Το πολιτικό σύστημα παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην επικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών και σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση για τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Την ίδια στιγμή, αρνείται επίμονα να αγγίξει τα πολυδαίδαλα διαχειριστικά καρκινώματα που το ίδιο δημιουργεί με πρόσχημα την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά στην πράξη τα προορίζει για να ξεπλένει τα ανομήματά του, να εκβιάζει ή και να παραδίδει στην πυρά τους αναλώσιμους όταν τα προβλήματα οδηγούνται σε ένα σημείο οριακό και για να καθιστά «αποτελεσματικότερο» το νοσηρό πελατειακό καθεστώς το οποίο χρησιμοποιεί διαχρονικά ως λειτουργικό και πολιτικό του δεκανίκι.
Στο σκηνικό που διαμορφώνεται μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, η εικόνα που κυριαρχεί στο επίπεδο της πολιτικής και διαχειριστικής διεργασίας, δεν αφήνει τα περιθώρια για αισιόδοξες πολιτικές αναγνώσεις.
Η κυβέρνηση είναι εμφανώς θορυβημένη, διότι αντιλαμβάνεται ότι τα απόνερα της δικαιολογημένης οργής, θα επιδράσουν καταλυτικά στο εκλογικό αποτέλεσμα, αφού έχουν αποδομήσει πλήρως το αφήγημα με βάση το οποίο σχεδίασε τον εκλογικό της οδικό χάρτη. Η διερεύνηση των αιτιών, οι αποζημιώσεις και η στήριξη των οικογενειών των θυμάτων, η απονομή Δικαιοσύνης, το βάθος και το εύρος της ερευνητέας ύλης, είναι μερικές μόνο κρίσιμες παράμετροι που συνθέτουν μια δύσκολη εξίσωση, την οποία ουδείς είναι διατεθειμένος να επιλύσει οριστικά… Οι πάντες προσβλέπουν σε μια αποτελεσματική γι’ αυτούς επικοινωνιακή διαχείριση… Και ο χρόνος που έχουν στην διάθεσή τους, συνειδητοποιούν ότι «δεν χωρά» και εν τέλει δεν προσφέρεται για ευέλικτα πολιτικά τερτίπια.
Η «κυβερνώσα» αντιπολίτευση, κρατά προς το παρόν χαμηλούς τόνους, αλλά αυτό δεν το κάνει από ευαισθησία απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων, ούτε και από σεβασμό στους νεκρούς. Γνωρίζει καλά ότι και η ίδια είναι μέρος του προβλήματος, αλλά και ότι μεσούσης της έκρηξης της κοινωνικής οργής, δεν μπορεί να φιγουράρει ως παράγοντας της λύσης. Υπάρχουν συμβάσεις με υπογραφές στελεχών της. Υπάρχουν αμέλειες, πολιτική ολιγωρία, καταδολιεύσεις αλλά και ενσυνείδητα ολέθριες πολιτικές και άλλες επιλογές στις οποίες εμπλέκεται και η περίοδος που διανύουμε δεν προσφέρεται για μισόλογα, για αποσιώπηση, για κουκούλωμα και για πέτσινες δικαιολογίες.
Η κομμουνιστική Αριστερά, επιλέγει – και σωστά – να αναδεικνύει τον συστημικό χαρακτήρα των προβλημάτων, τα οποία είναι αποτέλεσμα των κυρίαρχων πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί δεκαετίες ολόκληρες, είτε γιατί αυτές επιβλήθηκαν έξωθεν, είτε γιατί η εφαρμογή τους ήταν ουσιαστικά ένας αναπόδραστος μονόδρομος, αφού «ακουμπούν» στις παραδοσιακές ναυαρχίδες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου όπως είναι η εμπορευματοποίηση, η απελευθέρωση, ο ανταγωνισμός, οι φρούδες επενδυτικές ονειρώξεις, η δημοσιονομική ισορροπία, το πάση θυσία κέρδος των «επενδυτών» και άλλες ομορφιές.
