Ο πόλεμος της Ουκρανίας καταμαρτύρησε τις παθογένειες και τα αδιέξοδα της Μεταψυχροπολεμικής εποχής. Καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα το βιβλίο εξετάζει την φυσιογνωμία, τις δομές, τις λειτουργίες και τους προσανατολισμούς του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, το οποίο αποτελείται από δύο εκατοντάδες κράτη. Η ανάλυση των δομών, των προσανατολισμών και των παθογενειών ενός τέτοιου συστήματος απαιτεί αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία της ισχύουσας πραγματικότητας. Δεν έχει σχέση με δόγματα, εσχατολογίες και κανονιστικές επιθυμίες του αναλυτή. Ο ορισμός των κανονιστικών δομών και των προσανατολισμών τους είναι υπόθεση των μελών των κοινωνιών και των κρατών τους και όχι των αναλυτών.

Εν τούτοις, παρά το γεγονός ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κατέστησε τα ιδεολογικά δόγματα παρωχημένα, μεταψυχροπολεμικά εκκολάφθηκαν διάδοχες ιδεολογικές παραδοχές «νέας κοπής». Χαρακτηριστικά ουκ ολίγοι υποστήριζαν ότι έχουμε πλέον μια μυστήρια και περίπου ανθόσπαρτη «παγκοσμιοποίηση», εντός ενός δήθεν ήδη ενοποιημένου πλανήτη. Κατ’ επέκταση, υποστήριζαν ουκ ολίγοι, περιττεύουν οι εθνικοί πολιτισμοί, οι ιστορικές μνήμες και οτιδήποτε άλλο διαχρονικά χαρακτηρίζει την ιδιοσυστασία και την πνευματική φυσιογνωμία των κοινωνικών οντοτήτων. Σύμφωνα με τα νέα ιδεολογήματα ο ρόλος του κράτους μειώνεται ή και εκμηδενίζεται. Κινητήρια δύναμη είναι υλιστικά-ωφελιμιστικά κριτήρια και πρωταγωνιστές μη κυβερνητικοί διεθνικοί δρώντες.

Επειδή αυτή η περιγραφή δεν είναι συμβατή με την ισχύουσα πραγματικότητα, η ευρεία διάδοση τέτοιων ιδεολογικών δογματικά διατυπωμένων παραδοχών αναμενόμενα θόλωσε την πολιτική σκέψη πολλών και αποδυνάμωσε περαιτέρω τον πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό εντός και μεταξύ των κρατών. Εν τέλει, όπως σωστά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης, έχουμε πλανητικοποίηση αλλά όχι «παγκοσμιοποίηση». Τουτέστιν, απουσιάζει μια παγκόσμια εξουσία και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Αυτό που έχουμε είναι πλανητικοποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων, των επικοινωνιών και πολλών άλλων φαινομένων, γεγονός που εξ αντικειμένου απαιτεί όχι αποδυνάμωση ή και εκμηδένιση των κρατών αλλά αντίθετα ενδυνάμωσή τους, περισσότερους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους εντός των κρατών και καινοτόμους διεθνείς θεσμούς διαχείρισης των πλανητικής εμβέλειας διακρατικών σχέσεων.

Στον αντίποδα των παραδοχών για αποδυνάμωση του ρόλου του κράτους και για ανάπτυξη διεθνικών ιδιωτικών δράσεων μη κυβερνητικών δρώντων, βρίσκονται οι διαχρονικές αναλύσεις του διεθνούς συστήματος Θουκυδίδειων προδιαγραφών, οι οποίες, αναλύουν τις δομές, την φυσιογνωμία και τις παθογένειες (τα αίτια πολέμου) κάθε κρατοκεντρικού συστήματος της ιστορίας:

α) Εκλαμβάνουν ως δεδομένη την ύπαρξη των κρατών, τον αξονικό τους ρόλο και την ανάγκη να είναι εθνικά ανεξάρτητα (να διαθέτουν εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία)

β) περιγράφουν και ερμηνεύουν το σύγχρονο καθεστώς της κρατικής κυριαρχίας όπως ορίζεται στον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και

γ) ερμηνεύουν τον ρόλο, τους περιορισμούς και τις προοπτικές των διεθνών θεσμών που αφορούν την εκάστοτε διεθνούς τάξης όπως ορίζεται από το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες.

