμόρφωση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία θα κυριαρχεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Είναι αυτή η παγκόσμια διακυβέρνηση που ενθουσίασε τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος έκανε και τις σχετικές δηλώσεις.

Υπάρχουν τρία σημαντικά διεθνή γεγονότα στα οποία ο κ. Μητσοτάκης “βγήκε μπροστά”. Αχρείαστα θα έλεγα. Κανείς δεν του το ζητούσε αλλά, ίσως, η ενέργειά του είχε κάποια προσωπική ιδιοτέλεια. Γιατί εθνικά ήταν επικίνδυνη. Το ένα είναι η περίπτωση της Ουκρανίας, για την οποία ορθώς καταδίκασε την ρωσική εισβολή.

Η Ευρώπη στον αστερισμό του Τραμπ

Η Ελλάδα είναι μέρος της Δύσης, ανήκει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και δεν υπήρχε λόγος να έρθει σε αντίθεση με τις επιλογές των θεσμών αυτών – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε. Δεν υπήρχε λόγος και για κάτι άλλο, επιπροσθέτως. Αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα στην Κύπρο. Το ακατανόητο στην περίπτωση Μητσοτάκη ήταν οι δηλώσεις του ότι βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία και άλλα φαιδρά παρόμοια. Αν δεν τα κάνει από προσωπική σκοπιμότητα, είναι, επικίνδυνα, αφελής.

Το ίδιο αποκαλυπτικές των προθέσεών του ήταν οι δηλώσεις του περί τυραννίας της πλειοψηφίας ή της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Δήλωνε πίστη και προσήλωση στη μία από τις δύο παγκόσμιες τάσεις (αυτής των Δημοκρατικών των ΗΠΑ), παραβλέποντας ότι οι δηλώσεις του ως πρωθυπουργού δεσμεύουν την χώρα.

Η διεθνής κοινότητα δεν είναι το ελληνικό ανέκδοτο, έχεις θεσμούς που λειτουργούν και συμβολισμούς που στέλνουν μηνύματα. Και αγωνιά, τώρα, πάλι με σχετικά υπερβολικές δηλώσεις να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Από εδώ και πέρα παίζεται το μέλλον της χώρας, όχι του κ. Μητσοτάκη. Και η τρίτη περίπτωση είναι η μεσανατολική πολιτική του, την οποία αυτήν την στιγμή θα αποφύγω να σχολιάσω.

Κεντρικό πρόσωπο στην ευρωπαϊκή σκηνή θα είναι, πλέον, ο Όρμπαν. Με τακτικό τρόπο οι ευρωπαϊκές ισορροπίες θα αλλάξουν, η Γερμανία αναζητά νέα πολιτική ταυτότητα και καθώς ηγεμονεύει στην Ευρώπη θα πρέπει να καθορίσει, σε συνεργασία με την Γαλλία, το μέλλον της αναγκαστικής μερικής αυτονόμησής της και της πολιτειακής μορφής που θα λάβει.

Θα εξακολουθήσει η ΕΕ να είναι μια χαλαρή οντότητα κρατών που πουλούν τα εμπορεύματά τους, ή θα αποκτήσει μια συνεκτική ομοσπονδιακή μορφή; Από την Ευρώπη λείπει εκτός από την πολιτική ηγεσία που θα μπορούσε να εφαρμόσει τις αναγκαστικές αλλαγές και η διανόηση που θα πρότεινε το είδος αυτών των αλλαγών. Τα διάφορα think tank είναι απλώς μαγαζάκια επιβίωσης.

Ο πόλος Όρμπαν στην Ευρώπη, δεν φαίνεται να είναι ευνοϊκός για την Ελλάδα. Αντιθέτως, έχει καλές σχέσεις και με την Τουρκία και με τα Σκόπια. Ο κ. Μητσοτάκης ενέταξε τον εαυτό του στο άλλο στρατόπεδο. Η Τουρκία έχει ενοχλήσει γενικώς τις ΗΠΑ. Και στη Μέση Ανατολή κυριαρχεί ο Νετανιάχου.

