Το νέο βιβλίο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου: Πανεπιστημιακές παραδόσεις για την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, την Ελευθερία και τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου
Μόλις κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις «Gutenberg», το νέο βιβλίο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας και Επίτιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Προκοπίου Παυλοπούλου, με τίτλο «Το “μετέωρο βήμα” της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» (σελ. 270). Πρόκειται για σύγγραμμα το οποίο, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος του, στηρίζεται στις παραδόσεις του συγγραφέα προς τους σπουδαστές του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του Τομέα Δημόσιου Δικαίου της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κατά το ακαδημαϊκό έτος 2020-2021 και διαιρείται σε δύο μέρη.
Το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο στην πορεία «γέννησης» της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ως συστήματος πολιτειακής οργάνωσης που εγγυάται την Ελευθερία εν γένει και, μέσω αυτής, την άσκηση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Κατά την ιστορική αυτή αναδρομή ερευνάται η εξέλιξη της έννοιας της Ελευθερίας, από την Ελληνική Αρχαιότητα ως τις μεγάλες αλλαγές που επέφεραν για την εδραίωση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, κατ’ εξοχήν η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση. Στο πλαίσιο αυτό αναδεικνύεται αφενός η σημασία των «θεσμικών αντιβάρων» της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας -κυρίως δε της Διάκρισης των Εξουσιών και του Κράτους Δικαίου- για την θωράκιση της Ελευθερίας και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έναντι των αυθαιρεσιών της κρατικής εξουσίας. Και, αφετέρου, η φύση των Δικαιωμάτων ως, οιονεί εξ ορισμού, «μικτών», ήτοι Δικαιωμάτων που ασκούνται υπό συγκεκριμένους, συνταγματικώς οριοθετημένους, περιορισμούς.
Το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στα φαινόμενα που φέρουν στο φως την «παρακμιακή» πορεία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας στις μέρες μας και στους αντίστοιχους κινδύνους, τους οποίους αντιμετωπίζει η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία όχι μόνο από την κρατική αυθαιρεσία αλλά και από φορείς της Κοινωνίας των Πολιτών με τεράστια οικονομική -και όχι μόνο- ισχύ. Στο δεύτερο αυτό μέρος αναλύεται πρωτίστως το φαινόμενο της «παρακμιακής» πορείας του Κράτους Δικαίου, λόγω της σχετικοποίησης της κανονιστικής δύναμης του κανόνα δικαίου. Σχετικοποίησης, η οποία είναι, εν πολλοίς, συνέπεια ορισμένων υπερβολών της οικονομικής παγκοσμιοποίησης καθώς και της αλόγιστης χρήσης της Τεχνολογίας. Τέλος, και με αφορμή την παγκόσμια κρίση λόγω της πανδημίας του Covid-19, αναλύεται το «εφιαλτικό» κλίμα που δημιουργείται για τον Άνθρωπο και την Ελευθερία εξαιτίας της ραγδαίας διεύρυνσης των ανισοτήτων και της «κατάρρευσης» του Κοινωνικού Κράτους, λόγω της «θεοποίησης» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της αντίστοιχης «δαιμονοποίησης» ως και του «λελογισμένου» κρατικού παρεμβατισμού, τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Στον επίλογο, ο συγγραφέας συνοψίζει τις αιτίες της «οξείδωσης» των Αντηρίδων της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και, «δανειζόμενος» σκέψεις από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, εντάσσει τις αιτίες αυτές σ’ ένα είδος θεώρησης της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας μέσα στον «Κύκλο με την Κιμωλία». Και εδώ θέτει και το ζήτημα της ευθύνης της Κοινωνίας των Πολιτών για την υπεράσπιση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, υπό την «οπτική γωνία» επίκαιρων, και σήμερα, σκέψεων του Albert Camus στον «Εξεγερμένο Άνθρωπο». Υπεράσπιση, η οποία μπορεί να οδηγήσει την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία από το «μετέωρο βήμα» σ’ ένα σωτήριο «άλμα περ’ από τη φθορά», κατά τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη. Διευκρινίζει δε ότι πρόκειται για μια μακρά, ανηφορική και επίπονη, πορεία «ανάταξης» της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, όπως η διευκρίνιση αυτή αποτυπώνεται στο «motto» του βιβλίου, δηλ. στους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού από το ποίημά του «Κατά Σαδδουκαίων» (1953): «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία».
https://www.militaire.gr/to-neo-vivlio-toy-teos-ptd-pr-paylopoyloy/
Η παρουσίαση του βιβλίου αναφέρεται στην “εξέλιξη” της έννοιας της Ελευθερίας λες και οι Επαναστάσεις των Αμερικανών και των Γάλλων εδραίωσαν μια εξελιγμένη μορφή της αρχαίας!
Η Ελευθερία δεν γίνεται να αποτελεί «οικουμενική αξία» δεδομένου ότι ο κάθε ανθρωπολογικός τύπος αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά την ύπαρξη, τον άνθρωπο και τις σχέσεις του.
