Έχω ζήσει την πανεπιστημιακή ζωή απο το 1974. Από την πτώση δηλαδή της δικτατορίας. Με τον ένα ή άλλο τρόπο δεν διέκοψα την επαφή μου μαζί της. Άλλοτε στενότερα, άλλοτε χαλαρότερα.
Το Πανεπιστήμιο πέρασε αρκετές φάσεις στην σχέση κινητοποιήσεων και παρεχόμενης γνώσης.
Για λόγους που η αμφισβήτηση ταυτίστηκε με την γνώση και σε πολιτικό επίπεδο με την αριστερά, στο πανεπιστήμιο κυριάρχησε η αριστερή ιδεολογία.
Βοήθησε σ αυτό και ο παντελής αναχρονισμός της δεξιάς, ακραία μορφή της οποίας υπήρξε η δικτατορία.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω διότι το ζητούμενο είναι το σήμερα.
Οι αγώνες της μεταπολίτευσης και για την κατάργηση του θεσμού της έδρας και για την αποχουντοποίηση και για ένα δημοκρατικό πανεπιστήμιο στο οποίο δεν θα έμπαινε όποτε ήθελε η ασφάλεια και να δημιουργεί καταστάσεις ήταν αναγκαίοι.
Αν εξαιρέσει κανείς τον εκφυλισμό τους απο τότε που κυριάρχησαν ομάδες που καπηλευόμενες τον αναρχισμό διέλυσαν τα πάντα, οι μεταπολιτευτικοί αγώνες απέδωσαν.
Διαμοφώθηκε ένα πανεπιστήμιο με στέρεους, σύγχρονους θεσμούς. Και εκείνο που απέμενε ήταν να αναπτυχθεί και ερευνητικά και επιστημονικά.
Δεν το γνωρίζω τόσο καλά για να πω αν και εδώ έχει πετύχει. Το γεγονός ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια καταλαμβάνουν θέσεις μεταξύ 200 και 300 στις παγκόσμιες κατατάξεις δεν λέει και πολλά. Δεν είναι ζηλευτές θέσεις.
Βρισκόμαστε,σε ένα σημείο που το πανεπιστήμιο αφού εκσυγχρονίστηκε απο άποψη λειτουργίας και θεσμών πρέπει να κατακτήσει ζηλευτές θέσεις στην παραγωγή και αναπαραγωγή της γνώσης.
Σ αυτήν την προσπάθεια υπάρχουν δυνάμεις που το αντιστρατεύονται και το θέλουν κολλημένο στην καθυστέρηση διότι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να ακολουθήσουν.
Όλες οι κομματικές δυνάμεις που δρουν στο πανεπιστήμιο διαδραματίζουν έναν τέτοιο ρόλο. Έχουν κομματικοποιήσει το πανεπιστήμιο. Έναν ρόλο που δεν το αφήνουν να προχωρήσει.
Περισσότερο, όμως, διαλυτικά δρουν ομάδες που αυτοαποκαλούνται αναρχικές ή αντιεξουσιαστικές και έχουν αναγάγει την ιδεολογία του αναρχισμού στην κατάληψη, την βία, την καταστροφή, το σπάσιμο κάποιας βιτρίνας για την απαλλοτρίωση καπιταλιστικών αγαθών, την κλοπή πανεπιστημιακής περιουσίας και την εξυπηρέτηση εξωπανεπιστημιακών δυνάμεων που πλουτίζουν με τα παρτυ- και όχι μόνο- σε πανεπιστημιακούς χώρους.
Δυστυχώς, στην πανεπιστημιακή κοινότητα επικρατούν, ακόμη, απόψεις που όχι μόνο ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές αλλά και τις υποστηρίζουν ακόμη.
Και οι απόψεις αυτές ενδημούν όχι μόνο σε φοιτητές αλλά και στο πανεπιστημιακό προσωπικό. Ακόμη και σε καθηγητές.
Θεωρούν, δηλαδή, οι καθηγητές αυτοί ότι αποκτούν τον τίτλο του “προοδευτικού” και “δημοκρατικού” πολίτη όταν σιωπούν ή ενθαρρύνουν ή αδιαφορούν μπροστά σε τέτοιου είδους φαινόμενα.
Είναι άλλο πράγμα οι καθηγητές αυτοί να έχουν τις απόψεις τους και να τις προωθούν-και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό σε έναν χώρο που ζει και αναπαράγεται μόνο με την αμφισβήτηση- και άλλο να ενθαρρύνουν καταστροφές, καταλήψεις χώρων και την δημιουργία μιας εικόνας εγκατάλειψης των πανεπιστημίων που έπρεπε να είναι υπόδειγμα στην κοινωνία.