Μεταψυχροπολεμικά, οι αναλύσεις αυτές συνέχισαν να περιγράφουν και να ερμηνεύουν με αξιολογικά ουδέτερο τρόπο το πώς εξελίσσεται το υπάρχον κρατοκεντρικό σύστημα, το οποίο, από διπολικό κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μετατρέπεται ταχύρρυθμα σε πολυπολικό. Το μείζον ζήτημα Μεταψυχροπολεμικά εντός ενός πολυπολικού συστήματος πολλών μεγάλων δυνάμεων, υποστηρίζουν οι αναλύσεις Θουκυδίδειων προδιαγραφών, είναι κρατικές στρατηγικές -ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων- που προσανατόλιζαν τον κόσμο προς ένα modus vivendi πλανητικών και περιφερειακών στρατηγικών ισορροπιών.

Αυτό, μεταξύ άλλων σημαίνει, αφενός αποφυγή άσκοπων ηγεμονικών και αναθεωρητικών στρατηγικών επιλογών που εκκολάπτουν διλήμματα ασφαλείας και προκαλούν περιφερειακές διενέξεις και αφετέρου, αποφυγή αποφάσεων και ενεργειών που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια ευθεία αντιπαράθεση των ηγεμονικών δυνάμεων και ένα πλανητικό πυρηνικό ολοκαύτωμα. Συναφώς, αναφέρεται ότι παρά τις προπαγάνδες και τις ανυπόστατες γνώμες, στα πεδία των αναλυτών της στρατηγικής είναι πολύ γνωστά τα αίτια που οδήγησαν στον πόλεμο της Ουκρανίας, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο έναρξης ενός πυρηνικού πολέμου.

Παρά το πασίδηλο γεγονός ότι τα ιδεολογικά δόγματα του παρελθόντος μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είναι εξ αντικειμένου παρωχημένα, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, συνέχισαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν πολλούς. Βασικά, συγχωνεύτηκαν μέσα σ’ ένα μεγάλο άναρχο συνονθύλευμα σύγχρονων μηδενιστικών ιδεολογημάτων, τα οποία εξ αντικειμένου ροκανίζουν και αποδυναμώνουν τον πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό εντός των κρατών και μεταξύ των κρατών.

Επιπλέον, στην ακόμη πιο έντονη ηγεμονική διαπάλη εντός του πολυπολικού διεθνούς συστήματος, τα ιδεολογήματα αυτά αποτελούν κύριο μέσο των στρατηγικών των ηγεμονικών δυνάμεων («soft power» που αποδυναμώνει τα κράτη που επιδιώκεται να «ελεγχθούν»). Ταυτόχρονα, οι μηδενιστικά προσανατολισμένες παραδοχές και τα παράγωγα ιδεολογήματα ευνοούν την εκπλήρωση των σκοπών των εν πολλοίς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων και πλανητικής εμβέλειας διεθνικών δρώντων, δηλαδή της εν πολλοίς κοινωνικοπολιτικά ανένταχτης και ανεξέλεγκτης διεθνικής ιδιωτείας. Μεταξύ πολλών άλλων, των χρηματοοικονομικών δρώντων, των κατόχων επικοινωνιακών δικτύων, των τρομοκρατών και των δικτύων παράνομης μετανάστευσης.

