Τι τρέχει με την Ευρωζώνη;

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

   Κατά τις προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη περίοδο 2023-2025 το παγκόσμιο ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 10,1%. Στις ΗΠΑ η αύξηση θα είναι της τάξης του 7,2%, πολύ πιο λίγο απ’ ό, τι θα είναι στη Κίνα με 15,4%, ενώ αν πάμε στην Ινδία, τότε η αύξηση θα ανεβεί στο τεράστιο 23,3%!

   Όσο για τη Ιαπωνία, μια χώρα υπερβιομηχανοποιημένη, δεν μπορούμε να πούμε πως θα τα πάει καλά: ένα μικρό 3,6% θα είναι το αποτέλεσμα του αυξημένου ΑΕΠ της.

   Τα κακά μαντάτα έρχονται όμως για την Ευρωζώνη, μια περιοχή – πολιτική και οικονομική – όπου η κατάπτωση φαίνεται να μην έχει πια τέλος. Με ένα 2,9% ΑΕΠ είναι ό, τι χειρότερο θα μπορούσε κανείς να περιμένει για τις 20 ενδιαφερόμενες χώρες.

   Κακά τα ψέματα. Η Ευρωζώνη έχει σχεδόν πέσει σε κωματώδη κατάσταση: λίγο ακόμη και, με τον ρυθμό που ακολουθεί,  το Μηδέν θα γίνει πραγματικότητα. Σταμάτησε να προχωρά και πλησιάζει το ναδίρ της υποχώρησης.

   Ακριβώς εκείνο που σχεδίαζαν και ανέκαθεν ήλπιζαν οι Αμερικανοί για τους οποίους μια ευημερούσα Ευρωπαϊκή Κοινότητα, χωρίς την ανάγκη της αμερικανικής «βοήθειας», είναι ό, τι χειρότερο, που πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία.

    Πανάσχημη υπήρξε η ιδέα  των μηδαμινών κοινοτικών ιθυνόντων να στοιχηθούν ψυχή τε και σώματι με την Ουκρανία και να υπακούσουν σα πιστά σκυλάκια στις επιταγές των πυρομανών ΗΠΑ/ΝΑΤΟ μπαίνοντας ως τον λαιμό, με τον μακάβριο τραγικό τρόπο που γνωρίζουμε, μέσα σε έναν αβυσσαλέο φαύλο κύκλο ύφεσης.

   Η τρομερή ενεργειακή κρίση, η υποτέλεια και η ακατάπαυστη οικονομική αφαίμαξη που προέκυψε είχε και έχει σαν φυσικό ολέθριο αποτέλεσμα να επιδεινωθεί, και δίχως ορατό σημείο ανάτασης, ή ήδη τρέχουσα δυστυχή κατάσταση, όχι μόνο της Ευρωζώνης αλλά ολόκληρης της Ένωσης, από τα τέλη του 1990 και μετά, με αποκορύφωμα την υπέρμετρη εξάντληση όλων των δημοσιονομικών τιμών στα χρόνια της πανδημίας Covid-19.

   Παίρνοντας πάλι ως σημείο σύγκρισης τις ΗΠΑ – αυτός είναι συνήθως ο τρόπος παρακολούθησης της οικονομικής κατάστασης στην Ευρωπαϊκής Κοινότητας – προκύπτει ότι το 1990 η σχέση του ανά κεφαλήν ΑΕΠ μεταξύ ΗΠΑ και  Ευρωζώνης ήταν 1,54. Δηλαδή κατά μιάμιση φορά η Ευρωζώνη ήταν υποδεέστερη των ΗΠΑ.

   Η σχέση ετούτη όμως το 2023 έγινε 1,74, όπερ σημαίνει πως μέσα σε μόλις 33 χρόνια η χειροτέρευση της Ευρωζώνης ήταν της τάξης των 20 ποσοστιαίων μονάδων. Απογοητευτικά υπερβολική, για την οποία απολύτως τίποτα, κανένα διορθωτικό μέτρο δεν θεσπίστηκε ποτέ ικανό να σταματήσει τη κατρακύλα.

   Μια οικονομική διοίκηση απελπιστικά,  μάλλον θα λέγαμε εγκληματικά, ανεπαρκής.