Προς τιμήν του ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θέλησε και προσπαθεί να σπάσει αυτό το απόστημα.
Αλλά συναντά δυσκολίες. Δέχεται απειλές αλλά και οι συνάδελφοί του ποιούν την νήσσαν.
Υπάρχει μια ανακοίνωση των κοσμητόρων. Αλλά οι περισσότερες σχολές και τα τμήματα δεν έχουν πάρει καμιά θέση. Μόλις σήμερα διάβασα μια ανακοίνωση του Τμήματος Οικονομίας.
Είτε διότι βολεύονται σ αυτήν την αποσαθρωτική κατάσταση είτε διότι φοβούνται.
Ούτε το ενα, όμως, ούτε το άλλο είναι χαρακτηριστικά πανεπιστημιακών δασκάλων.
Αν θέλουν να απολαύουν του σεβασμού της κοινωνίας, όπως συνέβαινε ως σήμερα πρέπει να βρίσκονται δίπλα της και να την καθοδηγούν. Όχι να κρύβονται επειδή φοβούνται μήπως έρθουν σε αντιπαράθεση με αντιδημοκρατικές ομάδες.
Διότι χούντα δεν ήταν, μονο, η ομάδα στρατιωτικών που κατέλαβε το 1967 την εξουσία.
Χούντα είναι κάθε ομάδα που ασκεί βία και θέλει να επιβάλει με τη βία τις ιδέες και την λειτουργία της.
Και αυτός ο αγώνας της αποχουντοποίησης συνεχίζεται.
Εν κατακλείδι, η εικόνα των πανεπιστημιακών δασκάλων, ανθρώπων φοβισμένων να αρθρώσουν μια λέξη που θα ανοίγει νέους δρόμους είναι απαξιωτική και των ίδιων και των πανεπιστημίων.
Την σελίδα στην δημόσια ζωή της Ελλάδας δεν την γύρισαν αυτήν την φορά τα πανεπιστήμια και οι φοιτητικοί αγώνες.
Την γύρισε η κοινωνία. Και απαιτεί απο τους φοιτητές και τους καθηγητές να προσαρμοστούν.
Π.ΣΑΒ
Αγαπητέ κύριε Σαββίδη είστε σε καλό δρόμο και ως Πρόεδρος των Αποφοίτων του ΑΠΘ συνεχίστε και ξεσηκώστε και τους τοπικούς φορείς να συνδράμουν τους φοβισμένους πανεπιστημιακούς για να μπορέσετε ”να καθήσετε στο ίδιο τραπέζι ” Πανεπιστήμιο ,Φοιτηταριό και Καταληψίες-που μπορεί να κουράστηκαν ,αλλά θέλουν αναγνώριση- . ”ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΤΟΥΣ”
θα λήξετε το θέμα αυτό που ταλανίζει αμέτρητα χρόνια την όμορφη Θεσσαλονίκη μας και είναι το όνειδος της Μακεδονίας μας και της Βορείου Ελλάδος.
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΣΑΣ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ,ΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ .
Υ.Γ Προσφερόμαστε για βοήθεια.
κ. Σαββίδη, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Αν κάνετε καμιά βόλτα από κανένα Πανεπιστήμιο της Δυτικής Ευρώπης, μάλλον θα πέσετε σε κατάθλιψη.
Για ποιο λόγο οι Έληνες γονείς ανέχονται αυτή την κατάσταση, αδυνατώ να καταλάβω και χωρίς πλάκα, πιστεύω ότι είναι για διδακτορική διατριβή στο Ψυχιατρικό Τμήμα της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ.
Εγώ για μεταπτυχιακά πήγα στην Αγγλία και μου φάνηκε ότι πήγα σε άλλο πλανήτη.
Ας μπει κάποιος γονέας να μας πει για ποιο λόγο ανέχεται αυτό το χάλι στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Ωχ, δεν πάτησα επαρκώς το λ. Sorry.
ΓΙΑΤΙ ”ΤΑ ΓΕΝΟΜΕΝΑ ΟΥΚ ΑΠΟΓΙΓΝΟΝΤΑΙ ” ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΣΑΡΑΝΤΑ (1982) ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ”ΙΣΟ ”ΚΡΑΤΟΥΝ ΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ,ΟΙ ΠΙΟ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ .
ΠΟΙΟ ΓΟΝΕΙΣ;;;. ΑΥΤΟΙ ΜΟΝΟ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ -ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ.,ΠΟΥ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ-.
ΜΑΖΙΚΗ ΛΟΙΠΟΝ ”ΕΠΙΘΕΣΗ” ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ.