Παντελής Σαββίδης
Το τουρκικό δόγμα «θα έρθουμε ένα βράδυ…» και πως αντιμετωπίζεται.
22/11/2022 09:38
Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί και την πολιτεία αλλά και την ελληνική κοινωνία το οποίο, κάθε φορά που απαιτεί επιτακτική απάντηση, εξωθείται εις το πυρ το εξώτερον.
Το ερώτημα είναι αν η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για να διατηρήσει την ακεραιότητα της χώρας. Αυτό που ο Ερντογάν με τον χαρακτηριστικό τρόπο έκφρασής του περιέγραψε ως εξής: «Γεμίστε (ενν. εξοπλίστε) όσο θέλετε αυτά τα νησιά. Τίποτε από αυτά δεν θα σας ωφελήσει. Εδώ υπάρχει η Τουρκία. Τα αεροπλάνα που έρχονται, τα όπλα, κι όλα αυτά… δεν ωφελούν. Αυτή η δουλειά δεν είναι ζήτημα κόπου και ισχύος, είναι ζήτημα καρδιάς».
Αυτή η καρδιά που ο Ερντογάν φαντάζεται πως την έχει η Τουρκία, υπάρχει στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα η κυρίαρχη αντίληψη είναι να αποφύγουμε τον πόλεμο χωρίς απώλειες. Είναι, όμως, ένα δόγμα το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει τα επόμενα χρόνια. Η ανάλυση πρέπει να βασιστεί στο πως θα αντιμετωπιστεί, με συνδυασμό ήπιας αλλά και σκληρής ισχύος, η Τουρκία. Θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε ή, για να διατηρήσουμε τον σημερινό τρόπο ζωής που οδηγεί στην αποχαύνωση, θα οδηγηθούμε σε παραχωρήσεις;
Ελάτε, όμως, που η παραχώρηση δεν θα είναι τύπου Ιμίων. Η Τουρκία αυτά που αμφισβητεί από την Ελλάδα είναι, ουσιαστικά, η ύπαρξή της. Θέλει να την καταστήσει τμήμα του νέου οθωμανισμού. Αυτό είναι το ερώτημα. Δεν είναι να βρούμε έναν τρόπο συνεννόησης με την Τουρκία μέσω συνομιλιών. Είναι αν θα παραδοθούμε. Θέλουμε να παραδοθούμε; Όχι θα απαντήσουν όλοι. Αλλά η μη παράδοση μπορεί να χρειαστεί πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία. Θέλει η ελληνική κοινωνία αυτήν την αντιπαράθεση; Είναι αποφασισμένη να πολεμήσει;
Σ αυτό το ερώτημα οδηγούν συγκεκριμένοι συλλογισμοί. Να μερικοί:
1.-Η Τουρκία αποκτά μεγάλους βαθμούς αυτονομίας στις κινήσεις της. Ο βομβαρδισμός της Βόρειας Συρίας και του Βορείου Ιράκ τις τελευταίες ημέρες, παρά την αντίθεση ΗΠΑ και Ρωσίας, αυτό δείχνει. Μια ενέργειά της κατά της Ελλάδας δεν είναι αυτήν την στιγμή εφικτή και, πιθανώς, να σκέπτεται πως αν την πραγματοποιήσει χωρίς την αμερικανική, κυρίως, κάλυψη, μπορεί να βρει μπροστά της, στο πεδίο και δυτικές δυνάμεις. Θα έχει, όμως, και αύριο τις ίδιες δεσμεύσεις αν το ρευστό γεωπολιτικό τοπίο καταστήσει τις δεσμεύσεις των δυνάμεων απέναντι στην Ελλάδα πιο χαλαρές;
2.-Όπως αναφέρει η «Καθημερινή» σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυσή της (ΕΔΩ), η Τουρκία με την επιμονή στη δήλωση «θα έρθουμε ένα βράδυ», διαμόρφωσε ένα νέο δόγμα, πέρα από το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας και το casus belli το οποίο αναφέρεται στην επέκταση των χωρικών υδάτων. Με το νέο δόγμα του «θα έλθουμε ένα βράδυ» η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και κάνει τις αναγκαίες προειδοποιήσεις να επέμβει κάποια στιγμή που θα κρίνει κατάλληλη, στην Ελλάδα. Επικαλούμενη είτε την, φανταστική, υπόθαλψη τρομοκρατών από την Αθήνα, είτε τον εξοπλισμό των νησιών, είτε οτιδήποτε σκαρφιστεί ο αρχηγός της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν. Δεν υποστηρίζω ότι θα το κάνει τώρα. Αλλά όταν κρίνει πως η συγκυρία την βολεύει.
