του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι απαραίτητο να διαβάσουμε σωστά την Τουρκία και τις δηλώσεις των εκπροσώπων της, έτσι ώστε να μην παρασυρόμαστε σε ετεροκαθοριζόμενους πανηγυρισμούς διότι αυτοί το μόνο που κάνουν την ώρα της απομυθοποίησης, είναι να μεγιστοποιούν το κόστος…
Η αντίδραση της Τουρκίας στην Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία ήταν απολύτως αναμενόμενη, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στρεβλώσει το εθνικό μας αισθητήριο… Η τουρκική αντίδραση δεν παραπέμπει αυτοδικαίως σε μια αξιοζήλευτη και καλή συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο…
Η Τουρκία θα αντιδρούσε σε κάθε συμφωνία που η ύπαρξή της και μόνο, επιβεβαιώνει έστω και συρρικνωμένη την γεωπολιτική υπόσταση της χώρας μας, από την άποψη της ανεμπόδιστης άσκησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Η Τουρκία επιδιώκει τον δραστικό περιορισμό της ελληνικής πολιτικής κυριαρχίας πάνω στο ιστορικό γεωπολιτικό αποτύπωμα της χώρας μας, προσβλέποντας ακόμη και στην ολοκληρωτική κατάλυση της ελληνικής γεωπολιτικής υπόστασης.
- Αυτήν την υπόσταση ροκανίζει…
- Σε οτιδήποτε επιβεβαιώνει την ύπαρξη αυτής της υπόστασης αντιδρά και θα συνεχίσει να αντιδρά..
Η Τουρκία δεν μιλά για την ουσία της συμφωνίας την οποία προσυπέγραψε η Ελλάδα με την Αίγυπτο. Αμφισβητεί συνολικά το δικαίωμα της χώρας μας να προσυπογράφει συμφωνίες που οριοθετούν, επισημοποιούν και εδραιώνουν την γεωπολιτική της υπόσταση.
- Η Ελλάδα λοιπόν δεν μπορεί να συνεχίσει να παραμυθιάζεται ότι όλα βαίνουν καλώς επειδή αντιδρά η Τουρκία στις διπλωματικές της κινήσεις.
- Και προφανώς δεν μπορεί να παραμείνει καθηλωμένη σε λογικές μακαριότητας, επειδή επιλέγει στρατηγική υπεράσπισης του διεθνούς δικαίου, προσδοκώντας ότι αυτό θα της το αναγνωρίσουν φίλοι και εχθροί…
Αυτό που οφείλει να επιλέξει η χώρα μας και να μπολιάσει με αυτό την συνολική διπλωματικοπολιτική και επιχειρησιακή της παρουσία στο ευρύτερο σύστημα που δρα και μέσα στο οποίο βρίσκονται σε εξέλιξη γενικότερες ανακατατάξεις στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας νέας ισορροπίας ισχύος, είναι μια πολυδιάστατη και επιθετική στρατηγική εθνικής επιβίωσης του Ελληνισμού, που δεν μπορεί να περιορίζεται στην αποσπασματική και άτολμη διαχείριση εκκρεμοτήτων που χρονίζουν.
Σε αυτό συνίστανται οι μεγάλες προκλήσεις της εποχής και γύρω από αυτήν την υπόθεση διαμορφώνεται η ταυτότητα των συγκρούσεων της επόμενης μέρας.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και κυρίως ας σταματήσουμε να αναγορεύουμε το παραμύθιασμα και την ενεσοθεραπεία ανακούφισης σε εθνικό σπορ…
Η Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία αν ξεχωρίζει για κάτι, αυτό δεν είναι πρωτίστως για τα προβλήματα που επέλυσε, αλλά για τις προκλήσεις που αναβαθμίζονται… Για τους κινδύνους που ενεργοποιούνται… Και πάνω απ’ όλα για την ανάγκη να τροποποίησουμε δραματικά την αντίληψη και τους ρυθμούς ενασχόλησής μας με όλα τούτα, διότι οι εξελίξεις επισπεύδονται και η πατρίδα μας δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι το ράθυμο και αναποφάσιστο παρακολούθημά τους.
Η Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία έλυσε κάποια προβλήματα, αλλά δημιούργησε και μεγάλα κενά τα οποία δεν μακροημερεύουν ως τέτοια, ΟΥΤΕ στην φύση ΟΥΤΕ βεβαίως και στην Γεωπολιτική.
Το μεγάλο πρόβλημα στο όριο της Ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, δεν είναι η δυνατότητα συνεννόησης με την Αίγυπτο για την διαχείριση των κοιτασμάτων της λεκάνης του Ηρόδοτου, αλλά η καυτή πατάτα διαρκούς άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ζώνη που επιχειρεί να υπεξαιρέσει η Τουρκία με το Τουρκολιβυκό σύμφωνο. Κι αυτή η πατάτα είναι τοποθετημένη στην δική μας μασχάλη και όχι στην μασχάλη της Αιγύπτου, όπως τονίσαμε άλλωστε και στη σχετική μας πρώτη προσέγγιση στις “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ“.
Από αυτήν την άποψη, σειρά εξελίξεων που θα κρίνουν το μέλλον της Λιβύης ως ενιαία ή διχοτομημένη γεωπολιτική οντότητα, είναι αυτές που θα κρίνουν αν το σημείο Ε της Ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας θα μετατοπιστεί Δυτικά ή θα το καταπιούν τα χταπόδια της Μεσογείου. Είμαστε βέβαιοι ότι η Ελληνική πολιτική τάξη έχει επιλέξει την ενδεδειγμένη γεωστρατηγική διαχείριση που να μπορεί να διευκολύνει ελπιδοφόρες εξελίξεις;;;
Από την άλλη μεριά, το αν θα μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα ή σε γεωπολιτικό Βατερλό το σαβουάρ βίβρ με το οποίο υποδέχτηκε η Αίγυπτος την πρώτη τουρκική αντίδραση, παραπέμποντας στην διπλωματική λεπτότητα της διατύπωσης που ενσωματώνεται στο κείμενο για την επέκταση προς Ανατολάς του σημείου Α της Ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, δεν είναι υπόθεση τεχνικής διαδικασίας και διπλωματικών χειρισμών, αλλά πρωτίστως ένας συνδυασμός ισχύος, αποφασιστικότητας, στοχευμένων παρεμβάσεων στο γήπεδο που διαμορφώνονται οι δυναμικές συμμαχίες της επόμενης μέρας και ενός ολοκληρωμένου επιχειρησιακού σχεδιασμού, φιλόδοξου και με πραγματικά αδιαπραγμάτευτες στοχεύσεις.
Χωρίς αυτά, δεν είναι διόλου δεδομένο πως η Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία έστρωσε ροδοπέταλα στον δρόμο των προκλήσεων για να τον διαβούν καμαρωτά οι ονειροπόλοι…