   Εάν πάλι θελήσουμε να υπολογίσουμε τη παραγωγή πλούτου με ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, πάντα στη σχέση ΗΠΑ-Ευρωζώνη, τότε θα ανακαλύψουμε ότι η αναλογία έγινε από 1,15 σε 1,32, μια επιδείνωση υπέρ του δεόντως σημαντική.

   Τα συμπεράσματα; Ό, τι πιο απλό: η ΕΕ βρίσκεται ως το λαιμό χωμένη μέσα σε έναν μεγάλο κύκλο παρακμής. Βέβαια ο  Draghi έδωσε τη σωστή «συνταγή» ίασης. Μέλλει να δούμε τώρα εάν η Ευρωζώνη θα θελήσει ή θα μπορέσει, υπερνικώντας τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά της, να αναλάβει δράση εφαρμογής της «θεραπείας» ή όχι.

   Έτη φωτός μακριά είναι τα χρόνια όταν η Ευρώπη ήταν το κέντρο του πλανήτη και οι πολιτικές της ο οδηγός των πάντων.

   Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως κανείς δεν το έχει καταλάβει. Από τότε που «γεννήθηκε» ως πολιτική πράξη η Ευρωπαϊκή ένωση κρατών (μια «ένωση» ωστόσο  καμία σχέση με τη  αμερικανική, που είναι ένωση πολιτών) και στη συνέχεια με την εξέλιξή της στις δεκαετίες, η τάση που επικράτησε  και λίγοι το αντιλήφθηκαν – ή και να το έχουν αντιληφθεί, τίποτα δεν έπραξαν για να το αποτρέψουν – ήταν καθαρά μία βαθμιαία αλλά σταθερή αντικατάσταση της πολιτικής με την τεχνοκρατία.

   Το κοινοτικό κέντρο παραγωγής αποφάσεων και γενικού προσανατολισμού μεταμορφώθηκε σε ένα πλοκαμώδη, περίπλοκο, ακαταλαβίστικο και ομφαλοσκόπο τεχνοκρατικό ρομπότ οδηγιών σε κυβερνήσεις που τίποτα πια δεν αντιπροσωπεύουν και βρίσκονται εκεί όπου είναι μόνο για να εκπληρώσουν ένα έργο απλού εκτελεστή διαταγών μιας στενοκέφαλης δράκας τεχνοκρατικής νομενκλατούρας κυριολεκτικά ανίκανης να ανοιχτεί σε βαθιά πελάγη έχοντας απολέσει ανεπιστρεπτί την έννοια της πολιτικής κουλτούρας και λειτουργίας.

   Ένας κρατικός οργανισμός που έπαψε να «ασκεί πολιτική» και καταγίνεται μονάχα με ένα σύμπλεγμα τεχνοκρατικών προβλημάτων, αργά ή γρήγορα θα «μαραθεί» τόσο που η ύπαρξή του θα βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου, σε μία μη αντιμετωπίσιμη διεργασία διάλυσης.

   Την Ευρωπαϊκή κοινότητα αλλιώς την είχαν σχεδιάσει οι εμπνευστές της, με επίκεντρο την ηπειρωτική πολιτική επιρροή  όχι μόνο εντός συνόρων,  αλλά και προπαντός με καρποφόρες εξακτινώσεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

   Και τί έγινε; Τί κατόρθωσαν οι επόμενοι επίσημοι χρυσοκάνθαροι κοινοτικοί ταγοί;

   Ακριβώς το αντίθετο. Η ΕΕ έχει χαρακτηριστεί ως ένας «όμιλος τρελών» διότι, απ’ ό, τι φαίνεται, κάποιος που απ’ έξω θα κοίταζε μέσα στα δρώμενα αυτού του ομίλου, μόνο μια συντροφιά παρανοϊκών θα έβλεπε με αποφάσεις και δράσεις παραλογισμού τελείως άσχετες με όποια κατασταλαγμένη πολιτική ουσία και προπαντός καταστρεπτικές για το συμφέρον των λαών που αντιπροσωπεύει, άμεσο αλλά και μελλοντικό, πολιτικό αλλά και κοινωνικό και οικονομικό.

   Ένας κυκεώνας κανονισμών, αλλοπρόσαλλων συμφωνιών μεταξύ των οποίων το περίφημο «Σύμφωνο σταθερότητας» που μόνο σταθερότητα δεν είναι ούτε και παράγει, προϋπολογισμοί μπερδεμένοι με εκείνους των εθνικών κρατών, χρήματα που φεύγουν απ’ ένα κράτος, πηγαίνουν στις Βρυξέλλες και απ’ εκεί επιστρέφουν στο κράτος βάση των οδηγιών των Βρυξελλών, επίτροποι με εξουσίες που ποτέ δεν αντιστοιχούν στις εξωφρενικά «ουσιώδεις» αμοιβές τους, περίσσια αλαζόνες και αυτάρεσκοι.

   Ένα σκέτο μπουρδέλο χωρίς καμία έννοια, ένας κόσμος εντελώς παράλογος, καφκιανός, φελλινιανός, παχύδερμος και ανόητος. Και διερωτόμαστε: με ποια ιδεολογική βάση θα μπορούσε κάποιος να υπερασπιστεί αυτό το πολυεθνικό, πολύχρωμο συνονθύλευμα αχρήστων;

   Ποιος δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την ευρωπαϊκή ύφεση; Η λεγόμενη «ενεργειακή μετάβαση» – ένα φαινόμενο που εντοπίζεται μόνο στην Ευρώπη! – είναι το τελευταίο κομμάτι ενός παζλ  όπου με τρελή μανία οι Κοινοτικοί ιθύνοντες πετσοκόβουν την ευρωπαϊκή οικονομία δημιουργώντας κράτη-μέλη ζητιάνους και λαούς δυστυχισμένους.

   Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτός ο υπερ-ιδεολογιμένος τεχνολογικός οργανισμός που είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιδιώκει και πραγματοποιεί δράσεις οι περισσότερες των οποίων είναι ενάντια στη θέληση των κρατών-μελών.

   Κι ας μην αναφερθούμε στους «ευρωπαίους πολίτες», που ούτε «ευρωπαίοι» είναι ούτε και «πολίτες»(!),  τους οποίους οι κοινοτικοί τεχνοκράτες γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμη περισσότερο απ’ ό, τι οι εθνικές κυβερνήσεις τους.

   Τα πάντα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ό, τι πιο αντίθετο από τον πολιτικό ρεαλισμό!

   Οι παλαιότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί «έκτισαν» με πολιτικό όραμα κάτι το μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σήμερα αυτο-κατεδαφίζεται ή μάλλον οι ίδιοι ανίδεοι κυβερνώντες προκαλούν άμεσα και έμμεσα την κατεδάφισή του προσποιούμενοι πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ό, τι πιο τραγικό.

   Νάνοι, επιτήδειοι, παρανοϊκοί, καιροσκόποι κυβερνούν το κοινοτικό συγκρότημα οδηγώντας το στα αζήτητα μέσα σε μια πορεία άνευ ουδεμίας πολιτικής πυξίδας.

   Στο Πεκίνο όπως και στη Ουάσιγκτον κυριαρχεί η πολιτική. Η ΕΕ είναι η μόνη κυβερνητική οντότητα που δεν διαθέτει καμία πολιτική.

   Είναι μια έλλειψη το προϊόν της οποίας δεν είναι απλά και μόνο η παρακμή, αλλά η μεγαλύτερη, αθεράπευτη ανυποληψία: έξω απ’ την Ευρώπη κανείς δεν μας ακούει, κανείς δεν μας ακολουθεί, κανείς δεν μας λογαριάζει, γιατί ξέρει πως η συζήτησή μας είναι μόνο για τη συζήτηση, χωρίς τίποτα το εποικοδομητικό, κάτι που για πολλούς κρίνεται, και είναι, παράφρον, τελείως έξω από όποιο πολιτικό οικοδόμημα.

   Έργα της τεχνοκρατίας.

   Και αυτή θα είναι που τελικά, έτσι όπως πάμε, θα κατορθώσει να κάνει ό, τι δεν κατόρθωσαν   όλοι οι ξένοι εισβολείς στους αιώνες: να ξεθεμελιωθεί η Ευρώπη, πριν το κάνουν τα εκατομμύρια των λαθραίων αλλόφυλων, αλλόδοξων και αλλόγλωσσων που «ανεπαίσθητα μας πολιορκούν».

                                                                                 Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

https://www.militaire.gr/ti-trechei-me-tin-eyrozoni/