Αλλάζει σελίδα η Μέση Ανατολή

Το μόνο στήριγμα Μητσοτάκη, αν ανταποκριθεί, θα είναι ο Νετανιάχου, όχι το Ισραήλ. Το Ισραήλ χωρίς τον Νετανιάχου θα είναι ένα άλλο Ισραήλ. Δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε προβλέψιμη η συμπεριφορά του. Η πολιτική Νετανιάχου δεν φαίνεται να εκφράζει το σύνολο του βαθέος ισραηλινού κράτους.

Το κρίσιμο ζήτημα με το Ισραήλ είναι αν θα σταματήσει εδώ που έφθασε σήμερα, εξασθενώντας την Χαμάς και την Χεζμπολάχ και αποδυναμώνοντας το Ιράν, ή θα προχωρήσει υλοποιώντας το σχέδιο δημιουργίας κουρδικού κράτους. Και αν επιλέξει τους Κούρδους μέχρι που θα φθάσει – φυσικά με την υποστήριξη των ΗΠΑ. Θα περιλάβει και τουρκικά εδάφη; Οι δηλώσεις ανησυχίας του Ερντογάν για τις προθέσεις του Ισραήλ να χτυπήσει και τουρκικά εδάφη δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες.

Το ανησυχητικό σε μια τέτοια περίπτωση με δεδομένες τις αδυναμίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και την αδρανοποίηση της διπλωματίας είναι αν σε περίπτωση απώλειας εδαφών στα νοτιοανατολικά της η Τουρκία ζητήσει ανταλλάγματα στην Ανατολική Μεσόγειο και τα ανταλλάγματα αυτά αν θα δοθούν από την Ελλάδα.

Και εδώ έρχεται το θέμα της ελληνοτουρκικής σύγκλισης, αυτής που συζητείται και που η κατάληξή της είναι άδηλη. Εδώ τίθεται και το θέμα του μέλλοντος της Κύπρου. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει καμιά διάθεση να ασχοληθεί με το Κυπριακό. Η Αθήνα, παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις, το θεωρεί βάρος και το ενδεχόμενο διχοτόμησης δεν πρέπει να αποκλειστεί. Εκτός κι αν άλλα προβλέπουν τα νέα σχέδια. Νέα, μετά την αναγνώριση του ρόλου που έπαιξε το νησί στην τρέχουσα μεσανατολική κρίση. Αρκετά από όσα συνέβησαν θα ήταν διαφορετικά αν η Κύπρος δεν προσεφέρετο να βοηθήσει.

Παραλληλίστε την περίπτωση με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και την άρνηση της Τουρκίας να δώσει την άδεια αμερικανικής επιχείρησης από τα τουρκοιρακινά σύνορα. Πολλά θα ήταν ευκολότερα για τους Αμερικανούς. Πάντως, αν υπάρξουν εξελίξεις στο θέμα των Κούρδων και περιλάβουν την Τουρκία, θα πρόκειται για ιστορικών διαστάσεων μεταβολή. Όπως είναι δομημένη η Τουρκία δεν μπορεί να αντέξει ούτε στρατιωτική ήττα ούτε, πολύ περισσότερο, απώλεια εδαφών. Θα πάμε αλλού τότε.

Για να επανέλθουμε στο θέμα που θέσαμε στην αρχή για τον Τραμπ, τι κάνει έναν άνθρωπο της αμερικανικής ολιγαρχίας να αμφισβητεί τις επιλογές της, όπως εκφράζονται, από το κατεστημένο της; Αν εκείνο που τον ωθεί σ’ αυτήν την επιλογή δεν είναι μόνο η φιλοδοξία του να κυβερνήσει, αλλά είναι και η διαφορετική πολιτική αντίληψη που έχει για την χώρα του και τον παγκόσμιο ρόλο της.