3.-Στην Αθήνα με τον ρηχό προβληματισμό και τα πολλά φοβικά σύνδρομα επικράτησε η θέση, σε σχέση με την επέκταση των χωρικών υδάτων, αναμονής της κατάλληλης στιγμής για την επέκτασή τους. Η κατάλληλη στιγμή όχι, μόνο, δεν έρχεται όσο περνά ο καιρός αλλά συνεχώς μετατίθεται και μπορεί η μετάθεση να γίνει στο άπειρο. Να αποτελεί μια ελπίδα. Αν οι τουρκικοί σχεδιασμοί ευοδωθούν, η Τουρκία θα γίνει κέντρο ενός τουρκόφωνου κόσμου τον οποίο θα επιχειρήσει να ενώσει πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, όπως περιγράφει σε μια εξαιρετική ανάλυσή του στις «Ανιχνεύσεις» ο Στρατηγός Λάζαρος Καμπουρίδης (ΕΔΩ) Στις χώρες αυτές περιλαμβάνονται Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τουρκία, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν οι οποίες συμμετέχουν στον ήδη υφιστάμενο «Οργανισμό Τουρκικών Κρατών» στον οποίο η Τουρκία ενέταξε ως παρατηρητή και τα κατεχόμενα. Ως παρατηρητής συμμετέχει και η Ουγγαρία. Το πρότυπο συγκρότησης θα είναι μια Ένωση πιο προωθημένη από την Ε.Ε. αφού θα περιλαμβάνει και στρατιωτική δύναμη με κέντρο το Αζερμπαϊτζάν και στρατηγείο στην Άγκυρα, αλλά με οικονομικό και ενεργειακό κόμβο την Κωνσταντινούπολη.
Η Τουρκία θα ζητήσει την βοήθεια Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ στην προσπάθειά της αυτή και δεν αποκλείεται να την πάρει αφού μια τέτοια Τουρκική Ένωση θα είναι καρφί στα μάτια της Ρωσίας και της Κίνας. Τα στρατηγικά γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας και της Ρωσίας είναι αποκλίνοντα. Όχι στη λογική ότι η Τουρκία θα επιστρέψει στη δύση αλλά, ως ανεξάρτητη, θα δημιουργήσει τη δική της ζώνη επιρροής η οποία θα κινείται πότε προς τη Δύση πότε προς την Ανατολή. Αυτό που επιχειρεί να κάνει τώρα μόνη της, θα το κάνει με μεγαλύτερη ισχύ ως ηγεμονεύουσα δύναμη μιας ομάδας τουρκόφωνων κρατών.
4.-Ο ελληνικός προβληματισμός πάνω σε αυτές τις κινήσεις είναι ρηχός και αναχρονιστικός. Στην Ελλάδα υπάρχει έλλειμμα παραγωγής πολιτικής. Αναλυτές όπως ο Ομότιμος Καθηγητής Γεωπολιτικής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης Γ. Πρεβελάκης, το απέδωσαν σε άρθρο τους και στην έλλειψη ικανών διπλωματών (ΕΔΩ) αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας με ξεκάθαρους στόχους. Αλλά για να ξεκαθαρίσουν οι στόχοι πρέπει τα ερωτήματα να τεθούν ωμά μπροστά στην ελληνική κοινωνία: είναι διατεθειμένη η κοινωνία να πολεμήσει κάποια στιγμή; Αν ναι, πρέπει να προετοιμαστεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Και να προετοιμαστεί με διακομματική συναίνεση από τις καλύτερες δυνάμεις των στρατιωτικών που διαθέτει η χώρα. Όχι από τις επιλογές των κολλητών που κάνει κάθε κυβέρνηση. Αν όχι, τι γίνεται; Πάντως, η συνέχιση της σημερινής κατάστασης αποτελεί παθογένεια. Οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή.
5.-Το πρόταγμα μιας νέας Τουρκίας όπως επιγραμματικά περιγράφηκε παραπάνω, αποτελεί επιθυμία της τεράστιας πλειοψηφίας των τούρκων. Και της πολιτικής ηγεσίας τους. Κανείς δεν φαίνεται να διαφωνεί. Εκεί που φάνηκαν αντιθέσεις είναι υπέρ της ενίσχυσης αυτής της τάσης και όχι αποδυνάμωσής της.
6.-Τις επερχόμενες τουρκικές εκλογές θα τις κρίνουν οι Κούρδοι. Όπως και στο πρόσφατο παρελθόν, ο Ερντογάν έκανε πριν λίγες ημέρες ένα «άνοιγμα» προς τους Κούρδους μεταφέροντας αεροπορικώς τον συμπρόεδρο του κουρδικού κόμματος HDP από τις φυλακές της Σηλυβρίας στο χωριό του, στις περιοχές των Κούρδων για να δει τον πατέρα του.
Τέσσερις ημέρες μετά, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης εξερράγη βόμβα με τα γνωστά αποτελέσματα. Το βαθύ κράτος έδρασε για να «μαζέψει» τον Ερντογάν. Και ο υπουργός των εσωτερικών, ο ελληνόφωνος Γκρίζος Λύκος Σουλεϊμάν Σοϊλού απείλησε τους πάντες. Ακόμη και τους Αμερικανούς.
Οι αντιθέσεις στην Τουρκία υπάρχουν και εκδηλώνονται α λα τούρκα. Όπως και η αναδιπλώσεις.
Στην Ελλάδα το βασικό ερώτημα, πλέον, δεν απευθύνεται στους πολιτικούς. Αλλά στην κοινωνία. Τι θέλει και τι είναι διατεθειμένη να κάνει με την Τουρκία;
Με το άρθρο σας αυτό ,αγαπητέ κ.Σαββίδη. φθάσατε τον κόμπο στο χτένι .
Αυτήν την αντίδραση έναντι της πολεμοχαρούς πια Τουρκίας του ελληνικού λαού -όλων των ηλικιών- ”μετρούν” οι εκλεγμένοι Έλληνες ηγέτες και την βρίσκουν ελλιποβαρή ή τουλάχιστον όχι ενθαρρυντική μετά τον καλλιεργηθέντα από τα Νηπιαγωγεία ακόμη εθνομηδενισμό εδώ και σαράντα -και ιδαιτέρως τα τελευταία είκοσι- χρόνια, πέραν του γεγονότος ότι υπάρχουν και εκλεγμένοι ηγέτες που επιδιώκουν την παντί τρόπω συμφιλίωση λαών και κρατών ,όπως συνέβη με την Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό ”μετρά” και ο κ.Ερντογάν ,που δεν είναι τυχαίο ότι μας απειλεί περισσότερο μετά από αυτήν την Συμφωνία .
