Του Παντελή Σαββίδη (Δημοσιεύθηκε στο SPEAKNEWS)
Υπάρχει μια σειρά διακυβευμάτων και σε αυτές τις εκλογές οι οποίες, όπως όλες, χαρακτηρίζονται κρίσιμες.
Κρίσιμες είναι, πάντα, οι εκλογές σε μια κοινωνία η οποία δεν έχει λύσει στοιχειώδη ζητήματα της ύπαρξής της και κάθε φορά ελπίζει πως η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη. Κρίσιμες είναι, επίσης, οι εκλογές στις οποίες η πολιτική τάξη επιζητεί με πάθος την εξουσία όχι για να διαχειριστεί, αγαθώ τω τρόπω, τα κοινά αλλά διότι ευελπιστεί ότι με την νομή της θα πλουτίσει, θα αποκτήσει δόξα και θα αναπαράγει τα εξουσιαστικά της σύνδρομα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στην Ελλάδα υπάρχει, ακόμη, ένταση και πάθος από τους διεκδικητές της εξουσίας. Και τους κομματικούς ακολούθους τους.
Για λόγους, επίσης, ακατανόητους η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να αναπαράγει διχαστικά διλήμματα που έχουν τις ρίζες τους στο 1916 και εκφράστηκαν, κατά καιρούς, από διάφορους πολιτικούς ως σήμερα.
Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια μίμησης και οικειοποίησης του Ανδρέα Παπανδρέου από τον
αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε και η διεκδίκησή του από τους νόμιμους πολιτικούς διαδόχους του. Δεν είναι, επίσης, τυχαία η απαξιωτική αναφορά στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία την οποία, πράγματι, κατάφερε να περάσει στο περιθώριο της ιστορίας όσο ζούσε. Έργο δύσκολο αν σκεφθεί κανείς πως η Νέα Δημοκρατία μεταπολιτευτικά, η ΕΡΕ προδικτατορικά και οι δεξιές παρατάξεις μεταπολεμικά ήταν ο πολιτικός χώρος της εξαρτημένης και κρατικοδίαιτης άρχουσας τάξης στην Ελλάδα η οποία διαμορφώθηκε υπο τις ιδιαίτερες συνθήκες της δεκαετίας του 40. Αστική τάξη στην Ελλάδα επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί επι Βενιζέλου, πείραμα το οποίο απέτυχε μαζί με την εκστρατεία στην Μικρά Ασία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την μνημονιακή κρίση το μόνο κόμμα το οποίο επιχείρησαν να διασώσουν-και διέσωσαν- οι Έλληνες ολιγάρχες ήταν η Νέα Δημοκρατία όταν έφθασε στο 18% το ποσοστό της.
Η αντιπαράθεση δεν δείχνει, μόνο, ότι οι διαφορές των πολιτικών σχηματισμών έχουν μείνει στο παρελθόν αλλά και την αδυναμία των σημερινών ηγετών να τις εκσυγχρονίσουν. Δύσκολα κάποιος πολιτικός παρατηρητής θα μπορούσε να διακρίνει διαφορές ουσίας μεταξύ των κομματικών σχηματισμών. Αυτό σημαίνει ομογενοποίηση του πολιτικού φάσματος. Η εύκολη δικαιολογία της ανικανότητας των πολιτικών κομμάτων να παράγουν πολιτική είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση προς τις πολιτικές της οποίας θα πρέπει να συγκλίνουν και οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα με τα μνημόνια που υπέγραψε.
Έτσι καταλήγουμε στο να επιλέγουμε διαχειριστές μιας, ουσιαστικά, ίδιας πολιτικής στις εκλογές και όχι εναλλακτικών πολιτικών.
Και εδώ υπάρχει πρόβλημα δημοκρατικής λειτουργίας. Διότι δημοκρατία δεν είναι, μόνο, το δικαίωμα της ψήφου. Είναι και το τι παρέχεται ως δυνατότητα επιλογής, πως το επιλέγεις και πως επηρεάζεσαι στην διαμόρφωση της γνώμης σου. Αυτό που λέμε λειτουργία των ιδεολογικών μηχανισμών η οποία στην Ελλάδα γίνεται με πρωτόγονο τρόπο.
Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί υποτίθεται ότι λειτουργούν με μια λεπτότητα για να εκμαιεύσουν την κοινωνική συναίνεση. Στην Ελλάδα λειτουργούν με μια μονολιθικότητα προσανατολισμού τον οποίο επιλέγουν οι ιδιοκτήτες τους, μέλη μιας μικρής αθηναϊκής ολιγαρχίας χωρίς αστικά χαρακτηριστικά. Και εδώ εστιάζεται ένα ακόμη παθολογικό σύμπτωμα της ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί μετά την απελευθέρωσή της πριν 200 χρόνια να δημιουργήσει μια κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία χωρίς αστική τάξη. Η εκάστοτε άρχουσα τάξη (που στην Ελλάδα σε αγαστή συνεργασία με τα πολιτικά κόμματα λειτούργησε ως ολιγαρχία) δεν είχε αστικά χαρακτηριστικά. «Κομπραδόρικη» την χαρακτήριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου ενώ στις μέρες μας της προσδίδουν πιο ακραίους χαρακτηρισμούς.
Αυτή η κρατικοδίαιτη κατά κύριο, λόγο άρχουσα τάξη έχει εγκατασταθεί στο αθηναϊκό κέντρο και μαζί με την πολιτική τάξη και τους θεράποντες των σκοπιμοτήτων τους που κατ ευφημισμόν ονομάζονται διανοούμενοι, εφαρμόζουν μια πρωτόγονα συγκεντρωτική πολιτική. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι τα καθημερινά αδιέξοδα στην ζωή των 4,5 εκατομμυρίων κατοίκων του λεκανοπεδίου και η ερήμωση της περιφέρειας.
Για την περιφερειακή ερήμωση καταλυτικό ρόλο διαδραμάτισε και η διοικητική δομή που επιβλήθηκε με τον Καλλικράτη από πολιτικούς που δεν είχαν ιδέα από τις ανάγκες της ελληνικής περιφέρειας. Αλλά και να είχαν αν μια απόφαση συλληφθεί από την ηγεσία ενός κόμματος δεν υπάρχει καμιά εσωκομματική δύναμη να την ανατρέψει. Ένα κομματικό σύστημα στο οποίο την απόλυτη εξουσία ασκεί ο αρχηγός και η ομάδα που συγκροτεί γύρω του- ή ο πρωθυπουργός αν το κόμμα αναλάβει την εξουσία- καταπνίγει οποιαδήποτε διαφορετική άποψη, χωρίς καν να την ακούσει. Το κομματικό- πολιτικό σύστημα απαιτεί από τους βουλευτές και τα στελέχη του πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή ακόμη και αν διακυβεύονται συμφέροντα της εκλογικής περιφέρειας που υποτίθεται εκπροσωπεί ο βουλευτής.
Αυτή η πρωθυπουργική υπερεξουσία δίνει στο κόμμα και τον αρχηγό του τη δυνατότητα να ελέγχει το σύνολο των θεσμών με αποτέλεσμα ένα προβληματικό κράτος δικαίου, χωρίς αποτελεσματική λειτουργία των οιονεί θεσμικών αντιβάρων. Έτσι, παρακολουθούμε φαινόμενα ο πρωθυπουργός να υπαγορεύει δημοσίως στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου τι να κάνει σε περιπτώσεις που απασχολούν τον δημόσιο βίο και ο εισαγγελέας να προβαίνει σε δηλώσεις του είδους «το μαχαίρι θα φθάσει ως το κόκαλο» λες και αυτό δεν είναι πάντοτε το απολύτως ζητούμενο της δικαιοσύνης. Πρέπει να το δηλώσει- και να το επιθυμεί- ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου για να φθάσει το μαχαίρι στο κόκαλο σε δικαστικές υποθέσεις;
Στην Ελλάδα ναι αν κρίνει κανείς πως η υπόθεση Καραϊβάζ, της μαφιόζικης δολοφονίας, δηλαδή, ενός δημοσιογράφου που φαίνεται η αστυνομία να βρίσκεται στα ίχνη των δολοφόνων του, βαίνει σε αίσιο πέρας μετά από διεθνείς πιέσεις για την ελευθερία του τύπου στην χώρα. Ειρήσθω εν παρόδω πως στην διεθνή κατάταξη ελευθερίας του τύπου η Ελλάδα, σύμφωνα με τους “Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα”, κατέχει την 107η θέση!
Κατά τα κριτήρια κατάταξης η ελευθερία δεν αποτιμάται μόνο από τις συνέπειες που έχεις ή δεν έχεις αν εκφραστείς αλλά και από το αν σου δίνεται η δυνατότητα να εκφραστείς. Και σε αυτό το τελευταίο ο έλεγχος των ΜΜΕ από τους Έλληνες ολιγάρχες και η ταύτιση της λειτουργίας τους με τα οικονομικά- και πολιτικά- συμφέροντά τους καθιστά και την λειτουργία του τύπου προβληματική στην χώρα.
Αυτές και άλλες παρενέργειες του δημόσιου βίου- στις οποίες πρέπει να προστεθούν και οι οικονομικές δυσκολίες των Ελλήνων- δημιουργούν ένα αντισυστημικό ρεύμα το οποίο ζητά και πολιτική έκφραση. Αν οι ενδείξεις που υπάρχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιβεβαιωθούν το ρεύμα αυτό θα καταγραφεί ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Το τι εκφράζει είναι άλλη υπόθεση.
Εν ολίγοις, υπάρχει ένας πολιτικός κατακερματισμός ο οποίος οφείλεται στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαμορφώσει βιώσιμες συνθήκες καθημερινότητας της ελληνικής κοινωνίας και έκδηλης ανικανότητάς του στην διαχείριση κρίσιμων ζητημάτων όπως οι διαφορές με την Τουρκία, η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση των πολιτών.
Η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες, διέρχεται ένα μεταβατικό στάδιο προσαρμογής σε νέα δεδομένα που επιβάλλουν οι νέες τεχνολογίες χωρίς να έχει δημιουργήσει τις στέρεες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτειακές δομές του προηγούμενου κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος που θα βοηθούσαν στην προσαρμογή της στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται.
Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα απαιτεί αποσυγκέντρωση, λόγω των δυνατοτήτων που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες αλλά και κοινωνική και πολιτική συναίνεση. Η κοινωνική συναίνεση καταγράφεται πολιτικά με την συγκυβέρνηση η οποία στην Ελλάδα εξοβελίζεται ως ενδεχόμενο. Έτσι, βοηθούντος και του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής δεν αποκλείεται η χώρα να περιέλθει σε μια μακρόχρονη ακυβερνησία σε μια κρίσιμη περίοδο.
Η απλή αναλογική ως σύστημα προσιδιάζει στην εποχή ενός πολιτικού περιβάλλοντος χωρίς
ουσιαστικές πολιτικές διαφορές αλλά, απλώς, διαχειριστικού όμως οι πολιτικοί ηγέτες, μετρίου αναστήματος, δεν την αποδέχονται διότι διεκδικούν αποκλειστικά την νομή εξουσίας από τους ίδιους και την παρέα τους.
Στην Ελλάδα, μικρές παρέες στο αθηναϊκό κέντρο λυμαίνονται την εξουσία και εκείνο που διακυβεύεται στις εκλογές είναι η δημοκρατία. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα από την απελευθέρωσή της ως σήμερα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί σε ανεξάρτητο κράτος δυτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, λειτουργεί οιονεί ως προτεκτοράτο και η δημοκρατική της λειτουργία είναι προβληματική.
Αυτά είναι τα μείζονα διακυβεύματα.
https://slpress.gr/politiki/psifoforoi-avatar-se-eikoniki-eklogiki-pragmatikotita/
Άντε να δεχθούμε ότι το δίλημμα των εκλογών αυτών είναι η Δημοκρατία-ποια όμως Δημοκρατία η Αριστοτελική ή η σύγχρονή του ακορντεόν με καθημερινή πρόσθεση μόνο δικαιωμάτων και όχι υποχρεώσεων κα καθηκόντων;;;.
Ας βάλουμε και ας υπολογίσουμε σοβαρά και το δίλημμα της ”μακρόχρονης ακυβερνησίας σε μια κρίσιμη περίοδο ” όπως επισημαίνει και ο κ. Σαββίδης στο άρθρο του και με μια Ερντογανική Τουρκία ”στο προσκεφάλι μας” .
ΓΙΑΥΤΟ ΜΗ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟΙΧΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ.
Θεωρώ την απλή αναλογική ως την αναγκαία συνθήκη για να ξεκινήσει μια ουσιαστική πολιτική αυτοσυνειδησία στην ελληνική κοινωνία, πέρα από ιδεολογικοκοινωνικοιστορικούς κρετινισμούς και ατομικοσυμεφεροντικούς πρωτογονισμούς οι οποίοι συνθέτουν σήμερα την “πολιτική” απήχηση των κομμάτων εξουσίας.
Μέσα από αυτή την αυτοσυνειδησία ίσως μπορέσει κάποια στιγμή να προκύψει και αυτή η έρμη αστική τάξη για να δομηθεί κράτος πάνω σε εθνικά συμφέροντα.
Το βαθύ κράτος των κοτζαμπάσηδων από την επανάσταση δεν αλλάζει.
Οι δέκα νταβατζήδες με εργαλεία τους πολιτικούς και αρκετούς δημοσιογράφους κυβερνούν με βάση τα συμφέροντα τους.
Ο λαός είναι ανήμπορος να αντισταθεί και φοβάται τους νταβατζήδες.
Ο λαός δεν είναι ακριβώς ανήμπορος. Απλά έχει διχαστεί με τις πολιτικές δυο ταχυτήτων και τα ψευτοδιλλήματα της χαμένης ψήφου τα οποία προκύπτουν άμεσα από τις… ενισχυμένες αναλογικές σε συνδιασμό με τα “μαγικά” της στοχευμένης χρηματοδότησης από τρίτους προϋπολογισμούς.
Πολλές φορές ψήφισε αλλαγή, ακόμη περισσότερες είδε τις δυσοίωνες προβλέψεις για κατάρρευση του δύσμορφου καπιταλισμού να διαψεύδονται πανηγυρικά από τους “εταίρους”.
Αναγκαίοι οι προβληματισμοί από τα σχόλια των φίλων σχολιαστών κ.κ. Λούμπεν και Φρήντομ για το μέλλον του ελληνικού κράτους και κυρίως της ελληνικής κοινωνίας -ο ελληνισμός χάθηκε οριστικά στο παγκόσμιο χωριό , δυστυχώς χωρίς τις αιώνιες ελληνοχριστιανικές αξίες μας -, ΠΛΗΝ
1.- η Απλή Αναλογική η οποία αλλού ”συμφιλιώνει” στην Ελλάδα των διαχρονικά Ελλήνων εγωπαθών έπρεπε και πρέπει να αποκλειστεί ως εκλογικό σύστημα ,ειδικά μετά την πτώχευσή μας από το 2010, επειδή αυτήν την πτώχευσή μας δεν την ”αγκαλιάσαμε” όλοι μας ως αποτέλεσμα της εποχής της αστακομακαρονάδας -όπως τώρα το δυστύχημα των Τεμπών-αλλά η κατ’ουσίαν υπεύθυνη κυβερνώσα και μη Κεντροαριστερά , (η οποία δεν θέλησε να συζητήσει την δύσκολη κατάσταση από του Φεβρουαρίου του 2009 ),την απέδωσε και την αποδίδει αποκλειστικά στις δύο κυβερνήσεις της Ν.Δ του πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή , παρ’ότι αυτός με αυτοκτονική πολιτικά ειλικρίνεια ”μας είπε την αλήθεια” προ των εκλογών του 2009.
Εν τέλει πως να συνεννοηθείς με πολιτικούς ολίγον ή πολύ ”αντισυστημικούς”, αντιΕυρωπαϊστές και αντιΝατοϊκούς;;;.
ΣΙΓΟΥΡΑ ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ- ΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ.
2.-Στην Ελλάδα μας ,δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει στην Μεταπολίτευση όχι μόνο βαθύ ,αλλά ούτε και επιφανειακό κράτος ,αφού δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε στα πεζοδρόμια και τους δρόμους , -μέρα και νύχτα- (σε ποιο κράτος λειτουργούν σε 24ωρη βάση όλα τα καταστήματα) ,γιαυτό και έχουμε ατυχήματα, εγκλήματα ,με ή χωρίς θύματα νυχθημερόν και σε επιφυλακή την Αστυνομία και τα Νοσοκομεία μας, τα οποία φυσικά δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις τους .
Όσο για την παραμυθένια αστική τάξη ,αυτή διαλύθηκε παντού μεταπολεμικώς με την ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και την μαζική παιδεία , που είχαν ως αποτέλεσμα την αστικοποίηση άνω του 80% του πληθυσμού της γης , ενώ με τα σύγχρονα κινητά τηλέφωνα και το διαδίκτυο όλοι -πλην των ανήμπορων και των ανέργων -αισθάνονται ουσιαστικά ίσια και όμοια, αν δεν τους ‘θύμιζαν” για κομματικούς σκοπούς τις δήθεν βαθιές διαφορές τους τα μονίμως παραπονούμενα αριστερά κόμματα, των οποίων ΟΜΩΣ οι ηγέτες ”ζουν και βασιλεύουν ” στις καταναλωτικές κοινωνίες , που δημιούργησε κυρίως η διαφήμιση .
ΑΣ ΜΗ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΚΑΘΕ ΠΡΩΪ ”ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ” ΚΑΙ ”ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ”, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ ΜΑΣ.
Καλά εσυ ακόμη και τον Γαλιλαίο έχεις εξοβελίσει… ιερά εξέταση ήσουν στην προηγούμενη ζωή σου;;;
Με την λογική και τα καταγεγραμμένα γεγονότα κανένα δεν εξοβελίζεις . Τα πάθη αρχικά της κεραυνοβόλας αγάπης , κατόπιν της ζήλειας και τέλος του μίσους εξοβελίζουν .
Οι λογικοί σκέφτονται ,κρίνουν και συγκρίνουν .
ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ”ΠΝΙΓΟΥΜΕ”.
Το θέμα με την κριτική σου στην απλή αναλογική είναι ότι ταυτίζεται στον πυρήνα της με εκείνη των σημαντικότερων δικτατόρων του παρελθόντος απέναντι στην δημοκρατία.
Κοιτάξτε. Ο Ερντογαν θα μας αφήσει τις Κυκλαδες. Μην ανησυχήτε. Τα παιδιά μας θα έχουν δουλειά σε Κυκλαδες και Σποραδες, ως υπηρέτες της Ευρώπης. Ακριβώς όπως σχεδίασε ο Σόιμπλε. Ευτυχώς που βγήκε ο ερντογαν στην Τουρκία. Τουλάχιστον έχω αξιοπρεπή πρόεδρο. Όχι τζίτζιμαντζουλα. Όχι ηλίθιους που παριστάνουν τους καμπόσους. Ευτυχώς, ο πρόεδρος μου παίρνει την Χίο μου, τα χωράφια και τη περιουσία μου. Για να μη πω για το καστελοριζο γιατί η πληγή είναι ανοιχτή και ρέει. Δεν πειράζει όμως. Με τον Μητσοτάκη θα έχουμε τα επιδόματα. Μια χαρά θα την περνάμε. Για να μη πω για τον Καραμανλή τον Α και τον Β. Για τον α έχουν γράφει βιβλία και βιβλία. Για τον Β έλεος, αν ικανότερος δεν υπήρξε. Μας έστειλε στον καιαδα. Αναγνωρίζω ότι δεν τόλμησε να κάνει το τελευταίο βήμα. Της πλήρους προδοσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος. Είναι δειλός έτσι κι αλλιώς. Υποχώρησε, έφυγε, τα φτύσε.
Πάλι με την λογική .
Ένας Καραμανλής που μας έκανε όλους υπερήφανους στο Βουκουρέστι το 2008 και ένας Καραμανλής που μας είπε την πάσα αλήθεια για την οικονομία προεκλογικά το 2009 και δεν παραιτήθηκε ,αλλά έχασε με εκλογές και αν δεν τον συμπαθείς δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις για τίποτε όσο και να επεδίωκες ως αντιδεξιός να αυτοκτονήσει πολιτικά και αυτός και Δεξιά ,που μας έκανε κράτος μετεμφυλιακά και στην Μεταπολίτευση Δημοκρατία και μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως .
Πάλι ως λογικός Πασόκος (υπάρχουν και τέτοιοι) θα ”έκοβα και την καλημέρα” στον κ. ΓΑΠ , που έταξε τα πολλά λεφτά ενώ ήξερε ότι δεν υπάρχουν και αντί να παραιτηθεί για νέες εκλογές ή για κυβέρνηση τύπου Ζολώτα του 1989 , μας ανήγγειλε από το Καστελόριζο την πτώχευσή μας και μας έφερε – Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κιόλας- το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο , με τον υπάλληλο αυτού του Ταμείου κ. Γεωργίου, που σε μια εβδομάδα ”μέτρησε τα δάκτυλά του” και ανέβασε το έλλειμμα από 9% περίπου στο 15% περίπου.
Ελπίζω στην λογική σας και όχι στις παιδικές ιδεοληψίες σας -να είστε καλά-.
Δεν υπάρχει διακύβευμα. Οι ταγοί μας είναι υπηρέτες. Κι εμείς απλώς προσπαθούμε να επιβιώσουμε.
Το 85 0/0 του πληθυσμού παίρνει κουπόνια. Για να ζήσει. Πως ακριβώς φαντάζει αυτό;;;
Ευτυχώς. Βγαίνει ο πρόεδρος μου. Ο Ερντογαν φυσικά.
ΘΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ,ΟΠΩΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΑΣ , ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΥΤΕ ΚΑΦΕ ΗΠΙΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΌΤΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ.
ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ;;;.
@Suspicious,
με συγχωρείς αλλά θεωρώ ότι ψεύδεσαι ασύστολα και εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορώ να πιστέψω ότι προτιμάς 80 % πληθωρισμό. Δείχνει απλά ότι δεν ξέρεις για τί μιλάς.
”Τα κόμματα της υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας διατηρούν ένα παλαιό είδος φοιτητικής ξεγνοιασιάς και μιας υπερβολικής και αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης ,που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη” .Διονύσης Σαββόπουλος.
ΚΑΙ πως από 8% θα γίνει 80% ο πληθωρισμός με νέα κυβέρνηση της Ν.Δ – δεν προδίδει απελπισία στους ”συγκυβερνήτες” για να πείσουν τους μη ψηφοφόρους τους-;;;.
το 80% πληθωρισμό αναφερόταν στην… προσήλωση του σχολιαστή στον ερντογάν.
Η ΝΔ εξακολουθεί να επενδύει στην ευημερία των αριθμών, των ξένων επενδύσεων (οι οποίες στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορούν να αποδώσουν μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας) και στις γνωστές πλέον “επιδώσεις” του σύριζα οι οποίες ωστόσο λίγο θα την βοηθήσουν εάν η ελληνική κοινωνία ξεφύγει από το δίλημμα της χαμένης ψήφου.
Το διακύβευμα των εκλογών είναι προδότες ΣΥΡΙΖΑ της Μακεδονίας ή πατριώτες Έλληνες.
Όλα τα άλλα διλήμματα είναι ο φερετζές της προδοσίας και το συγχωροχάρτι τους.
Η προδοσία δεν μπορεί να είναι δίλημμα για εκλογές. Συνεπώς ή δεν εννοείς τον χαρακτηρισμό ή δεν πράττεις το καθήκον σου ως πατριώτης.