Οι διεθνείς αναλυτές του αποδίδουν τάσεις εσωστρέφειας, προφανώς, ορμώμενοι από τις δηλώσεις του και την πολιτική δασμών που θα ακολουθήσει, αλλά οι κινήσεις του με τους ανθρώπους που τον εκφράζουν κατά τόπους είναι μια προετοιμασία για αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου σκηνικού. Και παγκόσμια αναδιαμόρφωση με πολιτική “Οίκαδε” δεν γίνεται.

Η ώρα της ενοποίησης

Το “Πείραμα Τραμπ” πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα πως μπορεί να επιτευχθεί η επιστροφή στο εθνικό κράτος με παράλληλη ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας; Πού οδηγείται ο κόσμος αν και άλλες χώρες ακολουθήσουν μια πολιτική δασμών, όπως οι ΗΠΑ του Τραμπ; Πώς συμβιβάζεται το MAGA (Make America Great Again) χωρίς την παγκόσμια παρουσία και ηγεμονία των ΗΠΑ;

Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη εξωθείται σε μια αναγκαστική ημιαυτονομία και απάντηση στο βασικό ερώτημα: ποια Ευρώπη θέλουμε; Η Ευρώπη της χαλαρής διεύρυνσης –επιλογή που υιοθετήθηκε ως σήμερα– προϋπέθετε φθηνή ενέργεια από τη Ρωσία, αμυντική κάλυψη από το ΝΑΤΟ (τους Αμερικανούς, βασικά) και ενιαία αγορά.

Η Ευρώπη, πλέον, πρέπει να σταθεί μόνη της αμυντικά, με πιο προωθημένη και συγκροτημένη εξωτερική πολιτική και με περαιτέρω ενίσχυση της οικονομικής εξάρτησης των χωρών μελών της. Διαφορετικά δεν μπορεί να αποκτήσει ούτε γεωπολιτικό εκτόπισμα, για το οποίο μίλησε και ο κ. Μητσοτάκης, ούτε να διατηρήσει το σημερινό επίπεδο ζωής των πολιτών της.

Μια τέτοια Ευρώπη είναι η Ομοσπονδιακή Ευρώπη. Η οποία θα δώσει την ευκαιρία και στις περιφέρειες των κρατών-μελών της να ανασάνουν από την συγκεντρωτική εξάρτηση των πρωτευουσών τους. Είτε με τον Τράμπ, είτε με την Χάρις ο κόσμος θα άλλαζε. Το θέμα είναι πως θα περάσουμε σε αυτήν την αλλαγή με το μικρότερο δυνατό κόστος σε ανθρώπινες απώλειες και τραγωδίες.

slpress.gr

 

spot_img

9 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Το δόγμα των ΗΠΑ και των Ευρωπαϊκών κρατών μελών του ΝΑΤΟ (Μεγάλη Βρετανία, Νορβηγία, Τουρκία, Καναδάς) για την ευρωπαϊκή άμυνα δεν αλλάζει:
    Non discrimination, non duplication, non decoupling. Άρα δεν θα υπάρξει αλλαγή στην αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης, πέρα από το ΝΑΤΟ.
    Αυτό που θα πιέσει ο Τράμπ είναι το 2% των αμυντικών δαπανών στον π/Υ να υλοποιηθεί από όλα από όλα τα κράτη μέλη και κυρίως από την Γερμανία που απολαμβάνει την ασφάλεια των ΗΠΑ με χαμηλές αμυντικές δαπάνες.
    Τώρα με αυτά που λέει ο Μητσοτάκης γελάνε στην Ευρώπη. Θέλει να αρπάξει τα λεφτά των Ευρωπαϊκών κρατών για τα σύνορα της Ευρώπης. Οι ξένοι δεν τρώνε κουτόχορτο και ξέρουν καλά την διαφθορά των Ελληνικών κυβερνήσεων. Το πάθημα του 2010 τους έγινε μάθημα και τα φαντάσματα Σόιμπλε υπάρχουν ακόμη εντός ΕΕ.