Φυσικά αυτή η προσέγγιση, αν γίνεται και για όσο θα γίνεται με όρους αφοριστικούς, δεν συμβάλλει στην αναζήτηση λύσεων και των στοχευμένων απαντήσεων που έχει ανάγκη ο τόπος. Όχι μονάχα διότι ακόμη και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η κοινωνία δικαιούται να απολαμβάνει τον απαραίτητο σεβασμό και να περιβάλλεται από πολιτικές συλλογικής προστασίας, αλλά και διότι η απάντηση σε όλα τούτα, δεν είναι η παραπομπή σε μια άλλη συστημική αντίληψη, η οποία όταν και όπου εφαρμόστηκε, δεν δικαιούται να καμαρώνει ΟΥΤΕ για την θεσμική προστασία των πολιτών, ΟΥΤΕ φυσικά για την ανυπαρξία δυστυχημάτων τα οποία συνέβαιναν αλλά απλώς δεν τα μαθαίναμε αν οι συνέπειές τους δεν ξεπερνούσαν τα συστημικά σύνορα και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.
Η πατρίδα μας πάντως, ακόμη και σε αυτό το κομμάτι που σχετίζεται με τα εγκληματικά τερτίπια της πολιτικής διοίκησης και τα οποία – με καταλύτη το δυστύχημα – έρχονται και πάλι στην επιφάνεια με τρόπο εκρηκτικό, δεν πληρώνει απλά το τίμημα μιας ανάλγητης καπιταλιστικής χώρας, που ότι έκανε το έκανε έτσι γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να το κάνει αλλιώς. Δεν θα φωτίσουμε την αλήθεια και κυρίως δεν θα απαντήσουμε αποτελεσματικά στο «δέον γενέσθαι» αν παραμείνουμε στοιχημένοι πίσω από ιδεοληψίες και κάθε λογής εμμονές.
Η πατρίδα μας πληρώνει το τίμημα της διαχρονικής δουλοπρέπειας του πολιτικού της προσωπικού, το οποίο επέλεξε συνειδητά να υπηρετεί τον παρασιτισμό και να προσφέρει την χώρα, τις υποδομές της, τα στρατηγικά φιλέτα της κλπ ως αντιπαροχή ικανή να εξασφαλίζει εις το διηνεκές την πολιτική του επιβίωση.
Η πατρίδα μας δεν προσέφερε τα λιμάνια της, τους δρόμους της, τα αεροδρόμιά της, τον σιδηρόδρομό της, τα φιλέτα της και τις λοιπές υποδομές της, βορά στον διεθνή κρατισμό, επειδή ως καπιταλιστική χώρα είχε την υποχρέωση να μισήσει τον εθνικό κρατισμό.
Τα προσέφερε γιατί δεκαετίες ολόκληρες η πολιτική της διοίκηση έχει παραδοθεί σε τρείς οικογένειες ανάλγητων, που από τα γεννοφάσκια τους προορίζονται να πρωθυπουργεύουν ελέω Θεού και αγοράζουν πολιτικό χρόνο, προσφέροντας ασημικά και πουλώντας φούμαρα στους ευκολόπιστους οπαδούς τους.
Τα προσέφερε γιατί η ατιμωρησία των εκποιητών, θεμελιώθηκε σε ένα σάπιο σύστημα ελεγκτικών θεσμών που κατασκευάστηκαν για το θεαθήναι. Κατασκευάστηκαν για να αποτελέσουν μια ιδιότυπη θερμοκοιτίδα αναπαραγωγής πολιτικών αβανταδόρων, αγκιστρωμένων σταθερά σε μια δημόσια διοίκηση που στραγγαλίζεται από την δράση των τρωκτικών, αντί να υπηρετεί το δίκαιο, την αλήθεια και τον πολίτη.
Στην πατρίδα μας, ευδοκιμούν τερατουργήματα, που δεν τα γνώρισε ο υπόλοιπος καπιταλιστικός κόσμος, γιατί εδώ κάθε ίχνος πολιτικής και αστικής αξιοπρέπειας έχει χαθεί οριστικά.
Στην πατρίδα μας ευδοκιμούν εγκληματικές καινοτομίες, γιατί η Ελληνική πολιτική διοίκηση έσπευσε να δώσει τα πάντα ακόμη και πριν της ζητηθούν. Στην πατρίδα μας ευδοκιμεί ΑΑΔΕ, Υπερταμείο, Χρηματιστήριο Ενέργειας, Ανεξάρτητες αρχές που κοιμούνται τον ύπνο του Δικαίου, Δικαιοσύνη που προαναγγέλλει αποφάσεις ή που αποφασίζει καθ’ υπαγόρευση και δεν ντρέπεται κανείς.
Σ’ αυτήν την χώρα, οι τράπεζες παίρνουν τζάμπα χρήμα και αντί να υπόκεινται στον απαραίτητο έλεγχο, ασυδοτούν και εκβιάζουν ΚΑΙ τους πολίτες ΚΑΙ την πολιτεία που τις στήριξαν.
Σε ποια καπιταλιστική χώρα του κόσμου, οι σιδηρόδρομοι απαξιώθηκαν και απεθνικοποιήθηκε η κρατική ιδιοκτησία τους;;;
Σε ποια καπιταλιστική χώρα του κόσμου απεθνικοποιήθηκε για ένα πιάτο φαΐ η κρατική ιδιοκτησία των αεροδρομίων, ενώ πληρώσαμε και από πάνω για να αποκρατικοποιήσουμε τον Εθνικό αερομεταφορέα;;;
Σε ποια καπιταλιστική χώρα του κόσμου απεθνικοποιήθηκε η κρατική ιδιοκτησία των λιμανιών, των ναυπηγείων, του νερού κλπ… κλπ… κλπ;;;
Σε ποια χώρα του κόσμου θα χαριζόταν και θα παρέμενε χρόνια ολόκληρα αναξιοποίητο το μεγάλο φιλέτο του Ελληνικού και δεν θα δημεύονταν μέχρι τρίτη γενεά οι περιουσίες των ασπόνδυλων, ως μέρος μιας αποζημίωσης για διαφυγόντα δημόσια έσοδα δισεκατομμυρίων;;;
Εν κατακλείδι…
Έχουμε αντιληφθεί επ’ ακριβώς τι είναι αυτό που λείπει από την χώρα μας και που δεν θα το φέρουμε αναπαράγοντας τις κραυγές των ανοήτων που αισθάνονται ότι έκαναν το καθήκον τους φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα για τον Μητσοτάκη;;;
Έχουμε αντιληφθεί άραγε ότι στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες δεν χτίζουμε κράτος, αλλά ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που απλώς ξεπουλά ότι βρει μπροστά του;;;
Έχουμε αντιληφθεί άραγε ποιος έβαλε λουκέτο στον Πίτσο, στον Λαϊνόπουλο και τόσους άλλους κολοσσούς, αποσαθρώνοντας πλήρως την παραγωγική δυνατότητα αυτής της χώρας;;;
Έχουμε αντιληφθεί άραγε ότι όταν η υπόλοιπη Ευρώπη έχτιζε το θεσμικό της οπλοστάσιο για να ισχυροποιήσει την μεταπολεμική κρατική της υπόσταση, στην Ελλάδα θεσμοθετούσαμε διαλαλώντας την εθνική ανυποληψία εκποιώντας Εθνικό πλούτο (βλέπε αναγκ. Νόμος 2220/1940 ή άλλως σύμβαση Κούπερ), Εθνικά Δίκαια (βλέπε Κυπριακό), Ελληνική Εθνική μειονότητα (βλέπε Β. Ηπειρο, Μαριούπολη) κλπ… κλπ… κλπ;;;
Το βέβαιο είναι πάντως, πως όλα τα παραπάνω αλλά κι ακόμη περισσότερα, διαδραματίζονται σε ένα περιβάλλον που κυριάρχησε ο Εθνικός διχασμός και η κοινωνία παρέμενε ουσιαστικά καθηλωμένη σε ένα καθεστώς πολιτικής παραλυσίας. Διαδραματίζονται σε μια παρατεταμένη ιστορική περίοδο, κατά την διάρκεια της οποίας ουσιαστικά ΔΕΝ λειτουργήσαμε ως Εθνος με την απαιτούμενη συνεκτικότητα και δυστυχώς δεν αντισταθήκαμε ως πολίτες που εμφορούνται από την κουλτούρα του ανυπότακτου και του απρόθυμου να συμβιβαστεί με τις ολέθριες επιλογές τους. Αυτό το πολιτικό προσωπικό, υπήρξε γέννημα της ανοχής και του συμβιβασμού μας.
Επίλογος…
Σήμερα, οι πολίτες βρίσκονται και πάλι στους δρόμους, με οδηγό την οργή, αλλά χωρίς σαφή αντίληψη για την πολιτική της επόμενης μέρας. Καλό θα είναι λοιπόν να μην παρασυρθούμε από το φαίνεσθαι. Οι πρωταίτιοι των εγκληματικών πολιτικών έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον, αλλά το Σύστημα που τους εξέθρεψε και το υπηρέτησαν με υποδειγματική προθυμία, δεν ανησυχεί από εκδηλώσεις οργής, διότι έχει και την τεχνογνωσία αλλά και τους μηχανισμούς να τις μανιπουλάρει.
Είναι φανερό λοιπόν ότι τα κόμματα που διαχειρίστηκαν εξουσία, θα βγουν εξαιρετικά αποδυναμωμένα από αυτές τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, αλλά αυτό δεν αρκεί… Η φυσιογνωμία της επόμενης μέρας, θα κριθεί από το εάν το κλειδί του ρυθμιστικού ρόλου θα μπορεί να το έχει στα χέρια της μια μαχόμενη κοινωνία που θα ξέρει επ’ ακριβώς τι ζητά, ή εάν θα επιτρέψει να της το υφαρπάξουν διάφοροι περιφερόμενοι τυχοδιώκτες του καιροσκοπικού “αντισυστημισμού”, γεγονός που θα έχει ολέθριες συνέπειες ΚΑΙ για την πατρίδα μας, αλλά ΚΑΙ για τον Ελληνισμό στο σύνολό του…
Θα μας πει κάποιος -εδώ ο κ.Κυριακόπουλος ,που ”τα βλέπει όλα μαύρα και άραχνα” από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους- πως ο λαός θα πάρει το κλειδί του ρυθμιστικού του ρόλου ,γιατί αλλιώς το άρθρο του είναι ”έπεα πτερόεντα” με δημαγωγικές υπογραμμίσεις;;;.
Όλοι αυτοί τις ημέρες μιλούν για το κράτος και την εύρυθμη λειτουργία του.
Ένας από τους βασικούς λόγους μη λειτουργίας του κράτους είναι η στελέχωση των κρατικών υπηρεσιών από δημοσίους υπαλλήλους.
Κάτι πήγε να γίνει με τον ΑΣΕΠ αλλά η κουλτούρα δεν άλλαξε. Επικρατεί η νοοτροπία του κομματικού κράτους (να μπουν οι δικοί μας) του ρουσφετιού, του συνδικαλισμού , της μη αξιολόγησης και ενίοτε της ήσσονος προσπάθειας. Πάω στο δημόσιο να αράξω λένε πολλοί και αυτοί μετά εξελίσσονται γίνονται διευθυντές και ρίχνουν το κράτος στα βράχια μαζί με τους αδιφάγους πολιτικούς.
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι αλλά υπάρχει και η ευθύνη των ανεύθυνων πολιτών.
Το κόμμα που παίρνει την εξουσία σε ένα μήνα έχει αντικαταστήσει όλο τον κρατικό μηχανισμό. Φέρνει και 2500 μετακλητούς κολλητούς και πάμε για την τετραετία. Έτσι δεν υπάρχει επιχειρησιακός σχεδιασμός στα υπουργεία και οι υπάλληλοι βολεύονται με την απραξία και τον νιρβάνα. Τώρα Μάνδρα, Μάτι, Αττική οδός, Εύβοια, Τέμπη, Μόρια κλπ είναι διαχειρίσιμες καταστάσεις στα κυβερνητικά think tanks.
Η ίδια και χειρότερη κατάσταση φαίνεται να υπάρχει στην τοπική αυτοδιοίκηση με αρκετές όμως καλές εξαιρέσεις.
Για να φτιάξει το κράτος χρειάζεται να στελεχωθεί από καλούς υπαλλήλους και καλούς προϊσταμένους. Σήμερα αυτοί είναι στο 20%. Θα πρέπει να είναι στο 70% για να λειτουργήσει το κράτος. Εκτός από το γνωστικό αντικείμενο να έχουν την κοινωνική μόρφωση και την κουλτούρα της προσφοράς. Να ιδρυθούν σχολές δημόσιας διοίκησης όπου όλοι θα εκπαιδευτούν.
Ο νόμος των μετακλητών θα πρέπει να καταργηθεί χθες και να προχωρήσει η αξιολόγηση των υπαλλήλων για να προχωρήσουν οι καλοί υπάλληλοι. Υπάρχουν εξαιρετικοί υπάλληλοι για να σχεδιάσουν και διοικήσουν το κράτος και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες. Με παραιτήσεις υπουργών δεν λύνεται το πρόβλημα, και το απόστημα υπάρχει.
Τα νέα παιδιά δεν αξίζει να ριχθούν στο κακό κράτος αλλά να εκπαιδευθούν κοινωνικά για να πάνε την Ελλάδα μπροστά.
Και τι έγινε αν φύγει ο Μητσοτάκης, θα έρθουν οι άλλοι για να σπάσουν λένε τους αρμούς της εξουσίας που δεν πρόλαβαν δηλ. θα βάλουν τους δικούς τους μετακλητούς και μια από τα ίδια.
Για αυτό δεν χτίζεται κράτος αλλά ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που κατατρώει την Ελλάδα.
Πολύ σωστά τα όσα λέτε.
Το θέμα είναι όμως ότι ακόμα και αν καταργηθούν, ο επόμενος μπορεί να τους επαναφέρει.
Οπότε το θέμα και η γενικότερη συζήτηση θα έπρεπε να είναι, τι πρέπει να θεωρείται θεμελιώδες ώστε να μην επιδέχεται κατάργηση/τροποποίηση, ήτοι το όλο θέμα είναι συνταγματικό.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση όμως να συμφωνήσουν μεταξύ τους τα κόμματα για το τι θα έπρεπε να ΜΗΝ αλλάζει (τουλάχιστον χωρίς ευρύτατη συναίνεση) στη χώρα;
Όχι βέβαια. Ούτε καν ο εκλογικός νόμος δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Εκεί θα μπορούσες να πεις ότι συμφωνούμε σε ένα συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα, ώστε πάντα να παίζουν όλοι με τους ίδιους όρους.
ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΓΙΟΥΝΑΝΙΣΤΑΝ
Ο μοναδικός τρόπος για εξυγείανση του κρατικού μηχανισμού και παύση της ρουσφετοκρατίας είναι να δημιουργηθεί ένας ιδιωτικός τομέας πλήρως ανταγωνιστικός από άποψη μισθών, ασφάλειας και συνθηκών εργασίας προς το δημόσιο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα παύσει η ανάγκη για βόλεμα και διορισμούς. Βέβαια προϋπόθεση για δημιουργία τέτοιου ιδιωτικού τομέα είναι η σύνδεση της εγχώριας ζήτησης με την εγχώρια προσφορά.
Το βέβαιο είναι πως δεν θα το κάνει με φτηνούς εξυπνακισμούς και κυρίως δεν θα το κάνει αν, στην προσπάθειά του να αποδείξει πως τα «μαύρα και τα άραχνα» είναι στην φαντασία του αρθρογράφου και όχι κάτι που αφορά στην κατάντια της χώρας του, λησμονήσει τον τρόπο που τον χρησιμοποίησαν και την ευκολία με την οποία ενέδωσε και ενσωματώθηκε ΚΑΙ ο ίδιος σε αυτό το αδιέξοδο και καταστροφικό πολιτικό παιχνίδι.
Η διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε πολίτες που ξέρουν τι θέλουν και σε ηγέτες αποφασισμένους να το επιβάλουν είναι το κλειδί.
Οι χαβαλετζήδες που επιδιώκουν να ευνουχίσουν την οργή των ανθρώπων με φαιδρά συνθήματα και οι πολιτικοί καιροσκόποι που σιγοντάρονται από τους μηχανισμούς του συστήματος προκειμένου να ρίξουν στα βράχια το βαπόρι με τις προσδοκίες, είναι το πρόβλημα. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που παρέλασαν, ακόμη και από κυβερνητικά πόστα, με την ανοχή μας και με την ψήφο των κοψοχέρηδων.
Ο καθένας από μας λοιπόν επιλέγει με ποια αντίληψη θα συστρατευτεί αγαπητέ.
Ελπίζω να σας κάλυψα. Για τα περεταίρω αξίζει τον κόπο κι εσείς, κι εμείς και όλοι μας να σκεφτούμε περισσότερο, να συμπεριφερθούμε ωριμότερα και να αλλάξουμε νοοτροπία και πολιτικές συνήθειες.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας ,-που μάλλον είναι η απάντηση σας στο δικό μου- αλλά βλέπω ότι συνεχίζετε τις διαπιστώσεις-εγώ μπορώ να σας παραθέσω περισσότερες γιατί έζησα το Δημόσιο από το 1962-1993 και κάποια επαφή διατηρώ μαζί του -,χωρίς να προτείνετε λύσεις , τις οποίες υποχρεωτικά θα δώσουν οι κυβερνήσεις με το υπαλληλικό ”κατεστημένο” , που μας ”κατσικώθηκε” από την εποχή του Κουτσόγιωργα, ο οποίος επεδίωξε και κατάφερε να ”γκρεμίσει το κράτος της Δεξιάς ,με την ”καραμανλική” νοοτροπία της νοικοκυρωσύνης , της υπευθυνότητος και της κατά το δυνατόν αξιολογήσεως και μας γέμισε με ημιμαθείς και συνδικαλιστές παντού -και στην Δικαιοσύνη, τα Σώματα Ασφαλείας και στην ΚΥΠ,ΕΥΠ-και τώρα ”που έπιασαν στασίδι 40 χρόνια” δεν μπορεί ούτε ο Διάβολος να τους πειράξει.
Έχουν βλέπετε και την πανίσχυρη ψήφο και ο συνδικαλισμός είναι το τέταρτο βάθρο της Δημοκρατίας..
Χάσατε πολλά επεισόδια κύριε Κυριακόπουλε .
Μετεκλογικώς δε ”ο Θεός να βάλει το χέρι του” .Να είστε καλά.
αδικείται το σχόλιο του σχολιαστή ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ αλλά και τον εαυτό σας φίλτατε.
Σας έχω ήδη πεί ότι τα βλέπετε μονόπλευρα και εν πάσει περιπτώσει η δημοκρατία δεν γνωρίζει άλλο διέξοδο από τον διάλογο (σε αντίθεση με κάποιους οι οποίοι εντελώς άστοχα πλην εσκεμμένα παραπέμπουν σε εκλογές).
Ορθώς λοιπόν ο σχολιαστής ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ επιστρέφει την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση εκεί που ανήκει, στους πολίτες.
Στο σχόλιο δεν αδικείς κανέναν . Ευχές και καταφυγή στον λαό ,χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις κάνουν οι περισσότεροι Έλληνες . Από τον κ. Κυριακόπουλο που γράφει συχνά -και τον διαβάζω- περιμένω πολλά και συγκεκριμένα.
Για τους πολίτες -που είναι λαός -θα σας θυμίσω τον πρόσφατο Αρκά.
”Ο λαός έχει αλάνθαστο ένστικτο . Μπορεί να ξεχωρίζει αμέσως τους ψεύτες ,τους απατεώνες και τους τυχοδιώκτες και να τους δίνει την εξουσία.”