Αυτό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία μπορεί να το αλλάξουν μόνο οι εκλεγμένοι μας πολιτικοί ηγέτες υπό την προϋπόθεση ότι θα το περιλάβουν στο προεκλογικό τους πρόγραμμα και ”θα ανακρίνονται” από τα ΜΜΕ για τις θέσεις τους στο συγκεκριμένο θέμα προ των εκλογών για να ψηφίζονται ή να μη ψηφίζονται .Τώρα πια με αυτήν την Τουρκία αυτό επιβάλλεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για κυβέρνηση ή τοπική αυτοδιοίκηση και αυτό γιατί,
Υπάρχει κανείς -αφελής έστω- Έλληνας που θα ψήφιζε τον κ.Μπουτάρη ως δήμαρχο Θεσσαλονίκης ή τον κ,. Τσίπρα ως πρωθυπουργό, αν στις προεκλογικές καμπάνιες τους ήταν ειλικρινείς και ομολογούσαν ότι θεωρούν κάποιους Σλάβους-τους Σκοπιανούς- ως Μακεδόνες;;; .
ΤΕΛΙΚΩΣ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ -ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ”ΦΙΛΗΣ” ΜΑΣ ΧΩΡΑΣ-ΟΤΙ ,
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΓΕΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑΥΤΟΣΗΜΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Το ερώτημα, κατά τη γνώμη μου, κ. Σαββίδη θα πρέπει να τεθεί, πρωτίστως, στους Έλληνες πολιτικούς και όσους κυβερνούν μαζί μ’ αυτούς.
Είναι, λοιπόν, αρκετά πατριώτες όλοι αυτοί ώστε να μεριμνήσουν κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσουν, σε περίπτωση πολέμου, την Τουρκία; Τοποθετούν την πατρίδα πάνω απ’ όλα και την υπηρετούν όπως απαιτείται ή η πολιτική που χαράσσουν εξυπηρετεί, κατά προτεραιότητα, τα δικά τους συμφέροντα;
Η άποψή μου είναι ότι η δική τους στάση ενθαρρύνει τον Ερντογάν και τον κάνει να πιστεύει ότι μπορεί…
Όσο για την ελληνική κοινωνία; Αν και ρητορικό το ερώτημα τη στιγμή αυτή, θεωρώ ότι όποτε έχει χρειαστεί έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία ευρισκόταν.
@ Christos
Αναφέρομαι στην τελευταία παράγραφο περί ελληνικής κοινωνίας. Πότε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων μετά το 1940; Το 1996, όταν ο Σημίτης πρόδωσε στα Ίμια, οι Έλληνες, όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκαν, αλλά και τον αντάμειψαν για την σώφρονα πολιτική του, ψηφίζοντάς τον πρωθυπουργό μόλις οκτώ μήνες μετά και ξανά το 2000.
¨ Η Τουρκία αυτά που αμφισβητεί από την Ελλάδα είναι, ουσιαστικά, η ύπαρξή της.¨
῾Υπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν ἄλλοτε οἱ ἀγῶνες τῶν ῾Ελλήνων. Τί σημαίνει τό ἱερό καί ἡ ἱερωσύνη στήν ἐποχή μας καί ἐννοῶ τούς ᾿Ορθόδοξους; Τό Ἅγιο Ὄρος ἀφορᾶ μόνο τήν Ὀρθοδοξία. Φαντάζονται τό ἱερό ὡς ἁμαρτωλό ἤ ἀνύπαρκτο; Γιατί ἄλλο δέν γνωρίζω τί εἶναι τό ἱερό ἀφοῦ εἶναι ὑπερβατική ἔννοια καί ἄλλο τό ὑποτιμῶ καί τό ἀπαξιώνω. Δύσκολη ἐποχή γιά αὐτά τά νοήματα, ὅταν κάποιοι νομίζουν ὅτι ἐνσαρκώνουν ὅ,τι θέλουν ὅπου νάναι. Καί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν αὐθεντικότητά του;
Καί μένει τό ὑπέρ ἑστιῶν, δηλαδή γιά ἕνα τριάρι ἤ τεσσάρι ἤ γιά βίλλα μέ πισίνα ὁ ἀγώνας.
Ὅταν ἡ παιδεία ἔχει γίνει τρόπος καί σκοπός ἀπόκτησης χρημάτων, ποιά ἀθανασία νά σκεφτοῦν.
@Επισκέπτης
Αναφέρομαι στην περίπτωση του πολέμου και μόνο. Όταν, δηλαδή, θα γίνει σύρραξη (όπως συμβαίνει στην Ουκρανία). Στα Ίμια, έχω την αίσθηση, ότι δεν έγινε αντιληπτό το μέγεθος της ζημιάς που προκλήθηκε.
Ένας λαός, στον οποίο έχει καλλιεργηθεί η ηττοπάθεια, δεν μπορεί αίφνης να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Φυσικά και δεν έγινε αντιληπτό το ότι η πολιτική των Ιμίων, η ενδοτική πολιτική, δηλαδή, μόνο ζημιά μπορεί να κάμει. Και δεν έγινε αντιληπτό, διότι έτσι βόλευε τον κόσμο και έδιδε πίστη στα λόγια τής κυβερνήσεως Σημίτη.
Σήμερα οι νέοι κοιτάζουν πώς θα αποφύγουν την στράτευση κι έχουν ταγούς που κι αυτοί το ίδιο έχουν κάμει.
Ο Ελληνικός λαός, η κοινωνία, η πολιτεία και ο στρατός δεν θέλουν πόλεμο με την Τουρκία. Άρα χωρίς την τριάδα του Κλαούζεβιτς δεν πας για κρίση. Αυτό το ξέρουν οι Τούρκοι και προκαλούν συνεχώς.
Αν όμως μια μέρα ξυπνήσει η Τριάδα θα τρέχουν να κρυφτούν οι Τούρκοι.
Όσο για τη διεθνή συμπεριφορά της Τουρκίας κάποτε θα την ξαναπατήσει. Μάλλον από τους Ρώσους. Θα τα σπάσουν και ξανά η Τουρκία στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και ο Ερντογάν στην κρεμάλα του Μεντερές.
Ο Θεός αγαπά την Ελλάδα. Μην μεμψιμοιρούμε.
Η αλήθεια είναι, ότι η στάση του λαού εξαρτάται από πολλές παραμέτρους.
Οπωσδήποτε, τουλάχιστο στην αρχή μια σύρραξης, με αμυντικό χαρακτήρα της δικής μας πλευράς, είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχει προκληθεί ένα βαθύ κοινό αίσθημα. Οι Ιταλοί φρόντισαν το 1940 οι ίδιοι για αυτό και οι τούρκοι επί του παρόντος πράττουν το κατά δύναμιν να τους ακολουθήσουν σε αποτελεσματικότητα.
Μια δεύτερη παράμετρος είναι η εμπιστοσύνη του κόσμου στην ηγεσία και επειδή στις δημοκρατίες μια απόλυτη εμπιστοσύνη στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν είναι εφικτή, η εμπιστοσύνη επικεντρώνεται στην στρατιωτική ηγεσία, στην προπαρασκευή της χώρας, στον σχεδιασμό των επιχειρήσεων και στην αποτελεσματικότητα των ενεργειών η οποία, ειδικά αυτή, οφείλει να αντισταθμίσει στον απαραίτητο βαθμό, τις θυσίες και απώλειες τις οποίες μια τέτοια σύγκρουση μοιραία θα φέρει μαζί της.
Εδώ θέλω να τονίσω ιδιαίτερα την σημασία την οποία έχει το μέτρο στην δημόσια συζήτηση. Πέρα από την αλήθεια, είναι το μέτρο εκείνο το οποίο οδηγεί στην συνέπεια. Η αλήθεια και το μέτρο στην αποτίμηση των πραγματικών μας δυνατοτήτων είναι εκείνα τα στοιχεία τα οποία θα παρέχουν στον κόσμο μια υγιή αυτοπεποίθηση χωρίς δυσανάλογες με την πραγματικότητα προσδοκίες.
Το σκεπτικό, ότι η αλήθεια στον δημόσιο διάλογο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από πολλούς, όχι μόνο από τους Έλληνες και για αυτό ίσως να μην είναι σκόπιμο να πραγματεύεται ως τέτοια ελέγχεται από το γεγονός, ότι εάν κάποιος μή Έλληνας ενδιαφέρεται πραγματικά να την μάθει, σαφώς δεν θα περιμένει να διαβάσει κάποιο άρθρο ή κάποιο σχόλιο για να την εξακριβώσει. Στοιχεία τα οποία είναι προσβάσιμα στους απλούς πολίτες, αρθρογράφους, αναλυτές ή σχολιαστές, φυσικά δεν διαθέτουν τείχος προστασίας από εκπαιδευμένο προσωπικό προς εξακρίβωσή των.
Εξάλλου η σύγχρονη έρευνα για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αναδεικνύει το απολυταρχικό καθεστώς της χιτλερικής Γερμανίας ως τον κυριότερο λόγο για τον οποίο υπέκυψε τελικά η Wehrmacht. Ακριβώς αυτό το απολυταρχικό καθεστώς, βασικά η αυτοκρατορία του Χίτλερ, το οποίο ήταν η κύρια αιτία της ταχύτατης επικράτησης στα δυο πρώτα χρόνια του πολέμου (αφού η αποφασιστικότητα του Χίτλερ έκαμψε την δυστακτικότητα των στρατηγών), αποτέλεσε στα τρία τελευταία χρόνια το μεγάλο μειονέκτημα. Δύσκολες, στρατηγικές επιλογές του Χίτλερ οι οποίες είχαν να κάμουν με πολλές παραμέτρους, δεν έτυχαν ενός αντίστοιχα λεπτομερούς ελέγχου, όπως αυτό συνέβαινε για παράδειγμα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο δημόσιος διάλογος και ο τρόπος με τον οποίο θα διεξαχθεί, έχει αποφασιστική σημασία για την στάση του κόσμου σε μια τέτοια εξέλιξη.
“Οι Ιταλοί φρόντισαν το 1940 οι ίδιοι για αυτό και οι τούρκοι επί του παρόντος πράττουν το κατά δύναμιν να τους ακολουθήσουν σε αποτελεσματικότητα.”
Οι ιταλικές προκλήσεις γινόταν “ανωνύμως”, δηλαδή χωρίς να εμφανίζονται τα σήματα τής Ιταλίας, το δε υποβρύχιο, που τορπίλισε το “Έλλη” δεν αναδύθηκε. Οι Ιταλοί πάντα έσπευδαν να δηλώσουν ότι δεν έχουν καμμία ανάμειξη με τα γεγονότα. Παρ’ όλα αυτά, επειδή η κυβέρνηση Μεταξά φρόντιζε να καλλιεργεί το κατάλληλο φρόνημα στον λαό, ο τελευταίος αγανακτούσε. Σήμερα οι Τούρκοι δεν κάνουν τίποτε κρυφό, αντιθέτως μάλιστα μάς βρίζουν χυδαιότατα νυχθημερόν, κι εμείς κοιτάζομε πώς θα τους καλοπιάσομε, έστω κι αν πρέπει να δώσομε κάτι τι. Όπως βλέπεις, οι δύο εποχές δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ των.
Ποια στρατιωτική ηγεσία να εμπιστευθεί ο λαός, τούς φαφλατάδες τύπου Φλώρου, που “όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν” όντας εντελώς άκαπνοι; Ακόμη και ο κόσμος γελά μαζί του. Ο ελληνικός στρατός έχει να πολεμήσει από το 1949, ήτοι 73 ολόκληρα χρόνια, ο δε λαός δεν έχει παρά την ηττοπάθεια και τουρκοφοβία, που τού έχουν εμπνεύσει. Άρα ούτε η δεύτερη παράγραφος τού σχολίου σου ισχύει. Επιπλέον, κανείς δεν μάς είπε τι θα γίνει σε περίπτωση συρράξεως με τα περίπου δύο εκατομμύρια λαθρομεταναστών, οι περισσότεροι των οποίων είναι μουσουλμάνοι και κάποιοι, κυρίως οι Πακιστανοί, δεδηλωμένοι υποστηρικτές τής Τουρκίας. Και οι Αλβανοί δεν πάνε πίσω. Πόσοι απ’ αυτούς έχουν εισβάλει στην Ελλάδα με “ειδική αποστολή”; Ποια θα είναι η δράση των στα μετόπισθεν; Κι εμείς τούς κανακίζομε και τούς κτίζομε τζαμιά και ο πρωθυπουργός δηλώνει ευτυχής, που βλέπει την Ελλάδα να γίνεται χώρα πολυπολιτισμική. Μην συγκρίνεις, λοιπόν, καθόλου την εποχή τού ’40 με την σημερινή. Αυτά βέβαια, είναι καλύτερα να μην γράφονται δημοσίως, αλλά βαρέθηκα ν’ ακούω/διαβάζω αναλύσεις για αποτρεπτική δύναμη των ΕΔ και τρίχες κατσαρές.
Eντάξει δεν έχουν δοκιμαστεί επί του πεδίου οι Ένοπλες Δυνάμεις μας- έχουν ηττηθεί και στην Κύπρο και στα ίμια-αλλά να χαρακτηρίζουμε φαφλατά τον επικεφαλής τους στρατηγό Φλώρο είναι ακατανόητη υπερβολή και φανερή αδικία για τον επαγγελματία στρατιωτικό ,που υπηρετεί την Πατρίδα τέσσερες 10ετίες .
Σε κάθε περίπτωση σαυτές τις Ένοπλες Δυνάμεις και στην ηγεσία τους στηριζόμαστε και αυτοί οι στρατιωτικοί θα πολεμήσουν και θα έχουν τα πρώτα θύματα .
Το πρόβλημα δεν είναι οι Ένοπλές Δυνάμεις ,αλλά οι άμαχοι -που μπορεί να τρέχουν από την πρώτη στιγμή σε πορείες ειρήνης και να αδειάσουν τα σούπερ μάρκετ και όχι μόνον.
Υ.Γ Πάντως με την Τουρκία-με την οποίαν έχουμε διαφορές αιώνων- θα τρέξουν να πολεμήσουν πολλοί με πρώτους τους νέους φιλάθλους , που κάθε Κυριακή φωνάζουν στα γήπεδα της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ ” θέλουμε να ζούμε στην Πόλη να σε δούμε και στην Αγιά Σοφιά”.
Και βέβαια φαφλατάς είναι. Κι αυτός και ο Φράγκος κι έχω εξηγήσει το γιατί. Οι Τούρκοι μάς επισκέπτονται καθημερινώς τόσο από τον αέρα όσο και από την θάλασσα. Ρίξαμε ποτέ κανένα drone, για να μην πω μαχητικό; Βυθίσαμε κανένα ψαροκάικο έστω, για να μην πω φρεγάτα, σεισμογραφικό κλπ., που αλώνιζαν και αλωνίζουν τις θάλασσές μας; Με τις μεγαλοστομίες θα τούς αντιμετωπίσομε, όπως των παραπάνω και τού Κούλη, που κάθε τόσο “δεν θα επιτρέψει άλλη παραβίαση τού εθνικού μας χώρου” κι άλλα φαιδρά; Διάβασε στα άρθρα που σού έδωσα μερικά σχόλια, να δεις τι φρονεί ο κοσμάκης γι αυτούς.
Το ΥΓ είναι αυτούσιο … ΣΑΝικό.
Το τι φρονεί ο κοσμάκης για τους στρατηγούς .που δεν είναι πολιτικοί για να ψηφίζονται και καλά κάνουν να μην τον υπολογίζουν τόσο οι στρατηγοί ,όσο και όσοι δεν είναι και ούτε αισθάνονται κοσμάκης, γιατί αυτός ο κοσμάκης δεν γνωρίζει ”ποιο τσαρούχι τον πατά” -που λέει και η παροιμία-, επειδή αν γνώριζε δεν θα ψήφιζε ,όπως ψηφίζει εδώ και σαράντα χρόνια, ούτε θα ανεχόταν τις καταστάσεις της ανομίας, της αδιαφορίας και του εθνομηδενισμού. ΚΑΙ το κρίμα είναι γιατί σαυτόν τον κοσμάκη είναι και πολλοί Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑΚΗ , ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΠΑΔΟ ΚΑΙ ΑΝΕΝΗΜΕΡΩΤΟ .
Δεν συμφωνώ με την ερμηνεία σου σε ό,τι αφορά την προκλητικότητα των Ιταλών και δεν μοιράζομαι επίσης την εκτίμησή σου για τα σημερινά δρώμενα. Εάν θεωρείς ότι με έναν γενικό αφορισμό μπορείς να ξεμπερδέψεις και είσαι κάτι καλύτερο από όλους εμάς μπορείς φυσικά να πάρεις το όπλο και να πολεμήσεις μόνος σου τους τούρκους αφού το αποτέλεσμα και η προοπτική δεν φαίνεται να μετρούν και η απάντηση προς διατήρηση της αξιοπρέπειας φαίνεται να είναι αυτοσκοπός για εσένα.
Αν πάλι δεν πάς μόνος σου να πολεμήσεις τους τούρκους τότε σε συμβουλεύω να εγκαταλείψεις την εξέδρα και να καθίσεις ανάμεσά μας συμμετέχοντας παραγωγικά.
Αν ο Φλώρος είναι φαφλατάς επειδή λέει αυτά τα οποία λέει ως ειδικός τότε εσύ που δεν είσαι στρατιωτικός (ενόσω γνωρίζω τουλάχιστο) αλλά ζητάς εκείνο και το άλλο τί είσαι, ή μήπως πολέμησες πουθενά και ξέρεις καλύτερα από όλους εμάς τί θα πεί πόλεμος.
Δεν βγάζω νόημα από το σχόλιό σου (ο Θεός να το κάμει), διότι αυτό κι αν είναι μια γενικόλογη αρλούμπα. Το αν συμφωνείς μαζί μου, ή όχι για τούς Ιταλούς, μ’ αφήνει παγερά αδιάφορο, εφ’ όσον δεν παραθέτεις ιστορικά στοιχεία, που να με διαψεύδουν. Τα υπόλοιπα, όπως έγραψα ήδη, δεν βγάζουν νόημα.
το τελευταίο εξηγεί το πρώτο
Τα νύχια μου θα μυρίσω τώρα; Αν δεν έχεις κάτι να γράψεις, μην γράφεις.
Ας θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά..
Είναι διατεθειμένος ο Ελληνικός λαός να υποδουλωθεί και να γυρίσει πίσω στην Τουρκοκρατία ?
Ασφαλώς όχι. Αλλά θέλει να επιλύσει τις όποιες διαφορές με ειρηνικό τρόπο, που σημαίνει, εν ανάγκη, ας δώσομε και κάτι.
@Επισκέπτης
Τότε ας προσθέσουμε κι ένα ερώτημα ακόμα:
Είναι διατεθειμένος ο Ελληνικός λαός να παραχωρήσει στους Τουρκους πάτρια εδάφη για τα οποία έχυσαν το.αιμα τους και θυσιάστηκαν οι παππούδες κι οι προ-προπαππουδες του?
Δεν μπορώ να μιλήσω για όλον τον ελληνικό λαό, ως να ήταν ένας άνθρωπος. Σαφέστατα υπάρχουν και τέτοιοι, αρκεί να μην εμπλακούμε σε πόλεμο. Αν δώσουμε, ας πούμε, το Καστελλόριζο, δεν δίδομε έδαφος, για το οποίο χύθηκε αίμα ελληνικό, θα σού πούνε.