Δεν αποτελεί πανανθρώπινη Σημασία ο «ανθρωποκεντρισμός» (ατομικισμός) της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας. Τα «θεσμικά αντίβαρα» της διάκρισης των εξουσιών και τη υπαγωγής της εξουσίας στον Νόμο (το λεγόμενο Κράτος Δικαίου») δεν είναι εξέλιξη της ελληνικής δημοκρατίας. Είναι η διαστρεβλωμένη οπτική του ατομικιστή απέναντι στη διαστρεβλωμένη οπτική του ουνιβερσαλιστή-ομαδοκεντρικού.
Η «παρακμιακή» πορεία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και οι σημερινοί της «κίνδυνοι» εκφράζουν το γεγονός ότι στους κόλπους της Ελευθερίας των Ιδιωτών κρύβεται ο Αυταρχισμός του Ιδιωτικού: της Ιδιωτικής σφαίρας είτε ως Αγορά είτε ως Civil Cociety (τύπου ΜΚΟ).
Η σχετικοποίηση του Κράτους Δικαίου (το να κρατεί/άρχει ο Νόμος πάνω από τα άτομα) αναφέρεται σαν αποτέλεσμα «ορισμένων υπερβολών της οικονομικής παγκοσμιοποίησης καθώς και της αλόγιστης χρήσης της Τεχνολογίας». Πρόκειται όμως για το αποτέλεσμα της υπερβολής στο Ιδιωτικό του τυφλού απέναντι στα Κοινά ανθρωπολογικού τύπου. Ακόμα και ως «εξεγερμένος άνθρωπος», ο ατομικιστής δεν γίνεται να κάνει το σωτήριο «άλμα περ’ από τη φθορά» αφού δεν βλέπει τίποτα πιο πέρα από τα χωριστά όντα.
Επαναλαμβάνω τους δύο διαφορετικούς ορισμούς της Ελευθερίας/Δημοκρατίας όπως τους έγραψα για διπλανό σχόλιο περί διάκρισης της «αντιπροσωπευτικής» από τη γνήσια, που δεν είναι «οργανωτικό σύστημα» εγγύησης «δικαιωμάτων».
Δημοκρατία σημαίνει το «καθεστώς» Ελευθερίας
Συνεπώς,
Α) όταν το ψυχικό-νοητικό καθεστώς είναι ο ατομικισμός ή αλλιώς ο φιλελευθερισμός της FREEDOM, οι άνθρωποι βλέπουν μόνο ό,τι είναι χωριστό-ιδιωτικό. Οπότε, απολαμβάνουν μόνο την ψευδο-ελευθερία της LIBERTY:
Είναι αδιάφορο το ποιος επί της ουσίας κρατεί την εξουσία, αρκεί η φορά της κατεύθυνσης να είναι από κάτω προς τα πάνω!
Αρκεί, επομένως ο περιορισμός της εξουσίας σε τρεις τομείς (Εκτελιστική-Νομοθετική-Δικαστική) και η ψευτο-εκπροσώπηση του (περιορισμένου σε μία «χώρα») «λαού» με τετραετείς εκλογές, αδιάφορα αν πρόκειται για επιμερισμένη Δεσποτεία, την Ολιγαρχία μιας κρατικής ελίτ.
B) Στην περίπτωση που, ψυχονοητικά, είναι σε θέση να δουν το όντως όν της Κοινωνίας, οι άνθρωποι είναι Αυτε-ξούσιοι, όπως ακριβώς και η αληθινή Κοινωνία:
Το κρατείν-άρχειν είναι πρωταρχικής Σημασίας ακριβώς επειδή σημαίνει την Ελευθερία της Αυτεξουσιότητας!
Εδώ, δεν χωράει η κρατική Δεσποτεία. Αρκούν τα Κοινά για να υπάρχει Πολιτεία. Επειδή όμως το μυαλό όλων κατάντησε δυτικό, νομίζουμε ότι Polity σημαίνει την politically (δεσποτικά, «από τα πάνω») organized (ετερόνομη) community (αφηρημένη έννοια του λαού). Το δημοκρατικό όμως Όραμα της Άριστης Πολιτείας είναι το Ευ Ζειν της Τέλειας Κοινωνίας, δηλαδή το ψυχονοητικό άνοιγμα της Καλοκαγαθίας.
Κατά τη δήλωση του αποτελέσματος του self-test, οι εργαζόμενοι δηλώνουν τη συγκατάθεσή τους για πρόσβαση του εργοδότη τους στο περιεχόμενο της δήλωσης.
Νόμιμα και ηθικά πάντα, όλο και καλύτερα! Περί ελευθερίας και Δημοκρατίας γαρ ο λόγος. Μετά την εγκαθίδρυση καθεστώτος βασανιστηρίων (οι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις λογίζονταν μέχρι τούδε ως τέτοια) , τώρα θα έχουμε και απόσπαση διά της βίας της συγκατάθεσης για παραίτηση από θεμελιώδη δικαιώματα. Αυτό δημιουργεί συνθήκες δικαίου ανάγκης, αλλά από την πλευρά της προστασίας από την τυραννική επιβολή.
σημείωση: “διά της βίας” σημαίνει με την στέρηση της αμοιβής για παράδειγμα.