Υποβαθμίζοντας την σημασία του κράτους, των εθνικών θεσμών και των εθνικών πολιτισμών, αποδυναμώνονται ή ακυρώνονται οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι και η αποτελεσματικότητα των θεσμών διακρατικής διακυβέρνησης. Συνειδητά ή ανεπίγνωστα, επιπλέον, εξυπηρετείται έτσι ένας ακόμη σκοπός. Πιο συγκεκριμένα, προκαλούν πνευματική και πολιτισμική αποδυνάμωση των πολιτών με σκοπό την εξυπηρέτηση των «λειτουργικών σκοπών» της «μεταμοντέρνας εποχής»: α) Της κοινωνικοπολιτικά και διακρατικά εν πολλοίς αθέσπιστης εκμηχάνισης, β) της μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης καταναλωτικών προϊόντων χαμηλότερων ποιοτικών βαθμίδων, γ) της αστικοποίησης που αυτά προϋποθέτουν και δ) της αποδυνάμωσης του πολιτειακού γίγνεσθαι ούτως ώστε να διευκολύνεται η κυριαρχία και η εκπλήρωση των σκοπών των διεθνικών δρώντων.

Η υποβάθμιση του πολιτειακού γίγνεσθαι και των πνευματικών και πολιτισμικών ιδιοτήτων των πολιτών των κρατών για να εκπληρωθούν «λειτουργικές ανάγκες» εντός και μεταξύ των κρατών, σημαίνει αποδυνάμωση ή και αναίρεση του Αριστοτελικά νοούμενου διαχρονικού κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι που προϋποθέτει σύμμειξη και μέθεξη των πνευματικών με τα αισθητά για να ορίζεται και αλλάζει διαρκώς ο συλλογικός τρόπος ζωής εντός κάθε κράτους. Τουτέστιν, να ορίζονται και να αλλάζουν εντός κάθε κράτους η διανεμητική δικαιοσύνη, η νομιμοποιητική κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη συλλογική πολιτική ηθική και οι συμβατοί με αυτή νόμοι. Το κοινωνικοπολιτικό γεγονός έτσι νοούμενο προϋποθέτει ανθρωποκεντρικά θεμελιωμένους εθνικούς πολιτισμούς, πολίτες υψηλής πολιτικής υπόστασης προικισμένους με πολιτική παιδεία, αξιώσεις των μελών της κοινωνίας να είναι εντολείς της εξουσίας και αξιώσεις που θα προσανατολίζουν σταθερά το πολιτειακό τους σύστημα προς την πολιτική ελευθερία επιτυγχάνοντας έτσι ολοένα υψηλότερες δημοκρατικές βαθμίδες.

Για να γίνουν κατανοητά τα πιο πάνω και πολλά άλλα συναφή και σχετικά, με αξιολογικά ουδέτερο και εσχατολογικά στερημένο τρόπο, στα κεφάλαια που ακολουθούν συνεκτιμούνται οι πολύτιμες εμπειρίες των κοσμοϊστορικών διαδρομών από την προκλασική στην κλασική εποχή και στην συνέχεια στην χιλιετή μετακρατοκεντρική Βυζαντινή κοσμοπολιτεία. Η συγκριτική ανάλυση των διαχρονικών κοσμοϊστορικών διαδρομών των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου κατά την διάρκεια πέντε περίπου χιλιετιών γνωστής ιστορίας, δείχνει ότι είναι μια Οδύσσεια. Το μείζον είναι ο σταθερός προσανατολισμός προς την Ιθάκη υψηλότερων βαθμίδων πολιτικού πολιτισμού.

Το ζητούμενο είναι ο ανθρωποκεντρικά θεμελιωμένος εθνικός πολιτισμός και ο σταθερός δημοκρατικός προσανατολισμός του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι με τρόπο που καθιστά τους πολίτες ολοένα και περισσότερο εντολείς μιας εντολοδόχου και ανακλητής πολιτικής εξουσίας. Εξ ου και καθώς κινούμαστε βαθύτερα στην Μεταψυχροπολεμική εποχή, αποτελεί μείζον ζήτημα η ορθή κατανόηση του ρόλου και της σημασίας της εθνικής ανεξαρτησίας και των εθνικών πολιτισμών που βρίσκονται στα θεμέλιά όλων των κρατών. Εξ ου και απαιτείται, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, ορθή κατανόηση του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας όπως αποτυπώνεται στον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός εντός των κρατών και μεταξύ των κρατών εξαρτάται από την γνώση των παθογενειών του σύγχρονου κρατοκεντρισμού και των αιτίων που τα προκαλούν, ιδιαίτερα μετά το 1990. Επιπλέον, εξαρτάται από γνώση και σωστή θέαση της μεγάλης κοσμοϊστορικής εικόνας πέντε περίπου χιλιετιών γνωστής ιστορίας του πολιτικού πολιτισμού, ούτως ώστε να αντλούνται διαρκώς διδάγματα από τις εμπειρίες ιστορικών φάσεων που κορύφωσαν τον ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό της δημοκρατίας και της ελευθερίας ή αντίστροφα να αντλούνται διδάγματα για τα αίτια των εκτροπών, των αντιστροφών και των οπισθοδρομήσεων.

Συνοψίζοντας, υπογραμμίζεται ότι η ανάλυση του παρόντος βιβλίου επιχειρεί να φωτίσει επαρκώς το γεγονός ότι μια σημαντική πτυχή των σύγχρονων παθογενειών εντός και μεταξύ των κρατών είναι οι μηδενιστικές παραδοχές, οι οποίες, αφενός αναβιώνουν τον προ-πολιτικών προδιαγραφών «συνεπή μηδενισμό» (εύστοχος όρος του Παναγιώτη Κονδύλη) του 17ου και 18ου αιώνα, και αφετέρου, βαίνουν αντίρροπα στην ανθρωποκεντρική συγκρότηση και τον δημοκρατικό προσανατολισμό των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, ενώ αποδυναμώνουν τον πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό εντός και μεταξύ των κρατών.

Επιπλέον, πλήττουν απρόσεκτα ή άτυχα κράτη και οξύνουν τα προβλήματα της πλανητικής εποχής που απαιτούν νέες προσεγγίσεις διεθνούς διακυβέρνησης οι οποίες δεν θα είναι εξομοιωτικές και εξισωτικές αλλά θα θεμελιώνονται εδραία στη λογική της πολιτικής κυριαρχίας/εθνικής ανεξαρτησίας των εθνοκρατικών οντοτήτων. Την αυτονομία τους και την αυτεξούσια πολιτική τους οργάνωση με όρους εθνικής ιδιοσυστασίας. Στο πλανητικό επίπεδο, η ύπαρξη φαινομένων που προκαλούν κοινούς κινδύνους όπως τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα και ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος, τα κράτη έχουν κοινό συμφέρον αναζήτησης προσεγγίσεων διεθνούς διακυβέρνησης στην βάση καινοτόμων προσεγγίσεων διεθνούς διακυβέρνησης που αντλούν από τις πολύτιμες εμπειρίες του παρελθόντος και κυρίως από το χιλιετές μετακρατοκεντρικό Βυζάντιο.

Η διαδοχή φάσεων και σταδίων είναι αυτή τη φορά ραγδαία λόγω τεχνολογίας αλλά τα βασικά ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο και το πολιτικό γίγνεσθαι παραμένουν ακριβώς τα ίδια:

α) Όπως εδραίωσε η Αριστοτελική πολιτική σκέψη, εντός της πόλεως-κράτους ο άνθρωπος είναι έλλογο ον και εκτός της πόλεως-κράτους θηρίο (συγκαιρινά κυρίως η ανεξέλεγκτη διεθνική ιδιωτεία κάθε είδους).

β) Το πολιτικό γίγνεσθαι και κυρίως ο ανθρωποκεντρικά θεμελιωμένος δημοκρατικός προσανατολισμός προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας απαιτεί προϋποθέσεις που επιτρέπουν στα μέλη της κοινωνίας να καθίστανται ολοένα και περισσότερο εντολείς μιας εντολοδόχου και ανακλητής εξουσίας

γ) Όπως πάντα ίσχυε υπάρχουν πολλές κοινωνικές οντότητες διαφορετικής εθνικής ιδιοσυστασίας που στον σύγχρονο κόσμο συγκροτούν δύο εκατοντάδες εθνοκράτη μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Ως εκ τούτου η ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση του πλανήτη όπως υποστηρίζουν τα ανθρωπολογικά εξομοιωτικά και πολιτικά εξισωτικά ιδεολογικά δόγματα ήταν πάντα ανέφικτη. Εξ αντικειμένου θα συνεχίσει να είναι ανέφικτη, και όπως και στο παρελθόν καταμαρτυρήθηκε, όταν επιχειρείται να εξομοιωθεί και να εξισωθεί ο πλανήτης ο κόσμος οδηγείται σε γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και αβάστακτες συμφορές κάθε είδους.

δ) Ο ανθρωποκεντρικά θμελιωμένος εθνικός πολιτισμός ενσαρκώνει τα πολιτισμικά και όλα τα άλλα κριτήρια και παράγοντες που συγκροτούν και συγκρατούν συνεκτική μια κοινωνική οντότητα και την προσανατολίζουν δημοκρατικά. Όσο πιο εδραίοι και ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένοι είναι οι εθνικοί πολιτισμοί τόσο περισσότερο επιτυγχάνονται υψηλότερες βαθμίδες δημοκρατικού γίγνεσθαι (ατομική ελευθερία, κοινωνική ελευθερία και πολιτική ελευθερία). Τόσο περισσότερο, επίσης, ενισχύεται ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός εντός και μεταξύ των κρατών.

Καταληκτικά, καθώς κινούμαστε βαθύτερα τον 21ο αιώνα το μεγάλο στοίχημα είναι να γίνουν κατανοητές και να αντιμετωπιστούν οι κληρονομημένες παθογένειες των τεσσάρων τελευταίων αιώνων οι οποίες Μεταψυχροπολεμικά οξύνθηκαν. Προϋπόθεση είναι η εσχατολογικά στερημένη σκέψη, η κατανόηση των αιτίων που αποδυναμώνουν τον πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων, η αδιάλειπτη καλλιέργεια της πολιτικής παιδείας εντός κάθε κράτους, ο δημοκρατικός προσανατολισμός που θα καθιστά τους πολίτες ολοένα και περισσότερο εντολείς και η διασφάλιση προϋποθέσεων πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού εντός και μεταξύ των κρατών.

Ακολουθούν τα περιεχόμενα του βιβλίου «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2023). Σελίδα βιβλίου Εκδότη: https://piotita.gr/?p=41774

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 13

ΜΕΡΟΣ Ι. Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑ-ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ.

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΚΑΘΟΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ΑΔΙΕΞΟΔΑ

ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Περί Δέοντος, προ-πολιτικής εποχής, πολιτικής εποχής, «πολιτικής σκέψης», ιδεολογικής εσχατολογίας, εθνομηδενισμού κ.τ.λ 25

1.1. Μεταμοντέρνος Εθνομηδενισμός και η μεγάλη εικόνα στην οποία εντάσσεται 25

1.2. Παθογένειες του σύγχρονου κρατοκεντρισμού καθώς κινούμαστε βαθύτερα

στον 21ο αιώνα και μετακρατοκεντρικές λογικές. 30

1.3. Προ-πολιτική εποχή και μετάβαση στην Πολιτική εποχή: Πολιτικό-πολιτειακό γίγνεσθαι και το ΔΕΟΝ των αναλυτών και των πολιτισμένων ανθρώπων 35

1.4. «Παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ», ιδεολογίες, εθνομηδενισμός και η κληρονομιά παθογενειών ….. 45

1.5. Η άνιση αναμέτρηση των υλιστικών-μηδενιστικών και εθνομηδενιστικών

ιδεολογημάτων με την εθνοκρατική oντολογία 51

1.6. Τεχνολογία, οικονομία, φυσικός και φυσιολογικός τρόπος ζωής και κοινωνικοπολιτικές θεσπίσεις 54

1.7. Τα τρία επίπεδα ανάλυσης, οι προσανατολισμοί της ιστορίας, τα υλιστικά τείχη

και ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός 57

1.8. Περί παραπομπών, αξιόπιστων κειμένων και η κυριαρχία της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας 59

1.9. Κανένα δεν θίγει προσωπικά η παρούσα ανάλυση. Σκοπός είναι η διάγνωση των αιτίων πασίδηλων παθογενειών και η καλλιέργεια γόνιμου προβληματισμού 62

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. Περί μηδενισμού και μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προαπαιτούμενα 75

2.1. Ο άνθρωπος, το κράτος, το διεθνές σύστημα, η πολιτική υπόσταση του ανθρώπου και οι τεχνολογικές εξελίξεις75

2.2. Πολιτική και πολιτικός πολιτισμός ως όροι και ως έννοιες versus μηδενιστική προ-πολιτική βαρβαρότητα 96

2.3. Νεφελοβατώντας εσχατολογικά και εθνομηδενιστικά versus περιγραφή και γνώση της πραγματικότητας 104

2.4. Πολιτικός στοχασμός, μηδενισμός, εθνομηδενισμός και η παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ 124

2.5. Απαιτείται στοχαστική επανάσταση και αλλαγή Παραδείγματος στα πεδία του πολιτικού στοχασμού 132

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3. Η Οδύσσεια των Νέων Χρόνων τους τα βράχια και τους κρημνούς. Εθνοκρατοκεντρισμός και Εθνομηδενιστικές παθογένειες τον 21ο αιώνα 141

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4. Χωρίς κράτη και με άτομα στερημένα πνεύματος; Αριστοτέλης: «Σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων, η πόλη είναι πιο σημαντική από την οικία και τον καθένα από μας» 151

4.1. Αριστοτέλης και Πολιτεία versus ιδιωτεία και προ-πολιτική θηριωδία.149

4.2. «Αντί-Αριστοτελικό ατύχημα»: Παραμερίζοντας το Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός για να «κατασκευαστούν» άνθρωποι, κράτη και ένας ανθρωπολογικά εξομοιωμένος και εξισωμένος πλανήτης 159

4.3. Μεταμοντέρνοι εθνομηδενιστές: «Επάξιοι» διάδοχοι των συνεπών μηδενιστών 177

4.4. Οι υλιστικές-μηδενιστικές αμφιταλαντεύσεις των διαφωτιστών και ο συνεπής μηδενισμός 183

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5. Ιδεολογική και εθνομηδενιστική πολιτική θεολογία versus εθνοκρατοκεντρική Οντολογία.

5.1. Πρωταθλητές της ιδεολογικής εσχατολογίας και του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού versus Έθνος και εθνικοί πολιτισμοί. 189

5.2. Λογική και ορθολογιστική πολιτική σκέψη ή θολές και ανυπόστατες οικουμενιστικές εσχατολογίες που εθελοτυφλούν μπροστά την εθνοκρατική οντολογία 200

5.3. Προσανατολισμός προς ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό ή προς προ-πολιτικό προορισμό; 204

ΜΕΡΟΣ ΙΙ. ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 6. Η Εθνεγερσία του Ελληνικού Έθνους ως το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός. Σύγκριση με τους θολούς και μπερδεμένους προσανατολισμούς των μετά-Μεσαιωνικών αιώνων: civitas maxima, imperium mundi, societas quasi politica et moralis κ.τ.λ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 7. Υλιστικά-μηδενιστικά τείχη: Αθεϊσμός → αντί-μεταφυσική → υλισμός → αντί-πνευματικές παραδοχές → μηδενισμός → εθνομηδενισμός 235

7.1. Περί μηδενισμού/συνεπούς μηδενισμού, μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προλεγόμενα και η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου 235

7.2. Υλιστική/αντί-πνευματική αυτοπαγίδευση: Κράτος → έθνος αντί έθνος → κράτος/εθνοκράτος 245

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8. Αντιφατικές διαδρομές και η εκκόλαψη ενός εθνοκρατοκεντρικά δομημένου κόσμου

8.1. Τα βαθύτερα αίτια της διολίσθησης στον αθεϊσμό, τον υλισμό, την αντί-πνευματικότητα, τον μηδενισμό, τον θηριώδη προ-πολιτικό συνεπή μηδενισμό και τον σύγχρονο εθνομηδενισμό 265

8.2. Μηδενισμός: Αναβάθμιση της ύλης, φυσιοκρατία και παραδοχές που αντιβαίνουν στην πολιτική θέσπιση της ισχύος 274

8.3. Παλινωδίες, αμφιταλαντεύσεις και αντιφάσεις που θρέφουν τον μηδενισμό. Υλιστική-μηδενιστική θεότητα αθέσπιστη ισχύς προ-πολιτικών προδιαγραφών 278

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 9. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μεταμοντέρνο εθνομηδενιστικό μέλλον;

9.1. Πολιτικός πολιτισμός και εθνοκρατική βιωσιμότητα σημαίνει απουσία μηδενιστικών παραδοχών 297

9.2. La Mettrie και Μαρκήσιος de Sade, οι πρόγονοι του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού 301

9.3. Νίτσε: Άρματα (σύγχρονα), άλογα (διαφωτιστές) και ηνίοχοι (κλασικοί) 309

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 10. Ο μηδενισμός εντός ενός διαφοροποιημένου διαφωτισμού και ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ. ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΔΟΜΕΣ: ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 11. Μεταμοντέρνες δομές, εθνομηδενισμός και η Οδύσσεια του πολιτικού γίγνεσθαι 327

11.1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Μεταμοντέρνες δομές εν μέσω ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων που ευνοούν και θρέφουν τον μεταμοντέρνο εθνομηδενισμό 327

11.2. Κοινωνικοπολιτικά αθέσπιστη εκμηχάνιση και «λειτουργικές ανάγκες» versus Αριστοτελική οντολογία και δημοκρατικά προσανατολισμένο πολιτικό γίγνεσθαι 344

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12. Μεταμοντέρνες δομές, εκμηχάνιση, λειτουργικές ανάγκες και η πολιτική υπόσταση των πολιτών

12.1. Εθνομηδενισμός versus πολιτισμός, πολιτική υπόσταση των πολιτών. Τεχνολογία, εκμηχάνιση και τα έλλογα ανθρώπινα όντα 361

12.2. Μηδενισμός, λειτουργισμός και «εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση» της προσωπικότητας 379

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 13. Πνεύμα, πολιτισμός, δημοκρατία, ελευθερία και εχθρικά εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14. Γιατί ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός μεθοδικά πλήττει τον πολίτη μέσα στην ιδιωτική σφαίρα 395

ΜΕΡΟΣ ΙV. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

Παράρτημα Ι. Περί διεθνούς πολιτικής. Πολιτική Θεωρία του Διεθνούς Συστήματος. Παράδειγμα, Αξιώματα, Οντολογία, Αξιολογική Ουδετερότητα 409

Παράρτημα ΙΙ. «Κριτικές» και άλλες μεταμοντέρνες τάσεις εντός και εκτός της παγκόσμιας πανεπιστημιακής Ιερουσαλήμ 423

Παράρτημα ΙΙΙ. Προσανατολιστική Θεώρηση – Ιστορία πολιτικού γίγνεσθαι, ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού και διεθνούς συστήματος 436

Παράρτημα IV. Πηγές, παραπομπές, Γ. Κοντογιώργης και Π. Κονδύλης 451

ΗΟδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων. Π. Ήφαιστος, η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων.

Σύντομη περιγραφή και αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα – www.piotita.gr).

Huffington Post