  2. Η ομοσπονδιακή Ευρώπη είναι ουτοπία. Δεν την θέλει κανένα Ευρωπαϊκό κράτος γιατί οι λαοί φοβούνται ότι θα χάσουν το έθνος τους και αυτό είναι σωστό.
    Ούτε οι Αλβανοί ούτε οι Σκοπιανοί που εκλιπαρούν να μπουν στην ΕΕ δεν θέλουν την ομοσπονδιακή Ευρώπη.
    Πιθανόν τα μεγάλα κράτη να πετύχουν να σπάσουν το βέτο δίνοντας υποσχέσεις ασφαλείας στα μικρά κράτη. Μην ρωτήσει κάποιος σε ποια κατηγορία είναι η Ελλάδα γιατί θα κάνει λάθος. Η Ελλάδα με 320δις χρέος ανήκει στα πολύ μικρά κράτη. Είναι μια κατηγορία μόνη της. Έτσι την κατάντησαν οι κυβερνήσεις και οι νταβατζήδες.
    Οπότε καλύτερα να μην μιλά ο Μητσοτάκης και προκαλεί την Ελληνική και Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

    • και τα εθνικά κράτη δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτα από τους λαούς, αλλά η ασφάλεια την οποία παρήχαν στα σχετικά πάντα πλαίσια των εθνικών δυνατοτήτων τελικά ξεπέρασε τους δικαιολογημένους φόβους για παρακμή της επαρχίας (η οποία είναι και ο πυρήνας της εθνικής ταυτότητας). Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούμε να πούμε δε, ότι η δημιουργία εθνικών κρατών έβλαψε περισσότερο την πολιτιστική ταυτότητα των λαών από ό,τι η υπερεθνικές αυτοκρατορίες στις οποίες η εθνική συνοχή και αλληλεγγύη επειδή ακριβώς δεν κατοχυρωνόταν συνταγματικά έπρεπε να ασκηθούν για να συντηρηθούν.
      Φυσικά μια ενωμένη Ευρώπη με απευθείας σύνδεση των πολιτών με τις Βυρξέλλες θα έβαζε βασικά τέλος σε οποιαδήποτε εθνική ιδιοπροσωπεία διότι θα έπρεπε να επενδύσει στον απρόσωπο δικαιωματισμό. Αλλά μια Ευρώπη, όπως για παράδειγμα πρότεινε ο Σαββίδης, με έναν μεγάλο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης και θεσμοθετημένης αποκέντρωσης θα μπορούσε ίσως να δουλέψει και στην πολιτιστική αυτοσυντήρηση αλλά καί στην κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και διπλωματία.

  3. Σιγά και το χρέος!!!! Μας χρωστάνε γερμανικές αποζημιώσεις που ως υποτελείς ποτέ δεν ζητήσαμε. Μας παίρνουν επιπλέον και τα τιμαλφή μας. Μας λοιδορούν και μας χαρίζουν στον ερτογαν, μόνο και μόνο γιατί έχουμε εφιάλτες να μας κυβερνούν. Το μόνο που θέλουν από την Ελλάδα είναι να είναι τουριστικός τόπος. Χωριά ολόκληρα σε καίρια νησιά, Έλληνας δεν πατάει το ποδάρι. Πουλήθηκαν. Όπως και οι Παλαιστίνιοι το έκαναν στους Εβραίους και τώρα διαμαρτύρονται. Αυτό μπορούν να το κάνουν και με τον Ερντογαν. Το δεύτερο που θέλουν είναι ο αέρας και ο ήλιος μας. Ότι ζήτησε ο Σόιμπλε. Αυτό το κάνουν με τον μητσοτακη. Έκαψε όλη την Ελλάδα, έβαλε ανεμογεννήτριες παντού και τώρα ανακαλύπτω ότι η Σουηδία άρχισε να μην τις επιτρέπει γιατί εμποδίζουν τα στρατιωτικά σήματα;;;;
    Πραγματικά, περιμένετε ότι η Ελλάδα, τούτεστιν οι πολίτες, ενδιαφέρονται;;;;
    Και ο ΗΛΙΘΙΟΣ ο δικός μας καλά κρατεί;;;;

  4. Ανεξάρτητα πάντως από όλα αυτά, από την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, την ανάπτυξη της Ασίας, πραγματικά πιστεύω ότι χωρίς την Ευρώπη, χωρίς όλα αυτά τα μυαλά, τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής της Ευρώπης, την διάχυση των διανοουμένων, την επιθυμία ανακάλυψης και άλλων πολιτισμών, νομίζω ότι πραγματικά είναι η κορυφαία ήπειρος στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Η Κίνα προφανώς, αλλά περιχαρακωμένη. Η Ρωσία επίσης αλλά καταδιωγμένη.
    Νομίζω ότι στο γιγνεσθαι της Ευρώπης είναι καιρός να βάλουμε πλέον την Ρωσία.
    Δεν μας παίρνει τώρα, αφενός λόγω τραμπ, αφετέρου λόγω και κυρίως λόγω παρακμής.
    Επιτέλους, η Ρωσία είναι μέρος της Ευρώπης. Και καμία δουλειά δεν έχω να την απαξιώ.

    • το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ήδη εξαιρετικά δύσκολο χωρίς την Ρωσία. Μια συμπερίληψη της Ρωσίας σε αυτό το οικοδόμημα μάλλον θα είχε το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα. Η Ρωσία θα έπρεπε να παραιτηθεί του τωρινούς της ρόλου ενώ η Ευρώπη θα έπρεπενα κάμει σε αντιπαροχή τα ρωσικά προβλήματα δικά της.

      • Ευρώπη χωρίς την Ρωσσία δεν νοείται. Ποιος δίνει αυθαίρετα αντίθετο ορισμό; Σε όλη την ευρωπαϊκή Ιστορία, την νεοτέρα τουλάχιστον, η Ρωσσία ήταν παρούσα κι έπαιζε σημαντικό, αν όχι και το σημαντικότερο ρόλο (βλέπε ναπολεοντείους πολέμους).

        Η ΕΕ, συρομένη από τις ΗΠΑ, των οποίων είναι ακόμη τσιράκι, απέρριψε αυτό της το κομμάτι. Λάθος, λάθος άθλιο, ανθρώπων που οραμαρίζονται ΕΕ με κομμένο χέρι και όχι από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, ως ο στρατηγός De Gaulle.

  5. Δϋσκολες εποχές για να προβλέψει κάποιος, έστω και με οδηγό την ιστορία, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αν η Ελλάδα έπλεε solo, αν δηλαδή δεν ήταν μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τότε μια πιθανή μεταχείριση, απο τον πρόεδρο Τράμπ, των ανεπάλληλων κρούσεων Ερτογάν για ένα παράλληλο άνοιγμα ενός “ελεγχόμενου δευτέρου μετώπου” εξασθένησης της Ευρώπης ίσως να ήταν διαφορετική. Να το πω και αλλιώς: όπως η Ουκρανία, θα μπορούσε και η Ελλάδα να αποτελέσει το ιδανικό “συνοριακό δόλωμα/αντάλλαγμα” τόσο για την Τουρκία (όπως η Ουκρανία για την Ρωσία ) όσο και για τις ΗΠΑ (μια και εξασθενείται πολιτικά/γεωπολιτικά και οικονομικά/ανταγωνιστικά, η Ευρώπη).

    Όταν όλα είναι στο τραπέζι και έχουν μια τιμή, οι κανόνες του παιγνιδιού αλλάζουν ριζικά. Δύσκολα η Ουκρανία και η Ευρώπη δεν θα είναι, τελικά, στην πλευρά των (διαπραγματευτικά) ηττημένων, ενώ η Ρωσία, οι ΗΠΑ, ίσως και η Κίνα να βγούν κερδισμένοι, οι δε Κινέζοι ιδιαίτερα, αν η Ταιβάν αποτελέσει το κρυφό χαρτί του Τράμπ για να δεσμευτούν και να αποσύρουν την έμπρακτη (οικονομική, τεχνολογκή, στρατιωτική) υποστήριξή τους στην Ρωσία, και έτσι να αναγκαστεί ο Πούτιν να προσαρτήσει “μόνο” την Κριμαία, μαζί με μια σεβαστή αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, ως bonus, για να κοιμάται ήσυχος…και να μείνει έτσι στην ιστορία της Ρωσία ως απελευθερωτής και -γιατί όχι;- ίσως και “μέγας”.

    Ανάλογα γεωστρατηγικά “πάρε-δώσε” έγιναν ξανά, πχ. μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, με τις αποφάσεις των Τσώρτσιλ και Στάλιν για ζώνες επιρροής, που σφράγισαν τις εξελίξεις στην Ευρώπη για 80 χρόνια. Τότε όμως όλοι είχαν συστρατευθεί για έναν κοινό σκοπό: την ήττα του άξονα Γερμανίας/Ιταλίας/Ιαπωνίας. Τώρα, οι συμμαχίες είναι υπόγειες και δυναμικές, με όπλα την υψηλή τεχνολογία και την οικονομική επιρροή. Σε σημείο που τα “δημοκρατικά πολιτεύματα” περνούν απο όλο και πιο παραμορφωτικούς καθρέπτες για να τις εξυπηρετίσουν.

    Η ενωμένη Ευρώπη θα αναγκαστεί να περάσει απο την “εφηβεία” στην “ωρίμανση”, μέσα σε χρονο μερικών μόνο μηνών. Απο αυτό μπορεί να βγει κερδισμένη, αν τα ηνία αναλάβει κάποιος ηγέτης που δεν προέρχεται απο τον χώρο της διαχείρισης λεπτών ισορροπιών ή της τεχνο/γραφειο-κρατείας των Βρυξελλών αλλά που μπορεί να βάλει το αποτύπωμά του/της για άλλα 100 χρόνια. Η ιστορία (μέχρι τώρα) μας διδάσκει ότι κάθε κατακτητής (απο τον Μ. Αλέξανδρο, Καίσαρα, Μ. Πέτρο, Ναπολέοτα, Χίτλερ…μέχρι Πούτιν) αλλάξε τον κόσμο, όχι μόνο με τις κατακτήσεις αυτές καθεαυτές, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ο υπόλοιπος κόσμος οργανώνεται/προσαρμόζεται, ή αντιδρά σε αυτές.

    Με τα παραπάνω ως σκηνικό (background) θεωρώ καλό ότι έχει αρχίσει μια σοβαρή συζήτηση για τα θέματα αυτά στις Ανιχνεύσεις. Εύχομαι και ελπίζω αυτή η παράθεση απόψεων και προβληματισμών να συνεχιστεί, διότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο βαθιά απο όσα μας χωρίζουν, ως απανταχού Έλληνες αλλά και ως πολίτες του Κόσμου.

    Ευχαριστώ.

  6. Αγαπητέ κε Σαββίδη,
    διέλαθε της προσοχής σας ότι ή χώρα μας έχει αναγνωρίσει τον Χουάν Γκουαιδό ως πρόεδρο της Βενεζουέλας!
    Σε ότι αφορά στην Ευρώπη, νομίζω το ορόσημο ήταν η αρνηση των μεγάλων ευρωπαικών κρατών να συμμετάσχουν στον πολεμο του Ιρακ. Μετά απο αυτό, εν μέσω σκανδάλων και <> τέθηκαν εκτός μάχης πολιτικοί που έδειχναν να έχουν σπονδυλική στήλη όπως οι ντε Βιλπέν , Φιγιόν , Στρος Καν. Ετσι η Ευρώπη έμεινε να εκπροσωπείται απο την Ανναλένα και την Κάγια! Τα υπολοιπα είναι αυτά που διεκτραγωδείτε!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
37,300ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα