του Παντελή Σαββίδη
Το να αντιτίθεται κανείς στην δήλωση Συρίγου είναι μια αντίληψη ενδιαφέρουσα πολιτικά και διεθνοπολιτικά. Εκφράζει μια σχολή σκέψης. Ο απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ένας νέος πολιτκός με υπόβαθρο δικαιϊκής παιδείας, γνώστης των θεμάτων που απασχολούν την χώρα και της μη αποδομιτικής τάσης, είναι ανεξήγητο.
Ο Συρίγος εξέφρασε μια τάση στην Ελλάδα και, νομίζω, δεν αποτελεί έναν κρίκο σε ενδεχόμενη κυβερνητική προσπάθεια να στείλει θετικό μήνυμα στην Τουρκία που θα ικανοποιεί την ηγεσία της. Όπως, αδίκως, κατηγορήθηκε.
Μας ξένισε η δήλωσή του διότι, πράγματι, η χρονική στιγμή που έγινε ήταν άκαιρη και διότι στον δημόσιο λόγο της χώρας και δεν τίθενται ουσιαστικά ζητήματα μεζονος σημασίας και, γενικώς, αρκούμεθα στην μοναδική, κυρίαρχη σκέψη. Δεν θέλουμε πολλά πολλά. Είμαστε ικανοποιημένοι με την αναπαραγωγή των στερεοτύπων μας.
Οι αντιδράσεις της Ομογένειας δείχνουν πως η δήλωση δυσκολεύει τις προσπάθειές της. Αλλά ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να δώσει τα F-16 στην Τουρκία. Εκμεταλλεύεται, όμως, τις αντιδράσεις για να πιέσει και να επιβάλλει στην Άγκυρα ορισμένους όρους. Θα είναι μεταξύ των όρων αυτών και η μη υπέρπτηση πάνω απο ελληνικό εναέριο χώρο;
Τα μηνύματα που εκπέμπονται απο την Ουάσιγκτον δεν είναι ενθαρρυντικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Επιχειρείται να δημιουργηθεί η αίσθηση πως πρέπει να αρκεσθούμε στο γεγονός ότι για πρώτη φορά τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα στο αμερικανικό κογκρέσο και έγινε κοινωνός του προβλήματος το σύνολο του νομοθετικού σώματος των ΗΠΑ.
Ενώ απο πλευράς Τουρκίας οι όροι του παιχνιδιού είναι ξεκάθαροι, (θα κινείται μεταξύ Ανατολής και Δύσης και θα εισπράττει ωφέλεια και απο τις δύο πλευρές) οι Αμερικανοί δεν είναι διατεθειμένοι να το ξεκαθαρίσουν.
Όπως έγραψε στο άρθρο του στο War on the Rocks ο καθηγητής στη Ναυτική Σχολή των ΗΠΑ Ράινα Τζιντζέρας, ο χαρακτηρισμός, απο τις ΗΠΑ, της Τουρκίας ως αποσταθεροποιητικού κράτους στην περιοχή θα σημάνει αλλαγή της οριστικής σύλληψης της Τουρικής παρουσίας. Σήμερα η αμερικανική γραφειοκρατία αντιμετωπίζει την Τουρκία ως σύμμαχο στο ΝΑΤΟ. Ο επαναπροσδιρισμός αυτής της θέσης είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα και δεν φαίνεται να απασχολεί την παραγωγή πολιτικής της Ουάσιγκτον.
Δηλαδή, με λίγα λόγια, μόνο σε ακαδημαϊκό επίπεδο έχει τεθεί το δίλημμα: θέλουμε μια Τουρκία στη Δύση ή στην Ανατολή; Σε επίπεδο παραγωγής πολιτικής τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται.
Η δήλωση Συρίγου έθεσε, δημοσίως, στην Ελλάδα αυτό το ζήτημα αλλά η βαρύτητα της ελληνικής απόφανσης είναι μικρή. Σημασία έχει να τεθεί απο την Ουάσιγκτον, και δευτερευόντως απο την Ευρώπη, αλλά ούτε στην αμερικανική πρωτεύουσα, ούτε στις ευρωπαϊκές συζητείται κάτι τέτοιο. Που και που τίθεται στην Ελλάδα διότι τους Έλληνες καίει και ενδιαφέρει.
Βεβαίως, η Τουρκία, προς το παρόν, θέτει διαφορετικά το θέμα. Όχι με το δίλημμα Δύση ή Ανατολή αλλά και Δύση και Ανατολή. Με βάση αυτό κινείται και δεν κινείται άσχημα γι αυτήν. Κερδίζει και απο τις δύο πλευρές.
Ο Συρίγος έθεσε ένα θέμα για το οποίο δεν προβληματίζονται τα δυτικά κέντρα.
Η ουσία και το ενδιαφέρον της επιμονής της Ομογένειας και του Γερουσιαστή Μενέντεζ στις προϋποθέσεις παραχώρησης των F-16 στην Τουρκία βρίσκεται στο να κερδίσει χρόνο η Ελλάδα και να ολοκληρώσει το εξοπλιστικό της πρόγραμμα.
Ακόμη και με τη σημερινή ισορροπία δυνάμεων η Τουρκία το σκέφτεται να προκαλέσει ένα τυχοδιωκτικού χαρακτήρα επεισόδιο με την Ελλάδα. Η ολοκλήρωση του εξοπλιστικού προγράμματος θα ενισχύσει τις αποτρεπτικές δυνατότητες της χώρας.
Το ερώτημα, λοιπόν, που έθεσε η παρέμβαση Συρίγου, αν δηλαδή μας συμφέρει μια Τουρκία στη Δύση ή την Ανατολή δεν φαίνεται να απασχολεί τη Δύση και η Τουρκία το θέτει διαφορετικά: και στη Δύση και στην ανατολή. Βεβαίως, η τάση της βαθιάς τουρκικής ψυχής είναι ανατολίτικη αλλά η ηγεσία της, είτε η σημερινή είτε η αυριανή, δεν φαίνεται διατεθειμένη να απωλέσει το ΝΑΤΟϊκό χαρτί. Και θα ήταν αφέλεια να το κάνει. και, βεβαίως, το ΝΑΤΟ και η Δύση θα έχει την ψευδαίσθηση ότι η Τουρκία είναι σύμμαχός τους. Και έτσι θα σχεδιάζει.
Δεν είναι εύκολο να αποφανθεί κάποιος αν μας συμφέρει μια Τουρκία στη Δύση ή στην Ανατολή. Για την ενταγμένη στη Δύση Τουρκία, τα επιχειρήματα έχουν ακουστεί. Για την ενταγμένη στην Ανατολή Τουρκία το επιχείρημα είναι ότι μετά απο αυτό η γραμμή άμυνας της Δύσης θα είναι η Ελλάδα. Είναι κάτι που σίγουρα το επιθυμούμε;
Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτήν την κατάσταση ας διαχειριστεί η ελληνική πολιτική ηγεσία. Μπορεί;
Ευτυχώς που υπάρχουν και άρθρα τα οποία θέτουν τα πράγματα στην αντικειμενική των διάσταση.
Εξ όσων γνωρίζω, η ενταξιακή προοπτκή της τουρκίας, φυσικά με αστερίσκους, όπως και άλλων γειτονικών χωρών αποτέλεσε συνειδητή πολιτική από σχεδόν όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων και κατ’ επέκταση παρατάξεων και δεν θυμάμαι αυτή η επιλογή να έχει αλλάξει.
Οι δηλώσεις Συρίγου κινούνται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο.
Οι αντιδράσεις στην ομογένεια ενισχύουν κατά την άποψή μου την αρνητική μου στάση έναντι στην παραχώρηση της ψήφου των ομογενών από τον τόπο διαμονής των.
Η ενταξιακή προοπτική της τουρκίας (και βαλκανικών κρατών) ήταν πολιτική Ομπάμα και Μέρκελ που επιβλήθηκε και στις Ελληνικές κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα. Τραγικά αποτελέσματα αυτής της λανθασμένης πολιτικής είναι οι διεκδικήσεις σε βάρος μας από τα Σκόπια και την Αλβανία, τα προβλήματα στο Κόσοβο και έξαρση του σοβινισμού της τουρκίας.
Η ενταξιακή προοπτική της τουρκίας έχει σήμερα εγκαταλειφθεί από το σύνολο των Ευρωπαϊκών χωρών και βρίσκει υποστήριξη μόνο από μερίδες διάσπαρτες σε όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, κατάλοιπα της πολιτικής εξευμενισμού του Σημίτη, σε αρμονία με μέρος του State Department.
«Συνειδητή πολιτική» στην Ελλάδα σε θέματα εθνικού συμφέροντος δεν υπήρξε ποτέ.
Να κρατήσουμε (ποιοι;) την τουρκία υπό έλεγχο με τα Viper είναι μεγάλο λάθος. Να μην τα πάρουν ποτέ!
Αν μπορούμε να αλλάξουμε κάποιους ψήφους της πέμπτης φάλαγγας με ψήφους ομογενών θα ήταν ευχής έργων.
@Episkpthq,
με συνειδητή επιλογή εννοώ φυσικά την άσκηση πολιτικής με το παρόν πολιτικό μας ανάστημα.
Σε αυτά τα πλαίσια, ο έλεγχος της τουρκίας μέσα από ευρύτερους σχηματισμούς μου φαίνεται η μοναδικη εφικτή επιλογή.
Ίσως για εσάς θα ήταν περισσότερο σωστό να ασκούμε εξωτερική πολιτική με βάση το πολιτικό ανάστημα πλαιότερων εποχών.
Ο Συρίγος ψάχνει την εκλογική του επιβίωση και παίζει το αμερικανικό χαρτί με σπόνσορα τον Αλέξη Π. , τα φιλοαμερικάνικα ΜΜΕ, και το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Δεν υπήρχε λόγος να τα πει και να προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα και συμφέρον.
Ας τον βάλει στην άκρη η κυβέρνηση για να μην προκαλεί και ας αποφασίσει ο λαός για την πολιτική του πορεία.
@Failures: Άμα βάλει στην άκρη φιλοαμερικανούς και ΕΛΙΑΜΕΠ τι απομένει σε αυτήν την κυβέρνηση; Ο Συρίγος την χάλασε;
Η Τουρκία, ο Συρίγος και οι εκλογές
“Το λογικό είναι πως οι δηλώσεις Συρίγου προέκυψαν ως συνέπεια των συναντήσεων Μπούρα-Καλίν και των συγκλίσεων που έχουν προκύψει όχι μόνο επί της ουσίας αλλα και επί των μεθοδεύσεων”
Δήλωση Συρίγου για F16 2023, δύο κράτη 2014, παρουσία στην Οξφόρδη 2007
Προβλεπόμενο ήταν ότι η Τουρκία θα έκανε μπαντιέρα τις εντελώς άστοχες δηλώσεις Συρίγου. Το κακό είναι ότι, όπως φαίνεται και από το παραπάνω άρθρο, δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Συρίγος παίρνει θέσεις, που δημιουργούν προβλήματα στα εθνικά μας συμφέροντα.
Μήπως οφείλει την … τιμή (sic) να είναι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη στην συνεργασία του με το ΕΛΙΑΜΕΠ;
Έλεος πια…
Κύριε Σαββίδη και συναναγνώστες, ζητώ συγγνώμη που έβαλα κάποια άρθρα μαζεμένα, αλλά το έκαμα είτε διότι εκφράζουν διαφορετικές απόψεις, άρα δίδουν τροφή για σκέψη, είτε παρέχουν κάποιες πρόσθετες πληροφορίες, που μπορούν και πρέπει να αξιολογηθούν.
Ας διαλέξουμε .
Ο κ.Συρίγος έχει ελλιπή πατριωτισμό ή είναι εθνικιστής όπως τον ”καταχέριαζαν ” προ μηνών όλοι οι ”δημοκράτες”;.
ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΑΚΡΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΧΙ-ΝΑΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ.