Τελικά, καλά κάνει και το μελετά ξανά και ξανά και το διαπραγματεύεται και καλεί συσκέψεις, ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση το θέμα του καλωδίου. Διότι, παρόλο που οι πάντες συμφωνούν (εκτός από τον Αβέρωφ) για την αναγκαιότητα αυτού του έργου, δηλαδή της ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κύπρου με την Ευρώπη μέσω Ελλάδας, το κόστος του είναι τέτοιο, που πρέπει να μελετηθεί και να συμφωνηθεί η κάθε λεπτομέρεια.

Αν κριθεί ότι θα πληρώσουν προκαταβολικά οι καταναλωτές, να πληρώσουν. Αλλά να κριθεί με αντικειμενικά κριτήρια και με σεβασμό στον Κύπριο καταναλωτή. Και όχι επειδή έτσι αποφάσισε ο ΑΔΜΗΕ.

Έλεγε χτες ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας της Ελλάδας, Θόδωρος Σκυλακάκης, ότι «το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει οικονομική βιωσιμότητα του έργου από πλευράς ρυθμιστικού πλαισίου (να μπορεί, δηλαδή, να κάνει το έργο ο κατασκευαστής, ο ΑΔΜΗΕ, που ανήκει κατά 51% στον Έλληνα φορολογούμενο χωρίς να έχει ζημία, κάτι που δεν επιτρέπεται και νομικά)».

Αν είναι έτσι, όμως, γιατί ανέλαβε το έργο ο ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας); Δεν τον ανάγκασε κανένας. Η κυπριακή κυβέρνηση είχε μια συμφωνία με τον ιδιώτη που το προωθούσε (άλλο κεφάλαιο αυτό, ένας ιδιώτης να προωθεί έργο των δύο δισεκατομμυρίων και να μπαίνει και το κράτος μέσα!). Όταν το ανέλαβε ο ΑΔΜΗΕ άλλαξαν οι όροι ή, καλύτερα, άρχισαν να μπαίνουν στο ζουμί. Το κυπριακό κράτος δεν έχει δικαίωμα να διαπραγματευθεί; Προφανώς και έχει και αυτό οφείλει να κάνει. Να κάνει ό,τι είναι δυνατό για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του Κύπριου καταναλωτή και του κυπριακού κράτους.

Από την άλλη, είναι γεγονός ότι μόνοι μας ως Κύπρος δεν θα μπορούσαμε να αναλάβουμε τέτοιο έργο. Μάλιστα, αποδείχτηκε ότι ούτε με άλλο τρόπο μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα με το τεράστιο κόστος του ηλεκτρισμού. Δεν μπορούμε, τελείωσε, ας το πάρουμε απόφαση. Επομένως, το θέλουμε και το χρειαζόμαστε αυτό το έργο. Αλλά, είναι τόσο μεγάλο το κόστος του, που δεν μπορούμε να πούμε: ας γίνει με όποιο κόστος! Θα καταρρεύσουμε αν πάει κάτι στραβά.

Πρέπει να υπάρξουν όσες περισσότερες διασφαλίσεις γίνεται, λοιπόν. Και μια από αυτές είναι να συμμετέχει το κυπριακό κράτος στη μετοχική δομή του έργου. Πρέπει να έχει λόγο, να μην είναι μόνο ο πελάτης που θα εξαρτάται 100% από τις αποφάσεις του παροχέα, του ΑΔΜΗΕ δηλαδή. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, εκκρεμεί το συμβόλαιο (1,4 δισεκατομμύρια) που έχει ο ΑΔΜΗΕ με τη γαλλική Nexans για την κατασκευή του καλωδίου που θα ποντιστεί στη θάλασσα. Αυτό που θέλει ο ΑΔΜΗΕ να συμφωνηθεί είναι ότι αν στα χρόνια, που έρχονται πάει κάτι στραβά και σταματήσει το έργο χωρίς ευθύνη του ίδιου, τότε Ελλάδα (37%) και Κύπρος (63%), δηλαδή οι καταναλωτές, θα πληρώσουν στον ΑΔΜΗΕ και στη Nexans όλο το κόστος κατασκευής του καλωδίου. Κι όχι μόνο για τον κίνδυνο εμποδίων από την Τουρκία αλλά και για οτιδήποτε άλλο. Λόγω ανυπέρβλητων εμποδίων στον βυθό, ας πούμε.

Αυτό, λοιπόν, δεν πρέπει να το διαπραγματευθεί η κυπριακή κυβέρνηση; Έτσι εύκολα θα φορτώσει στους πολίτες τέτοιο κόστος και χωρίς να έχουν κανένα όφελος μελλοντικά; Το συμβόλαιο το υπέγραψαν μεταξύ τους οι εταιρείες, χωρίς καμιά συμμετοχή των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου, ειδικά της Κύπρου, διότι στο κάτω – κάτω στον ΑΔΜΗΕ έχει 51% το ελληνικό κράτος. Ε, τέτοιες μπίζνες ποιος να μην τις κάνει; Να επενδύει μια εταιρεία και τα χρήματα να τα βάζει προκαταβολικά ο καταναλωτής. Και η εταιρεία να διασφαλίζεται πως ό,τι και να συμβεί δεν πρόκειται να χάσει τίποτε.

Υ.Γ. Σε αυτή τη δουλειά βάζει €657 εκατομμύρια η ΕΕ, 63% ο Κύπριος καταναλωτής και 37% ο Ελλαδίτης καταναλωτής. Ο ΑΔΜΗΕ τι βάζει; Το μυαλό;

philenews.com